ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ

George Polk

1. Η άποψη του γραφολόγου Πουλατζά

Ο καθηγητής δικαστικής γραφολογίας Αριστείδης Πουλατζάς δεν είναι τυχαίος επιστήμων της γραφολογίας. Πριν από την εξιχνίαση της υποθέσεως Πολκ, δια της δικαστικής γραφολογίας, είχε εξιχνιάσει και άλλες δύσκολες υποθέσεις. Σε μια υπόθεση ένας κακοποιός για κάποιους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος παραδέχτηκε ότι έκανε ένα έγκλημα-απαγωγή παιδιού χωρίς να το έχει κάνει!!! Τελικά δια της γραφολογίας βρέθηκε ο πραγματικός ένοχος. Οι οδηγίες που έδινε στους δικαστικούς για λήψη δειγμάτων γραφής ήταν τόσο σαφείς ώστε να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία στην πραγματογνωμοσύνη.

Το κείμενο είναι γραμμένο στα Αστυνομικά Χρονικά ΕΤΟΣ Ε', τεύχος 96, Αθήνα 15 Μαΐου 1957, σελίς 4672

Η ΑΓΡΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ Γ. ΠΟΛΚ ΚΑΙ Η ΕΞΙΧΝΙΑΣΙΣ ΑΥΤΗΣ ΔΙΑ

ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΓΡΑΦΟΛΟΓΙΑΣ

Η εξιχνίασις διά της Δικαστικής Γραφολογίας της δολοφονίας του Γ. Πολκ του Καθηγητού της Δικαστικής Γραφολογίας και εταίρου της Διεθνούς Ακαδημίας Εγκληματολογίας κ. ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ Ν. ΠΟΥΛΑΝΤΖΑ

Εννέα ολόκληρα έτη συμπληρούνται, αφ' ότου υπό τας σφαίρας κομμουνιστών ενεργούντων κατ' επιταγήν του Κ.Κ.Ε. έπιπτε δολοφονούμενος εν Θεσσαλονίκη υπό μυστηριώδεις συνθήκας την 8 Μαΐου 1948 και μάλιστα ολίγας εβδομάδας μετά την τραγικήν δολοφονίαν του τότε Υπουργού της Δικαιοσύνης Χρ. Λαδά, ο παγκοσμίου φήμης δημοσιογράφος Γεώργιος Πολκ, ανταποκριτής του Ραδιοσταθμού «Κολούμπια» και πολλών διεθνών πρακτορείων ειδήσεων. Αι συνθήκαι υπό τας όποιας εξετελέσθη το μυσαρόν τούτο έγκλημα, ως και οι δράσται αυτού, απεκαλύφθησαν μετά τρίμηνον και τη συνδρομή μόνον των μεθόδων της Δικαστικής Γραφολογίας.

Ι. Η δολοφονία του δημοσιογράφου Πολκ προκάλεσε τεράστιον παγκόσμιον ενδιαφέρον, συγκινήσασα ιδιαιτέρως και μάλιστα βαθύτατα την Αμερικανικήν, ως και την Ελληνικήν δημοσίαν γνώμην, ένεκα ιδίως και των κατά την εποχήν εκείνην επικρατουσών πολιτικών συνθηκών. Η συγκίνησις της δημοσίας Αμερικανικής γνώμης έφθασε μέχρι τοιούτου σημείου, ώστε ν' ασχολούνται συνεχώς επί μήνας όλαι αι εφημερίδες και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, αλλ' ακόμη ν' ασχοληθή επί της δολοφονίας ταύτης δια μακρών και αυτό το Αμερικανικόν Κογκρέσσον και ν' απο σταλή εντεύθεν, εκτός των άλλων και αυτός ο στρατηγός Ντύνοβαν, ο κατά την διάρκειαν του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου διατελέσας αρχηγός των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, με την εντολήν παρακολουθήσεως των ενεργειών προς διαλεύκανσιν του εγκλήματος.

ΙΙ. Κατά την εποχήν εκείνην η Ελλάς, ήτις είχεν εξέλθει καθημαγμένη και οικονομικώς παντελώς κατεστραμμένη, εκ μιας τρομακτικής τετραετούς εξαντλητικής διπλής εχθρικής κατοχής δύο μεγάλων και αδυσώπητων αυτοκρατοριών, ηγωνίζετο απεγνωσμένως δι όλων των μικρών και περιωρισμένων δυνάμεών της προς κατάπνιξιν του κομμουνιστικού συμμοριτοπολέμου, του αρξαμένου από του Μαρτίου 1946 και διά του όποιου επεδιώκετο η επικράτησις του κομμουνιστικού κόμματος και η υπαγωγή της Ελλάδος εις το σιδηρούν παραπέτασμα. Ο συμμοριτοπόλεμος εσυνεχίζετο και η χώρα εκ των δηώσεων και των παντός είδους καταστροφών και του εξανδραποδισμού του ακριτικού πληθυσμού της υπό των συμμοριτών και εκ των διεξαγόμενων μαχών ηρημούτο, με άμεσον κίνδυνον ολοσχερούς καταρρεύσεως και επικρατήσεως των κομμουνιστών, ένεκα και της προς αυτούς παρεχομένης αφθόνως παντοειδούς βοηθείας υπό των γειτονικών κομμουνιστικών κρατών. Τότε, επί τη βάσει μεν του σχεδίου Μάρσαλ, εν συνδυασμώ και προς το εξαγγελθέν δόγμα Τρούμαν προς ανάσχεσιν της εξαπλώσεως του κομμουνισμού, αι Ηνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής έσπευσαν να παράσχουν οικονομικήν βοήθειαν, ο δε οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών να εγκαταστήση εν Θεσσαλονίκη ειδικήν επιτροπήν προς παρακολούθησιν και διαπίστωσιν της υπό των διαφόρων κομμουνιστικών κρατών παρεχομένης «εις τους συμμορίτας συνδρομής. Διά της χορηγούμενης Αμερικανικής βοηθείας ηδυνήθη η Ελλάς να προμηθευθή τα απαραίτητα προς καταστολήν της ανταρσίας εφόδια, της όποιας πλέον το τέρμα προοιωνίζετο ταχύ και ασφαλές. Διακοπή όμως οιαδήποτε της συνεχιζόμενης αμερικανικής οικονομικής βοηθείας θ' ανέτρεπε τας εν λόγω προβλέψεις. Ακριβώς προς τον σκοπόν τούτον, της επιτεύξεως δηλαδή της διακοπής της αμερικανικής ταύτης οικονομικής βοηθείας και της εντεύθεν επιδιωκόμενης καταρρεύσεως υπό τα ογκούμενα πλήγματα των συμμοριτών, εχρησιμοποιήθησαν μύρια όσα καταχθόνια μέσα και δη και τοιαύτα προς επηρεασμόν της δημοσίας αμερικανικής κοινής γνώμης εναντίον της Ελλάδος, ήτις παρέσχεν εαυτήν ολοκαύτωμα εις τον συμμαχικόν αγώνα κατά τον δεύτερον παγκόσμιον πόλεμον υπέρ της Ελευθερίας. Δεν πρέπει επίσης να λησμονηθεί, ότι την εποχήν εκείνην επεκράτει εις την Αμερικήν, αν μη

αμιγές, πάντως όμως ζωηρών συνοδοιποριακόν πνεύμα με έκδηλον εναντίον της Ελλάδος προκατάληψιν, καλλιεργούμενων επιμελώς υπό των διαφόρων συνοδοιποριακών κύκλων.

III. Τότε εν τω μέσω των συνεχιζόμενων εκ του συμμοριτοπολέμου φλογών, έφθασε κατά Μάρτιον 1948 εις την Ελλάδα ο Πολκ, ως ανταποκριτής του μεγάλου Ραδιοσταθμού «Κολούμπια» και άλλων διεθνών πρακτορείων ειδήσεων, προς παρακολούθησιν των διεξαγόμενων μαχών. Ο Πολκ ήτο παγκοσμίως διάσημος δια τας συνταρακτικάς δημοσιογραφικάς του επιτυχίας και διά την κατά την διάρκειαν του πολέμου περιπέτειάν του, καθ' ην συλληφθείς αιχμάλωτος και βαρέως τραυματισθείς εις τας επιχειρήσεις του Ειρηνικού κατώρθωσε, μετά δραματικόν αγώνα, να διαφυγή. Ο Πολκ, από του έτους 1947, επανειλημμένως είχεν εκδηλώσει την έπιθυμίαν να επιτύχη μίαν συνέντευξιν μετά του τότε αρχηγού των συμμοριτών Μάρκου, την οποίαν ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει, ότι θα απετέλει το επιστέγασμα της δημοσιογραφικής του σταδιοδρομίας. Προς τον σκοπόν τούτον απετάνθη εις διάφορα πρόσωπα, διά των οποίων επεζήτησεν επαφήν μετά σοβαρών κομμουνιστικών παραγόντων, δυναμένων να του διευκολύνουν μίαν ανάβασιν «εις το βουνό», ίνα εκεί συνάντηση εις το «Αρχηγείον του» τον Μάρκον, από τον οποίον θα ελάμβανε μίαν συνέντευξιν, την οποίαν θα μετέδιδε διά του Ραδιοσταθμού G.B.S. Aι επίμονοι προσπάθειαι του Πολκ διά τον ανωτέρω σκοπόν έφθασαν μέχρι της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε., ήτις απεφάσισε να εκμεταλλευθή καταλλήλως υπέρ των σκοπών της την τοιαύτην του ζωηράν επιθυμίαν. Την 7 Μαΐου 1948 φθάνει ο Πολκ εις την Θεσσαλονίκην, εις εκτέλεσιν της εμμόνου επιδιώξεώς του και το εσπέρας της 8-5-48 εξαφανίζεται εκ του ξενοδοχείου «Αστόρια» ένθα διέμενεν, αφ' ου προηγουμένως ήλθεν εις επαφήν μετά διαφόρων κομμουνιστών και δη μεταξύ άλλων και μετά του εν Θεσσαλονίκη δημοσιογράφου Γρηγ. Στακτοπούλου, αγγλομαθούς, αποφοίτου του Αμερικανικού Κολλεγίου Θεσσαλονίκης, ανταποκριτού του Πρακτορείου Ρώυτερ, συντάκτου της εφημερίδος «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης και γνωστού διά τας μετά των κομμουνιστών σχέσεις.

IV. Την 11 Μαΐου 1948 εις το Γ' Αστυνομικον Τμήμα Θεσσαλονίκης φθάνει φάκελλος με την χειρόγραφον επιγραφήν «Προς 3ον Αστυνομικον Τμήμα Ενταύθα» περιέχον την, με αδιάβροχον κάλυμμα εντός ζελατίνης, ταυτότητα του πολεμικού ανταποκριτού, του δημοσιογράφου Γεωργίου Πόλκ και δελτίον της Αμερικανικής αεροπορικής εταιρείας «Παναμέρικαν» άνευ ενδείξεως τινος του αποστολέως. Τούτο εμβάλλει αμέσως εις ανησυχίαν τας Αστυνομικάς Αρχάς, αι οποίαι αναζητήσασαι τον Πολκ εις το ξενοδοχείον του πληροφορούνται, ότι ούτος δεν εθεάθη από της εσπέρας της 8 Μαΐου, χωρίς να έχη ειδοποιήσει πού θα μεταβή. Αι πρώταα αστυνομικαί έρευναι στρέφονται προς τους επικοινωνήσαντας μετά του Πολκ Έλληνας και ξένους, παρ' ων ζητείται η παροχή πάσης διαφωτιστικής πληροφορίας. Τότε ενομίσθη, ότι πράγματι ο Πολκ, εκτελών το σχέδιόν του προς μετάβασιν εις το Αρχηγείον των συμμοριτών, θα έφθανεν εις τας μέχρις ολίγων χιλιομέτρων έξω της Θεσσαλονίκης τότε ευρισκομένας γραμμάς των κομμουνιστών. Ούτως είχον τα πράγματα, ότε μετά οκτώ ημέρας από της εξαφανίσεως και δη την Κυριακήν 16 Μαΐου εθεάθη το πτώμα του Πολκ επιπλέον εντός του λιμένος και εις μικράν από της προκυμαίας του Λευκού Πύργου απόστασιν, με τας χείρας δεδεμένας. Το έγκλημα όμως καλύπτεται υπό σκότους, λόγω του μεσολαβήσαντος πολυημέρου χρονικού διαστήματος, μεταξύ του φόνου και της ανευρέσεως του πτώματος, καθ' ο οι ένοχοι είχον όλην την άνεσιν να εξαφανίσουν τα ίχνη του εγκλήματός των.

