Musical Minds

PBS Airdate: June 30, 2009

NARRATOR: Some people have it, and others just don't...

OLIVER SACKS (Author, Neurologist): This has been argued for two and a half centuries and will

probably continue to be argued.

NARRATOR: ...music on the brain. Why are some of us hardwired to love music, to write music, to

make music?

DEREK PARAVICINI (Pianist): In C.

ALAN YENTOB: Some people have got it, and some people haven't got it. And you've got it, Derek.

DEREK PARAVICINI: Yes.

NARRATOR: Four amazing cases take us on a journey to find an answer. Can we unlock the mysteries

of Musical Minds? Right now, on NOVA.

ALAN YENTOB: Derek is blind and autistic.

DEREK PARAVICINI: Alan, I'm Derek. Hello, Alan.

Very well, thank you.

ALAN YENTOB: He can barely count past 10, but he can process music at lightning speed.

DEREK PARAVICINI: Yeah.

ALAN YENTOB: Matt has Tourette syndrome. He is tormented by tics, except when he plays the

drums.

MATT GIORDANO (Drummer): It's almost like my brain was a puzzle, right, and some of the pieces

were not in place, and, all of a sudden, everything just kind of clicked.

ALAN YENTOB: Tony is an orthopedic surgeon who had no formal musical training. One summer day,

he was struck by a bolt of lightning. He is now a composer and performer, playing to sell-out audiences.

TONY CICORIA (Composer and Pianist): I thought that the only reason that I was allowed to live was

because of the music.

ALAN YENTOB: What is it about music that unlocks the human mind?

1

Finding an answer is the obsession of Dr. Oliver Sacks, a neurologist and author of many acclaimed

books including The Man Who Mistook His Wife for a Hat.

His books are filled with the compelling stories of his patients, ordinary people coping with extraordinary

neurological conditions.

His book Awakenings, based on the work he did with catatonic patients, was made into a film, starring

Robert DeNiro and Robin Williams.

In his latest book, Musicophilia, he explores the connection between music and the human brain.

What came first, music or language?

OLIVER SACKS: Well, this has been argued for two and a half centuries and will probably continue to

be argued. Various people, from William James to Stephen Pinker, have seen music as trivial. But I

think it's difficult to match that up with the fact that music occurs in every culture that we know of...a

central role, or many, many central roles.

ALAN YENTOB: At what point does the fetus, do you think, develop a sort of sensibility to music?

OLIVER SACKS: This is really anecdotal. Certainly some of my musical friends who played Beethoven

when the fetus was in utero, then insist that the child is fond of Beethoven or fond of rock music. I mean,

certainly, sound will get transmitted to the fetus.

I've had music every day of my life, I think, as far as I can remember, and I would really feel starved if I

didn't have music available. I think one can develop musically all through life.

ALAN YENTOB: Derek Paravicini lives just outside of London. He has a remarkable story.

He's 29 years old. He's been blind since birth and is severely autistic. In many ways, Derek functions

like a four-year-old; he doesn't know his address or his phone number. And yet he is an astonishingly,

almost bafflingly brilliant pianist.

DEREK PARAVICINI: Alan, I'm Derek. Hello, Alan.

Very well, thank you.

ALAN YENTOB: It's nice to be here, Derek. Is that 'specially for me?

DEREK PARAVICINI: Yes.

ALAN YENTOB: Derek is a musical savant, and a great deal of his brain power is dedicated to hearing,

processing and creating music.

Very nice, too. Thank you. What a nice welcome.

2

DEREK PARAVICINI: Yes, welcome to Red Hill, Alan.

ALAN YENTOB: Very nice to be here on a beautiful day. And so we've come to see you. Did we tell you

we've come to listen to you play? We've even brought a little piece of music with us...

DEREK PARAVICINI: Yes?

ALAN YENTOB: ...because we're making a film about music and how some people have got it and

some people haven't got it. And you've got it, Derek.

DEREK PARAVICINI: Yes.

ALAN YENTOB: Here it comes. Here it comes.

Derek has never heard this song before, but his mentor and music teacher, Professor Adam Ockelford

has said that Derek will be able to play back any piece of music after hearing it only once, no matter

how complex it is.

ADAM OCKLEFORD (Adam's piano instructor, Roehampton University): Do you want to try it without

the C.D.?

DEREK PARAVICINI: Try it without the C.D., please, Adam.

ADAM OCKLEFORD: Yes.

ALAN YENTOB: Not only does Derek play the piece back note for note, but his ability to improvise and

play around with the melody is simply stunning.

ADAM OCKLEFORD: Fantastic.

DEREK PARAVICINI: Yes.

ALAN YENTOB: My god. So what do you make of that, Adam? You've seen it.

ADAM OCKLEFORD: I thought it was pretty good.

You got it, didn't you, Derek? What sort of style was that in, do you think?

DEREK PARAVICINI: George Shearing, George Shearing.

ALAN YENTOB: It's a beboppy kind of style.

DEREK PARAVICINI: Kind of bebop kind of style, yes.

3

ALAN YENTOB: Derek was born three and a half months premature and weighed only one pound, five

ounces. The oxygen treatment he was given to keep him alive left him completely blind and with chronic

learning difficulties.

Even today he has trouble counting beyond 10. But when Derek's parents discovered him playing the

piano at the age of two, they knew there was more going on inside his head than the doctors had ever

imagined.

ADAM OCKLEFORD: Suddenly they realized, of course, that inside that brain, where they thought not

a lot was going on, actually, Derek was mapping out his musical world completely perfectly. It was just

extraordinary.

When he was about four, four and a half, his parents brought him to a school for the blind where I was

teaching. And I was just teaching a girl called Kelly, and we were working away, and suddenly I was

aware that being shoved in the back, and a tiny little Derek had run across and pushed me out of the

way and just started to play, just so motivated to make music, even at that stage. Of course, he had the

most tiny hands. He could only reach five notes, a fifth, and somehow he taught himself "Don't Cry for

Me, Argentina." He was playing, but not just the tune. Being Derek, he was playing scales and

arpeggios, using his elbows and everything to get the notes in.

ALAN YENTOB: Do you remember that?

DEREK PARAVICINI: I do remember that, yes.

ALAN YENTOB: You were very little.

ADAM OCKLEFORD: Yeah, we were talking this morning, weren't we, Derek? And you were two, what

happened?

DEREK PARAVICINI: I started to play "Argentina."

ADAM OCKLEFORD: That's how you played it when you were little, Derek, because you had tiny

hands.

DEREK PARAVICINI: Yes.

ADAM OCKLEFORD: They were about that big.

DEREK PARAVICINI: That big.

ADAM OCKLEFORD: And you used to use your thumb a lot, didn't you?

DEREK PARAVICINI: Yeah.

ADAM OCKLEFORD: Sometimes you'd use your...like ch, ch, ch.

4

DEREK PARAVICINI: Yeah.

ALAN YENTOB: Since he was a child, Derek has attracted attention for his unique ability.

ADAM OCKLEFORD: Are you ready?

ALAN YENTOB: But, although his brain can process music at lightning speed, it took Adam years to

teach him the basic fingering skills.

ADAM OCKLEFORD: Even today, Derek still doesn't really know his fingers from his thumbs, in a way.

If you say, "which is your left thumb?" he'd have difficulty with that. But, of course, the minute it touches

a keyboard, it's a different matter. He's completely at one. But the only way to show him how to play

scales and arpeggios and so on—the sort of stock-in-trade of any pianist—was physically for him to feel

my hands and for me to physically guide him on the keyboard. And I thought it would take a month or

two, but it actually took years and years, because, in that respect, the learning difficulties were very

apparent.

OLIVER SACKS: I think nothing gives one the sense of a neural basis for musicality more strongly than

these musical savants who suddenly burst into song or play the piano or whatever, with almost no

training; although, clearly, exposure to music has been important.

ALAN YENTOB: Exposure to music, but on the other hand, they're exposed to music but they can't

actually read music. There's no visual aid to it. They just hear it.

OLIVER SACKS: They hear it and they get it, and it has a profound effect on them and they think about

it. And music gets them going to an extraordinary degree.

ALAN YENTOB: Can you do Twinkle, Twinkle" in that style?

DEREK PARAVICINI: I can do "Twinkle, Twinkle" in that style.

ALAN YENTOB: You watch him playing and, frankly, you marvel at that, as you watch his hands and

his accomplishment. And then I remember watching him walking here into the rehearsal studio, and I

see the pace at which he's moving, the movements of his head, trying to coordinate himself and find his

way. And that's clearly, that's kind of a difficult process for him. And yet, there's this sort of immediate

transformation, and it's really quite a lot to take in.

ADAM OCKLEFORD: I think people, when they see Derek play the piano and hear him, they just

can't...it's very hard for them to imagine how difficult a lot of everyday jobs are for Derek. His brain just

isn't wired up to do a lot of the things that we find extremely easy. And yet something that most of us

find impossible, he can do it automatically.

ALAN YENTOB: You have scanned his brain, at some point, didn't you, with an E.C.G.?

5

ADAM OCKLEFORD: Yeah, we did one of those experiments where you put electrodes on the scalp.

And we tried playing Derek little fragments of the "Moonlight Sonata," some of which had errors in, and

we discovered that Derek's brain, in a fraction of a second—before we could even consciously be aware

of it—had registered what was right and what was wrong. His whole brain was lighting up with the

music. Yet the verbal responses he gave were at child's level. It was hit and miss, "yes" or "no." Yet

intuitively, his brain was alive with the music.

ALAN YENTOB: If you're blind, maybe your brain has space to accommodate something more.

OLIVER SACKS: Oh, absolutely. I mean, there's this huge real estate of the visual cortex. And nothing

stays empty, and it'll be occupied by auditory stimuli, by tactile stimuli, and so the blind people become

almost supernaturally sensitive in many other ways.

They will reach out to sound, to touch, to smell, and those parts of the brain will develop, instead. In

general, people born blind are disposed to be more musical, and I think blindness must be important

with Derek.

ADAM OCKLEFORD: Final blues?

DEREK PARAVICINI: Final blues; "Basin Street Blues."

ALAN YENTOB: Oh, that would be good, wouldn't it?

DEREK PARAVICINI: "Basin Street Blues."

ALAN YENTOB: Fantastic.

DEREK PARAVICINI: In C, in C. C.

ADAM OCKLEFORD: Shall we do it together or do you want to do it as a solo?

DEREK PARAVICINI: Do it together and as a solo.

ADAM OCKLEFORD: All right then. Because you always play my parts, don't you, Derek?

DEREK PARAVICINI: I do.

ADAM OCKLEFORD: Go on, then.

DEREK PARAVICINI: And do it together, as well.

ADAM OCKLEFORD: All right.

ALAN YENTOB: Although fascinating people like Derek are at the heart of his writing, in his latest book

Oliver Sacks turns a lens on his own life.

6

He was born in London, in 1933, the fourth and youngest child of two doctors, themselves the children

of Jewish immigrants.

Going back to your childhood, your parents were both medical practitioners and they were very, very

musical, is that right?

OLIVER SACKS: My father was very musical, he would always have sort of tiny—I see there's one here

—he would always have these little miniature scores in his pockets, and between patients he would take

them out and look at them, and he maintained that he could hear an entire orchestra or choir in detail,

that he didn't need a record player.

