Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)

Το πρόσωπο της Σελήνης τρομοκρατεί τις ψυχές αναφέρει ο Πλούταρχος λέγοντας πως αυτό που βλέπουν οι ψυχές όταν αφήνουν το σώμα πίσω στη Γη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα βάθοςκοίλωμα το μεγαλύτερο μάλιστα από αυτά που αποκαλούν και μυχό της Εκάτης Στο μέρος αυτό αναφέρει ο Πλούταρχος τιμωρούνται και παίρνουν εκδίκηση οι ψυχές για όσα υποστούν ή πράξουν Ας δούμε πώς περιγράφει ο Πλούταρχος αυτό το σημείο

laquoΤις φοβίζει (ψυχές) όμως και το αποκαλούμενο πρόσωπο όταν

φθάνουν κοντά που είναι βλοσυρό και τρομακτικό να το βλέπεις Ωστόσο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε αλλά όπως ακριβώς η δική μας η γη διαθέτει κόλπους βαθείς και μεγάλους έτσι και τούτα είναι τα βάθη της σελήνης και τα κοιλώματα Από αυτά το μεγαλύτερο αποκαλούν μυχό της Εκάτης όπου τιμωρούνται και παίρνουν εκδίκηση οι ψυχές για όσα τυχόν υποστούν ή πράξουν Και δύο μεγάλες από αυτές ονομάζονται πύλες και από μέσα τους περνούν οι ψυχές η μια προς τη μεριά της σελήνης που βλέπει προς στον ουρανό την άλλη προς τη μεριά που βλέπει προς τη γηraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 944c)

Ας δούμε όμως από την αρχή πώς περιγράφει ο Πλούταρχος το ταξίδι αυτό των ψυχών Στην ιστορία αυτή ο αναγνώστης θα διαπιστώσει πάρα πολλές ομοιότητες με τις ιδέες του Πλάτωνα και συγκεκριμένα με το τρόπο που παρουσιάζεται η ψυχή στο έργο του Τιμαίος

Και για τους δύο συγγραφείς ο άνθρωπος αποτελείται από τρία μέρη τον νου (πνεύμα) την ψυχή και το σώμα όπου προέρχονται ή δίνονται στον άνθρωπο αντίστοιχα από τον Ήλιο τη Σελήνη και τη Γη Δεν θα πρέπει να θεωρείται ο νους σαν το μέρος της ψυχής όπως θεωρείται η ψυχή σαν μέρος του σώματος Στον

Τιμαίο η ψυχή έχει ένα θνητό και ένα αθάνατο κομμάτι στο μεν πρώτο κατοικεί το θυμοειδές και το επιθυμητικόν και στο αθάνατο κατοικεί το λογιστικόν Για τον Πλούταρχο ο νους (πνεύμα) είναι ανώτερος και πιο θεϊκός από την ψυχή για όσο βρίσκεται η ψυχή στο σώμα Η ανάμειξη της ψυχής και του σώματος δημιουργεί αίσθηση ενώ η σύνοδος του νου και της ψυχής τον λόγο Όλα αυτά τα αναφέρουμε γιατί κεντρικό θέμα της ιστορίας του Πλουτάρχου σχετικά με το ταξίδι των ψυχών στη Σελήνη έχει να κάνει με τον Διπλό Θάνατο

laquoΌσο για το θάνατο που πεθαίνουμε ο ένας (πρώτος θάνατος) κάνει τον άνθρωπο αντί για τρία (νους-ψυχή-σώμα) να αποτελείται από δύο στοιχεία ο άλλος (θάνατος) αντί για δύο να αποτελείται από ένα Ο πρώτος γίνεται στη γη της Δήμητρας (επίγειος θάνατος) μέσα σε αυτή γίνεται το μυστήριο και τους νεκρούς Δημήτρειους ονόμαζαν παλιά οι Αθηναίοι Ο άλλος θάνατος γίνεται στη Σελήνη της Φερσεφόνης (Περσεφόνης) Σύνοικος της μίας είναι ο χθόνιος Ερμής της άλλης ο ουράνιος Λύνει όμως η Γη γρήγορα και με βία την ψυχή από το σώμα ενώ η Φερσεφόνη μαλακά και επί μεγάλο χρονικό διάστημα λύνει τον νου από την ψυχή για αυτό το λόγο έχει αποκληθεί και μονογενής γιατί μένει μόνο του το καλύτερο μέρος του ανθρώπου καθώς διαχωρίζεται από αυτήνraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 943a-c)

Στο κομμάτι λοιπόν αυτό είναι ξεκάθαρο ότι ο Πλούταρχος αναφέρεται στο διπλό θάνατο του ανθρώπου και στο πόσο διαφορετικά αυτοί συμβαίνουν Στη συνέχεια περιγράφονται με αρκετές λεπτομέρειες τι συμβαίνει στις ψυχές μέχρι να έρθει ο δεύτερος θάνατός τους Είναι αρκετά αξιοσημείωτο ότι για τον Πλούταρχο δεν έχουν όλες οι ψυχές αυτό που ονομάζει νου-πνεύμα ή όπως θα λέγαμε θεϊκό σπινθήρα Το πιθανότερο είναι να αναφέρεται σε αυτό που ονομάζουμε έμψυχα και άψυχα όντα έμψυχοι και άψυχοι άνθρωποι Αυτό που ακολουθεί είναι μία καταπληκτική περιγραφή της laquoενεργειακής απογύμνωσης της ψυχής κατά επίπεδαraquo

laquoΚαθένας από αυτούς τους διαχωρισμούς (νου-ψυχής) επιτυγχάνεται κατά φύση με τον τρόπο αυτό κάθε ψυχή τόσο χωρίς όσο και με νου όταν βγει από το σώμα είναι ορισμένο από την ειμαρμένη να πλανηθεί στην περιοχή μεταξύ Γης και Σελήνης για ορισμένο διάστημα όχι ίσο αλλά οι άδικες και οι ακόλαστες ψυχές πληρώνουν για τα αδικήματά τους ενώ οι άλλες όσο για να

εξαγνιστούν και σαν να ήταν χαλασμένος ατμός να εκπνεύσουν τα μιάσματα που προέρχονται από το σώμα στο πιο γαλήνιο μέρος του αέρα που το αποκαλούν laquoτα λιβάδια του Άδηraquo πρέπει να μείνουν για ορισμένο χρονικό διάστημαraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 943c)

Σε αυτό θα λέγαμε το μεσοδιάστημα οι ψυχές πριν φθάσουν στη Σελήνη έχουν την ψευδαίσθηση της κίνησης και ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα νιώθοντας ανάμεικτα συναισθήματα Ο Πλούταρχος χρησιμοποιεί την εικόνα της θάλασσα και των κυμάτων για να αποδώσει το νόημα αυτό

laquoΕκεί σαν να επαναφέρονται στην πατρίδα από την ξενιτιά της εξορίας γεύονται χαρά παρόμοια με εκείνη που νιώθουν όσοι μυούνται στα μυστήρια συνδυασμένη με ελπίδα γλυκιά αλλά ανακατεμένη σε μεγάλο βαθμό με ταραχή και έξαψηraquo Πράγματι πολλές είναι εκείνες τις οποίες σπρώχνει εκείνη και απομακρύνει με το κύμα μολονότι έχουν ήδη πιαστή από τη Σελήνη ορισμένες πάλι από τις εκεί βλέπουν να αναποδογυρίζουν και να καταποντίζονται λες πάλι σε βυθόraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 943d)

Μετά από αυτό μεσοδιάστημα αγκιστρώνονται οι ψυχές στη Σελήνη τις οποίες ο Πλούταρχος παρομοιάζει με ακτίνες που όμως έχουν φωτιά στην ψυχή που ελαφραίνει και πηγαίνει προς τα πάνω

Εκτός από το πρόσωπο της Σελήνη που όπως αναφέραμε πιο πάνω τρομοκρατεί τις ψυχές ένα άλλο στοιχείο που έχει την ίδια επίδραση είναι η σκιά της και συγκεκριμένα η σκιά της Γης που πέφτει πάνω της σε εκλείψεις Σε αυτή την περίπτωση αναφέρει ο Πλούταρχος οι ψυχές των αγαθών την παροτρύνουν να κινηθεί πιο γρήγορα ώστε να βγει έξω από τη σκιά γιατί όταν βρίσκονται κάτω από αυτήν δεν ακούν την μουσική του ουρανού ή αλλιώς τη θεία αρμονία κατά τον Πλάτωνα

Στην αντίθετη περίπτωση οι ψυχές των αδίκων περνούν μέσα από τη σκιά με οδυρμούς και αλαλαγμούς και αυτός είναι ο λόγος όπου και οι περισσότεροι άνθρωποι συνηθίζουν να κάνουν θόρυβο χτυπώντας μέταλλα κατά τη διάρκεια των εκλείψεων για να κάνουν πάταγο εναντίον των φαύλων ψυχών Είναι γνωστό ότι το χτύπημα των μετάλλων στην αρχαιότητα θεωρούνταν πως έχει τη δύναμη να αποτρέπει το κακό και γιrsquo αυτό το λόγο γινόταν

κατά τη διάρκεια των εκλείψεων ώστε να διώξει τα κακά πνεύματα που τις προκαλούσαν

Κάποιες από αυτές τις ψυχές εκεί που ο Πλούταρχος αποκαλεί δαίμονες κατεβαίνουν στη Γη για να φροντίσουν τα μαντεία και να παρευρίσκονται και να λαμβάνουν μέρος στις ανώτατες οργιαστικές τελετές αλλά και να βοηθούν και να προστατεύουν όσους αδικούνται να σώζουν ανθρώπους στους πολέμους και στη θάλασσα Όσοι όμως από αυτούς σφάλλουν φυλακίζονται και πάλι σε ανθρώπινα σώματα δηλ ενσαρκώνονται και πάλι πριν έρθει ο δεύτερος θάνατος όπως στις άλλες ψυχές

Και από το σημείο αυτό ο Πλούταρχος μέσα σε μία παράγραφο περιγράφει ακριβώς τι είναι αυτός ο δεύτερος θάνατος μία αλλαγή όπως λέει σε άλλο τόπο προς το άριστο Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τον διαχωρισμό του νου από την ψυχή που για άλλες ψυχές έρχεται νωρίς και για άλλες πιο αργά Είναι η στιγμή εκείνη που η ψυχή όντας το περίβλημα του νου του πνεύματος του θεϊκού σπινθήρα τον ξετυλίγει για να γυρίσει αυτός πίσω στην πηγή του σύμφωνα με τον Πλούταρχο τον ήλιο

laquoΤην πετυχαίνουν (την αλλαγή) τώρα άλλοι νωρίτερα άλλοι αργότερα όταν ο νους διαχωριστεί από την ψυχή Διαχωρίζεται μέσω του έρωτα για την εικόνα στον ήλιο με την οποία λάμπει και φαίνεται επιθυμητό το ωραίο το θεϊκό και το μακάριο το οποίο κάθε φύση η κάθε μια με το δικό της τρόπο λαχταρά Η ουσία όμως της ψυχής (τῆς ψυχῆς φύσις) μένει πάνω στη σελήνη διατηρώντας κάποια ίχνη και όνειρα ζωής για να το πούμε έτσι και γιrsquo αυτήν να θεωρείς ότι σωστά έχει λεχθεί το laquoψυχή σαν όνειρο φτερούγισε και πέταξε Στην πραγματικότητα δεν το παθαίνει αμέσως ούτε αφού αποχωριστεί από το σώμα αλλά αργότερα όταν μείνει έρημη και μόνη αφού χωριστεί από τον νουraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 944f)

