αυγά και άλλα ποίηματα

ΕΙΝΩ του ΕΔΜΑΝ-ΠΑΣ

αυγά και άλλα ποίηματα

1983 – 2003

1

—1

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Το φθινόπωρο ήρθε ξαφνικά,

μαζί του ήρθε και η βροχή

και πάγωσε τη χώρα.

Ήρθε και το σύννεφο

και σκέπασε τον ήλιο.

Παντού η ανάσα του καιρού

πάγωσε ξαφνικά.

Το καλοκαίρι έφυγε

και ήρθε το φθινόπωρο,

ήρθε η παγωνιά.

Και στα χωριά ανάβουνε τα τζάκια.

Ψήνουνε κάστανα πολλά,

και ήρθε το φθινόπωρο

ήρθε η παγωνιά.

2

—2

ΗΛΙΟΣ

Του ήλιου το φως φωτίζει της αυγής το ξημέρωμα,

χιλιάδες πουλιά πετούν μέσα στις ηλιαχτίδες.

Το καλοκαίρι πλησιάζει ν’ αγναντεύει το πέλαγος

και η χαρά απλώνεται σ’ όλη τη γη.

Ακόμα λάμπει ο μικρός αυγερινός τ’ αστέρι

κι ο κόκορας λαλεί το καλοκαίρι.

3

—3

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Στον ήλιο που θέση έχει η σκιά

στη σκιά που ο ήλιος λούζει μ’ αντηλιά∙

Το φύλλο κούνησε

η σφήγκα τρόμαξε

το πουλί κελάηδησε

σώπασε ...

Στη δροσερή φωτιά στο χάλασμα της πέτρας

δίπλα στο χόρτο

την ψυχή μου γέμισε

το δροσερό πρωτόγονο ρυάκι∙

Το νερό κελάρυσε

η πέτρα βράχηκε ...

4

—4

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ψάχνω την ευτυχία

Για να τη ντύσω με τα

Χρώματα, τους

Ήχους, τις

Λέξεις, που

Αγαπώ.

Για όταν θα βρεθούμε γυμνοί

Και τα χρώματα οι ήχοι οι λέξεις θα κοιμούνται

Άστατα ριγμένα σ’ ένα δωμάτιο.

5

—5

ΠΡΩΤΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

Ήταν ο ιδρώτας των ευκάλυπτων που ξάπλωσε

Στο χώμα που βράδιασε

Αργά τη μέρα — νωρίς που η Άνοιξη

Φουστάνι για χορό και πρόθυμη στον θέρο

Έπαιξες πιάνο στη βεράντα ...

Παρασκευή το σπίτι σου και γιόρταζε

Δίπλα το δάσος και πάντα τρέχαμε

Και στο ποτάμι τα πουλιά ξυπνούσαμε∙

Ποιανών σιωπή ήταν αυτή που αφήσαμε

Για δυο στιγμές κι ακούσαμε τα γέλια ’π’ τη βεράντα ...

Γιορτή το σπίτι σου

Λευκό στο χώμα το φουστάνι

Κ’ ήταν γονείς μας οι μεγάλοι

Που χορεύαν βαλς.

6

—6

ΕΠΩΔΟΣ

Σε τι μέθη μ’ έθισα!

Και βρέθηκα μέλισσα

Μ’ ένα γέλιο ζουζούνισμα

Να κεντράω ανθούς και εχθρούς

Κ’ έναν ήλιο πατριό μου μεσούρανα.

7

—7

ΗΜΕΡΑ

Μην έχανα τον ήλιο απ’ τα μάτια

Πισωπατούσα ως να βραδιάσει

Σκοντάφτοντας σ’ αόρατα χέρια

Που με τρομάζαν, με κρατούσαν και μου δίναν τα όπλα τους.

Ώσπου η νύχτα∙ χλωμός και πάνοπλος.