ALAN YENTOB: You mean he could just hear it in his head?

OLIVER SACKS: He could hear it in his head, and particular instruments could be emphasized, and he

would mentally conduct it. I was in awe of this. My mother was the opposite. She could hardly hold a

tune in her head, although she was fond of music. She loved Schubert. She loved singing.

I feel tearful when I think of some of the songs she sang—in a slightly off-key, slightly cockney way, but

from great feeling.

The house was full of music, and it was also full of science and medicine and so, in a way, they form

natural partners.

ALAN YENTOB: Oliver Sacks earned his medical degree from Oxford University and moved to New

York in the 1960s, where he started work at Beth Abraham Hospital in the Bronx.

Events that took place here inspired his book Awakenings and had a profound effect on him. This was

the first place he witnessed the therapeutic power of music.

When he arrived here, the corridors were lined with patients suffering from a type of encephalitis, sleepy

sickness, a paralyzing disease that is rare today but affected over a million people around the world in

the 1920s.

Remarkably, Sacks found that the drug L-dopa brought some of the patients out of their catatonic

states. But he also discovered that even without the drug, there was one thing that could stir them.

OLIVER SACKS: These people, unable to take a step by themselves, or utter a syllable, could dance,

could sing and could come completely alive, for a while, with music.

That for me was the first...it stunned me. It still stuns me to see it. It was an absolute revelation. They

were liberated by music; they were freed by music.

ALAN YENTOB: Today Beth Abraham is home to the Institute for Music and Neurologic Function and is

a world leader in clinical music therapy. The basic idea is that music can help recover damaged brain

function by activating parts of the brain that are nearby.

7

Sacks serves as a medical advisor to the Institute. Its motto, "Music has Power," attracted the usually

reclusive musician Moby to become a patron and board member.

MOBY (Musician): It seemed borderline absurd and miraculous. Like, I couldn't believe it, you know,

that people who can't speak, are able to sing. And people who can't walk are able to dance. Like, I

mean, it's like, is there some sort of messiah involved in this?

What they're doing at the Institute, the way they're almost re-wiring the brain, you know, like if you have

a damaged part of the brain, through music therapy, you're able to almost like re-route around the

damaged part...the way the brain can sort of very adaptively rewire itself...it really is miraculous.

ALAN YENTOB: One of the most fascinating people Dr. Sacks has studied is a young man named Matt

Giordano, who lives here in the quiet suburbs of upstate New York.

But Matt's house is anything but quiet. In fact he's had to seal up his windows to try to keep the noise

down in his neighborhood.

So show me around, Matt.

Matt has severe Tourette syndrome. He has found that only one thing can help him control the

involuntary movements or tics that Tourette's gives him: drumming.

MATT GIORDANO: Want me to play?

ALAN YENTOB: Yes.

That was amazing. So how do you feel now?

MATT GIORDANO: Feel better. Feels like, kind of, washed them out a little bit there.

I have some drums out here, too. Basement's a little bit of a mess. I apologize. It's a basement.

ALAN YENTOB: Can you play those for us, as well?

MATT GIORDANO: Yeah, I'll have to set it up real quick.

ALAN YENTOB: Yeah, set it up.

Matt's now 26, but the discovery that he had a natural ability to play drums came one day when he was

two years old and heard the Moody Blues song, "I'm Just a Singer (In a Rock and Roll Band)."

So that Moody Blues tune, that was the thing that really got you going, basically?

MATT GIORDANO: Yeah, well, I was two years old, and my parents just bought me a little toy drum set,

just to keep a two-year-old occupied sometimes. And so they would listen to the Moody Blues on the

record player—huge Moody Blues fans—and so they were in the other room and that song "I'm Just a

8

Singer in a Rock 'n Roll Band," came on, and all of a sudden they noticed I'm playing right along with the

drums, at two years old. So they kind of recognized I had a natural ability and gift at playing the drums.

ALAN YENTOB: Do you know how to play that? Can you get back into that?

MATT GIORDANO: I think I might remember maybe a little bit. I'll give it a whirl.

I tell you, you know, you guys, you British people, you know how to play your music.

ALAN YENTOB: The discovery of Matt's gift for drumming coincided with the first tics of Tourette's, as

well as other psychological issues.

In the 1980s, little was known about Tourette's, and no one really knew what was wrong with Matt, not

even his parents, Kathy and Tony.

So did you discover very early on that Matt had Tourette's?

KATHY GIORDANO (Matt Giordano's mother): We started noticing symptoms around when he was

about two years old, but we didn't have a clue, we didn't have any idea why he was doing what he was

doing. And it really wasn't until the tics got very severe, he would come home from school and spin in a

circle on the floor for like two hours at a time and he'd be crying, "Mommy, Mommy, help me, help me."

But if I tried to stop him, he'd get angry at me because he needed to complete the tic. So that was when

we brought him to the doctor's and got him diagnosed.

ALAN YENTOB: What were the symptoms besides, obviously, the ticcing and the lack of coordination?

And there was also the anger wasn't there?

KATHY GIORDANO: Anything could set him into a rage, and that was very destructive. He broke

windows and kicked holes in walls and broke our windshield in the car. And it was dangerous. It was

dangerous for him, and it was dangerous for our family members. But he's always been the sweet kid

that he is now. You know, when he wasn't in a rage, just the gentlest, kindest, most wonderful person.

ALAN YENTOB: I mean there was a period when he had to be, sort of, taken away from home, wasn't

there? When he was sectioned, essentially, between the ages of 8 and 12? I mean, was it that bad?

KATHY GIORDANO: Yeah, it was that bad. He was either going to kill himself—I walked into the

kitchen one day, and he had a knife pointed at his chest, because he knew that he was violent against

Tony, was violent against me, violent against his brother and sister. And, like I said, he's a sweet,

wonderful, gentle person, and to have that other part of him that he knew he was upsetting the family

that much, was destroying him.

ALAN YENTOB: Matt was given medication at age seven, and was in treatment, away from home, for

over four years. It was during this time that he found his talent for drumming could help him control his

Tourette's.

9

KATHY GIORDANO: At school, he stopped being the weird kid with these tics and he started becoming

the drummer. So it was very good for his self-esteem.

OLIVER SACKS: Music demands focus. The Tourette's doesn't so much go away as, I think, its

energies get focused and channeled and can even form a source of strength or energy. But it is the

organization, the order of music, which is their, sort of, great bastion against chaos.

ALAN YENTOB: People are trying to work out whether the music, neurologically, whether that affects

the brain and, and in a way, the emotions, as well.

MATT GIORDANO: Oh absolutely, absolutely. I mean, I don't know if there's proof or not, but I mean,

how much proof do you need to realize, this is pudding, you know? The proof is in the pudding.

I was playing this rhythm in a very balanced form of my body, a very balanced form of tempo and

everything else. It was almost like my brain was a puzzle, right? And some of the pieces were not in

place, and, all of a sudden, everything kind of clicked in the two hemispheres of my brain. And I literally

felt it like this. I was doing it, and, all of a sudden—it went about this fast—and it kind of just clicked into

place. And it literally went down my entire body, about that fast, and it was a very symmetrical balance

of my entire being. When that happened, it was amazing.

ALAN YENTOB: Can you imagine your life without music?

MATT GIORDANO: I would go bonkers. I probably wouldn't be here, literally.

All right, my hands are freezing!

ALAN YENTOB: Where are the bits of the brain which relate to our musical sense?

OLIVER SACKS: There's no one musical part of the brain, and in fact there are, sort of, a dozen

different parts of the brain which respond to pitch, to rhythm, to timbre, to melodic contour. Even this

green part, the cerebellum, is very crucial. And, in fact, you find that visual parts of the brain and motor

parts of the brain, and also the parts of the brain concerned with anticipation and expectation, because

one doesn't listen to music passively, one sort of decodes it as one listens, one sees where it's going,

one has expectations.

ALAN YENTOB: Processing music requires the orchestration of many regions in the brain, a

neurological feat that science is just beginning to understand. Pitch, volume, timing and so on are each

analyzed separately, and then combined together to create a musical experience.

ALAN YENTOB: At Columbia University, a team of scientists helps us see the brain of Oliver Sacks "on

music."

HAL HINKLE (Department of Neurology, Columbia University): Dr. Sacks, welcome to the lab.

OLIVER SACKS: Okay, thank you. Nice to be here.

10

I don't think I have any of these things: "aneurysm, cardiac pacemaker, infusion pump..."

ALAN YENTOB: Hal Hinkle, a Ph.D. candidate in neuroscience, is going to lead Sacks through the

experiment.

OLIVER SACKS: And I guess I weigh 190 today.

HAL HINKLE: Wonderful.

OLIVER SACKS: I better put pounds, in case they think it's kilos.

HAL HINKLE: Thank you. Good.

OLIVER SACKS: Okay. Right.

ALAN YENTOB: For the test, he'll first be asked to listen to a piece of music. It's one he is familiar with,

"Diversions," by Joseph Horovitz. He even has it on his iPod. Then, he'll be told to imagine the same

piece playing in his head.

HAL HINKLE: If you'll just take a seat for a moment.

ALAN YENTOB: We're going to peer inside his brain using functional magnetic resonance imaging, or

fMRI. An fMRI scan shows changes in blood flow in the brain, so we can see which regions are active.

HAL HINKLE: We're going to do two sets of scans. The first set of scans, we're going to be asking you

to listen to music, and then we're going to ask you to imagine that music.

OLIVER SACKS: I look forward to it.

HAL HINKLE: I bet you do.

ALAN YENTOB: First, Sacks listens to the music. Then, Hal asks him to try to recreate the melody in

his head. So the question is, "Did his brain perform in the same way when he listened and when he

imagined?"

Hal, along with neuroscientist Joy Hirsch, reviews the results with Dr. Sacks.

JOY HIRSCH (Columbia University Medical Center): I want you to see how much of this activity is in

common. Remember, I pointed out these frontal lobes areas, the middle frontal gyrus?

OLIVER SACKS: The executive one, yeah.

JOY HIRSCH: See? Exactly the same place in both sets. So, in imagining the music, you're engaging

exactly those same areas.

11

ALAN YENTOB: Many brain regions were active in both cases, but when Sacks imagined music, there

was one curious difference.

JOY HIRSCH: Notice this additional activity in the frontal lobe. That means the front part of your brain is

very engaged in creating the music. The music isn't coming from the auditory cortex. One might imagine

that it's coming from your frontal lobe.

Look at this! Isn't that gorgeous?

ALAN YENTOB: It seems that in the brain of Dr. Sacks, his internal iPod, is orchestrated by his frontal

lobe, the part of the brain that coordinates higher mental functions and working memory. But could the

scan of his brain tell us what song he was imagining?

JOY HIRSCH: It tells us that you're listening to music, perhaps that you're imagining music, but it

doesn't tell us anything about the specific music, at least at this point.

OLIVER SACKS: You can't read my thoughts.

JOY HIRSCH: I can't read your thoughts, yet. But we're trying, Oliver. We're trying.

ALAN YENTOB: For musicians, imagining music can also activate motor regions of the brain, but what

about non-musicians?