Με λίγα λόγια αυτός ο δεύτερος θάνατος είναι η επιστροφή του παγιδευμένου θεϊκού σπινθήρα στην αρχική του πηγή είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουν όλοι όσοι τον διαθέτουν για να μην κάνουν πάλι το σφάλμα της ενσάρκωσης να μην υποστούν άλλη μία γένεση άλλη μία δημιουργία Και η Σελήνη παίζει έναν καίριο ρόλο σε αυτό το διαχωρισμό της ψυχής από το νου ώστε ο δεύτερος να ξεφύγει από τη φυλακή της δημιουργίας και να επιστρέψει πίσω στη θεία φλόγα όπως οι ψυχές που διαθέτουν σωφροσύνη και πόθησαν ζωή φιλοσοφημένη

και χωρίς σκοτούρες όπως αναφέρει ο Πλούταρχος Όπως στη Γη γίνεται ο διαχωρισμός του σώματος από τα δύο άλλα μέρη έτσι γίνεται και στη Σελήνη που αποτελεί το σύνορο για τη φυλακή των ψυχών Ο αγώνας για την απελευθέρωση είναι αρκετά δύσκολος αφού

laquoΑπό τις ψυχές που αγαπούσαν τις τιμές τη δράση από τις ψυχές που ερωτεύονταν τα σώματα και λειτουργούσαν με το θυμικό ορισμένες ζουν σε ύπνο βλέποντας για όνειρα ότι θυμούνται από τη ζωή Αν όμως το άστατο και το επιρρεπές στα πάθη στοιχείο τις ξεσηκώνει και τις τραβάει από τη σελήνη προς άλλη γένεση δεν τις αφήνει η σελήνη αλλά τις καλεί πίσω και τις κρατάει με μάγια να γείρουν προς τη γηraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 945b)

Στο τέλος του διαλόγου αναφέρεται εν συντομία και η αντίστροφη διαδικασία αυτή της γένεσης ο ήλιος θερίζει τη ζωτική δύναμη τον νου Κατόπιν η Σελήνη τον σπέρνει και δημιουργεί νέες ψυχές και στο τέλος η Γη τις ντύνει με σώματα Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των τριών αυτών ουράνιων σωμάτων είναι ότι τόσο ο Ήλιος όσο και η Γη δίνουν κάτι ενώ μόνο η Σελήνη δίνει και παίρνει μαζί και συνθέτει και διαιρεί ανάλογα με τις διαφορετικές της δυνάμεις Σε όλη αυτή τη διαδικασία της γένεσης οι τρεις Μοίρες σύμφωνα με τους αρχαίους παίζουν μεγάλο ρόλο η Άτροπος εγκατεστημένη στον Ήλιο δίνει αρχή στη γένεση η Κλωθώ που κινείται γύρω από τη Σελήνη συνδέει και αναμειγνύει ενώ τελευταία γύρω από τη γη συμμετέχει στο έργο η Λάχεσις Κλείνοντας ο Πλούταρχος αναφέρει πως το άψυχο είναι από μόνο του αδύναμο και επηρεάζεται από άλλα πράγματα Ο νους-πνεύμα αντίθετα είναι ανεπηρέαστος και αυτοκράτωρ

Γένεσις και Απογένεσις Ο Πορφύριος (3ος αιώνας μ Χ) στο έργο του laquoΠερί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρουraquo (Σχετικά με το στην Οδύσσεια Σπήλαιο των Νυμφών) συνδέει το γεγονός της απογένεσις δηλαδή της ανύψωσης της ψυχής από τον υλικό κόσμο με τον ήλιο και τη διαδικασία της γένεσης με την κάθοδο της ψυχής στον υλικό κόσμο την συνδέει με τη Σελήνη Αναφέρει όπως και άλλοι θεολόγοι αλλά και προγενέστερες παραδόσεις ότι τόσο ο ήλιος όσο και η σελήνη αποτελούν τις δύο laquoπύλεςraquo μέσα από τις οποίες γίνεται η ανύψωση και η κάθοδος της ψυχής αντίστοιχα

Ανεξάρτητα από το πόσες σφαίρες ή στρώματα διασχίζει η ψυχή για να ανυψωθεί έξω από τη δημιουργία η Σελήνη σε όλες αυτές τις παραδόσεις είναι το τελευταίο και κατώτατο όριο-φυλακή πριν τον κόσμο της ύλης Καθώς είναι η ίδια ο τελευταίος σταθμός της καθόδου της ψυχής η Σελήνη είναι αυτή που ολοκληρώνει και τη διαδικασία την ενσάρκωσης Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται όπως είδαμε και τμήμα του έργου Περί του Προσώπου της Σελήνης

Για να καταλάβουμε όμως το ρόλο της Σελήνης στο θέμα της γένεσης ας πούμε λίγα πράγματα το κοσμολογικό σύστημα στην αρχαιότητα και τις διαιρέσεις του Εκτός από το διαχωρισμό του κόσμου σε επτά ουράνιες σφαίρες που ήταν αρκετά δημοφιλής στους Ελληνιστικούς και Ύστερους αρχαϊκούς χρόνους ο διαχωρισμός του σύμπαντος γινόταν και σε τρεις άλλες σφαίρες την υλική ή γήινη την αιθερική ή κοσμική και την νοητική ή υπερκοσμική Υπό αυτή την οπτική αντί να υπάρχουν άρχοντες που να ελέγχουν αυτές τις σφαίρες κάθε μια τους βρισκόταν υπό την επιρροή της Γης της Σελήνης και του Ήλιου αντίστοιχα

Η Σελήνη σε αυτό το σύστημα αποτελεί το κατώτατο σύνορο της κοσμικής σφαίρας και έτσι ο υλικός κόσμος που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό συχνά αναφέρεται σαν υποσελήνιος τον οποίο και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οι δυνάμεις της Σελήνης Οι δύο αυτές διαφορετικές διαιρέσεις του κόσμου (επτά σφαίρες και η τριμερής διαίρεση) δεν ακυρώνουν η μία την άλλη απλά δίνουν έμφαση σε διαφορετικά ουράνια σώματα

Το πρόσωπο της Σελήνης στην αρχαία Κοσμολογία Η Σελήνη σύμφωνα με τις πηγές φαίνεται να μας δείχνει δύο πρόσωπα όσον αφορά τις ψυχές ένα ευσπλαχνικό και ένα τρομακτικό Αυτό θα δούμε ότι έχει να κάνει με το πώς αξιολογείται σε κάθε περίπτωση η γένεση-δημιουργία σαν κοσμολογικό σύστημα δηλαδή είτε θετικά είτε αρνητικά

Το θέμα της ενσάρκωσης και συγκεκριμένα οοι λόγοι της καθόδου της ψυχής μέσα από τη γένεση-δημιουργία εκούσια ή ακούσια απασχόλησε αρκετούς τους φιλοσόφους είτε πρόκειται για την κάθοδο μεμονωμένων ψυχών μέσα στον υλικό κόσμο της Δημιουργίας είτε πρόκειται για την αρχική κάθοδο της Ψυχής γενικότερα από τις ανώτερες σφαίρες στις κατώτερες Σε κάθε περίπτωση η ενσάρκωση-παγίδευση της ψυχής στον κόσμο της

ύλης σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην τελειότητα των υψηλότερων σφαιρών

Αυτή η απώλεια της τελειότητας μεταφράζεται με πολλούς τρόπους και κάθε τρόπος δίνει μια διαφορετική κοσμολογική θεώρηση για τη φύση του υλικού κόσμου και τη γένεση της ψυχής μέσα σε αυτό Οι φιλόσοφοι λοιπόν στο έργο τους φαίνεται να αξιολογούν την ενσάρκωση της ψυχής άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά γεγονός που συνδέεται με το ευσπλαχνικό και το τρομακτικό πρόσωπο της Σελήνης αντίστοιχα

Έτσι και ο ρόλος της Σελήνης στη Γένεση-Δημιουργία εξαρτάται άμεσα από την οπτική θετική ή αρνητική και την αξιολόγηση της ίδιας της Γένεσης-Δημιουργίας σαν ένα κοσμολογικό σύστημα Η πιο απαισιόδοξη θέση θεωρεί αυτή την πτώση απλά καταστροφική Η πιο αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι η κάθοδος της ψυχής και η δημιουργία στο υλικό σύμπαν είναι μέρος της αποκάλυψης της θείας έκφρασης για την ολοκλήρωση του κόσμου Τώρα σκεφθείτε καλά και προβληματιστείτε τι και ποιους εξυπηρετεί η διάδοση αυτής της θέσης

Η Κάθοδος της Ψυχής και η Δημιουργία Ενδεικτικό του αρνητικού ρόλου της Σελήνης είναι η απουσία της σε διάφορα τελετουργικά της αρχαιότητας που αφορούν στην ανύψωση της ψυχής την απογένεση όπως την αποκαλούσαν Για παράδειγμα στην τελετουργική προετοιμασία για ένα ξόρκι αθανασίας που βρίσκεται στη λεγόμενη Λειτουργία του Μίθρα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η παρουσία της Σελήνης κατά τη διάρκεια της ανύψωσης του μάγου στους ουρανούς για να συναντήσει τον ύψιστο θεό ο οποίος αναφέρεται σαν Ήλιος Μίθρας Αν και στο ταξίδι αυτό προβλέπεται να συναντήσει θεούς άλλων πλανητών και άστρων δεν φαίνεται να βλέπει ποτέ μα ποτέ τη Σελήνη Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό Γιατί πρέπει πάση θυσία σε όλη αυτή την τελετουργική προετοιμασία να αποφύγει την επιρροή της Σελήνης

Όταν πρόκειται για την αρχαία κοσμολογία που αφορά τη γένεση-δημιουργία η παρουσία της Σελήνης είναι επικίνδυνη και βλαπτική Το πρόσωπό της που βλέπει στη Γη συνδέεται με τη μανία και με την τρέλα Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει πως ο Ορφέας αποκαλούσε τη Σελήνη και γοργόνειο λόγω του τρομακτικού της προσώπου μία άποψη που όπως είδαμε

μοιράζεται και ο Πλούταρχος Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης την προσωποποίηση του υλικού κόσμου

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση ή διαφορετικά Δημιουργία Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής Η Σελήνη λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος Μάλιστα όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνωμοτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης

• Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)

Τιμαίο η ψυχή έχει ένα θνητό και ένα αθάνατο κομμάτι στο μεν πρώτο κατοικεί το θυμοειδές και το επιθυμητικόν και στο αθάνατο κατοικεί το λογιστικόν Για τον Πλούταρχο ο νους (πνεύμα) είναι ανώτερος και πιο θεϊκός από την ψυχή για όσο βρίσκεται η ψυχή στο σώμα Η ανάμειξη της ψυχής και του σώματος δημιουργεί αίσθηση ενώ η σύνοδος του νου και της ψυχής τον λόγο Όλα αυτά τα αναφέρουμε γιατί κεντρικό θέμα της ιστορίας του Πλουτάρχου σχετικά με το ταξίδι των ψυχών στη Σελήνη έχει να κάνει με τον Διπλό Θάνατο

laquoΌσο για το θάνατο που πεθαίνουμε ο ένας (πρώτος θάνατος) κάνει τον άνθρωπο αντί για τρία (νους-ψυχή-σώμα) να αποτελείται από δύο στοιχεία ο άλλος (θάνατος) αντί για δύο να αποτελείται από ένα Ο πρώτος γίνεται στη γη της Δήμητρας (επίγειος θάνατος) μέσα σε αυτή γίνεται το μυστήριο και τους νεκρούς Δημήτρειους ονόμαζαν παλιά οι Αθηναίοι Ο άλλος θάνατος γίνεται στη Σελήνη της Φερσεφόνης (Περσεφόνης) Σύνοικος της μίας είναι ο χθόνιος Ερμής της άλλης ο ουράνιος Λύνει όμως η Γη γρήγορα και με βία την ψυχή από το σώμα ενώ η Φερσεφόνη μαλακά και επί μεγάλο χρονικό διάστημα λύνει τον νου από την ψυχή για αυτό το λόγο έχει αποκληθεί και μονογενής γιατί μένει μόνο του το καλύτερο μέρος του ανθρώπου καθώς διαχωρίζεται από αυτήνraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 943a-c)

