Η γενιά των Δωρικών

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

Ιωάννης Λαμπράκης

γενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά των Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώννννννννννννηηηηηηηηηηηη γενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά των Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώηηηηηηηηηηηηηηηηηηη

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώνννννννννννν

ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣΙΩΑ

ΝΝ

ΗΣ Λ

ΑΜ

ΠΡΑ

ΚΗ

Σ

Ο Περικλής αρχίζει να υλοποιεί τα εκπλη-κτικά (όµως και ανίερα) πειράµατα που περιγράφει το παµπάλαιο εγχειρίδιο που

ανακαλύπτει στη βιβλιοθήκη του Ιδρύµατος Βιολο-γικών Ερευνών. Για τον ίδιο και την Ελίζα ξεκινά µια συναρπαστική περιπέτεια.

Τι μυστικό κρύβει άραγε αυτός ο τεράστιος θόλος φωτός, αέρα και ζωής στο εσωτερικό της θάλασ-σας; Και τι έχουν να διαμηνύσουν στον Περικλή οι κάτοικοι αυτής της εκπληκτικής (μήπως και ονει-ρικής;) υποθαλάσσιας πολιτείας, σε σχέση με την επερχόμενη απόλυτα καταστροφική μοίρα για τον κόσμο του Περικλή;

Ο Ιωάννης Λαμπράκης κατάγεται από το Βελεστίνο Μαγνησίας και γεννήθηκε στο Βόλο το 1968. Τελείωσε το Βιολογικό Τμήμα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το 1993 και την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης του Υπουργείου Εσωτερικών το 2003.Περιστασιακά καταγράφει τις ιδέες του και όταν σχηματίζει την εντύπωση ότι μπορεί να εξαχθεί από αυτές μια δομημένη μυθιστοριογραφία ιδιαίτερης πλοκής που θα εμπεριέχει συνεχείς ανατροπές, προχωράει στην σύνθεση ενός ολοκληρωμένου συγγράμματος.Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος


ISBN 978-960-09607346


140 × 210 SPINE: 20 FLAPS: 80

00_cover_labrakis.indd 1 2/22/2012 5:27:16 PM

ΤιΤλος Η γενιά των Δωρικών ςυγγραφέας Ιωάννης Λαμπράκης ςειρα Λογοτεχνία [1358]0212/04 φωΤο εξωφυλλου Shutterstock photos Copyright© 2011 Ιωάννης Λαμπράκης ΠρώΤη εκδοςη Αθήνα, Φεβρουάριος 2012 ISBN 978–960–9-607-34–6

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 αθήνα ΤηΛ. : 210 6431108e–mail: [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Στους γονείς μου

5η ΓΕνΙα Των ΔωρΙκων ™

κΕΦαΛαΙΟ 1

Πανέμορφο το απέραντο γαλάζιο σύνολο. Αρχόντισσα τώρα, όπως πάντα, η θάλασσα κείτεται στα τρία πέμπτα του πλανήτη μας. Υπήρξαν εποχές που ήταν μεγαλύ-

τερη, όμως αυτή η ίδια διάλεξε να αποτραβηχτεί για να χαρίσει την ποικιλία της στεριάς στις εικόνες και στις παραστάσεις ενός πιο συναρπαστικού κόσμου. Άλλοτε όμως, επαναστάτρια, οργι-σμένη και ισοπεδωτική, κατέπνιξε παράλια και εκτάσεις στεριάς και τις μετέτρεψε σε μακάβρια σκηνικά βυθού.

Ατέλειωτα είναι τα μυστικά της. Τα κλείνει μέσα στην αγκα-λιά της και περιμένει τους πιο τολμηρούς να τα ανακαλύψουν. Πολλές φορές όμως τα κρατάει επτασφράγιστα και τα ζώνει με θρύλους και δοξασίες, έτσι ώστε να περνούν σιγά–σιγά με τον καιρό στην σφαίρα της φαντασίας και του παραμυθιού.

Και μπορεί να περιμένει η θάλασσα. Χρόνια, αιώνες και χιλι-ετηρίδες ακόμα. Το καταλαβαίνεις όταν τη βλέπεις να γλύφει τις ακρογιαλιές και να κινεί τους κόκκους από άμμο που παραδίδονται αμέσως στην αφρισμένη άκρη της. Μετράει το δικό της χρόνο η θάλασσα στην τεράστια κλεψύδρα που μόνο αυτήν κατέχει. Κά-ποιοι πολύ παλιοί μύθοι λένε ότι είναι ένα τεράστιο όστρακο που της το χάρισε ο Ήλιος και που βρίσκεται στο κέντρο της, στο μεγα-λύτερο της βάθος, στον μεγαλύτερο της Ωκεανό.

Εγώ την έχω δει τη θάλασσα πολλές φορές από καταμεσής στο πέλαγος. Εκεί που σου φαίνεται η ίδια όπου κι αν κοιτάξεις. Χαριεντίζεται με τον ουρανό στη θαμπή γραμμή του ορίζοντα και εσύ μένεις με την εντύπωση ότι υπάρχεις μέσα σ’ έναν τεράστιο γαλάζιο θόλο.