HAL HINKLE: So Oliver, there's this broad question of, are all brains musical?

<!--[if !supportLineBreakNewLine]-->

<!--[endif]-->

OLIVER SACKS: Well, I've certainly spoken to a lot of people and corresponded to a lot of people.

There are those who say that they couldn't bear a day without music, and even if they don't hear it on

the radio they will hear it in their minds. There are others who say music doesn't mean much to them,

and if it disappeared tomorrow, that would be okay with them.

ALAN YENTOB: Even if you can't play classical music, many of us can appreciate a beautiful piece of

Chopin. But imagine what life would be like if our brains couldn't make sense of the music we hear, and

what if we didn't understand why that was happening.

If you are Anne Barker, music just sounds like an ugly noise.

So what about a nice bit of Chopin, then?

ANNE BARKER (Amusia Patient): No. No, I would never choose to listen to Chopin while in the car. It's

not my idea of fun. In fact, it would be really irritating. I think I would have lots of accidents if I listened to

Chopin.

ALAN YENTOB: What does the piano do for you then? What's the sort of...

12

ANNE BARKER: I think it's the thumping of the keys that irritates me. It's very...I don't get any pleasure

to listen to the piano. It's an irritating sound, particularly classical piano.

ALAN YENTOB: Anne has a rare condition called "amusia." Although her hearing is normal, she has

the musical equivalent of color-blindness.

OLIVER SACKS: You can be deaf to music and to different aspects of music. You can be deaf to pitch,

you can be deaf to rhythm, or, even if you hear pitch and rhythm normally, you may be deaf to melody—

just not catch melody—or deaf to harmony. And all of these things are called amusia.

ALAN YENTOB: To make matters worse, Anne comes from an extremely musical family. Her parents

even own a village shop which specializes in traditional Irish instruments.

Anne is one of eight children. The entire family is the subject of a research study being conducted by Dr.

Lauren Stewart. She's trying to find out whether amusia has a genetic or environmental cause.

LAUREN STEWART (University of London): Okay, Anne. I'm going to be playing you different pairs of

tunes. I want you to tell me if they are exactly the same or slightly different.

ANNE BARKER: Same...don't know...different.

Most of these, I guessed.

LAUREN STEWART:Yeah, don't worry, you're doing fine.

ALAN YENTOB: Yeah, you're guessing?

LAUREN STEWART:You're doing good.

ALAN YENTOB: You're cheating.

LAUREN STEWART:No, you're doing your best.

ANNE BARKER: I don't know if they're same or different. So I have to...

ALAN YENTOB: You have to have a go.

ANNE BARKER: I have to have a go.

ALAN YENTOB: This is par for the course. Anne manages to guess only two out of 10 of the answers

this time. And it's only now that she can understand why this condition has had such an impact on her

life.

ANNE BARKER: Different.

13

ALAN YENTOB: When you, as a kid or a teenager, you went dancing, did you sense that something

was wrong?

ANNE BARKER: I've got so many funny stories to tell about dancing, it's legendary.

ALAN YENTOB: Well, tell me your dancing story.

ANNE BARKER: My dancing stories. My first experience of dancing was at the age of five, when my

mum sent me to Irish dancing class, and I so much wanted to be a nice Irish dancer.

Six years later, at the age of 11, I was still at the same class, at the beginners' class, I think, with the

little children, with the five-year-olds. And I had practiced my step every night, diligently, for six years.

And I knew my steps, my jigs and my reels perfectly. And I could not understand why I was still in the

same class six years later. Looking back as an adult, I think I was...what I was dancing bore no

relationship to the music that was being played, so I can only think that...

ALAN YENTOB: So, it must have been an immense relief to find out what it was that was wrong.

ANNE BARKER: Oh incredible, incredible. But as a teenager, none of the boys would dance with me. I

used to avoid going anywhere where there was dancing, and still do avoid situations where I have to

dance, because it's so socially humiliating, absolutely humiliating. I'd love to be able to do salsa, oh I'd

love that, or to jive, but no, my prowess was on the football pitch.

ALAN YENTOB: Despite it all, Anne still likes the social side of listening to friends and family making

music down in the village pub.

Her condition isn't as perplexing now that she understands the cause.

ALAN YENTOB: Some brains can't decode music at all. But others are sensitive to even the slightest

musical nuance.

Why do some pieces move us while others leave us cold?

OLIVER SACKS: In general, I'm a Bach lover and have always been. Even when I was a kid, when I

was five, I'm told that I was asked what my favorite things in the world were and I said, "Smoked salmon

and Bach." And 70 years later it's still pretty much the same.

ALAN YENTOB: Most of us have music that we've loved since childhood. In fact, the music we listen to

as children can have a profound effect on what we enjoy as adults.

With the help of the Columbia team again, a second test can show us if the brain of Dr. Sacks loves

Bach as much as he does.

HAL HINKLE: Roll back and forth.

14

ALAN YENTOB: This time, Hal Hinkle gives Dr. Sacks a device to rate his emotional response as he

listens. He'll hear two pieces of music by different composers, a Mass by Bach and one by Beethoven.

First, the Bach.

Then, the Beethoven.

The composers are different, but the music has certain similarities, such as volume and tempo.

HAL HINKLE: Oliver, that completes the first emotional scan. I would like to hear how that was for you.

OLIVER SACKS: The Bach sort of blew me away, especially that point where the soprano came in and

there was a wonderful harmonic modulation. But the Beethoven, I'm afraid, sort of left me flat.

ALAN YENTOB: The results of the scan are in, and, amazingly, they seem to confirm his feelings.

JOY HIRSCH: What you can see, just in an immediate overview here, is that this is your Bach brain and

this is your Beethoven brain.

OLIVER SACKS: Sorry, Ludwig.

JOY HIRSCH: Yeah, sorry, Ludwig. There's not much there.

ALAN YENTOB: Clearly, Bach excited much of his brain, including the many regions essential to

appreciating the complexity of the music. But, unlike Beethoven, the Bach activated the amygdala,

buried deep in his brain, and vital to processing emotions.

Σαφώς ο Bach, διεγέρθηκε πολύ από τον εγκέφαλό του, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών που είναι απαραίτητες για την εκτίμηση της πολυπλοκότητας της μουσικής. Σε αντίθεση με τον Beethoven, ο Μπαχ ενεργοποίησε την αμυγδαλή του εγκεφάλου του, που είναι ζωτικής σημασίας στην παραγωγή συναισθημάτων.

JOY HIRSCH: Here, we see large activity associated with the right amygdala, when you're listening to

Bach. There is none of that when you are listening to this very comparable piece in Beethoven.

Ακούγοντας τη μουσική του Bach, αντιλαμβανόμαστε μια δραστηριότητα που σχετίζεται με την αμυγδαλή του εγκεφάλου, κάτι που δεν υπάρχει όταν ακούμε τη μουσική του Beethoven.

OLIVER SACKS: I have to say my music teacher is trying to get me into some Beethoven, into a

Beethoven sonata. I say, "I don't like it very much." And she said, "You have to learn it and then perhaps

you will like it more."

15

Η δασκάλα της μουσικής, μου είχε δώσει να μάθω μία σονάτα του Μπετόβεν, η οποία όμως δε μου άρεσε και τόσο πολύ. Μου είχε πει όμως, ότι θα πρέπει να τη μάθω, και ότι ίσως τότε να μου φανεί περισσότερο ενδιαφέρουσα.

ALAN YENTOB: In fact, our brains do constantly change and adapt to new learnings and stimulation.

Neuroscientists call this plasticity.

Στην πραγματικότητα, ο εγκέφαλος μεταλλάσσεται διαρκώς, προσαρμοζόμενος στα νέα ακούσματα και ερεθίσματα. Σύμφωνα με τους νευροεπιστήμονες αυτό ονομάζεται πλαστικότητα του εγκεφάλου.

Twenty or 30 years ago there was a tendency to think of the brain as almost as fixed as it would appear

to be anatomically. And we, in fact, now know that the brain is just continually shaping itself, being

reshaped. There seems almost no end to the plasticity of the brain.

Πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια, υπήρχε η τάση να υπάρχει μια εικόνα για τον εγκέφαλο, προκαθορισμένη από την ίδια του την ανατομία. Σήμερα όμως γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος αναδιαμορφώνεται συνεχώς. Μοιάζει να μην υπάρχει τέλος στην πλαστικότητα του εγκεφάλου.

But can musical ability be wired into the brain where it never existed before? The answer may lie in one

of Oliver Sack's most mysterious case histories, sparked off by an event which took place in a small

town in New York State, on a stormy afternoon, in August, 1994.

Μπορεί όμως η μουσική ικανότητα να συνδεθεί με τον εγκέφαλο, όπου ποτέ πριν δεν είχε υπάρξει; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε μία από τις πιο μυστηριώδεις ιστορίες του Oliver Sacks, που ξεκίνησε από ένα γεγονός που έλαβε χώρα σε μια μικρή πόλη της Νέας Υόρκης, ένα θυελλώδες απόγευμα, τον Αύγουστο του 1994.

I have never met another person with a story like Tony Cicoria's. Tony was 42, a former college football

player who had become a well-regarded orthopedic surgeon.

Δεν έχω συναντήσει μέχρι σήμερα άνθρωπο με ιστορία σαν αυτή του Tony Cicoria. Ο Tony, ήταν σαράντα δύο χρονών, τέως ποδοσφαιριστής του κολλεγίου και αναγνωρισμένος ορθοπεδικός χειρουργός.

OLIVER SACKS: Tony is a surgeon, in New York State, who had very little musical background, or

interest, or taste or talent, until, through a freak accident of being on the phone in a storm, he was hit in

the face by a bolt of lightening, flung back and killed, in a sense. He probably had a cardiac arrest.

Σήμερα, είναι χειρουργός στη Νέα Υόρκη. Δεν είχε σπουδαίο μουσικό υπόβαθρο, ενδιαφέρον ή ταλέντο, μέχρι τη στιγμή όπου ένα απαίσιο ατύχημα συνέβη την ώρα που μιλούσε στο τηλέφωνο, μέσα στην καταιγίδα, όταν χτυπήθηκε στο πρόσωπο από έναν κεραυνό. Εκσφενδονίσθηκε προς τα πίσω…κατά μία έννοια σκοτώθηκε. Πιθανόν να είχε πάθει καρδιακή προσβολή.

16

He had one of these strange out-of-body experiences, which one can have in these circumstances, then

he was resuscitated. He seemed to be pretty much himself.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες είχε μία εξωσωματική εμπειρία. Αργότερα όμως επανήλθε στη ζωή, μοιάζοντας να είναι περισσότερο ο εαυτός του.

But then, three or four weeks after this, a strange transformation happened, where he developed a

sudden "insatiable passion," as he put it, for hearing piano music, and then for playing piano music, and

then for composing piano music. This took hold of him and wouldn't let him go.

Τρεις ή τέσσερις εβδομάδες όμως μετά, μία περίεργη αλλαγή ξεκίνησε να συμβαίνει, παρουσιάζοντας ένα ξαφνικό ακόρεστο πάθος για ακρόαση μουσικής για πιάνο και αργότερα για παίξιμο και σύνθεση μουσικής για πιάνο. Αυτό τον κατέλαβε, μη μπορώντας να τον αφήσει.