V. Η γενομένη αμέσως έρευνα υπό των Αρχών εις το δωμάτιον του ξενοδοχείου του εφερεν εις φως, ότι ο Πολκ δι' επιστολών του προς τους εν Αμερική προϊσταμένους του εδήλου ότι αφίκετο εις Θεσσαλονίκην και ότι εθεώρει μεγάλην επιτυχίαν να φθάσει εις το «στρατηγείον» του Μάρκου, έστω και με δεμένα τα μάτια», ως χαρακτηριστικώς έγραφεν. Αι κινητοποιηθείσαι Δικαστικαί και Αστυνομικαί Αρχαί ηρεύνων προς πάσαν κατεύθυνσιν, προς διαφώτισιν του εγκλήματος, εξεταζομένων όλων των πιθανών εκδοχών, χωρίς όμως και να προκύψη θετικόν και διαφωτιστικόν τι στοιχείον, ικανόν και κατάλληλον να οδηγήση εις την αποκάλυψιν του τρόπου τελέσεως ως και των δραστών. Τότε, ως από συνθήματος, όλοι οι κομμουνιστικοί ραδιοσταθμοί του παραπετάσματος και οι κύκλοι των συνοδοιπόρων, ήρξαντο μίαν, άνευ προηγουμένου, αγρίαν και συκοφαντικήν κατά της Ελλάδος επίθεσιν

αποδίδοντες εις τας επισήμους ταύτης Αρχάς την εκτέλεσιν του εγκλήματος, δια να εμποδισθή, τάχα, η μετάβασις του Πολκ εις το αρχηγείον των κομμουνιστοσυμμοριτών και με τον προφανή σκοπόν του επηρεασμού της Αμερικανικής δημοσίας γνώμης, προς διακοπήν της χορηγούμενης οικονομικής βοηθείας «αφ' ου οι Αμερικανοί σκοτώνονται στην Ελλάδα». Παρ' όλον το ανόητον του κομμουνιστικού τούτου ισχυρισμού, η

αναταραχή εις την Αμερικήν ήτο μεγίστη, συνεπικουρούσης εις τούτο και της τότε εκεί επικρατούσης συνοδοιποριακής προδιαθέσεως. Συμφέρον εκ της δολοφονίας του Πολκ μόνον οι συμμοριται ηδύναντο να προσδοκούν και όχι η Ελλάς, η οποία προς απόκρουσιν της συντονισμένης επιθέσεως των κρατών του κομμουνιστικού μπλοκ είχεν ανάγκην της βοηθείας όλου του ελευθέρου κόσμου και ιδίως της Αμερικής. Το γεγονός άλλως τε της αποστολής εντός φακέλλου της ταυτότητος του δολοφονηθέντος εις τας Αστυνομικάς Αρχάς ελάλει σαφώς περί αυτού, διότι διά της ευθύς μετά την δολοφονίαν αποστολής ταύτης επεζητείτο υπό των δολοφόνων να καταδειχθή, ότι η δολοφονία εγένετο εν Θεσσαλονίκη και άρα ουχί υπό των συμμοριτών εις ους επρόκειτο να μεταβή. Αν, τουναντίον, η δολοφονία του Πολκ εξετελείτο υπό οιωνδήποτε αντικομμουνιστών, τότε, ως ευνόητον, αφ' ενός μεν ούτοι θα είχον όλον τον προς τούτο αναγκαίον χρόνον δια να θάψουν το πτώμα του δολοφονηθέντος εις μέρος ασφαλές και δεν θα ερρίπτετο εις την θάλασσαν διά ν' αναδυθή μεθ' ημέρας τινάς, αφ' έτερου δε δεν θα εστέλλετο το δελτίον ταυτότητος εντός φακέλλου εις τας Αστυνομικάς Αρχάς, της οποίας η αποστολή εδείκνυεν ότι η δολοφονία εγένετο εις Θεσσαλονίκην. Η εξαφάνισις του Πολκ θα απεδίδετο τότε ευθέως και αμέσως εις τους συμμορίτας, εις το αρχηγείον των οποίων, ως ήτο γνωστόν, εσκόπει να μεταβεί. Προς αποφυγήν τούτου και προς επίτευξιν του επιδιωκομένου σκοπού, ήτοι της αποδόσεως της δολοφονίας εις τας Αρχάς του Ελληνικού Κράτους η κομμουνιστική ηγεσία διέταξε τον Στακτόπουλον να στείλη αμέσως την ταυτότητα του δολοφονηθέντος, διά να κάμη πιστευτόν ότι η δολοφονία έλαβε χώραν εντός της πόλεως της Θεσσαλονίκης και ότι αύτη άρα εξετελέσθη υπό προσώπων ενεργούντων κατ' εντολήν αυτών. Και ο Στακτόπουλος, εκτελών την ληφθείσαν διαταγήν, έβαλε την μητέρα του να γράψη την διεύθυνσιν διά ν' αποφευχθή η άφεσις οιουδήποτε ιδικού του ίχνους.

VI. Και το στυγερόν τούτο έγκλημα, το οποίον προκάλεσε τον αποτροπιασμόν της Ελληνικής Κυβερνήσεως και παντός Έλληνος, ως προσβάλλοντος καιρίως το πατροπαράδοτον αίσθημα της φιλοξενίας, όπερ αποτελεί εν εκ των κυρίων χαρακτηριστικών του Ελληνικού λαού, παρέμενε, παρ' όλας τας συνεχείς, αόκνους, των επιληφθεισών αρμοδίων Αρχών προσπαθείας, ανεξιχνίαστον. Η κατά της Ελλάδος δυσφορία της Αμερικανικής κοινής γνώμης, ην εφρόντιζον παντί τρόπω να υπεκκαίουν και να επαυξάνουν τα κομμουνιστικά κράτη, εγιγαντούτο διά την μη αποκάλυψιν των δραστών. Ο στρατηγός Ντόνοβαν επί κεφαλής διαφόρων ειδικών παρηκολούθει τας καταβαλλομένας προς εξιχνίασιν προσπαθείας, δυσανασχετών εμφανώς διά την αποτελμάτωσιν των σχετικών ερευνών. Ούτος, μάλιστα, αποδεικνύων εν τούτω την δυσπιστίαν του προς τας ενεργείας των Ανακριτικών και Αστυνομικών Αρχών και διά να μειώση ταύτας, προεκήρυξεν αμοιβήν εκ πολλών χιλιάδων δολλαρίων, δι' ον τινα ήθελε συντελέση εις την εξιχνίασιν της δολοφονίας του Πολκ και ην τίνα όμως αμοιβήν ουδείς εκ των συντελεσάντων εις την ανακάλυψιν των δολοφόνων του Πολκ εδέχθη μετέπειτα να λάβη. Διέρρευσε τρίμηνον από της δολοφονίας καθ ο εξητάσθησαν εκατοντάδες μαρτύρων, ηρευνήθησαν διάφοροι εκδοχαί και υποθέσεις, ως και γραφαί πολλών προσώπων προς εξιχνίασιν του γράψαντος την χειρόγραφον, επί του φακέλλου, δι' ου εστάλη το δελτίον ταυτότητος του δολοφονηθέντος, διεύθυνσιν ήτοι του μοναδικού ίχνους, όπερ αφήκαν οι δολοφόνοι, αφ' ου ο γράψας την διεύθυνσιν και εσωκλείσας το δελτίον ταυτότητος του Πολκ, θα εγνώριζεν οπωσδήποτε τους αυτουργούς ή τους συνεργούς της δολοφονίας, δοθέντος ότι εντός του φακέλλου ετέθη η ταυτότης του δολοφονηθέντος, χωρίς όμως να προκύψη εντεύθεν θετικόν και διαφωτιστικόν στοιχείον και χωρίς να διαπιστωθή ο γράψας ταύτην ή άλλη οιαδήποτε σοβαρά ένδειξις προς αποκάλυψιν του τρόπου τελέσεως και των δραστών του αποτρόπαιου τούτου εγκλήματος. Αι Δικαστικαί Αρχαί και αι Αστυνομικαί τοιαύται της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών, εσυνέχιζον μετ' αδαμάστου επιμονής τας προσπαθείας προς εξιχνίασιν, χωρίς να παραλείπουν την διερεύνησιν και της μικροτέρας λεπτομέρειας, ως και την εξέτασιν και της πλέον απιθάνου εκδοχής.

VII. Ούτως είχον τα πράγματα ότε κατά τας αρχάς του Αυγουστου 1948 εκλήθησαν διά πολλοστήν φοράν προς εξέτασιν οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου «ΑΣΤΟΡΙΑ» και ο δημοσιογράφος Γρηγ. Στακτόπουλος, όστις λόγω των στενών, μετά των κομμουνιστών, σχέσεών του είχε γεννήσει αορίστους υπονοίας συμμετοχής εις την δολοφονίαν ή πάντως γνώσεως του τρόπου και των προσώπων παρ' ων αύτη εξετελέσθη.

Την 14 Αυγούστου ενεργείται έρευνα εις την οικίαν απάντων των υπόπτων. Τότε κατά την ενέργειαν της εν λόγω ερεύνης και εις την οικίαν της μητρός του Στακτο πούλου, μεθ' ης ούτος διέμεναν, έσχε την ευτυχή έμπνευσιν ο ενεργήσας την έρευναν μοίραρχος Τσώνος, υπό την δικαιολογίαν λήψεως αποδείξεως διά την απόδοσιν των κατασχεθέντων, να ζητήση χειρόγραφον απόδειξιν της μητρός Στακτοπούλου με το όνομα και την διεύθυνσιν ταύτης, ως είχε πράξει και δια πολλούς άλλους των οποίων επίσης αι γραφαί εξητάσθησαν γραφολογικώς εν αντιπαραβολή προς την γραφήν της επιγραφής του φακέλλου. Η Στακτοπούλου βεβαία ούσα ότι ουδεμία υπήρχε κατ' αυτής υπόνοια, αφ' ου μάλιστα επεστρέφοντο εις αυτήν τα κατασχεθέντα «ως εκ παρεξηγήσεως γενομένης της κατασχέσεως».

Οι αμέσως τότε επιληφθέντες της γραφοτεχνικής διερευνήσεως της επιγραφής του φακέλλου εν αντιπαραβολή προς τας γραφάς διαφόρων υπόπτων, διεπίστωσαν κατά τρόπον σαφή και ανενδοίαστον, ότι η επί του φακέλλου επιγραφή, πλην του αριθμητικού ψηφίου «3» και της συλλαβής «ον», ήτοι ολοκλήρου του «3ον», εγράφη διά χειρός της Άννης Στακτοπούλου, μητρός του Γρηγορίου Στακτοπούλου και ότι το ψηφίον «3» και η συλλαβή «ον» εγράφησαν διά της χειρός άλλου προσώπου.

Η διά της εν λόγω υπευθύνου και πλήρως ητιολογημένης γραφολογικής εκθέσεως γενομένη διαπίστωσις και η εντεύθεν αποκάλυψις ότι η Άννα Στακτοπούλου έγραψε την επί του φακέλλου χειρόγραφον διεύθυνσιν και ότι μετ' αυτής συνειργάσθη και δεύτερον, άλλο, διάφορον πρόσωπον, απετέλεσε τον μίτον της Αριάδνης διά την εξιχνίασιν του μυσαρού τούτου εγκλήματος και «έθεσεν αύτη τας βάσεις της περαιτέρω ανακριτικής ερεύνης και απετέλεσε την αφετηρίαν της οριστικής και πλήρους διαλευκάνσεως της υποθέσεως», ως επακριβώς αναφέρει η γενομένη διά του τότε Υπουργού της Δικαιοσύνης Γεωργίου Μελά, την 17 Οκτωβρίου 1948, επίσημος ανακοίνωσις της Ελληνικής Κυβερνήσεως.