Στο κομμάτι λοιπόν αυτό είναι ξεκάθαρο ότι ο Πλούταρχος αναφέρεται στο διπλό θάνατο του ανθρώπου και στο πόσο διαφορετικά αυτοί συμβαίνουν Στη συνέχεια περιγράφονται με αρκετές λεπτομέρειες τι συμβαίνει στις ψυχές μέχρι να έρθει ο δεύτερος θάνατός τους Είναι αρκετά αξιοσημείωτο ότι για τον Πλούταρχο δεν έχουν όλες οι ψυχές αυτό που ονομάζει νου-πνεύμα ή όπως θα λέγαμε θεϊκό σπινθήρα Το πιθανότερο είναι να αναφέρεται σε αυτό που ονομάζουμε έμψυχα και άψυχα όντα έμψυχοι και άψυχοι άνθρωποι Αυτό που ακολουθεί είναι μία καταπληκτική περιγραφή της laquoενεργειακής απογύμνωσης της ψυχής κατά επίπεδαraquo

laquoΚαθένας από αυτούς τους διαχωρισμούς (νου-ψυχής) επιτυγχάνεται κατά φύση με τον τρόπο αυτό κάθε ψυχή τόσο χωρίς όσο και με νου όταν βγει από το σώμα είναι ορισμένο από την ειμαρμένη να πλανηθεί στην περιοχή μεταξύ Γης και Σελήνης για ορισμένο διάστημα όχι ίσο αλλά οι άδικες και οι ακόλαστες ψυχές πληρώνουν για τα αδικήματά τους ενώ οι άλλες όσο για να

εξαγνιστούν και σαν να ήταν χαλασμένος ατμός να εκπνεύσουν τα μιάσματα που προέρχονται από το σώμα στο πιο γαλήνιο μέρος του αέρα που το αποκαλούν laquoτα λιβάδια του Άδηraquo πρέπει να μείνουν για ορισμένο χρονικό διάστημαraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 943c)

Σε αυτό θα λέγαμε το μεσοδιάστημα οι ψυχές πριν φθάσουν στη Σελήνη έχουν την ψευδαίσθηση της κίνησης και ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα νιώθοντας ανάμεικτα συναισθήματα Ο Πλούταρχος χρησιμοποιεί την εικόνα της θάλασσα και των κυμάτων για να αποδώσει το νόημα αυτό

laquoΕκεί σαν να επαναφέρονται στην πατρίδα από την ξενιτιά της εξορίας γεύονται χαρά παρόμοια με εκείνη που νιώθουν όσοι μυούνται στα μυστήρια συνδυασμένη με ελπίδα γλυκιά αλλά ανακατεμένη σε μεγάλο βαθμό με ταραχή και έξαψηraquo Πράγματι πολλές είναι εκείνες τις οποίες σπρώχνει εκείνη και απομακρύνει με το κύμα μολονότι έχουν ήδη πιαστή από τη Σελήνη ορισμένες πάλι από τις εκεί βλέπουν να αναποδογυρίζουν και να καταποντίζονται λες πάλι σε βυθόraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 943d)

Μετά από αυτό μεσοδιάστημα αγκιστρώνονται οι ψυχές στη Σελήνη τις οποίες ο Πλούταρχος παρομοιάζει με ακτίνες που όμως έχουν φωτιά στην ψυχή που ελαφραίνει και πηγαίνει προς τα πάνω

Εκτός από το πρόσωπο της Σελήνη που όπως αναφέραμε πιο πάνω τρομοκρατεί τις ψυχές ένα άλλο στοιχείο που έχει την ίδια επίδραση είναι η σκιά της και συγκεκριμένα η σκιά της Γης που πέφτει πάνω της σε εκλείψεις Σε αυτή την περίπτωση αναφέρει ο Πλούταρχος οι ψυχές των αγαθών την παροτρύνουν να κινηθεί πιο γρήγορα ώστε να βγει έξω από τη σκιά γιατί όταν βρίσκονται κάτω από αυτήν δεν ακούν την μουσική του ουρανού ή αλλιώς τη θεία αρμονία κατά τον Πλάτωνα

Στην αντίθετη περίπτωση οι ψυχές των αδίκων περνούν μέσα από τη σκιά με οδυρμούς και αλαλαγμούς και αυτός είναι ο λόγος όπου και οι περισσότεροι άνθρωποι συνηθίζουν να κάνουν θόρυβο χτυπώντας μέταλλα κατά τη διάρκεια των εκλείψεων για να κάνουν πάταγο εναντίον των φαύλων ψυχών Είναι γνωστό ότι το χτύπημα των μετάλλων στην αρχαιότητα θεωρούνταν πως έχει τη δύναμη να αποτρέπει το κακό και γιrsquo αυτό το λόγο γινόταν

κατά τη διάρκεια των εκλείψεων ώστε να διώξει τα κακά πνεύματα που τις προκαλούσαν

Κάποιες από αυτές τις ψυχές εκεί που ο Πλούταρχος αποκαλεί δαίμονες κατεβαίνουν στη Γη για να φροντίσουν τα μαντεία και να παρευρίσκονται και να λαμβάνουν μέρος στις ανώτατες οργιαστικές τελετές αλλά και να βοηθούν και να προστατεύουν όσους αδικούνται να σώζουν ανθρώπους στους πολέμους και στη θάλασσα Όσοι όμως από αυτούς σφάλλουν φυλακίζονται και πάλι σε ανθρώπινα σώματα δηλ ενσαρκώνονται και πάλι πριν έρθει ο δεύτερος θάνατος όπως στις άλλες ψυχές

Και από το σημείο αυτό ο Πλούταρχος μέσα σε μία παράγραφο περιγράφει ακριβώς τι είναι αυτός ο δεύτερος θάνατος μία αλλαγή όπως λέει σε άλλο τόπο προς το άριστο Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τον διαχωρισμό του νου από την ψυχή που για άλλες ψυχές έρχεται νωρίς και για άλλες πιο αργά Είναι η στιγμή εκείνη που η ψυχή όντας το περίβλημα του νου του πνεύματος του θεϊκού σπινθήρα τον ξετυλίγει για να γυρίσει αυτός πίσω στην πηγή του σύμφωνα με τον Πλούταρχο τον ήλιο

laquoΤην πετυχαίνουν (την αλλαγή) τώρα άλλοι νωρίτερα άλλοι αργότερα όταν ο νους διαχωριστεί από την ψυχή Διαχωρίζεται μέσω του έρωτα για την εικόνα στον ήλιο με την οποία λάμπει και φαίνεται επιθυμητό το ωραίο το θεϊκό και το μακάριο το οποίο κάθε φύση η κάθε μια με το δικό της τρόπο λαχταρά Η ουσία όμως της ψυχής (τῆς ψυχῆς φύσις) μένει πάνω στη σελήνη διατηρώντας κάποια ίχνη και όνειρα ζωής για να το πούμε έτσι και γιrsquo αυτήν να θεωρείς ότι σωστά έχει λεχθεί το laquoψυχή σαν όνειρο φτερούγισε και πέταξε Στην πραγματικότητα δεν το παθαίνει αμέσως ούτε αφού αποχωριστεί από το σώμα αλλά αργότερα όταν μείνει έρημη και μόνη αφού χωριστεί από τον νουraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 944f)

Με λίγα λόγια αυτός ο δεύτερος θάνατος είναι η επιστροφή του παγιδευμένου θεϊκού σπινθήρα στην αρχική του πηγή είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουν όλοι όσοι τον διαθέτουν για να μην κάνουν πάλι το σφάλμα της ενσάρκωσης να μην υποστούν άλλη μία γένεση άλλη μία δημιουργία Και η Σελήνη παίζει έναν καίριο ρόλο σε αυτό το διαχωρισμό της ψυχής από το νου ώστε ο δεύτερος να ξεφύγει από τη φυλακή της δημιουργίας και να επιστρέψει πίσω στη θεία φλόγα όπως οι ψυχές που διαθέτουν σωφροσύνη και πόθησαν ζωή φιλοσοφημένη

και χωρίς σκοτούρες όπως αναφέρει ο Πλούταρχος Όπως στη Γη γίνεται ο διαχωρισμός του σώματος από τα δύο άλλα μέρη έτσι γίνεται και στη Σελήνη που αποτελεί το σύνορο για τη φυλακή των ψυχών Ο αγώνας για την απελευθέρωση είναι αρκετά δύσκολος αφού

laquoΑπό τις ψυχές που αγαπούσαν τις τιμές τη δράση από τις ψυχές που ερωτεύονταν τα σώματα και λειτουργούσαν με το θυμικό ορισμένες ζουν σε ύπνο βλέποντας για όνειρα ότι θυμούνται από τη ζωή Αν όμως το άστατο και το επιρρεπές στα πάθη στοιχείο τις ξεσηκώνει και τις τραβάει από τη σελήνη προς άλλη γένεση δεν τις αφήνει η σελήνη αλλά τις καλεί πίσω και τις κρατάει με μάγια να γείρουν προς τη γηraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 945b)

Στο τέλος του διαλόγου αναφέρεται εν συντομία και η αντίστροφη διαδικασία αυτή της γένεσης ο ήλιος θερίζει τη ζωτική δύναμη τον νου Κατόπιν η Σελήνη τον σπέρνει και δημιουργεί νέες ψυχές και στο τέλος η Γη τις ντύνει με σώματα Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των τριών αυτών ουράνιων σωμάτων είναι ότι τόσο ο Ήλιος όσο και η Γη δίνουν κάτι ενώ μόνο η Σελήνη δίνει και παίρνει μαζί και συνθέτει και διαιρεί ανάλογα με τις διαφορετικές της δυνάμεις Σε όλη αυτή τη διαδικασία της γένεσης οι τρεις Μοίρες σύμφωνα με τους αρχαίους παίζουν μεγάλο ρόλο η Άτροπος εγκατεστημένη στον Ήλιο δίνει αρχή στη γένεση η Κλωθώ που κινείται γύρω από τη Σελήνη συνδέει και αναμειγνύει ενώ τελευταία γύρω από τη γη συμμετέχει στο έργο η Λάχεσις Κλείνοντας ο Πλούταρχος αναφέρει πως το άψυχο είναι από μόνο του αδύναμο και επηρεάζεται από άλλα πράγματα Ο νους-πνεύμα αντίθετα είναι ανεπηρέαστος και αυτοκράτωρ

Γένεσις και Απογένεσις Ο Πορφύριος (3ος αιώνας μ Χ) στο έργο του laquoΠερί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρουraquo (Σχετικά με το στην Οδύσσεια Σπήλαιο των Νυμφών) συνδέει το γεγονός της απογένεσις δηλαδή της ανύψωσης της ψυχής από τον υλικό κόσμο με τον ήλιο και τη διαδικασία της γένεσης με την κάθοδο της ψυχής στον υλικό κόσμο την συνδέει με τη Σελήνη Αναφέρει όπως και άλλοι θεολόγοι αλλά και προγενέστερες παραδόσεις ότι τόσο ο ήλιος όσο και η σελήνη αποτελούν τις δύο laquoπύλεςraquo μέσα από τις οποίες γίνεται η ανύψωση και η κάθοδος της ψυχής αντίστοιχα