ALAN YENTOB: Twenty-three College Park Drive.

He's playing music.

Παίζει πιάνο.

TONY CICORIA: Oh, hi.

Ω…Γεια σας!

ALAN YENTOB: You were practicing. That's just normal for you is it?

Μελετάτε…Αυτό είναι μάλλον το φυσιολογικό για εσάς, έτσι;

TONY CICORIA: I'm just warming up.

Απλά κάνω ζέσταμα.

ALAN YENTOB: When did this change happen, when did this sort of compulsion for the music happen?

Πότε συνέβη αυτή η αλλαγή με την εκδήλωση της ανάγκης σας για ενασχόληση με τη μουσική;

TONY CICORIA: Within that first two weeks, I started to have a craving to hear classical piano music,

which was unlike me. I was a product of the '60s. I liked loud, hard rock and roll. There wasn't much

else. And then, within a short period of time, it wasn't enough to just listen to the music, I wanted to be

able to play it. And, magically, I just ordered all the sheet music and was determined to learn it.

Σε εκείνες τις δύο πρώτες εβδομάδες μου πρωτοπαρουσιάστηκε η έντονη επιθυμία να ακούω κλασικό πιάνο, κάτι το οποίο ήταν περίεργο για εμένα.

17

Ήμουν παραγωγός των 60s’και μου άρεσε το σκληρό rock ‘n’ roll. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο για μένα. Μετά, μέσα σε μία μικρή χρονική περίοδο, δεν ήθελα απλά να ακούω τη μουσική, ήθελα και να είμαι σε θέση να παίζω. Έτσι, με ένα μαγικό τρόπο, απλά παρήγγειλα τις παρτιτούρες, αποφασισμένος να μάθω να τις παίζω.

ALAN YENTOB: But you couldn't read sheet music?

Δεν μπορούσατε όμως να διαβάσετε παρτιτούρα, σωστά;

TONY CICORIA: No, but that's why there's magical thinking, somehow it was just going to happen. At

the time, I was working full-time as an orthopedic surgeon, 12 to 14 hours...long days. In order to be

able to keep up with this possession that I had all of a sudden, I got up at 4:00 in the morning, and I

would practice until 6:30, when I had to go to work. And then, I would come back from work, and I would

sit there until, literally, I couldn't see the pages. And, unfortunately, the time that I sacrificed was any

time that I had with my wife. My obsession with the music certainly was my contributing 50 percent to

our marriage breaking up.

For a long time, I thought, certainly, that the only reason that I was allowed to live was because of the

music.

Όχι, αλλά γι’ αυτό και είναι έτσι μαγικό, κατά κάποιο τρόπο, αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Εκείνο το διάστημα, εργαζόμουν ως ορθοπεδικός χειρουργός, δώδεκα με δέκα τέσσερις ώρες την ημέρα. Για να είμαι σε θέση να ανταπεξέρχομαι, ξύπναγα στις τέσσερις το πρωί και μελετούσα μέχρι τις εξίμισι όπου έπρεπε να φύγω για τη δουλειά. Γυρίζοντας, θα συνέχισα τη μελέτη μέχρι κυριολεκτικά να μην μπορώ να διαβάζω τις σελίδες. Δυστυχώς, οι ώρες που ξόδευα, ήταν και οι ώρες όπου θα μπορούσα να περάσω μαζί με τη σύζυγο μου. Η εμμονή μου με τη μουσική, συνέβαλλε κατά 50% στη διάλυση του γάμου μου.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα πίστευα ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο μου επιτράπηκε να συνεχίσω να ζω, ήταν η μουσική.

OLIVER SACKS: All of this went for him with a sort of mystical or religious feeling.

Όλα αυτά συνοδεύτηκαν για αυτόν, από ένα είδος μυστικιστικού ή θρησκευτικού συναισθήματος.

ALAN YENTOB: Because of this near-death experience he had, as well.

Εξαιτίας της κοντινής στο θάνατο εμπειρίας του.

18

OLIVER SACKS: Well, or perhaps just because of what was happening with his brain, or perhaps, you

know, out of sheer gratitude for, you know, for surviving this, although I'm inclined to think that there was

a definite neurological basis for the mystical surge as well.

He said, as a medical man, he said, he couldn't explain it. He...it was due to divine intervention. I wasn't

quite sure how to respond to this but I, I hope delicately, asked him if he would allow that divine

intervention might operate via the nervous system.

Ίσως εξαιτίας του ότι συνέβαινε στον εγκέφαλό του, ή ίσως από καθαρή ευγνωμοσύνη, Πιστεύω ότι υπήρχε σαφής νευρολογική βάση για αυτή τη μυστικιστική τάση.

Ως άνθρωπος της ιατρικής είπε ότι δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Οφειλόταν σε θεϊκή παρέμβαση. Δεν ήμουν βέβαιος πώς να αντιδράσω σ’ αυτό, αλλά ελπίζω, ρωτώντας τον αν θα επέτρεπε αυτήν τη θεϊκή παρέμβαση να λειτουργήσει μέσω του νευρικού συστήματος.

ALAN YENTOB: Nerves, Tony?

Νεύρα, Τόνυ;

TONY CICORIA: Nerves? "Nerves" is not even the word.

«Νεύρα» δεν είναι καν η λέξη.

ALAN YENTOB: Tonight's a big night. It's the first performance of "The Lightning Sonata," written and

performed by Tony Cicoria and inspired by his own extraordinary story.

How many people will be there?

Απόψε είναι σπουδαία βραδιά. Είναι η πρώτη παρουσίαση της "The Lightning Sonata» του Tony Cicoria, ερμηνευμένη από τον ίδιο. Η σονάτα είναι εμπνευσμένη από τη μοναδική προσωπική του εμπειρία.

Πόσοι θα παρευρεθούν στη συναυλία;

TONY CICORIA: Five hundred; there are 500 seats.

Πεντακόσιοι…έχουμε πεντακόσιες θέσεις.

ALAN YENTOB: I hear it was oversubscribed significantly; is that right?

Άκουσα ότι ο αριθμός αυτός θα υπερκαλυφθεί. Έτσι δεν είναι;

19

TONY CICORIA: Yeah, yeah. The last I heard were that there were 2,000 requests. And we only have

500 seats.

Ναι! Υπήρξαν δύο χιλιάδες αιτήσεις. Έχουμε όμως μόνο πεντακόσιες θέσεις.

ALAN YENTOB: Do you ever think, "Well, at some point I'm going to have to make a choice between

medicine and music?"

Σκεφτήκατε ποτέ ότι κάποια στιγμή θα πρέπει πιθανόν να επιλέξετε ανάμεσα στη φαρμακευτική αγωγή και στη μουσική;

TONY CICORIA: I'm hoping that I won't have to give up either, that I can find a balance. But I think the

music is a much deeper part of me than what I do for a living.

Ελπίζω ότι δε θα χρειαστεί να παραιτηθώ από κανένα από τα δύο και ότι θα βρω το σημείο ισορροπίας. Νομίζω όμως ότι η μουσική είναι ένα πολύ βαθύτερο μέρος μου από αυτά που κάνω για τα ως προς το ζην.

ALAN YENTOB: The incredible events that led to Tony's passion for music have opened up a whole

new chapter in his life.

And as for Matt, he too has found a way to use the power of music to transform his life. Nearly all the

children and young people in Matt's drum workshop also have Tourette's. They've discovered Matt, and

he's found his vocation.

Τα απίστευτα γεγονότα που οδήγησαν τον Τόνυ στο πάθος του για τη μουσική, έχουν ανοίξει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη ζωή του.

Όσο για το Ματ, έχει βρει και αυτός έναν τρόπο να χρησιμοποιήσει τη μουσική για να αλλάξει τη ζωή του. Σχεδόν όλα τα παιδιά στο εργαστήρι κρουστών του Ματ ανακάλυψαν τον Ματ, ενώ αυτός βρήκε την κλίση του.

OLIVER SACKS: I went there one Saturday morning, in New York, and saw, sort of, 30 people twitching

and ticcing violently, out of themselves, uncoordinated, and all out of synchrony with each other. I mean,

it was real pandemonium. And yet, when he started the drumming, and when others came in, everyone

was orchestrated, they formed a group. One saw synchrony, one saw bonding, one saw this primal

power of music to, not only to synchronize everything in the nervous system, but to synchronize people

together.

Πήγα εκεί ένα Σαββάτο πρωί στη Νέα Υόρκη και είδα κατά κάποιο τρόπο τριάντα ανθρώπους να συσπώνται βίαια, εκτός εαυτού και χωρίς συντονισμό μεταξύ τους. Ήταν ένα πραγματικό πανδαιμόνιο. Όταν ο Ματ ξεκίνησε να παίζει στο τύμπανο, όλοι συντονίστηκαν φτιάχνοντας ένα γκρουπ. Είδα τη δύναμη της μουσικής όχι μόνο να συγχρονίζει τα πάντα στο νευρικό σύστημα αλλά και τους ανθρώπους μεταξύ τους.

20

MATT GIORDANO: Five, four, three, two, one and stop. Good, real good.

Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα…στοπ. Πολύ καλά!

ALAN YENTOB: And what about Derek? Challenged since birth by severe autism and blindness, how

his brain works is still a mystery, and yet, his extraordinary musical gift is, quite simply, inspirational.

Και όσον αφορά τον Ντέρεκ; Γεννημένος με σοβαρό αυτισμό και τύφλωση, το πώς δουλεύει ο εγκέφαλός του, αποτελεί μυστήριο. Όσο για το μουσικό του χάρισμα, είναι απλά εμπνευσμένος.

OLIVER SACKS: Although I seem to talk about illness and damage and problems, my real theme is

survival, how people manage and transcend, often triumphantly.

And I think this can happen with many people, that music can somehow bring back the feeling of life

when nothing else can.

Παρ’ όλο που φαίνεται ότι αναφέρομαι στις ασθένειες, το πραγματικό ζήτημα είναι αυτό της ζωής, το πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, πολλές φορές μάλιστα θριαμβευτικά.

Νομίζω ότι αυτό μπορεί να συμβεί με πολλούς ανθρώπους. Η μουσική μπορεί με κάποιο τρόπο να επαναφέρει στον άνθρωπο την επιθυμία της ζωής, την ώρα που τίποτα άλλο δεν είναι σε θέση να το καταφέρει.

LINKS

Delosis—Musical Listening Test

www.delosis.com/listening/home.html

You might claim to be tone deaf, but here's a chance to tell for certain. Take these music perception

tests, developed by Isabelle Peretz of the University of Montreal, and learn if you have amusia.

Derek Paravicini

www.sonustech.com/paravicini

Find more information about Derek Paravicini, the blind piano prodigy featured in "Musical Minds."

Drum Echoes, Inc.

drumechoes.org

Learn about the organization started by Matt Giordano, whose drumming helps him control his

Tourette's syndrome.

Beth Abraham Institute for Music and Neurologic Function

www.bethabe.org/MUSIC_INSTITUTE55.html

21

The Institute for Music and Neurologic Function provides clinical music therapy, used in treating

conditions like stroke, dementia, and Parkinson's. See more about the Institute at its official website.

