Οι γαλάηιεσ κυρίεσ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΤΑ ΠΑΘΗ

ΙΗ΄

Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.Τώρα μ΄ ακλουθούν κορίτσια κυανά Κι αλογάκια πέτριναΜε τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο.Γενεές μυρτιάς μ’ αναγνωρίζουνΑπό τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερούΆγιος, άγιος φωνάζοντας.Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσανταςΑυτός ο Πρίγκιπας των Κρίνων είναι. Κι από κείνες πάλι τις πνοές της Κρήτης Μια στιγμή ζωγραφιζόμουν.Για να λάβει ο κρόκος από τους αιθέρες δίκαιο. Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμουςκλείνω κι εμπιστεύομαι.

Οδυσσέας Ελύτης

Νοητή λάμψη Κυανό διάστημα Κάθαρση της ψυχής! Σαν να 'λειψε ο επίγειος θόρυβοςΣαν να σταμάτησε η κακία της μνήμης Καθαρό πάλλεται Το καινούριο μας όνειροΜας τραβάει απ' το χέρι αόρατο χέρι Όπου Γαλήνη γίνεται ο αθώος ουρανόςΌπου η Ψυχή ελέγχεται αναλλοίωτη.

ΠΡΟΑΝΑΣΟΛΙΜΟΙ, ΩΡΙΩΝ ζ' Οδυσσέας Ελφτης

Από την παράσταση της Σχολής Χορού της κ. Δαφέρμου - Φιοράκη στο κηποθέατρο

Ηρακλείου με θέματα εμπνευσμένα

από το μινωικό πολιτισμό

Καλοκαίρι 2008

Στων ωραίων γυναικών τα χέρια

Τα δυνατά λουλούδια με τον ήλιο μέσα τους

Οδ. Ελύτη, Τα ετεροθαλή

Κι αφήνουν τα μαλλιά τους διθυραμβικά να πλέκονται μες στις λατάνιες φεγγερών

στοών

σαν φρούτα σπάνια που γιορτάζουνε το χνούδι του πιο χλοερού των θριάμβου

Σπινθηροβολώντας στις παλάμες γυναικών που ωράισαν τη διαύγεια

Σαν μύθοι που έσπασαν τις πύλες των βουβών ανακτόρων τους βοώντας μια

καινούρια αλήθεια

Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας

Μ’ ανοιξιάτικα χείλια και χορδές πτηνών που βγαίνουν απ’ το σφρίγος τους

Προσανατολισμοί

Οδ. Ελύτης

ΤΟ ΜΕΣΑ ΦΕΓΓΟΣ

Εκεί κάτω απ’ το δέρμα

Είναι που σου μιλεί το μέσα φέγγος

Δημήτρη Περοδασκαλάκη, Με τον ξένο

Σαν γυναίκα που νιώθει πια τα νιάτα της

Και χαρίζει ανοίγοντας τους κόσμους των ματιών της ηδονή

ανεξάντλητη

Προσανατολισμοί

Στ

Οδ. Ελύτης

Η Κρινό πιρε το φιλντιςζνιο χτζνι κι άρχιςε με προςοχι να διορκώνει τα ςγουρά μαλλιά τθσ Κυράσ τθσ. Άλλεσ μποφκλεσ ζριξε πίςω ςτισ πλάτεσ, άλλεσ ςτ’ αυτιά δεξιά κι αριςτερά και δυο τρία ςγουρά , αφικε να κυματίηουν απάνω από το χλωμό πρόςωπο.

Ν. Καζαντζάκης, τα παλάτια της Κνωσοφ

Στέκεται με ιερή σεμνότητα, αργά, τελετουργικά και επίσημα. Το κεφάλι της στεφανώνουν κοσμήματα δεμένα με ταινίες που στέλνουν πίσω τη λάμψη του φωτός, που δε θα μπορούσε να αναμετρηθείμαζί της. Με μια ανάλαφρη κίνηση υψώνει τα χέρια,ενώ οικαλοχτενισμένοιβόστρυχοι αγγίζουν το λευκό λαιμό τηςκαι κατεβαίνουνστο μισάνοιχτομπούστο της, το γεμάτο χυμούςκι αρώματα. Το δέρμα της σχηματίζειέντονη αντίθεση με τα κατάμαυραμαλλιά της. Μεγάλα αμυγδαλωτά μαύρα μάτια, εκφραστικά ή απλανή στους χώρους τηςθρησκευτικής έκστασης ,όταν επικοινωνεί με τις δυνάμεις της φύσηςκαι τις καλεί να γίνουν δημιουργικές.