Ἥδε ἡμέρα …

8

—8

ΧΑΪΚΟΥ

Θα ζήσω ξύπνιος

Μια ολάκερη νύχτα

Να δω την αυγή

9

—9

Το κορίτσι χόρευε

Το ρυθμό που φόραγε

Και το κερί

Το καράβι του κόσμου

Νύχτα τη βάθρα ταξίδευε

10

—10

ΤΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΜΕΡΙΚΩΝ ΥΠΟΔΕΕΣΤΕΡΩΝ ΤΡΑΓΙΚΩΝ ΦΙΓΟΥΡΩΝ

1. ΣΤΡΟΦΗ

δύο μονοπάτια

πάνω σ’ ένα ράφι

κύλησε το ένα

βρέθηκε ένα∙

βρέθηκε κανένα

κύλησε το ένα

πάνω σ’ ένα ράφι

ένα μονοπάτι ...

Χα! ως νά ’μουν άγγελος

ίσια σε κοιτάζω, άρχοντα, στα μάτια

για να σου φέρνω τα χειρότερα μαντάτα

ψέματα! — δε θυμάμαι ... ένα … δυο

τρία στ’ άφατα

σχίνα φρύγανα φίδες …

Πέρα κοιτούσε και τρόμαζε, το κορίτσι

μου τραβούσε το χέρι χαμηλά, στις ρίζες τό ’βαζε

Χαμη λά τ ις λέξε ις σ το χ ώμα κο ντά

π ή ρ ες χ ρ η σ μ ό γ ια να το ν π α ς

το σ τό μ α θ’ α νο ίξε ις να βγε ι

ένα γέλ ιο ζο υζο ύνισ μ α μ ελ ίσ σ ι α νεπ α ίσ θη το .

Πέρα το μοβ αδιάφορο.

Δεκάδες μονοπάτια ως το μοβ.

11

Αδιάφορο,

δεκάδες τόσα μονοπάτια ψέματα θ’ ακούς καθρέφτες

εσύ που μοναχός σου ξενυχτάς τους εφιάλτες σου και σαν ξημερώσει με καλείς να μου δέσεις τα μάτια μπρος σ’ άλαλο πλήθος να φωνάξω:

Se a rc h f o r a b e t t e r d riv e r th an th e o n e y o u r d e v i c e i s u s in g n o w . RECO M M ENDED

12

2. ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ

Κρῆσσαί νυ ποτ’ ὦδ’ ἐμμελέως πόδεσσιν

ᾤρχητ’ ἀπάλοισ’ ἀμφ’ ἐρόεντα βῶμον.

…

(Σαπφώ)

Παραγγελία πλυντηρίων!

Οι γλυκόκαρπες συκιές τους κλώνους να σκύψουν στα χέρια μου

μια κόκκινη γιορτή να περιπαίζω και να σου γελώ κι ας μη θυμάμαι από τίποτα. Τ’ αστείο∙

ξύπνησα να ορμηνέψω τ’ όνειρο που είδα να λείπει στον ύπνο μου.

Α, θα χορέψω ...

Δια μοβ και andante είσαι τρελός είσαι τρελός —

Κουράστηκα. Είναι πρωί και θέλω να χορέψω …

Ένα κά τι

μ ικ ρ ο ύλη μ έσ α μ ο υ

θέλε ι να π α ίξο υμ ε

τη ζωγρ αφιά απ ό ψη φίδ ες

τη μ εγά λη α γκα λιά .

Είσαι τρελός και κόλλησες —

Άκου, πάει πολύ μέχρι εδώ ως τ’ απόγευμα. Ποιος ρωτάει να μάθει; να τον βρω να του πω δυο λόγια ξάστερα και να τελειώνουμε!

Δύο α γό ρ ια μ ε ζη το ύν

κάπ ο υ σ τη Μ εσ ο π ο τα μ ία

κα τα τα γμ ένο ι σ το λό χ ο το υ έρ ωντα .