Έτσι έχω βρεθεί κάποια στιγμή ξανά μέσα στην αγκαλιά της. Το πρόσωπο μου έχει ζεσταθεί από τον ήλιο μα αλλεπάλληλα δροσερά αεράκια μου φέρνουν κάποια ανακούφιση. Ετοιμαζό-μουν να βουτήξω από το μικρό πλεούμενο όπου βρισκόμουν και είχα φορέσει σχεδόν όλον τον εξοπλισμό μου, όταν ήχησε στ’ αυτί μου μια παράξενη ιαχή... Ανασήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα ολόγυρα. Τίποτα. Παρ’ ότι η καρδιά μου είχε ανεβάσει τους χτύ-πους της αντανακλαστικά, εγώ αισθανόμουν ήρεμος γιατί ήξερα

6 Ιωαννης Λαμπρακης™

πόσο συχνή είναι η παραίσθηση σε τέτοιες καταστάσεις, όπου επικρατεί η ησυχία και οι επαναλαμβανόμενοι απαλοί ήχοι.

Τελειώνοντας με τον εξοπλισμό, ήμουν έτοιμος ν’ ανακαλύ-ψω την ομορφιά της θάλασσας και το βυθό της. Έβαλα τη μάσκα και έπεσα, αναταράσσοντας δυνατά την επιφάνεια και σπάζοντας το ελαφρό κυματάκι εκείνης της στιγμής σε φυσαλίδες και αφρό.

Άρχισα να κατεβαίνω σιγά σιγά. Το περιβάλλον μου έχει αλ-λάξει τελείως πια και πρέπει να προσαρμοστώ. Τα φωτεινά γαλα-νά νερά κοντά στην επιφάνεια, έχουν αρχίσει να αντικαθίστανται από άλλα, που το χρώμα τους φοβίζει τον αδαή, ενώ γεμίζει πε-ρισσότερη γαλήνη τον έμπειρο βουτηχτή.

Οι ήχοι δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που ακούς έξω στον αέρα. Βουβοί και υπόκωφοι αναμεμιγμένοι με ανάσες και φυσαλί-δες που σπάνε. Μέσα σ’ αυτές τις αλλοπρόσαλλες ηχητικές υπο-κρούσεις πέρασε ξανά απ’ το μυαλό μου η ιαχή που μου φάνηκε ότι είχα ακούσει επάνω. Ήταν σαν... Ήταν σαν κάποιο κάλεσμα... σαν κάποιο πλάσμα... που υψίφωνα θρυμμάτιζε τη σιωπή.

Έδιωξα γρήγορα αυτές τις σκέψεις, γιατί, εκεί που βρισκόμουν ήταν πολύ εύκολο να γιγαντωθούν μέσα στο μυαλό μου και να αναπαράγουν εικόνες φοβερές. Όλες οι σκιές και τα φυσικά σκιρ-τήματα του υγρού σκηνικού ήταν δυνατόν να παρουσιαστούν ως απειλές και κίνδυνοι. Άλλωστε, η ομορφιά που παρουσιαζόταν μπροστά στα μάτια μου δεν ήταν σωστό να αλλοιώνεται από δυσάρεστες φανταστικές επιρροές.

Άρχισα να απολαμβάνω την υγρή φύση με όλες μου τις αι-σθήσεις, κάνοντας παιχνίδια, στριφογυρίζοντας και κολυμπώ-ντας ανάποδα και πότε πότε χαλαρώνοντας με τα μάτια κλειστά για να διαπερνά τα βλέφαρα μου αυτή η απαλή μπλε ανταύγεια.

Τα κοράλλια με διαφορετικά χρώματα ανά ομάδες δομούν περίεργες μινιατούρες πολιτισμού. Κόκκινα και κίτρινα μικρά ψαράκια, με χαρακτηριστικές πολύχρωμες γραμμές, μπαινοβγαί-νουν στις τρύπες που αφήνουν τα σώματα των κοραλλιών. Άλλα πιο μεγάλα ψάρια, συναγωνίζονται σε ομορφιά και σε συνδυα-σμούς χρωμάτων το κοραλλιογενές περιβάλλον τους, στεκούμε-να ακίνητα για οποιαδήποτε σύγκριση.

Ποτέ όμως η ζωή δεν περιορίστηκε σε κάποιες μορφές, όσο ανυπέρβλητα όμορφες κι αν ήταν αυτές. Έτσι, αγνοώντας την


πλεύση και τις αυξημένες δυνατότητες ελευθερίας που σου παρέ-χει, ο κατακόκκινος αστερίας συνέχισε υπεροπτικά τις κατευθυ-νόμενες κινήσεις των ποδιών του, για να σταθεί τελικά σε κάποια κορυφή. Σύμβολο αρχέγονο και μακραίωνο, θα κάτσει εκεί μέχρι τη νύχτα για να παρευρεθεί στη συνεδρίαση των άστρων.

