1

¡ùíîÀóéï ¦áìïùòéñôéóóá÷¶æèíåòÝäá íáõèôñî

Æåàøï÷ 5ï

»Àòôè÷ 2016

«Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δείςστον κόσµο»

Μαχάτµα Γκάντι

Αυτό που μου έκανε εντύπωση το 2015, είναι η αδιαφορία των ανθρώπων για κάποιες χώρες. Όταν έγινε η επίθεση στο Παρίσι, όλοι έδωσαν τόση πολλή σημασία και πανι-κοβλήθηκαν, ενώ μικρά παιδιά και ενήλικες, άνθρωποι σαν κι εμάς, το βιώνουν κάθε μέρα στις αραβικές χώρες. Μήπως μερικοί αξίζουν περισσότερο από τους άλλους; Ένας άνθρωπος, για να είναι ευτυχισμένος σ’ ένα τέτοιο κόσμο, πρέπει να μην αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του. Βίκτωρας Ηροδότου, Γ 5

Ω, τι κόσμος...

Το βράδυ της Παρασκευής στις 13/11/2015 λίγο μετά

τις 11 το βράδυ στο Παρίσι σημειώθηκαν πολλαπλές

τρομοκρατικές επιθέσεις αφήνοντας τουλάχιστον 153

ανθρώπους νεκρούς και δεκάδες ακόμη τραυματίες.

Την ευθύνη των επιθέσεων έχει αναλάβει το Ισλαμικό

κράτος. Σε μια από τις επιθέσεις ένοπλοι εισέβαλαν

στον συναυλιακό χώρο Μπατακλάν, όπου βρισκόταν

σε εξέλιξη η συναυλία ενός καλιφορνέζικου ροκ συ-

γκροτήματος. Εκρήξεις έξω από το στάδιο, πυροβολι-

σμοί στους δρόμους, στα εστιατόρια… Νιώθω οργή

και αγανάκτηση για τους εγκληματίες. Δεν είναι θεοί

για να καθορίζουν τη μοίρα των άλλων

ανθρώπων. Τους θεωρώ σύγχρονους

Ναζί. Ελπίζω τα κράτη να ενωθούν

και να τους σταματήσουν. Μένοικος Σωτηρίου, Γ 2

Το 2015 με έχει σημαδέψει προσωπικά. Είμαι πλέον σε μια ηλικία που τα προβλήματα των άλλων με επηρεάζουν. Εμφύλιοι πόλεμοι, μετανάστες, φανατικοί Ισλαμιστές, αλλά και γεγονότα στη χώρα μου, στην πόλη μου, στη γειτονιά μου. Νέοι που χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο… Είναι φυσιολογικό ένα παιδί στην ηλικία των 15, οπουδήποτε στον κόσμο, να έχει τόσους λόγους να φοβάται;Βρισκόμαστε σε μια υπέροχη ηλικία με μαγικές εμπειρίες και κανείς δε

θα μας στερήσει αυτό. Δε φοβάμαι κανένα! Θα ονειρεύομαι ένα καλύτε-ρο κόσμο. Μέχρι εγώ και οι συνάνθρωποί μου να τον αποκτήσουμε, έχω αυτό το δικαίωμα να ονειρεύομαι ότι ζω σ’ ένα κόσμο χωρίς μίσος και έχθρα. Κατά τη γνώμη μου, όποιος έχει όρεξη για τη ζωή και θέλει να εί-ναι ευτυχισμένος, θα είναι και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Δεν πρέπει να αφήνουμε τα γεγονότα να μας επηρεάζουν. Γιατί όλοι αυτοί που προκάλεσαν αυτά τα γεγονότα, αυτό θέλουν, να μας τρομοκρατή-σουν. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να μας επιβάλει τον τρόπο με τον οποίο θα ζούμε τη δική μας ζωή. Βάσια Ανδρονίκου, Γ 2

Η εφημερίδα του Γυμνασίου Παλουριώτισσας «Θέση και Δράση», η εφημερίδα των μαθητών, επιστρέφει και φέτος για 4η συνεχόμενη χρονιά, για να δώσει τις θέσεις των νέων ανθρώπων απέναντι στα πράγματα

και να παρουσιάσει τις δράσεις στις οποίες προβαίνουν, για να κάνουν τον κόσμο τους καλύτερο. Κι ενώ πέρσι βγήκαμε από τον μικρόκοσμο του σχολείου μας με στόχο να γνωρίσουμε πιο βαθιά την πόλη μας, τη Λευκωσία, και ανακαλύψαμε πτυχές της που μας ήταν άγνωστες, φέτος δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι από τα γεγονότα της πα-γκόσμιας επικαιρότητας, που μας αφήνουν έκπληκτους καθημερινά και που οι συνέπειές τους είναι μέρος και της δικής μας πραγματικότητας…Νιώσαμε λοιπόν την ανάγκη στο φετινό μας τεύχος να πάμε ακόμα πιο πέρα και να ασχοληθούμε με την τραγική κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Στον κόσμο που γεννηθήκαμε και ζούμε και τον

τελευταίο χρόνο το πληγωμένο του σώμα αιμορραγεί από τα πολλαπλά κτυπήματα. Τα δεινά που ταλαιπωρούν και προβληματίζουν την ανθρω-πότητα και μαζί κι εμάς τους μαθητές, πολλά και ποικίλα. Ιδιαίτερα στο πολυπολιτισμικό σχολείο μας βλέπουμε εντονότερα τις συνέπειες των προβλημάτων αυτών να φτάνουν κοντά μας μέσα από τα πρόσωπα των συμμαθητών μας που προέρχονται από άλλες χώρες, γι’ αυτό και στο τεύ-χος μας αυτό αφιερώσαμε χρόνο να ακούσουμε τι έχουν να πουν αυτά τα παιδιά… οι δικοί μας ξένοι.Ως πολίτες αυτού του τραυματισμένου κόσμου κι εμείς ενημερωνόμαστε για τα διεθνή δρώμενα, παίρνουμε θέση απέναντι σ’ αυτά και αντιδρού-με με τον δικό μας τρόπο, από το δικό μας χαράκωμα. Πιστεύουμε πως αντίδοτο στην κακία, το μίσος, τον τρόμο, τον φανατισμό είναι… η αγά-πη, η ευγένεια, ο αλτρουισμός, ο εθελοντισμός και προσπαθούμε να τα κάνουμε πράξη.

Διαβάστε:O γύρος του ευρωπαϊκούκόσμου σε έναν σχολικό χρόνο! Πολυταξιδεμένο φέτος το Γυμνάσιο Παλουριώτισσας! Την τρέχουσα σχολική χρονιά με τα «φτερά» των ευρωπαϊκών προγραμμάτων οργώσαμε την Ευρώπη! Ξεκινήσαμε από Πορ-τογαλία και μετά πήραν σειρά η Γερμανία, η Φινλανδία, η Κροα-τία! Οι βαλίτσες μας είναι γεμάτες εμπειρίες. Λεπτομέρειες στη σελίδα 2

Θέλει αρετήν και χρόνον ο εθελοντισμός! Καθηγητές και μαθητές ένωσαν τις δυνάμεις τους και αφιέρω-σαν χρόνο στον συνάνθρωπο. Αυτό θα πει εθελοντισμός! Δεν περιοριστήκαμε σε ωραίες εκθεσούλες. Δεν μείναμε μόνο στα λόγια. Τα κάναμε πράξη. Είμαστε άλλωστε «Θέση και Δράση»! Οι εθελοντικές δράσεις μας στη σελίδα 3

Οι δικοί μας ξένοι! Το προαύλιο του σχολείου μας τα διαλείμματα γίνεται ένα πολύχρωμο μωσαϊκό! Μπορεί κανείς να ακούσει ρουμανικά, ρωσικά, βουλγαρικά, αραβικά και όχι μόνο! Είμαστε ένα πο-λυπολιτισμικό σχολείο και μας αρέσει πολύ! Οι δικοί μας ξένοι μιλούν στις σελίδες 6-7

Αναρωτιέμαι γιατί και πώς μπορεί κάποιος να ωθεί ευάλωτους ανθρώπους σε αισχρές πράξεις, σε δο-

λοφονίες, εκμεταλλευόμενος τη θρησκεία τους για το δικό του συμφέρον. Πώς μπορούν οι άνθρωποι

να σκοτώνονται μεταξύ τους για μια λανθασμένη αντίληψη για τη θρησκεία τη στιγμή που όλες οι

θρησκείες έχουν ως κεντρικό σκοπό την αγάπη; Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αντίληψη της ευ-

τυχίας. Η ευτυχία είναι προσωπική επιλογή του καθενός. Δεν υπάρχει ενιαίο «αντίδοτο» ευτυχίας για

όλους. Κάποιος, για να είναι ευτυχισμένος, πρέπει να είναι απλά ο εαυτός του. Πρέπει όμως να βάζεις

τον εαυτόν σου τελευταίο και να σκέφτεσαι την ευτυχία των άλλων. Αντρεάνα Χριστοφόρου, Γ 1

2

Το Γυμνάσιο Παλουριώτισσας φέτος, κατά κυριολεξίαν, γύρισε τον κόσμο! Ας είναι καλά τα ευρωπαϊκά προ-γράμματα, ξεκινήσαμε από Πορτογαλία, πεταχτήκαμε μέχρι τη Γερμανία και ανηφορίσαμε μέχρι τη Φινλαν-

δία, έτσι για να γνωρίσουμε από κοντά το φινλανδικό σχολείο! Ας πά-ρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά! Στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος Erasmus +, το Γυμνάσιο Παλουριώτισσας συμπράττει με την Πορτογαλία, την Γαλλία, τη Φινλανδία και την Ισπανία. Συμμε-τέχουν μαθητές των σχολείων των συγκεκριμένων χωρών και φιλο-ξενούνται σε οικογένειες παιδιών τα οποία φοιτούν στα αντίστοιχα σχολεία. Με το καλημέρα της σχολικής χρονιάς, εντός Οκτωβρίου, οι μαθήτριες Νικολέττα Λιασίδου Γ 1, Νιόβη Τσαγγαρά Γ 2, Αναστασία Θεμιστοκλέους Γ 5, Ελένη Μιλτιάδους Γ 5, Μαρία Φενερίδου Γ6, με τις καθηγήτριες Αυγή Κοζάκη και Μαρία Σταυρινού, Μουσικής και Ηλε-κτρονικών Υπολογιστών αντίστοιχα, πέταξαν για Πορτογαλία, από τις 4 μέχρι τις 10 Οκτωβρίου. Εν τω μέσω της σχολικής χρονιάς, εντός Μαρτίου, ταξιδέψαμε στη Γερμανία για μια άλλη εκπαιδευτική σύναξη αντιπροσωπιών της Πορτογαλίας, της Γερμανίας, της Κροατίας, της Ισλανδίας, της Λετονίας με θέμα την ανταλλαγή απόψεων και την κα-τάθεση εισηγήσεων για καινοτόμες μεθοδολογίες στη διδασκαλία των Μαθηματικών, των Επιστημών και της Γλώσσας σε πολυπολιτισμικές τάξεις με σκοπό την αναβάθμιση του επιπέδου μάθησης. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τον Μάη του 2016 στην Κροατία. Θεού θέλοντος και Υπουργού Παιδείας επιτρέποντος, εντός του 2017, θα πάμε στη Λετονία και στην Ισλανδία! Για το φινλανδικό σχολείο το οποίο σαρώ-νει σε διεθνείς διαγωνισμούς τι να πρωτοπούμε; Θα το γνωρίσουμε ιδίοις όμμασι εντός Απριλίου! Με δυο λόγια τη φετινή σχολική χρονιά, μέσα από τις ταξιδιωτικές εμπειρίες, θαυμάσαμε, εντυπωσιαστήκαμε και, γιατί να το κρύψουμε, ζηλέψαμε!