Ανεξάρτητα από το πόσες σφαίρες ή στρώματα διασχίζει η ψυχή για να ανυψωθεί έξω από τη δημιουργία η Σελήνη σε όλες αυτές τις παραδόσεις είναι το τελευταίο και κατώτατο όριο-φυλακή πριν τον κόσμο της ύλης Καθώς είναι η ίδια ο τελευταίος σταθμός της καθόδου της ψυχής η Σελήνη είναι αυτή που ολοκληρώνει και τη διαδικασία την ενσάρκωσης Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται όπως είδαμε και τμήμα του έργου Περί του Προσώπου της Σελήνης

Για να καταλάβουμε όμως το ρόλο της Σελήνης στο θέμα της γένεσης ας πούμε λίγα πράγματα το κοσμολογικό σύστημα στην αρχαιότητα και τις διαιρέσεις του Εκτός από το διαχωρισμό του κόσμου σε επτά ουράνιες σφαίρες που ήταν αρκετά δημοφιλής στους Ελληνιστικούς και Ύστερους αρχαϊκούς χρόνους ο διαχωρισμός του σύμπαντος γινόταν και σε τρεις άλλες σφαίρες την υλική ή γήινη την αιθερική ή κοσμική και την νοητική ή υπερκοσμική Υπό αυτή την οπτική αντί να υπάρχουν άρχοντες που να ελέγχουν αυτές τις σφαίρες κάθε μια τους βρισκόταν υπό την επιρροή της Γης της Σελήνης και του Ήλιου αντίστοιχα

Η Σελήνη σε αυτό το σύστημα αποτελεί το κατώτατο σύνορο της κοσμικής σφαίρας και έτσι ο υλικός κόσμος που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό συχνά αναφέρεται σαν υποσελήνιος τον οποίο και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οι δυνάμεις της Σελήνης Οι δύο αυτές διαφορετικές διαιρέσεις του κόσμου (επτά σφαίρες και η τριμερής διαίρεση) δεν ακυρώνουν η μία την άλλη απλά δίνουν έμφαση σε διαφορετικά ουράνια σώματα

Το πρόσωπο της Σελήνης στην αρχαία Κοσμολογία Η Σελήνη σύμφωνα με τις πηγές φαίνεται να μας δείχνει δύο πρόσωπα όσον αφορά τις ψυχές ένα ευσπλαχνικό και ένα τρομακτικό Αυτό θα δούμε ότι έχει να κάνει με το πώς αξιολογείται σε κάθε περίπτωση η γένεση-δημιουργία σαν κοσμολογικό σύστημα δηλαδή είτε θετικά είτε αρνητικά

Το θέμα της ενσάρκωσης και συγκεκριμένα οοι λόγοι της καθόδου της ψυχής μέσα από τη γένεση-δημιουργία εκούσια ή ακούσια απασχόλησε αρκετούς τους φιλοσόφους είτε πρόκειται για την κάθοδο μεμονωμένων ψυχών μέσα στον υλικό κόσμο της Δημιουργίας είτε πρόκειται για την αρχική κάθοδο της Ψυχής γενικότερα από τις ανώτερες σφαίρες στις κατώτερες Σε κάθε περίπτωση η ενσάρκωση-παγίδευση της ψυχής στον κόσμο της

ύλης σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην τελειότητα των υψηλότερων σφαιρών

Αυτή η απώλεια της τελειότητας μεταφράζεται με πολλούς τρόπους και κάθε τρόπος δίνει μια διαφορετική κοσμολογική θεώρηση για τη φύση του υλικού κόσμου και τη γένεση της ψυχής μέσα σε αυτό Οι φιλόσοφοι λοιπόν στο έργο τους φαίνεται να αξιολογούν την ενσάρκωση της ψυχής άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά γεγονός που συνδέεται με το ευσπλαχνικό και το τρομακτικό πρόσωπο της Σελήνης αντίστοιχα

Έτσι και ο ρόλος της Σελήνης στη Γένεση-Δημιουργία εξαρτάται άμεσα από την οπτική θετική ή αρνητική και την αξιολόγηση της ίδιας της Γένεσης-Δημιουργίας σαν ένα κοσμολογικό σύστημα Η πιο απαισιόδοξη θέση θεωρεί αυτή την πτώση απλά καταστροφική Η πιο αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι η κάθοδος της ψυχής και η δημιουργία στο υλικό σύμπαν είναι μέρος της αποκάλυψης της θείας έκφρασης για την ολοκλήρωση του κόσμου Τώρα σκεφθείτε καλά και προβληματιστείτε τι και ποιους εξυπηρετεί η διάδοση αυτής της θέσης

Η Κάθοδος της Ψυχής και η Δημιουργία Ενδεικτικό του αρνητικού ρόλου της Σελήνης είναι η απουσία της σε διάφορα τελετουργικά της αρχαιότητας που αφορούν στην ανύψωση της ψυχής την απογένεση όπως την αποκαλούσαν Για παράδειγμα στην τελετουργική προετοιμασία για ένα ξόρκι αθανασίας που βρίσκεται στη λεγόμενη Λειτουργία του Μίθρα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η παρουσία της Σελήνης κατά τη διάρκεια της ανύψωσης του μάγου στους ουρανούς για να συναντήσει τον ύψιστο θεό ο οποίος αναφέρεται σαν Ήλιος Μίθρας Αν και στο ταξίδι αυτό προβλέπεται να συναντήσει θεούς άλλων πλανητών και άστρων δεν φαίνεται να βλέπει ποτέ μα ποτέ τη Σελήνη Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό Γιατί πρέπει πάση θυσία σε όλη αυτή την τελετουργική προετοιμασία να αποφύγει την επιρροή της Σελήνης

Όταν πρόκειται για την αρχαία κοσμολογία που αφορά τη γένεση-δημιουργία η παρουσία της Σελήνης είναι επικίνδυνη και βλαπτική Το πρόσωπό της που βλέπει στη Γη συνδέεται με τη μανία και με την τρέλα Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει πως ο Ορφέας αποκαλούσε τη Σελήνη και γοργόνειο λόγω του τρομακτικού της προσώπου μία άποψη που όπως είδαμε

μοιράζεται και ο Πλούταρχος Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης την προσωποποίηση του υλικού κόσμου

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση ή διαφορετικά Δημιουργία Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής Η Σελήνη λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος Μάλιστα όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνωμοτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης

• Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)

εξαγνιστούν και σαν να ήταν χαλασμένος ατμός να εκπνεύσουν τα μιάσματα που προέρχονται από το σώμα στο πιο γαλήνιο μέρος του αέρα που το αποκαλούν laquoτα λιβάδια του Άδηraquo πρέπει να μείνουν για ορισμένο χρονικό διάστημαraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 943c)

Σε αυτό θα λέγαμε το μεσοδιάστημα οι ψυχές πριν φθάσουν στη Σελήνη έχουν την ψευδαίσθηση της κίνησης και ζουν σε μία εικονική πραγματικότητα νιώθοντας ανάμεικτα συναισθήματα Ο Πλούταρχος χρησιμοποιεί την εικόνα της θάλασσα και των κυμάτων για να αποδώσει το νόημα αυτό

laquoΕκεί σαν να επαναφέρονται στην πατρίδα από την ξενιτιά της εξορίας γεύονται χαρά παρόμοια με εκείνη που νιώθουν όσοι μυούνται στα μυστήρια συνδυασμένη με ελπίδα γλυκιά αλλά ανακατεμένη σε μεγάλο βαθμό με ταραχή και έξαψηraquo Πράγματι πολλές είναι εκείνες τις οποίες σπρώχνει εκείνη και απομακρύνει με το κύμα μολονότι έχουν ήδη πιαστή από τη Σελήνη ορισμένες πάλι από τις εκεί βλέπουν να αναποδογυρίζουν και να καταποντίζονται λες πάλι σε βυθόraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 943d)

Μετά από αυτό μεσοδιάστημα αγκιστρώνονται οι ψυχές στη Σελήνη τις οποίες ο Πλούταρχος παρομοιάζει με ακτίνες που όμως έχουν φωτιά στην ψυχή που ελαφραίνει και πηγαίνει προς τα πάνω

Εκτός από το πρόσωπο της Σελήνη που όπως αναφέραμε πιο πάνω τρομοκρατεί τις ψυχές ένα άλλο στοιχείο που έχει την ίδια επίδραση είναι η σκιά της και συγκεκριμένα η σκιά της Γης που πέφτει πάνω της σε εκλείψεις Σε αυτή την περίπτωση αναφέρει ο Πλούταρχος οι ψυχές των αγαθών την παροτρύνουν να κινηθεί πιο γρήγορα ώστε να βγει έξω από τη σκιά γιατί όταν βρίσκονται κάτω από αυτήν δεν ακούν την μουσική του ουρανού ή αλλιώς τη θεία αρμονία κατά τον Πλάτωνα

Στην αντίθετη περίπτωση οι ψυχές των αδίκων περνούν μέσα από τη σκιά με οδυρμούς και αλαλαγμούς και αυτός είναι ο λόγος όπου και οι περισσότεροι άνθρωποι συνηθίζουν να κάνουν θόρυβο χτυπώντας μέταλλα κατά τη διάρκεια των εκλείψεων για να κάνουν πάταγο εναντίον των φαύλων ψυχών Είναι γνωστό ότι το χτύπημα των μετάλλων στην αρχαιότητα θεωρούνταν πως έχει τη δύναμη να αποτρέπει το κακό και γιrsquo αυτό το λόγο γινόταν

κατά τη διάρκεια των εκλείψεων ώστε να διώξει τα κακά πνεύματα που τις προκαλούσαν

Κάποιες από αυτές τις ψυχές εκεί που ο Πλούταρχος αποκαλεί δαίμονες κατεβαίνουν στη Γη για να φροντίσουν τα μαντεία και να παρευρίσκονται και να λαμβάνουν μέρος στις ανώτατες οργιαστικές τελετές αλλά και να βοηθούν και να προστατεύουν όσους αδικούνται να σώζουν ανθρώπους στους πολέμους και στη θάλασσα Όσοι όμως από αυτούς σφάλλουν φυλακίζονται και πάλι σε ανθρώπινα σώματα δηλ ενσαρκώνονται και πάλι πριν έρθει ο δεύτερος θάνατος όπως στις άλλες ψυχές

Και από το σημείο αυτό ο Πλούταρχος μέσα σε μία παράγραφο περιγράφει ακριβώς τι είναι αυτός ο δεύτερος θάνατος μία αλλαγή όπως λέει σε άλλο τόπο προς το άριστο Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τον διαχωρισμό του νου από την ψυχή που για άλλες ψυχές έρχεται νωρίς και για άλλες πιο αργά Είναι η στιγμή εκείνη που η ψυχή όντας το περίβλημα του νου του πνεύματος του θεϊκού σπινθήρα τον ξετυλίγει για να γυρίσει αυτός πίσω στην πηγή του σύμφωνα με τον Πλούταρχο τον ήλιο

laquoΤην πετυχαίνουν (την αλλαγή) τώρα άλλοι νωρίτερα άλλοι αργότερα όταν ο νους διαχωριστεί από την ψυχή Διαχωρίζεται μέσω του έρωτα για την εικόνα στον ήλιο με την οποία λάμπει και φαίνεται επιθυμητό το ωραίο το θεϊκό και το μακάριο το οποίο κάθε φύση η κάθε μια με το δικό της τρόπο λαχταρά Η ουσία όμως της ψυχής (τῆς ψυχῆς φύσις) μένει πάνω στη σελήνη διατηρώντας κάποια ίχνη και όνειρα ζωής για να το πούμε έτσι και γιrsquo αυτήν να θεωρείς ότι σωστά έχει λεχθεί το laquoψυχή σαν όνειρο φτερούγισε και πέταξε Στην πραγματικότητα δεν το παθαίνει αμέσως ούτε αφού αποχωριστεί από το σώμα αλλά αργότερα όταν μείνει έρημη και μόνη αφού χωριστεί από τον νουraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 944f)