Δίπλα στις πεταλίδες, μπροστά στη μαύρη σχισμή του βρά-χου, κάποιος κάβουρας υψώνει τις δαγκάνες του και με πλάγιες κινήσεις υποχωρεί μπροστά στον μεγαλύτερο εισβολέα. Όμοια θα συμπεριφερθεί και το χταπόδι, που αναγνωρίζοντας με την εξαίσια όρασή του –ανεπτυγμένη όσο και του ανθρώπου– την απαράμιλλη ομορφιά της πολιτείας του, δεν θα θελήσει να αφή-σει το μελάνι του.

Συνεχίζω υπνωτισμένος απ’ τις εικόνες που παρακολουθώ. Ήρθε η σειρά των φυκιών για να διαλέξουν χρώματα απ’ την πα-λέτα του ουράνιου τόξου που διασχίζει κάθε αυγή την υπερκείμε-νη μάζα του νερού και φτάνει με πινελιές μέχρι το βυθό. Πράσινα ή βαθιά κόκκινα τα πιο συντηρητικά, καμαρώνουν με τις βυσσινί ή μοβ αποχρώσεις άλλων που υπάρχουν ανάμεσα τους. Αέναα κινούν τα παρακλάδια τους σύμφωνα με τα ρεύματα που επικρα-τούν και πότε πλησιάζουν τα νημάτια των πορτοκαλί θαλάσσιων ανεμώνων, πότε φεύγουν μακριά τους, αφήνοντας τον μικρό ιπ-πόκαμπο που παρακολουθεί σίγουρα ζαλισμένο.

Πίσω μου, φαίνεται απόμακρα τώρα πια, η κοινωνία των κο-ραλλιών που θυμίζει αρχαία ανάκτορα. Άμα έχεις τη θέληση και μισοκλείσεις τα μάτια σου, τότε σίγουρα θα δεις να συμβαίνουν ιεροτελεστίες και γιορτινές παρελάσεις πλήθους κόσμου.

Γύρισα ξανά προς τα εμπρός κι ενώ δεν είχα προλάβει καλά καλά να σχηματίσω την καινούργια εικόνα που παρουσιαζόταν μπροστά στα μάτια μου, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ένα ασημί φό-ντο χιλιάδων σωμάτων άστραψε μπροστά μου και με τύφλωσε. Χιλιάδες αστραφτερές ασημί αναλαμπές ερεθίζουν βίαια τις κό-ρες των ματιών μου και με κάνουν πότε να κοιτάζω με πλάγιο βλέμμα, πότε να σηκώνω το χέρι μου για να προστατευτώ.

Μέσα από αυτό το τεράστιο κοπάδι ψαριών και με βλέμμα τρεμάμενο, είδα ξαφνικά κάτι που με εξέπληξε ακόμα πιο πολύ. Μια κάτασπρη αρχαία κολόνα με το κιονόκρανό της διακρινόταν


επιβλητική. Φωτοβολούσε και λαμπύριζε με την απείρου κάλ-λους αρχιτεκτονική της.

Γύριζα ζαλισμένος. Τριγύρω μου όλα ήταν ασημένια γεμάτα φως και το κάτασπρο χρώμα της κολόνας με τύφλωνε ακόμη πιο πολύ. Μετακινήθηκα προς το μέρος της, έχοντας τα χέρια μου μπροστά στο πρόσωπο μου. Ευτυχώς που έγινε έτσι, γιατί σε δια-φορετική περίπτωση, θα είχα τυφλωθεί απ’ το καινούργιο θέαμα. Αντίκριζα κάτι το εξαίσιο.

Η έκπληξή μου ήταν στο κατακόρυφο και τα συναισθήματα που με πλημμύριζαν δύσκολο περιγράφονται. Ένα μεγαλοπρεπές ολόχρυσο άγαλμα βρισκόταν δίπλα στην κολόνα και πίσω απ’ τον τεράστιο βράχο, που τόση ώρα ορθωνόταν μπροστά μου, αλλά με την παρουσία των ψαριών μου ήταν δύσκολο να το προσδιορίσω.

Οι χρυσές ακτίνες διέλυαν τους πλατινένιους λαμπυρισμούς της κολόνας και έμπαιναν ορμητικά μέσα στα μάτια μου, δίνο-ντας το περίγραμμα του εξαίσιου αγάλματος. Αποχαυνωμένος, με θαυμασμό και δέος παρακολουθούσα τα χέρια μου να εκτεί-νονται μπροστά σχεδόν ακούσια και να θέλουν ν’ αγγίξουν την τελειότητα της μορφής. Τα μάτια μου είχαν αρχίσει να πονάνε, ενώ είχα φτάσει σε απόσταση αναπνοής απ’ το άγαλμα.

Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Έκλεισα τα μάτια μου δυνα-τά κι αισθάνθηκα ανακούφιση. Παρ’ όλα αυτά, η χρυσή εικόνα συνέχισε να υπάρχει στο μυαλό μου, αφού αισθανόμουν ότι η μνήμη μου είχε αδειάσει και είχε κρατήσει μόνο αυτή την εικόνα. Φαντάστηκα μάλιστα ότι τα χέρια μου την έχουν πια ακουμπήσει και ότι η αίσθηση του πολύτιμου μετάλλου μου είχε μεταφέρει κύματα ρίγους. Η όραση δεν έπρεπε να λείπει απ’ το γεγονός. Άνοιξα τα μάτια μου ανυπόμονα και γεμάτος θέληση να συνειδη-τοποιήσω και οπτικά το αγκάλιασμά μου με τις τέλειες αναλογίες του αγάλματος.

—Να πάρει η οργή... Να πάρει...Σιωπή απλώθηκε για λίγο. Ξαπλωμένος ανάσκελα ο Πε-

ρικλής και σαστισμένος απ’ αυτή τη θλιβερή επαναφορά στην πραγματικότητα, έτριψε θυμωμένος τα μάτια του. Δεν κατάφερε


τίποτε καλύτερο όμως, απ’ το να δει πιο καθαρά το ταβάνι του δωματίου του.

—Να πάρει..., είπε ξανά και τίναξε βίαια τα σκεπάσματά του που έγειραν στο πλάι του κρεβατιού. Κοίταξε τον πρώτο προ-δότη τού ονείρου του που βρήκε μπροστά του. Το ρολόι έδειχνε 6:00 π.μ. Θα ακολουθούσε η καφετιέρα του, το μπάνιο του, η τσάντα με τα έγγραφα της δουλειάς του... Θλιβερό. Ξανά στη ρουτίνα. Ετοιμάστηκε με την ησυχία του. Άλλωστε, είχε ξυπνήσει αρκετά πιο νωρίς απ’ ό,τι συνήθως.

Βολεύτηκε πάλι στο κρεβάτι, ντυμένος τώρα πια, έχοντας την κούπα με τον καφέ στα χέρια του. Στοχαστικά και με τη μα-τιά του καρφωμένη –άθελα του– στη βιβλιοθήκη και στα πτυχία του, προσπάθησε να αναπολήσει το μαγευτικό όνειρο που μόλις πριν λίγο είχε δει.

Ο Περικλής είχε τελειώσει το Φυσικό και το Βιολογικό Τμή-μα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είχε κάνει Μάστερ στη Γενετική για δύο χρόνια στην Αγγλία και όλοι οι καθηγητές του είχαν διαγνώσει ένα λαμπρό και ελπιδοφόρο επιστήμονα. Η φαντα-σία του, η σύλληψη πρωτοφανών ιδεών και απρόσμενων λύσεων ήταν το χαρακτηριστικό του. Ήταν ο καταλληλότερος άνθρωπος για να επιφέρει άλματα στην επιστήμη της Γενετικής και να της προσδώσει την απαιτούμενη γοητεία που της άρμοζε.

Όμως η ζωή πολλές φορές κόβει τα φτερά και προσγειώνει απότομα. Η λαμπρή πορεία του Περικλή είχε ως κατάληξη μια θέση στο Ίδρυμα Ερευνών Βιολογίας. Ίδρυμα λαμπρότατο, με απεριόριστες δυνατότητες και εξοπλισμό, πλην όμως, θέση αζή-τητη, σχεδόν αποβλακωτική, αφού η μονοτονία της ρουτίνας την οποία επέφερε, ήταν παντού έκδηλη και ισοπεδωτική.

Τώρα ο Περικλής, φέρνοντας στη μνήμη του σκηνές απ’ το όνειρό του, άρχισε να μιλάει σιγανά, εξωτερικεύοντας τις σκέψεις του.

—Ωραία, το πήρα το μάθημά μου. Μα τόσες φορές όνειρα παραπλήσια και σε σχέση με αγάλματα. Α, δεν γίνεται... Θα τις σταματήσω... Ας μου αρέσει η Υδροβιολογία και η Ωκεανογρα-φία. Θα τις σταματήσω τις υποβρύχιες καταδύσεις τα καλοκαίρια. Στο κάτω κάτω δεν είμαι και ο Κουστώ... Σιγά μην χάσει ο πλανή-της τον μέγα υποβρύχιο εξερευνητή... Άσε που τις προάλλες δεν


είχα τηρήσει το πρωτόκολλο κατάδυσης και κόντεψα να πάθω τη νόσο των δυτών...

Σταμάτησε ξανά να μιλάει. Η αμφιβολία και η αίσθηση της εναλλακτικής λύσης καθρεφτιζόταν τώρα στα μάτια του. Έσφιξε τα χείλη του και έφερε στο πρόσωπό του το χέρι, κρύβοντας το στόμα του.