ΤΟ ERASMUS στην Πορτογαλία

Λ ίγες μέρες πριν την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς μας ανα-κοίνωσαν ότι πέντε μαθήτριες επιλεγήκαμε για ένα ταξίδι στην Πορτογαλία, στο πλαίσιο του προγράμματος «ERASMUS +» που σκοπό είχε τη συνεργασία ευρωπαϊκών χωρών στον τομέα της εκ-

παίδευσης. Αποδεχτήκαμε την είδηση με ενθουσιασμό πλάθοντας στο μυαλό μας εικόνες του ταξιδιού. Το ταξίδι αποδείχτηκε πράγματι μακρινό, φτάσαμε στη Λισαβόνα κάνοντας δυο σταθμούς στην Αθήνα και στο Μιλάνο. Και απ’ εκεί με το ταξί στο χωριό Σαμόρα-Κορέιρα. Η περιοχή μου φάνηκε αρκετά παραμε-λημένη, όμως μου έκαναν εντύπωση τα ψηφιδωτά στην εξωτερική όψη πολλών σπιτιών. Η Λισαβόνα, βέβαια, ήταν πολύ διαφορετική από το χωριό που μέναμε. Είναι μια πόλη αρχοντική, μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Με εντυπωσίασε πολύ η γέφυρα «Βάσκο Ντα Γκάμα», μήκους 17, 2 χιλιομέτρων! Υπήρχε πυκνή κίνηση και πολλά καταστήματα. Σ’ ένα απ’ αυτά ο ιδιοκτήτης αποδείχτηκε απόφοιτος του κολλεγίου «Φρέντερικ» και μας έκανε καλή τιμή, όταν έμαθε ότι είμαστε από την Παλουριώτισσα. Θαύμασα το «Πάρκο των Εθνών», ένα από τα πιο ωραία της Ευρώπης, το μοναστήρι «Jeronimus». Πήγαμε και σε άλλες γραφικές πόλεις με πολλά αξιοθέατα. Έχω πάρει μια γερή γεύση από την Πορτογαλία. Είμαι τόσο χαρούμενη που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία! Αναστασία Θεμιστοκλέους, Γ 5

Τ ο να σε φιλοξενούν σε ξένο σπίτι είναι μεγάλη υπόθεση, ειδικά όταν οι οικοδεσπότες σου είναι εντελώς άγνωστοι. Η ιδέα ήταν προκλητική. Θα γνώριζα καινούργιους ανθρώπους, την κουλ-τούρα και τα έθιμά τους. Για καλή μου τύχη, η οικογένεια του

κοριτσιού που θα με φιλοξενούσε αποδείχτηκε πάρα πολύ καλή. Μου συμπε-ριφέρονταν σαν να ήμουν παιδί τους. Όμως παρ’ όλη τη θερμή τους υποδοχή, στην αρχή ένιωθα κάπως άβολα και περίεργα. Ήμουν ολομόναχη σε μια ξένη χώρα. Είναι περίεργο να ξυπνάς σε ξένο κρεβάτι! Φοβόμουνα μην κάνω κάτι που θα ενοχλούσε ή θα πρόσβαλλε τους ανθρώπους γύρω μου. Όμως κατά-λαβα ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις μια χώρα, βλέποντας τα πράγματα από μέσα… Έρχεσαι σε επαφή με τη νοοτροπία, την τοπική κουζίνα (όχι μόνο έτρωγα, αλλά και μαγείρεψα μαζί τους!), τη γλώσσα (όση

πρόλαβα να μάθω). Έχω αντλήσει αρκετά απ’ αυτή την εμπειρία, π.χ., να βλέπω τα πράγμα-τα θετικά και με ηρεμία. Είμαι χαρούμενη που κατάφερα να αντεπεξέλθω και, νομίζω, έγινα πιο δυνατή. Και το καλύτερο; Απέκτησα φίλους που θα τους θυμάμαι πάντα. Για να καταλάβετε, την τελευταία μέρα έκλαιγα που θα έφευγα. Νικολέττα Λιασίδου, Γ 1

Η πρώτη μου μέρα στο πορτογαλικό σχολείο με σόκαρε λιγάκι, αφού μόλις πρόλαβα να πω «Hi!», με άρπαξαν να με αγκαλιάσουν, να με φιλήσουν, να μου χαμογελάσουν. Στην Κύπρο δεν μου έτυχε ποτέ να συμβαίνουν αυτά από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας,

εδώ συνήθως νιώθουμε μια αμηχανία, ένα κενό. Δεθήκαμε πολύ γρήγορα με τα ντόπια παιδιά, πιο γρήγορα απ’ ό,τι με τα παιδιά των άλλων ευρωπαϊκών χωρών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα που παρέμειναν κάπως απόμακροι και ίσως έβλεπαν τους εκδηλωτικούς Πορτογάλους ως λίγο τρελούς. Εγώ τα έβρι-σκα όλα τέλεια, είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να μας παρέχουν ό, τι χρειαζόμαστε και μας αγαπούσαν πολύ. Ένα παράδειγμα: στο σπίτι που θα με φιλοξενούσαν η πρώτη μου λέξη ήταν «Παναγία μου!», επειδή με το που έβαλαν οι οικοδεσπότες μου το κλειδί στην πόρτα άκουσα γαύγισμα σκύλου. Κατάλαβα πως μια βδόμάδα θα ζω με τη μεγαλύτερη μου φοβία. Εξηγώ στα αγγλικά την αδυναμία μου και αμέσως το πρόβλημα λύνεται- τον σκύλο τον δένουν. Πιστεύω πως συνάντησα ανθρώπους που ξέρουν να εκτιμούν και να αγαπούν, ανθρώπους με Α κεφαλαίο, οι οποίοι λυπήθηκαν πιο πολύ από μένα, όταν αποχαιρετιζόμασταν. Ελένη Μιλτιάδους Γ 5

Σ το ταξίδι που κάναμε στην Πορτογαλία συνέβησαν διάφορα περιστα-τικά που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να ντροπιαστούμε, να νιώσουμε αμήχανα, και πάνω απ’ όλα να συνειδητοποιήσουμε, πως ή ζωή είναι στιγμές, καλές, κακές, ποικίλες, που την κάνουν

μοναδική! Αυτό το ταξίδι μας έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστούμε ελεύθε-ρα, να δείξουμε ποιοι είμαστε. Θυμάμαι την ανυπομονησία, τη χαρά, το άγ-χος της αρχής. Θυμάμαι τη γνωριμία με τα παιδιά από άλλες φιλοξενούμενες χώρες, τη Γαλλία, τη Φινλανδία, την Ισπανία, και από το πορτογαλικό σχολείο. Βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, ανταλλάξαμε κάποιες καθημερινές λέ-ξεις στις γλώσσες που συμμετείχαν στη συνάντηση. Οι υπεύθυνοι του σχολεί-ου είχαν οργανώσει κάποια ομαδικά παιχνίδια γνωριμίας, όπως παντομίμα ή πώς να μαντέψεις το όνομα και τα ενδιαφέροντα κάθε παιδιού. Θέλετε αστείες αναμνήσεις; Στην Πορτογαλία στα λεωφορεία, στα μουσεία, στα εστιατόρια οι ταμπελίτσες δεν γράφουν «NO SMOKING», αλλά «NO SMOKERS», σαν να θέ-λουν να εξαφανίσουν όλους τους καπνιστές. Όταν πήγαμε με το λεωφορείο στη Λισαβόνα, μόνο εμείς τραγουδούσαμε και χορεύαμε, σαν να επρόκειτο για κυπριακό τουριστικό λεωφορείο. Κι όταν μια νύχτα μαζευτήκαμε όλοι μαζί για βραδινό σ’ ένα φαστφουδάδικο, εκεί κι αν μας άκουσαν όλοι. Τραβήξαμε την προσοχή των περαστικών. Το φαγητό που φάγαμε ήταν τόσο γλυκό! Γλυκό από την καλή κουβέντα, από την παρέα, από το γέλιο. Νιόβη Τσαγγαρά, Γ 2

Δ εν είχα εντυπωσιαστεί τόσο από το κτήριο του πορτογαλικού σχολείου, όσο από τους μαθητές. Το κτήριο ήταν παλιό, όπως και το δικό μας. Οι ειδικές αίθουσες μουσικής,

υπολογιστών, φυσικής επίσης σαν τις δικές μας. Όμως ο τρόπος λειτουρ-γίας τους ήταν πολύ διαφορετικός. Η κάθε τάξη κάνει διαλείμματα μόνη της. Στο σχολείο υπάρχει καφετέρια και τραπεζαρία στην οποία οι μαθητές τρώνε το μεσημέρι. Είχα ενθουσιαστεί με την ποιότητα του φαγητού. Τα μαθήματα ξεκινούν στις 8.45 αλλά η ώρα που σχολάνε εξαρτάται από το πρόγραμμα, το αργότερο στις 18.00. Κάποτε οι μαθητές έχουν κενό ανάμεσα στα μαθήματα και δικαιούνται να φύγουν από τον σχολικό χώρο και να επιστρέψουν όταν έχουν μάθημα. Στολή δεν υπάρχει, οι μαθητές φοράνε ό, τι θέλουν. Ο κάθε μαθητής έχει μια κάρτα, την οποία παρουσιάζει στον επιστάτη, για να δείξει ότι δεν είναι εξωσχολικός. Φυσικά, όπως και στο δικό μας σχολείο, υπάρχουν και οι νταήδες και οι «highclass». Η αγαπημένη μου ανάμνηση ήταν μια μέρα που κάποιοι μα-θητές κάθονταν στο παγκάκι με μια κιθάρα και τραγουδούσαν. Απλό μεν αλλά στο δικό μας σχολείο δεν συμβαίνει. Μαρία Φενερίδου Γ 6

Ο γύρος του Ευρωπαϊκού κόσμουσε έναν σχολικό χρόνο...

3

Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου!

Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου! «Θέση και Δράση» όνομα και πράγμα. Για να αποδείξουμε πως δεν έχουμε μόνο θέσεις και δεν μένουμε μόνο σ’ αυτές, δείτε εδώ τις Εθελοντικές Δράσεις καθηγητών και μαθητών του σχολείου μας.

17/09/2015Φιλανθρωπικός Καφές

Σε γνωστό κομμωτήριο της Λευκωσίας, την Πέ-μπτη 17 Σεπτεμβρίου στις 6:30 μ.μ. διοργανώθηκε φιλανθρωπική εκδήλωση στην οποία ο κομμωτής Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος προσκάλεσε τους φίλους και πελάτες του και τους κέρασε τους αρω-ματικούς καφέδες του ΠΑΣΥΚΑΦ. Στο πλαίσιο των προγραμμάτων εθελοντισμού, ομάδα μαθητριών και καθηγητριών του σχολείου μας επισκέφθηκε

το κομμωτήριο, βοήθησε στο σερβίρισμα, ήπιε το «καφεδάκι της αγάπης» και κατέθεσε τον οβολό της συνεισφοράς της στην ιερή εκστρατεία ενίσχυσης του Συνδέσμου Καρκινοπαθών και Φίλων.

27/09/2015Μαζί στη ζωή!