Κα ι τρ ία μ εσ η μ έρ ια

π ίνο υν τ ’ αφέψη μα

13

κα ι το π ρ ωί το σ κο ρ π ίζο υν σ τη γη

δ ια το χ ρ ό νο μ ια ς μ αύρ η ς φά λα ινα ς βη μ α τισ τά .

Έβαλες τη φάλαινα για πλύσιμο!; —

Τι όμορφα που έπεσε ο ήλιος! Σαν ξημερώσει θα πάω ως εκεί και θα του πω: αυτό ήταν και τέλειωσε τελείωσε, γιατί ένα, δύο και τρία και ...

Ανάθεμα τ’ αφεντικό σου και τα πλήθη του —

(If the progress indicator stops for a long time and there is no disk activity, please restart.)

Πάμε πάλι το μονοπάτι τα μονοπάτια

να περιπαίζω να σου γελώ,

τ’ αστείο; Φωνή φωνή,

τι θ’ άκουγες; Τόσο τόσο,

μην ήταν λέει για μένα;

Σύρθηκες μύριοι στη μάχη αλλόγλωσσος να λες μοβ ν’ ακούς δυο και να μηνάς σ’ ό,τι σημείο ενώνει

όπως ακούει ο ψεύτης σου ο καθρέφτης σου

μία γραμμή απ’ το πρωί ως το θάνατο καθ’ ένας των καιρών ν’ αφήνει πίσω του κι από ένα μονοπάτι για τον Άδη

ψέματα …

(Κάπου εκεί στα σύνορα πελάγους κι ουρανού χάθηκε το σήμα κι άρχισε τους παιάνες το τηλέφωνο.)

Νύχτωσε και θέλω να χορέψω —

Νύχτωσε κ’ έριχνε στην πίστα τα ρούχα της.

Το καθαρό πουκάμισο τη φούστα το σουτιέν

το εσώρουχο σα σιχαμένο άλλοθι στα παγωμένα εμπρός

14

τα μάτια τα ακίνητα τα μυτερά τακούνια ποδοπάτησαν.

πόας

τέρεν

ἄνθος

ξεχάστηκε

απόκαμε

λύθηκε

το μονοπάτι



15

3. ΜΗΝΥΜΑ

ῆ δύση μια

π’õ-τάν χαθει

δῦ- ό τα μο-

νõ - πάτια∙

õ κόσμος κοι-

τᾶ άπο ’δω

ῆ άπο ’κει

μῆν κλάψει.

RECOMMENDED

Στα μάτια να κοιτάς και να λες τέτοια ψέματα, ψέματα∙ να σου διηγούμαι παραμύθια.

Μονοπάτι στην όχθη, αύριο θα ζητήσουμε από τον Ήλιο ν’ ανεβεί ψηλότερα, κι αν το βράδυ κατέβουν οι νεκροί, θα ξενυχτήσει η πόλη ν’ ακούει ιστορίες καταπληκτικές κι απίστευτες.

Η επικοινωνία υψηλής απόστασης συνεχίστηκε μέχρι το ορισμένο φεγγάρι, κι αργότερα μαθεύτηκε πως πλέον γνωρίζουμε κάτι ακόμα για το εβδομηνταδύο και το κορίτσι που σκέφτομαι, που ζωγραφίζει το εικόνισμα ενός μαίανδρου.

Να που με θυμήθηκες τον δύστυχο το σάτυρο, που φεύγοντας η εκστατική μου νιότη βρέθηκα μεσήλικας να ζω ως τροβαδούρος … τραγούδι και μονοπάτι.

Το εβδομηνταδύο το μοβ το στόμα σου, κορίτσι του χορού που σκέφτομαι να ζωγραφίζει πετώντας μα δεν της το λέω …

Η κλίση προωθείται στο άπειρο.