VIII. Εις την μακράν και ητιολογημένην έκθεσιν της γραφοτεχνικής διερευνήσεως ερμηνεύεται, μεταξύ των άλλων και ο εμφανιζόμενος εις την γραφήν της επιγραφής του φακέλλου τρόπος και η γραφική αταξία, ως αποτέλεσμα προκληθέν εκ της υπάρξεως εντός του φακέλλου, καθ' όν χρόνον εγράφη η επιγραφή, άλλων αντικειμένων, ήτοι του εντός ζελατίνης δελτίου ταυτότητος του δολοφονηθέντος. Καθωρίσθη επίσης ότι το ψηφίον και η συλλαβή «3ον», άτινα φέρονται επί της επιγραφής προηγούμενα του «τρίτον Αστινομικόν Τμήμα δεν εγράφησαν διά της χειρός της Άννης Στακτοπούλου, αλλά διά χειρός τινός και δη αφ' ου είχεν ήδη γραφή η διεύθυνσις «Προς το τρίτον Αστινομικόν Τμήμα Ενταύθα», προστεθέντων τούτων μεταγενεστέρως προς εεχερεστέραν ένδειξιν του παραλήπτου, προς ον απηυθύνετο ο φάκελλος. Ότι δε το «3ον» προσετέθη εκ των υστέρων δείκνυται εξ άλλου και εκ της υπαρχούσης προφανούς γλωσσικής χασμωδίας, ήτις δεν θα εσημειούτο αν ετίθετο ευθύς εξ αρχής και εν συνεχεία, οπότε το «3ον» θα είπετο της λέξεως «τρίτον» και η διεύθυνσις θα είχε τότε «Προς το τρίτον 3ον Αστινομικόν Τμήμα Ενταύθα». Το μεν γεγονός ότι το «3ον» προηγείτο ήτο απόδειξις ότι ετέθη, εκ των υστέρων, η δε διάφορος τούτου διαμόρφωσις, ότι τούτο εγράφη δια χειρός άλλου προσώπου και ουχί της τοιαύτης της Άννης Στακτοπούλου, ήτοι δια της γραφοτεχνικής διερευνήσεως διεπιστώθη και καθωρίσθη ότι το κύριον μέρος της επιγραφής «Προς το τρίτον Αστινομικόν Τμήμα Ένταύθα» εγράφη διά χειρός της Άννης Στακτοπούλου και ότι το «3ον» έγράφη διά της χειρός άλλου προσώπου και κατά συνέπειαν ότι με την όλην γραφήν της επιγραφής του φακέλλου, δι' ου εστάλη το δελτίον ταυτότητος του δολοφονηθέντος Πολκ, ησχολήθη ουχί εν αλλά δύο διάφορα πρόσωπα, εκ των όποιων το εν ήτο η Άννα Στακτοπούλου. Μετά την εν λόγω επιστημονικήν διαπίστωσιν και την εκ του αιφνιδιασμού της Άννης Στακτοπούλου εκ των ως άνω γραφοτεχνικών διαπιστώσεων τας οποίας αύτη εξέλαβεν ως ομολογίας του εν απομονώσει κρατηθέντος τότε υιού της, αποκάλυψιν, ότι τω όντι ούτως είχον τα πράγματα, η ανάκρισις, με βάσιν την ως άνω διαπίστωσιν, ηδυνήθη να διελευκάνη πλήρως το σκοτεινόν έγκλημα, απεδειχθέντος ότι τούτο εξετελέσθη υπό των κομμουνιστών Βασβανά και Μουζενίδη, διαφυγόντων, επί παρουσία του Στακτοπούλου.

IX. Κατά την ενώπιον του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης κατ' Άπρίλιον 1949 διεξαχθείσαν πολυήμερον δίκην, απεκαλύφθη σαν όλαι αι συνθήκαι, ύφ' άς έξετελέσθη η μετά διαταγήν της ήγεοίας του κομμουνιστικού κόμματος αγρία δολοφονία του άτυχους Πολκ, λαβούσα χώραν έντος λέμβου εις ην παρεσύρβη ούτος δια την έντος του κόλπου της Θεσσαλονίκης μετάβασιν εις το Λιτόχωρον (γραμμήν των συμμοριτών) και άφ ου έδέθησαν αι χειρες αύτού και έδέθη και μανδήλιον επί των οφθαλμών του και μάλιστα δια περιστρόφου-και εξ έπαφης, επιβληθείσης εις τον Στακτόπου-λον της ποινής των ισοβίων δεσμών.

Αριστερά: Ο εκτελεστής Αδάμ Μουζενιδης, μέλος της ΚΕ. του Κ.Κ.

Δεξιά: Ο συνεργός Ευάγγελος Βασβανάς.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΓΛΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΑ ΡΑΝΤΑΛ ΚΟΑΤΣ

Πάντως παρέμεινε σκοτεινόν το έργον του τότε υπαλλήλου εις την υπηρεσίαν πληροφοριών του εν Θεσσαλονίκη Προξενείου Ράνταλ Κόατς, όστις ευθύς άμα τη αναδύσει του πτώματος του δολοφονηθέντος Πολκ, ανεχώρησε κατεσπευσμένως εξ Ελλάδος διά φαινομενικής του μεταθέσεως εις Νορβηγίαν, χωρίς ν'

αποτολμήση ούτος έκτοτε να διέλθη εντεύθεν και δι ον ελέχθη ότι είχε παίξει ρόλον εις το όλον συγκλονιστικό δράμα δια του οποίου επεδιώκετο η διακοπή της Αμερικανικής βοηθείας, η ενίσχυπις των συμμοριτών και η πιθανή εκ νέου εκ της Αγγλίας εξάρτησις ημών, ότε και θα κατηύθυνεν, ως επεδίωκεν αυτή, ημάς κατά βούλησιν.

Ο κατά την δίκην παραστάς αδελφός του δολοφονηθέντος κ. Ρ. Πολκ (αριστερά) μετά του κ. Άριστ. Πουλατζά (δεξιά)

Χ. Άμα τω πέρατι της δίκης, ήτις εκίνησε παγκοσμίως ζωηρότατον ενδιαφέρον, οι παρακολουθήσαντες ταύτην στρατηγός Ντόνοβαν και Ρ. Πολκ, νεώτερος αδελφός του δολοφονηθέντος και δημοσιογράφος και ούτος, διεδήλωσαν την πλήρη ικανοποίησίν των, διά τον τρόπον της λειτουργίας των Ελληνικών Δικαστικών και Αστυνομικών Αρχών και δια την εξαίρετον ταύτην επιτυχίαν της Δικαστικής Γραφο λογίας προς εξιχνίασιν του σκοτεινού τούτου εγκλήματος, άνευ της εφαρμογής της οποίας ασφαλώς θα παρέμενε τούτο εισέτι ανεξιχνίαστον, με καταστρεπτικά διά τον τότε αγώνα υπάρξεως της Ελλάδος εναντίον των ξενοκινήτων επιθέσεων των συμμοριτών και με απροβλέπτους περαιτέρω διεθνείς συνεπείας.

XI. Μετά ολόκληρον, από της διεξαγωγής της δίκης, τριετίαν ο γνωστός αρθρογράφος Ουώλτερ Λίππμαν, ως πρόεδρος της επιτροπής «Υπερποντίων Συγγραφέων» εδημοσίευσεν έκθεσιν σχετικώς με το στυγερόν τούτο έγκλημα. Εις ταύτην γίνεται δεκτόν υπό της επιτροπής, ως αποδεδειγμένον, το ότι ο Πολκ εδολοφονήθη υπό των κομμουνιστών και ότι εις την δολοφονίαν ενείχετο και ο Στακτόπουλος, ως και η ορθότης της ενεργείας των Ελληνικών Αρχών.

XII. Δέον ακόμη να σημειωθή ότι τα, προηγουμένως τότε, υπό του στρατηγού Ντόνοβαν και λοιπών επισήμων Αμερικανών εκφρασθέντα παράπονα, περί βραδύτη τος, τάχα, εξιχνιάσεως των δραστών της δολοφονίας, ήσαν προφανώς αδικαιολόγητα και τούτο διότι το διαρρεύσαν τρίμηνον διάστημα δύναται να θεωρηθή ότι, υπό τας τότε, συνωμοτικάς μάλιστα, συνθήκας υφ' ας τούτο εξετελέσθη ήτο πολύ μικρόν. Και τούτο, διότι εις παρομοίαν και μάλιστα περιορισμένης εκτάσεως περίπτωσιν, τουτέστιν δια το εν Αμερική κατά το 1934 λαβόν χώραν έγκλημα της αρπαγής και του φόνου του τέκνου του διασήμου αεροπόρου Λίντμπεργκ απητήθησαν 34 ολόκληροι μήνες, όπερ και τούτο εξιχνιάσθη διά της Δικαστικής Γραφολογίας εκ της διαπιστώσεως ομοιοτήτων της γραφής του δολοφόνου Χάουπτμαν προς σημειώσεις φερομένας επί δεσμίδων χαρτονομισμάτων παρά του Ειδικού εν Σικάγου Δικαστικού Γραψολόγου Osdorn, αφ' ου όμως εδαπανήθησαν διά τας σχετικάς έρευνας πολλά εκατομμύρια δολλαρίων και ησχολήθησαν, καθ' όλους τους μακρούς τούτους μήνας, πλέον των 10.000 αστυνομικών, υπό τας συνθήκας ταύτας η εν Ελλάδι εξιχνίασις της δολοφονίας του Πολκ διά της Δικαστικής Γραφολογίας, η επιτευχθείσα εντός τριμήνου μόνον, δύναται, μετά βεβαιότητος, να υποστηριχθή ότι ήτο εκπληκτικώς ταχεία και αποδεικνύει αύτη προσθέτως ότι και αι εν Ελλάδι χρησιμοποιούμενα, υπό των προς τούτο αρμοδίων και ειδικών, μέθοδοι της Δικαστικής Γραφολογίας ουδαμώς υστερούν των εν τη αλλοδαπή εφαρμοζομένων.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Ν. ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ

2. Τα σχόλιά μας για τις ανακρίβειες του ΚΚΕ

καθώς και τι κουμάσια ήταν οι δολοφόνοι

ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ της δολοφονίας Για την δολοφονία ενοχοποιηθηκαν οι Κομμουνιστες Αδάμ Μουζενίδης και Ευάγγελος Βασβανάς Συνεργάτης τους ήταν ο Δημοσιογραφος Γρηγόριος Στακτόπουλος Ας δούμε λοιπόν μερικά βιογραφικά όπως ΔΕΝ τα έχετε δει μέχρι τώρα

Το ΚΚΕ δήλωσε ότι ο Βασβανάς την περίοδο εκείνη ευρίσκετο στην Τσεχοσλοβακία, μάλιστα παρουσιάσθηκε και το θεωρημένο διαβατήριό του από τις Τσεχοσλοβακικές αρχές. Το στοιχείο αυτό το οποίο όλοι το δέχονται ΔΕΝ είναι αξιόπιστο. Την εποχή εκείνη η κομμουνιστική κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας όπως και όλη η Ανατολική Ευρώπη υποστήριζαν το ΚΚΕ. Λογικό δεν είναι να τον κάλυπτε σε μια τέτοια κατηγορία; Δεν θα ήταν εξάλλου ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το έκαναν, στην Μαρξιστική Λενινιστική πολιτική το ψεύδος έχει πάντα τον πρώτο λόγο.

Με ανακοίνωσή του το ΚΚΕ είπε επίσης ότι ο έτερος των ενόχων ο Αδάμ Μουζενίδης είχε φονευθεί στις μάχες ένα μήνα πριν την δολοφονία του Πολκ, και δυστυχώς όλοι παίρνουν την δήλωση τοις μετρητοίς ακόμα και σήμερα. Και αυτή η δήλωση πρέπει να απορριφθεί για τους εξής λόγους (Η αστυνομία πάντως ισχυρίστηκε τότε ότι ο Μουζενίδης ήταν ζωντανός· το κατέθεσαν οι συγγενείς του, που τον είδαν μετά την δολοφονία, γιατί να μην πιστέψω λοιπόν την Αστυνομία αφού εσείς διαλέγετε να πιστέψετε το ΚΚΕ αβασάνιστα;).