Την Κυριακή 27/09/15 στο πλαίσιο των Ευρω-παϊκών Προγραμμάτων Erasmus και EU SHARE, μαθήτριες και καθηγήτριες του σχολείου μας κινη-τοποιήθηκαν και έλαβαν μέρος στο πανηγύρι αγά-πης που διοργάνωσε στο Πάρκο της Ακρόπολης ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Καρκινοπαθών και Φίλων (ΠΑΣΥΚΑΦ). Το μήνυμα λακωνικά λιτό και ταυτό-χρονα δυνατό κι αισιόδοξο: «Μαζί στη Ζωή»! Η ζωή θέλει αγώνα, συμπαράσταση, αισιοδοξία και προπαντός χαμόγελο!

28/11/2015Χριστούγενναπροσφοράς !

Λίγες μέρες πριν τα Χριστού-γεννα, στις 28 Νοεμβρίου, επίλεκτες ομάδες μαθητών και καθηγητών των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων Erasmus + EU SHARE με γεμάτα τα χέρια από χριστουγεννιάτικες λιχουδιές, καμωμένες από ικανότατες μαμάδες και πολυτάλαντες καθηγήτριες, εξόρμησαν στη Λεβέντειο Πινακοθήκη, στο πλευρό του ΠΑΣΥΚΑΦ, στόλισαν το περιπτεράκι τους κι έπιασαν δουλειά- από τις 10 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ- στις πω-

λήσεις! Και είχε το Χριστουγεννιάτικο παζαράκι του ΠΑΣΥΚΑΦ από όλα τα καλά: γιορτινές κατασκευές και στολίδια φτιαγμένα με πολύ αγάπη από τους έμπειρους εθελοντές του Συνδέσμου, σπιτικές σπεσιαλιτέ, χειροποίητα κοσμήματα, φυλακτά, κωνσταντινάτα και πολλά πολλά δώρα

06/12/2015ΒράβευσηΓυμνασίου

Παλουριώτισσας από τον

ΠΑΣΥΚΑΦ για την εθελοντική προσφορά του

Την Κυριακή στις 6/12/2015 στο οίκημα της Εθνικής Φρουράς τίμησε όλους ανεξαιρέτως τους εθελοντές που βρέθηκαν στις επάλξεις των εκδηλώσεων αλληλεγγύης του Συνδέσμου. Εννοείται πως το Γυμνάσιο Παλουριώτισσας είχε και φέτος αξιοζήλευτη τιμητική συγκομιδή στη συγκινητική αυτή εκδήλωση! Ένα τιμητικό δίπλωμα και, για γούρι, ένα κωνστα-ντινάτο για την εορταστική βασιλόπιτα ήταν τα αντίδωρα του ΠΑΣΥΚΑΦ στα πλεονάσματα αγάπης που εισέπραξε κι αυτά τα Χριστούγεννα!

Κυριακή 6/12/15! Ημέρα της βράβευσης των εθελοντών του ΠΑΣΥΚΑΦ! Η ανυπομονησία μας ξεπερνούσε τα όρια! Όλοι ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι για το χέρι βοηθείας που προσφέραμε στον ΠΑΣΥΚΑΦ, χωρίς να σκεφτόμαστε ανταλ-λάγματα... Κι όμως εισπράξαμε, κι εμείς και το σχολείο, απίστευτη χαρά και ικανοποίηση. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση! Φορέσαμε τα καλά μας και ήμασταν έτοιμοι για τη μεγάλη στιγμή. Ο χώρος ήταν χριστουγεννιάτικα δι-ακοσμημένος και η όλη ατμόσφαιρα ήταν τόσο θερμή, που μας έκανε να λυτρωθούμε από την αρχική ανασφάλεια που νιώθαμε... Η προσφώνηση από το βήμα της τιμητικής εκδήλωσης μάς έκανε να νιώσουμε ρίγη συγκίνησης μα και παράλληλα υπερηφάνειας. Παρών και ο Διευθυντής μας Δαυίδ Δαυίδ παρέλαβε το τιμητικό ενθύμιο. Ακολούθησαν οι τιμητικοί έπαινοι εις έναν έκαστον των μαθητών -εθελοντών. Η εκδήλωση θα μας μείνει αξέχαστη!Ελένη Μιλτιάδους Γ 5

10/12/2015 Βγήκε λάδι!

Στο χώρο του σχολείου μας έχουμε λιόδεντρα που χρόνια ολόκληρα πήγαιναν χαμένα! Φέτος αποφασίσαμε να αξι-οποιήσουμε την περιουσία του σχολείου μας. Μαζέψαμε λοιπόν τις ελιές και χωρίς καν να το καταλάβουμε γίναμε ελαιοπαραγωγοί. Ετοιμάσαμε 33 φιάλες του μισού λίτρου. Ψάξαμε και βρήκαμε κομψά μπουκάλια, για να εμφια-λώσουμε το ελαιόλαδό μας! Τοποθετήσαμε ετικέτες και βγήκαμε στην αγορά! Δια-θέσαμε το λαδάκι μας προς πώληση στον Καθηγητικό Σύλλογο και στο Χριστου-γεννιάτικο παζαράκι του σχολείου μας. Δεν έμεινε ούτε μπουκαλάκι! Τα έσοδα θα επιχορηγήσουν προσεχείς προγραμματισμένες δράσεις του Προγράμματος «Ευ ζην».

14 - 16 /12/2015Χριστουγεννιάτικο

παζαράκιΑπό τη Δευτέρα μέχρι την Τετάρτη 14-16 Δεκεμ-βρίου διοργανώθηκε στον χώρο του Γυμνασίου μας το καθιερωμένο φιλανθρωπικό χριστουγεν-νιάτικο παζαράκι. Οι μαθητές έτρεξαν, να δουν, να περιεργαστούν και να αγοράσουν! Φέτος, από νωρίς, είχε γίνει μια μεγάλη εκστρατεία- στη λο-γική της ανακύκλωσης- περισυλλογής ρουχισμού, παιχνιδιών, βιβλίων και ειδών που- σε άλλες εποχές αφθονίας- θα κατέληγαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, στα σκουπίδια, καθώς οι ιδιοκτήτες τους τα «έβγαλαν» σε αχρησία! Το σχολείο τα μάζεψε και τα εξέθεσε κι αυτά προς πώληση. Πολλά δεν είχαν προλάβει καν να παλιώσουν, καινούργια ολο-καίνουργια... Στο παζαράκι μας λοιπόν η ποικιλία απερίγραπτη, απίστευτη! Από μπιζού, παιχνίδια, μέχρι χριστουγεννιάτικα στολίδια και φαγώσιμα ετοιμασμένα με μεράκι από τη γενναιοδωρία των ικανότατων καθηγητριών του σχολείου και του Συνδέσμου Γονέων.

Τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας μαθητών του Γυμασίου Παλουριώτισσας «Θέση και Δράση» αποτελούν:Βικτώρια Παρτάκκη Γ 5 Άντρια Ιακωβίδου Γ 5 Αναστασία Θεμιστοκλέους Γ 5 Ελένη Μιλτιάδους Γ 5 Μαριλένα Ζουλαφάκη Γ 5 Δήμητρα Μισιχρόνη Γ 5Γιώργος Βουτούρη Γ 5

4

Μαρία Παπαδοπούλου, Γ 1Μου έκανε εντύπωση πώς η εμμονή με τη θρησκεία μετατρέπει μερικούς ανθρώπους σε δολοφόνους χωρίς οίκτο. Δε γίνεται, απλά δε γίνεται να αφαιρείς τη ζωή των ανθρώπων γι’ αυτόν τον ανούσιο λόγο. Αυτός ο εφιάλτης πρέπει να σταματήσει. Ευτυχισμένος είναι αυτός που κάνει τους ανθρώπους γύρω του ευτυχισμένους, που ξέρει τι θα πει δίκαιο και τι άδικο, ξέρει να πολεμάει για τη γνώμη του αλλά να ξέρει να τη δικαιολογήσει, να γνωρίζει πως κανένας δεν είναι τέλειος και πως όλοι κάνουμε λάθη. Και να συγχωρεί.

Το έτος 2015 σημαδεύτηκε από κάποια γεγο-νότα που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα. Ποια απ’ αυτά σας έχουν κάνει μεγαλύτε-ρη εντύπωση; Πώς μπορεί κανείς- κι αν

μπορεί- να είναι ευτυχισμένος σ’ αυτό τον κόσμο;

Νικολέττα Λιασίδου, Γ 1 Ο κόσμος σταμάτησε να είναι ασφαλές μέρος για τον άνθρωπο. Το μέλλον είναι αβέβαιο, κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη κίνηση. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε πανικό.Μου φαίνεται πως παλιά, πολύ παλιά, ήταν πιο εύκολο ο άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος. Τώρα, που τα μαθαίνουμε και τα βλέπουμε όλα, που βλέπουμε τον άνθρωπο να χαλά τα πάντα για να κερδίσει αυτά που θέλει, δεν μπορούμε να τα κλείνουμε όλα απ’ έξω και να ζούμε σ’ ένα ροζ συννεφάκι.

Έμιλυ Χαλλίλ Ιωάννου, Γ 1Είναι θλιβερό κάθε μέρα να ακούς στις ειδήσεις για τις επιθέσεις των τζιχαντιστών στη Συρία, στο Ιράκ, στο Λίβανο και αλλού, να βλέπεις τους πρόσφυγες να χάνουν τη ζωή τους στον δρόμο προς λίγη ελπίδα. Αυτό με κάνει να νιώθω άσχημα και να φοβάμαι.Από την άλλη όμως, αν είμαστε συνεχώς σε κατάθλιψη, δεν θα καταφέρουμε κάτι άλλο παρά να αυξή-σουμε τη δυστυχία στον κόσμο. Έτσι, καλό είναι να χαρούμε τη ζωή μας όσο μπορούμε με τους φίλους μας, την oικογένειά μας και με όσα αγαθά μας προσφέρονται.

Γιώργος Μπονταρίδης, Γ 5Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι είχαν ως αποτέλεσμα οι Γάλλοι να ζουν μέσα στον φόβο πως ίσως οι τρομοκράτες θα γυρίσουν ξανά και θα κάνουν τη ζωή τους κόλαση.Είμαι θυμωμένος. Πιστεύω εμείς οι άνθρωποι ζούμε μόνο για το συμφέρον, ζούμε μέσα στο ψέμα και την αδικία. Και η αγάπη; Η αγάπη υπάρχει μόνο όταν μας συμφέρει.

Κατερίνα Ανδρέου, Γ 2Εμένα προσωπικά με επηρεάζει ο ρατσισμός. Κι εδώ, και παντού. Με ρατσισμό αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες, τους εμποδίζουν να εγκαταλείψουν τη χώρα που υπάρχει πόλεμος, όπου αυτοί και τα παιδιά τους μπορεί να πεθάνουν. Με ρατσισμό αντιμετωπίζουν ανθρώπους που έχουν άλλο χρώμα δέρματος ή οποιαδήποτε άλλα διαφορετικά χαρακτηριστικά.Ποιος μπορεί να αλλάξει αυτό το κακό που γίνεται στον κόσμο;

Αναστασία Θεμιστοκλέους, Γ 5Πολλές φορές η ανθρωπότητα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η ανεξιθρησκία πρέπει να εφαρμοστεί για χάρη της ειρήνης. Τι συμβαίνει τώρα; Γιατί πήγαμε προς τα πίσω; Ο φόβος έχει κυριέψει τις καρ-διές όλων των Ευρωπαίων, και όχι μόνο. Όμως αν ήταν ευτυχισμένοι αυτοί που έσπειραν τον τρόμο, θα το καταλάβαινα. Αντίθετα, κανείς δεν είναι ευτυχισμένος…Σ’ αυτό τον κόσμο ευτυχία θα βρεις μόνο αν αγαπάς, αν βοηθάς κι αν ελπίζεις για κάτι καλύτερο.