16

—11

ΔΡΑΣΗ ΑΠΟΛΕΠΙΣΗΣ

Τις νύχτες που περνά ο ευγενής οδοκαθαριστής

Και σαρώνει τα ολημερίς απορημένα που δεν θα γίνουν όνειρα,

Το κουνούπι

Ερμητικός φορέας της εξάτμισης

Από των σύδεντρων τις κορυφές εισβάλει στις ρίζες του ύπνου μου.

17

—12

Ετούτη εδώ η βεράντα, πλατύτερη

Και το φεγγάρι κι ο ίδιος ο ουρανός

Κ’ η φεγγαρολουσιά στο δάπεδο.

Κ’ ένα φεγγάρι καρφωμένο εκεί

Στο περασμένο μου δωμάτιο.

18

—13

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

Κάτω από την αττική βραδιά κι από τη νύχτα χαμηλότερα

Η αγάπη τιμωρεί στη ρωσική

Την αλητεία ενός ίωνα ακρολέοντα∙

ΕΤ Σ ÊΤ ΡΑ ! ΕΤ Σ ÊΤ ΡΑ !

Λίγο πιο χαμηλά και δε θ’ ακούγεται τίποτα.

19

—14

WITH A WASHING MACHINE

Χειμερινή ακρογιαλιά, φευγάτο κορίτσι

Ερνάνη, Ερνάνη, και πάλι πίσω το κυματάκι

Κάτ’ απ’ το βλέμμα της γκαμήλας πάει και φέρνει ό,τι ξεφόρτωσαν τις τσέπες τους και χάθηκαν στο δρόμο τα ρεϊβόνια.

Ένα μικρούλι βάθος τρέμω να τραβήξω απ’ το νερό.

Με νερό κι από τα πόδια αρχίζει το χάδι.

Δέκα χιλιάδες επτακόσια ενενήντα τρία.

Ψάχνοντας ένα κορίτσι ... Παράξενος ύπνος∙

Στις επτά για τον πνιγμό κουρδισμένο το Et expecto,

Κι όπου σε παίρνει εκεί σ’ αφήνει.

20

—15

ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ

Με δέχτηκε

Με χαρά που δεν περίμενα

Μ’ ένα ποτήρι τριαντάφυλλο

Και για τα μάγια της ατμόσφαιρας κάθε φροντίδα.

21

—16

ΑΥΓΟ

Ψάρι το μεγάλο, σε θάλασσες

Σαν δεις ακτές παγιδεμένες σα χορδές,

Ψάρι μεγάλο;

— Στρέφομαι! Νοώ την πέτρα.

Ένα αυγό από πέτρα.

22

—17

ΕΦΕΣΙΣ ΒΑΛΤΣ

Κλαίει το ορφανέλλο.

Που δεν έχει οργανέττο

Nα παίξει ‘Το Βαλτς

Tης Χαράς’ τη νύχτα.

(Όχι τη συγκεκριμένη.)

Κλαίει.

Δε θέλει το μήλο.

Δεν θέλει φως. Λέει

«Ευχαριστώ.»

«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!» Εμένα θέλει, όχι χορό

Όργανο θέλει το παραμιλητό του

Που για το πείσμα καταβρόχθισε τ’ αυγό.

(Ένα κανονικό αυγό.)

Με την πανουργία στον κρόκο του. Και τ’ ορφανέττο

Δεν μπορεί να παίξει το βαλτς. Κλαίει

Τη χαρά, λέει,

Του την εποδοπάτησαν!

(Εδώ τ’ ορφανέλλο κάνει σλάλομ για να ξεφύγει από ακόμη ένα κύμα αγάπης και τρυφερότητας. Πιάστηκε απ’ τ’ αυγό! Τι είναι τ’ αυγό να πιαστεί κανείς πάνω του;)

Μην κλαις χαζό. Και ’γώ

Θα σου χαρίσω ένα ’υγό

(Όταν θα μεγαλώσεις)

Τέλειον.