—Αν όμως... Μήπως τα όνειρα σημαίνουν ότι το επόμενο καλοκαίρι θα ανακαλύψουμε κάτι; Λέω ίσως... Θα γίνουμε πρω-τοσέλιδο στις εφημερίδες με τους συναδέλφους... και τότε θα ανέβω τα σκαλιά της επιτυχίας και της ιεραρχίας του Ιδρύματος αστραπιαία.

Το Σεπτεμβριανό πρωινό άστραψε και βρόντηξε και οι πρώ-τες στάλες βροχής άρχισαν τον τρελό χορό τους. Ο Περικλής «ξύπνησε» από τις σκέψεις και τους συλλογισμούς του, λόγω της απότομης αλλαγής του καιρού αλλά και από τη σκέψη του Ιδρύ-ματος που είχε φέρει τελευταία στο μυαλό του.

Κοίταξε το ρολόι του και δέχτηκε την πρώτη ψυχρολουσία, αφού είχε αργήσει ήδη μισή ώρα. Βιαστικά πήρε τα πράγματά του και ξεχύθηκε στους δρόμους. Η γκρίζα Αθήνα έσταζε παντού και οι βρεγμένες φιγούρες των ανθρώπων έτρεχαν στο ρυθμό της βροχής.

Ο Περικλής κατάφερε ν’ ανέβει σ’ ένα λεωφορείο με φοβερό συνωστισμό. Ήταν ευχαριστημένος όμως που πρόλαβε έστω κι αυτό και έτσι, δεν θα αργούσε περισσότερο στη δουλειά του. Στύλωσε τα μάτια του στις στάλες της βροχής και απέφυγε να θαυμάσει, όπως έκανε κάθε πρωί, την Ακρόπολη και τα άλλα Αρ-χαία Μνημεία. Καθώς σταμάτησαν οι στάλες να πέφτουν, σταμά-τησε και το λεωφορείο και ο Περικλής είχε φτάσει.


κΕΦαΛαΙΟ 2

Ο Περικλής δρασκέλισε γρήγορα το πλακόστρωτο μπρο-στά απ’ την πύλη του Ιδρύματος Ερευνών Βιολογίας. Ανέβηκε σχεδόν σαν ζογκλέρ τα πέντε ημικυκλικά σκα-

λιά πριν την είσοδο κι αφού έφτιαξε λίγο τα ρούχα του και τα μαλλιά του, μπήκε μέσα στο κτίριο

Στην κεντρική σάλα του Ιδρύματος υπήρχε οργασμός κίνη-σης. Γραφεία με ατακτοποίητα φυλλάδια πάνω τους, πόρτες να ανοιγοκλείνουν και να μπαινοβγαίνουν μισότρελοι επιστήμονες μ’ ανακατεμένα μαλλιά, κομψές γραμματείς να βηματίζουν γρή-γορα... Σε λίγες ημέρες επρόκειτο να γίνει το μεγάλο φθινοπωρι-νό συνέδριο του Ιδρύματος που ανέκαθεν προσέλκυε επιφανείς επιστήμονες της Βιολογίας, Έλληνες και ξένους, για να κάνουν τις ανακοινώσεις τους.

Ειδικά αυτό το συνέδριο αναμενόταν από όλους με μεγά-λο ενδιαφέρον, γιατί τα θέματα, τα οποία θα απασχολούσαν τις επιστημονικές ανακοινώσεις, κυριολεκτικά θα συντάρασσαν τον κόσμο. Είχαν να κάνουν, όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει, με τα δυο μεγάλα διλήμματα της επιστήμης: το κατά πόσο θα πρέπει αυτή να επεμβαίνει στη φύση και ποια θα πρέπει να είναι η χρήση των επιτευγμάτων της απ’ τον άνθρωπο.

Ο Περικλής είχε φτάσει στον τομέα της Γενετικής και ετοι-μαζόταν ν’ ανοίξει την πόρτα του μικρού γραφείου του που βρι-σκόταν δίπλα απ’ το εργαστήριο. Το ωραίο άρωμα που μύρισε, αμέσως τον έκανε να ανασηκώσει το κεφάλι του και να κοιτάξει πίσω του. Η όμορφη και πληθωρική γραμματέας του διευθυντή του Τμήματος του χαμογέλασε και του είπε:

—Πολύ φοβάμαι, κύριε Δωρικέ, ότι σας θέλει ο κύριος διευ-θυντής.

—Γιατί φοβάστε δεσποινίς μου, πάλι νεύρα έχει αυτός ο γε-ροπαράξενος, τρελάρας...

—Μην πείτε τίποτα, κύριε Δωρικέ,... εγώ δεν άκουσα τίποτα.. μόνο να σας παρακαλέσω να πάτε αμέσως, γιατί, σε αντίθετη πε-ρίπτωση, εγώ θα βρεθώ σε πιο δύσκολη θέση απ’ ό,τι εσείς τώρα. Καλημέρα σας.