Με λίγα λόγια αυτός ο δεύτερος θάνατος είναι η επιστροφή του παγιδευμένου θεϊκού σπινθήρα στην αρχική του πηγή είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουν όλοι όσοι τον διαθέτουν για να μην κάνουν πάλι το σφάλμα της ενσάρκωσης να μην υποστούν άλλη μία γένεση άλλη μία δημιουργία Και η Σελήνη παίζει έναν καίριο ρόλο σε αυτό το διαχωρισμό της ψυχής από το νου ώστε ο δεύτερος να ξεφύγει από τη φυλακή της δημιουργίας και να επιστρέψει πίσω στη θεία φλόγα όπως οι ψυχές που διαθέτουν σωφροσύνη και πόθησαν ζωή φιλοσοφημένη

και χωρίς σκοτούρες όπως αναφέρει ο Πλούταρχος Όπως στη Γη γίνεται ο διαχωρισμός του σώματος από τα δύο άλλα μέρη έτσι γίνεται και στη Σελήνη που αποτελεί το σύνορο για τη φυλακή των ψυχών Ο αγώνας για την απελευθέρωση είναι αρκετά δύσκολος αφού

laquoΑπό τις ψυχές που αγαπούσαν τις τιμές τη δράση από τις ψυχές που ερωτεύονταν τα σώματα και λειτουργούσαν με το θυμικό ορισμένες ζουν σε ύπνο βλέποντας για όνειρα ότι θυμούνται από τη ζωή Αν όμως το άστατο και το επιρρεπές στα πάθη στοιχείο τις ξεσηκώνει και τις τραβάει από τη σελήνη προς άλλη γένεση δεν τις αφήνει η σελήνη αλλά τις καλεί πίσω και τις κρατάει με μάγια να γείρουν προς τη γηraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 945b)

Στο τέλος του διαλόγου αναφέρεται εν συντομία και η αντίστροφη διαδικασία αυτή της γένεσης ο ήλιος θερίζει τη ζωτική δύναμη τον νου Κατόπιν η Σελήνη τον σπέρνει και δημιουργεί νέες ψυχές και στο τέλος η Γη τις ντύνει με σώματα Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των τριών αυτών ουράνιων σωμάτων είναι ότι τόσο ο Ήλιος όσο και η Γη δίνουν κάτι ενώ μόνο η Σελήνη δίνει και παίρνει μαζί και συνθέτει και διαιρεί ανάλογα με τις διαφορετικές της δυνάμεις Σε όλη αυτή τη διαδικασία της γένεσης οι τρεις Μοίρες σύμφωνα με τους αρχαίους παίζουν μεγάλο ρόλο η Άτροπος εγκατεστημένη στον Ήλιο δίνει αρχή στη γένεση η Κλωθώ που κινείται γύρω από τη Σελήνη συνδέει και αναμειγνύει ενώ τελευταία γύρω από τη γη συμμετέχει στο έργο η Λάχεσις Κλείνοντας ο Πλούταρχος αναφέρει πως το άψυχο είναι από μόνο του αδύναμο και επηρεάζεται από άλλα πράγματα Ο νους-πνεύμα αντίθετα είναι ανεπηρέαστος και αυτοκράτωρ

Γένεσις και Απογένεσις Ο Πορφύριος (3ος αιώνας μ Χ) στο έργο του laquoΠερί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρουraquo (Σχετικά με το στην Οδύσσεια Σπήλαιο των Νυμφών) συνδέει το γεγονός της απογένεσις δηλαδή της ανύψωσης της ψυχής από τον υλικό κόσμο με τον ήλιο και τη διαδικασία της γένεσης με την κάθοδο της ψυχής στον υλικό κόσμο την συνδέει με τη Σελήνη Αναφέρει όπως και άλλοι θεολόγοι αλλά και προγενέστερες παραδόσεις ότι τόσο ο ήλιος όσο και η σελήνη αποτελούν τις δύο laquoπύλεςraquo μέσα από τις οποίες γίνεται η ανύψωση και η κάθοδος της ψυχής αντίστοιχα

Ανεξάρτητα από το πόσες σφαίρες ή στρώματα διασχίζει η ψυχή για να ανυψωθεί έξω από τη δημιουργία η Σελήνη σε όλες αυτές τις παραδόσεις είναι το τελευταίο και κατώτατο όριο-φυλακή πριν τον κόσμο της ύλης Καθώς είναι η ίδια ο τελευταίος σταθμός της καθόδου της ψυχής η Σελήνη είναι αυτή που ολοκληρώνει και τη διαδικασία την ενσάρκωσης Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται όπως είδαμε και τμήμα του έργου Περί του Προσώπου της Σελήνης

Για να καταλάβουμε όμως το ρόλο της Σελήνης στο θέμα της γένεσης ας πούμε λίγα πράγματα το κοσμολογικό σύστημα στην αρχαιότητα και τις διαιρέσεις του Εκτός από το διαχωρισμό του κόσμου σε επτά ουράνιες σφαίρες που ήταν αρκετά δημοφιλής στους Ελληνιστικούς και Ύστερους αρχαϊκούς χρόνους ο διαχωρισμός του σύμπαντος γινόταν και σε τρεις άλλες σφαίρες την υλική ή γήινη την αιθερική ή κοσμική και την νοητική ή υπερκοσμική Υπό αυτή την οπτική αντί να υπάρχουν άρχοντες που να ελέγχουν αυτές τις σφαίρες κάθε μια τους βρισκόταν υπό την επιρροή της Γης της Σελήνης και του Ήλιου αντίστοιχα

Η Σελήνη σε αυτό το σύστημα αποτελεί το κατώτατο σύνορο της κοσμικής σφαίρας και έτσι ο υλικός κόσμος που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό συχνά αναφέρεται σαν υποσελήνιος τον οποίο και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οι δυνάμεις της Σελήνης Οι δύο αυτές διαφορετικές διαιρέσεις του κόσμου (επτά σφαίρες και η τριμερής διαίρεση) δεν ακυρώνουν η μία την άλλη απλά δίνουν έμφαση σε διαφορετικά ουράνια σώματα

Το πρόσωπο της Σελήνης στην αρχαία Κοσμολογία Η Σελήνη σύμφωνα με τις πηγές φαίνεται να μας δείχνει δύο πρόσωπα όσον αφορά τις ψυχές ένα ευσπλαχνικό και ένα τρομακτικό Αυτό θα δούμε ότι έχει να κάνει με το πώς αξιολογείται σε κάθε περίπτωση η γένεση-δημιουργία σαν κοσμολογικό σύστημα δηλαδή είτε θετικά είτε αρνητικά

Το θέμα της ενσάρκωσης και συγκεκριμένα οοι λόγοι της καθόδου της ψυχής μέσα από τη γένεση-δημιουργία εκούσια ή ακούσια απασχόλησε αρκετούς τους φιλοσόφους είτε πρόκειται για την κάθοδο μεμονωμένων ψυχών μέσα στον υλικό κόσμο της Δημιουργίας είτε πρόκειται για την αρχική κάθοδο της Ψυχής γενικότερα από τις ανώτερες σφαίρες στις κατώτερες Σε κάθε περίπτωση η ενσάρκωση-παγίδευση της ψυχής στον κόσμο της

ύλης σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην τελειότητα των υψηλότερων σφαιρών

Αυτή η απώλεια της τελειότητας μεταφράζεται με πολλούς τρόπους και κάθε τρόπος δίνει μια διαφορετική κοσμολογική θεώρηση για τη φύση του υλικού κόσμου και τη γένεση της ψυχής μέσα σε αυτό Οι φιλόσοφοι λοιπόν στο έργο τους φαίνεται να αξιολογούν την ενσάρκωση της ψυχής άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά γεγονός που συνδέεται με το ευσπλαχνικό και το τρομακτικό πρόσωπο της Σελήνης αντίστοιχα

Έτσι και ο ρόλος της Σελήνης στη Γένεση-Δημιουργία εξαρτάται άμεσα από την οπτική θετική ή αρνητική και την αξιολόγηση της ίδιας της Γένεσης-Δημιουργίας σαν ένα κοσμολογικό σύστημα Η πιο απαισιόδοξη θέση θεωρεί αυτή την πτώση απλά καταστροφική Η πιο αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι η κάθοδος της ψυχής και η δημιουργία στο υλικό σύμπαν είναι μέρος της αποκάλυψης της θείας έκφρασης για την ολοκλήρωση του κόσμου Τώρα σκεφθείτε καλά και προβληματιστείτε τι και ποιους εξυπηρετεί η διάδοση αυτής της θέσης

Η Κάθοδος της Ψυχής και η Δημιουργία Ενδεικτικό του αρνητικού ρόλου της Σελήνης είναι η απουσία της σε διάφορα τελετουργικά της αρχαιότητας που αφορούν στην ανύψωση της ψυχής την απογένεση όπως την αποκαλούσαν Για παράδειγμα στην τελετουργική προετοιμασία για ένα ξόρκι αθανασίας που βρίσκεται στη λεγόμενη Λειτουργία του Μίθρα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η παρουσία της Σελήνης κατά τη διάρκεια της ανύψωσης του μάγου στους ουρανούς για να συναντήσει τον ύψιστο θεό ο οποίος αναφέρεται σαν Ήλιος Μίθρας Αν και στο ταξίδι αυτό προβλέπεται να συναντήσει θεούς άλλων πλανητών και άστρων δεν φαίνεται να βλέπει ποτέ μα ποτέ τη Σελήνη Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό Γιατί πρέπει πάση θυσία σε όλη αυτή την τελετουργική προετοιμασία να αποφύγει την επιρροή της Σελήνης

Όταν πρόκειται για την αρχαία κοσμολογία που αφορά τη γένεση-δημιουργία η παρουσία της Σελήνης είναι επικίνδυνη και βλαπτική Το πρόσωπό της που βλέπει στη Γη συνδέεται με τη μανία και με την τρέλα Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει πως ο Ορφέας αποκαλούσε τη Σελήνη και γοργόνειο λόγω του τρομακτικού της προσώπου μία άποψη που όπως είδαμε

μοιράζεται και ο Πλούταρχος Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης την προσωποποίηση του υλικού κόσμου

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση ή διαφορετικά Δημιουργία Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής Η Σελήνη λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος Μάλιστα όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνωμοτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης

• Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)

κατά τη διάρκεια των εκλείψεων ώστε να διώξει τα κακά πνεύματα που τις προκαλούσαν

Κάποιες από αυτές τις ψυχές εκεί που ο Πλούταρχος αποκαλεί δαίμονες κατεβαίνουν στη Γη για να φροντίσουν τα μαντεία και να παρευρίσκονται και να λαμβάνουν μέρος στις ανώτατες οργιαστικές τελετές αλλά και να βοηθούν και να προστατεύουν όσους αδικούνται να σώζουν ανθρώπους στους πολέμους και στη θάλασσα Όσοι όμως από αυτούς σφάλλουν φυλακίζονται και πάλι σε ανθρώπινα σώματα δηλ ενσαρκώνονται και πάλι πριν έρθει ο δεύτερος θάνατος όπως στις άλλες ψυχές