Ω, τι κ

όσ

μο

ς...

Άντρια Ιακωβίδου, Γ 5Στο Παρίσι σκοτώσανε ανθρώπους την ώρα που άκουγαν μουσική σε μια συναυλία, την ώρα που διασκέδαζαν στα εστιατόρια και καφετέριες, την ώρα που ζούσαν ειρηνική ζωή. Αυτοί που το έκαναν πίστευαν πως μ’ αυτά θα πάνε στον παράδεισο. Αλλά σίγουρα αυτό δεν θα συμβεί.Έχω καταλάβει ότι τα υλικά αγαθά δεν φέρνουν ευτυχία. Αν δεν είσαι ψυχικά και πνευματικά καλά, ποτέ δεν μπορείς να ευτυχήσεις.

Μαρία Νεοπτολέμου, Γ 2Τους τελευταίους μήνες του 2015 αποφάσισα να κατεβώ από το συννεφάκι στο οποίο ζούσα και άρ-χισα να ενημερώνομαι για τον κόσμο στον οποίο ζώ. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι θα πει πόλεμος, πείνα, οικονομική κρίση, θάνατοι. Φαντάστηκα τον εαυτό μου στη θέση του κοριτσιού που πήγε ν’ ακούσει τη συναυλία στο Παρίσι και βρέθηκε τραυματισμένη. Σκέφτηκα πως οι ζωές κάποιων διακό-πηκαν την καλύτερη περίοδο που διένυαν. Εγώ πιστεύω πως όλοι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Προσπαθήστε να είστε, με τους φίλους, τους συγγενείς. Να είστε υγιείς. Να έχετε πίστη στις απόψεις σας, αλλά να δίνετε ευκαιρία στους άλ-λους να σας εξηγήσει τον δικό τους τρόπο σκέψης. Όταν χάνετε δικούς σας ανθρώπους, να σκέφτεστε την πλήρη ζωή που έχουν ζήσει. Να ξέρετε να συμπονάτε και να βοηθάτε και να μην βλάπτετε.

Γελένα Σεβαστίδου, Γ 2Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει τη ζωή τους με ησυχία και με ειρήνη, που τα μάτια τους έχουν δει μόνο τον πόλεμο, μόνο πείνα, που δεν βρίσκουν καταφύγιο στην πατρίδα τους και αναγκά-ζονται να γίνουν πρόσφυγες. Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα, ΤΩΡΑ. Πώς μπορεί κανείς να ζήσει ευτυχισμένος; Πώς; Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι, να προσέχου-με τους δικούς μας, τα παιδιά μας. Είναι δυνατόν η κοινωνία μας να έχασε τελείως την ανθρωπιά της;

Μιχάλης Ηρακλέους, Γ 2Οι Τούρκοι έριξαν το ρωσικό αεροπλάνο και χόρευαν πάνω στο νεκρό σώμα του πιλότου. Ο Ρώσος Πρόεδρος προέβη σε αντίποινα. Τα γεγονότα αυτά εξακολουθούν να επηρεάζουν τις γειτονικές χώ-ρες. Στη Βόρεια Κορέα γίνονται δοκιμές πυρηνικών όπλων. Όλοι δρουν εγωιστικά χωρίς να σκέφτο-νται τις συνέπειες. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι ο Γ` παγκόσμιος πόλεμος είναι κοντά.Από την άλλη, υπήρχαν και άλλα, θετικά γεγονότα. Μερικές Ευρωπαϊκές χώρες δέχτηκαν να φιλοξε-νήσουν πρόσφυγες. Πιστεύω πως η ευτυχία και ο εγωισμός δεν μπορούν να συνυπάρχουν.

Μαρία Λοΐζου, Γ 2Έχω την αίσθηση πως κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν ζωντανές κούκλες, υπάκουες και αποβλα-κωμένες μπροστά σ’ ένα άψυχο κουτί. Πλέον τα παιδιά δεν βγαίνουν στους δρόμους και στα πάρκα να παίζουν, λένε πως είναι επικίνδυνα, πως υπάρχουν κλέφτες, ανώμαλοι, δολοφόνοι. Οι έφηβοι τα Σαββα-τόβραδα κάθονται στις καφετέριες μπροστά σ’ ένα άψυχο κουτί ή το κρατάνε στα χέρι τους. Οι μεγάλοι κατακρίνουν τους έφηβους για την κατάντια τους και ξεχνούν ποιοι τους μεγάλωσαν. Άνθρωποι θέλουν να χαμογελούν πηγαίνοντας στη δουλειά ή στο σχολείο. Περνούν όμως από τις φτωχογειτονιές και φοβούνται μην εμφανιστεί κάποιος και να τους κλέψει, να τους σκοτώσει. Ο φό-βος κυρίεψε τον κάθε ένα από μας. Χρειάζεται αγώνας για να ρίξουμε τον φόβο από την αυτοκρατο-ρία του και να ανέβουμε εμείς στη θέση του. Χρειάζεται αγώνας.

Ελένη Μιλτιάδους, Γ 5Παρακολούθησα ένα βίντεο στο οποίο προβάλλονταν τα καλά και τα κακά του 2015. Τα κακά ήταν περισσότερα. Η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη από τις ζωές που χάθηκαν, όπως και μερικές γειτονικές μας χώρες. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες βάφτηκαν με το μαύρο πένθιμο χρώμα για τις ζωές των θυμάτων των τρομοκρατικών επιθέσεων. Μια πολύχρωμη Ευρώπη, ένας πολύχρωμος κόσμος έγινε κόκκινος και μαύρος. Άραγε υπάρχει ελπίδα; Θέλω να ξέρω.

Χριστίνα Αβραμίδου, Γ 5Είμαι από οικογένεια οικονομικών μεταναστών. Το 2015 νέα κύματα προσφύγων έρχονται στην Κύ-προ και σε άλλες χώρες, ανθρώπων που δεν έχουν πού να ζήσουν, πού να δουλέψουν. Θα ψάχνουν δουλειά, θα μάθουν τη γλώσσα, θα δουλεύουν για ψίχουλα, και μας θα μας διώξουν οι εργοδότες για να πληρώνουν λιγότερα. Ευτυχισμένος είσαι όταν μπορείς να ζήσεις όπου θέλεις, να κάνεις οτιδήποτε σου αρέσει, να είσαι ελεύθερος. Ευτυχισμένος είσαι χωρίς πολέμους.

Σοφοκλής Κυριάκου, Γ 2Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός με τους Γάλλους δημοσιογράφους του περιοδικού « Σιαρλί Εμπντό» που έκαναν κάποια σκίτσα για τον Αλλάχ. Αυτό πείραξε τους φανατικούς μουσουλμάνους που τους δολοφό-νησαν. Άραγε χρειάζεται να έχεις ψυχικές διαταράξεις για να ζήσεις ευτυχισμένος σ’ αυτό τον τρελό κόσμο;

Άγγελος Κυρίλλου, Γ 1Ένα από τα πιο τραγικά γεγονότα ήταν οι ανατινάξεις αρχαίων μνημείων από τους τζιχαντιστές.Η εχθρότητά τους προς τον πολιτισμό, προς τα ιστορικά κτίσματα και τα μουσεία όπου φυλάγονταν τόσα χρόνια διάφορα ιστορικά ευρήματα και έργα τέχνης. Δεν σεβάστηκαν ιερούς ναούς. Ούτε όμως και τους ανθρώπους. Για να είναι κάποιος ευτυχισμένος, δεν χρειάζεται να καταστρέφει και να σκοτώνει.

Αντρέας Κανδύλας, Γ 2Τους ανθρώπους τους κινεί η ανάγκη για κυριαρχία. Η ζωή των ανθρώπων δεν αξίζει το ίδιο. Όταν οι κυβερνήσεις των δυνατών χωρών θέλουν να αντιμετωπίσουν μια τρομοκρατική απειλή, αμέσως εντοπίζουν τρομοκράτες από τους δορυφόρους, στέλνουν ειδικές δυνάμεις, πλοία και βομβαρδιστι-κά. Αλλά για να σώσουν αθώους μετανάστες που θαλασσοπνίγονται αβοήθητοι, δεν κάνουν τίποτα. Ευθυνόμαστε κι εμείς, συνηθίσαμε να βλέπουμε στις ειδήσεις τα παιδιά να πνίγονται, λέμε «κρίμα» και περνάμε στην επόμενη είδηση.

Έλενα Τσαγγαρίδου, Γ 1Υπάρχουν άνθρωποι με οικογένεια και χωρίς τα απαραίτητα, συχνά όλα τα μέλη της οικογένειας αναγκάζονται να δουλεύουν, σχεδόν να ζητιανεύουν. Το άσχημο είναι ότι υπάρχουν και πάμπλουτοι απατεώνες που δεν προσφέρουν βοήθεια σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη.Κάποιοι μπορούν να είναι ευτυχισμένοι και κάποιοι όχι. Εξαρτάται σε τι θέση είσαι μέσα σ’ αυτή την κοινωνία. Οι άνθρωποι που κυβερνούν και νομοθετούν, που έχουν όλα τα δικαιώματα, είναι ευτυχι-σμένοι. Τα θύματα είμαστε εμείς, με χρέη, με φόρους, με μισά δικαιώματα. Έτσι πιστεύω.

Νιόβη Τσαγγαρά, Γ 2Η χρονιά αυτή με τόσους ανελέητους πολέμους, με τις οικονομικές συγκρούσεις μεταξύ των χωρών, με τις θρησκευτικές προκαταλήψεις, κ.α., έκανε τους ανθρώπους να ξεχάσουν τα πιο μεγάλα, τα περι-βαλλοντικά προβλήματα, όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την τρύπα του όζοντος, την υπερθέρ-μανση του πλανήτη και το λιώσιμο των πάγων. Μ΄ αυτά έπρεπε να ασχολείται η ανθρωπότητα για να μην είναι το μέλλον της τόσο ζοφερό. Τα μόνα στηρίγματά μας για να κολυμπήσουμε σ’ αυτή τη βαθιά και φουρτουνιασμένη θάλασσα, είναι η αγάπη, επειδή όλοι μας είμαστε σημαντικοί για κάποιους και κάποιοι είναι σημαντικοί για μας, αλλά και η υγεία, που όσοι την έχουν, δεν ξέρουν πόσο σημαντική είναι, μέχρι να την χάσουν. Με τούτα τα κλειδιά ξεκλειδώνεται η πόρτα της ευτυχισμένης ζωής.

Χριστίνα Παπαθεοδώρου, Γ 1Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όσα μας προσφέρει ο Θεός και να παρακαλούμε να προστατεύει εκείνους που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.

Μάριος Γιάντσεβ, Γ 2Άνθρωποι κάνουν κακό και νομίζουν ότι κάνουν καλό. Καταστρέφουν έργα τέχνης που ήταν φτιαγμέ-να αιώνες πριν και νομίζουν ότι κάνουν κάτι καλό. Σκοτώνουν ανθρώπους διαφορετικής θρησκείας και νομίζουν ότι κάνουν κάτι καλό και θα πάν στον παράδεισο.Είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίζεις το κακό και το καλό;

Έλενα Ελευθερίου, Γ 5Γιατί για όλα πληρώνουν τα πιο αθώα άτομα; Άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τα προβλήματα αυτών που αρχίζουν τους πολέμους. Και στο Παρίσι έτσι έγινε, οι αθώοι πλήρωσαν με τις ζωές τους την τρέλα κάποιων φανατικών.