—Καλημέρα..., είπε ο Περικλής και παρακολούθησε τη γραμ-ματέα να απομακρύνεται, παραπατώντας κάνα δυο φορές, λόγω των ψηλών τακουνιών που φορούσε. Ποιος ξέρει που έτρεχε πάλι ο λογισμός μου, για να μην ακούσω αυτά τα τακούνια, σκέφτηκε ο Περικλής και κίνησε προς το γραφείο του Διευθυντή του. Μετά από λίγο, χτυπούσε τη μεγάλη δρύινη πόρτα του γραφείου του.

—Εμπρός!!! Ακούστηκε μια ξερή και δυνατή φωνή από μέσα.

Ο Περικλής άνοιξε την πόρτα με προσοχή, ενώ τα θυμωμένα μάτια του Διευθυντή τον παρακολουθούσαν κάτω από κάτι μι-κρά στρογγυλά γυαλιά.

—Κύριε Δωρικέ... κύριε Δωρικέ, φώναξε.—Μάλιστα... κύριε... Τρύμπα...—Σιωπή!!! Τι ώρα είναι αυτή; Τέτοιες μέρες βρήκες να κοι-

μηθείς με τις ώρες; Τελικά μου φαίνεται ότι έχω να κάνω μ’ ένα τελείως ανεύθυνο και ανίκανο άτομο. Τις ανακοινώσεις ποιος θα τις ετοιμάσει; Μήπως εγώ; Δεν μιλάς ε;

—Έχετε δίκιο, είπε συγκαταβατικά ο Περικλής.—Το ξέρω ότι έχω δίκιο, φώναξε ο Τρύμπας, χτυπώντας το

χέρι του στο γραφείο.Μετά έγινε ησυχία για λίγα δευτερόλεπτα. Ο κύριος Τρύμπας

έσφιξε τα χείλη του και με δυσπιστία ρώτησε τον Περικλή, ελπί-ζοντας σε αρνητική απάντηση.

—Διάβασες τα περιοδικά του Ινστιτούτου Pasteur, της Αγ-γλικής Βιολογικής Ένωσης και της Γερμανικής Ακαδημίας;

—Βεβαίως, κύριε Τρύμπα. Έχω μάλιστα κοιτάξει και σε άλλες πηγές, όπως...

—Σου λέω λοιπόν, νεαρέ μου, ότι ήρθε και το Αμερικανικό περιοδικό σήμερα το πρωί. Αυτό πότε θα το διαβάσεις; Μήπως μετά το συνέδριο;

—Μα εσείς είχατε πει ότι....—Δεν θα μου θυμίσεις εσύ τι έχω πει εγώ. Πήγαινε τώρα να

διαβάσεις το περιοδικό και να ετοιμάσεις την ανακοίνωση.—Μάλιστα, κύριε Τρύμπα, είπε ο Περικλής και έκανε να φύ-

γει.—Α, και..., κύριε Δωρικέ, πρέπει να σας αναθέσω και μια άλλη

δουλειά. Το παλιό εργαστήριο το γνωρίζετε. Είναι κλειδωμένο


αρκετά χρόνια, δεν παύει όμως να είναι δική σας αρμοδιότητα η καθαριότητά του. Παρακαλώ ενεργήστε ανάλογα και με μεγάλη προσοχή, γιατί εκεί υπάρχουν πολύ παλιά συγγράμματα μεγάλης αξίας. Εννοώ, όπως θα καταλάβατε, ότι τουλάχιστον θα επιβλέ-πετε τις καθαρίστριες.

Ο Περικλής έγνεψε και έκλεισε φεύγοντας την πόρτα.—Υπάρχουν πολύ παλιά συγγράμματα μεγάλης αξίας εκεί,

επανέλαβε ο Περικλής με γελοίο τρόπο τα λεγόμενα του Διευ-θυντή.

—Ναι, κάτι έχει πάρει το μάτι μου από τα άπαντα του Homo Sapiens έπρεπε να του πω, συλλογίστηκε ο Περικλής και έφυγε γελώντας.

Η αλήθεια είναι ότι μόνο δυο φορές είχε μπει σ’ εκείνο το παλιό εργαστήριο. Η εξέλιξη της επιστήμης έφερε την ανάγκη για μεταστέγαση του εργαστηρίου σε πιο σύγχρονη αίθουσα, όπου θα χωρούσαν όλα τα μηχανήματα των τεχνικών. Έτσι, το παλιό εργαστήριο σταδιακά εγκαταλείφτηκε και σήμερα έμοιαζε περισ-σότερο με αποθήκη. Υπήρχε σκόνη παντού και στις διάφορες γω-νίες των επίπλων και των τοίχων ιστοί από αράχνες. Στους τοί-χους ήταν κρεμασμένοι διάφοροι άτλαντες που έδειχναν μορφές κυττάρων, όργανα του ανθρώπου και έμβρυα, χημικές ενώσεις που συμμετέχουν στα βιολογικά φαινόμενα...