Και από το σημείο αυτό ο Πλούταρχος μέσα σε μία παράγραφο περιγράφει ακριβώς τι είναι αυτός ο δεύτερος θάνατος μία αλλαγή όπως λέει σε άλλο τόπο προς το άριστο Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από τον διαχωρισμό του νου από την ψυχή που για άλλες ψυχές έρχεται νωρίς και για άλλες πιο αργά Είναι η στιγμή εκείνη που η ψυχή όντας το περίβλημα του νου του πνεύματος του θεϊκού σπινθήρα τον ξετυλίγει για να γυρίσει αυτός πίσω στην πηγή του σύμφωνα με τον Πλούταρχο τον ήλιο

laquoΤην πετυχαίνουν (την αλλαγή) τώρα άλλοι νωρίτερα άλλοι αργότερα όταν ο νους διαχωριστεί από την ψυχή Διαχωρίζεται μέσω του έρωτα για την εικόνα στον ήλιο με την οποία λάμπει και φαίνεται επιθυμητό το ωραίο το θεϊκό και το μακάριο το οποίο κάθε φύση η κάθε μια με το δικό της τρόπο λαχταρά Η ουσία όμως της ψυχής (τῆς ψυχῆς φύσις) μένει πάνω στη σελήνη διατηρώντας κάποια ίχνη και όνειρα ζωής για να το πούμε έτσι και γιrsquo αυτήν να θεωρείς ότι σωστά έχει λεχθεί το laquoψυχή σαν όνειρο φτερούγισε και πέταξε Στην πραγματικότητα δεν το παθαίνει αμέσως ούτε αφού αποχωριστεί από το σώμα αλλά αργότερα όταν μείνει έρημη και μόνη αφού χωριστεί από τον νουraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 944f)

Με λίγα λόγια αυτός ο δεύτερος θάνατος είναι η επιστροφή του παγιδευμένου θεϊκού σπινθήρα στην αρχική του πηγή είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουν όλοι όσοι τον διαθέτουν για να μην κάνουν πάλι το σφάλμα της ενσάρκωσης να μην υποστούν άλλη μία γένεση άλλη μία δημιουργία Και η Σελήνη παίζει έναν καίριο ρόλο σε αυτό το διαχωρισμό της ψυχής από το νου ώστε ο δεύτερος να ξεφύγει από τη φυλακή της δημιουργίας και να επιστρέψει πίσω στη θεία φλόγα όπως οι ψυχές που διαθέτουν σωφροσύνη και πόθησαν ζωή φιλοσοφημένη

και χωρίς σκοτούρες όπως αναφέρει ο Πλούταρχος Όπως στη Γη γίνεται ο διαχωρισμός του σώματος από τα δύο άλλα μέρη έτσι γίνεται και στη Σελήνη που αποτελεί το σύνορο για τη φυλακή των ψυχών Ο αγώνας για την απελευθέρωση είναι αρκετά δύσκολος αφού

laquoΑπό τις ψυχές που αγαπούσαν τις τιμές τη δράση από τις ψυχές που ερωτεύονταν τα σώματα και λειτουργούσαν με το θυμικό ορισμένες ζουν σε ύπνο βλέποντας για όνειρα ότι θυμούνται από τη ζωή Αν όμως το άστατο και το επιρρεπές στα πάθη στοιχείο τις ξεσηκώνει και τις τραβάει από τη σελήνη προς άλλη γένεση δεν τις αφήνει η σελήνη αλλά τις καλεί πίσω και τις κρατάει με μάγια να γείρουν προς τη γηraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 945b)

Στο τέλος του διαλόγου αναφέρεται εν συντομία και η αντίστροφη διαδικασία αυτή της γένεσης ο ήλιος θερίζει τη ζωτική δύναμη τον νου Κατόπιν η Σελήνη τον σπέρνει και δημιουργεί νέες ψυχές και στο τέλος η Γη τις ντύνει με σώματα Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των τριών αυτών ουράνιων σωμάτων είναι ότι τόσο ο Ήλιος όσο και η Γη δίνουν κάτι ενώ μόνο η Σελήνη δίνει και παίρνει μαζί και συνθέτει και διαιρεί ανάλογα με τις διαφορετικές της δυνάμεις Σε όλη αυτή τη διαδικασία της γένεσης οι τρεις Μοίρες σύμφωνα με τους αρχαίους παίζουν μεγάλο ρόλο η Άτροπος εγκατεστημένη στον Ήλιο δίνει αρχή στη γένεση η Κλωθώ που κινείται γύρω από τη Σελήνη συνδέει και αναμειγνύει ενώ τελευταία γύρω από τη γη συμμετέχει στο έργο η Λάχεσις Κλείνοντας ο Πλούταρχος αναφέρει πως το άψυχο είναι από μόνο του αδύναμο και επηρεάζεται από άλλα πράγματα Ο νους-πνεύμα αντίθετα είναι ανεπηρέαστος και αυτοκράτωρ

Γένεσις και Απογένεσις Ο Πορφύριος (3ος αιώνας μ Χ) στο έργο του laquoΠερί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρουraquo (Σχετικά με το στην Οδύσσεια Σπήλαιο των Νυμφών) συνδέει το γεγονός της απογένεσις δηλαδή της ανύψωσης της ψυχής από τον υλικό κόσμο με τον ήλιο και τη διαδικασία της γένεσης με την κάθοδο της ψυχής στον υλικό κόσμο την συνδέει με τη Σελήνη Αναφέρει όπως και άλλοι θεολόγοι αλλά και προγενέστερες παραδόσεις ότι τόσο ο ήλιος όσο και η σελήνη αποτελούν τις δύο laquoπύλεςraquo μέσα από τις οποίες γίνεται η ανύψωση και η κάθοδος της ψυχής αντίστοιχα

Ανεξάρτητα από το πόσες σφαίρες ή στρώματα διασχίζει η ψυχή για να ανυψωθεί έξω από τη δημιουργία η Σελήνη σε όλες αυτές τις παραδόσεις είναι το τελευταίο και κατώτατο όριο-φυλακή πριν τον κόσμο της ύλης Καθώς είναι η ίδια ο τελευταίος σταθμός της καθόδου της ψυχής η Σελήνη είναι αυτή που ολοκληρώνει και τη διαδικασία την ενσάρκωσης Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται όπως είδαμε και τμήμα του έργου Περί του Προσώπου της Σελήνης

Για να καταλάβουμε όμως το ρόλο της Σελήνης στο θέμα της γένεσης ας πούμε λίγα πράγματα το κοσμολογικό σύστημα στην αρχαιότητα και τις διαιρέσεις του Εκτός από το διαχωρισμό του κόσμου σε επτά ουράνιες σφαίρες που ήταν αρκετά δημοφιλής στους Ελληνιστικούς και Ύστερους αρχαϊκούς χρόνους ο διαχωρισμός του σύμπαντος γινόταν και σε τρεις άλλες σφαίρες την υλική ή γήινη την αιθερική ή κοσμική και την νοητική ή υπερκοσμική Υπό αυτή την οπτική αντί να υπάρχουν άρχοντες που να ελέγχουν αυτές τις σφαίρες κάθε μια τους βρισκόταν υπό την επιρροή της Γης της Σελήνης και του Ήλιου αντίστοιχα

Η Σελήνη σε αυτό το σύστημα αποτελεί το κατώτατο σύνορο της κοσμικής σφαίρας και έτσι ο υλικός κόσμος που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό συχνά αναφέρεται σαν υποσελήνιος τον οποίο και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οι δυνάμεις της Σελήνης Οι δύο αυτές διαφορετικές διαιρέσεις του κόσμου (επτά σφαίρες και η τριμερής διαίρεση) δεν ακυρώνουν η μία την άλλη απλά δίνουν έμφαση σε διαφορετικά ουράνια σώματα

Το πρόσωπο της Σελήνης στην αρχαία Κοσμολογία Η Σελήνη σύμφωνα με τις πηγές φαίνεται να μας δείχνει δύο πρόσωπα όσον αφορά τις ψυχές ένα ευσπλαχνικό και ένα τρομακτικό Αυτό θα δούμε ότι έχει να κάνει με το πώς αξιολογείται σε κάθε περίπτωση η γένεση-δημιουργία σαν κοσμολογικό σύστημα δηλαδή είτε θετικά είτε αρνητικά

Το θέμα της ενσάρκωσης και συγκεκριμένα οοι λόγοι της καθόδου της ψυχής μέσα από τη γένεση-δημιουργία εκούσια ή ακούσια απασχόλησε αρκετούς τους φιλοσόφους είτε πρόκειται για την κάθοδο μεμονωμένων ψυχών μέσα στον υλικό κόσμο της Δημιουργίας είτε πρόκειται για την αρχική κάθοδο της Ψυχής γενικότερα από τις ανώτερες σφαίρες στις κατώτερες Σε κάθε περίπτωση η ενσάρκωση-παγίδευση της ψυχής στον κόσμο της

ύλης σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην τελειότητα των υψηλότερων σφαιρών

Αυτή η απώλεια της τελειότητας μεταφράζεται με πολλούς τρόπους και κάθε τρόπος δίνει μια διαφορετική κοσμολογική θεώρηση για τη φύση του υλικού κόσμου και τη γένεση της ψυχής μέσα σε αυτό Οι φιλόσοφοι λοιπόν στο έργο τους φαίνεται να αξιολογούν την ενσάρκωση της ψυχής άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά γεγονός που συνδέεται με το ευσπλαχνικό και το τρομακτικό πρόσωπο της Σελήνης αντίστοιχα

Έτσι και ο ρόλος της Σελήνης στη Γένεση-Δημιουργία εξαρτάται άμεσα από την οπτική θετική ή αρνητική και την αξιολόγηση της ίδιας της Γένεσης-Δημιουργίας σαν ένα κοσμολογικό σύστημα Η πιο απαισιόδοξη θέση θεωρεί αυτή την πτώση απλά καταστροφική Η πιο αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι η κάθοδος της ψυχής και η δημιουργία στο υλικό σύμπαν είναι μέρος της αποκάλυψης της θείας έκφρασης για την ολοκλήρωση του κόσμου Τώρα σκεφθείτε καλά και προβληματιστείτε τι και ποιους εξυπηρετεί η διάδοση αυτής της θέσης

Η Κάθοδος της Ψυχής και η Δημιουργία Ενδεικτικό του αρνητικού ρόλου της Σελήνης είναι η απουσία της σε διάφορα τελετουργικά της αρχαιότητας που αφορούν στην ανύψωση της ψυχής την απογένεση όπως την αποκαλούσαν Για παράδειγμα στην τελετουργική προετοιμασία για ένα ξόρκι αθανασίας που βρίσκεται στη λεγόμενη Λειτουργία του Μίθρα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η παρουσία της Σελήνης κατά τη διάρκεια της ανύψωσης του μάγου στους ουρανούς για να συναντήσει τον ύψιστο θεό ο οποίος αναφέρεται σαν Ήλιος Μίθρας Αν και στο ταξίδι αυτό προβλέπεται να συναντήσει θεούς άλλων πλανητών και άστρων δεν φαίνεται να βλέπει ποτέ μα ποτέ τη Σελήνη Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό Γιατί πρέπει πάση θυσία σε όλη αυτή την τελετουργική προετοιμασία να αποφύγει την επιρροή της Σελήνης

