Ριμα το κοτεινόν

Eίμαι άλλθσ γλϊςςασ, δυςτυχϊσ, και Hλίου του Kρυπτοφ ϊςτε

Oι όχι ενιμεροι των ουρανίων να μ' αγνοοφν. Δυςδιάκριτοσ

Kακϊσ άγγελοσ επί τάφου ςαλπίηω άςπρα υφάςματα

Που χτυπιοφνται ςτον αζρα και μετά πάλι αναδιπλϊνονται

Kάτι να δείξουν, ίςωσ, τα κθρία μου τα χωνεμζνα ϊςπου τελικά

Nα μείνει ζνα καλαςςοποφλι τ' ορφανό πάνω απ' τα κφματα

Όπωσ και ζγινε. Όμωσ χρόνια τϊρα μετζωροσ κουράςτθκα

Kι ζχω ανάγκθ από γθσ που αυτι μζνει κλειςτι και κλειδωμζνθ

Mάνταλα πόρτεσ κρυφακοφςματα κουδοφνια· τίποτε. A

Πιςτευτά πράγματα μιλιςτε μου! Kόρεσ που εμφανιςτικατε κατά

καιροφσ

Mζς' απ' το ςτικοσ μου κι εςείσ παλαιζσ αγροικίεσ

Bρφςεσ που λθςμονθκικατε ανοιχτζσ μζςα ςτουσ αποκοιμιςμζνουσ

κιπουσ

Mιλιςτε μου! Ζχω ανάγκθ από γθσ

Που αυτι μζνει κλειςτι και κλειδωμζνθ

Ζτςι κι εγϊ, μακθμζνοσ όντασ να ςμικρφνω τα ιϊτα και να

μεγεκφνω τα όμικρον

Ζνα ριμα τϊρα μθχανεφομαι· όπωσ ο διαρρικτθσ το αντικλείδι του

Ζνα ριμα ςε -άγω ι -άλλω ι -εφω

Kάτι που να ςε ςκοτεινιάηει από τθ μία πλευρά εωςότου

H άλλθ ςου φανεί. Ζνα ριμα μ' ελάχιςτα φωνιεντα όμωσ

Πολλά ςφμφωνα καταςκουριαςμζνα κάππα ι κιτα ι ταυ

Aγοραςμζνα ςε ςυμφερτικζσ τιμζσ από τισ αποκικεσ του Άδθ

Eπειδι, από τζτοια μζρθ ευκολότερα

Yπειςζρχεςαι ςαν του Δαρείου το φάνταςμα ηωντανοφσ και

πεκαμζνουσ να κατατρομάξεισ

Eδϊ βαρεία μουςικι ασ ακοφγεται. Kι ανάλαφρα τα όρθ ασ

Mετατοπίηονται. Ώρα να δοκιμάςω το κλειδί. Λζω:

κ α τ α ρ κ υ κ μ ε φ ω

Eμφανίηεται μεταμφιεςμζνθ ςε άνοιξθ μια παράξενθ αγριότθτα

Mε παντοφ βράχια κοφτά κι αιχμθρά κάμνα

Ύςτερα πεδιάδεσ διάτρθτεσ από Δίεσ κι Eρμιδεσ

Tζλοσ μια κάλαςςα μουγγι ςαν τθν Aςία

Όλο φφκια ςχιςτά και ματόκλαδα Kίρκθσ

Ώςτε λοιπόν, αυτό που λζγαμε "ουρανόσ" δεν είναι· "αγάπθ" δεν·

"αιϊνιο" δεν. Δεν

Yπακοφουν τα πράγματα ςτα ονόματά τουσ. Πλθςιζςτερα του

ςκοτωμοφ

Kαλλιεργοφνται οι ντάλιεσ. Kι ο βραδφσ κυνθγόσ μ' αικερίου

κθράματα

Eπιςτρζφει κόςμου. Kι είναι πάντοτε -φευ- νωρίσ. Aχ

Δεν υποψιαςτικαμε ποτζ πόςο υπονομευμζνθ από κεότθτα είναι

H γθ· τι χρυςόσ ρόδου αζναου τθσ χρειάηεται ν' αντιςτακμίηει

Tο κενό που αφινουμε, όμθροι όλοι εμείσ μιασ άλλθσ διάρκειασ

Που θ ςκιά του νου μάσ αποκρφπτει. Aσ είναι

Φίλε ςυ που ακοφσ, ακοφσ τθσ ευωδιάσ των κίτρων

Tισ μακρινζσ καμπάνεσ; Ξζρεισ τισ γωνιζσ του κιπου όπου

Eναποκζτει τα νεογνά του δειλινόσ ο αζρασ; Oνειρεφτθκεσ

Ποτζ ςου ζνα καλοκαίρι απζραντο που να το τρζχεισ

Mθ γνωρίηοντασ πια Eρινφεσ; Όχι. Nα γιατί καταρκυκμεφω

Που οι βαριζσ υποχωροφν αμπάρεσ τρίηοντασ κι οι μεγάλεσ κφρεσ

ανοίγονται

το φωσ του Ήλιου του Kρυπτοφ μια ςτιγμοφλα, θ φφςθ μασ θ

τρίτθ να φανερωκεί

Ζχει ςυνζχεια. Δε κα τθν πω. Kανείσ δεν παίρνει τα δωρεάν

τον κακόν αγζρα ι που χάνεςαι ι που επακολουκεί γαλινθ

Aυτά ςτθ γλϊςςα τθ δικι μου. Kι άλλοι άλλα ς' άλλεσ. Aλλ'

H αλικεια μόνον ζναντι κανάτου δίδεται.

Ελφτθσ Oδυςςζασ