Επάνω στα ράφια, υπήρχαν πολλά αντικείμενα, που ίσως να φαίνονταν φρικιαστικά σε κάποιον που δεν έχει σχέση με τη Βι-ολογία ή την Ιατρική. Βαζάκια με ιστούς και έμβρυα διαφόρων ζώων και σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξης, βουτηγμένα σε οι-νόπνευμα ή φορμόλη, για να διατηρηθούν. Χημικές φιάλες δια-φόρων σχημάτων, με μπλε, πράσινα και κόκκινα υγρά στον πάτο τους και μεγάλους λεπτούς σωλήνες να τις συνδέουν. Υπήρχαν, επίσης, και μερικά ξυλόγλυπτα μοντέλα που παρίσταναν κύττα-ρα, σκελετούς καθώς και το μόριο του DNA.

DNA υπάρχει σ’ όλους τους ζωντανούς οργανισμούς πάνω στον Πλανήτη, στα φυτά και στα ζώα. Μάλιστα υπάρχει στο κάθε μεμονωμένο κύτταρο. Αν πάρουμε ένα κύτταρο, π.χ. απ’ το δέρ-μα του ανθρώπου και απομονώσουμε το DNA του, τότε αυτό το DNA αυτούσιο, υπάρχει σ’ όλα τα κύτταρα του ανθρώπου, είτε


αυτά ανήκουν στην καρδιά του, είτε στα μάτια του, είτε οπουδή-ποτε αλλού στο σώμα του.

Επίσης, όπως είναι γνωστό, στο DNA υπάρχουν οι πληρο-φορίες για το πώς θα σχηματιστεί ένας οργανισμός. Στο DNA δηλαδή που έχουμε στο προηγούμενο παράδειγμα απ’ το κύτ-ταρο του δέρματος, υπάρχουν οι πληροφορίες για όλο το σώμα και για όλα τα κύτταρα και όχι μόνο για το συγκεκριμένο κύτ-ταρο του δέρματος. Θεωρητικά λοιπόν, παίρνοντας λίγο δέρμα από κάποιον άνθρωπο, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε έναν άλλον εντελώς όμοιό του. Αυτό το εκπληκτικό μόριο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πληροφοριοδότης και εντολέας, ως αρχιμηχα-νικός της ζωής.

Ο Περικλής έφτασε στην πόρτα του παλιού εργαστηρίου. Άνοιξε με δυσκολία την παλιά κλειδαριά. Ένα σύννεφο σκόνης και μια έντονη και οξεία μυρωδιά κλεισούρας τον υποδέχτηκε.

—Στο καλό...!!! είναι πολύ χειρότερα απ’ ό,τι το θυμόμουν, είπε και χωρίς δεύτερη σκέψη ξανάκλεισε την πόρτα. Θα έστελνε τις καθαρίστριες πρώτα, να αερίσουν λίγο το χώρο και μετά θα ερχόταν να βοηθήσει κι αυτός. Άλλωστε, το να διαβάσει το αμε-ρικανικό περιοδικό ήταν πιο επείγον. Έτσι λοιπόν, αφού ενημέ-ρωσε τις καθαρίστριες, κατάληξε στο γραφείο του.

Άνοιξε την πόρτα, πήρε το περιοδικό στα χέρια του –ήταν ριγμένο στο πάτωμα– και σχεδόν αμέσως απορροφήθηκε από το θέμα του. Διάβαζε με προσοχή:

«Κύριοι συνάδελφοι, όπως γνωρίζουμε όλοι, είναι πολύ παλιά η θέληση του ανθρώπου να βελτιώσει τα είδη και τους οργανι-σμούς που αφορούν είτε τη διατροφή του είτε άλλες ενέργειές του. Έτσι, από πολύ παλιά, έκανε διασταυρώσεις μεταξύ δύο ατόμων που είχαν διαφορετικές αλλά επιθυμητές ιδιότητες, με αποτέλε-σμα τα άτομα που προέκυπταν, οι απόγονοι, να έχουν τις επιθυ-μητές ιδιότητες και των δύο διασταυρούμενων γονέων.

Διαμέσου των δεκαετιών, αλλά ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, αυτός ο τομέας μας έχει χαρίσει πανέμορφα και δυνατά άλογα, βοοειδή με μεγαλύτερη παραγωγή γάλακτος και ανώτερη ποιότητα κρέατος, όπως επίσης άπειρο αριθμό παραδειγμάτων βελτιωμένων λαχανικών, δημητριακών και φρούτων.

γενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά των Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώννννννννννννηηηηηηηηηηηη γενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά τωνγενιά των Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώ Δωρικώηηηηηηηηηηηηηηηηηηη

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των

γενιά των Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώ Δ

ωρ

ικώνννννννννννν

ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣΙΩΑ

ΝΝ

ΗΣ Λ

ΑΜ

ΠΡΑ

ΚΗ

Σ

Ο Περικλής αρχίζει να υλοποιεί τα εκπλη-κτικά (όµως και ανίερα) πειράµατα που περιγράφει το παµπάλαιο εγχειρίδιο που

ανακαλύπτει στη βιβλιοθήκη του Ιδρύµατος Βιολο-γικών Ερευνών. Για τον ίδιο και την Ελίζα ξεκινά µια συναρπαστική περιπέτεια.