Όταν πρόκειται για την αρχαία κοσμολογία που αφορά τη γένεση-δημιουργία η παρουσία της Σελήνης είναι επικίνδυνη και βλαπτική Το πρόσωπό της που βλέπει στη Γη συνδέεται με τη μανία και με την τρέλα Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει πως ο Ορφέας αποκαλούσε τη Σελήνη και γοργόνειο λόγω του τρομακτικού της προσώπου μία άποψη που όπως είδαμε

μοιράζεται και ο Πλούταρχος Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης την προσωποποίηση του υλικού κόσμου

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση ή διαφορετικά Δημιουργία Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής Η Σελήνη λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος Μάλιστα όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνωμοτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης

• Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)

και χωρίς σκοτούρες όπως αναφέρει ο Πλούταρχος Όπως στη Γη γίνεται ο διαχωρισμός του σώματος από τα δύο άλλα μέρη έτσι γίνεται και στη Σελήνη που αποτελεί το σύνορο για τη φυλακή των ψυχών Ο αγώνας για την απελευθέρωση είναι αρκετά δύσκολος αφού

laquoΑπό τις ψυχές που αγαπούσαν τις τιμές τη δράση από τις ψυχές που ερωτεύονταν τα σώματα και λειτουργούσαν με το θυμικό ορισμένες ζουν σε ύπνο βλέποντας για όνειρα ότι θυμούνται από τη ζωή Αν όμως το άστατο και το επιρρεπές στα πάθη στοιχείο τις ξεσηκώνει και τις τραβάει από τη σελήνη προς άλλη γένεση δεν τις αφήνει η σελήνη αλλά τις καλεί πίσω και τις κρατάει με μάγια να γείρουν προς τη γηraquo (Περί του Προσώπου της Σελήνης 945b)

Στο τέλος του διαλόγου αναφέρεται εν συντομία και η αντίστροφη διαδικασία αυτή της γένεσης ο ήλιος θερίζει τη ζωτική δύναμη τον νου Κατόπιν η Σελήνη τον σπέρνει και δημιουργεί νέες ψυχές και στο τέλος η Γη τις ντύνει με σώματα Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των τριών αυτών ουράνιων σωμάτων είναι ότι τόσο ο Ήλιος όσο και η Γη δίνουν κάτι ενώ μόνο η Σελήνη δίνει και παίρνει μαζί και συνθέτει και διαιρεί ανάλογα με τις διαφορετικές της δυνάμεις Σε όλη αυτή τη διαδικασία της γένεσης οι τρεις Μοίρες σύμφωνα με τους αρχαίους παίζουν μεγάλο ρόλο η Άτροπος εγκατεστημένη στον Ήλιο δίνει αρχή στη γένεση η Κλωθώ που κινείται γύρω από τη Σελήνη συνδέει και αναμειγνύει ενώ τελευταία γύρω από τη γη συμμετέχει στο έργο η Λάχεσις Κλείνοντας ο Πλούταρχος αναφέρει πως το άψυχο είναι από μόνο του αδύναμο και επηρεάζεται από άλλα πράγματα Ο νους-πνεύμα αντίθετα είναι ανεπηρέαστος και αυτοκράτωρ

Γένεσις και Απογένεσις Ο Πορφύριος (3ος αιώνας μ Χ) στο έργο του laquoΠερί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρουraquo (Σχετικά με το στην Οδύσσεια Σπήλαιο των Νυμφών) συνδέει το γεγονός της απογένεσις δηλαδή της ανύψωσης της ψυχής από τον υλικό κόσμο με τον ήλιο και τη διαδικασία της γένεσης με την κάθοδο της ψυχής στον υλικό κόσμο την συνδέει με τη Σελήνη Αναφέρει όπως και άλλοι θεολόγοι αλλά και προγενέστερες παραδόσεις ότι τόσο ο ήλιος όσο και η σελήνη αποτελούν τις δύο laquoπύλεςraquo μέσα από τις οποίες γίνεται η ανύψωση και η κάθοδος της ψυχής αντίστοιχα

Ανεξάρτητα από το πόσες σφαίρες ή στρώματα διασχίζει η ψυχή για να ανυψωθεί έξω από τη δημιουργία η Σελήνη σε όλες αυτές τις παραδόσεις είναι το τελευταίο και κατώτατο όριο-φυλακή πριν τον κόσμο της ύλης Καθώς είναι η ίδια ο τελευταίος σταθμός της καθόδου της ψυχής η Σελήνη είναι αυτή που ολοκληρώνει και τη διαδικασία την ενσάρκωσης Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται όπως είδαμε και τμήμα του έργου Περί του Προσώπου της Σελήνης

Για να καταλάβουμε όμως το ρόλο της Σελήνης στο θέμα της γένεσης ας πούμε λίγα πράγματα το κοσμολογικό σύστημα στην αρχαιότητα και τις διαιρέσεις του Εκτός από το διαχωρισμό του κόσμου σε επτά ουράνιες σφαίρες που ήταν αρκετά δημοφιλής στους Ελληνιστικούς και Ύστερους αρχαϊκούς χρόνους ο διαχωρισμός του σύμπαντος γινόταν και σε τρεις άλλες σφαίρες την υλική ή γήινη την αιθερική ή κοσμική και την νοητική ή υπερκοσμική Υπό αυτή την οπτική αντί να υπάρχουν άρχοντες που να ελέγχουν αυτές τις σφαίρες κάθε μια τους βρισκόταν υπό την επιρροή της Γης της Σελήνης και του Ήλιου αντίστοιχα

Η Σελήνη σε αυτό το σύστημα αποτελεί το κατώτατο σύνορο της κοσμικής σφαίρας και έτσι ο υλικός κόσμος που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό συχνά αναφέρεται σαν υποσελήνιος τον οποίο και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οι δυνάμεις της Σελήνης Οι δύο αυτές διαφορετικές διαιρέσεις του κόσμου (επτά σφαίρες και η τριμερής διαίρεση) δεν ακυρώνουν η μία την άλλη απλά δίνουν έμφαση σε διαφορετικά ουράνια σώματα

Το πρόσωπο της Σελήνης στην αρχαία Κοσμολογία Η Σελήνη σύμφωνα με τις πηγές φαίνεται να μας δείχνει δύο πρόσωπα όσον αφορά τις ψυχές ένα ευσπλαχνικό και ένα τρομακτικό Αυτό θα δούμε ότι έχει να κάνει με το πώς αξιολογείται σε κάθε περίπτωση η γένεση-δημιουργία σαν κοσμολογικό σύστημα δηλαδή είτε θετικά είτε αρνητικά

Το θέμα της ενσάρκωσης και συγκεκριμένα οοι λόγοι της καθόδου της ψυχής μέσα από τη γένεση-δημιουργία εκούσια ή ακούσια απασχόλησε αρκετούς τους φιλοσόφους είτε πρόκειται για την κάθοδο μεμονωμένων ψυχών μέσα στον υλικό κόσμο της Δημιουργίας είτε πρόκειται για την αρχική κάθοδο της Ψυχής γενικότερα από τις ανώτερες σφαίρες στις κατώτερες Σε κάθε περίπτωση η ενσάρκωση-παγίδευση της ψυχής στον κόσμο της

ύλης σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην τελειότητα των υψηλότερων σφαιρών

Αυτή η απώλεια της τελειότητας μεταφράζεται με πολλούς τρόπους και κάθε τρόπος δίνει μια διαφορετική κοσμολογική θεώρηση για τη φύση του υλικού κόσμου και τη γένεση της ψυχής μέσα σε αυτό Οι φιλόσοφοι λοιπόν στο έργο τους φαίνεται να αξιολογούν την ενσάρκωση της ψυχής άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά γεγονός που συνδέεται με το ευσπλαχνικό και το τρομακτικό πρόσωπο της Σελήνης αντίστοιχα

Έτσι και ο ρόλος της Σελήνης στη Γένεση-Δημιουργία εξαρτάται άμεσα από την οπτική θετική ή αρνητική και την αξιολόγηση της ίδιας της Γένεσης-Δημιουργίας σαν ένα κοσμολογικό σύστημα Η πιο απαισιόδοξη θέση θεωρεί αυτή την πτώση απλά καταστροφική Η πιο αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι η κάθοδος της ψυχής και η δημιουργία στο υλικό σύμπαν είναι μέρος της αποκάλυψης της θείας έκφρασης για την ολοκλήρωση του κόσμου Τώρα σκεφθείτε καλά και προβληματιστείτε τι και ποιους εξυπηρετεί η διάδοση αυτής της θέσης

Η Κάθοδος της Ψυχής και η Δημιουργία Ενδεικτικό του αρνητικού ρόλου της Σελήνης είναι η απουσία της σε διάφορα τελετουργικά της αρχαιότητας που αφορούν στην ανύψωση της ψυχής την απογένεση όπως την αποκαλούσαν Για παράδειγμα στην τελετουργική προετοιμασία για ένα ξόρκι αθανασίας που βρίσκεται στη λεγόμενη Λειτουργία του Μίθρα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η παρουσία της Σελήνης κατά τη διάρκεια της ανύψωσης του μάγου στους ουρανούς για να συναντήσει τον ύψιστο θεό ο οποίος αναφέρεται σαν Ήλιος Μίθρας Αν και στο ταξίδι αυτό προβλέπεται να συναντήσει θεούς άλλων πλανητών και άστρων δεν φαίνεται να βλέπει ποτέ μα ποτέ τη Σελήνη Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό Γιατί πρέπει πάση θυσία σε όλη αυτή την τελετουργική προετοιμασία να αποφύγει την επιρροή της Σελήνης

Όταν πρόκειται για την αρχαία κοσμολογία που αφορά τη γένεση-δημιουργία η παρουσία της Σελήνης είναι επικίνδυνη και βλαπτική Το πρόσωπό της που βλέπει στη Γη συνδέεται με τη μανία και με την τρέλα Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει πως ο Ορφέας αποκαλούσε τη Σελήνη και γοργόνειο λόγω του τρομακτικού της προσώπου μία άποψη που όπως είδαμε

μοιράζεται και ο Πλούταρχος Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης την προσωποποίηση του υλικού κόσμου

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση ή διαφορετικά Δημιουργία Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής Η Σελήνη λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος Μάλιστα όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνωμοτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης

• Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)

Ανεξάρτητα από το πόσες σφαίρες ή στρώματα διασχίζει η ψυχή για να ανυψωθεί έξω από τη δημιουργία η Σελήνη σε όλες αυτές τις παραδόσεις είναι το τελευταίο και κατώτατο όριο-φυλακή πριν τον κόσμο της ύλης Καθώς είναι η ίδια ο τελευταίος σταθμός της καθόδου της ψυχής η Σελήνη είναι αυτή που ολοκληρώνει και τη διαδικασία την ενσάρκωσης Αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται όπως είδαμε και τμήμα του έργου Περί του Προσώπου της Σελήνης

Για να καταλάβουμε όμως το ρόλο της Σελήνης στο θέμα της γένεσης ας πούμε λίγα πράγματα το κοσμολογικό σύστημα στην αρχαιότητα και τις διαιρέσεις του Εκτός από το διαχωρισμό του κόσμου σε επτά ουράνιες σφαίρες που ήταν αρκετά δημοφιλής στους Ελληνιστικούς και Ύστερους αρχαϊκούς χρόνους ο διαχωρισμός του σύμπαντος γινόταν και σε τρεις άλλες σφαίρες την υλική ή γήινη την αιθερική ή κοσμική και την νοητική ή υπερκοσμική Υπό αυτή την οπτική αντί να υπάρχουν άρχοντες που να ελέγχουν αυτές τις σφαίρες κάθε μια τους βρισκόταν υπό την επιρροή της Γης της Σελήνης και του Ήλιου αντίστοιχα