1. Αν δείτε πάλι τα δελτία του Δημοκρατικού Στρατού της εποχής θα παρατηρήσετε ότι δημοσιεύτηκε γράμμα του αντισυγματάρχη του Δημοκρατικού (δηλ. κομμουνιστικού) Στρατού Γιώργη Γιαννούλη που διαψεύδει την εκτέλεσή του από ανταρτοδικείο!!! Η επιστολή ήταν πλαστή, όλος ο κόσμος σήμερα γνωρίζει ότι ο Γιαννούλης εκτελέστηκε κατ’ απαίτηση του Γούσια πολύ πριν την διάψευση του Γιαννούλη στην κομμουνιστική εφημερίδα!!! Ο Βλαντάς κατηγορεί τον Γούσια για την εκτέλεση Γιαννούλη, ο Γούσιας κατηγορεί τον Βαφειάδη (τον σκότωσε λέει διότι εποφθαλμιούσε την όμορφη γυναίκα του) ο Βαφειάδης τον Ζαχαριάδη και πάει λέγοντας. Πάντως σίγουρα είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ τους διότι το κατηγορητήριο ήταν κυρίως ότι το 1942 είχε σχέσεις με ... δεξιούς (!!!), το θυμήθηκαν το 1948 μετά από μια ατυχία στο πεδίο της μάχης ενώ ήταν καλός μαχητής. Ο Βαφειάδης στον 5ο τόμο των απομνημονευμάτων του γράφει πολλά για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ τους πχ δολοφονία Ζεύγου, κάποιου άλλου προσώπου από απεσταλμένους του ΠΓ του ΚΚΕ κλπ. Το γεγονός είναι ότι το ΚΚΕ δια της «Στενής του Αυτοάμυνας» (Η ΟΠΛΑ με άλλο όνομα) έκανε πολλές δολοφονίες την εποχή εκείνη πχ του Χρήστου Λαδά (1-5-1948) κάποιων αεροπόρων Θεσσαλονίκης κλπ. (Και μετά μιλάνε για τρομοκρατία της Δεξιάς δεν κοιτάνε την πολύ χειρότερη δική τους;).

2. Ο Βαφειάδης από 15-8-48 ευρίσκετο σε αναρρωτική άδεια στις Ανατολικές χώρες. Επέστρεψε στον Γράμμο στις 15-11-1948 και καθαιρέθηκε από Αρχιστράτηγος. Μέχρι της 31-1-1949 δηλαδή 2,5 μήνες που έγινε γνωστή η αποκύρηξή του όλες τις διαταγές τις υπέγραψε αυτός δηλαδή ήταν πλαστές!!! Μπορείς λοιπόν να έχεις εμπιστοσύνη στις ανακοινώσεις τους; Οποιαδήποτε πηγή και να ψάξετε θα βρείτε την αλήθεια γι’ αυτά που σας λέω. Πάντως άκρη με τους «αγωνιστές της λευτεριάς» δεν θα βρείτε εύκολα πρέπει να διαβάσετε καλά τα απομνημονεύματά τους και με κριτικό πνεύμα. Το συμπέρασμα λοιπόν από όλα αυτά τα στοιχεία που παρέθεσα είναι ότι δεν πρέπει να δεχόμαστε άκριτα ότι λέει το ΚΚΕ που δυστυχώς εσείς το κάνατε.

Ο Αδάμ Μουζενίδης δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο. Επί κατοχής ήταν Γραμματέας του ΚΚΕ στον Βόλο με το ψευδώνυμο Βασίλειος Μακρυγιάννης και το συνωμοτικό του Βάσος. Οργάνωσε τον Αύγουστο του 1943 απαγωγή του Μητροπολίτου Δημητριάδη Ιωακείμ (σε συνεργασία με έναν ΕΑΜίτη παπά) διότι ο Μητροπολίτης διαμαρτυρόταν συνεχώς στο ΕΑΜ για καταπίεση απ’ το ΕΑΜ του λαού Βόλου (κλοπές χρημάτων, ποιμνίων κλπ). Η ανακοίνωση της απαγωγής έγινε στα μέσα 1945 δηλαδή 3 χρόνια πριν την δολοφονία του Πολκ, άρα σε χρόνο ανύποπτο. Λεπτομέρειες θα βρείτε (αν έχετε όρεξη να ψάξετε) στο βιβλίο του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ «Μεταξύ κατακτητών και ανταρτών» σελίς 158.

Αλλά το ότι ζούσε ο Μουζενίδης κατά την εποχή της δολοφονίας πέραν του γεγονότος ότι το είπαν στην δίκη τόσοι μάρτυρες μεταξύ των οποίων και η γυναίκα του Ευδοξία Μολυβδά, το λέει το μαρτυράει το ίδιο το ΚΚΕ.

Για ρίχτε μια ματιά σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του ΚΚΕ που εξεδόθη τον Αύγουστο του 1952 στο σιδηρούν Παραπέτασμα με τίτλο ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ Έκδοση στο παραπέτασμα τον Αύγουστο 1952 σελίς 174, 175 ΜΟΚΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ του Θανάση. Γεννήθηκε στα

1909 στην Καστανιά Σερβίων. Μέλος του ΚΚΕ. Βγήκε στο βουνό στις 15/1/45. Στα 1948 ονομάστηκε υπολ/γός πεζικού. Έπεσε το Γενάρη του 1949 στο Σαραντάπορο Σερβίων. Με πρόταση της Ι Μεραρχίας έχει προαχθεί τιμητικά στο βαθμό του λοχαγού πεζικού. ΜΟΚΑΣ ΕΥΑΓ. του Δημήτρη, (Τρικαλινός). Γεννήθηκε το 1901 στο Δερελί Τυρνάβου. Μέλος του ΚΚΕ. Έπεσε στο ύψωμα Γκίνοβα τον Γράμμου στις 12/8/48. Ταγματάρχης πεζικού. Τιμημένος νεκρός, Δ/γμα 21/9/48. ΜΟΛΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ-Εργάτης από τη Θεσσαλονίκη. Γεννήθηκε το 1906. Στέλεχος του ΚΚΕ. Πέθανε στον Άη-Στράτη από την πείνα, την 1/3/42. Εξόριστος της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας. ΜΟΛΙΟΣΙΔΗΣ Κ. Καταδικάστηκε σε θάνατο από το έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης και εκτελέστηκε στις 9 Μάη 1947. ΜΟΛΥΒΑΔΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ - Από τα Γιάννενα. Μέλος του Συμβουλίου ΕΠΟΝ Περιοχής Ηπείρου. Βασανίστηκε από Ζερβικούς και πέθανε δεμένη σ' ένα δέντρο το Δεκέμβρη τον 1943. ΜΟΝΑ-ΣΠΕΓΓΟΥ ΠΑΤΡΑ του Ανάργυρου. Γεννήθηκε στα 1924 στην Τρίπολη Αρκαδίας. Μέλος του ΚΚΕ. Βγήκε στο βουνό στην 1/8/48. Ανθ/γός υγειονομικού. Σκοτώθηκε στις 29/8/49 στο Γράμμο. ΜΟΝΕΔΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ-Κατάγεται απ' τη Μάνη. Καταδικάστηκε μετά τη Βάρκιζα σε θάνατο για σαμποτάζ που έκανε σε βάρος των γερμανών στην πρώτη κατοχή. Εκτελέστηκε στην Αίγινα στις 19/6/47. ΜΟΝΤΑΚΑΣ Γ-Στέλεχος του ΚΚΕ. Σκοτώθηκε από μοναρχικούς έπειτα από φριχτά βασανιστήρια στις 19/11/46. ΜΟΣΧΟΒΑΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ του Γιάννη. Απ' το Λιτόχωρο Κατερίνης. Γεννήθηκε στα 1916. Μέλος του ΚΚΕ. Βγήκε στο βουνό στις 27/3/46. Υπολ/γός ΠΕ. Έπεσε στις 3/9/48 στη Μέσκινα του Μάλι-Μάδι Βίτσι. Με πρόταση της 16ης Ταξιαρχίας έχει προαχθεί τιμητικά στο βαθμό του λοχαγού ΠΕ. ΜΟΣΧΟΝΑΣ Β-Εκτελέστηκε στη Θεσσαλονίκη στις 6/6/47. ΜΟΣΧΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ. Ανάπηρος του Ελληνοϊταλικού πολέμου. Από το Αίγιο. Φλογερός πατριώτης. Πιάστηκε από τους Ιταλούς και παραδόθηκε στους γερμανούς στο Χαϊδάρι. Την Πρωτομαγιά του 1944 εκτελέστηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής με τους 200.

ΜΟΣΧΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ Αδελφός του Μόσχου Δημήτρη. Μαθητής Γυμνασίου. Για τη δράση του πιάστηκε και φυλακίστηκε, απολύθηκε όμως γιατί ήταν μόλις 16 χρονώ. Αργότερα ξαναπιάστηκε και εκτελέστηκε στην Πάτρα στις 13/7/44. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ Ν-Συντάχτης της εφημερίδας της αντίσταση-«Αγώνας». Έπεσε στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. ίΟΠΟΥΛΟΣ Χ-Εκτελέστηκε στην Αλεξ/πολη στις 31/7/47. ΜΟΥΖΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ του Βασίλη. Υπηρετούσε στην III Μεραρχία Πελοποννήσου. Μέλος του ΚΚΕ. Έπεσε στις 15/7/47. Με πρόταση του ΚΓΑΝΕ ονομάστηκε μετά το θάνατο του υπολ/γός πεζικού.

ΜΟΥΖΕΝΙΔΗΣ ΑΔΑΜ. Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Λογιστής-υπάλληλος. Γεννήθηκε στον Καύκασο το 1899. Ζούσε στη Θεσσαλονίκη. Συνδικαλιστικό στέλεχος εμποροϋπαλλήλων Θεσσαλονίκης. Δούλεψε στην ΟΚΝΕ, στην εφημερίδα «Νεολαία». Μέλος της Επιτροπής Πόλης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία τον έκλεισε στην Ακροναυπλία. Από κει μεταφέρθηκε στη «Σωτηρία». Απελευθερώθηκε από τμήμα του ΕΛΑΣ Αθήνας. Δούλεψε στην οργάνωση Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ, γραμματέας της Κομματικής οργάνωσης Βόλου, στην ΚΟ Αθήνας. Το 1947 δούλεψε στην Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης. Βγήκε στο βουνό και ξαναγύρισε για τη Θεσσαλονίκη. Στην Επιστροφή σκοτώθηκε στα Κρούσια από αεροπλάνο.

ΜΟΥΖΕΝΙΔΗΣ ΜΗΤΣΟΣ-Γραμματέας Α' Αχτίδας της ΚΟ Πειραιά του ΚΚΕ. Δολοφονήθηκε στις 23/3/43. ΜΟΥΠΑΓΙΑΤΖΗΣ ΝΙΚΟΣ Ράφτης. Μέλος του ΚΚΕ. Γεννήθηκε στη Μικρά Ασία και ζούσε στο Βόλο. Σκοτώθηκε στις 2 Ιούνη 1936 στα γεγονότα του Βόλου στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης. ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ. Από το Παλιόκαστρο Σερρών. Από τους πρώτους αντάρτες του ΕΛΑΣ στην περιοχή Νιγρίτας. Μέλος του ΚΚΕ. Στο ΔΣΕ από το 1946. Σκοτώθηκε στις μάχες του Λαϊλιά Σιδηροκάστρου τον Αύγουστο 1947. Ήταν διοικητής τάγματος. ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ του Σταύρου (Στάθης). Γεννήθηκε στα 1925 στην Καστανιά Αλμωπίας. Μέλος του ΚΚΕ. Βγήκε στο βουνό την 1/9/46. Φοίτησε στη Γ' σειρά της ΣΑΓΑ. Ονομάστηκε ανθ/γός πεζικού. Έπεσε στις 19/7/48 "Τ" Λημέρια Γράμμου.