The Program for Imaging and Cognitive Sciences at Columbia University Medical Center

fmri.org

Learn about Functional Magnetic Resonance Imaging at this website from the Columbia University

Medical Center.

Seed Magazine's Workbench: Oliver Sacks

http://seedmagazine.com/interactive/workbench/oliver_sacks/

In this clever interactive, have a peek at Oliver Sacks's desk and see what he's working on now, whose

photos he has push-pinned to his bulletin board, and more.

Big Think—Oliver Sacks

bigthink.com/oliversacks

Hear more from Oliver Sacks at his website on Big Think.

BOOKS

Musicophilia: Tales of Music and the Brain

by Oliver Sacks. Vintage, 2007.

This Is Your Brain on Music: The Science of a Human Obsession

by Daniel J. Levitin. Plume/Penguin, 2007.

How the Mind Works

by Steven Pinker. W. W. Norton & Co., 2009.

ARTICLES

"Music as Medicine for the Brain"

by Matthew Shulman. US News and World Report, July 17, 2008.

health.usnews.com/articles/health/brain-and-behavior/2008/07/17/music-as-medicine-for-the-brain.html

"Baby Got Beat: Music May Be Inborn"

by Brandon Keim. Wired, January 26, 2009.

www.wired.com/wiredscience/2009/01/babybeats/

"Musicians' Brains Keep Time—With One Another"

by Jordan Lite. Scientific American: 60-Second Science, March 16, 2009.

www.scientificamerican.com/blog/60-second-science/post.cfm?id=musicians-brains-keep-time--with-on-

2009-03-16

"Music of the Hemispheres"

by Clive Thompson. The New York Times, December 31, 2006.

www.nytimes.com/2006/12/31/arts/music/31thom.html

22

Σελ 1-3 (Δημήτρης)

Μουσικά μυαλάPBS Airdate: 30, Ιούν 2009Αφηγητής: Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν, και άλλοι απλά δεν κάνουν ...Oliver Sacks (Συγγραφέας, Νευρολόγος): Αυτό έχει υποστηριχθεί για δυόμισι αιώνες και θα συνεχίσει πιθανόν να υποστηριχθεί.Αφηγητής: ... μουσική στον εγκέφαλο. Γιατί κάποιοι από εμάς, ώστε να αποκομίσουμε αγαπούν τη μουσική, να γράφω μουσική, να κάνει τη μουσική;

DEREK PARAVICINI (πιανίστας): Σε C.ALAN YENTOB: Μερικοί άνθρωποι έχουν το πήρα, και μερικοί άνθρωποι δεν το έχουν κάνει. Και το έχεις, Ντέρεκ.DEREK PARAVICINI: Ναι.

Αφηγητής: Τέσσερις περιπτώσεις καταπληκτική μας πάνε ένα ταξίδι για να βρει μια απάντηση. Μπορούμε να ξεκλειδώσετε τα μυστήρια της μουσικής μυαλά; Αυτή τη στιγμή, στη NOVA.

ALAN YENTOB: Derek είναι τυφλή και αυτιστικών.DEREK PARAVICINI: Alan, είμαι Ντέρεκ. Γεια σας, Alan.Πολύ καλά, ευχαριστώ.ALAN YENTOB: Μπορεί να μετράει μόλις τα τελευταία 10, αλλά μπορεί να επεξεργαστεί τη μουσική με την ταχύτητα αστραπής.DEREK PARAVICINI: Ναι.ALAN YENTOB: Ματ έχει το σύνδρομο Tourette. Είναι βασανίζεται από τικ, εκτός όταν παίζει τα τύμπανα.

23

ΜΑΤ GIORDANO (ντράμερ): Είναι σχεδόν σαν το μυαλό μου ήταν ένα παζλ, το δικαίωμα, και μερικά από τα κομμάτια που δεν ήταν σε θέση, και, ξαφνικά, όλα κλικ ακριβώς το είδος του.ALAN YENTOB: Τόνι είναι ένας ορθοπεδικός χειρουργός ο οποίος δεν είχε καμία επίσημη μουσική εκπαίδευση. Μια μέρα του καλοκαιριού, χτυπήθηκε από ένα κεραυνός. Σήμερα είναι ένας συνθέτης και ερμηνευτής, παίζοντας στο ξεπούλημα κοινό.TONY cicoria (συνθέτης και πιανίστας): Νόμιζα ότι ο μόνος λόγος που είχα τη δυνατότητα να ζήσει, επειδή ήταν της μουσικής.ALAN YENTOB: Τι είναι για τη μουσική που ξεκλειδώνει το ανθρώπινο μυαλό;

Βρίσκοντας μια απάντηση είναι η εμμονή του Δρ Όλιβερ Σάκοι, ένας νευρολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων φήμης Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του για καπέλο.Τα βιβλία του είναι γεμάτα με τις συναρπαστικές ιστορίες των ασθενών του, οι απλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν με εξαιρετική νευρολογικές παθήσεις.Αφύπνιση βιβλίο του, με βάση τις εργασίες που έκανε με κατατονική ασθενείς, έγινε σε μια ταινία, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και Ρόμπιν Γουίλιαμς.Στο τελευταίο του βιβλίο, Μουσικοφιλία, εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στη μουσική και τον ανθρώπινο εγκέφαλο.Τι ήρθε πρώτο, η μουσική ή η γλώσσα;

Oliver Sacks: Λοιπόν, αυτό έχει υποστηριχθεί για δυόμισι αιώνες και θα συνεχίσει πιθανόν να υποστηριχθεί. Διάφορα άτομα, από William James στον Στίβεν Πίνκερ, έχουν δει τη μουσική ως ασήμαντο. Αλλά νομίζω ότι είναι δύσκολο να ταιριάξει με ότι το γεγονός ότι η μουσική συμβαίνει σε κάθε κουλτούρα που γνωρίζουμε ... έναν κεντρικό ρόλο, ή πολλές, πολλές κεντρικές ρόλους.

ALAN YENTOB: Σε ποιο σημείο το έμβρυο, νομίζεις, να αναπτύξουν ένα είδος ευαισθησία στη μουσική;

Oliver Sacks: Αυτό είναι πραγματικά ανέκδοτα. Σίγουρα μερικοί από τους φίλους μου μουσική που έπαιζε ο Μπετόβεν όταν το έμβρυο ήταν στη μήτρα, τότε επιμένουν ότι το παιδί είναι λάτρης του Μπετόβεν ή λάτρης της ροκ μουσικής. Εννοώ, βεβαίως, ο ήχος θα πάρει μεταδοθεί στο έμβρυο.Είχα τη μουσική κάθε μέρα της ζωής μου, νομίζω, όσο μπορώ να θυμηθώ, και θα ήθελα πραγματικά να αισθάνονται πεινασμένοι, αν δεν είχα τη μουσική διαθέσιμη. Νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αναπτύξει μουσική σε όλη τη διάρκεια της ζωής.

ALAN YENTOB: Derek Paravicini ζει λίγο έξω από το Λονδίνο. Έχει μια αξιόλογη ιστορία.Είναι 29 ετών. Του όντας τυφλός από τη γέννησή του και είναι σοβαρά

24

αυτιστικά. Από πολλές απόψεις, λειτουργίες όπως ο Derek τεσσάρων ετών? Δεν ξέρει τη διεύθυνση του ή τον αριθμό τηλεφώνου του. Και όμως είναι ένας εκπληκτικά, σχεδόν bafflingly λαμπρή πιανίστα.

DEREK PARAVICINI: Alan, είμαι Ντέρεκ. Γεια σας, Alan.Πολύ καλά, ευχαριστώ.

ALAN YENTOB: Είναι ωραίο να βρίσκομαι εδώ, Ντέρεκ. Είναι ότι «ειδικά για μένα;

DEREK PARAVICINI: Ναι.

ALAN YENTOB: Derek είναι ένας μουσικός σοφός, και μια μεγάλη δύναμη του εγκεφάλου του είναι αφιερωμένο στην ακοή, την επεξεργασία και τη δημιουργία μουσικής.Πολύ ωραία, πάρα πολύ. Σας ευχαριστώ. Τι ωραίο καλωσόρισμα.

DEREK PARAVICINI: Ναι, σας καλωσορίζουμε στο Red Hill, Alan.

ALAN YENTOB: Πολύ ωραίο για να είναι εδώ σε μια όμορφη μέρα. Και έτσι έχουμε έρθει να σας δει. Μήπως πρέπει να σας πω έχουμε έρθει για να σας ακούσω να παίξω; Έχουμε φέρει ακόμη και ένα μικρό κομμάτι της μουσικής μαζί μας ...

DEREK PARAVICINI: Ναι;

ALAN YENTOB: ... επειδή είμαστε μια ταινία για τη μουσική και το πώς μερικοί άνθρωποι έχουν πήρε και μερικοί άνθρωποι δεν το έχουν κάνει. Και το έχεις, Ντέρεκ.

DEREK PARAVICINI: Ναι.

ALAN YENTOB: Εδώ έρχεται. Εδώ έρχεται.Ο Derek έχει ακούσει ποτέ το τραγούδι αυτό πριν, αλλά και τον μέντορά του καθηγητή μουσικής, ο καθηγητής Adam Ockelford έχει πει ότι ο Derek θα είναι σε θέση να αναπαράγει οποιοδήποτε μουσικό κομμάτι αφού άκουσε μόνο μία φορά, ανεξάρτητα από το πόσο περίπλοκο είναι.

ADAM OCKLEFORD (δάσκαλος πιάνου του Αδάμ, Roehampton University): Θέλετε να το δοκιμάσετε χωρίς το CD;

DEREK PARAVICINI: Δοκιμάστε χωρίς το CD, παρακαλώ, τον Αδάμ.

ADAM OCKLEFORD: Ναι.

25

ALAN YENTOB: Δεν είναι μόνο ο Derek παίξει το κομμάτι πίσω σημειωθεί για τη σημείωση, αλλά η ικανότητά του να αυτοσχεδιάζει και να παίξουν με τη μελωδία είναι απλά εκπληκτική.

ADAM OCKLEFORD: Fantastic.

DEREK PARAVICINI: Ναι.

ALAN YENTOB: Θεέ μου. Έτσι τι κάνετε γι 'αυτό, Αδάμ; Έχετε δει.

ADAM OCKLEFORD: Νόμιζα ότι ήταν αρκετά καλό.Εντάξει, δεν μπορείτε, Ντέρεκ; Τι είδους στυλ ήταν ότι, δεν νομίζετε;

DEREK PARAVICINI: Γιώργος Ψαλιδισμός, Γιώργος Ψαλιδισμός.

ALAN YENTOB: Είναι ένα είδος beboppy του στυλ.

DEREK PARAVICINI: Είδος είδος bebop του στυλ, ναι.

Musical Minds

PBS Airdate: June 30, 2009

NARRATOR:Κάποιοι άνθρωποι το έχουν και κάποιοι άλλοι όχι…

OLIVERSACKS (Συγγραφέας, Νευρολόγος):Αυτό συζητείται εδώ και δυόμιση αιώνες και μάλλον θα

συνεχίσει να συζητείται.