23

—18

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΚΑΜΗΛΑ

Στέκεται. Πάντοτε

Επί τάπητος πέντε τετραγωνικών.

Ο τάπης αυτός περιλαμβάνει∙

Άλφα, την άμμο

Βήτα, τον άνεμο

Γάμα, τον ήλιο της ερήμου.

24

—19

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΔΩΝΑ

Περνά το καρύδι, ευθύτατη

Κόβει το διπλοσάγονο λίγο πιο ’δώ

Και στα μαλλιά χάνεται.

Είναι η σχισμή στο σανίδι της προσωπογραφίας του Φαίδωνα.

25

—20

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ήταν ψηλά στο δέντρο και δεν εξαιρούσε

Όλον τον κόσμο κατουρούσε. Κύριε,

Συγχώρησε τον πίθηκο που σε κατούρησε

Και να προσέχεις μη σ’ αρπάξει το λιοντάρι.

26

—21

ΑΤΕΛΕΣ

Άκρον∙ λύνω τη λύρα

Κάτι να χάσω ως νά ’χα

Τη μάχη με την εμορφιά σου πού ’χεις φεγγάρι απόψε.

27

1 ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ — 1983 φθινόπωρο, οδό Ανθέων.

2 ΗΛΙΟΣ — 1986 Ιούνη, Αμαρυλλίδος.

3 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ — 1989 φθινόπωρο ή 1990 άνοιξη, Παλλήνη.

4 ΣΗΜΕΙΩΣΗ — 1999, 30 Ιούλη, Κέρκυρα.

5 ΠΡΩΤΗ ΑΠΩΛΕΙΑ — 13 Μάρτη ’00, Αμαρυλλίδος.

6 ΕΠΩΔΟΣ — Άνοιξη ’00, Αμαρυλλίδος.

7 ΗΜΕΡΑ — Θέρος ’00, Αμαρυλλίδος.

8 ΧΑΪΚΟΥ — ξημέρωμα 6ης Ιούλη ’00, Αμαρυλλίδος.

9 «Το κορίτσι χόρευε ... » — πρώτο δεκαήμερο Αυγούστου ’00, Φονιάς Σαμοθράκης.

10 ΤΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΜΕΡΙΚΩΝ ΥΠΟΔΕΕΣΤΕΡΩΝ

ΤΡΑΓΙΚΩΝ ΦΙΓΟΥΡΩΝ — φθινόπωρο ’00 με 11 - 1 - ’01, Αμαρυλλίδος. Αναθεωρήθηκε αργότερα. Συμμετοχή στο διαγωνισμό της (10ης) Biennale, Χάο ς κα ι Επ ικο ινωνία .

11 ΔΡΑΣΗ ΑΠΟΛΕΠΙΣΗΣ — 27 προς τέλη Ιούνη ’01, Κέρκυρα.

12 «Ετούτη εδώ η βεράντα ... » — 4 Οκτώβρη ’01, Φυλής.

13 ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ — 6 Οκτώβρη με 3 Δεκέμβρη ’01, Φυλής.

14 WITH A WASHING MACHINE — 5 Νοέμβρη ’01, Φυλής

15 ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ — 18 Δεκέμβρη ’01, Φυλής.

16 ΑΥΓΟ — 21 Μάη ’02, Σούνιο.

17 ΕΦΕΣΙΣ ΒΑΛΤΣ — Μάης ’02, Φυλής.

18 ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΚΑΜΗΛΑ — 18 Δεκέμβρη ’02, Χάγη.

19 ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΔΩΝΑ — 1η Φλεβάρη ’03, Χάγη.

20 ΠΡΟΣΕΥΧΗ — 5 Μάη ’03, Χάγη.

21 ΑΤΕΛΕΣ — Ιούνης ’03, Χάγη.

αυγά και άλλα ποίηματα

Documents