Συμπέρασμα: Όπως βλέπετε το ΚΚΕ ενώ σε όλους έχει ημερομηνία θανάτου εμφανίζεται εν έτη 1952 να ΜΗΝ ξέρει ΠΟΤΕ σκοτώθηκε ένα τόσο σημαντικό στέλεχός του αφού ήταν μέλος της Κ. Επιτροπής του!!! Δεν προβληματίζει η ΜΗ ύπαρξη ημερομηνίας θανάτου;

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΡΗΓ. ΣΤΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Στακτόπουλος που έγινε «ήρωας» κλπ που θα ονομάσουν οδό προς τιμήν του και ίσως στήσουν και άγαλμα ώστε ο λαός «να μη ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» κλπ ήταν πολύ σκοτεινός τύπος. Προπολεμικά εργαζόταν στην αντιβενιζελική εφημερίδα «ΦΩΣ». Επί κατοχής ήταν ο ισχυρός ανήρ της Γερμανικής προπαγανδιστικής εφημερίδας της Θεσσαλονίκης «ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ» του γνωστού δημοσιογράφου Παπαστρατηγάκη και ταυτόχρονα το χαϊδεμένο παιδί των Γερμανών Λαχμάγερ και Βέρνερ, δεν ξέρω αν ήταν και του Μέρτεν. Όταν έφυγαν οι Γερμανοί από την Θεσσαλονίκη το «γύρισε» και έγινε «αντιστασιακός» και μάλιστα μαχητικός. Δεν ήταν ο

πρώτος ούτε ο τελευταίος αλλά άλλη φορά θα σας δώσω στοιχεία γι’ αυτούς, αρκετοί μάλιστα εξελέγησαν βουλευτές με την ... Ε.Δ.Α. Δυστυχώς η ιστορία της κατοχής είναι άγνωστη και υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση είναι η ισχυρή «προοδευτική» λογοκρισία..

Μόλις λοιπόν έφυγαν οι Γερμανοί έγινε πρόεδρος της συνελεύσεως Συντακτών Θεσσαλονίκης και υπέρ το δέον «αντιστασιακός» απειλούσε τους συντάκτες (ΕΑΜοκρατία γαρ) να μην ξαναγράψουν στις «αστικές» εφημερίδες. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται στην κατάθεσή τους όλοι οι δημοσιογράφοι της Θεσσαλονίκης. Ενοχοποιήθηκε για την δολοφονία του ταγματάρχη Μελιγδη έξω από το ξενοδοχείο Μεντιτεράνια κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών Θεσσαλονικής.

Την άνοιξη του 1945 ο Στακτόπουλος εργαζόταν στην κομμουνιστική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Λαϊκή Φωνή». Πού σύμφωνα με την συμφωνία της Βάρκιζας κυκλοφορούσε ελεύθερα. Παράλληλα φοίτησε μαζί με αλλά 23 άτομα σε σχολή κατασκοπείας του ΚΚΕ με δάσκαλο τον Βασβανά!

Τον Οκτώβριο του 1946 (είχε αρχίσει ο ανταρτοπόλεμος του ΚΚΕ ή συμμοριτοπόλεμος κατά την επίσημη ονομασία του ΟΗΕ) η «Λαϊκή Φωνή» δημοσίευσε με μεγάλα γράμματα στην πρώτη σελίδα «Ο Στακτόπουλος διαγράφτηκε από το κόμμα». Δεν σας προκαλεί την περιέργεια η τόσο διατυμπανισθείσα διαγραφή; Λέγεται ότι είχε σχέσεις και με την Ιντέλιντζες Σέρβις. Μετά την διαγραφή μετεπήδησε στην «Μακεδονία» και επειδή γνώριζε Αγγλικά παρακολουθούσε τις εργασίες της επιτροπής του ΟΗΕ που εξέταζε τις καταγγελίες της Ελλάδος για βοήθεια των Ελλήνων κομμουνιστών που ελάμβαναν από τους Βόρειους κομμουνιστές γείτονες που τελικά αποδείχθηκαν αληθείς. Δεν σας είναι γνωστό ότι μερικοί υπάλληλοι της επιτροπής αυτής τελικώς κατέφυγαν στους αντάρτες!!! (ήταν μέλη του ΚΚΕ!!!)

Οι ουλές στο πρόσωπό του δεν ήταν από τα βασανιστήρια όπως ισχυρίζεται αλλά από αναποδογύρισμα ενός τζιπ με οδηγό κάποιον Κωνσταντινίδη. Ο τελευταίος ήταν πολύ περίεργο πρόσωπο. Είχε ανακατευτεί και με μια πλαστή επιστολή του ... Στάλιν που συζητήθηκε πολύ εκείνο τον καιρό. Οι «Δημοκράτες» σαν αδιάσειστο στοιχείο της μη ενοχής του Στακτοπούλου παρουσιάζουν το γεγονός ότι η ασφάλεια Θεσσαλονίκης τον κράτησε στα κρατητήριά της και δεν τον έστειλε στις τακτικές φυλακές.

Στις τακτικές φυλακές ως γνωστόν δρούσαν τότε οι κομμουνιστικοί πυρήνες, φαντάζεστε τι θα γινόταν υπό την επήρεια αυτών. Και ασφαλέστερος ήταν στην Ασφάλεια και ελπίδες να πει κάτι περισσότερο (αν είχε) απ’ ότι στην δίκη του υπήρχαν, διότι στην δίκη του παραδέχθηκε πολλά, άλλο αν μετέπειτα ανακάλεσε όταν τον σήκωνε το «κλίμα» για να φτάσουμε σήμερα να τον κάνουμε ήρωα.

Σχόλιο: Είμαστε πολύ περίεργος λαός. Όσους αναγνωρίζει η αριστερά ως ήρωες το κάνουμε και εμείς οι υπόλοιποι. Πρόσφατο παράδειγμα με τον Ν. Πλουμπίδη. Επί χρόνια εκατηγορείτο από το ΚΚΕ ως χαφιές, μόλις το 1996 τον απεκατέστησε, του έστησε μνημείο στο Χαϊδάρι. Στις ανατολικές χώρες ήταν ανηρτημένο το πορτραίτο του Μανώλη Γλέζου σε όλα τα ελληνικά σχολεία μέχρι το 1968 τον δίδασκαν στα σχολικά βιβλία όπως τώρα εδώ στην Ελλάδα ως ήρωα. Μόλις τον διέγραψε το ΚΚΕ έπαυσε ο θόρυβος γύρω από το όνομά του. Αλήθεια δεν ψάχνετε εσείς την ιστορία του στρατιωτικού Κων/νου Κουκκίδη που έπεσε τυλιγμένος από την ακρόπολη 27-4-1941 με την ελληνική σημαία; Ήταν ανώτερος (ηρωικώς) ο Γλέζος από αυτόν; Και γιατί μνημονεύεται ο Γλέζος και όχι ο Σάντας αφού μαζί την κατέβασαν; Αν πάτε στο Ελεύθερο Βήμα Ιουνίου 1941 θα δείτε επικήρυξη των αφαιρεσάντων την Γερμανική σημαία από την ακρόπολη των Γερμανών και του αρχηγού του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος Ελλάδος ..... Γεωργ. Μερκούρη θείου της Μελίνας. Η Μελίνα επί κατοχής ζούσε πλουσιοπάροχα αφού είχε και οδηγό και υπηρέτη πληρωμένο από την τράπεζα Ελλάδος (η Εθνική) όπου διοικητής ήταν ο θειος της. Τέλος σχολίου.

Σας έγραψα λίγα, θα μπορούσα να γράψω περισσότερα. Καταλαβαίνεται ότι η εύρεση της αλήθειας αν αποβάλλετε (ας μου επιτραπεί και πάλι η έκφρασης) τις «τσίμπλες της αριστεράς» θα βρεθεί με κόπο βέβαια. Προσπαθήστε να βρείτε τα πρακτικά της δίκης (τα γνήσια όχι τα παραχαραγμένα) τα αρχεία της Ασφαλείας (αν σας επιτρέψουν το ψάξιμο και αν δεν έχουν καταστραφεί) να συζητήσετε με άτομα που ασχολήθηκαν με την υπόθεση εκ μέρους της Ασφαλείας τότε (ζουν αρκετοί συνταξιούχοι) και εκ μέρους του ΚΚΕ. Από πλευράς ΚΚΕ (επισήμου) μην περιμένετε τίποτα απλώς παλιά μέλη νυν αποστασιοποιημένα μπορούν κάπως να σας διαφωτίσουν, αν και την υπόθεση την χειρίστηκαν λίγα άτομα, υψηλά ιστάμενα του ΚΚΕ. Κάνετε μια αρχή από το βιβλίο του Γεωργίου Μόδη «Τέσσαρες δίκες στη Θεσσαλονίκη» Αθήνα 1959 γράφει κάτι για την υπόθεση αυτή.

3. Τι λέει ένας ιστορικός

ΕΙΣ ΑΚΟΜΗ ΑΘΛΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Η ΥΠΟΘΕΣΙΣ ΠΟΛΚ

(Το κείμενο υπάρχει στην ιστορία της χωροφυλακής του Αποστόλου Δασκαλάκη σελίς 935)

Εκτός της λίαν ευεργετικής δια τον πληθυσμόν η πλήρης εξάρθρωσις των συνωμοτικών τρομοκρατικών της Μακεδονικής πρωτευούσης επιδράσεως οργανώσεων και η σύλληψις των κυριωτέρων δραστών του εγκληματικού δικτύου, σημαντική αυτή επιτυχία της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης, είχε βαρυτάτας συνεπείας και δια τον συμμοριτισμόν της Μακεδονίας. Στερηθείς ούτος μέσων συνδέσμου μετά των εν Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία ηγετικών στοιχείων του κομμουνισμού, απωλέσας τους πληροφο ριοδότας και φροντιστάς αποστολής επισιτιστικών και πολεμικών εφοδίων, μη δυνάμενος πλέον να βοηθηθή από παράλληλον τρομοκρατικήν δράσιν και καταδιωκόμενος παντού απηνώς υπό Στρατού και Χωροφυλακής, βαίνει προς την δύσιν του. Αλλ' ενώ η Χωροφυλακή δικαίως επευφημείτο υπό του εθνικόφρονος κόσμου διά τας δάφνας τας οποίας έδρεψεν εις την υπηρεσίαν της αγωνιζομένης Ελλάδος, ο δε πληθυσμός της Θεσσαλονίκης κατόπιν τόσων δεινών ταλαιπωριών απελάμβανε σχετικής ηρεμίας και γαλήνης, νέον οδυνηρόν επεισόδιον συνετάραξε την κοινήν γνώμην και παρ' ολίγον να καταστή αφορμή νέων βαρύτατων πολιτικών ανωμαλιών εις την Ελλάδα. Πρόκειται περί της πολυκρότου υποθέσεως της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ.