NARRATOR:…μουσική στο μυαλό. Γιατί κάποιοι από εμάς είμαστε φτιαγμένοι να αγαπάμε τη μουσική,

το να γράφουμε μουσική, το να κάνουμε /συνθέτουμε μουσική;

DEREKPARAVICINI (Πιανίστας):Στο C.

ALANYENTOB: Κάποιοι άνθρωποι το έχουν και κάποιοι άλλοι όχι.Και εσύ το έχεις, Derek.

DEREKPARAVICINI:Ναι.

NARRATOR:Τέσσερις συγκλονιστικές περιπτώσεις μας ταξιδεύουν για να βρούμε μια απάντηση.

Μπορούμε να ξεκλειδώσουμε τα μυστήρια των ofΜουσικών Μυαλών; Αμέσως τώρα, στη NOVA.

ALANYENTOB: Ο Derek είναι τυφλός και αυτιστικός.

DEREK PARAVICINI: Alan, είμαι ο Derek. Γεια σου, Alan.

Πολύ καλά, ευχαριστώ.

26

ALANYENTOB: Μπορεί με δυσκολία να μετρήσει ως το 10, αλλά μπορεί να επεξεργαστεί τη μουσική με

ταχύτητα φωτός.

DEREK PARAVICINI: Ναι.

ALANYENTOB: Ο Matt έχει το σύνδρομο του Τουρέτ, υποφέρει από τίκς εκτός από όταν παίζει

ντράμς /τύμπανα.

MATTGIORDANO (ντράμερ /τυμπανιστής):είναι σαν το μυαλό μου να ήταν ένα πάζλ και κάποια από τα

κομμάτια να μην ήταν στη θέση τους και ξαφνικά έκαναν όλα ένα κλικ.

ALANYENTOB:Ο Tony είναι ένας χειρούργος ορθοπεδικός που δεν είχε πρότερη μουσική παιδεία. Μια

καλοκαιρινή ήμερα χτυπήθηκε από έναν κεραυνό. Σήμερα είναι συνθέτης και εκτελεστής, παίζοντας σε

κατάμεστα κοινά /ακροατήρια.

TONYCICORIA (Συνθέτης και Πιανίστας): Σκεφτόμουν ότι ο μόνος λόγος που μου επιτρεπόταν να ζήσω

ήταν λόγω της μουσικής.

ALANYENTOB: Τι είναι αυτό με τη μουσική που ξεκλειδώνει το ανθρώπινο μυαλό;

Το να βρεθεί μια απάντηση είναι η επιθυμία / το όραμα του Dr. Oliver Sacks, νευρολόγου και συγγραφέα

πολλών γνωστών βιβλίων και του Ο Άνθρωπος Που Μπέρδεψε Τη Γυναίκα Του Με Ένα Καπέλο.

Τα βιβλία του είναι γεμάτα από συναρπαστικές ιστορίες από τους ασθενείς του, συνηθισμένοι απλοί

άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερες νευρολογικές καταστάσεις.

Το βιβλίο του Ξυπνήματα, βασισμένο στη δουλειά που έκανε με κατατονικούς ασθενείς, γυρίστηκε σε

ταινία που πρωταγωνιστούσαν οι Robert DeNiro και Robin Williams.

Στο τελευταίο του βιβλίο, Μουσικοφιλία, εξερευνά τη σύνδεση της μουσικής με τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Τι δημιουργήθηκε πρώτο; η μουσική ή η γλώσσα;

OLIVER SACKS: Λοιπόν, αυτό συζητείται για δυόμιση αιώνες και θα συνεχίσει να συζητείται. Διάφοροι

άνθρωποι, από τον William James έως τον Stephen Pinker, έχουν δει τη μουσική ως ασήμαντη. Αλλά

δεν νομίζω ότι αυτό συνάδει με το γεγονός ότι η μουσική έχει σε κάθε πολιτισμό που ξέρουμε έναν

κεντρικό ρόλο ή πολλούς κεντρικούς ρόλους.

ALAN YENTOB: Σε ποιο σημείο πιστεύετε ότι το έμβρυο αναπτύσσει ένα είδος ευαισθησίας στη

μουσική;

OLIVER SACKS: Αυτό είναι πραγματικά ανεπίσημο. Σίγουρα κάποιοι από τους φίλους μου τους

μουσικούς που έπαιζαν Μπετόβεν όταν το έμβρυο ήταν στη μήτρα, μετά επιμένουν ότι το παιδί ήταν

λάτρης του Μπετόβεν ή της ροκ μουσικής. Εννοώ ότι σίγουρα ο ήχος θα μεταφερθεί στο έμβρυο.

27

Είχα μουσική κάθε μέρα στη ζωή μου, νομίζω, από όσο μπορώ να θυμηθώ, και σίγουρα θα ένιωθα

πεινασμένος αν δεν είχα μουσική διαθέσιμη. Πιστεύω ότι κάποιος αναπτύσσεται μουσικά καθόλη τη

διάρκεια της ζωής του.

ALAN YENTOB: Ο Derek Paravicini ζει λίγο έξω από το Λονδίνο. Έχει μια αξιοσημείωτη ιστορία.

Είναι 29 ετών. Είναι εκ γενετής τυφλός και βαριά αυτιστικός. Σε πολλά πράγματα ο Derek λειτουργεί σαν

ένα τετράχρονο παιδί. Δεν γνωρίζει τη διεύθυνσή του ή τον αριθμό του τηλεφώνου του. Κι όμως είναι

ένας εκπληκτικός σχεδόν εξαιρετικός πιανίστας.

DEREK PARAVICINI: Alan, είμαι ο Derek. Γεια σου, Alan.

Πολύ καλά, ευχαριστώ.

ALANYENTOB: Είναι ωραία που είσαι εδώ, Derek. Είναι αυτό ειδικά για εμένα;

DEREK PARAVICINI: Ναι.

ALANYENTOB: Ο Derek είναι ένας μουσικός σοφός, και ένα μεγάλο κομμάτι της δύναμης του

εγκεφάλου του είναι αφοσιωμένο στην ακρόαση, την επεξεργασία και τη δημιουργία της μουσικής.

Πολύ ωραία. Ευχαριστώ. Τι ωραίο καλωσόρισμα.

DEREK PARAVICINI: Ναι. Καλωσόρισες στο Red Hill, Alan.

ALANYENTOB: πολύ ωραία το να είμαστε εδώ μια όμορφη μέρα. Και έχουμε έρθει να σε δούμε. Σου

είπαμε ότι έχουμε έρθει να σε ακούσουμε να παίζεις; Φέραμε μάλιστα και ένα μικρό μουσικό κομμάτι

μαζί μας…

DEREKPARAVICINI: Ναι;

ALANYENTOB: ...γιατί φτιάχνουμε μια ταινία σχετικά με τη μουσική και πώς κάποιοι άνθρωποι το

έχουν και κάποιοι άλλοι όχι. Και εσύ το έχεις, Derek.

DEREKPARAVICINI: Ναι.

ALAN YENTOB: Έρχεται. Έρχεται.

Ο Derek δεν έχει ακούσει ποτέ αυτό το τραγούδι, αλλά ο μέντοράς του και δάσκαλός, καθηγητής Adam

Ockelford έχει πει ότι ο Derek είναι ικανός να αναπαράγει οποιοδήποτε κομμάτι μουσικής αφού το

ακούσει μόνο μια φορά, ανεξάρτητα από το πόσο σύνθετο /δύσκολο είναι.

ADAM OCKLEFORD (Adam's piano instructor, Roehampton University): Θέλεις να το δοκιμάσεις χωρίς

το C.D.?

DEREKPARAVICINI: Δοκιμασέ το χωρίς το C.D., σε παρακαλώ, Adam.

28

ADAM OCKLEFORD: Ναι.

ALANYENTOB: Ότι ο Derek όχι μόνο αναπαράγει το κομμάτι νότα νότα αλλά η ικανότητα του να

αυτοσχεδιάζει και να παίζει με τη μελωδία, είναι απλά εκπληκτική.

ADAM OCKLEFORD: Φανταστικά.

DEREK PARAVICINI: Ναι. .

ALAN YENTOB: Θεέ μου.Τι πιστεύεις για αυτό Adam; το είδες.

ADAM OCKLEFORD: Νομίζω ότι ήταν πολύ καλό.

Το έχεις, έτσι, Derek; τι στιλ νομίζεις ότι υπήρχε για αυτό;

DEREK PARAVICINI: George Shearing, George Shearing.

ALAN YENTOB: Είναι ένα είδος beboppy.

ALANYENTOB:Ακόμη και αν μπορείς να παίξεις κλασσική μουσική, πολλοί από εμάς εκτιμούν ένα καλό

κομμάτι του Σοπέν. Αλλά φανταστείτε πως θα ήταν η ζωή αν ο εγκέφαλός μας δεν κατανοούσε τη

μουσική που ακούμε, και γιατί συμβαίνει αυτό.

Αν είσαι η Anne Barker, η μουσική ακούγεται σαν ένας άσχημος θόρυβος.

Τότε τι θα έλεγες για ένα ωραίο κομμάτι του Σοπέν;

ANNE BARKER (Άμουσος ασθενής): Όχι όχι δεν θα επέλεγα ποτέ αν ακούσω Σοπέν μέσα στο

αυτοκίνητο. Δεν θα με διασκέδαζε. Στην πραγματικότητα θα ήταν πολύ επικίνδυνο. Πιστεύω ότι θα είχα

πολλά ατυχήματα αν άκουγα Σοπέν.

ALAN YENTOB:Τι σημαίνει τότε για εσένα το πιάνο;

ANNE BARKER: Νομίζω ότι είναι το χτύπημα των πλήκτρων που με ενοχλεί. Είναι πολύ… δεν μου

αρέσει καθόλου να ακούω το πιάνο. Είναι ένας ενοχλητικός θόρυβος, ειδικά το κλασσικό πιάνο.

ALAN YENTOB: Η Anne έχει μια σπάνια περίπτωση που λέγεται ‘αμουσία’. Παρόλο που η ακοή της

είναι κανονική /φυσιολογική, έχει μουσικά την αδυναμία της αχρωματοψίας.

OLIVER SACKS: Μπορεί να είσαι κουφός στη μουσική και σε διάφορα είδη /διάφορες όψεις της

μουσικής. Μπορεί να είσαι κουφός στην τονικότητα, μπορεί να είσαι κουφός στο ρυθμό ή ακόμη μπορεί

να ακούς την τονικότητα και το ρυθμό κανονικά και να είσαι κουφός στη μελωδία ή στην αρμονία. Και

όλα αυτά μαζί λέγονται αμουσία.

29

ALAN YENTOB:Για να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, η Anne προέρχεται από μια ιδιαίτερα μουσική

οικογένεια. Οι γονείς της έχουν ένα μαγαζί που ειδικεύεται στα παραδοσιακά μουσικά όργανα της

Ιρλανδίας.

Η Anne είναι ένα από τα οκτώ παιδιά. Ολόκληρη η οικογένεια είναι αντικείμενο μελέτης που διεξάγεται

από τον Δρ. Lauren Stewart. Ψάχνει να βρει αν η αμουσία είναι εκ γενετής ή επίκτητη.