Σταύρος Πιστή, Γ 1 Έχω τύψεις. Εμείς ζούμε μια χαρά και άλλοι δεν έχουν δουλειά και τροφή. Εμείς σε σχέση μ’ εκείνους καλο-περνάμε, αυτοί δεν έχουν τίποτα και κανένα. Κάποιοι μικροί άγγελοι, κάποιες αθώες ψυχές χάθηκαν. Δεν πρέπει να συμβαίνουν τέτοια πράγματα.

Γιώργος Βουτούρη, Γ 5Έχω διαβάσει για τις απαγωγές μικρών παιδιών από τους πολεμιστές. Τα εκπαιδεύουν και τα φανατίζουν για να δημιουργήσουν νέους πολεμιστές. Είναι τρομερό.

5

Ω, τι κ

όσ

μο

ς...

Αναστασία Ζιντσίδου, Γ 5Αυτό που πραγματικά με στεναχώρησε είναι το πώς μια μικρή ομάδα ανθρώπων γεμάτων με μίσος και έχθρα προς ανθρώπους άλλης θρησκείας κατάφεραν να τραβήξουν χιλιάδες ανθρώπους σ’ ένα κύμα τρομοκρατίας και φόβου που απλώθηκε ακόμα και στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα με θλίβει ότι τόσα παιδιά χάνουν τα παιδικά τους χρόνια, την υγεία τους, το χαμόγελό τους.

Βικτώρια Παρτάκκη, Γ 5Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, οι απάνθρωπες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, στην καρδιά της Ευρώπης, με έκαναν να νιώσω για πρώτη φορά ότι η ύπαρξή μου και της οικογένειάς μου τίθεται σε κίνδυνο, ότι όλα αυτά γίνονται στην πραγματικότητα. Παρόλο που συνέχεια ακούγαμε στις ειδήσεις για τους θανάτους σε άλλες χώρες, φαίνεται πως αν νιώσεις τρόμο για τη δικιά σου ζωή, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα στο σωστό τους μέγεθος.Όσο για το πώς μπορεί κανείς να ευτυχήσει σ’ένα τέτοιο κόσμο, ακόμα να το ανακαλύψω…

Άγγελος Κυριάκου, Γ 5Ένα γεγονός που τρόμαξε την ανθρωπότητα ήταν το πώς ξαφνικά δυνάμωσε το ISIS και μέχρι πού έφτασε με τις αποστολές του. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες κάνουν πως τους πολεμάνε, αλλά στην πραγματικότητα τους βοηθάνε. Γιατί; Επειδή έχουν συμφέροντα, επειδή όλα σ’ αυτό τον κόσμο γίνονται για το συμφέρον.

Ανφάλ Αλτιμίμι, Γ 1Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το γεγονός με τους 1700 περίπου φοιτητές στο Ιράκ τους οποίους σκότωσαν οι μαχητές του Ισλαμικού κράτους. Άλλους τους αποκεφάλισαν, άλλους τους πυροβόλησαν, τους έριχναν στη θάλασσα και το νερό βάφτηκε κόκκινο από το αίμα. Δεν μπορεί κανείς να είναι ευτυχι-σμένος αν δεν υπάρχει ειρήνη, δικαιοσύνη, αγάπη και η αλληλοβοήθεια.

Άννα Μαρία Τσιάκκιλου, Γ 1Παρακολουθώ τις ειδήσεις της Ρουμανίας, και μου έκανε φοβερή εντύπωση το τραγικό γεγονός στα εγκαίνια ενός club για τη νεολαία. Εκείνη τη νύχτα ένα συγκρότημα τραγουδούσε εκεί και στο τέλος έριξαν πυροτεχνήματα. Κάτι πήγε λάθος και έγινε έκρηξη. Στη φωτιά πέθαναν πολλοί νέοι και άλλοι πολλοί τραυματίστηκαν. Όλοι μπορούν να είναι ευτυχισμένοι, μόνο να μην υπάρχει μίσος, αλλά αγάπη και σεβασμός μεταξύ των ανθρώπων.

Ανδρέας Ποντικίδης, Γ 1Ο τυφώνας χτύπησε τις Φιλιππίνες κοντά στην περιοχή που έμεινε η μητέρα μου. Όταν το άκουσα στις ειδήσεις, προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της μέσω υπολογιστή. Πέρασε μια βδομάδα και κάθε μέρα αγχωνόμουνα πιο πολύ. Ευτυχώς έμαθα ότι η μητέρα μου είναι καλά και απλώς δεν είχε σήμα εξαιτίας του τυφώνα. Για να είσαι ευτυχισμένος, νομίζω, πρέπει να μπορείς να είσαι ήρεμος, να μην σκέφτεσαι τα χειρότερα, να είσαι πάντα γεμάτος ενέργεια και χαρούμενος.

Ιωάννα Χαραλάμπους, Κατερίνα Σιμόνοβ, Γ 1 Σίγουρα δεν μπορούμε πια να καθησυχάζουμε τον εαυτό μας λέγοντας ότι οι επιθέσεις και οι πόλεμοι γίνονται χιλιόμετρα μακριά. Η συνείδησή μας θα βροντοφωνάξει για την αδικία που διαπράττεται παντού. Δεν γίνεται να κοιτάμε αμέτοχοι τις οθόνες των τηλεοράσεών μας, δεν γίνεται να εθελοτυ-φλούμε μπροστά στην αλήθεια. Ευτυχισμένος μπορείς να είσαι όταν καταλάβεις πως τα πραγματικά θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων είναι οι ίδιοι οι θύτες. Αυτοί που ζουν μέσα στο μίσος.

Χρύσανθος Κινδύνης, Γ 1Οι φανατικοί ισλαμιστές πιστεύουν πως αυτά που κάνουν είναι καλές πράξεις, με τις οποίες θα κερδί-σουν τον παράδεισο. Προσπαθούν να επιβάλουν σ’ όλο τον κόσμο τον δικό τους τρόπο σκέψεως και ζωής. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν τους σταματήσουν, αυτό θα γίνει. Η ανθρωπότητα θα πρέπει να τους αντιμετωπίσει ενωμένη, αλλά και να συνειδητοποιήσει ότι ο κάθε πόλεμος, η κάθε χώρα που υποφέ-ρει, αφορά όλους. Τον καθένα.Με το να αγνοείς τα θλιβερά γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο, δε σημαίνει, πως είσαι ευτυχισμένος. Αναίσθητος είσαι.

Κυριάκος Μουσουλίδης, Γ 1Μου έκανε αρνητική εντύπωση πως οι πολίτες κάποιων Ευρωπαϊκών χωρών δεν δέχονται να μπουν οι με-τανάστες στις χώρες τους και τους περιορίζουν με συρματοπλέγματα. Η δική μου άποψη είναι να μπουν οι μετανάστες σε κάθε χώρα και οι ντόπιοι να υιοθετήσουν τις οικογένειες προσφύγων, να τους μάθουν την κουλτούρα τους, για να μπορούν να συμβιώσουν μαζί τους. Δεν θα είναι πιο ευτυχισμένοι οι ευρωπαίοι αν γλιτώσουν τους μετανάστες από την πείνα, τη φτώχεια, τους πολέμους;

Παυλίνα Στυλιανού, Γ 2Αυτός ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για πολέμους, για πείνα, φτώχεια, ρατσισμό, αντιθέτως, φτιάχτηκε για ει-ρήνη, αγάπη, ελευθερία. Μου φαίνεται αδιανόητο, ότι κάποιοι καταστρέφουν αυτό τον κόσμο, τα δάση και τα ποτάμια του, τα ζώα. Τα εργοστάσια ρυπαίνουν το περιβάλλον. Στις τριτοκοσμικές χώρες παρατηρείται το φαινόμενο της φτώχειας και της πείνας, οι άνθρωποι πεθαίνουν μαζικά από αρρώστιες, τα παιδιά στην ηλικία μας αναγκάζονται να εργάζονται, τα κορίτσια να παντρεύονται, ενώ θα έπρεπε να ζουν να χαίρονται τα παιδικά τους χρόνια. Για να υπάρχει ευτυχία, πρέπει να υπάρχει αξιοπρέπεια.

Στέλιος Χατζησοφόκλη,Γ 2Η καταστροφή πολιτιστικών μνημείων από τους βανδάλους. Η μαζική μετανάστευση χιλιάδων ανθρώ-πων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φρίκη του πολέμου. Η εκμετάλλευση των προσφύγων από διάφορους επιτήδειους που επωφελούνται από τον πόνο τους και αφήνουν τους δύστυχους στο έλεος του Θεού, είτε Χριστού, είτε Αλλάχ. Δεν ξέρω αν υπάρχει χώρος για ευτυχία στον κόσμο όπου παρατηρεί-ται το φαινόμενο του ντόμινο: τα κακά που συμβαίνουν σε μια χώρα με ταχύτητα μεταφέρονται σε άλλες.

Άντρια Κωνσταντίνου, Γ 2Τα γεγονότα αυτής της χρονιάς με έκαναν να αρχίσω να σκέφτομαι πού πραγματικά βρίσκεται η ανθρω-πότητα. Το μόνο που με ένοιαζε πριν, ήταν η όμορφη ζωή μου, με τα ακριβά ρούχα και τα ωραία κινητά. Όμως οι επιθέσεις στο Παρίσι λειτούργησαν σαν σοκ, ξύπνησαν τους προβληματισμούς που με ωρίμα-σαν. Άρχισα να παρακολουθώ ειδήσεις. Δεν αλλάζω πια κανάλι, βλέπω πρόσωπα αθώων παιδιών που υποφέρουν βλέπω τους ισχυρούς του κόσμου να κάνουν τη ζωή τους. Παραξενεύομαι ότι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν στο κακό μέχρι που να τους επηρεάσει προσωπικά.Γιατί να μην προσπαθούμε να προλά-βουμε το κακό; Όμως κατάλαβα ότι μια μορφή αντίδρασης είναι να ζήσει κανείς τη ζωή του έντονα και όσο πιο ευχάριστα μπορεί. Να ασχολείται με τους φίλους του, να βοηθά τους συνανθρώπους του χωρίς δεύτερη σκέψη. Να προσπαθεί να ξαναενώσει την αλυσίδα ανθρωπιάς που έχει σπάσει.

Χριστόδουλος Περατόπουλος, Γ 2Μου έκανε εντύπωση το γεγονός που οι άνθρωποι εκτελούσαν άλλους ανθρώπους και έβγαζαν βί-ντεο, όπως επίσης και το γεγονός ότι κάποιοι βάζουν όπλα στα χέρια των μικρών παιδιών για να σκοτώνουν. Χάθηκε η ανθρωπιά, χάθηκε η παιδική αθωότητα. Πολλές φορές περπατώ με την οικογέ-νεια και τους φίλους μου στην Παλιά Λευκωσία και βλέπω ανθρώπους να ζητιανεύουν. Ξέρω πολλές οικογένειες που έχουν επηρεαστεί από την οικονομική κρίση. Όμως πιστεύω ότι τους ανθρώπους ενώνει η ελπίδα και η θέληση για ένα καλύτερο κόσμο.