Την 12ην Μαΐου 1948 το Γ' Αστυνομικόν Τμήμα Θεσσαλονίκης έλαβε ταχυδρομικώς φάκελον, εντός του οποίου ευρίσκετο το δελτίον ταυτότητος του Αμερικανού δημοσιογράφου Γεωργίου Πολκ, του οποίου από τίνων ημερών είχον απολεσθή τα ίχνη εκ του ξενοδοχείου «Αστόρια» εις το οποίον διέμενε. Μέχρι της στιγμής, η ήδη καταγγελθείσα εξαφάνισίς του, δεν είχε γεννήσει σοβαράς ανησυχίας, διότι, κατά τας πληροφορίας της Αστυνομίας, ο Αμερικανός αυτός δημοσιογράφος, απεσταλμένος μεγάλου ραδιοφωνικού συγκροτήματος των Ηνωμένων Πολιτειών, είχε την συνήθειαν να εξαφανίζεται συχνάκις εκ του φιλικού του περιβάλλοντος δια να επισκεφθή μυστικώς και να λάβη συνεντεύξεις παρά προσωπικοτήτων ιδιαζούσης σημασίας, κατά την πλήρη ανωμαλιών και προκαλούσαν την διεθνή προσοχήν πολιτικήν εκείνην περίοδον της Ελλάδος. Ελέγετο μάλιστα υπό των φίλων του ότι κατέβαλε προσπαθείας προς μετάβασιν εις τα βουνά, διά συνάντησιν μετά του αρχηγού των συμμοριτών Μάρκου, και η εξαφάνισίς του εχαρακτηρίζετο υπό πολλών ως επιτυχία της επικινδύνου, αλλ' από δημοσιογραφικής πλευράς μεγάλου ενδιαφέροντος αποστολής αυτής. Αλλ' αφ' ης ελήφθη εις την Αστυνομίαν ο μυστηριώδης φάκελος μετά της ταυτότητός του, εγεννήθησαν σοβαραί και δεδικαιολογημέναι ανησυχίαι περί της τύχης του. Η ιδέα ότι είχε μεταβή προς συνάντησιν του Μάρκου, ενισχυομένη και υπό της αταραξίας της Ελληνίδος συζύγου του, εδέσποζεν εισέτι εις την σκέψιν και των αστυνομικών οργάνων. Πράγματι, τόσον η μεταβάσα εξ Αθηνών εις Θεσσαλονίκην σύζυγός του, όσον και τα πρόσωπα του φιλικού του περιβάλλοντος, βέβαια ότι ο Πολκ είχε μεταβή προς συνάντησιν του Μάρκου, απέτρεπον την Αστυνομίαν να διενεργήση ερεύνας εκ φόβου μη δυσχερανθή η αποστολή του. Την αποστολήν της ταυτότητος εχαρακτήριζον ως τυχαίον γεγονός, πιθανώς απολεσθείσαν και σταλείσαν υπό τινος ανευρόντος προς παράδοσιν εις τον δικαιούχον. Πάντως η Διεύ θυνσις Αστυνομίας Θεσσαλονίκης έκρινε διά παν ενδεχόμενον σκόπιμον όπως ειδοποίηση περί της εξαφανίσεως του τηλεγραφικώς τας Αρχάς Χωροφυλακής Μακεδονίας και Θράκης, αποστέλλουσα και αντίγραφόν της εις την ταυτότητα φωτογραφίας του και να ζητήση διεξαγωγήν ερευνών περί της παρουσίας του ή των κινήσεων του.

Ούτως είχον τα πράγματα, ότε την πρωίαν της 16ης Μαΐου 1948 ανεσύρθη εκ της θαλάσσης εις την προβλήτα Θεσσαλονίκης πτώμα.

Όπερ, ως διεπιστώθη αμέσως, ανήκεν εις τον δημοσιογράφον Πολκ."Εφερε τραύμα σφαίρας περιστρόφου εις το ίνιακόν όστούν και είχε χείρας και πόδας δεδεμένας διά σχοινιού. Ουδεμία πλέον αμφιβολία, ότι επρόκειτο περί στυγερού εγκλήματος. Επίσης απεκλείετο εκδοχή ότι έπεσε θύμα κακοποιών προς λήστευσιν, διότι άνευρέθησαν εις τα θυλάκιά του μεγάλα χρηματικά ποσά εις ελληνικά και ξένα νομίσματα. Ουδεμία αμφιβολία ότι επρόκειτο περί εγκλήματος, εξυπηρετούντος πολιτικούς σκοπούς.

Από της πρώτης στιγμής η αναλαβούσα την διερεύνησιν του εγκλήματος Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, εισήλθεν εις τον ορθόν δρόμον, διαγνώσασα την πραγματικότητα εκ διαισθήσεως και εκ πικράς πείρας των κομμουνιστικών μεθόδων. Κατά την εκδο χήν της Αστυνομίας, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Πολκ εδολοφονήθη υπό αναρχοκομμουνιστών, οι οποίοι με την υπόσχεσιν ότι θα τον ωδήγουν εις τα βουνά προς συνάντησιν του Μάρκου τον παρέσυρον εις κάποιαν πλησίον θαλασσίαν περιοχήν, όπου διεπράχθη το έγκλημα, διά να αποδοθή κατόπιν εις δεξιά στοιχεία ή ακόμη και εις την Αστυνομίαν. Επρόκειτο περί απλής εκδοχής, διότι τα ανακριτικά και αστυνομικά όργανα ουδέν είχον στοιχείον προς στήριξιν ταύτης. Τουναντίον, από της ιδίας ημέρας της υπό των εφημερίδων αναγγελίας της ανευρέσεως του πτώματος του Αμερικανού δημοσιογράφου, αφέθη υπό των οργάνων του αριστερού τύπου να υπονοηθή ότι, η δολοφονία διεπράχθη υπό πρακτόρων της δεξιάς, χωρίς να αποκλείεται και η διευκόλυνσις ή συνεργία οργάνων της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης.

Τούτο προεκάλεσεν αστραπιαίως αφάνταστον αναταραχήν εις ολόκληρον την Ελλάδα, μετ' οξυτάτης διαμάχης εθνικοφρόνων και αριστερών, των μεν αποδιδόντων το έγκλημα εις τους δε. Ο παράνομος ραδιοφωνικός σταθμός των συμμοριτών εξαπέλυε μύδρους κατά της Κυβερνήσεως και της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης, διαβεβαιών ότι πράγματι ο Πολκ επρόκειτο να μεταβή εις τα βουνά προς συνάντησιν του Μάρκου, αλλ'

εδολοφονήθη καθ' οδόν υπό των οργάνων του φασισμού, εν συνεργασία μετά της Χωροφυλακής, διά να μη αποκαλύψη εις την διεθνή κοινήν γνώμην την αλήθειαν περί του λαϊκού αγώνος «για δημοκρατία και λευτεριά».

Αλλά το χειρότερον πάντων ήτο ότι, χάρις εις την διεθνή κομμουνιστικήν προπαγάνδαν, η υπόθεσις έλαβεν από της πρώτης ημέρας παγκόσμιον έκτασιν. Οι εν Θεσσαλονίκη διαμένοντες χάριν των εργασιών της Βαλκανικής Επιτροπής ξένοι ανταποκριταί, εκ των οποίων οι πλείστοι ήσαν αριστερών φρονημάτων, έσπευσαν να διατυμπανίσουν ανενδοιάστως την εκδοχήν ότι, επρόκειτο περί στυγερού εγκλήματος, διαπραχθέντος υπό της δεξιάς, προς αποσόβησιν λήψεως υπό του Πολκ συνεντεύξεως μετά του Μάρκου και ενημερώσεως της διεθνούς κοινής γνώμης, ως προς την αλήθειαν περί του «δημοκρατικού κινήματος». Μερικοί εξ αυτών γνωστοί διά τα κομμουνιστικά των φρονήματα, δεν εδίστασαν να αποδώσουν συμμετοχήν εις τα κυβερνητικά όργανα. Ήρχισε τότε ανά τον κόσμον μία τρομερά κατά της Ελλάδος δυσφημιστική εκστρατεία, την οποίαν, ως έπρεπε να αναμένη τις, ετροφοδότουν αφθόνως και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί των χωρών του παραπετάσματος, εκτοξεύοντες μύδρους κατά της «φασιστικής Ελληνικής Κυβερνήσεως» και των «δολοφονικών οργάνων της».

Θα εδικαιούτο να ελπίση τις ότι, εις τας Ηνωμένας Πολιτείας της Αμερικής, όπου ακριβώς κατά την εποχήν αυτήν εξεδηλούτο ζωηρά αντικομμουνιστική αντίδρασις, ενισχύετο δε οικονομικώς και εις τας διεθνείς διασκέψεις ο αντικομμουνιστικός αγών της Ελλάδος, η υπόθεσις αυτή θα εξητάζετο ψυχραίμως και με την επιβαλλομένην ήρεμον λογικήν ενατένισιν. Αλλ' ο Πολκ ήτο Αμερικανός, τούτο δε συνεκίνησεν ιδιαιτέρως την Αμερικανικήν κοινήν γνώμην και την κατέστησεν επιδεκτικήν των βελών της συκοφαντίας. Η ανθελληνική προπαγάνδα εμαίνετο κυριολεκτικώς, παριστάνουσα με ψευδείς περιγραφάς την Ελλάδα ως κράτος δολοφόνων και κακοποιών. Ακόμη και πολλοί Αμερικανοί υγιών φρονημάτων και συμπαθώς διακείμενοι προς τον αντισυμμοριακόν αγώνα της Ελλάδος, εξεφράζοντο μετ' αγανακτήσεως διά το διαπραχθέν «ελληνικόν ανοσιούργημα εις βάρος Αμερικανού δημοσιογράφου» και εζήτουν σύστασιν και επί τόπου μετάβασιν ειδικών Αμερικανών προς διεξαγωγήν ανακριτικής ερεύνης.

Η Αμερικανική Κυβέρνησις υπό την πίεσιν της κοινής γνώμης και κατόπιν εντολής του Κογκρέσσου ζητούντος επειγόντως εξηγήσεις, απέστειλεν εις την Ελλάδα τον στρατηγόν Ντόνοβαν, αρχηγόν των Αμερικανικών Μυστικών Υπηρεσιών κατά την διάρκειαν του πολέμου και ειδικόν προς εξιχνίασιν πολύπλοκων υποθέσεων. Η Ένωσις Αμερικανών Δημοσιογράφων υπό την πίεσιν αριστερών μελών της διεκήρυξεν ότι, «ήτο απαράδεκτον καθ' ον χρόνον η Αμερικανική Κυβέρνησις ενισχύει οικονομικώς την Ελλάδα εις βάρος των φορολογουμένων Αμερικανών πολιτών, οι Έλληνες να δολοφονούν Αμερικανούς πολίτας». Μετά πρωτοφανούς επιπολαιότητος και παρά πάντα κανόνα Δικαιοσύνης προεβλήθη ενώπιον της κοινής γνώμης το επιχείρημα ότι, «τα όργανα του Ελληνικού Κράτους και ιδιαιτέρως η Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης, πρέπει να θεωρούνται όχι ως αμέτοχα της δολοφονίας, εφ' όσον δεν ανακαλύπτουν και συλλαμβάνουν τους δολοφόνους». Μεγάλαι αμερικανικοί εφημερίδες και συγκροτήματα ραδιοφωνικά, απέστειλαν ειδικούς επί αστυνομικών θεμάτων αντιπροσώπους των προς διεξαγωγή ν ιδιαιτέρων ερευνών.

Η Ελληνική Κυβέρνησις ανησύχησε σοβαρώς, τοσούτο μάλλον, καθόσον αυτήν ακριβώς την εποχήν, η Ελληνική υπόθεσις απησχόλει, κατόπιν προσφυγής της Ελλάδος εις τα Ηνωμένα Έθνη, διεθνείς διασκέψεις. Η δολοφονία του Πολκ θα παρείχε μοναδικήν ευκαιρίαν εις τους αντιπροσώπους των χωρών του παραπετάσματος προς εντονωτέραν δυσφημιστικήν εκστρατείαν, κατά του «φασιστικού κράτους των δολοφόνων», η δε υποστηρίζουσα τα Ελληνικά δίκαια Αμερικανική αντιπροσωπεία θα περιέπιπτεν εις δύσκολον θέσιν. Οι υπουργοί Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως έσπευσαν εις Θεσσαλονίκην, όπου συνεκροτήθη μεγάλη σύσκεψις, εις την οποίαν μετέσχον οι στρατιωτικοί ηγέται Μακεδονίας, οι ανώτεροι δικαστικοί παράγοντες και τα ηγετικά στελέχη Χωροφυλακής της περιοχής. Υπό πάντων ανεγνωρίσθη η απόλυτος και υψίστης Εθνικής σημασίας ανάγκη, όπως άνευ αναβολής στιγμής διαλευκανθή το έγκλημα και συλληφθούν οι δράσται. Οι εισαγγελείς εφετών Κωνσταντινίδης και πλημμελειοδικών Μουστάκης και ο ανακριτής Κολοτούρος, οι οποίοι είχον ήδη λάβει εις χείρας των την διεξαγωγήν των ανακρίσεων, διεκήρυξαν ανενδοιάστως, ότι η Χωροφυλακή ουδέ εις το ελάχιστον και καθ' οιονδήποτε τρόπον είναι αναμεμιγμένη εις το έγκλημα, συνεφώνουν δε με την γνώμην της ότι τούτο ήτο έργον των κομμουνιστών. Έπρεπεν όμως αντί πάσης θυσίας να περιέλθουν εις χείρας της Δικαιοσύνης αποδεικτικά στοιχεία και να ανακαλυφθούν οι ένοχοι. Προς τούτο, συμφωνούντος και του διευθυντού Αστυνομίας Ξανθοπούλου, εκρίθη γενικώς ως μόνος κατάλληλος ο διευθυντής Ασφαλείας ταγματάρχης Νικ. Μουσχουντής, ο όποιος είχεν ήδη αποκτήσει φήμην και κύρος ασυναγώνιστων ικανοτήτων, εκ της όλης προσφάτου ανακαλύψεως των συνωμοτικών οργανώσεων Θεσσαλονίκης και συλλήψεως των ενόχων.