Τι μυστικό κρύβει άραγε αυτός ο τεράστιος θόλος φωτός, αέρα και ζωής στο εσωτερικό της θάλασ-σας; Και τι έχουν να διαμηνύσουν στον Περικλή οι κάτοικοι αυτής της εκπληκτικής (μήπως και ονει-ρικής;) υποθαλάσσιας πολιτείας, σε σχέση με την επερχόμενη απόλυτα καταστροφική μοίρα για τον κόσμο του Περικλή;

Ο Ιωάννης Λαμπράκης κατάγεται από το Βελεστίνο Μαγνησίας και γεννήθηκε στο Βόλο το 1968. Τελείωσε το Βιολογικό Τμήμα του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το 1993 και την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης του Υπουργείου Εσωτερικών το 2003.Περιστασιακά καταγράφει τις ιδέες του και όταν σχηματίζει την εντύπωση ότι μπορεί να εξαχθεί από αυτές μια δομημένη μυθιστοριογραφία ιδιαίτερης πλοκής που θα εμπεριέχει συνεχείς ανατροπές, προχωράει στην σύνθεση ενός ολοκληρωμένου συγγράμματος.Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr



ISBN 978-960-09607346


140 × 210 SPINE: 20 FLAPS: 80

00_cover_labrakis.indd 1 2/22/2012 5:27:16 PM


Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αυτό που γινόταν είναι, σύμ-φωνα με τις σημερινές μας γνώσεις, σχετικά απλό. Το DNA για παράδειγμα μιας αγελάδας που έχει νόστιμο και μαλακό κρέας, αλλά λίγο γάλα, συνδυαζόταν με το DNA ενός ατόμου, άλλης ποικιλίας, που είχε πλεονέκτημα –π.χ. πολύ γάλα– εκεί που το άλλο άτομο υστερούσε.

Αυτό ήταν και η επιλογή της φύσης. Το φυσικό δηλαδή ανα-κάτεμα του DNA δύο ατόμων μέσω της διαδικασίας αναπαραγω-γής. Η μόνη επέμβαση του ανθρώπου ήταν η επιλογή των κατάλ-ληλων ατόμων που θα διασταυρώνονταν.

Γνωρίζουμε, όμως, όλοι την εξέλιξη που συνέβη αργότερα και που σήμερα αποτελεί καθημερινότητα στα περισσότερα εργαστή-ρια της Γενετικής. Αφορά φυσικά στη μικροχειρουργική του DNA. Κόβουμε δηλαδή απ’ το DNA της αγελάδας που κάνει το πολύ γάλα, ακριβώς εκείνο το κομμάτι που είναι υπεύθυνο γι’ αυτήν την ιδιότητα. Έπειτα, παίρνουμε το DNA την αγελάδας με το νόστιμο και μαλακό κρέας, το κόβουμε ακριβώς στο σημείο που λέει ότι θα κάνει λίγο γάλα αυτή η αγελάδα και τοποθετούμε στο σημείο αυτό το προηγούμενο κομμάτι από το DNA της άλλης αγελάδας. Παίρνουμε έτσι ένα μόριο DNA, το οποίο έχει οδηγίες για καλό κρέας και πολύ γάλα και μπορεί να δώσει άτομο και με τις δύο αυτές ιδιότητες.

Ο λόγος που μας ανάγκασε να το κάνουμε αυτό είναι ότι κατά τη φυσική διασταύρωση των δύο ατόμων δεν είναι βέβαιο ότι το καινούργιο άτομο θα διαθέτει αυτό το τέλειο DNA.

Αυτό όμως που θα μας απασχολήσει περισσότερο στο συγκε-κριμένο άρθρο, δεν είναι το «κόψιμο και ράψιμο του DNA» όπως λέει χαριτολογώντας ο Dr. Herbs του Πανεπιστημίου του Yell, αλλά η δημιουργία πανομοιότυπων ανθρώπων. Μάλιστα κύριοι συνάδελφοι. Αυτό που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι γινόταν μόνο σε ζώα, τώρα φαίνεται ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την εφαρμογή του και σε ανθρώπους. Φανταστείτε να είχε ο κόσμος μας δέκα Αϊνστάιν! Δεν είναι θαύμα!»

—Ναι, αλλά αν είχε δέκα σαν τον Τρύμπα, δεν θα ήταν φρίκη; μονολόγησε ο Περικλής και βάζοντας το στυλό του μέσα στο περιο-δικό, ώστε να μην χάσει τη σελίδα, το πέταξε πάνω στο γραφείο του.

Εκείνη την ώρα χτύπησε και το τηλέφωνο.

Η γενιά των Δωρικών

Documents