Μαριλένα Ζουλαφάκη, Γ 5Με πληγώνει ότι οι τζιχαντιστές σκοτώνουν στο όνομα του Ισλάμ. Πόσα παιδιά από την πατρίδα μου τη Συρία βυθίστηκαν στη θάλασσα; Πόσοι άνθρωποι ξεκίνησαν για μια καλύτερη ζωή και εκεί, σε ξένες χώρες, βρήκαν μια επίσης τραγική μοίρα;

Αθηνά Παφίτη, Γ 1Στις ευρωπαϊκές χώρες αυξάνεται ο αριθμός προσφύγων λόγω οικονομικής κρίσης ή πολέμων στη Συρία, το Ιράκ και αλλού. Οι ντόπιοι δεν τους θέλουν, επειδή πιστεύουν ότι οι μετανάστες θα κατα-στρέψουν την «εικόνα», την οικονομία, τον πολιτισμό της. Κανείς πια δεν μπορεί να είναι ευτυχισμέ-νος μόνος του, μόνο όλοι μαζί, αν συνυπάρχουμε σε συνθήκες ειρήνης, αδελφοσύνης και ισότητας.

Μαρία Σαχμπατζίδου,Γ 2Η ψυχολογία μου δεν αντέχει πλέον να παρακολουθώ τόση βία και να ξέρω πως όλα αυτά θα επαναλαμβάνο-νται, επειδή ο πόλεμος στη Συρία δεν σταματά, επειδή οι τρομοκράτες δεν ησυχάζουν. Θέλω να βγω έξω να φωνάξω και να πω «Ποιοι είστε εσείς που αφαιρείτε τις ζωές των αθώων ανθρώπων!». Κι όμως όχι. Δεν θα μισήσω κανένα απ’ αυτούς. Και αυτή θα είναι η δύναμή μου και των υπόλοιπων ανθρώπων. Διότι ξέρω πως κι αυτοί, οι θύτες, είναι άνθρωποι, με οικογένεια, συχνά φτωχοί, όμως το μυαλό τους γέμισε με πού άσχημες ιδέες, φανατίστηκαν και οδηγήθηκαν σε πολύ κακές πράξεις. Ανθρωπιά! Όχι μίσος. Αρνιέμαι να μισώ.

Λεωνίδας Γρηγοριάδης, Γ 1Πολλοί Ευρωπαίοι φοβούνται μήπως κάποιοι που κάνουν τους δυστυχισμένους μετανάστες είναι τρομοκρά-τες που σχεδιάζουν επιθέσεις στις χώρες όπου προσπαθούν να μπουν. Αυτή η καχυποψία κάνει ακόμα με-γαλύτερο κακό στους πραγματικούς πρόσφυγες πολέμου. Τα θύματα πολέμου περπατούν χιλιόμετρα για να βρουν καλύτερη ζωή και συναντούν συρματοπλέγματα στον δρόμο τους και ντόπιους που δεν τους θέλουν και δεν τους εμπιστεύονται. Αναρωτιέμαι αν ο δρόμος προς την ειρήνη είναι ο πόλεμος. Η Ρωσία και η Γαλλία στέλνουν αεροπλάνα και βομβαρδίζουν τις ομάδες των τρομοκρατών, τα φορτηγά τους με τα πετρέλαια, τα εργοστάσια, τα όπλα τους. Οι άνθρωποι ψάχνουν λόγο να σκοτώσουν. Μερικοί πιστεύουν πως η θρησκεία τους είναι πιο αληθινή από των άλλων κι έτσι οι άλλες πρέπει να εξαφανιστούν. Άλλοι σκοτώνουν για τα λεφτά και τα συμφέροντα. Για κανένα λόγο δεν πρέπει να σκοτώνεις. Η ευτυχία είναι η ισότητα, όπου κανείς δεν θεωρεί τον εαυτόν του ανώτερο από τους άλλους.

Δήμητρα Μισιχρόνη, Γ 5Μου κάνει μεγάλη εντύπωση πώς τα μικρά παιδιά αντέχουν τόσες ώρες μέσα σε μια βάρκα, χωρίς φαγητό, νερό, χωρίς καθορισμένο προορισμό, απλά ταξιδεύουν, και αν είναι τυχερά, κάποια στιγμή θα φτάσουν κάπου. Όσοι καταφέρουν να ζήσουν. Είμαι λυπημένη. Στεναχωριέμαι για τα μικρά παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα κι όμως πεθαίνουν, χωρίς να προλάβουν να ζήσουν τη ζωή τους.

Θεολόγος Χριστούδιας, Γ 5Τα γεγονότα στο Παρίσι τρόμαξαν την ανθρωπότητα και με συγκλόνισαν προσωπικά, επειδή όλοι αναρωτήθηκαν πώς γίνεται κάποιοι να σκοτώνουν ανθρώπους που είναι τόσο μακριά από τα συμφέ-ροντά τους; Δηλαδή, κανένας πια δεν είναι «μακριά»Για να ευτυχήσει κάποιος, πρέπει πάντα να προσπαθεί για ό, τι καλύτερο μπορεί, να είναι φιλόξενος και ευγενικός απέναντι στους ανθρώπους.

Άγγελος Χατζηστεφάνου, Γ 1Το ερώτημα αν μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος σ’ αυτό τον παράλογο κόσμο, μπορεί να απαντη-θεί με ποικίλους τρόπους. Άλλη η μοίρα των φτωχών ανθρώπων, οι οποίοι προχωρούν με κλειστά μάτια στον δρόμο που άλλοι τους καθόρισαν, χάνοντας την οικογένειά τους, την περιουσία τους, συχνά τη ζωή τους. Κάποιοι άλλοι όμως βρίσκονται σε ψηλές θέσεις και έχουν μόνο κέρδος από τις καταστροφές για τις οποίες ευθύνονται. Αυτοί δεν παν να πολεμήσουν, δεν χάνουν τίποτα, οικογένεια, περιουσία, ζωή. Όμως τέτοια ευτυχία δεν την θέλω. Θέλω άλλη, την οποία μπορώ να μοιράζομαι με τους συνανθρώπους μου.

Γεωργία Θεοδωράκη, Γ 1Πιστεύω πως ο μόνος τρόπος να βρει κάποιος ευτυχία είναι να βοηθά, όσο μπορεί ο καθένας, τους συναν-θρώπους του. Να βοηθά τους μετανάστες να επιζήσουν και να φτιάξουν τη ζωή τους σε χώρες που πάνε. Να βοηθά τους ανθρώπους να αφήνουν στην άκρη τις διαφορές τους. Να βοηθά όσους πιο πολλούς μπορεί να μεταφέρουν τα καλά λόγια, να διαδίδουν ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν σε όποια θρησκεία θέλουν.

Μάριος Λοϊζίδης, Γ 5Κανένα από τα γεγονότα της περασμένης χρονιάς δεν μου έχει κάνει εντύπωση, επειδή σ’ αυτή την «αν-θρώπινη» κοινωνία όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς.Η ευτυχία είναι κάτι που το κερδίζεις με τις πρά-ξεις σου, την καρδιά σου, την ανθρωπιά σου. Ο ευτυχισμένος με αυτή την έννοια κερδίζει και τη ζωή.

Σαμίρ Τζεμαλεντίν, Γ 2Με επηρεάζουν πάρα πολύ αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μου, στη Συρία. Οι τζιχαντιστές δεν έχουν καμία σχέση με τους μουσουλμάνους. Δεν έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται έτσι, επειδή ανατι-νάσσουν τζαμιά που για τους αληθινούς μουσουλμάνους είναι ιερός χώρος. Εξαιτίας τους χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, να πληρώσουν τεράστια ποσά σε διά-φορους απατεώνες και να ριψοκινδυνεύουν να πεθάνουν στη θάλασσα ή στη μέση της πορείας τους. Θα σας πω για τον φίλο μου, τον Άχμετ. Η μάνα του τον έστειλε στην Κύπρο για να τον σώσει, ενώ η ίδια και η υπόλοιπη οικογένεια έμεινε στη Συρία. Όταν ο Άχμετ έφτασε στην Κύπρο, όλη η οικογένειά του σκοτώθηκε στη Συρία. Ο Άχμετ είναι στην ηλικία μου. Πώς μπορεί να είναι ευτυχισμένος; Σάκης Γούσης, Γ 5

Για να είναι κάποιος ευτυχισμένος σ’ αυτό τον κόσμο, πρέπει να πάει μακριά από την ανθρωπότητα, να ζήσει κάπου στα βουνά μακριά απ’ όλους, για να μην βλέπει αθώους ανθρώπους να πεθαίνουν.

6

Σ το σχολείο μας φοιτούν 414 μαθητές και οι 150 απ’ αυτούς έχουν ένα ή δύο γονείς που δεν γεννήθηκαν στην Κύπρο. Μερικοί από τους συμμαθητές μας ήρ-θαν στην Κύπρο πρόσφατα, άλλοι θυμούνται την

πατρίδα τους μόνο αμυδρά, επειδή ζουν χρόνια στην Κύπρο, ή γνωρίζουν τη χώρα καταγωγής των γονιών τους μόνο από οικογενειακές αφηγήσεις, καθώς γεννήθηκαν στην Κύπρο. Στα διαλείμματα στην αυλή του σχολείου μας μπορεί κανείς ν’ ακούσει ρουμανικά, ρωσικά, βουλγαρικά, αραβικά, κ.α. Είμα-στε ένα πραγματικά πολυπολιτι-σμικό, πολυεθνικό, πολύγλωσσο σχολείο. Σ’ αυτή τη σελίδα θα μι-λήσουν… ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΞΕΝΟΙ!

Ανφάλ Ανταμίμι, Γ 1. Είμαι από το Ιράκ. Η οικογένειά μου διατηρεί τα έθιμα της χώρας μου για να μην ξεχάσουμε την καταγωγή μας. Δεν θέλω να τα ξεχάσω, θέλω να πάω να δω τους παππούδες μου, τους θείους, τα ξαδέλφια. Θέλω όμως εδώ, όπου έζησα 10 χρόνια της ζωής μου, όπου έκανα φίλους, όπου ζω με ασφάλεια, να μου συμπεριφέρο-νται σαν να είμαι Κύπρια.

Καμάρ Χουσεΐν, Γ 3. Όταν βλέπω στην τηλεόραση τι γίνεται στη χώρα μου, νιώθω πολύ άσχημα, αισθάνομαι ανήμπορη να βοη-θήσω. Σκέφτομαι ότι δεν θα ξαναπάω εκεί να δω τους συγγενείς μου. Πονώ γι αυτούς που έχουν πεθάνει, για τα μικρά μωρά που δεν είδαν τίποτα από τη ζωή. Η Συρία ήταν πα-νέμορφη, με τα ωραία σπίτια, της, τα μεγάλα καταστήματά της, με τα παιδιά να παίζουν στους δρόμους, να γελούν… Αυτοί οι ανόητοι την έχουν καταστρέψει. Θέλω να πάω, να κάτσω με τους θείους μου, να παίξω με τα ξαδέλφια μου. Θέλω να πάω…

Μαρία Σαχμπατζίδου, Γ 2. Οι Πόντιοι δεν είναι ξένοι! Απλά κάποιοι μας βλέ-πουν έτσι, επειδή ουσιαστικά μιλάμε μια γλώσσα δική μας που οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν, είναι σαν ανάμειξη Ελληνικής, Ρωσικής, Τουρκικής, αφού οι Πόντιοι ζούσαν υπό την κυριαρχία των Τούρκων και μετά πήγαν στη Ρωσία, Γεωργία, Ελλάδα, Γερμανία, κ.α. Έζησα στην Κύπρο από βρέφος, μεγάλωσα σαν παιδί της Κύπρου. Με την καταγωγή μου δεν έχω πρόβλημα, γιατί μπροστά μου δεν με έχει κοροϊδέψει κανείς. Κι αν λένε κάτι πίσω μου, δεν με ενδιαφέρει!