LAUREN STEWART (Πανεπιστήμιο του Λονδίνου): Εντάξει, Anne. Πρόκειται να παίξω διαφορετικά

ζεύγη από τόνους. Θέλω να μου πεις αν είναι ακριβώς τα ίδια ή διαφέρουν ελαφρώς.

ANNE BARKER: Τα ίδια… δεν ξέρω…διαφορετικά

Τα περισσότερα από αυτά, τα μάντεψα.

LAUREN STEWART: Μην ανησυχείς τα πηγαίνεις μια χαρά.

ALAN YENTOB: Ναι, τα μαντεύεις;

LAUREN STEWART: Τα πηγαίνεις καλά.

Σελ 4-5-6 Νενα

Σελ 7-8-9 Στεφανία

Σελ 10 Μπέτυ

Matt Giordano: Ναι, πρέπει να το οργανώσω άμεσα Alan Yentob: Ναι, οργάνωσέ το.Ο Matt είναι τώρα 26 ετών, αλλά η ανακάλυψη ότι είχε μία φυσική ικανότητα να παίζει ντραμς, έγινε όταν ήταν 2 ετών ακούγοντας ένα τραγούδι των Moody Blues «Είμαι απλά ένας τραγουδιστής» (σε ένα συγκρότημα Rock n’ Roll).Δηλαδή η μελωδία των Moody Blues ήταν αυτή που σε έκανε να προχωρήσεις;Matt Giordano: Ναι, ήμουν 2 ετών όταν οι γονείς μου, μου είχαν αγοράσει ένα μικρό σετ παιδικού ντραμς απλά για να κρατούν ένα δίχρονο παιδί απασχολημένο κάποιες φορές. Και έτσι ακούγοντας τους Moody Blues στο πικαπ - μεγάλοι θαυμαστές των Moody Blues – βρισκόμενοι στο άλλο δωμάτιο και όταν έπαιξε το τραγούδι «Είμαι απλά ένας τραγουδιστής», και τελείως ξανφνικά παρατήρησαν ότι παίζω με τα ντραμς στον ίδιο ρυθμό ενώ ήμουν 2 ετών. Έτσι κάπως αναγνώρισαν ότι έχω την φυσική ικανότητα και το χάρισμα να παίζω ντραμς.Alan Yentob: Ξέρεις πως να το παίξεις αυτό; Μπορείς να το ανακαλέσεις;Matt Giordano: Πιστέυω ότι θα μπορούσα να το θυμηθώ λίγο. Θα δοκιμάσω μία στροφή.Σας λέω, ξέρετε παιδιά, εσείς οι Βρετανοί, πως να παίζετε τη μουσική σας.Alan Yentob: Η ανακάλυψη του χαρίσματος που είχε ο Matt να παίζει ντραμς συνέπεσε με την εμφάνιση των πρώτων τικ του Τourette’s, καθώς και άλλων ψυχολογικών θεμάτων.Στην δεκαετία του ’80 πολύ λίγα γνωρίζαμε σχετικά με το Tourette’s και ουσιαστικά κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε με τον Matt, ούτε ακόμα οι ίδιοι του οι γονείς, η Kathy

30

και ο Tony.Κάπως έτσι ανακαλύψατε πολύ νωρίς ότι ο Matt έπασχε από το σύνδρομο του Tourette’s;Kathy Giordano (μητέρα του Matt): Είδαμε τα πρώτα συμπτώματα όταν ο Matt ήταν περίπου 2 ετών, ωστόσο δεν είχαμε κανένα στοιχείο, την παραμικρή ιδέα για ποιόν λόγο έκανε αυτά που έκανε. Και δεν ξέραμε τι συνέβαινε μέχρι που τα τικ έγιναν πολύ σοβαρά. Ο Matt επέστρεφε από το σχολείο και έκανε σβούρες στο πάτωμα για περίπου 2 συνεχόμενες ώρες, και κλαίγοντας φώναζε ‘Μαμά, μαμά, βοήθησέ με, βοήθησέ με...’ Αλλά αν προσπαθούσα να τον σταματήσω, θύμωνε πάρα πολύ μαζί μου γιατί είχε την ανάγκη να ολοκληρώσει το τικ. Τότε ήταν η στιγμή που τον φέραμε στον ειδικό και έγινε η διάγνωση.Alan Yentob: Ποιά άλλα συμπτώματα υπήρχαν, εκτός από τα προφανή, τα τικ και την έλλειψη συντονισμού; Και υπήρχε επίσης θυμός, δεν υπήρχε;Kathy Giordano: Οτιδήποτε μπορούσε να τον εξαγριώσει, και αυτό ήταν πολύ καταστροφικό. Έσπαγε παράθυρα, έκανε κλωτσώντας τρύπες στους τοίχους, και έσπασε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Και όλο αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο. Επικίνδυνο για τον ίδιο και για τα μέλη της οικογένειάς μας. Ωστόσο ήταν πάντα το γλυκό παιδί που είναι σήμερα. Ξέρετε όταν δεν ήταν εξαγριωμένος ήταν το πιο καλό, ευγενικό, το πιο θαυμάσιο παιδί

Σελ 11-12 Στεφανία

Σελ 13 Δημ

Σελ 14-15 Νενα14-15

LAUREN STEWART: Όχι, βάζεις τα δυνατά σου.

ANNE BARKER: Δεν ξέρω αν είναι διαφορετικοί ή ίδιοι. Οπότε πρέπει να....

ALAN YENTOB: Πρέπει να πάρεις ένα δρόμο.

ANNE BARKER: Πρέπει να πάρω ένα δρόμο.

ALAN YENTOB: Αυτό είναι μέρος του μαθήματος. Η Anne επιχειρεί να μαντέψει μόνο 2 από 10 απαντήσεις αυτή τη στιγμή. Και μόνο τώρα είναι που μπορεί να καταλάβει γιατί η κατάσταση έχει τόση σημαντικότητα στη ζωή της.

ANNE BARKER: Διαφορετικό.

ALAN YENTOB: Όταν εσύ σαν παιδί ή σαν έφηβος, πήγαινες για χορό, αισθανόσουν ότι κάτι πήγαινε λάθος;

ANNE BARKER: Έχω τόσες αστείες ιστορίες να πω για χορό. Είναι ιστορικές.

ALAN YENTOB: Λοιπόν πες μου την ιστορία χορού σου.

ANNE BARKER: Τις ιστορίες χορού μου. Η πρώτη μου εμπειρία στον χορό ήταν στην ηλικία των 5, όταν η μαμά μου με έστειλε σε σχολή χορού στην Ιρλανδία και ήθελα τόσο πολύ να γίνω μια καλή Ιρλανδέζα χορεύτρια.

31

Έξι χρόνια μετά στην ηλικία των 11, ήμουν ακόμα στην ίδια τάξη, στην τάξη των αρχάριων, νομίζω, με τα μικρά παιδιά, με τα πεντάχρονα. Και εξασκούσα τα βήματά μου κάθε βράδυ, επιμελώς για έξι χρόνια. Και ήξερα τα βήματά μου, τα πηδήματά μου και τα reel μου τέλεια. Και δε μπορούσα να καταλάβω γιατί ήμουν ακόμα στην ίδια τάξη έξι χρόνια μετά. Κοιτάζοντας πίσω σαν ενήλικας, νομίζω πως ήμουν...πως χοόρευα χωρισ καμμία σχέση με το ρυθμό της μουσικής που παιζόταν, οπότε μπορώ μόνο να το σκεφτώ αυτό.

ALAN YENTOB: Οπότε πρέπει να ήταν μεγάλη ανακούφιση που ανακάλυψες τι πήγαινε λάθος.

ANNE BARKER: Ο φανταστικά, φανταστικά. Αλλά σαν έφηβη, κανένα από τα αγόρια δε χόρευε μαζί μου. Συνήθιζα να αποφεύγω να πηγαίνω όπου χόρευαν, και ακόμη να αποφεύγω καταστάσεις όπου έπρεπε να χορέψω επειδή ήταν κοινωνικός εξεθτελισμός, απόλυτα εξευτελιστικό. Θα μου άρεσε να μπορούσα να χορεύω salsa ή jive αλλά όχι η κλήση μου ήταν στο γήπεδο ποδοσφαίρου.

ALAN YENTOB: Παρόλ'αυτά, της Anne ακόμα της αρέσει η κοινωνική πλευρά του να ακούει φίλους και συγγενείς να χορεύουν στην pub του χωριού.

Η κατάστασή της δεν είναι περίπλοκη τώρα που καταλαβαίνει την κατάσταση.

ALAN YENTOB: Μερικοί εγκέφαλοι δεν αποκωδικοποιούν τη μουσική καθόλου. Αλλά άλλοι είναι ευαίσθητοι στην παραμικρή μουσική απόχρωση.

Γιατί κάποια κομμάτια μας αγγίζουν και κάποια άλλα μας αφήνουν αδιάφορους;

OLIVER SACKS: Γενικά είμαι λάτρης του Μπαχ και πάντα θα είμαι. Ακόμη κι όταν ήμουν παιδί, όταν ήμουν 5, με είχαν ρωτήσει ποια είναι τα αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο και εγω είπα: ''Ο καπνιστός σολωμός και ο Μπαχ''. Και 70 χρόνια μετά εξακολουθούν να είναι τα ίδια.

ALAN YENTOB: Οι περισσότεροι από εμάς ακούμε μουσική που αγαπούσαμε από μικροί. Στην πραγματικότητα η μουσική που ακούμε όταν ήμασταν παιδιά μπορεί να έχει βαθιά επίδραση στο τι απολαμβάνουμε σαν ενήλικες.

Με τη βοήθεια της ομάδας της Columbia, ένα δεύτερο τεστ μπορεί να μας δείξει εάν ο εγκέφαλος του Dr.Sacks αγαπά τον Μπαχ όσο τον αγαπά ο ίδιος.

HAL HINKLE: Κύλησε μπροστά και πίσω.

ALAN YENTOB: Αυτή τη φορά ο Hal Hinkle δίνει στον Dr. Sacks μια συσκευή για να δει τη συναισθηματική του ανταπόκριση όταν ακούει. Θα ακούσει 2 κομμάτια μουσικής από διαφορετικούς εκτελεστές, ένα σύνολο του Μπαχ και ένα του Μπετόβεν.

Πρώτα ο Μπαχ.

Μετά ο Μπετόβεν.

Οι εκτελεστές είναι διαφορετικοί, αλλά η μουσική έχει συγκεκριμένες διαφορές όπως μουσική

32

και τέμπο.

HAL HINKLE: Oliver, αυτό ολοκληρώνει το πρώτο συναισθηματικό σκανάρισμα. Θέλω να ακούσω πως ήταν για σένα.

OLIVER SACKS: Του Μπαχ, κατά κάποιο τρόπο με πήγε μακριά, ειδικά το σημείο όπου ο σοπράνο έκανε την εμφάνισή του, και έδωσε μια υπέροχη αρμονία. Αλλα του Μπετόβεν, νομίζω πως με άφησε αμέτοχο.

ALAN YENTOB: Τα αποτελέσματα του σκαναρίσματος βγήκαν, και παραδόξως επιβεβαιώνουν τα συναισθήματά του.