Η Σελήνη σε αυτό το σύστημα αποτελεί το κατώτατο σύνορο της κοσμικής σφαίρας και έτσι ο υλικός κόσμος που βρίσκεται κάτω από τον ουρανό συχνά αναφέρεται σαν υποσελήνιος τον οποίο και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οι δυνάμεις της Σελήνης Οι δύο αυτές διαφορετικές διαιρέσεις του κόσμου (επτά σφαίρες και η τριμερής διαίρεση) δεν ακυρώνουν η μία την άλλη απλά δίνουν έμφαση σε διαφορετικά ουράνια σώματα

Το πρόσωπο της Σελήνης στην αρχαία Κοσμολογία Η Σελήνη σύμφωνα με τις πηγές φαίνεται να μας δείχνει δύο πρόσωπα όσον αφορά τις ψυχές ένα ευσπλαχνικό και ένα τρομακτικό Αυτό θα δούμε ότι έχει να κάνει με το πώς αξιολογείται σε κάθε περίπτωση η γένεση-δημιουργία σαν κοσμολογικό σύστημα δηλαδή είτε θετικά είτε αρνητικά

Το θέμα της ενσάρκωσης και συγκεκριμένα οοι λόγοι της καθόδου της ψυχής μέσα από τη γένεση-δημιουργία εκούσια ή ακούσια απασχόλησε αρκετούς τους φιλοσόφους είτε πρόκειται για την κάθοδο μεμονωμένων ψυχών μέσα στον υλικό κόσμο της Δημιουργίας είτε πρόκειται για την αρχική κάθοδο της Ψυχής γενικότερα από τις ανώτερες σφαίρες στις κατώτερες Σε κάθε περίπτωση η ενσάρκωση-παγίδευση της ψυχής στον κόσμο της

ύλης σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην τελειότητα των υψηλότερων σφαιρών

Αυτή η απώλεια της τελειότητας μεταφράζεται με πολλούς τρόπους και κάθε τρόπος δίνει μια διαφορετική κοσμολογική θεώρηση για τη φύση του υλικού κόσμου και τη γένεση της ψυχής μέσα σε αυτό Οι φιλόσοφοι λοιπόν στο έργο τους φαίνεται να αξιολογούν την ενσάρκωση της ψυχής άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά γεγονός που συνδέεται με το ευσπλαχνικό και το τρομακτικό πρόσωπο της Σελήνης αντίστοιχα

Έτσι και ο ρόλος της Σελήνης στη Γένεση-Δημιουργία εξαρτάται άμεσα από την οπτική θετική ή αρνητική και την αξιολόγηση της ίδιας της Γένεσης-Δημιουργίας σαν ένα κοσμολογικό σύστημα Η πιο απαισιόδοξη θέση θεωρεί αυτή την πτώση απλά καταστροφική Η πιο αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι η κάθοδος της ψυχής και η δημιουργία στο υλικό σύμπαν είναι μέρος της αποκάλυψης της θείας έκφρασης για την ολοκλήρωση του κόσμου Τώρα σκεφθείτε καλά και προβληματιστείτε τι και ποιους εξυπηρετεί η διάδοση αυτής της θέσης

Η Κάθοδος της Ψυχής και η Δημιουργία Ενδεικτικό του αρνητικού ρόλου της Σελήνης είναι η απουσία της σε διάφορα τελετουργικά της αρχαιότητας που αφορούν στην ανύψωση της ψυχής την απογένεση όπως την αποκαλούσαν Για παράδειγμα στην τελετουργική προετοιμασία για ένα ξόρκι αθανασίας που βρίσκεται στη λεγόμενη Λειτουργία του Μίθρα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η παρουσία της Σελήνης κατά τη διάρκεια της ανύψωσης του μάγου στους ουρανούς για να συναντήσει τον ύψιστο θεό ο οποίος αναφέρεται σαν Ήλιος Μίθρας Αν και στο ταξίδι αυτό προβλέπεται να συναντήσει θεούς άλλων πλανητών και άστρων δεν φαίνεται να βλέπει ποτέ μα ποτέ τη Σελήνη Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό Γιατί πρέπει πάση θυσία σε όλη αυτή την τελετουργική προετοιμασία να αποφύγει την επιρροή της Σελήνης

Όταν πρόκειται για την αρχαία κοσμολογία που αφορά τη γένεση-δημιουργία η παρουσία της Σελήνης είναι επικίνδυνη και βλαπτική Το πρόσωπό της που βλέπει στη Γη συνδέεται με τη μανία και με την τρέλα Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει πως ο Ορφέας αποκαλούσε τη Σελήνη και γοργόνειο λόγω του τρομακτικού της προσώπου μία άποψη που όπως είδαμε

μοιράζεται και ο Πλούταρχος Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης την προσωποποίηση του υλικού κόσμου

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση ή διαφορετικά Δημιουργία Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής Η Σελήνη λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος Μάλιστα όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνωμοτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης

• Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)

ύλης σημαίνει ότι δεν συμμετέχει στην τελειότητα των υψηλότερων σφαιρών

Αυτή η απώλεια της τελειότητας μεταφράζεται με πολλούς τρόπους και κάθε τρόπος δίνει μια διαφορετική κοσμολογική θεώρηση για τη φύση του υλικού κόσμου και τη γένεση της ψυχής μέσα σε αυτό Οι φιλόσοφοι λοιπόν στο έργο τους φαίνεται να αξιολογούν την ενσάρκωση της ψυχής άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά γεγονός που συνδέεται με το ευσπλαχνικό και το τρομακτικό πρόσωπο της Σελήνης αντίστοιχα

Έτσι και ο ρόλος της Σελήνης στη Γένεση-Δημιουργία εξαρτάται άμεσα από την οπτική θετική ή αρνητική και την αξιολόγηση της ίδιας της Γένεσης-Δημιουργίας σαν ένα κοσμολογικό σύστημα Η πιο απαισιόδοξη θέση θεωρεί αυτή την πτώση απλά καταστροφική Η πιο αισιόδοξη άποψη υποστηρίζει ότι η κάθοδος της ψυχής και η δημιουργία στο υλικό σύμπαν είναι μέρος της αποκάλυψης της θείας έκφρασης για την ολοκλήρωση του κόσμου Τώρα σκεφθείτε καλά και προβληματιστείτε τι και ποιους εξυπηρετεί η διάδοση αυτής της θέσης

Η Κάθοδος της Ψυχής και η Δημιουργία Ενδεικτικό του αρνητικού ρόλου της Σελήνης είναι η απουσία της σε διάφορα τελετουργικά της αρχαιότητας που αφορούν στην ανύψωση της ψυχής την απογένεση όπως την αποκαλούσαν Για παράδειγμα στην τελετουργική προετοιμασία για ένα ξόρκι αθανασίας που βρίσκεται στη λεγόμενη Λειτουργία του Μίθρα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να αποφευχθεί η παρουσία της Σελήνης κατά τη διάρκεια της ανύψωσης του μάγου στους ουρανούς για να συναντήσει τον ύψιστο θεό ο οποίος αναφέρεται σαν Ήλιος Μίθρας Αν και στο ταξίδι αυτό προβλέπεται να συναντήσει θεούς άλλων πλανητών και άστρων δεν φαίνεται να βλέπει ποτέ μα ποτέ τη Σελήνη Γιατί όμως να συμβαίνει αυτό Γιατί πρέπει πάση θυσία σε όλη αυτή την τελετουργική προετοιμασία να αποφύγει την επιρροή της Σελήνης

Όταν πρόκειται για την αρχαία κοσμολογία που αφορά τη γένεση-δημιουργία η παρουσία της Σελήνης είναι επικίνδυνη και βλαπτική Το πρόσωπό της που βλέπει στη Γη συνδέεται με τη μανία και με την τρέλα Ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας αναφέρει πως ο Ορφέας αποκαλούσε τη Σελήνη και γοργόνειο λόγω του τρομακτικού της προσώπου μία άποψη που όπως είδαμε

μοιράζεται και ο Πλούταρχος Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης την προσωποποίηση του υλικού κόσμου

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση ή διαφορετικά Δημιουργία Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής Η Σελήνη λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος Μάλιστα όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνωμοτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης

• Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)

μοιράζεται και ο Πλούταρχος Το πρόσωπό της αποτελεί το είδωλο της Φύσης την προσωποποίηση του υλικού κόσμου

Για την αρχαιότητα η Σελήνη αποτελούσε την μητέρα των δαιμόνων του κόσμου εκεί που κατοικούν τα κακά πνεύματα Όταν κάποιος την κοιτάει ή την καλεί με τα ονόματα που τις αποδίδονται τότε φέρνει τις δυνάμεις της γένεσης με άλλα λόγια εκείνες τις δυνάμεις που δένουν την ψυχή στο σώμα εκείνες τις δυνάμεις που κρατούν τον άνθρωπο φυλακισμένο στη δημιουργία Η Σελήνη δεν αποτελεί το σκαλοπάτι ή το μέσο για την ανύψωση αλλά μία επικίνδυνη δύναμη της οποίας κάθε επίκληση πρέπει να αποφευχθεί καθώς μόνο οι θετικές δυνάμεις μπορούν να απελευθερώσουν την ψυχή από τη μαύρη ύλη

Αυτό που είναι σημαντικό για το διαχωρισμό του σύμπαντος στις διαφορετικές αυτές σφαίρες ή στρώματα βρίσκεται στην αντίληψη ότι η ψυχή ακολουθεί μία πορεία καθόδου μέσα από αυτές για να ενσαρκωθεί μέσα στον κόσμο της ύλης μέσα από την διαδικασία που ονομάζουμε Γένεση ή διαφορετικά Δημιουργία Σύμφωνα με την αρχαία κοσμολογία από κάθε στρώμα που περνάει η ψυχή στην πορεία της ενσάρκωσής της αποκτά και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάθε αντίστοιχη σφαίρα επιρροής Η Σελήνη λοιπόν με τη σειρά της γίνεται η πύλη δια μέσου της οποίας πραγματοποιείται η Γένεση και διαχωρίζονται τον θνητό-φθαρτό κόσμο από τον αθάνατο

Για εκείνους όμως που θέλουν να ανυψωθούν στόχος είναι να υπερκεράσουν το ίδιο το εμπόδιο της Σελήνης δηλαδή την ίδια την εκπρόσωπο της Γένεσης που φυλακίζει τις ψυχές όταν επέρχεται ο φυσικός θάνατος Μάλιστα όπως ανέφερε και ο Πλούταρχος αυτό δεν αρκεί από μόνο του καθώς χρειάζεται η ψυχή να πεθάνει για δεύτερη φορά πριν ακόμα πάρει το δρόμο της για ακόμα μία ενσάρκωση στον κόσμο της ύλης Κάποια γνωστικά συστήματα αναφέρουν την παρουσία μία σειρά αρχόντων σε διάφορες βαθμίδες που συνωμοτούν για να κρατήσουν την αδαή ψυχή στον υλικό κόσμο παίρνοντας διάφορες μορφές κατά την άνοδο της ψυχής προς την απογένεση

Ανάμεσα σε αυτούς τους θεούς ή δαίμονες συναντάμε την Περσεφόνη και την Εκάτη σαν την προσωποποίηση της ίδιας της Σελήνης που ρυθμίζει τον υλικό κόσμο και είναι η δύναμη που συγκρατεί τις ψυχές κλειδωμένες στον σκοτεινό κόσμο της ύλης

• Σελήνη και το Ταξίδι των Ψυχών (από τον Πλούταρχο)