Γελένα Σεβαστίδου, Γ 2. Κάποιοι μας λένε Ρωσοπόντιους, επειδή οι πρόγο-νοί μας πέρασαν από τη Ρωσία και μιλάμε και ρωσικά. Δηλαδή αν πήγαιναν Γερμανία και μιλούσαν γερμανικά, θα μας έλεγαν Γερμανοπόντιους; Είμαστε Έλληνες του Πόντου! Εγώ στην Κύπρο γεννήθηκα και την αγαπώ σαν πατρίδα μου. Ποτέ δεν βίωσα άσχημες καταστάσεις λόγω της καταγωγής μου. Η χειρότερη μου μέρα στην Κύπρο; Όταν οι γονείς μου χώρισαν και ο πατέρας μου έφυγε για τη Ρω-σία… Μου λείπει.

Χριστίνα Μουτούκια, Γ 3. Κάποιες φορές νιώθω ντόπια, και κάποιες ξένη. Μιλώ την ίδια γλώσσα με τους ντόπιους, έχω δημιουργήσει μεγάλες παρέες, έχω αποφασίσει να ζήσω στην Κύπρο. Συχνά με περνούν για Κύπρια, επειδή δεν είναι εμφανές ότι δεν ανήκω εδώ. Να πω την αλήθεια, μερικές φορές με πειράζει αυτό, γιατί αρχίζω να σκέφτομαι ότι έτσι θα χάσω το προνόμιό μου να λέγομαι Πόντια, γιατί πραγματικά είμαι περήφανη για την καταγωγή μου.

Άννα Μιχαηλίδου, Γ 3. Εγώ όλη τη ζωή μου την έζησα εδώ, αλλά δεν έχει σημασία πού μένεις, έχει σημασία πού μένει η καρδιά σου. Η δική μου ανήκει στη Γεωργία, επειδή οι Πόντιοι γονείς μου κατάγο-νται απ’ εκεί. Αισθάνομαι ότι μέσα μου τα πράγματα δεν έχουν ισορροπήσει. Δεν είναι ότι δεν περνώ καλά εδώ, αλλά η καρδιά έχει δική της εθνικότητα.

Κατερίνα Ανδρέου, Γ 2. Εγώ είμαι μισή Ρουμάνα και μισή Κύπρια και πάντα αναρωτιόμουν αν είμαι ξένη ή όχι. Το αίμα που έχω μέσα μου είναι κυπριακό και ρουμανικό, η πατρική μου γλώσσα είναι Ελληνική και η μητρική Ρουμανική. Ποτέ δεν θα μπορούσα να διαλέξω μια από τις δυο χώρες για πατρίδα, είμαι χαρούμενη για τα δυο μισά του εαυτού μου. Ποτέ δεν θα είμαι εξ ολοκλήρου το ένα ή το άλλο. Έτσι θα είμαι, μισή-μισή.

Έμιλυ Χαλλίλ Ιωάννου, Γ 1. Εγώ είμαι… τριπλή! Ο μπαμπάς μου είναι από τη Συρία, η μαμά μου από την Τσε-χία, εγώ γεννήθηκα στην Κύπρο και νιώθω Κύπρια, αλλά θέλω να διατηρήσω την περίπλοκη εθνική ταυτότητά μου. Στενα-χωριέμαι για όσα γίνονται στη Συρία και περιμένω να τελειώ-σει ο πόλεμος για να έρθουν εδώ ο παππούς και η γιαγιά και να τους σφίξω στην αγκαλιά μου. Δεν έχω πάει ποτέ στην Τσεχία, αλλά μαθαίνω τη γλώσ-σα, τα έθιμα και τον πολιτισμό της, για να κάνω περήφανους τους θείους μου, όταν επιτέλους τους γνωρίσω. Η χειρότερη μου μέρα; Όταν με κορόιδεψε κά-ποιος συμμαθητής μου για το επίθετό μου. Η καλύτερη; Κάθε μέρα προσπαθώ να είναι η κα-λύτερή μου!

Σαμίρ Τζεμαλεντίν, Γ 2. Για μένα η χειρότερη μου μέρα στην Κύπρο κράτησε ένα χρόνο. Δεν ήξερα ούτε λέξη ελληνικά, με περιέπαιζαν για το όνομα και το επίθετό μου. Δεν θέλω να ξε-

χάσω τη θρησκεία μου, τη γλώσσα μου, την οικογένειά μου που έμεινε στη Συρία. Έχω μια ερώτηση που δεν μου την απαντά κανείς. Τι κερδίζουν εκείνοι που βομβαρδίζουν τα μωρά, τους ανθρώπους που ζουν ήσυχα στα σπίτια τους, που φωνάζουν « Ο Αλλάχ είναι μεγάλος!» αλλά βομβαρδί-ζουν τζαμιά;

Μόφφακ Τζεμαλεντίν, Γ 3. Μερικοί Κύπριοι συμμαθη-τές μου με μάθαιναν βρισιές και με έστελναν να τις πω σε άλλους, χωρίς να ξέρω τι λέω. Θέλω να μάθω καλύτερα ελληνικά, αλλά θέλω να διατηρήσω τη γλώσσα μου και την εθνική μου ταυτότητα, για να πάω πίσω στη Συρία, παρότι ξέρω ότι δε θα βρω τίποτα εκεί. Αλλά εγώ θα πάω ξανά στη χώρα μου, και ας γίνει ό, τι γίνει, δεν με ενδιαφέρει.

Λίζα Μοτόρνα, Γ 2. Η καλύτερη μου μέρα ήταν όταν πέρασα τις εξετάσεις και από ακροάτρια έγινα κανονική μαθήτρια. Η χειρότερη; Όταν τα παιδιά με φώναζαν «εί-ναι αυτή που δεν ξέρει τη γλώσσα μας». Δεν βλέπω κανένα μέλλον για μένα στην Ουκρανία, λόγω πο-λέμου, λόγω οικονομικών προβλη-μάτων. Δεν ξέρω αν θα αποκτήσω ποτέ κυπριακή ταυτότητα ή διαβα-τήριο. Η ψυχή μου είναι αλλού, στη χώρα μου.

Τζιχάν Κοντούρα, Γ 5. Στο δη-μοτικό ένιωθα απελπισία, ήμουν ντροπαλή, στεναχωρημένη, λυπη-μένη. Καλύτερες μέρες άρχισαν, όταν έμαθα τη γλώσσα. Η γλώσσα είναι ο μόνος τρόπος να βρεις φί-λους. Τώρα έχω πολλούς.

Χριστίνα Αβραμίδου, Γ 5. Κάπο-τε θα επιστρέψω στην Αρμενία, θα πραγματοποιήσω τα όνειρά μου, όπως δικαιούται ο κάθε άνθρωπος, στη χώρα μου. Δεν ταιριάζω στην Κύπρο. Η χώρα αυτή δεν θα αλλά-

ξει, πάντα θα είναι δύσκολα για τους ξένους εδώ.

Μαριλένα Ζουλαφάκη, Γ 5. Η οικογένειά μου ήρθε στην Κύπρο από τη Συρία. Θυμάμαι πριν τέσσερα χρόνια ήμουν με τη μητέρα μου, τη θεία μου και την αδελφή μου σ’ ένα κατάστημα ρούχων. Η θεία μου φορούσε μαντίλα. Η κοπέλα στο ταμείο μας έβλεπε πολύ περίεργα και ξαφνικά είδαμε τρεις αστυνομικούς που μπήκαν μέσα. Η κοπέλα τους είχε ειδοποιήσει, της είχαμε φανεί ύποπτες. Η μάνα μου έχει βγάλει τη μαντίλα εξαιτίας ρατσισμού.Δυστυχώς, όσο και να μιλούμε για τον ρατσισμό, όσο και να κάνουμε αντιρατσιστικές εκδηλώ-σεις, ο ρατσισμός είναι μέσα στον κόσμο. Τον βίωσα, παρότι γεννήθηκα στην Κύπρο. Η μεγα-λύτερη μόρφωση που μπορεί να αποκτήσει κάποιος είναι να μάθει να σέβεται και να κατανοεί τη διαφορετικότητα του άλλου.

Μάριο Γιάντσεβ, Γ 2. Είμαι πατριώτης της Βουλγαρίας, αγαπώ τη χώρα μου και οι καλύτερες μέρες για μένα είναι οι μερες των διακοπών στην πατρίδα. Όμως στην Κύπρο η θάλασσα είναι τόσο κοντά που κάθε Σαββατοκύριακο μπορείς να πηγαίνεις για μπάνια. Αγαπώ και την Κύπρο.

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ

7

Αντώνης Ιμαντί, εκ Λιβάνου ορμώμενος. Με την καρδιά του όμως να χτυπάει ελληνικά! Ένα παιδί μέσα σε όλα! Διαγωνισμούς, έρευνες, ντο-κιμαντέρ, εργασίες, επίλεκτο, λόγω φωνής και μαθημάτων βυζαντινής

μουσικής, μέλος της χορωδίας του σχολείου! Ήρθε στην Κύπρο ως θρησκευτικός μετανάστης, πριν από δέκα χρόνια και τα τελευταία τρία έχουμε την τιμή να φοιτά στο Γυμνάσιο Παλουριώτισσας. Τελευταίο επίτευγμα του Αντώνη μας είναι η κα-τάκτηση του 1ου Παγκύπριου Βραβείου στην κατηγορία: Δημιουργία Ιστορικού Ντοκιμαντέρ, στον Διαγωνισμό του Υπουργείου Παιδείας για την επέτειο των 60 χρόνων από την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο Αντώνης Ιμα-ντί μαζί με την Ελένη Μιλτιάδους του Γ 5 και την Αναστασία Θεμιστοκλέους επίσης του Γ 5 δούλεψαν με ζήλο και κατάφεραν τη σπουδαία αυτή διάκριση!

Πώς ήταν τα πρώτα χρόνια στο νησί; Ήταν αρκετά δύσκολα! Κατ’ αρχάς η αμέλεια, η γραφειοκρατία και η έλ-λειψη εμπειρίας της Κυπριακής κυβέρνησης ως προς τον χειρισμό των υποθέσεων των μεταναστών μάς ταλαιπώρησε. Επίσης η εξεύρεση θέσεως εργασίας, λόγω του ρατσισμού, ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα. Για την Κυβέρ-νηση είμαστε υπήκοοι «Τρίτων χωρών»...

Στο σχολείο τα άλλα παιδιά πώς σε αντιμετώπισαν; Τα παιδιά στο σχολείο και ειδικά στο δημοτικό ήταν πάρα πολύ φιλικά. Δεν έκαναν διακρίσεις, ήμουν ένα «ισότιμο» μέλος της παρέας. Δεν τους ενδιέφερε αν ήμουν από άλλη χώρα, ήμασταν όλοι παιδιά!!! Πρόβλημα υπήρχε με κάποιους μεγαλύτερους...

Αν και δεν έχεις βοήθεια από το σπίτι, είσαι άριστος μαθητής. Πώς τα κατάφερες; Όταν ήρθα στην Κύπρο, πήγα σε νηπιαγωγείο. Η νηπιαγωγός γνώριζε πολύ καλά τη Γαλλική γλώσσα, και για μένα τα Γαλλικά ήταν δεύτερη γλώσσα. Αυτό με βοήθησε αφάνταστα!!! Ίσως στη συγκεκριμένη νηπιαγωγό οφείλω αυτό μου το προβάδισμα.Μου μετέφραζε από τα Ελληνικά στα Γαλλικά και έτσι σιγά σιγά έμαθα τα Ελληνικά τα οποία υπεραγαπώ. Είστε τόσο τυχεροί που είναι η μητρική σας γλώσσα!