JOY HIRSCH: Αυτό που βλέπεις με μια γρληγορη ματιά εδώ, είναι ότι αυτός είναι ο Μπαχ εγκέφαλός σου, κι αυτός ο Μπετόβεν εγκέφαλός σου.

OLIVER SACKS: Συγγνώμη Ludwig.

JOY HIRSCH: Ναι συγγνώμη Ludwig. Δεν υπάρχουν πολλά εκεί.

Σελ 16 – 17- 18 Ζοζέφ

ALAN YENTOB: Σαφώς ο Bach, διεγέρθηκε πολύ από τον εγκέφαλό του, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών που είναι απαραίτητες για την εκτίμηση της πολυπλοκότητας της μουσικής. Σε αντίθεση με τον Beethoven, ο Μπαχ ενεργοποίησε την αμυγδαλή του εγκεφάλου του, που είναι ζωτικής σημασίας στην παραγωγή συναισθημάτων.

JOY HIRSCH: Ακούγοντας τη μουσική του Bach, αντιλαμβανόμαστε μια δραστηριότητα που σχετίζεται με την αμυγδαλή του εγκεφάλου, κάτι που δεν υπάρχει όταν ακούμε τη μουσική του Beethoven.

OLIVER SACKS: Η δασκάλα της μουσικής, μου είχε δώσει να μάθω μία σονάτα του Μπετόβεν, η οποία όμως δε μου άρεσε και τόσο πολύ. Μου είχε πει όμως, ότι θα πρέπει να τη μάθω, και ότι ίσως τότε να μου φανεί περισσότερο ενδιαφέρουσα.

ALAN YENTOB:

Στην πραγματικότητα, ο εγκέφαλος μεταλλάσσεται διαρκώς, προσαρμοζόμενος στα νέα ακούσματα και ερεθίσματα. Σύμφωνα με τους νευροεπιστήμονες αυτό ονομάζεται πλαστικότητα του εγκεφάλου.

Πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια, υπήρχε η τάση να υπάρχει μια εικόνα για τον εγκέφαλο, προκαθορισμένη από την ίδια του την ανατομία. Σήμερα όμως γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος αναδιαμορφώνεται συνεχώς. Μοιάζει να μην υπάρχει τέλος στην πλαστικότητα του εγκεφάλου.

33

Μπορεί όμως η μουσική ικανότητα να συνδεθεί με τον εγκέφαλο, όπου ποτέ πριν δεν είχε υπάρξει; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε μία από τις πιο μυστηριώδεις ιστορίες του Oliver Sacks, που ξεκίνησε από ένα γεγονός που έλαβε χώρα σε μια μικρή πόλη της Νέας Υόρκης, ένα θυελλώδες απόγευμα, τον Αύγουστο του 1994.

Δεν έχω συναντήσει μέχρι σήμερα άνθρωπο με ιστορία σαν αυτή του Tony Cicoria. Ο Tony, ήταν σαράντα δύο χρονών, τέως ποδοσφαιριστής του κολλεγίου και αναγνωρισμένος ορθοπεδικός χειρουργός.

OLIVER SACKS: Σήμερα, είναι χειρουργός στη Νέα Υόρκη. Δεν είχε σπουδαίο μουσικό υπόβαθρο, ενδιαφέρον ή ταλέντο, μέχρι τη στιγμή όπου ένα απαίσιο ατύχημα συνέβη την ώρα που μιλούσε στο τηλέφωνο, μέσα στην καταιγίδα, όταν χτυπήθηκε στο πρόσωπο από έναν κεραυνό. Εκσφενδονίσθηκε προς τα πίσω…κατά μία έννοια σκοτώθηκε. Πιθανόν να είχε πάθει καρδιακή προσβολή.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες είχε μία εξωσωματική εμπειρία. Αργότερα όμως επανήλθε στη ζωή, μοιάζοντας να είναι περισσότερο ο εαυτός του.

Τρεις ή τέσσερις εβδομάδες όμως μετά, μία περίεργη αλλαγή ξεκίνησε να συμβαίνει, παρουσιάζοντας ένα ξαφνικό ακόρεστο πάθος για ακρόαση μουσικής για πιάνο και αργότερα για παίξιμο και σύνθεση μουσικής για πιάνο. Αυτό τον κατέλαβε, μη μπορώντας να τον αφήσει.

ALAN YENTOB: Παίζει πιάνο.

TONY CICORIA: Ω…Γεια σας!

ALAN YENTOB: Μελετάτε…Αυτό είναι μάλλον το φυσιολογικό για εσάς, έτσι;

TONY CICORIA: Απλά κάνω ζέσταμα.

ALAN YENTOB: Πότε συνέβη αυτή η αλλαγή με την εκδήλωση της ανάγκης σας για ενασχόληση με τη μουσική;

TONY CICORIA: Σε εκείνες τις δύο πρώτες εβδομάδες μου πρωτοπαρουσιάστηκε η έντονη επιθυμία να ακούω κλασικό πιάνο, κάτι το οποίο ήταν περίεργο για εμένα. Ήμουν παραγωγός των 60s’και μου άρεσε το σκληρό rock ‘n’ roll. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο για μένα. Μετά, μέσα σε μία μικρή χρονική περίοδο, δεν ήθελα απλά να ακούω τη μουσική, ήθελα και να είμαι σε θέση να παίζω. Έτσι, με ένα μαγικό τρόπο, απλά παρήγγειλα τις παρτιτούρες, αποφασισμένος να μάθω να τις παίζω.

ALAN YENTOB: Δεν μπορούσατε όμως να διαβάσετε παρτιτούρα, σωστά;

34

TONY CICORIA:

Όχι, αλλά γι’ αυτό και είναι έτσι μαγικό, κατά κάποιο τρόπο, αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Εκείνο το διάστημα, εργαζόμουν ως ορθοπεδικός χειρουργός, δώδεκα με δέκα τέσσερις ώρες την ημέρα. Για να είμαι σε θέση να ανταπεξέρχομαι, ξύπναγα στις τέσσερις το πρωί και μελετούσα μέχρι τις εξίμισι όπου έπρεπε να φύγω για τη δουλειά. Γυρίζοντας, θα συνέχισα τη μελέτη μέχρι κυριολεκτικά να μην μπορώ να διαβάζω τις σελίδες. Δυστυχώς, οι ώρες που ξόδευα, ήταν και οι ώρες όπου θα μπορούσα να περάσω μαζί με τη σύζυγο μου. Η εμμονή μου με τη μουσική, συνέβαλλε κατά 50% στη διάλυση του γάμου μου.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα πίστευα ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο μου επιτράπηκε να συνεχίσω να ζω, ήταν η μουσική.

OLIVER SACKS: Όλα αυτά συνοδεύτηκαν για αυτόν, από ένα είδος μυστικιστικού ή θρησκευτικού συναισθήματος.

ALAN YENTOB: Εξαιτίας της κοντινής στο θάνατο εμπειρίας του.

OLIVER SACKS:

Ίσως εξαιτίας του ότι συνέβαινε στον εγκέφαλό του, ή ίσως από καθαρή ευγνωμοσύνη, Πιστεύω ότι υπήρχε σαφής νευρολογική βάση για αυτή τη μυστικιστική τάση.

Ως άνθρωπος της ιατρικής είπε ότι δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Οφειλόταν σε θεϊκή παρέμβαση. Δεν ήμουν βέβαιος πώς να αντιδράσω σ’ αυτό, αλλά ελπίζω, ρωτώντας τον αν θα επέτρεπε αυτήν τη θεϊκή παρέμβαση να λειτουργήσει μέσω του νευρικού συστήματος.

ALAN YENTOB: Νεύρα, Τόνυ;

TONY CICORIA: «Νεύρα» δεν είναι καν η λέξη.

ALAN YENTOB:

Απόψε είναι σπουδαία βραδιά. Είναι η πρώτη παρουσίαση της "The Lightning Sonata» του Tony Cicoria, ερμηνευμένη από τον ίδιο. Η σονάτα είναι εμπνευσμένη από τη μοναδική προσωπική του εμπειρία.

Πόσοι θα παρευρεθούν στη συναυλία;

35

TONY CICORIA: Πεντακόσιοι…έχουμε πεντακόσιες θέσεις.

ALAN YENTOB

Άκουσα ότι ο αριθμός αυτός θα υπερκαλυφθεί. Έτσι δεν είναι;

TONY CICORIA: Ναι! Υπήρξαν δύο χιλιάδες αιτήσεις. Έχουμε όμως μόνο πεντακόσιες θέσεις.

ALAN YENTOB: Σκεφτήκατε ποτέ ότι κάποια στιγμή θα πρέπει πιθανόν να επιλέξετε ανάμεσα στη φαρμακευτική αγωγή και στη μουσική;

TONY CICORIA: Ελπίζω ότι δε θα χρειαστεί να παραιτηθώ από κανένα από τα δύο και ότι θα βρω το σημείο ισορροπίας. Νομίζω όμως ότι η μουσική είναι ένα πολύ βαθύτερο μέρος μου από αυτά που κάνω για τα ως προς το ζην.

ALAN YENTOB:

Τα απίστευτα γεγονότα που οδήγησαν τον Τόνυ στο πάθος του για τη μουσική, έχουν ανοίξει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη ζωή του.

Όσο για το Ματ, έχει βρει και αυτός έναν τρόπο να χρησιμοποιήσει τη μουσική για να αλλάξει τη ζωή του. Σχεδόν όλα τα παιδιά στο εργαστήρι κρουστών του Ματ ανακάλυψαν τον Ματ, ενώ αυτός βρήκε την κλίση του.

OLIVER SACKS: Πήγα εκεί ένα Σαββάτο πρωί στη Νέα Υόρκη και είδα κατά κάποιο τρόπο τριάντα ανθρώπους να συσπώνται βίαια, εκτός εαυτού και χωρίς συντονισμό μεταξύ τους. Ήταν ένα πραγματικό πανδαιμόνιο. Όταν ο Ματ ξεκίνησε να παίζει στο τύμπανο, όλοι συντονίστηκαν φτιάχνοντας ένα γκρουπ. Είδα τη δύναμη της μουσικής όχι μόνο να συγχρονίζει τα πάντα στο νευρικό σύστημα αλλά και τους ανθρώπους μεταξύ τους.

MATT GIORDANO: Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα…στοπ. Πολύ καλά!

ALAN YENTOB: Και όσον αφορά τον Ντέρεκ; Γεννημένος με σοβαρό αυτισμό και τύφλωση, το πώς δουλεύει ο εγκέφαλός του, αποτελεί μυστήριο. Όσο για το μουσικό του χάρισμα, είναι απλά εμπνευσμένος.

OLIVER SACKS:

Παρ’ όλο που φαίνεται ότι αναφέρομαι στις ασθένειες, το πραγματικό ζήτημα είναι αυτό της ζωής, το πώς οι άνθρωποι καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, πολλές φορές μάλιστα θριαμβευτικά.

36

Νομίζω ότι αυτό μπορεί να συμβεί με πολλούς ανθρώπους. Η μουσική μπορεί με κάποιο τρόπο να επαναφέρει στον άνθρωπο την επιθυμία της ζωής, την ώρα που τίποτα άλλο δεν είναι σε θέση να το καταφέρει.

37