Ο αείμνηστος συνταγματάρχης Χωροφυλακής Νικόλαος Μουσχουντής, διακεκριμένη αστυνομική φυσιογνωμία, διεθνούς φήμης. Ο Μουσχουντής, ταγματάρχης τότε, διοικητής του Τμήματος Γενικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, ήτο δ ιθύνων νους της έξιχνιάσεως της πολύκροτου υποθέσεως δολοφονίας του Γ. Πολκ. Χάρις εις το άστυνομικόν του δαιμόνων και την βοήθειαν των συνεργατών του αξιωματικών της Χωροφυλακής, κατώρθωσε να εξιχνίαση την δολοφονίαν, παραπεμφθέντων των κομμουνιστών δολοφονούν εις την Δι-καιοσύνην. Ούτω διέσωσε το γόητρον ουχί μόνον τον Σώματος της Χωροφυλακής άλλα και της Ελλάδος γενικώτερον, διότι οι κομμουνισταί τεχνηέντως προσεπάθησαν να αποδώσουν το εγκωμια εις την Έλληνικήν Κυβέρνησιν, ως πραχθέν διά της Χωροφυλακής, προκειμένου να επιτύχουν μεταστροφήν της Αμερικανικής κοινής γνώμης και Κυβερνήσεως εναντίον της Ελλάδος, και διακοπή η αμερικανική βοήθεια, καθ' ον χρόνον η Ελλάς εμάχετο τον υπέρ όλων αγώνα.

Ο Μουσχουντής ανέλαβε τω όντι ηράκλειον έργον. Δεν είχεν αμφιβολίαν ότι η δολοφονία ήτο έργον των κομμουνιστών. Αλλ' οι κομμουνισταί εγνώριζον να σχεδιάζουν επιμελώς τα διαπραττόμενα εγκλήματα, να εξαφανίζουν οιονδήποτε αποδεικτικόν στοιχείον και να περιπλέκουν την υπόθεσιν προς παραπλάνησιν της Δικαιοσύνης, συχνάκις δε προς απόδοσιν ευθυνών εις τους αντιπάλους των. Ουδέν άλλο στοιχείον ενοχοποιήσεως είχεν εις χείρας του, πλην της διευθύνσεως του φακέλου διά του οποίου εστάλη η ταυτότης του Πολκ εις το Αστυνομικόν Τμήμα. Γραφολογική εξέτασις τούτου, εν συγκρίσει προς την γραφήν γνωστών κακοποιών και κομμουνιστών, ουδέν απέδωσεν. Ο Μουσχουντής ευρίσκετο εις απόγνωσιν καθ' όσον η Κυβέρνησις τον επίεζε προς επιτάχυνσιν της ανακαλύψεως των ενόχων, οι δε συγκεντρωθέντες εις Θεσσαλονίκην Αμερικανοί δημοσιογράφοι εθορύβουν και τινες εξ αυτών ησχημόνουν εις βάρος της Ελληνικής υπολήψεως, με κακοήθεις υπαινιγμούς κατά της Χωροφυλακής, ως από σκοπού μη ανακαλυπτούσης τους δράστας. Το χειρότερον όλων ήτο ότι ο απεσταλμένος της Αμερικανικής Κυβερνήσεως στρατηγός Ντόνοβαν, κακώς προδιατεθειμένος εκ του γενομένου εν Αμερική θορύβου και φύσει ευερέθιστος, όταν έφθασεν εις Θεσσαλονίκην απεδείχθη απρόσιτος προς συνεργασίαν. Καταλαμβανόμενος υπό παραφόρου οργής διά πάσαν διατύπωσιν γνώμης αντιθέτου προς την ιδικήν του, επετίμα δι' απρεπών εκφράσεων τα εντεταλμένα προς διαλεύκανσιν του εγκλήματος αστυνομικά όργανα, ιδιαιτέρως δε τον Μουσχουντήν, εναντίον μάλιστα του οποίου επεχείρησε και να χει ροδικήση «διότι επέμεινεν ηλιθίως να περιορίζη την έρευναν προς τους κομμουνιστάς, ενώ θα έπρεπε απ' αρχής να την είχε στρέψει και προς άλλας κατευθύνσεις». Ο Μουσχουντής, ήρεμος και σώφρων από χαρακτήρος, έχων δε και πλήρη συναίσθησιν της δύσκολου θέσεως εις την οποίαν θα έρριπτε την Ελληνικήν Κυβέρνησιν, αν έφθανεν εις ρήξιν μετά του εκπροσώπου της Αμερικανικής Κυβερνήσεως, κατέπιε το ποτήριον των ύβρεων και απειλών, περιοριζόμενος εις αξιοπρεπούς αυστηρότητος ύφος, αλλά μετ' ευπρεπείας λόγων να παρέχη την διαβεβαίωσιν ότι «θα πράξη παν το ανθρωπίνως δυνατόν, στρεφόμενος προς όλας τας κατευθύνσεις και είναι βέβαιος ότι με την βοήθειαν του Θεού θα φθάση ταχέως εις αποτέλεσμα». Φλογερός πατριώτης, Έλλην και κατεχόμενος υπό βαθύτατου αισθήματος θεοσέβειας, μετέβαινε κατά τας δραματικάς εκείνας ημέρας πολύ πρωί, πριν αρχίσει την εργασίαν του εις την Εκκλησίαν, προσηύχετο μετά δακρύων εις τον Θεόν να τον βοηθήση να φέρη εις πέρας το έργον αυτό επ' αγαθώ της Ελλάδος και διά την τιμήν του Σώματος της Χωροφυλακής. Δεν θα επεκταθώμεν εις τα περαιτέρω καθέκαστα της υπό της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης διαλευκάνσεως του υπό των κομμουνιστών διαπραχθέντος στυγερού εγκλήματος, διότι πάντα ταύτα ανευρίσκονται εν λεπτομέρεια εις την εν συνεχεία δημοσιευομένην έκθεσιν της Διευθύνσεως Αστυνομίας Θεσσαλονίκης. Περιοριζόμεθα εις τινα κύρια σημεία προς ολοκλήρωσιν της εκθέσεως του θέματος, εν τω πλαισίω του σκοπού του ανά χείρας βιβλίου.

Ο Μουσχουντής, πλαισιούμενος υπό ικανωτάτων αξιωματικών και οπλιτών της Χωροφυλακής, ερρίφθη ψυχή τε και σώματι εις την προσπάθειαν της εξιχνιάσεως του εγκλήματος, στρεφόμενος πράγματι προς πάσαν κατεύθυνσιν. Αλλ' όσον παρήρ χοντο ημέραι και ώραι αγόνου προσπάθειας, αλλ' εντεταμένης ερεύνης, επείθετο περισσότερον ότι το έγκλημα είχε διαπραχθή υπό των κομμουνιστών, εκ των οποίων, τους διαμένοντας γνωστούς εν Θεσσαλονίκη είχε θέσει υπό αυστηράν παρακολούθησιν. Η προσοχή του εστράφη ιδιαιτέρως προς τον δημοσιογράφον Γρ. Στακτόπουλον, γνωστόν διά τα κομμουνιστικά του φρονήματα, όστις,

άριστος γνώστης της αγγλικής, ως εξηκριβώθη επιτηδείως, είχεν έλθει κατά την τελευταίαν ημέραν, προ της εξαφανίσεώς του, εις επαφήν μετά του Αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ. Ο Μουσχουντής μεταβάς επανειλημμένως επί τούτο εις Αθήνας και εν συνεργασία μετά των αστυνομικών Υπηρεσιών συνέλεξε πολλά στοιχεία, εν σχέσει προς τας εκεί επαφάς του Πολκ και τας κινήσεις του Στακτοπούλου. Μετά την αναγγελίαν της δολοφονίας, η διαγωγή του υπό παρακολούθησιν Στακτοπούλου, αποφεύγοντος πασαν συναναστροφήν, εφαίνετο ύποπτος.

Εκείνο που εβάρυνε περισσότερον εις την υπόθεσιν ήτο να διαπιστωθή αν πρόσωπον του περιβάλλοντός του είχε γράψει την διεύθυνσιν του φακέλου. Την 14ην Αυγούστου 1948 ο Στακτόπουλος συνελήφθη, αξιωματικός δε της Ασφαλείας μεταβάς εις την οικίαν του προς ενέργειαν ερεύνης, επέτυχε λίαν επιτηδείως να λάβη δείγμα γραφής της μητρός του, υπό τύπον αποδείξεως καταγραφέντων ειδών του. Το δείγμα τούτο επιδειχθέν εις ερασιτέχνην γραφολόγον της Θεσσαλονίκης, εθεωρήθη ως παρουσιάζον ομοιότητας.

Την επομένην, ότε η μήτηρ του Στακτοπούλου μετέβη προς επίσκεψιν του υιού της κατωρθώθη να ληφθή υπό τύπον αποδείξεως επιστροφής των κατασχεθέντων ειδών, νέον δείγμα γραφής. Αμφότερα και άλλα ληφθέντα εν συνεχεία εστάλησαν εις Αθήνας, ομού μετά φωτοτυπίας της διευθύνσεως του φακέλου, εις επισήμους δικαστικώς ανεγνωρισμένους γραφολόγους, οι οποίοι απεφάνθησαν ανενδοιάστως ότι την διεύθυνσιν του φακέλου είχε γράψει, η μήτηρ Στακτοπούλου.

Επί τέλους, ως εκ Θείας Προνοίας, η Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης είχεν εις χείρας της αδιαφιλονίκητα πειστήρια ενοχής, προς διαλεύκανσιν του διαπραχθέντος εγκλήματος. Συλληφθείσα η μήτηρ Στακτοπούλου, δεν ήργησε να ομολογήση ότι αυτή κατ' εντολήν του υιού της, είχε γράψει την διεύθυνσιν του φακέλου, εντός του οποίου είχε τεθή η ταυτότης του Πολκ. Παρά τας πρώτας αντιδράσεις, προ των ανεπίδεκτου πλέον αμφισβητήσεως πειστηρίων, ο Στακτόπουλος ηναγκάσθη να αποδεχθή την ενοχήν του και βαθμηδόν προέβη εις πλήρως αποκαλυπτικάς του εγκλήματος ομολογίας. Άλλως τε, ως απεδείχθη εκ της ανακρίσεως και της επ' ακροατηρίω δίκης, είχε μεν χρησιμεύσει ως σύνδεσμος επαφής και παραστή εις την δολοφονίαν, αλλά δεν είχεν ενεργώς μετάσχει ταύτης.

Εκ των και κατά την ανάκρισιν, αλλά και κατά την δίκην γενομένων αποκαλυπτικών ομολογιών του Στακτοπούλου, αίτινες επεβεβαιώθησαν και εκ του συνόλου των στοιχείων του δικαστικού πορίσματος, προέκυψεν ότι η δολοφονία του Αμερικάνου δημοσιογράφου Πολκ, ενεπνεύσθη και εσχεδιάσθη υπό της συμμοριτικής ηγεσίας, της λεγομένης «κυβερνήσεως των βουνών». Ο «υπουργός Εσωτερικών» της δήθεν «κυβερνήσεως» αυτής Ιωαννίδης, λαβών γνώσιν της επιθυμίας του Πολκ, όπως μεταβή εις τα ορεινά κρησφύγετά της και λάβη συνέντευξιν παρά του Μάρκου, παρέσχε την άδειαν, ειδοποιήσας περί τούτου διά πρακτόρων του τον Πολκ, αλλά συγχρόνως ανέλαβε την, μετά την εκκίνησιν μεταβάσεως, οργάνωσιν της δολοφονίας του, η οποία θα απεδίδετο εις το «φασιστικόν καθεστώς», ίνα εξεγερθή η παγκόσμιος κοινή γνώμη κατά της Ελλάδος και ιδιαιτέρως διά να εξοργισθούν οι ενισχύοντες την Ελλάδα Αμερικανοί. Ο Ιωαννίδης ανέθεσε την εκτέλεσιν του σατανικού σχεδίου εις τον Ευάγγελον Βασβανάν και τον Αδάμ Μουζενίδην, από τα πλέον αφωσιωμένα, δραστήρια και δεδοκιμασμένης ικανότητος ηγετικά στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος, ο τελευταίος μάλιστα ήτο μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Αμφότεροι περιεπλανώντο από το Μπούλκες εις τα ορεινά κρησφύγετα της ψευδοκυβερνήσεως και εκείθεν ανά την Μακεδονίαν και Θράκην προς καθοδήγησιν των συμμοριών ή οργάνωσιν σαμποτάζ, συχνάκις μεταβαίνοντες εις Θεσσαλονίκην ή ακόμη και τας Αθήνας υπό πλαστά ονόματα.