Το μυστικό της επιτυχίας σου; Κατ’ αρχάς βάζω στόχους και βάσει αυτών προχωρώ. Επίσης σημαντικό είναι να κυνηγάς τη γνώση να διψάς για μάθηση.

Οι στόχοι σου; Να γίνομαι καλύτερος. Κανείς δεν πρέπει να αρκείται στο πολύ καλό αποτέλε-

σμα αν μπορεί να έχει το άριστο!!! Επίσης ακολουθώ αυτό που είπε ο Πλάτωνας “Στόχευε στο φεγγάρι. Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα βρεθείς κάπου ανάμεσα στ΄ αστέρια”.

Στον ελεύθερό σου χρόνο με τι ασχολείσαι; Ασχολούμαι κυρίως με τη μουσική, βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική, και παραδοσιακή με ούτι, όργανο παρόμοιο με το λαούτο. Παρακολουθώ επίσης τι γίνεται γύρω μου, με ενδι-αφέρει η επικαιρότητα.

Πώς βλέπεις το μέλλον σου; Όπως είπε κάποτε ο Άγγλος ποιητής και ζωγράφος William Blake: Το μέλλον δεν είναι δώρο. Είναι επίτευγμα. Είμαι αι-σιόδοξος με έναν όρο: σκληρή δουλειά!!! Τα αγαθά κόποις κτώνται. Αν δεν δουλέψω σκληρά, δεν θα τα καταφέρω. Δεν επαναπαύομαι, επειδή είμαι άριστος σήμερα.

Η οικογένεια νιώθει νοσταλγία για την πατρίδα; Λένε: όποιος γεννηθεί στη φυλακή, τη φυλακή θυμάται. Βεβαίως νιώθου-με νοσταλγία. Αυτός που δεν αγαπά την πατρίδα του δεν υπάρχει περίπτω-ση να αγαπήσει κάτι άλλο πραγματικά.

Πού θα ήθελες να ζήσεις;Εδώ ή στην πατρίδα σου; Θα ήθελα να ζώ εδώ, γιατί έζησα πάνω από 10 χρόνια. Μεγάλω-σα με ελληνικές αρχές και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Κρύβουν φοβερή σοφία. Στην πατρίδα μου υπάρχουν πολλά προβλήματα. Προτιμώ το φιλειρηνικό ακόμα νησί της Αφροδίτης!

Νιώθεις «Κύπριος» ή ξένος» στην Κύπρο; Το μεν αίμα Λιβανέζικο, η δε καρδιά Ελληνική. Δεν νιώθω και ου-δέποτε ένιωσα «ξένος». Πάντα με αντιμετώπιζαν ισότιμα.

Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι ισχυρογνώμων. Δεν επηρεάζομαι εύκολα από τους άλλους και δεν μ’ αρέσει ο εκμοντερνισμός. Ο θεσμός της οικογένειας είναι για μένα πολύ σημαντικός. Δίνω έμφαση στη σω-στή ιεράρχηση των αξιών. Δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα. Αυτό είναι το λάθος μας σήμερα!!!

Ρωτήσαμε 58 ξένα παιδιά συμμαθητές μας για το πιο ευχάριστο πράγμα που βίωσαν στο σχολείο και οι 45 απάντησαν ότι το πιο ευχάριστο είναι ότι βρήκαν φίλους. Ως την πιο δυσάρεστη περίοδο αναφέρουν τις μέρες που δεν είχαν ακόμα κανένα φίλο. Συμπέρασμα; Η φιλία είναι η πιο μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου. Η φιλία βοηθά τους ανθρώπους να πε-ράσουν σε καινούργιους τόπους, να ριζώσουν,να νιώσουν πως είναι οι «δικοί μας ξένοι»

Μαριλένα Ζουλαφάκη, Ραχάφ Τζεμαλεντίν Γ 5

ΞΕΝΟΙ

Το μεν αίμα Λιβανέζικο, η δε καρδιά Ελληνική!

8

Η φετινή μας θεατρική παράσταση δεν θα μπορούσε να είναι

άλλη από τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη. Οι αρχόντισσες της Τροίας που κατέληξαν σκλάβες στα χέρια των Αχαιών αφήνοντας με τη βία την ερειπωμένη τους πατρίδα, συναντούν τη σύγχρονη πραγματικότητα της μετανάστευσης και της βίαιης εκτόπισης πληθυσμών από τα πάτρια εδάφη. Η Μεσόγειος έγινε το υγρό νεκροταφείο ανθρώπων διωγμένων από τα σπίτια τους. Ο Ευριπίδης δεν αγγίζει μόνο το δράμα των προσφύγων – μεταναστών αλλά θέτει ερωτήματα για το εφήμερο της ζωής των ανθρώπων και το ευμετάβλητο της τύχης τους. Ένας πόλεμος ανατρέπει την αρμονία της ζωής και θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ελένη Μιλτιάδους, Γ 5

Το ποδόσφαιρο,μια σχολή... πολέμου(Συνοψίζοντας τις απόψεις του Γ 5)

Είναι αναμφίβολα το πιο δημοφιλές και –κατά πολλούς- το πιο ενδιαφέρον άθλημα στο σύγχρονο κόσμο. Είναι κάτι σαν μεγάλη ΄(παγκόσμια!) ανδρική αδελφότητα, κάτι σαν σύγχρονη θρησκεία με εκατομμύρια οπαδούς. Είναι μια μικρογραφία πολέμου, όπου

όχι μόνο οι αντίπαλες ομάδες θέλουν την εξόντωση η μια της άλλης, αλλά και οι στρατιές οπαδών βρίζουν, ασχημονούν στο γήπεδο, σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους, χτυπιούνται με τους «άλλους», συγκρούονται με την αστυνομία. Φταίει το άθλημα; Η οργάνωση του παιχνιδιού όντως παραπέμπει σε πόλεμο. Ακόμα και το λεξιλόγιο των σχολιαστών ηχεί σαν πολεμικό ανακοινωθέν. Όμως, δημιουργημένο από ανθρώπους, το ποδόσφαιρο γίνεται τοσο επιθετικό όσο το θέλουν οι άνθρωποι. Ευθύνεται η ανάγκη των ανθρώπων να ξεσπούν, να εξωτερικεύουν τα βίαια τους ένστικτα. Το γήπεδο είναι σαν πεδίο μάχης. Τα σχολεία λειτουργούν σαν προεκτάσεις γηπέδων, ειδικά πριν από τα μάτς των «αιωνίων αντιπάλων». Η αδικία στη διαιτησία και τα στημένα παιχνίδια όλο και περισσότερο αυξάνουν την ένταση μεταξύ των ποδοσφαιρόφιλων. Η αφοσίωση στην ομάδα τους μερικές φορές τυφλώνει τους οπαδούς και τους μαθαίνει να μην ακουν και να μην δέχονται τις απόψεις των αντιπάλων. Εισβάλλουν στον χώρο και τα πολιτικά συμφέροντα, και πλέον το αγνό ομαδικό άθλημα μετατρέπεται σε πολεμική ζώνη μεταξύ των κομμάτων, πλημμυρισμένη από φανατισμό και φασισμό.

Σχολή πολέμου, λοιπόν, το ποδόσφαιρο, όπου αντί να διδάσκονται ο υγιής ανταγωνισμός, η πειθαρχία και το ομαδικό πνεύμα, διδάσκονται η ασέβεια στους νόμους και κανονισμούς, η βία κάθε είδους, ο φανατισμός, η εχθρότητα προς τους «άλλους»... Έτσι το έχουμε καταντήσει...

Βικτώρια Παρτάκκη, Άντρια Ιακωβίδου Γ 5

(Μια συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ)

Αυτή η συνέντευξη είναι έκπληξη για την ίδια την Αναστασία. Είναι προϊόν φιλικών συζητήσεων

στα διαλείμματα. Αυτή αποφεύγει την προβολή, όπως λέει ή ίδια : «Ζω μέσα σε μια μυστικότητα». Ενώ εμείς οι πλείστοι δεν βρίσκουμε χρόνο για τα μαθήματα, τα ιδιαίτερα, τα κινητά μας, την προσωπική μας ζωή, αυτή, η Αναστασία Ζιντσίδου, κάνει όσα κάνουμε αλλά και προπονείται πολλές ώρες καθημερινά και συμμετέχει σε παγκύπριους και διεθνείς αγώνες μπάτμιντον, κερδίζει σημαντικές διακρίσεις, κάνει πραγματικό πρωταθλητισμό! Πώς; Πότε; Και... γιατί;

Πόσο αγαπάς το μπάτμιντον;Αν μου έλεγαν να διαλέξω μεταξύ

οποιουδήποτε άλλου πράγματος στον κόσμο και του μπάτμιντον, θα διάλεγα οπωσδήποτε το μπάτμιντον. Είναι η εμμονή μου, είναι τα πάντα. Μου δίνει δύναμη να ζω. Είναι ο λόγος που υπάρχω.

Πόσο συχνά κάνεις προπονήσεις;Προπονούμαι 2 με 4 ώρες καθημερινά. Αλλά περνώ τόσο ευχάριστα που δεν καταλαβαίνω πώς περνά η ώρα. Η κούραση έρχεται μετά. Συχνά αναγκάζομαι να διαβάζω για το σχολείο μέχρι αργά. Λόγω απουσιών μου στους αγώνες μερικές φορές «χρωστώ» κάποια διαγωνίσματα και τρέχω αγχωμένη «να πληρώσω τα χρέη μου»

Σε στηρίζουν οι γονείς σου;Οι γονείς μου ήταν και είναι πάντα δίπλα μου. Αλλιώς πώς θα κατάφερνα να φτάσω εδώ που έφτασα;

Σε ποιους αγώνες έχεις λάβει μέρος φέτος και ποιες θέσεις έχεις καταλάβει;Στο Διεθνές Τουρνουά Κύπρου πήρα 1η θέση στο διπλό και 2η στο μονό, στο Διεθνές Τουρνουά στην Εσθονία - 1η θέση στο διπλό και 3η στο μονό, στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες στο Καζάν της Ρωσίας 9η στο μονό και 9η στο διπλό.

Τι έχει το πρόγραμμά σου αυτές τις μέρες;Είμαι πολύ ενθουσιασμένη μια και σε λίγες μέρες έχω σημαντικούς αγώνες στην Πολωνία, οι οποίοι θα αναμεταδίδονται απευθείας στο YouTube και θα χαιρόμουν να τους παρακολουθήσετε.

Πώς βλέπεις το μέλλον σου;Είμαι πολύ συγχυσμένη, γιατί όπως ξέρετε η Κύπρος είναι αρκετά πίσω στα θέματα του αθλητισμού, και ακόμη περισσότερο στο μπάτμιντον. Κάποτε ονειρεύομαι να μπορέσω να συνεχίσω την πορεία μου στο εξωτερικό. Ως μια εναλλακτική προοπτική θα ήθελα να γίνω αεροσυνοδός, αλλά πάντα θα έχω το μπάτμιντον στην καρδιά μου. Και στη ζωή μου, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ως χόμπι.

Τη συνέντευξη πήρε (κρυφά)η Αναστασία Θεμιστοκλέους, Γ 5

Θέατρο

Αθλητισμός

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΖΙΝΤΣΙΔΟΥ,ΜΙΑ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΗΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