Αριστερά: Ο εκτελεστής Αδάμ Μουζενιδης, μέλος της ΚΕ. του Κ.Κ. Δεξιά: Ο συνεργός Ευάγγελος Βασβανάς.

Κατά τας ομολογίας του Στακτοπούλου, αυτοί οι δύο, άγνωστον διά ποίων μεθόδων και μέσω ποίων προσώπων, επέτυχον εν Θεσσαλονίκη ή και εν Αθήναις επαφάς μετά του Πολκ, μετά του οποίου συνε φώνησαν ότι ωρισμένην ημέραν και ώραν θα παρελαμβάνετο υπό προσώπου της εμπιστοσύνης των, θα ωδηγείτο εις έρημον τινα ακτήν, ίνα εκείθεν τραπούν προς τα όρη-κρησφύγετα των αρχισυμμοριτών. Λόγω της δημοσιογραφικής του ιδιότητος και της γνώσεως της αγγλικής, απηυθύνθησαν, όπως τον συνοδεύση, εις τον Στακτόπουλον, όστις ως μέλος του κομμουνιστικού κόμματος ήτο υποχρεωμένος να υπακούση, αλλά πάντως —ως ισχυρίζετο και καθ' όλας τας ενδείξεις είναι ακριβές— εφαντάζετο ότι διευκολύνει την επιτυχίαν ενός συνταρακτικού ρεπορτάζ, αλλ' ουδέν εγνώριζε περί της σχεδιασμένης δολοφονίας. Κατόπιν μυστικής συναντήσεως μετά του Βασβανά και του Μουζενίδη, ως και μιας μυστηριώδους συνεννοήσεως εν Αθήναις, ο Στακτόπουλος ανέλαβε να οδηγήση τον Πολκ εις λέμβον, αναμένουσαν εις πλησίον της πόλεως παραλίαν, ίνα εκείθεν, μετά του Βασβανά και Μουζενίδη, πλεύσουν προς άγνωστον κατεύθυνσιν.

Γρ. Στακτόπουλος

Πράγματι, την νύκτα της 8ης Μαΐου ο Στακτόπουλος ωδήγησε τον Πολκ εις την λέμβον όπου ανέμενεν ο Μουζενίδης, εις μικράν δε εκείθεν απόστασιν επεβιβάσθη και ο Βασβανάς και εν άλλο πρόσωπον παραμείναν άγνωστον. Όταν η λέμβος ευρέθη εις τα ανοικτά του κόλπου, εζητήθη υπό του Μουζενίδη, μέσω του Στακτοπούλου, από τον Πολκ να του δεθούν οι οφθαλμοί και να δεσμευθούν πόδες και χείρες του, όπερ και εδέχθη. Ολίγον χρόνον έπειτα, ο Μουζενίδης επυροβόλησεν εξ επαφής κατά της κεφαλής του Πολκ, αληθώς επαισχύντως δολοφονών αυτόν, δεδομένου ότι με κεκαλυμμένους τους οφθαλμούς και δεδεμένους πόδας και χείρας, δεν είχε την δυνατότητα να αμυνθή. Εν ω ο Στακτόπουλος κατελήφθη υπό τρόμου, μη αναμένων τοιαύτην εξέλιξιν, ο Μουζενίδης ψυχραίμως ηρεύνησε τα θυλάκια του χαμαί της λέμβου ασπαίροντος σώματος του Αμερικάνου δημοσιογράφου και αφ' ου εκράτησεν ο ίδιος διαφόρους σημειώσεις και επιστολάς, παρέδωσεν εις τον Στακτόπουλον την ταυτότητά του, ως πολεμικού ανταποκριτού, διά να την ταχυδρόμηση εις το Γ' Αστυνομικόν Τμήμα. Ποίος ο λόγος να διαπράξη μίαν τόσον απερίσκεπτον πράξιν εις τόσον πεπειραμένος και έχων ήδη αριστοτεχνικώς διαπράξει τόσα άλλα εγκλήματα κομμουνιστής, δεν δύναται καλώς να εννοηθή. Πιθανώς εφαντάζετο ότι ούτω θα εδημιούργει σύγχυσιν εις τας ενεργείας της Αστυνομίας προς ανακάλυψιν του εγκλήματος, ίσως και ότι θα παρείχετο εις τον κόσμον η εντύπωσις ότι το έγκλημα διεπράχθη υπό προσώπων συνδεομένων μετά της Αστυνομίας. Πάντως η πράξις αυτή εχαρακτηρίσθη βραδύτερον ως έργον Θείας Δίκης, διότι αυτή και μόνη, διά της γραφείσης επί του φακέλου υπό της μητρός του Στακτοπούλου διευθύνσεως, έδωσε το νήμα της αποκαλύψεως του εγκλήματος και των δραστών, προς μεγίστην εθνικήν ωφέλειαν. Μετά την διάπραξιν της δολοφονίας, ο Στακτόπουλος διετάχθη να αποβιβασθή εις πλησίον ακτήν, εν ω οι λοιποί, ανοιχθέντες και πάλιν εις το πέλαγος, έρριψαν ημιθανή ακόμη τον δυστυχή Αμερικανόν δημοσιογράφον εις την θάλασσαν. Έως ότου γίνη γνωστή η εξαφάνισις και δολοφονία του Πολκ, διέρρευσαν αρκεταί ημέραι, τούτο δε έδωσε τον καιρόν εις τον Μουζενίδην, τον Βασβανάν και τον άγνωστον τρίτον να διαφύγουν, τραπέντες προς τα βουνά και εκείθεν προς το παραπέτασμα. Η διαφυγή των επέτρεψεν εις την κομμουνιστικήν ηγεσίαν διά δηλώσεων και ραδιοφωνικών εκπομπών να αμφισβήτηση την αλήθειαν των ομολογιών του συλληφθέντος Στακτοπούλου και να ισχυρισθή ότι πάντα ταύτα ήσαν ασύστολα ψεύδη ενός «προδότου του κομμουνισμού, χαφιέ της Χωροφυλακής», διότι ο Μουζενίδης και ο Βασβανάς ευρίσκοντο από μακρού εκτός της Ελλάδος. Οι αριστεροί πράκτορες της διεθνούς ανθελληνικής προπαγάνδας επροθυμοποιήθησαν και πάλιν να αμφισβητήσουν την ακρίβειαν της αποκαλύψεως του εγκλήματος και των δραστών του, μη διστάζοντες και την φοράν αυτήν να σπείρουν εντέχνως υποψίας περί ενός «κατασκευάσματος της Ελληνικής Χωροφυλακής όπως απαλλαγή αύτη των ευθυνών της».

Αλλ' η αδάμαστος δραστηριότης του Μουσχουντή και των άλλων αστυνομικών οργάνων, ίσως και η εύνοια της θεάς Τύχης, έδωσαν το ποθούμενον αποτέλεσμα της πλήρους διαλευκάνσεως του εγκλήματος διά νέων αποδεικτικών στοιχείων. Η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, εν συνεργασία μετά της Αστυνομίας Πειραιώς, επέτυχε να ανακαλυφθή η σύζυγος του Αδάμ Μουζενίδη, Ευδοξία, εις οικίαν παρά το Μοσχάτον, όπου εκρύπτετο υπό το πατρικόν της όνομα Μολυβδά.

Συλληφθείσα η Ευδοξία Μουζενίδη -Μολυβδά τελικώς, όχι μόνον ωμολόγησεν ότι ο σύζυγός της ευρίσκετο καθ' όλον αυτό το διάστημα άλλοτε εις Θεσσαλονίκην και άλλοτε εις Αθήνας ή Πειραιά, πάντοτε υπό πλαστόν όνομα, αλλά τελικώς απεκάλυψε τας οικίας εις τας οποίας διαδοχικώς διέμενεν, ως και τα πρόσωπα τα οποία συνήντα και με τα οποία συνειργάζετο. Διά την υπόθεσιν Πολκ, δηλαδή ως προς την προσέλκυσιν του Αμερικανού δημοσιογράφου, όπως συνοδευθή εις τα βουνά προς συνάντησιν μετά του Μάρκου, είχε μετάσχει των συνεννοήσεων μετά διαφόρων προσώπων και η αδελφή της Άννα Μολυβδά, μεταβαίνουσα συχνά και εις Θεσσαλονίκην. Από ανακαλύψεως εις ανακάλυψιν, η Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης, έθεσε χείρα εις δεκάδας προσώπων, τα πλείστα των οποίων ωμολόγησαν παν ό,τι εγνώριζον και εχρησίμευσαν ως μάρτυρες κατηγορίας κατά την δίκην.

Ούτως, όταν την 12ην Απριλίου 1949 η πολύκροτος υπόθεσις έφθασεν ενώπιον του Δικαστηρίου Θεσσαλονίκης, είχε διαλευκανθή πλήρως. Τα αποδεικτικά στοιχεία ήσαν πλήρη και σαφή, ώστε ουδείς ήτο δυνατόν να αμφισβήτηση την αλήθειαν του παραπεμπτικού βουλεύματος της αστυνομικής και της δικαστικής Αρχής. Η απολογία του Στακτοπούλου και αι μαρτυρικαί καταθέσεις ήσαν συντριπτικαί. Ουδείς ήτο δυνατόν πλέον να αμφιβάλη ότι το στυγερόν έγκλημα της δολοφονίας του Αμερικάνου δημοσιογράφου Πολκ ήτο αποκλειστικώς έργον της ηγεσίας του κομμουνιστικού κόμματος, με δράστας ηγετικά στελέχη του.

Ο δημιουργηθείς εντέχνως υπό της κομμουνιστικής προπαγάνδας πάταγος εις βάρος της Ελλάδος εκόπασεν αυτομάτως. Εκ των σπευσάντων εις την Ελλάδα ξένων, ιδίως Αμερικανών, δημοσιογράφων «προς εξιχνίασιν του ελληνικού εγκλήματος δι' ιδίων ερευνών», οι μεν αριστεροί εμεμψιμοίρουν ομιλούντες σιγανή τη φωνή και περί άλλων «ανεξιχνίαστων αιτίων», αλλά και οι άλλοι ανεγνώρισαν ειλικρινώς ότι η Ελλάς ήτο όλως ξένη προς την δολοφονίαν, η οποία ήτο καταχθόνιον έργον του κομμουνισμού. Ο απεσταλμένος της Αμερικανικής Κυβερνήσεως στρατηγός Ντόνοβαν ευθέως και εντίμως ανεγνώρισε την λαμπράν επιτυχίαν της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης, την οποίαν και συνεχάρη αφ' ου εξέφρασε την λύπην του δια τας, κατά την διάρκειαν των

ανακρίσεων, παρεξηγήσεις. Η Αγγλική Οργανωτική της Χωροφυλακής Αποστολή εξέφρασε τον ενθουσιασμόν της και απέστειλε λεπτομερή έκθεσιν της υποθέσεως εις Αγγλίαν, διά να χρησιμεύση προς διδασκαλίαν εις τους μαθητευομένους των αστυνομικών Σχολών της Ιντέλιτζενς Σέρβις. Επρόκειτο πράγματι περί ενός λαμπρού άθλου του Σώματος της Χωροφυλακής, αλλά και την τιμήν του Ελληνικού Κράτους περιφρούρησε διεθνώς, εξυπηρετήσας συγχρόνως τα μέγιστα και τα Εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος.