PRASA POWOJENNA W POLSCE

Głos Robotniczy - dziennik wydawany w Łodzi od czerwca 1945 do stycznia 1990 roku. Organ PPR (do grudnia 1948), następnie PZPR. Swym zasięgiem obejmował województwo łódzkie, a po zmianie podziału administracyjnego 1 czerwca 1975 roku - miejskie łódzkie, piotrkowskie, płockie, sieradzkie i skierniewickie. Przez wiele lat jedna z najpoczytniejszych gazet Polski centralnej. Po rozwiązaniu PZPR "GR" zastąpiony został przez wydawany w tym samym składzie "Głos Poranny". Na początku 2004 roku w mediach pojawiły się wzmianki o planach wydawania w Łodzi lewicowego dziennika pod nazwą "Nowy Głos Robotniczy". O dalszych losach projektu brak informacji.

Szpilki - ilustrowany tygodnik satyryczny założony w 1935 roku przez Zbigniewa Mitznera i Eryka Lipińskiego, który był również jego pierwszym redaktorem naczelnym. Był wydawany w Warszawie z wyjątkiem lat 1945-1947, kiedy siedzibą redakcji była Łódź. Został zawieszony w 1994 roku. Dwukrotne próby reaktywowania tygodnika zakończyły się niepowodzeniem. W piśmie publikowali m.in. Julian Tuwim, Konstanty Ildefons Gałczyński, Stanisław Jerzy Lec, Anna Lechicka-Kuśniewicz, Antoni Słonimski, Krzysztof Teodor Toeplitz, Antoni Marianowicz, Lech Terpiłowski, Jan Galuba, Świętopełk Karpiński, Stanisław Tym, Jerzy Urban, Zuzanna Ginczanka, Radosław Zięcina. Swoje rysunki zamieszczali m.in.: Maja Berezowska, Julian Bohdanowicz,Walerian Borowczyk, Antoni Chodorowski (grafik), Andrzej Czeczot, Andrzej Dudziński, Jerzy Flisak, Ha-Ga, Mirosław Hajnos, Zbigniew Jujka, Tomasz Jura, Zbigniew Lengren, Jan Lenica, Edward Lutczyn, Edmund Mańczak, Andrzej Mleczko, Juliusz Puchalski, Marek Polański, Henryk Sawka, Grzegorz Szumowski, Ryszard Twardoch, Anatol Ulman, Antoni Wasilewski, Zbigniew Ziomecki, Zygmunt Zaradkiewicz i Szczepan Sadurski.

Redaktorami naczelnymi byli:

• do 1939 roku: o Zbigniew Mitzner (wydawca) i Eryk Lipiński

• po 1945 roku: o M. Sass o B. Kmieciński o Stanisław Jerzy Lec, Leon Pasternak, Jerzy Zaruba o Arnold Mostowicz o Krzysztof Teodor Toeplitz o Witold Filler o Jacek Janczarski o Marek Przybylik o R. Starzyński

Programowo czasopismo było związane ze środowiskiem lewicy. Przed II wojną światową ośmieszało obóz sanacyjny, a po wojnie przeciwników ustroju komunistycznego.W latach 1950-1953 pismo wydawało Bibliotekę Szpilek, a w 1955-1958 Kalendarz Szpilek. W roku 1992 pismo próbował reaktywować Marek Przybylik. Od lutego do kwietnia ukazało się 13 numerów Szpilek.

Trybuna Ludu - gazeta codzienna wydawana w PRL, o jednym z największych nakładów w Polsce - ok. 1 300 000 egz. ok. roku 1980 (większy nakład miała tylko Trybuna Robotnicza, wychodząca na Górnym Śląsku). Powstała z połączenia dwóch gazet: "Głosu Ludu", organu

PPR oraz Robotnika, organu PPS. Zaczęto ją wydawać w 1948 r., jako oficjalny organ KC PZPR, a jej pierwszy numer ukazał się 16 grudnia w czasie kongresu zjednoczeniowiego PPS i PPR, w wyniku którego powstała Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. W latach 70.-80. XX wieku osiągała nakład do 1,2 mln egzemplarzy. Gazeta była w pełni podporządkowana PZPR. Traktowała kolejnych I sekretarzy PZPR całkowicie bezkrytycznie i była główną tubą propagandy partii (jej znaczenie spadło nieznacznie od lat 70. XX wieku kiedy to główną rolę propagandy PRL przejęła telewizja). Do zadań "Trybuny Ludu" należało:

• prezentowanie stanowiska PZPR wobec wydarzeń w kraju i sytuacji międzynarodowej,

• publikacja materiałów partyjnych i przemówień, • wspieranie działań PZPR w sprawach gospodarczych (np. Plan 6-letni, kolektywizacja

wsi), • inicjowanie kampanii skierowanych przeciwko wrogom ludu czyli Kościołowi

katolickiemu, imperializmowi, reakcji i wrogowi klasowemu, • informowanie o zmianach personalnych w partii oraz komentowanie jej polityki.

Redaktorzy naczelni:

• Leon Kasman - 1948-1953 • Władysław Matwin - 1953-1957 (z krótką przerwą w 1956, w tym czasie: Roman

Werfel, Jerzy Morawski, W.Titkow) • Leon Kasman - 1957-1967 • Stanisław Mojkowski - 1967-1972 • Józef Barecki - 1972-1980 • Wiesław Bek - 1980-1985 • Jerzy Majka - 1985-1990

"Trybuna Ludu" patronowała od 1948 r. wraz z czechosłowacką Rude Pravo i enerdowską Neues Deutschland kolarskiemu Wyścigowi Pokoju. W Warszawie od 1972 roku organizowała z ogromnym rozmachem doroczne "Święto Trybuny Ludu". W czasie ostatniego zjazdu PZPR gazeta doraźnie zmieniła tytuł na "Trybuna Kongresowa", jej redaktorem naczelnym zaś został Marek Siwiec. Po przemianach demokratycznych w Polsce (1989) i likwidacji PZPR gazetę w roku 1990 oficjalnie zlikwidowano. Jednocześnie zaczęła się ukazywać Trybuna, która nie jest formalnie organem żadnej partii (wydawana przez prywatną spółkę AdNovum) i uchodzi za nieoficjalny dziennik polskiej lewicy postkomunistycznej.

Tygodnik Powszechny – ukazujący się od 1945 r. tygodnik katolicki o tematyce społeczno-kulturalnej, założony przez kardynała Adama Stefana Sapiehę. Redaktorem naczelnym tygodnika jest ks. Adam Boniecki.

Historia

Pierwszy numer Tygodnika Powszechnego ukazał się z datą 24 marca 1945 r. Komitet redakcyjny składał się początkowo z czterech osób: z ks. Jana Piwowarczyka, Jerzego Turowicza (wieloletniego redaktora naczelnego), Konstantego Turowskiego i Marii Czapskiej. Później dołączyli do nich m.in. Zofia Starowieyska-Morstinowa, Stefan Kisielewski, Leopold Tyrmand, Antoni Gołubiew, Paweł Jasienica (do aresztowania w 1948 r.), Stanisław Stomma, Hanna Malewska i Józefa Golmont-Hennelowa. W 1953 r. pismo

zamknięto z powodu odmowy opublikowania nekrologu Stalina, a jego wydawanie wznowiono w grudniu 1956 r. W latach 1953-1956 ukazywał się za to tzw. Tygodnik paxowski - pod identyczną winietą, zachowujący ciągłość numeracji - nie redagowany jednak przez prawowitych właścicieli. Po tym, jak w 1956 r. „Tygodnik” wrócił w posiadanie redaktorów z Wiślnej, na łamach publikowali m.in. Karol Wojtyła, Władysław Bartoszewski, Jerzy Zawieyski, Jacek Woźniakowski, Stefan Wilkanowicz, Leszek Kołakowski, Stanisław Lem, Zbigniew Herbert, Tadeusz Kudliński, Czesław Zgorzelski. Pismo było wówczas uważane za jedyny, niezależny głos środowiska inteligencji katolickiej. Ze środowiskiem tygodnika związane jest Koło Poselskie „Znak”. Później współpracowało ono z KOR, współtworzyło "Solidarność" (jej kapelanem został ks. Józef Tischner - jeden ze sztandarowych publicystów krakowskiego pisma). Od chwili wyboru kardynała Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową - „Tygodnik” stał się najpopularniejszym w Polsce przekaźnikiem nauki Jana Pawła II i przez długi czas jedynym pismem, któremu papież udzielił wywiadu (3 sierpnia 1980). Później dostąpiło tego zaszczytu tylko włoskie „Il Tempo”. Na łamach „Tygodnika” przez lata publikował swoje wiersze Czesław Miłosz, który w 1945 r. przygotował dla Jerzego Turowicza rękopiśmienny tomik „Wierszy pół-perskich”. Jednym polskim pismem, na którego łamach Miłosz zamieszczał swoje wiersze po otrzymaniu Nagrody Nobla, był właśnie „Tygodnik Powszechny”. Po wprowadzeniu stanu wojennego wydawanie pisma zostało na kilka miesięcy zawieszone. Od 1982 r. tygodnik ukazywał się bez przerw. W latach 80. XX wieku tygodnik stał się nieformalnym organem polskiej opozycji demokratycznej i był niekiedy uważany za jedyne legalne pismo opozycyjne w PRL. W 1987 r. na łamach „Tygodnika Powszechnego” ukazał się głośny esej Jana Błońskiego „Biedni Polacy patrzą na getto”. Od lat 90. niechętna Tygodnikowi była część kościelnej hierarchii, która krytykowała zbyt liberalną, jej zdaniem, formułę pisma (odzwierciedla to poniekąd prawie nieobecny kolportaż parafialny pisma). W 1998 r. Maria Zmarz-Koczanowicz zrealizowała film pt. „Zwyczajna dobroć” opowiadający o Jerzym Turowiczu. Po śmierci Jerzego Turowicza w 1999 r. redaktorem naczelnym Tygodnika został ks. Adam Boniecki. W kwietniu 2007 r. 49% udziałów w Tygodniku Powszechnym objęła Grupa ITI. Od 5 grudnia 2007 r. Tygodnik Powszechny wydawany jest w mniejszym formacie. W dużym stopniu została odmieniona szata graficzna pisma a także skład redakcji.

Wartości

Tygodnik Powszechny stara się godzić wartości liberalizmu z zasadami wiary, prezentuje otwarty, ekumeniczny nurt polskiego katolicyzmu. Kieruje się zasadą dialogu, często zapraszając do debaty na łamach reprezentantów poglądów innych niż ściśle katolickie. Według typologii Jarosława Gowina zaprezentowanej w książce „Kościół w czasach wolności” Tygodnik jest jednym z głównych reprezentantów nurtu katolicyzmu otwartego, inspirowanego katolickim personalizmem. Jak pisze Sergiusz Kowalski, analizując dyskurs publicystyki pisma w latach 1993-1995, „Publicyści Tygodnika cenią umiarkowanie, otwartość, gotowość do dialogu i kompromisu”, poszukując „modus vivendi między liberalną demokracją i Kościołem, nowoczesnością i tradycją” (Kowalski 1997: 148).

Krytyka

Tygodnik Powszechny w czasach PRLu był uważany za pismo, w którym w pewnym stopniu (wyznaczonym przez cenzurę) można było głosić poglądy nieprzychylne władzom komunistycznym. Po 1989 pismo stało się przedstawicielem jednej opcji w dialogu wewnątrzkościelnym - określanej jako katolicyzm otwarty - co spowodowało falę krytyki ze strony innych środowisk. Tygodnikowi przypisywano również reprezentowanie po 1989 r.

tylko jednego środowiska politycznego (Unii Demokratycznej, potem Unii Wolności) – ze względu na fakt, że wielu ludzi związanych z pismem było uczestnikami przemian politycznych (Józefa Hennelowa, Tadeusz Mazowiecki, Krzysztof Kozłowski). Krytycy krakowskiego tygodnika często powołują się na fragment listu, jaki 15 maja 1995 z okazji jubileuszu 50-lecia przesłał „Tygodnikowi” Jan Paweł II. Przeciwnicy zarzucają Tygodnikowi Powszechnemu obranie kierunku liberalnego, a nawet w niektórych sprawach lewicowego katolicyzmu. Powiązany z Radiem Maryja publicysta Jerzy Robert Nowak opisał domniemaną "zdradę ideałów" Jana Pawła II i Kościoła przez Tygodnik w książce Obłudnik Powszechny (2002).

Dodatki tematyczne

• Książki w Tygodniku • Ucho Igielne • Rzecz Obywatelska • Historia w Tygodniku • Dodatki specjalne • Nowa Europa Wschodnia • Europa Środka • Cybertygodnik • Unia dla Ciebie • Apokryf • Kontrapunkt • Parafia

Zespół

• Władysław Bartoszewski (do grudnia 2007 r.) • ks. Adam Boniecki • Halina Bortnowska • Józefa Hennelowa • Krzysztof Kozłowski • ks. Jan Kracik • Marcin Król • ks. Grzegorz Ryś • Marian Stala • Stefan Wilkanowicz • Jacek Woźniakowski

Redakcja pisma

• ks. Adam Boniecki (redaktor naczelny)

• Patrycja Bukalska • Andrzej Brzeziecki • Tomasz Fiałkowski • Andrzej Franaszek • Elżbieta Isakiewicz • Dariusz Jaworski (I zastępca

redaktora naczelnego)

• Maciej Müller • Piotr Mucharski • Małgorzata

Nocuń • Michał Okoński • Michał

Olszewski • Wojciech

Pięciak

• Artur Strzelecki • Joachim

Trenkner • ks. Mieczysław

Turek

• Maciej Kozłowski • Michał Kuźmiński • Anna Mateja

• Jacek Prusak SJ • Agnieszka

Sabor • Artur Sporniak

Żołnierz Wolności - gazeta Ludowego Wojska Polskiego, wydawana od 1943 do 1991.

Historia

Dziennik został założony z inicjatywy polskich komunistów skupionych w Związku Patriotów Polskich dla potrzeb propagandowych formującej się 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, w Sielcach nad Oką w ZSRR. W 1945, już w Polsce, zmienia nazwę, na "Polska Zbrojna", żeby w 1950 wrócić do pierwotnego tytułu. Obok problematyki wojskowej prezentował oficjalne stanowisko partii - uważany był za drugą, obok " Trybuny Ludu", najważniejszą tubę propagandową rządzących Polską komunistów. W okresie 'pierwszej' Solidarności oraz stanu wojennego reprezentował linię partyjnego "betonu". W 1991 tytuł znów zmieniono na "Polskę Zbrojną".

Trybuna Robotnicza to gazeta codzienna (organ Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Katowicach), wydawana za czasów PRL-u. Miała wtedy największy[potrzebne źródło] nakład w całej Polsce, większy niż popularna wśród społeczeństwa Trybuna Ludu. Gazeta wychodziła na Górnym Śląsku, była ona najbardziej[potrzebne źródło] profesjonalnie wydawaną gazetą w Polsce. Gazeta zmieniła nazwę w 1990 r. na "Trybuna Śląska", została zamknięta w 2004 roku przez prasowego monopolistę Passauer Verlagsgruppe.

Życie Warszawy – dziennik ukazujący się w Warszawie.

Historia

Gazeta powstała 15 października 1944 z inicjatywy Polskiej Partii Robotniczej. W okresie 1945-1951 gazetę wydawała Spółdzielnia Wydawnicza "Czytelnik", a później RSW Prasa-Książka-Ruch. "Życie Warszawy" było, obok "Trybuny Ludu", jednym z ważniejszych czasopism w PRL. W latach 1970-1981 do gazety dołączane były liczne dodatki, m.in. "Życie i Nowoczesność". Redaktorami naczelnymi gazety byli m.in.: W. Borowski, Henryk Korotyński, Jerzy Wójcik, Ryszard Wojna, Kazimierz Wóycicki, Tomasz Wołek, Aleksander Chećko, Andrzej Bober, M. Zagórski, U. Surmacz-Imienińska, A. Załucki, A. Andrysiak, obecnie Tomasz Sobiecki. Po 1991 gazeta stała się przedmiotem zakulisowych przetargów politycznych. Pismo stało się własnością sardyńskiego biznesmena Nicolo Grauso, a później polskiego biznesmena Zbigniewa Jakubasa. W sierpniu 2007 r. została sprzedana przez spółkę Dom Prasowy Sp. z o.o. Presspublice – wydawcy m.in. "Rzeczpospolitej" i "Parkietu". W 2006 pismo miało zmienić formułę na dziennik opinii. Jego właściciel ówczesny Michał Sołowow, po porzuceniu projektu utworzenia nowej opiniotwórczej gazety (na skutek pojawienia się na rynku "Dziennika"), zaproponował nowy skład redakcji, gdzie redaktorem naczelnym miał być Paweł Lisicki, a głównymi publicystami Piotr Semka, Maciej Rybiński, Wojciech Wencel, Igor Janke oraz Paweł Bravo. W marcu 2006 zrezygnowano jednak i z tego projektu. W sierpniu 2007 r. gazeta przeszła kolejną zmianę szaty graficznej. Zrezygnowano z dodatku warszawskiego. Skoncentrowano się na wydarzeniach, przyjmując formę gazety popularnej – przypominającej miejską popołudniówkę.

Tygodniki regionalne

Do piątkowego "Życia Warszawy" dołączane są regionalne tygodniki, ukazujące się w 10 powiatach (nie wyodrębniając 3 powiatów grodzkich) województwa mazowieckiego oraz w powiecie łukowskim województwa lubelskiego (dawniej siedleckiego). Przedstawiają one tygodniowy przegląd lokalnych wydarzeń. Obecnie wydawane są następujące tygodniki:

• "Życie Garwolina" • "Życie Gostynina" • "Życie Łukowa" • "Życie Mińska" • "Życie Płocka" • "Życie Płońska" • "Życie Radomskie" • "Życie Siedleckie" • "Życie Sokołowa" • "Życie Węgrowa"

Do 25 maja 2007 r. ukazywał się tygodnik "Życie Otwocka", natomiast do listopada 2007 roku "Życie Sierpca" (obecnie włączone do "Życia Płocka").

Dziennik Zachodni (pełny tytuł Polska Dziennik Zachodni) - regionalna gazeta, dziennik ukazujący się na Górnym Śląsku, w województwie śląskim i województwie opolskim. Jej siedziba mieści się w Domu Prasy w Katowicach - Śródmieściu. Wydawany przez spółkę Polskapresse Oddział Prasa Śląska. Zajmuje się szeroką tematyką, przedstawia wydarzenia ze świata, kraju i regionu. Cechą charakterystyczną jest rysunkowy felieton Gwidona Miklaszewskiego, umieszczony na ostatniej stronie. Nazwa dziennika "Zachodni" związana jest z faktem, iż początkowo gazeta ukazywała na terenie całego Śląska, a więc również na tzw. Ziemiach Odzyskanych (czyli zachodnich). Pierwszy numer gazety ukazał się 6 lutego 1945 roku. Założycielem i pierwszym redaktorem naczelnym DZ był Stanisław Ziemba. W 2004 roku połączył się z Trybuną Śląską. Jak podają dane Związku Kontroli Dystrybucji Prasy z marca 2006 r. DZ jest najlepiej sprzedającą się gazetą regionalną w Polsce, ze średnią liczbą 104 840 sprzedanych egz. w marcu (7,4 proc. wzrost w stosunku do 2005). W marcu 2007 w Sosnowcu-Milowicach uruchomiona została nowa drukarnia "Dziennika Zachodniego", wyposażona w nowoczesną maszynę offsetową firmy MAN-Roland marki Colorman. Dziennik Zachodni wraz z innymi regionalnymi dziennikami należącymi do spółki Polskapresse został wcielony do nowej gazety ogólnokrajowej "Polska" przygotowanej we współpracy z "The Times". Wydawcy mają nadzieję stworzyć gazetę, która jakością i ofertą będzie się równać dziennikom ogólnopolskim, a jednocześnie zachowa swój regionalny charakter. Dziennik Zachodni pozostanie tą samą gazetą (ze zmianą szaty graficznej i częścią dodatków). W poniedziałek 15 października 2007 r. ukazało się pierwsze wydanie Dziennika Zachodniego jako "Polska Dziennik Zachodni".

Znani publicyści

• Krystyna Bochenek - senator, dziennikarka • prof. Jan Miodek - językoznawca • dr Stanisław Janicki - krytyk filmowy, reżyser filmowy, historyk filmu • bp Tadeusz Pieronek - duchowny, profesor prawa kanonicznego • Marek Szołtysek

Do gazety pisał także:

• Kazimierz Kutz - reżyser filmowy

Dodatki tematyczne

• Motogratka • Żyj zdrowo • Nasze podróże • Dom dla ciebie • Kibic • Praca • Edukacja • Gratka - już się ten dodatek nie ukazuje, ale osoby umieszczające w nim ogłoszenia

nazwali siebie Gratkowiczami, organizowali zloty (głównie w Katowicach), a potem "Gratka" przeniosła się do Internetu. Takie zjawisko socjologiczne było nawet tematem prac magisterskich (Gratkowicze, którzy poznawali się dzięki "Gratce" zawierali nawet między sobą związki małżeńskie).

Oddziały terenowe DZ

• Bielsko-Biała • Częstochowa • Gliwice • Katowice • Lubliniec • Rybnik • Sosnowiec • Tychy

Dziennik Polski - pismo codzienne wydawane od 4 lutego 1945 przez Spółdzielnię Wydawniczą "Czytelnik", od 1991 przez Wydawnictwo Jagiellonia SA. Od 2002 w Krakowie ukazuje się również w niedzielę. Planowane jako pismo o zasięgu ogólnopolskim ograniczono do regionu krakowskiego oraz rzeszowskiego. W 2004 ukazywało się siedem wydań lokalnych (w piątek dodatkowo jeszcze pięć) na terenie województwa małopolskiego i podkarpackiego. W 2003 Dziennik Polski uruchomił wydanie niedzielne sprzedające się w nakładzie ok. 11 tys. egzemplarzy.

"Po Prostu" - polskie pismo społeczno-polityczne, wydawane w latach 1947-57 w Warszawie. Najpierw był to dwutygodnik, a od roku 1949 tygodnik. Po Prostu było początkowo organem Akademickiego Związku Walki Młodych "Życie". Od roku 1948 do połowy roku 1954 było pismem ZG Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej, a następnie ZG ZMP. Od roku 1955 "Po Prostu" ukazywało się jako "Tygodnik studentów i młodej inteligencji", angażując się w ruch na rzecz reform ustrojowych (redaktorem naczelnym w tym czasie był Eligiusz Lasota) i stało się wręcz symbolem przemian "Polskiego Października". Zostało prowokacyjnie zlikwidowane przez władze w roku 1957, co wywołało w Warszawie rozruchy studenckie i zamieszki uliczne. W skład redakcji lub na łamach pisma publikowało swe teksty wchodziło wielu wybitnych dziennikarzy, m. in. Jerzy Ambroziewicz, Stefan Bratkowski, Marek Hłasko, Jan Olszewski, Lech Emfazy Stefański, Jerzy Strzałkowski, Ryszard Turski, Jerzy Urban, Jerzy Vaulin.

Pismo to wznowione w roku 1990 przez Turskiego wraz z częścią zespołu, nie zdobyło już uznania rynku i w roku 1991 przestało się ukazywać. Nazwę "po prostu" nosił także pierwszy polski dyskusyjny klub filmowy, którego powstanie zostało zainicjowane przez tygodnik. Pierwsza projekcja, "Dyktator" Charlie Chaplina, odbyła się 8 listopada 1955 r. w sali kina "Wiedza" warszawskiego Pałacu Kultury i Nauki. Po zamknięciu tygodnika DKF musiał zmienić nazwę. Nawiązując do poprzedniej wybrano nazwę "zygzakiem". Klub został zamknięty w 1989 r. w związku z kłopotami finansowymi.

Wprost - polski tygodnik społeczno-polityczny wydawany przez AWR "Wprost" sp. z o.o.

Historia

Ukazuje się od 5 grudnia 1982 r. - najpierw jako tygodnik regionalny w Wielkopolsce, a od 1989 r. jako pismo ogólnopolskie. Redakcja początkowo mieściła się w Poznaniu, a w 2000 r. przeniosła się do Warszawy. Aktualnie znajduje się w biurowcu Millennium Plaza.

Profil

Redakcja określa profil pisma jako liberalno-konserwatywny, krytykując m.in. warunki akcesji Polski do UE i sam charakter Unii, nadmierny fiskalizm i interwencjonizm państwa oraz rozrost biurokracji, opowiadając się zaś za mechanizmami wolnorynkowymi i wartościami chrześcijańskimi. Redaktorem naczelnym od lutego 1989 r. do maja 2006 r. był Marek Król, b. członek i sekretarz Komitetu Centralnego PZPR, który nadal jest prezesem i głównym udziałowcem wydawnictwa. Od maja 2006 r. do stycznia 2007 r. tygodnikiem kierował Piotr Gabryel, b. członek PZPR. Po jego odejściu stanowisko objął Stanisław Janecki (przedtem - zastępca redaktora naczelnego). Jego zastępcą jest Grzegorz Pawelczyk (Jerzy Marek Nowakowski, pełniący tę funkcję przed nim, został odwołany ze stanowiska na kilka dni przed publikacją raportu dotyczącego WSI) Drugim zastępcą redaktora naczelnego był Wiesław Kot, zrezygnował jednak z tej funkcji, nadal jednak współpracuje z tygodnikiem. Pod patronatem tygodnika "Wprost" kapituła złożona z laureatów poprzednich edycji przyznaje coroczne Nagrody Kisiela. Sam tygodnik przyznaje tytuł Człowieka Roku. "Wprost" publikuje także wiele cyklicznych rankingów, takich jak "Lista 100 najbogatszych Polaków", "Ranking szkół wyższych" czy "Ranking szpitali". "Wprost" jest jednym z najpopularniejszych tygodników w Polsce. Według danych ZKDP za grudzień 2006 r. średni nakład wyniósł 258 tys. egzemplarzy, a średnia sprzedaż - 144 tys. egzemplarzy. Liczba czytelników według badań PBC wynosi ponad 2 mln osób (wskaźnik CCS). "Wprost" jest też w czołówce najczęściej cytowanych mediów w Polsce (według Instytutu Monitorowania Mediów). Według CBOS witryna internetowa "Wprost 24" (wcześniej "Wprost Online") jest pierwszą co do popularności wśród stron WWW polskich tygodników.

Stałe rubryki

• Skaner • Z życia koalicji / Z życia opozycji • Polska • Giełda • Biznes - Ludzie - Pieniądze • Know-how • Nauka i Zdrowie • Historia

• Bez granic • Świat • Pasaż • Kultura i Styl • Laser • Ueorgan Ludu

Autorzy

Znani dziennikarze Obecni publicyści Byli publicyści Graficy i fotografowie

• Marcin Dzierżanowski - dziennikarz polityczny

• Dariusz Baliszewski - historyk

• Olgierd Budrewicz - reporter, podróżnik

• Robert Gwiazdowski - ekonomista, prezydent Centrum im. Adama Smitha

• Jarosław Jakimczyk - dziennikarz śledczy

• Jan Piński - dziennikarz ekonomiczny

• Jerzy Rzewuski - recenzent muzyczny

• Michał Zieliński - publicysta ekonomiczny

• Robert Leszczyński - szef działu Kultura i Styl, dziennikarz muzyczny

• Sławomir Cenckiewicz

• Antoni Dudek • Jan M. Fijor • Stanisław

Klawe i Andrzej Paulukiewicz

• Zdzisław Krasnodębski

• Robert Mazurek i Igor Zalewski

• Witold Orłowski

• Maciej Rybiński

• Piotr Semka • Krzysztof

Skiba • Paweł Śpiewak

• Tomasz P. Terlikowski

• Łukasz Turski • Szewach

Weiss • Wojciech

Wencel • Wacław

Wilczyński • Marcin Wolski

• Leszek Balcerowicz

• Piotr Bikont i Robert Makłowicz

• Cezary Gmyz – publicysta

• Małgorzata Domagalik

• Zygmunt Kałużyński i Tomasz Raczek

• Stefan Kisielewski

• Krzysztof Król • Bogusław

Mazur • Leszek Miller • Tomasz Nałęcz • Stanisław Tym • Lech Wałęsa • Bronisław

Wildstein • Jan Winiecki

• Zbigniew Furman

• Karol Kinal

• Dariusz Krupa

• Igor Morski

• Karol Wiszniewski

• Henryk Sawka

• Łukasz Hernik

Przekrój - tygodnik społeczno-kulturalny wydawany obecnie przez Edipresse Polska. Ukazuje się od roku 1945, do 2002 r. wydawany w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Redaktorem naczelnym jest Jacek Kowalczyk. Zastępcami redaktora naczelnego są: Bartek Chaciński i Paweł Moskalewicz, pełniący jednocześnie funkcję szefa działu krajowego.

Średni nakład to 125 000 egz., zaś sprzedaż wynosi 65 900(według danych ZKDP za sierpień 2007 r.). Objętość numeru to zazwyczaj 84 strony. Ukazuje się w czwartki. Kilkakrotnie wychodzi w formie numerów tematycznych - główne motywy z roku 2006 to między innymi: czarno-biały, wielkie pieniądze, ekologia. Parokrotnie ukazuje się również w formacie XXL. Redakcja przygotowuje również wydania specjalne: Przekrój Nauki. Od 2005 r. redakcja przyznaje nagrodę "Fenomen Przekroju".

Stałe rubryki

• Przekrój tygodnia (Kraj, Teczki, Zagranica oraz Krótka Rozmowa, którą przeprowadza Katarzyna Kolenda-Zaleska)

• A właściwie to... (publicystyka szefów działów oraz redaktora naczelnego i sekretarzy redakcji)

• Powiększenie (artykuł ilustrowany zazwyczaj 6-8 ekskluzywnymi zdjęciami) • Najsztub pyta (wywiad Piotra Najsztuba, zajmujący 2-5 kolumn) • Twoje Sprawy (krótkie artykuły obejmujące tematykę: technologie, pieniądze,

podróże, motoryzacja, jedzenie) • Supermarket • Bubloteka, czyli ekstremalny przegląd tygodnia- strona Kuby Wojewódzkiego • Felietony: Bartka Chacińskiego "koniec końców" oraz Romana Kurkiewicza

"lewomyślnie" • Rozmaitości

Autorzy

Znani autorzy, którzy byli lub są związani z "Przekrojem":

• Artur Andrus - poeta, dziennikarz • Adam Wiedemann - prozaik • Marcin Baran - dziennikarz, poeta • Małgorzata Baranowska - poetka, pisarka • Marek Bieńczyk - enolog, pisarz • Jerzy Bralczyk - językoznawca • Rafał Bryndal - satyryk • Dariusz Brzóska Brzóskiewicz - autor krótkich i absurdalnych haiku • Olgierd Budrewicz - dziennikarz, pisarz, podróżnik, varsavianista • Bohdan Butenko - ilustrator, twórca komiksów • Bartek Chaciński - dziennikarz, pisarz • Andrzej Czeczot - malarz, rysownik • Juliusz Ćwieluch - dziennikarz • Grzegorz Dyduch i Marcin Świetlicki - muzycy, dziennikarze • Marian Eile - założyciel, twórca opracowania graficznego i wieloletni redaktor

naczelny • Stefania Grodzieńska - aktorka, felietonistka • Barbara Hoff - projektantka mody • Konstanty Ildefons Gałczyński - poeta • Jan Kalkowski - z-ca red. nacz., twórca i redaktor rubryki kulinarnej „Jedno danie” • Jan Kamyczek - pseudonim Janiny Ipohorskiej, autorki "Demokratycznego Savoir

Vivre'u" w odcinkach • Ludwik Jerzy Kern - autor wierszy satyrycznych

• Szymon Kobyliński - rysownik, satyryk • Kazimierz Kutz - reżyser, felietonista • Lucjan Kydryński - dziennikarz, konferansjer, felietonista • Stanisław Lem - pisarz • Zbigniew Lengren - twórca historyjek rysunkowych o prof. Filutku • Filip Łobodziński - dziennikarz • Marcin Maciejowski - malarz, rysownik • Dorota Masłowska - pisarka • Robert Mazurek i Igor Zalewski - komentatorzy polityczni • Wojciech Mazowiecki - publicysta • Zbigniew Mentzel - pisarz i felietonista • Janusz Minkiewicz - pisarz, satyryk • Andrzej Mleczko - rysownik, satyryk • Tadeusz Mosz - dziennikarz ekonomiczny • Sławomir Mrożek - dramaturg, prozaik i satyryk współpracujący dawniej z

tygodnikiem • Daniel Mróz - grafik • Tadeusz Nyczek - krytyk, reżyser, autor książek • Magda Papuzińska - pisarka, autorka książek dla młodzieży • Tadeusz Pióro - autor felietonów kulinarnych • Marek Raczkowski - aktualnie pracujący autor rysunków i komiksów satyrycznych • Andrzej Saramonowicz - krytyk filmowy, scenarzysta i reżyser • Wilhelm Sasnal - malarz, rysownik • Marcin Sendecki - poeta • Paweł Sito - dziennikarz • Wawrzyniec Smoczyński • Jerzy Szaniawski - autor opowiadań o profesorze Tutce • Leopold Tyrmand - pisarz, publicysta • Jerzy Waldorff - pisarz, publicysta • Antoni Wasilewski - karykaturzysta, rysownik, felietonista • Lucjan Wolanowski - dziennikarz, reporter

Redaktorzy naczelni

Kolejni redaktorzy naczelni "Przekroju":

• Marian Eile: 1945-1969 • Mieczysław Kieta: 1969-1973 • Mieczysław Czuma: 1973-2000 • Maciej Piotr Prus: 2000-2001 • Józef Lubiński: 2001 • Jacek Rakowiecki: 2001-2002 • Roman Kurkiewicz: 2002 • Piotr Najsztub: 2002-2006 • Mariusz Ziomecki: 2006-2007 • Jacek Kowalczyk: od 2007

Historia prasy polskiej - lata 1945-1957

OKRES PRL:

• Periodyzacja pierwszego trzynastolecia opiera się na kryteriach politycznych: o Okres lubelski: lipiec 1944 - 1945. o Okres względnego pluralizmu prasy:1945 - 1947. o Okres budowania prasy stalinowskiej:1947 - 1953. o Okres odwilży:1953 - 1956. o Okres małej stabilizacji:1957 - 1970.

• Okres lubelski: lipiec 1944 - 1945. o Czas tworzenia systemu prasowego opartego na nowych zasadach:

� "Uspołecznienie" prasy - wydawcą mogły być tylko organizacje społeczne lub polityczne, a nie osoba fizyczna.

� Przyznawanie koncesji, a nie na podstawie zgłoszenia. � Cenzura prewencyjna. � Działalność prasowa była sterowna centralnie, więc zniknął rynek

prasowy. o Zasady te wprowadził major Jerzy Borejsza.

� Do 1947 r. był animatorem polskich mediów. � On przesądził o tym, że ta prasa była spluralizowana. � Miał koncepcję ewolucji, a nie rewolucji systemu prasowego. � Stworzył w 1944 r. spółdzielnię wydawniczo - oświatową "Czytelnik".

� Miała wydawać i kolportować prasę i książki. � Do 1947 r. Czytelnik rządził - był najsprawniejszy i najlepiej

zorganizowany. o Zaczął też wtedy funkcjonować nowy system obiegu informacji:

� Władza przekazała agencji rządowej "Polpress" prawo do reprezentowania władz od strony propagandowo - informacyjnej.

o Stworzono Resort Informacji i Propagandy. o Wtedy zaczęto tworzyć prasę społeczno - kulturalną i literacką.

� Tygodnik "Odrodzenie". � Był wyrazem łagodności zmian ewolucyjnych w systemie

prasowym. • Okres względnego pluralizmu prasy: 1945 - 1947.

o Ogromny wzrost ilości tytułów. o Sprzyjająca sytuacja polityczna.

� Powstała prasa opozycyjna. � Komuniści starali się ograniczać jej nakład, ograniczając dostęp do

papieru. � Powstała prasa związana z Episkopatem Polski.

� Tygodnik Powszechny, kontynuacja przedwojennego Głosu Narodu.

� Tygodnik Warszawski. � Prężny ośrodek - Niepokalanów.

� Niejednolite jest też stanowisko lewicy. o To wszystko jest względne, bo reżyserowane przez władzę, która chce

stworzyć swój korzystny wizerunek. o Można mówić w tym okresie o nasyceniu tego "rynku prasowego".

� W każdym mieście ukazują się przynajmniej dwa różne w opcji politycznej dzienniki.

� Rozrasta się oferta tygodników społeczno - kulturalnych i literackich. � Przekrój. � Kuźnica. � Odra.

• Okres budowania systemu prasy stalinowskiej: 1947 - 1953 r. o Cezurą są sfałszowane wybory w 1947 r., które:

� Legalizują władzę komunistów. � Pozwalają im na zaprzestanie tej gry pozorów. � Pozwalają im na centralizację prasy.

o W kwietniu 1947 r. powstała w ramach PZPR pozakonstytucyjna Komisja Prasowa, decydująca w sprawach prasy i propagandy.

o Powstała Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza (RSW), a upada "Czytelnik". o Powstała wspólna polityka prasowa państw skupionych wokół ZSRR na

konferencji w Szklarskiej Porębie w 1947 r. o O tych zmianach decydował Jakub Berman. o Istota modelu stalinowskiego:

� Kontrola: � Kontrola zewnętrzna - cenzura. � Kontrola wewnętrzna - w strukturach partyjnych / w redakcjach. � Komisja Prasowa decyduje, kto może zostać redaktorem

naczelnym. � Czystki polityczne:

� Niewłaściwe pochodzenie. � Związki z Londynem. � Związki z prasą przedwojenną.

� Wymiana kadr: � Zatrudniani są młodzi, zaangażowani i dyspozycyjni ludzie.

� Permanentna kampanijność: � Non stop mobilizowano społeczeństwo do gotowości i różnych

działań. � Uniformizacja treści. � Monopol PAPu:

� Filtrował informacje wg zaleceń politycznych. � Mistyfikowanie rzeczywistości.

• Okres odwilży: 1953 - 1956 r. o Związana ze śmiercią Stalina. o Na zjeździe partii w 1954 r. pada postulat, by traktować czytelnika

podmiotowo. o Radio Wolna Europa publikuje relacje płk Światły, który demaskuje kulisy

władzy. o W 1954 r.:

� Tygodnik "Dookoła świata". o W 1955 r.:

� Prasa zaczyna mówić ludzkim głosem. � Odbywa się Festiwal Młodzieży. � Pojawiają się artykuły o zachodzie.

o W 1956 r.: � Wypadki czerwcowe komentowane są w RÓŻNY sposób.

� Pojawia się Po Prostu, pismo jednoczące tych, którzy chcieli zmian w systemie (a nie zmian systemu).

� Kulminacją jest październik, i zmiana na stanowisku I sekretarza (Gomułka).

o 1957 r.: � Tygodnik "Polityka" - przeciwwaga dla "Po Prostu". � Czystki w prasie z reformatorów - elementów wrogich. � Finał - zamknięcie "Po Prostu" we wrześniu.

1944/5 - 1989

Prasa powojenna - doszczętne zniszczenie stołecznego centrum prasowo - wydawniczego i informacyjnego, prasa na usługach partii i organizacji politycznych oraz społeczno- kulturalnych.

Cechy polskiego systemu prasowego: społeczna (państwowa) forma własności, wszechwładna kontrola partii rządzącej, względny pluralizm światopoglądowy. Obok wydawnictw upowszechniających ideologię marksistowsko- leninowską istniały pisma propagujące inną orientację, najczęściej katolicką Znak, Gość Niedzielny.

Powojenne wydawnictwa prasowe:

Czytelnik: Rzeczpospolita, Życie Warszawy, Dziennik Polski;

Wiedza: Robotnik, Naprzód, Przegląd Socjalistyczny, Nowiny Literackie, Express Wieczorny;

Nowa Epoka: Kurier Codzienny, Młoda Demokracja, Kurier Wielkopolski;

Chłopski Świat: Dziennik Ludowy, Gazeta Ludowa, Zielony Sztandar;

Centralizacja partyjnego aparatu wydawniczego

W 1947 Polska Partia Robotnicza powołała scentralizowane wydawnictwo o charakterze spółdzielczym RSW Prasę, które przejęło agendy wydawnicze poszczególnych komitetów wojewódzkich PPR, w tym wydawanie centralnego organu KC – Głosu Ludu. Od 16 grudnia 1948 roku czołową gazetą staje się organ KC PZPR - Trybuna Ludu - najważniejszy organ (prasowy) w PRL-u. Najdłużej ukazujący się tytuł w Polsce powojennej - od 24 marca 1944 roku redagowany przez ks. J. Piwowarczyka i J. Turowicza. Po 1953 “odwilż” na rynku prasowym. Pojawiają się inne tytuły gazet i czasopism, treścią odchodzące od problematyki produkcji, np. magazyn młodzieżowy Dookoła Świata. 4 IX 1954 roku Po Prostu (od 1947) ukazuje się z zieloną winietą, w latach 1956/57 (do likwidacji) jest trybuną środowisk reformatorskich

“PRZEKRÓJ” od 15 IV 1945 roku szlagier wydawniczy PRL-u.

Nawet prasa sportowa jest podporządkowana propagandzie.

1980 - powstaje NSZZ “Solidarność”, 13 XII 1981 Stan Wojenny.

Silnie rozwija się prasa podziemna, (alternatywna), która swoje początki miała już w latach wcześniejszych.

1989 - ... wolność prasy

W 1989 roku nowelizacja prawa prasowego, wprowadza m.in. zgłoszeniowy system powoływania nowych tytułów.

W 1990 Sejm przyjął ustawę o likwidacji RSW Prasa-Książka-Ruch.

Wpływ wydawnictw zagranicznych na polski rynek prasowy, udział kapitału obcego ocenia się na 80-90%

Komputeryzacja, przechodzenie na druk offsetowy, lepszy papier, zmiany w organizacji pracy redakcji oraz zmiany kadrowe;

Obecnie rynek prasy kolorowej obejmuje kilkaset tytułów

8 maja 1989 roku pojawił się nowy dziennik, miał prowadzić do wyborów 4 czerwca,

wkrótce stał się najbardziej poczytnym dziennikiem w Polsce.

Dzienniki ogólnopolskie i lokalne

Gazeta Wyborcza, Super Express, Rzeczpospolita, Trybuna, (powstała na bazie PRLowskiej Trybuny Ludu), Życie, ...

Wzrost popularności dzienników lokalnych: Dziennik Zachodni, Głos Wielkopolski, Gazeta Poznańska, Gazeta Lubuska,, Dziennik Bałtycki, Życie Warszawy, Gazeta Pomorska, Trybuna Śląska, ...

Tygodniki opinii

Polityka ,Wprost , Newsweek, Tygodnik Powszechny, Nie, Agora, ...

Czasopisma dla:

kobiet: Twój Styl, Pani, Świat Kobiety, Claudia, ...

mężczyzn: Playboy, Gentelman, CKM, Auto Świat, ...

Prasa katolicka

• tygodniki: Gość Niedzielny, Niedziela • miesięczniki: Rycerz Niepokalanej • czasopisma typowo religijne: Różaniec • czasopisma “rozumiejące znaki czasu”: Przewodnik Katolicki, • “politykujące”: Rodzina Radia Maryja, • intelektualnie otwarte: Znak, Więź

PRASA POLSKA

Dzieje prasy polskiej sięgają początków XVI w., kiedy to okazjonalnie ukazywały się w nakładach do kilkuset egz. informacyjne druki ulotne dotyczące zwł. wydarzeń wojennych (sprzedawano je na jarmarkach, sejmikach itp.); za początek historii prasy pol. zwykło się uważać ukazanie się 1661 w Krakowie pierwszej gazety periodycznej, tygodnika "Merkuriusz Polski Ordynaryjny", wydrukowanego przez J.A. Gorczyna z inicjatywy dworu Jana Kazimierza zmierzającego do reformy ustrojowej kraju i pozyskania dla niej zwolenników; po 27 numerach redakcję przeniesiono do Warszawy, gdzie rozpoczynał obrady sejm; łącznie ukazało się 41 numerów pisma; kolejne pisma (m.in. "Wiadomości Cudzoziemskie", "Nowiny", "Awizy") miały charakter efemeryczny, najdłużej przetrwała 1718-20 "Poczta Królewiecka" wydawana przez J.D. Cenkiera w Królewcu; z ważniejszych tytułów, jakie ukazywały się przed rozbiorami wymienić trzeba: "Kurier Polski" i "Uprzywilejowane Wiadomości z Cudzych Krajów" (1765 połączone w "Wiadomości Warszawskie", 1774 zmienione na "Gazetę Warszawską" pod red. Łuskiny), "Monitor" redagowany przez F. Bohomolca i I. Krasickiego, "Zabawy Przyjemne i Pożyteczne" (J. Albertrandi i A. Naruszewicz), "Gazetę Narodową i Obcą" redagowaną przez stronnictwo kołłątajowskie; łącznie 1765-95 ukazywało się ok. 90 tytułów (większość w stolicy), w nakładach do 1000 egz. Po utracie niepodległości nastąpił spadek czytelnictwa; z pism, które ukazywały się do 1830 ważniejsze to: "Gazeta Krakowska" (od 1796), "Gazeta Lwowska", "Kurier Litewski", "Dziennik Wileński", "Gazeta Poznańska"; okresowe ożywienie przyniósł czas powstania listopadowego ("Nowa Polska", "Gazeta Polska" i twórczość publicystyczna M. Mochnackiego, B. Niemojewskiego, J.N. Janowskiego); po upadku powstania nasiliła się działalność cenzury, zaczęły natomiast licznie powstawać czasopisma emigracyjne, m.in. "Demokrata Polski", "Orzeł Biały" (pod wpływami Lelewela), "Pielgrzym Polski", "La Tribune des Peuples" (pod red. A. Mickiewicza); w kraju dopiero od lat 40. XIX w. ukazują się m.in. "Przegląd Naukowy", "Biblioteka Warszawska", w zaborze austr. konserwatywny dziennik "Czas", na Śląsku "Dziennik Górnośląski" (red. J. Lompa i E. Smolka) oraz "Tygodnik Cieszyński" (przekształcony 1851 w "Gwiazdkę Cieszyńską"); w stolicy do najpoczytniejszych należała "Gazeta Warszawska", "Gazeta Codzienna" (pod red. J.I. Kraszewskiego), "Kurier Warszawski" (wydawany najdłużej w Polsce 1821-1939), później "Głos", a także "Słowo" (pocz. kierowane przez H. Sienkiewicza); organem ugody z caratem był wydawany w Petersburgu tygodnik "Kraj". Po powstaniu styczniowym prasa zaczęła pełnić ważną rolę czynnika podtrzymującego świadomość nar., krzewiącego oświatę wśród ludu ("Zorza"); pojawiły się też czasopisma ilustrowane, kobiece, specjalistyczne ("Tygodnik Ilustrowany", "Bluszcz", "Wszechświat", "Kłosy", "Wędrowiec", "Świt", "Biesiada Literacka", satyryczna "Mucha"), co wiązało się z unowocześnieniem technik drukarskich (1885 w zaborze ros. działało 51 drukarń, w Galicji 47; w Krakowie W.L. Anczyc zał. 1867 pierwszą stereotypię; 1890 dla redakcji "Kuriera Warszawskiego" uruchomiono pierwszą na ziemiach pol. maszynę rotacyjną); program pozytywistyczny lansowały "Przegląd Tygodniowy", "Niwa" i "Prawda" (red. A. Świętochowski), w Galicji "Kraj", w Poznaniu "Tygodnik Wielkopolski", na Śląsku liczne czasopisma lokalne (przyczyniając się na tym obszarze do prawdziwego rozkwitu czytelnictwa, 1882 prasę czytał tu co 10 Polak); pojawiły się też pierwsze organizacje dziennikarskie (1893 we Lwowie powstało Tow. Wzajemnej Pomocy Dziennikarzy Pol.; 1909 w Warszawie Tow. Literatów i Dziennikarzy, 1912 w Krakowie Syndykat Dziennikarzy Pol.); na przełomie stuleci rozwinęła się także prasa proletariacka ("Równość", "Przedświt", "Walka Klas", "Proletariat", "Naprzód", "Robotnik", "Czerwony Sztandar") oraz katolicka i adresowana do mniejszości żydowskiej; przed wybuchem I woj. świat. na ziemiach polskich ukazywało się ok. 1000 tytułów. Po uzyskaniu niepodległości prasa pełni rolę czynnika integrującego po rozbiorach ziemie polskie; 1918

powstała Pol. Agencja Telegraficzna (PAT); organami popierającymi Piłsudskiego (potem sanację) były: "Gazeta Polska", "Polska Zbrojna", "Kurier Poranny"; poglądy Nar. Demokracji reprezentowały "Gazeta Warszawska", "Kurier Poznański" i "Kurier Codzienny" ruch ludowy - "Zielony Sztandar" i "Piast", chrześc. demokrację - "Polonia", krakowski "Czas", wileńskie "Słowo" i "Dziennik Poznański"; organem PPS był "Robotnik" oraz "Naprzód" w Krakowie i "Gazeta Robotnicza" w Katowicach, a KPP - "Czerwony Sztandar"; do środowisk inteligencji były adresowane "Wiadomości Literackie" (red. M.Grydzewski), prawicowy tygodnik "Prosto z Mostu", satyryczne "Szpilki"; rekordowe nakłady osiągała prasa katolicka, zwł. "Rycerz Niepokalanej" (zał. 1922 przez M. Kolbe), "Mały Dziennik" i "Przewodnik Katolicki". Zjawiskiem nowym były potężne koncerny prasowe, specjalizujące się gł. w wydawaniu czasopism popularnych; najw. był zespół pism "Ilustrowanego Kuriera Codziennego" wydawanego w Krakowie przez M. Dąbrowskiego, do którego – obok "JKC" - należały m.in. "Światowid", "AS", "Na Szerokim Świecie", "Tempo Dnia", "Wróble na dachu", "Tajny Detektyw"; drugim koncernem był w-wski Dom Prasy, wydawca "Expressu Porannego", "Przeglądu Sportowego", "Kina", "Cyrulika Warszawskiego", popołudniówki "Dobry Wieczór"; potężnym wydawcą prasy sensacyjnej była łódzka sp-ka wydająca "Republikę", "Express Ilustrowany", "Karuzelę", "Tarzana", "Wędrowca", "Buffalo Bila" oraz zeszyty "Co tydzień powieść"; z innych tytułów wydawanych w okresie międzywojennym zaczęły się ukazywać pisma Związku Nauczycielstwa Pol. ("Płomyk" i "Płomyczek"); łącznie w 1937 ukazywało się w Polsce 2692 tytuły, przy czym tylko kilkanaście z nich przekraczało nakłady rzędu 200 tys. egz. Do najwybitniejszych dziennikarzy i wydawców tego okresu należeli: A. Bocheński, wspomniani M. Grydzewski i M. Dąbrowski, S. Cat-Mackiewicz, W. Korfanty, A. Nowaczyński, S. Piasecki, I. Matuszewski, B. Singer (ps. Regnis, brat pisarza), K. Pruszyński, A. Janta-Połczyński, Z. Nowakowski, S. Stroński, M. Niedziałkowski, W. Kulerski, S. Jaszuński, J. Brun, K. Wrzos, nie mówiąc o licznych związanych z prasą literatach i krytykach m.in. T. Boy-Żeleński, K. Irzykowski, A. Słonimski, J. Tuwim, M. Dąbrowska. Specyficznym okresem w dziejach prasy pol. był czas okupacji hitlerowskiej; Niemcy zlikwidowali wszystkie dawne gazety, wydając w ich miejsce pisma w j. pol. zwane pospolicie "gadzinówkami" (m.in. "Krakauer Zeitung", "Warschauer Zeitung", "Goniec Krakowski", "Nowy Kurier Warszawski", "Ster"); z kolei na ziemiach okupowanych przez ZSRR ukazywały się we Lwowie "Czerwony Sztandar", w Tarnopolu "Prawda Bolszewicka", w Wilnie "Gazeta Codzienna" i "Gazeta Ludowa"; równolegle nastąpił rozwój prasy konspiracyjnej, wydawanej zwł. przez ZWZ-AK - jej nakłady sięgały kilkunastu tys. egz.; najw. znaczenie miał "Biuletyn Informacyjny" red. przez A. Kamińskiego, z nakładem sięgającym 50 tys. egz.; nadto spore znaczenie miały "Wiadomości Polskie", "Żołnierz Polski", "Wolna Polska", "Polska Walcząca"; 1941-44 ukazywał się dwutygodnik "Rzeczpospolita Polska" - naczelne pismo Delegatury Rządu na Kraj; kilka tytułów wydawały harcerskie Szare Szeregi (m.in. "Źródło", "Dęby", "Drogowskaz", "Dziś i Jutro"); oryginalnym posunięciem było wydawanie ok. 15 tytułów prasy dywersyjnej w j. niem. (np."Der Soldat", "Der Hammer"); w samej tylko Warszawie działało ok. 150 nielegalnych drukarń; łącznie wydano ok. 1500 tytułów pism konspiracyjnych (ok. 50 w 1939, ok. 600 tytułów w 1944). Po 1945 roku prasę prywatną zlikwidowano, uruchomiono cenzurę prewencyjną (Biuro Kontroli Prasy, 1946 przekształcone w Gł. Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk), powołano Inst. Wydawniczy Sp-nia Wydawniczo-Oświatowa "Czytelnik", do którego należała większość tytułów, m.in. ogólnokrajowe dzienniki "Rzeczpospolita" i "Życie Warszawy", regionalne "Dziennik Polski", "Dziennik Zachodni", "Dziennik Bałtycki" itp.; nakładem "Czytelnika" zaczęły się też ukazywać ilustrowane tygodniki ("Przekrój", "Szpilki", "Stolica"), pisma społ.-polit. ("Odrodzenie", "Kuźnica"), kult. ("Twórczość") oraz popularno-naukowe i specjalistyczne ("Przegląd Techniczny", "Problemy", "Poznaj Świat"); powołano także Polską

Agencję Prasową i kilka innych, pomniejszych; do 1948 ukazywało się także kilka tytułów związanych z działającymi wówczas partiami politycznymi, m.in. należąca do PSL "Gazeta Ludowa", a także "Nowa Epoka" (SD), "Robotnik" i "Express Wieczorny" (PPS), "Słowo Powszechne" (PAX), "Tygodnik Powszechny" (katolicki), "Walka Młodych" (ZMW); szczególne preferencje posiadały pisma PPR - "Trybuna Wolności", "Trybuna Robotnicza", "Nowe Drogi", "Głos Ludu" i inne; 1947 PPR powołała Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą "Prasa", która stopniowo przejęła większość ukazujących się w kraju tytułów (1948 wcielono do niej wyd. "Wiedza", 1950 "Czytelnika", powołując równocześnie Państwowe Przedsiębiorstwo Kolportażu Prasy i Książki "Ruch") oraz uruchamiając we wszystkich miastach wojewódzkich organy PZPR; prasę katolicką ograniczono (1953 "Tygodnik Powszechny" przejął PAX), pisma niezależnych stronnictw politycznych zlikwidowano, "Odrodzenie" i "Kulturę" zastąpiono "Nową Kulturą"; z tytułów uruchomionych w latach stalinowskich na uwagę zasługują "Przyjaciółka", "Życie Literackie", tyg. "Świat", mag. "Młody Technik"; odwilż polit. po śmierci Stalina przynosi pojawienie się "Dookoła Świata" i katowickiej "Panoramy", a przełom październikowy 1956 reaktywowanie pism SD i PSL, zwrot "Tygodnika Powszechnego", powstanie szeregu nowych tytułów jak "Prawo i Życie", "Argumenty", "Odra", "Odgłosy", "Przegląd Kulturalny"; znaczącą rolę odgrywa w tym okresie studencki tygodnik "Po prostu", zamknięty 1957 za rewizjonizm (a właśc. za zbytni krytycyzm): 1957 powstała "Polityka", a także Ośrodek Badań Prasoznawczych w Krakowie, 1963 zlikwidowano "Nową Kulturę" i "Przegląd Kulturalny" powołując w ich miejsce "Kulturę", 1965 powstało "Forum" - jedyny w krajach obozu socjalistycznego tygodnik stanowiący przegląd prasy światowej; w latach 70. powstaje m.in. "Literatura", spory autorytet zyskuje "Przegląd Techniczny - Innowacje", mnożą się pisma specjalistyczne, hobbystyczne, młodzieżowe; łączna liczba wydawanych tytułów sięga w tym okresie 2500; utwierdza się równocześnie monopolistyczna rola koncernu RSW "Prasa-Książka-Ruch", do którego 1975 należy 85% nakładów całej prasy (m.in. 46 dzienników, 190 czasopism, Polska Agencja Interpress, Centralna Agencja Fotograficzna, Krajowa Agencja Wydawnicza, sieć wydawnictw i drukarń regionalnych, ogólnokrajowy kolportaż); nowy podział terytorialny kraju (1975) staje się impulsem do utworzenia ok. 30 tygodników regionalnych w stolicach nowych województw; w poł. lat 70. pojawia się także wydawana przez demokratyczną opozycję (poza oficjalnym obiegiem) prasa opozycyjna, m.in. "Biuletyn Informacyjny KOR", "Głos", "Robotnik", czasopismo polit. "Krytyka", "Res Publica", lit. "Zapis", "Puls" i inne, łącznie ok. 200 tytułów; znamieniem zmian związanych ze strajkami 1980 są nowe treści w dotychczas ukazujących się czasopismach i legalny, ogólnokrajowy "Tygodnik Solidarność" - jak większość tytułów (łącznie z pismami partyjnymi) zawieszony 13 XII 1981, po wprowadzeniu stanu wojennego; w miarę łagodzenia jego rygorów następuje stopniowe "odwieszanie" tytułów, ukazują się nowe czasopisma społ.-polit. m.in. "Rzeczpospolita", "Przegląd Tygodniowy", "Tu i Teraz", kilka pism katolickich; równocześnie wznawia działalność drugi obieg, w którym większe znaczenie uzyskują "Wiadomości", "Tygodnik Mazowsze", "Hutnik", "Arka"; po transformacji ustrojowej 1989 pojawia się prasa niezależna, której symbolem staje się "Gazeta Wyborcza" kierowana przez A. Michnika; następuje zniesienie cenzury, likwidacja koncernu RSW, szereg tytułów pada, m.in. "Życie Literackie" i "Kultura", powstają liczne nowe m.in. "Gazeta Polska", "Twój Styl", "Pani"; na pol. rynek wkraczają koncerny zagr. (Hersant, Passauer Neue Presse, Orkla, Bertelsman, H. Bauer, Springer, Burda i inne uruchamiając szereg pol. edycji czasopism obcojęzycznych oraz przejmując kapitałowo znaczną część pol. rynku prasowego, zwł. dzienników lokalnych oraz przytłaczając rynek zalewem kolorowych tygodników nie zawsze wysokiej jakości (m.in. "Tina", "Bravo", "Popcorn", "Playboy", "Elle"); przejściowy rozkwit przeżywa prasa lokalna; w latach 90. najw. nakłady uzyskuje "Gazeta Wyborcza" z 20 mutacjami terenowymi i licznymi dodatkami, która opanowuje

ponad 50% rynku reklam prasowych, kształtując nakład na poziomie 600 tys. egz.; nakładem konkuruje z nią "Super Express", z dzienników spore znaczenie osiaga "Rzeczpospolita"; początek nowego stulecia przynosi spadek czytelnictwa gazet codziennych na całym świecie, także w Polsce; średni nakład dzienny (I-XI 2002) wynosił dla najpoczytniejszych tytułów: "Gazeta Wyborcza" - 420,1 tys. egz., "Super Express" - 301,5, "Rzeczpospolita" - 188,3; "Gazeta Pomorska" - 101,8; "Dziennik Zachodni" - 89,5; "Dziennik Bałtycki" - 76,7; "Dziennik Polski" - 69,2; "Express Ilustrowany" - 63,3 tys. egz.; wśród tygodników społ.-polit. ważniejszą rolę odgrywa nadal "Polityka", polska edycja "Newsweeka", poznańskie "Wprost", "Przegląd" (wcześniej pt. "Przegląd Tygodniowy") oraz redagowane przez J. Urbana skandalizujące "Nie". Ruch dziennikarski po 1989 ulega rozbiciu, obok reaktywowanego Stow. Dziennikarzy Pol. (rozwiązanego w stanie wojennym) działa Stow. Dziennikarzy RP (zawiązane 1982) oraz powstałe 1991 Stow. Dziennikarzy Katolickich i 1998 Syndykat Dziennikarzy Polskich. Z dziennikarzy, którzy w latach powojennych odcisnęli swoje piętno na prasie polskiej warto wymienić nazwiska R. Kapuścińskiego, J. Giedroycia (red. emigracyjnej "Kultury"), J. Borejszy (twórca "Czytelnika"), S. Bratkowskiego, Z. Broniarka, K. Dziewanowskiego, M. Eilego (założyciel "Przekroju"), D. Fikusa, W. Giełżyńskiego, W. Górnickiego, G. Jaszuńskiego, J. Kalabińskiego, S. Kisielewskiego, H. Korotyńskiego (wieloletni red. naczelny "Życia Warszawy"), H. Krall, K. Małcużyńskiego, A. Małachowskiego, T. Mazowieckiego, A. Micewskiego, A. Michnika, E. Osmańczyka, D. Passenta, S. Podemskiego, M. Podkowińskiego, Z. Szeligi, M.F. Rakowskiego (wieloletni red. nacz. "Polityki"), K.T. Toeplitza, B. Tomaszewskiego (najwybitniejszy dziennikarz sportowy), J. Turowicza (twórca i wieloletni red. "Tygodnika Powszechnego"), L. Wolanowskiego, z młodszych – m.in. W. Jagielskiego, J. Paradowskiej czy J. Żakowskiego.

RUCH PAŃSTWOWY

Po 1945 powstawały spółdzielnie wydawnicze - w marcu 1945 roku powstała spółdzielnia "Czytelnik" zajmująca się kolportażem i wydawaniem prasy. "Czytelnik" miał 10 kiosków na dworcach i w centrum miasta. W 1950 roku "Czytelnik" oraz pozostałe spółdzielnie wydawnicze zostały włączone do Państwowego Przedsiębiorstwa Kolportażu RUCH. W 1950 roku utworzono w miejsce RUCH nową firmę zajmującą się kolportażem wydawnictw prasowych pod nazwą: Państwowe Przedsiębiorstwo Kolportażu RUCH. W skład RUCH weszło wówczas kilka spółdzielni wydawniczych utworzonych po 1945, w tym "Czytelnik". RUCH posiadał prawo wyłączności na prenumeratę oraz kolportaż dzienników i czasopism. W 1955 roku Generalna Dyrekcja Państwowego Przedsiębiorstwa Kolportażu RUCH w Warszawie została przekształcona w Centralny Zarząd Upowszechniania Prasy i Książki RUCH. Został on podzielony na wyspecjalizowane przedsiębiorstwa zajmujące się poszczególnymi obszarami działalności dawnego Towarzystwa. W ten sposób powstały: Centrala Kolportażu Prasy i Wydawnictw RUCH, Przedsiębiorstwo Wydawnictw Zagranicznych RUCH, Przedsiębiorstwo Filatelistyczne RUCH i inne. Działające dotychczasowo w województwach oddziały RUCH zostały przekształcone w samodzielne jednostki. W 1961 roku Kluby Międzynarodowej Prasy i Książki prowadzone przez Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą „Prasa” zostały przejęte przez RUCH.

RUCH PRZEKSZTAŁCONY W SPÓŁDZIELNI Ę

W 1969 roku Centralny Zarząd Upowszechniania Prasy i Książki RUCH został przekształcony w Zjednoczenie Upowszechniania Prasy i Książki RUCH. W 1972 roku Zgrupowanie obejmowało: centralę handlu zagranicznego, przedsiębiorstwa upowszechniania prasy i książki RUCH, specjalistyczne przedsiębiorstwa handlowe, przedsiębiorstwa wydawnicze, przedsiębiorstwo poligraficzne, pięć oddziałów handlowych przy ośrodkach informacji i kultury polskiej za granicą. W 1971, w wyniku połączenia RUCH i Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”, powstała Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa-Książka-Ruch”.

LIKWIDACJA "RSW". RUCH SPÓŁK Ą SKARBU PAŃSTWA 22 marca 1990 roku Sejm przyjął Ustawę o likwidacji Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa- Książka-Ruch”, a następnie powołał Komisję Likwidacyjną. 29 listopada 1990 roku Rada Ministrów zatwierdziła plan zagospodarowania majątku Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa-Książka- Ruch”. Następnie, w dniu 29 kwietnia 1991, roku Minister Przemysłu wydał zarządzenie, na podstawie którego utworzono przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Przedsiębiorstwo Kolportażowo- Handlowe RUCH. 24 stycznia 1992 roku Prezes Rady Ministrów wydał zarządzenie, które umożliwiło przekształcenie Przedsiębiorstwa Kolportażowo-Handlowego RUCH w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą RUCH S.A. Akt notarialny przekształcenia został sporządzony w dniu 24 marca 1992 roku (Rep. A 2777/92), a następnie zmieniony aktem notarialnym z dnia 9 kwietnia 1992 roku (Rep. A 3936/92). Przedsiębiorstwo RUCH przejęło majątek po zlikwidowanej Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa-Książka-Ruch”. RUCH S.A. został wpisany do RHB na mocy postanowienia Sądu rejonowego dla m.st. Warszawy, Wydział XVI Gospodarczy, z dnia 15 kwietnia 1992 roku. W momencie utworzenia Spółki stworzono 26 Oddziałów oraz 188 jednostek organizacyjnych niższego szczebla, które dzieliły się na zespoły i delegatury, obsługujące sieć hurtową i detaliczną. Obecnie liczba Oddziałów została zredukowana do 15, a liczba zespołów wynosi 41. W 2002 roku zakończono likwidację Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa – Książka – Ruch”.

RUCH W STRONĘ GIEŁDY

W 2006 roku nowy Zarząd rozpoczął realizację programu restrukturyzacji, która przyniosła znaczącą poprawę wyników operacyjnych i finansowych. Program ten objął ok. 40 inicjatyw w obszarze zarządzania siecią, zakupów oraz logistyki, a pierwsze jego rezultaty były widoczne już w wynikach III kwartału 2006 roku. Jednocześnie Zarząd podjął decyzję o przeprowadzeniu publicznej oferty akcji pod koniec 2006 roku i uzyskał dla tej decyzji poparcie Skarbu Państwa, który jest właścicielem 100% akcji Spółki. RUCH zadebiutował na Warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych 22 grudnia 2006r. Był to debiut udany. Na otwarciu sesji papiery Ruchu kosztowały 16 proc. powyżej ceny emisyjnej. Wejście na GPW umożliwiło Spółce pozyskanie środków na rozwój, w tym przede wszystkim na modernizację i dalszy rozwój własnej sieci detalicznej oraz kompleksową informatyzację Spółki. Zarząd RUCH S.A. jest także przekonany, że Spółka będąc notowaną na giełdzie, i będąc poddaną dyscyplinie rynków kapitałowych znacznie zwiększy szanse na udaną transformację Spółki w firmę zorientowaną na zaspokajanie potrzeb klienta i przynoszącą oczekiwany zwrot z inwestycji dla akcjonariuszy.

RUCH SPÓŁKĄ MULTIBRANDOW Ą

W 2007 r. następował proces restrukturyzacji Spółki. Przyjęta przez Zarząd Strategia zakładała dalsze umocnienie pozycji lidera na rynku kolportażu prasy, a także rozwijanie największej sieci detalicznej w Polsce i hurtowej sprzedaży artykułów FMCG. Ogłoszona została również, decyzja o uruchomieniu dwóch nowych marek: kawiarni i coffee oraz salonów prasowych update. RUCH stał się Spółką multibrandową. Kawiarnie i coffee są zlokalizowane głównie w centrach handlowych, pasażach, lotniskach czy dworcach PKP. 16 listopada 2007 r. jako pierwsi kawę wypili goście warszawskiego lokalu przy ul. Dobrej 54. Dzień później kawiarnię odwiedzili klienci Centrum Handlowego Magnolia we Wrocławiu. trzecim z kolei, był lokal i coffee otwarty w Centrum Handlowym w Gorzowie Wielkopolskim. Salony prasowe update usytuowane są w centrach i pasażach handlowych, biurowcach oraz na dworcach, lotniskach oraz reprezentacyjnych ulicach największych miast Polski. Decyzja o utworzeniu sieci salonów prasowych pod nową marka, podyktowana była chęcią spozycjonowania oferty Spółki w wyższej półce, zarówno wśród komercjalizatorów powierzchni handlowych, jak i klientów. Pierwszy salon otwarto 6 lutego 2007 r. w centrum Rodzinnym Witawa w Gdyni. Rok 2007 był dla RUCH-u przełomowy z jeszcze jednego powodu. 23 listopada zaprezentowane zostało nowe, odświeżone logo Spółki. Nowy projekt podstawowej marki Spółki RUCH, łączy tradycje z nowoczesnością. Proces rebrandingu marki rozłożony jest na kilka lat. Pierwsze punkty sprzedaży w odmłodzonym wyglądzie pojawiają się w 2008 r. wraz z nowymi, zaprojektowanymi wyłącznie dla RUCH bryłami kiosków.

Wojna i po wojnie w Polsce

Działania wojenne we wrześniu 1939 r. zdezorganizowały działalność wydawnictw prasowych. Po zajęciu Polski Niemcy zlikwidowali całą prasę polską, wydając w jej miejsce gazety w języku niemieckim. Lata po zakończeniu działań wojennych także nie należały do najszczęśliwszych dla rozwoju polskiej prasy. Wyrazem tego był szereg zmian w systemie prasowym po 1944 r., które zapoczątkowały przejęcie przez państwo drukarń i gospodarki papierem. Władze wprowadziły cenzurę prewencyjną, od stycznia 1945 r. działało Biuro Kontroli Prasy. W 1946 r. powołano Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. W drugiej połowie lat 70 - tych, wraz z organizowaniem się demokratycznej opozycji, pojawiła się prasa podziemna wydawana poza cenzurą, tworząca tzw. drugi obieg wydawniczy. Po sierpniu 1980 r. nastąpił szybki rozwój prasy NSZZ „Solidarność” - powstało wówczas 6 legalnych pism Solidarności. Wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. oznaczało czasowe zawieszenie większości tytułów prasowych. W stanie wojennym, mimo represji, szybko rozwinęła się prasa podziemna, która była związana głównie z działającą w konspiracji Solidarnością. W drugim obiegu ukazało się w 1983 r. ok. 600 tytułów, a 1989 ok. 900. Łącznie poza cenzurą wydano ok. 2000 tytułów prasowych.

Polska prasa w zarysie historycznym od okresu przemian w 1989 roku

1. Okrągły Stół Historyczny przełom w Polsce nastąpił w roku 1989. Prowadzone w Magdalence koło Warszawy, od 6 lutego do 5 kwietnia, rozmowy przedstawicieli opozycji (głównie osób związanych z "Solidarnością") oraz obozu rządzącego (przede wszystkim przedstawicieli PZPR) miały doprowadzić do demokratyzacji systemu politycznego w Polsce oraz do naprawy polskiego systemu gospodarczego. W wyniku postanowień Okrągłego Stołu

powstaje Senat, urząd prezydenta, wprowadzono zasadę pluralizmu związkowego, wolny rynek, a co z tym się łączy powstała możliwość konkurencji. Postanowiono, że podstawą reform ustrojowych i gospodarczych będzie pluralizm polityczny, niezależność sędziów, demokratyczny tryb powoływania wszystkich przedstawicieli państwowych oraz, co najważniejsze, dla treści tej pracy - wolność słowa. Wolność słowa rozumiana jako podstawowe prawo człowieka, prawo do informacji. Wolność, którą gwarantują międzynarodowe dokumenty m. in. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych, Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Deklaracja Podstawowych Praw i Wolności. W demokratycznej Polsce dokumentem, który miał takie prawo zapewniać stało się nowe prawo prasowe. 11 kwietnia 1990 w tymże prawie pojawił się zapis: Prasa zgodnie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej. Tego samego dnia Sejm jednogłośnie zniósł cenzurę, która towarzyszyła komunistycznym mediom na każdym kroku. R. Filar uważa, że proces transformacji mediów w Polsce można podzielić na kilka etapów:

• "żywiołowego entuzjazmu nowych wydawców i wymuszonych przekształceń starych tytułów" (maj 1989 - połowa 1991)

• "pozornej stabilizacji i zmian podskórnych w prasie i radiu" (połowa 1991 - koniec 1992)

• "otwartej walki o rynek mediów, zwłaszcza o media audiowizualne" (początek 1993 - koniec sierpnia 1994)

• "nowego zagospodarowania mediów" (od września 1994 roku).

2. 1989 Wolność prasy Obie strony z rozmów w Magdalence uznały polski system komunikacji społecznej za przestarzały i nieodpowiedni. Należy jednak uwzględnić fakt, iż zmiany nie nastąpiły gwałtownie i okres przed 1989 rokiem był okresem przygotowawczym i wstępnym: Poszukiwanie cezur czasowych dla transformacji prasy w ustaleniach 'okrągłego stołu' lub w pierwszym numerze `Gazety Wyborczej` jest zabiegiem nie tyle fałszywym, co nazbyt formalnym. (?) Stoję na stanowisku, iż był to proces, który stawał się już widoczny w okresie, kiedy władze stopniowo znosiły restrykcje stanu wojennego. Natomiast w sposób oczywisty prasa polska zmieniła swoje nastawienie do wielu problemów politycznych, gospodarczych i kulturalnych na 2-3 lata przed zasadniczymi przemianami. Jednak rok 1989 to zasadnicza rewolucja w zakresie mediów. Rynek mediów w Polsce uległ zmianom, największym i najrozleglejszym po II wojnie światowej. Upadek komunizmu to przemiany polityczne, przemiany, które bezpośrednio wpłynęły na rynek prasowy w Polsce. Nikt nie chce powtórzyć błędu, jakim było kontrolowanie środków masowego przekazu przez państwo. Dlatego czyniono wszystko, aby zlikwidować cenzurę i doprowadzić do wolności słowa. Udało się, cenzura upadła, przydzielanie papieru na druk już nie miało miejsca. Teraz każdy pełnoletni i nie karalny obywatel Polski mógł stać się wydawcą prasowym. Jednak nikt nie miał pomysłu na to, jak ma wyglądać nowa rzeczywistość w świecie ekranu, radia i prasy. 3. Czas na zmiany W 1990 roku, w wyniku obrad Okrągłego Stołu zlikwidowano Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Instytucję, która w 1946 roku powołana została do kontroli i weryfikacji wszystkich publikacji prasowych, radiowych i telewizyjnych. Taki urząd pomagał władzom w sprawowaniu monopolu w zakresie mediów. Rząd Tadeusza Mazowieckiego

likwiduje oficjalnie cenzurę i powołuje komisję, której celem będzie walka z owym monopolem państwa. Stary system koncesyjny zastąpiony został licencyjnym. Jednym z poważniejszych kroków była ustawa Sejmu z dnia 22 III 1990 roku, która zakładała likwidację RSW - Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej "Prasa" - która była monopolistą na rynku wydawniczym w komunistycznej Polsce. Tytuły wydawane do tej pory przez RSW zostały sprzedane. Sprzedaż ta wzbudziła jednak wiele kontrowersji. Sposób szacowania wartości poszczególnych pism nie był klarownie określony. Przydział pierwszeństwa w wykupie nie był dla wszystkich zrozumiały. Dzięki temu właścicielami pism stawały się osoby, które znalazły się w odpowiednim miejscu, o odpowiedniej porze, z odpowiednią ilością funduszy na ten cel. W trybie przetargu sprzedano około 100 tytułów, a ponad 60 zostało przekazane pracowniczym spółdzielniom dziennikarskim. Na rynku pojawia się również prasa, która wcześniej uważana była za konspiracyjną i ukazywała się tylko w nielegalnym obiegu ("Arka", "Karta", "Krytyka"). Przemiany społeczno-politycznie, oraz prawa wolnego rynku silnie wpływają na prasę, dlatego dochodzi do wielu zmian na stanowiskach kierowniczych w mediach. Dodatkowo oficjalne rozwiązanie PZPR, które nastąpiło 29 stycznia 1990 przyczyniło się do likwidacji wielu pism partyjnych. Niektóre tytuły z okresu komunizmu przestają się ukazywać, inne natomiast zmieniają nazwę oraz skład redakcji. Upadek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej musiał zakończyć się również likwidacją Trybuny Ludu, która była organem Komitetu Centralnego PZPR. W jej miejsce w 1990 roku powstaje Trybuna. W styczniu 1993 roku w Warszawie zlikwidowano Słowo Powszechne, dziennik wydawany przez Stowarzyszenie PAX. Francuska grupa prasowa "Presse Participations Europennes" Roberta Hersanta przejmuje 49% udziałów wydawanego wcześniej przez RSW dziennika Rzeczpospolita. Pozostałe 51% znajduje się w rękach Państwowego Przedsiębiorstwa Wydawniczego "Rzeczpospolita", kierowanego przez Macieja Cegłowskiego. W 1995 roku dokupuje do tego kolejne 2% udziałów i staje się faktycznym właścicielem tego pisma. Natomiast od lipca 1996 roku 51% udziałów przejmuje spółka "Presspublica Holding Norway", której właścicielem jest "Orkla Media". Pozostałe 49% nadal pozostaje w rękach PPW "Rzeczpospolita". Dziennik ten był wcześniej gazetą typowo rządową. Jednak Tadeusz Mazowiecki zrozumiał, że w nowej rzeczywistości prasowej nie ma miejsca na pismo o takim charakterze. I wtedy "Rzeczpospolita" stała się dziennikiem niezależnym od władzy wykonawczej, otwartym na różne opcje polityczne. Po roku 1989 redaktorem naczelnym był Dariusz Fikus, obecnie jest nim Maciej Łukasiewicz. 4. Nowa rzeczywistość, nowa prasa Jednak okres pokomunistyczny to nie tylko zmiany tytułów oraz likwidacje. To również czas powstawania całkiem nowych pism. Ogromnym zainteresowaniem cieszyło się szczególnie zakładanie pism regionalnych, jednak od chęci do utrzymania się na rynku było dość daleko i większość tych pism upadała w pierwszym okresie swojej działalności. Tylko nieliczne utrzymały się na rynku do dziś. Wtedy właśnie powstał jeden z najpopularniejszych obecnie na rynku dzienników - Gazeta Wyborcza. Pierwszy numer tego pisma ukazał się 8 maja 1989 roku. Już po roku działalności, bo w 1990 Gazeta Wyborcza była dziennikiem o największym nakładzie w Polsce. Powstała ona nie po to, aby przynosić zysk, lecz, aby pomagać w sukcesie wyborczym Solidarności. Początki Gazety Wyborczej to założenie 10 kwietnia 1989 roku przez Andrzeja Wajdę, Zbigniewa Bujaka oraz Aleksandra Paszyńskiego spółki Agora. Celem tej spółki było przygotowanie i stworzenie odpowiednich warunków do wydawania niezależnego dziennika. Ułatwieniem było postanowienie Okrągłego Stołu, które zakładało powstanie takiego dziennika. Jednocześnie kierowany przez Stefana Bratkowskiego Komitet Założycielski Stowarzyszenia pn. Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich dokonał rejestracji w sądzie. Wolny rynek doprowadził do tego, że powstają gazety odmienne pod względem politycznym, merytorycznym, a nawet typologicznym. Prasą, a właściwie jej wydawcami,

zaczynają rządzić prawa rynku, liczy się popyt i podaż. To pierwsze objawy konkurencji na polskim rynku prasowym. Do tego wszystkiego dodać należy również ogromny postęp techniczny, jaki miał miejsce na początku lat 90. W redakcji pojawiają się komputery, w drukarniach nowe techniki składu i druku offsetowego. Konieczne są zmiany w organizacji pracy całych redakcji. Nowe techniki umożliwiają również zwiększenie znaczenia koloru oraz zdjęć w prasie. Uwolnienie prasy spod opieki państwa musiało zaowocować napływem zagranicznego kapitału, nie bez znaczenia pozostali również polscy prywatni właściciele. W roku 1980 w Polsce istniało 88 dzienników oraz 2500 czasopism i magazynów. Już w 1993 roku liczba ta wynosiła 124 dzienniki i około 3 tysięcy czasopism i magazynów. Wydawcy zagraniczni, aby wejść na polski rynek, musieli uzyskać zgodę Ministerstwa Spraw Zagranicznych, ta jednak przydzielana była bez większych trudności. Na wolnym rynku pojawiają się zagraniczni inwestorzy. Należą do nich zachodnie firmy Maxwell, Mardoch, Berlusconi, Bertelsmann, Time Warner. Wykupują oni około 75% polskiej prasy ogólnopolskiej oraz około 1/3 prasy regionalnej. Tak duże zróżnicowanie rynku medialnego wpływa oczywiście korzystnie na sposób przekazywania informacji, który musi być coraz szybszy, dostępniejszy oraz nowocześniejszy. Dzięki temu między innymi polski system komunikowania zbliżył się do systemów istniejących w większości krajów Europy. Natomiast wydawcy musieli zwrócić uwagę na oczekiwania czytelników, jeżeli chcieli pozostać na młodym polskim rynku prasowym. Wiązało się to z powstaniem wielu magazynów opartych na pomyśle tabloidów. Powstają pierwsze pisma sensacyjne i erotyczne. W tym właśnie okresie, to jest w 1991 roku w Warszawie, powstaje Super Express, ogólnopolski dziennik informacyjno-sensacyjny. Jest oczywiście i druga strona medalu, powstają eleganckie magazyny ilustrowane, jak np. Twój Styl, Sukces, Pani. To również pierwsze nieśmiałe kroki prasy kobiecej, np. miesięcznik Claudia. Pomimo rosnącej ilości tytułów, nakłady poszczególnych periodyków malały. Boom prasowy w Polsce nie uwzględnił jednak możliwości i sytuacji ekonomicznej, nie bez znaczenia pozostał też fakt, że ogromnym konkurentem dla prasy stała się telewizja. Należy bowiem pamiętać, że od roku 1993 na polskim rynku obok stacji publicznych pojawiają się liczne stacje komercyjne, utrzymujące się wyłącznie z reklam. Mniejszym zainteresowaniem cieszą się również dzienniki informacyjne, prasa społeczno-kulturalna oraz periodyki literackie. Również zgłoszenia przyszłych wydawców i podawane w nich informacje na temat przyszłego nakładu, mówiły o wielkim optymizmie oraz braku realizmu tych wydawców, jak również wskazywały na brak znajomości prawideł rządzących wolnym rynkiem prasowym. Tak silne zmiany doprowadziły do tego, że dziennikarze lojalni wobec komunizmu musieli odejść, w nowej demokratycznej prasie nie było dla nich miejsca. Dzięki temu nastąpiła wymiana pokoleniowa, która w znacznym stopniu odmłodziła środowisko dziennikarskie. 5. Sukcesy na polskim rynku O niewątpliwym sukcesie na polskim rynku może powiedzieć spółka "Prószyński i S-ka", która zadebiutowała w 1990 roku miesięcznikiem Poradnik Domowy. Bardzo szybko osiągnął duży nakład. Końcówka roku 1998 to 14 tytułów, drukarnia prasowa oraz mocne wydawnictwo książkowe w spółce "Prószyński i S-ka". Wydawnictwo INFOR Ryszarda Pieńkowskiego to debiut z 1995 roku, debiut, który już po czterech latach posiadał około 40 tytułów prasowych w Polsce, zwłaszcza dotyczących problemów prawnych i zarządzania. INFOR wydaje między innymi Gazetę Prawna i Prawo i Gospodarka. 6. Po latach transformacji Obecnie rynek prasowy w Polsce również podlega wielu przemianom. Nie są to jednak zmiany tak rewolucyjne jak na początku lat 90. Można powiedzieć, że polski rynek prasowy, stał się rynkiem "normalnym". Powstawanie nowych tytułów nie jest już tak gwałtowne i

dotyczy najczęściej pism fachowych. Nowe dzienniki to również rzadkość, częściej dochodzi do zmniejszania ich liczby i nakładu. Można również stwierdzić, że pod względem graficzno-edytorskim nasza prasa dorównuje obecnie prasie europejskiej.

Zmiany mediów elektronicznych w Polsce po 1989 roku Zmiany w mediach elektronicznych po roku 1989 zaczęły się praktycznie w momencie wejścia w życie "Ustawy o radiofonii i telewizji", przyjętej 29 grudnia 1992 roku i obowiązującej od 1 marca 1993 roku. Ustawa ta po raz pierwszy uregulowała problemy funkcjonowania mediów elektronicznych. Usuwała ona obowiązującą poprzednio - o Komitecie ds. Radiofonii i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja" z 2 grudnia 1960 r. W tej poprzedniej wszystko było proste - państwo miało monopol na działalność radiowo-telewizyjną. Działać mogły jedynie media państwowe. Nowa ustawa stanowi podstawę prawna do budowy nowego ładu informacyjnego w dziedzinie mediów elektronicznych. Określone zostały główne zadania radiofonii i telewizji:

• dostarczanie informacji • udostępnianie dóbr kultury i sztuki • ułatwianie korzystania z oświaty i dorobku nauki • upowszechnianie edukacji obywatelskiej • dostarczanie rozrywki • popieranie krajowej twórczości audiowizualnej

Art. 1, pkt. 2: "odbiór programów radiowych i zagranicznych przeznaczonych przez nadawców do powszechnego odbioru jest wolny, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa". Art. 2. 1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przysługuje jednostkom publicznej radiofonii i telewizji oraz osobom, które uzyskały koncesję na taką działalność. Nadawca ma prawo do swobodnego kształtowania własnego programu, ale jednocześnie ponosi pełną odpowiedzialność za jego treść. Audycje nie pochodzące od nadawcy powinny być wyraźnie wyodrębnione w programie i oznaczone w sposób nie budzący wątpliwości, że nie pochodzą od nadawcy. Ustalono precyzyjnie niektóre terminy dot. funkcjonowania mediów elektronicznych:

• Program - zestaw audycji radiowych lub TV, regularnie rozpowszechnianych, pochodzących od jednego nadawcy

• Audycja - część programu radiowego lub TV, stanowiących odrębną całość ze względu na treść, przeznaczenie lub autorstwo przekazów

• Nadawca - osoba, która tworzy lub zestawia programy i rozpowszechnia je lub przekazuje innym osobom w celu rozpowszechniania w całości bez zmian

• Rozpowszechnianie - bezprzewodowa emisja lub wprowadzenie do sieci kablowej • Rozprowadzanie - przejmowanie w całości i bez zmian programu nadawcy krajowego

i zagranicznego, rozpowszechnianego do powszechnego odbiorcy i równoczesne jego rozpowszechnianie

• Reklama - jest to każdy przekaz zmierzający do promocji sprzedaży albo innych form korzystania z towarów lub usług, popieranie określonych spraw i idei albo do

osiągnięcia innego efektu pożądanego przez reklamodawcę, nadawany za opłatą lub inną formą wynagrodzenia i musi być wyraźnie wyodrębniona w programie i oznaczone w sposób nie budzący wątpliwości, że są reklamami i nie pochodzą od nadawcy

• Reklamodawca - każdy podmiot, który zleca nadawcy wyemitowanie danego przekazu reklamowego

• Sponsor - osoba nie będąca nadawcą lub producentem audycji, która pośrednio lub bezpośrednio finansuje w całości lub w części tworzenie audycji w celu upowszechnienia swej nazwy, firmy lub znaku towarowego

Przemiana polskich mediów po 1989 roku

Sytuacja mediów po roku 1989 zmieniła się radykalnie. Przede wszystkim Polacy odzyskując suwerenność we własnym państwie mogli pożegnać cenzurę. Do tego czasu media spełniały funkcję służebną wobec władzy, a nie swoich odbiorców. Zajmowały się propagandą a nie informacją. Nad poprawnością przekazu mediów czuwał do 1989 r. Główny Urząd Kontroli Prasy i Widowisk. System medialny był scentralizowany i podporządkowany jednej partii. Wystarczy powiedzieć, że najsilniejsze media, radio i telewizja publiczne, zgrupowane były w Komitecie ds. Radia i Telewizji, któremu szefował urzędnik państwowo-partyjny w randze ministra. Z kolei prasa lokalna była uzależniona od lokalnych ekspozytur PZPR. Wraz z nastaniem wolności zaczęły powstawać spontanicznie nowe inicjatywy medialne. Zgodnie bowiem ze znowelizowanym prawem prasowym, wydawcą mógł stać się odtąd każdy Polak. Pierwszy numer legalnie wydanego niezależnego dziennika można było kupić 8 maja 1989 r., gdy, na mocy porozumienia "Okrągłego Stołu", ukazał się pierwszy numer "Gazety Wyborczej". Dziś to największa gazeta w kraju, ukazująca się w nakładzie pół miliona egzemplarzy, jedno z najbardziej opiniotwórczych polskich mediów. Zaczynała jednak jako ośmiostronicowa gazetka agitująca za kandydatami opozycji w pierwszych demokratycznych wyborach do parlamentu. Stąd zresztą wywodziła się nazwa gazety - słowo "wyborcza" oznacza "przeznaczona na wybory". Gazetę tworzyli opozycji dziennikarze, pracujący do tego czasu w nielegalnie wydawanych pismach, związanych ze związkiem zawodowym "Solidarność". Rozwój rynku prasy przyspieszyła sprzedaż części tytułów byłego monopolisty na rynku prasy RSW "Prasa- Książka-Ruch". Wkrótce też pojawili się w Polsce wydawcy zagraniczni, wnosząc zarówno kapitał, jak i know-how. W większości redakcji dokonała się prawdziwa rewolucja techniczna: komputeryzacja, przejście na druk offsetowy. Zaczęły powstawać nowe pisma w nowych segmentach rynku, wypełniając ignorowane dotąd potrzeby czytelników. Równolegle z rynkiem prasy zaczął powstawać rynek mediów elektronicznych. Tutaj kluczową rolę odegrała ustawa o radiofonii i telewizji z 1993 r., ustanawiając urząd - Krajową Radę Radiofonii i Telewizji (KRRiT), który od tego czasu reguluje ład medialny w eterze. KRRiT przyznaje nadawcom radiowym i telewizyjnym koncesje na nadawanie naziemne na danym obszarze Polski i w danym paśmie częstotliwości, jak również na nadawanie satelitarne. Faktycznie jednak urząd ten decyduje o warunkach konkurowania mediów elektronicznych w Polsce, bowiem nadawca, któremu została przyznana koncesja, nie może nią w pełni dysponować. Nie może jej zbyć innemu podmiotowi, co najwyżej może z niej zrezygnować, a wówczas KRRiT ponownie dysponuje zwolnioną częstotliwością. Ma to decydujące znaczenie dla rynku telewizyjnego, bowiem w większości polskich domów telewizja odbierana jest za pomocą zwykłej pokojowej anteny, bez pośrednictwa telewizji kablowej czy anteny satelitarnej, zaś naziemnych częstotliwości, które można zagospodarować, jest ograniczona ilość.

W Polsce ukazuje się ponad 5400 tytułów prasowych - gazet ogólnopolskich, lokalnych, dzienników, tygodników, miesięczników oraz gazet specjalistycznych. Cechą charakterystyczną dla wszystkich polskich dzienników ogólnopolskich jest to, że nie ukazują się one w niedzielę. Nie ukazuje się też żadna popołudniówka.

Najbardziej popularne polskie tytuły prasowe:

Prasa codzienna

"Rzeczpospolita" - w "Rzeczpospolitej" ukazują się liczne dodatki tematyczne związane z działalnością gospodarczą, m.in. bardzo ceniony przez czytelników dodatek "Prawo Co Dnia", w którym zamieszczone są istotne dla przedsiębiorców akty prawne, rozporządzenia i komentarze specjalistów. Nie oznacza to jednak, że "Rzeczpospolita" jest pismem jedynie ekonomicznym. To opiniotwórczy dziennik o tematyce ogólnej z rozbudowanym działem gospodarczym i ekonomicznym. Średni nakład "Rzeczpospolitej" przekracza 260 tys. egzemplarzy.

"Gazeta Wyborcza" - pierwszy jej numer ukazał się w maju 1989 roku, tuż przed przełomowymi dla naszego kraju czerwcowymi wyborami parlamentarnymi. Dziś jest filarem największego polskiego koncernu medialnego. Średni nakład "Gazety Wyborczej" wynosi prawie 600 tys. egzemplarzy, a w okresie przedświątecznym sięga nawet miliona egzemplarzy. W największych miastach ukazują się dodatki lokalne. W każdy dzień tygodnia ukazuje się także inny dodatek tematyczny. Redaktorem naczelnym Gazety jest od początku jej istnienia Adam Michnik - działacz opozycji przed rokiem 1989 i intelektualista.

"Dziennik" - to informacyjna i opiniotwórcza gazeta o tematyce społeczno - politycznej. Swoja tematyką obejmuje podstawowe dziedziny życia społeczno politycznego w Polsce, Europie i na świecie.

"Super Express" - jak pisze sama redakcja gazety, jej odbiorcami są "osoby, które nie oczekują od gazety codziennej poważnych i skomplikowanych artykułów". Gazeta stara się skupić na życiu zwykłych ludzi.

"Fakt" - jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych gazet codziennych.

Dziennikiem gospodarczym jest ukazujący się od 1997 roku "Puls Biznesu". Gazeta przoduje w zdobywaniu i publikowaniu informacji gospodarczych z różnych dziedzin. To obok "Rzeczpospolitej" druga gazeta, od której zaczyna swój dzień polski przedsiębiorca.

Inną gazetą ekonomiczną jest "Parkiet" w całości poświęcony warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych. "Parkiet" ukazuje się od wtorku do soboty i zawiera m.in. analizy techniczne notowań, komentarze i rekomendacje dla inwestorów.

Dzienniki

Ważne miejsce w życiu społeczności lokalnych zajmują gazety lokalne, które podają informacje z kraju i ze świata, ale skupiają się na informacjach z regionu. W Polsce ukazuje się ponad 3000 gazet regionalnych i lokalnych. Jedną z najlepiej sprzedających się gazet lokalnych jest ukazująca się w Bydgoszczy "Gazeta Pomorska", której przeciętny nakład wynosi 105 tysięcy egzemplarzy. Największym wydawcą prasy lokalnej jest w Polsce

wydawnictwo Polskapresse, do którego należą m.in. "Dziennik Polski", "Wieczór Wybrzeża" i "Dziennik Zachodni".

Tygodniki

Dużą i wciąż rosnącą popularnością cieszą się w Polsce tygodniki społeczno-gospodarcze. Najstarszym takim tygodnikiem jest "Polityka" , która ukazuje się od 1957 roku. W "Polityce" pracowali i pracują najbardziej znani polscy dziennikarze, a ich teksty często mają charakter opiniotwórczy, co potwierdzają przeprowadzane wśród czytelników badania. Od kilku lat tygodnik publikuje listę 500 największych polskich przedsiębiorstw. Wydawca "Polityki" jest także współwłaścicielem radia Tok FM. Średni nakład "Polityki" sięga 260 - 300 tys. egzemplarzy.

Drugim bardzo popularnym tygodnikiem w Polsce jest ukazujący się od grudnia 1982 roku "Wprost" . Na jego łamach swoje teksty publikują najwybitniejsi polscy politycy, ekonomiści czy prawnicy. Tygodnik od jedenastu lat przyznaje tytuł Człowieka Roku - laureatami nagrody byli m.in. Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, Leszek Miller, Leszek Balcerowicz i Wisława Szymborska. Co roku "Wprost" publikuje listę 100 najbogatszych Polaków. "Wprost" ukazuje się w nakładzie ok. 300 tys. egzemplarzy.

Od września 2001 roku ukazuje się polskie wydanie "Newsweeka". Tygodnik przebojem wszedł na rynek. Sukces polskiego wydania zaskoczył nawet redakcję, która musiała dodrukowywać pierwsze wydanie gazety. Newsweek jako pierwszy przygotował specjalne wydanie o atakach terrorystycznych na Nowy Jork i Waszyngton z 11 września 2001 roku.

Wyjątkowe miejsce wśród polskich tygodników zajmuje "Tygodnik Powszechny", ukazujący się od 1945 roku. Pismo od początku swego istnienia należy do ścisłej czołówki opiniotwórczej prasy w Polsce. Jego podtytuł - "Katolickie pismo społeczno-kulturalne" - najpełniej określa sfery zainteresowania redakcji. W trudnych, a niejednokrotnie dramatycznych latach powojennej historii Polski, "Tygodnik" zawsze zabierał głos w najważniejszych społecznych debatach na temat Kościoła katolickiego, kondycji kultury i losów polskiego społeczeństwa. Był jedynym w krajach bloku komunistycznego niezależnym pismem społeczno-politycznym, ukazującym się legalnie. Twórcą i redaktorem naczelnym pisma był przez ponad pięćdziesiąt lat, aż do swojej śmierci, Jerzy Turowicz.

Panoramę polskich tygodników uzupełniają jeszcze: "Ozon" i "Przegląd" oraz wiele innych.

W Polsce ukazuje się również renomowany tygodnik anglojęzyczny "The Warsaw Voice". Tygodnik komentuje bieżące wydarzenia z życia politycznego, ekonomicznego, społecznego i kulturalnego w szczególności naszego kraju, ale także regionu Europy Środkowej i Wschodniej. Na swoich łamach opisuje także najpiękniejsze zakątki Polski i miejsca warte odwiedzenia. Na internetowych stronach "The Warsaw Voice" zamieszcza wiele linków przydatnych dla zagranicznych gości w Polsce.

Miesięczniki

Dużym zainteresowaniem wśród polskiej kadry menedżerskiej, przedsiębiorców, właścicieli firm cieszy się miesięcznik "Businessman Magazine". Można w nim znaleźć informacje m.in.: o biznesie, ekonomii, finansach i reklamie. Czytelnicy cenią "Businessmana" między

innymi za regularnie publikowane raporty np. na temat rynku reklamowego oraz prezentowane na łamach gazety rankingi.

Innym miesięcznikiem gospodarczo - ekonomicznym jest "Profit ", który ukazuje się od kwietnia 2001 roku. Gazeta stara się w sposób łatwy dla każdego czytelnika przedstawić zawiłości gospodarcze, dlatego w podtytule "Profitu" jest napisane "Gospodarka bez tajemnic".

Jednym z najlepiej sprzedających się miesięczników i najpopularniejszych magazynów dla kobiet w Polsce jest "Twój Styl" . Redakcja charakteryzuje swoje czytelniczki jako kobiety inteligentne, aktywne, otwarte, dbające o wygląd i samopoczucie. Badania przeprowadzone wśród czytelników "Twojego Stylu" pokazują, że czytają go powszechnie także mężczyźni.

GRUPA GARMOND PRESS

Jest największym regionalnym kolporterem prasy działającym aktualnie w dziewięciu województwach tj. mazowieckim, łódzkim, dolnośląskim, opolskim, śląskim, małopolskim, świętokrzyskim, podkarpackim oraz lubelskim. Pierwsza spółka grupy, jeszcze pod nazwą "Garmond Ltd" rozpoczęła działalność w dniu 9 listopada 1989 roku, jako pierwsza prywatna firma kolporterska w kraju. Należy jednak podkreślić, że "Garmond Ltd" powstał na kanwie nieformalnej struktury organizacyjnej pod nazwą "Gazeciarz Małopolski", która począwszy od lipca 1989 roku rozprowadzała w Krakowie "Gazetę Wyborczą" i "Tygodnik Powszechny", a później także "Tygodnik Solidarność". Kapitał zakładowy spółki wynosił na początku 250 zł (2,5 miliona starych złotych). Obecnie kapitał ten w odniesieniu do całej grupy "Garmond Press" wynosi blisko 4,5 mln złotych. Początkowo firma kontynuowała detaliczną sprzedaż prasy, utworzono także pierwsze w Polsce prywatne biuro ogłoszeń prasowych, działające do dziś jako Agencja Reklamowa "Garmond". "Garmond Ltd" w tym okresie zaangażował się głównie w hurtową i detaliczną sprzedaż książek. Kolportaż prasy w obecnym kształcie rozpoczęto dopiero w lipcu 1992 roku od kilkunastu tytułów prasy kolorowej (były to najbardziej popularne wówczas tytuły, takie jak: "Dziewczyna", "Popcorn", "Twój Styl", "Bravo" i "Poradnik Domowy"). Aktualnie grupa Garmond Press kolportuje w sieci detalicznej 1700 tytułów prasowych polskich oraz 570 tytułów zagranicznych. Oprócz kolportażu "kioskowego" grupa Garmond Press z powodzeniem prowadzi prenumeratę prasy dla firm i instytucji, dostarczając około 3500 tytułów prasowych, w tym 1450 tytułów prasy zagranicznej.

ROZWÓJ SIECI SPRZEDAŻY

W 1992 roku Garmond dostarczał prasę do kilkunastu punktów sprzedaży detalicznej. Po roku, punktów sprzedaży było już 300, a ich liczba zaczęła systematycznie rosnąć. W chwili obecnej firma obsługuje codziennie ponad 5000 odbiorców. W przeciwieństwie do innych prywatnych firm kolportażowych firma od początku zaczynała sprzedaż od profesjonalnych punktów sprzedaży prasy i tak jest do dzisiaj, gdyż ponad 60% sieci sprzedaży stanowią nadal salony prasowe i kioski, gdzie głównym towarem jest prasa. Sposób działania grupy Garmond Press nie ograniczał się wyłącznie do pozyskiwania punktów sprzedaży. Oprócz tego firma przejmowała mniejsze i słabsze firmy kolportażowe lub współtworzyła nowe spółki prawa handlowego. W roku 1996 grupa GARMOND PRESS rozpoczęła dostawę prasy do firm i instytucji, początkowo na terenie byłego województwa krakowskiego. Obecnie dostarczamy

systematycznie prasę w prenumeracie do kilku tysięcy najpoważniejszych instytucji i firm na terenie dziewięciu województw. Najważniejsza dla nas jest jakość świadczonych usług, dlatego też oferta nasza budzi coraz większe zaufanie u najbardziej prestiżowych klientów, co potwierdzają otrzymywane przez nas referencje. Od roku 2003 spółki grupy Garmond Press prowadzą sprzedaż pełnego asortymentu artykułów przemysłowych takich jak np. papierosy, tytonie oraz karty telefoniczne.

UDZIAŁY W RYNKU I NAJBLI ŻSZE PLANY

Grupa Garmond Press obsługuje dziewięć województw, co stanowi 51% powierzchni kraju zamieszkałej przez 62% ludności. Udział grupy Garmond Press w rynku dystrybucji wynosi 7-9% w zależności od rozprowadzanego tytułu. Lokalnie udział w rynku sprzedaży prasy jest znacznie wyższy i tak w Krakowie wynosi on około 40%, na Podhalu ponad 50%, a przykładowo w Legionowie nawet ponad 65% rynku. Celem firmy jest uzyskanie do końca 2005 roku co najmniej 12% wartości rynku krajowego.Grupa Garmond Press jest również firmą o największej dynamice wzrostu sprzedaży spośród wszystkich działających obecnie firm kolportażowych. W pierwszym półroczu 2004 grupa odnotowała ponad 15,90 % wzrostu wartości sprzedaży w stosunku do pierwszego półrocza roku ubiegłego.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (KRRiT lub KRRiTV )

To organ konstytucyjny (art. 213 - 215), który stoi na straży wolności słowa, prawa do informacji oraz interesu publicznego w radiofonii i telewizji.

Skład i struktura KRRiT

Zasady, tryb działania, organizację oraz szczegółowe zasady powoływania członków KRRiT określa ustawa z dnia 29 grudnia 1992 o radiofonii i telewizji, wraz z późniejszymi nowelizacjami. W skład Rady wchodzi (po nowelizacji ustawy z 29 grudnia 2005 roku) 5 członków. Są oni wybierani przez: Sejm - 2 członków, Senat - 1, Prezydenta RP - 2. Kadencja członków KRRiT wynosi 6 lat. Ta sama osoba nie może zostać ponownie wybrana na pełną kadencję. Ze swojego grona Rada wybiera przewodniczącego i zastępcę (na wniosek przewodniczącego). Członkowie KRRiT na mocy postanowień Konstytucji RP (art. 198) odpowiadają za popełnienie deliktu konstytucyjnego przed Trybunałem Stanu.

Główne zadania

• konstytucyjne (art 213 ust. 1 Konstytucji RP ): stanie na straży wolności słowa, prawa do informacji oraz interesu publicznego w radiofonii i telewizji;

• ustawowe (art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, wraz z późniejszymi nowelizacjami):

o projektowanie w porozumieniu z Prezesem Rady Ministrów kierunku polityki państwowej w dziedzinie radiofonii i telewizji;

o określanie warunków działalności nadawców programów radiowych i telewizyjnych;

o rozpatrywanie wniosków i podejmowanie rozstrzygnięć w sprawach przyznawania koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych;

o sprawowanie kontroli nad działalnością nadawców w zakresie określonym ustawą;

o organizowanie badań treści i odbioru programów radiowych i telewizyjnych; o określanie wysokości opłat za udzielanie koncesji oraz wpis do rejestru; o opiniowanie projektów aktów ustawodawczych oraz umów

międzynarodowych dotyczących radiofonii i telewizji; o inicjowanie postępu naukowo - technicznego i kształcenie kadr w dziedzinie

radiofonii i telewizji; o współpraca z właściwymi organizacjami i instytucjami w zakresie ochrony

praw autorskich, praw wykonawców, praw producentów oraz nadawców programów radiowych i telewizyjnych;

Niektóre uprawnienia

• powoływanie rad nadzorczych spółek telewizji publicznej (Telewizja Polska S.A. - TVP) oraz publicznej radiofonii (Polskie Radio S.A. oraz 17 spółek regionalnych Polskiego Radia);

• udzielanie koncesji na nadawanie sygnału telewizyjnego i radiowego; • podział środków z abonamentu radiowo-telewizyjnego; • nakładanie kar pieniężnych na nadawców;

Kontrowersje

• Nowelizacja ustawy o radiofonii i telewizji z 29 grudnia 2005 roku zmniejszyła liczbę członków Rady z dziewięciu do pięciu. Jednocześnie jej uchwalenie pozwoliło zmienić cały skład Rady, co było niemożliwe na gruncie poprzednich przepisów. W związku z tym pojawiły się podejrzenia, że głównym celem nowelizacji nie było ograniczenie kosztów funkcjonowania Rady, jak utrzymywali autorzy zmian. Zdaniem opozycji, zmiana przepisów posłużyła przede wszystkim obsadzeniu całej Rady osobami przychylnymi rządzącej koalicji PiS-LPR-Samoobrona.

• Nowelizacja z 29 grudnia 2005 została zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł niekonstytucyjność zapisów stanowiących o powoływaniu przewodniczącego KRRiT spośród członków Rady przez prezydenta. W wyniku orzeczenia TK ustawę znowelizowano ponownie i obecnie Rada sama wybiera przewodniczącego spośród swoich członków.

• KRRiT nałożyła w 2006 karę w wysokości 500 tys. złotych na telewizję Polsat za emisję programu Kuba Wojewódzki, w którym Kazimiera Szczuka parodiowała występującą na antenie Radia Maryja Magdalenę Buczek.

• Misja obserwacyjna Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w raporcie dotyczącym przebiegu wyborów parlamentarnych w Polsce w 2007 opublikowanym 22 października 2007 przez Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE z siedzibą w Warszawie zarzuciła KRRiT upartyjnienie (PiS) i niezdolność do właściwego wywiązania się ze swojej konstytucyjnej odpowiedzialności.

Członkowie:

Przewodniczący Rady - Witold Kołodziejski od 23 października 2007

Z nominacji prezydenta RP:

• Piotr Boroń od września 2007 • Barbara Bubula od września 2007

Z ramienia Sejmu:

• Tomasz Borysiuk od stycznia 2006 • Lech Haydukiewicz od stycznia 2006

Z ramienia Senatu:

• Witold Kołodziejski od stycznia 2006

Rada Etyki Mediów

Ta organizacja powstała 29 marca 1995 r. z inicjatywy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, na mocy Karty Etycznej Mediów, zajmująca się opiniowaniem zachowań dziennikarzy oraz innych spraw istotnych dla mediów i ludzi związanych zawodowo z mediami. Zajmuje się również pilnowaniem przestrzegania zasad etycznych przez media, robiąc to bez żadnego wsparcia, ustawy czy dotacji budżetowych.

Znane sprawy

W 2002 r. Rada Etyki Mediów wraz z organizacją Forum Młodych PiS, złożyła doniesienie do prokuratury w sprawie obrazy Jana Pawła II jako głowy państwa przez Jerzego Urbana w związku z publikacją w Nie artykułu "Obwoźne sado-maso". Urban nazwał papieża m.in. "sędziwym bożkiem", "gasnącym starcem" i "Breżniewem Watykanu".

Rada Etyki Mediów negatywnie zaopiniowała zasadność nałożenia 22 marca 2006 r. półmilionowej kary na Telewizję Polsat, za program Kuby Wojewódzkiego wyemitowany 26 lutego 2006 r., w którym zaproszona Kazimiera Szczuka, kpiła (wg wielu widzów skarżących się do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji) z niepełnosprawnej redaktorki Radia Maryja – Magdaleny Buczek.

Skład

I kadencja

• Magdalena Bajer (przewodnicząca) • Tomasz Goban-Klas • Bolesław Michałek • Krzysztof Piesiewicz • Jerzy Turowicz • Piotr Wojciechowski

II kadencja

• Jerzy Turowicz (honorowy przewodniczący, zmarł 27 stycznia 1999) • Magdalena Bajer (przewodnicząca) • Michał Bogusławski (wiceprzewodniczący) • Cezary Gawryś Więź (sekretarz) • Tomasz Goban-Klas • Józefa Hennelowa • Tadeusz Kononiuk • Jacek Kurczewski • Maciej Łukaszewicz • Piotr Wojciechowski

III kadencja

• Magdalena Bajer (przewodnicząca) • Michał Bogusławski (wiceprzewodniczący) • Cezary Gawryś (sekretarz, do jesieni 2003) • Józefa Hennelowa • Tadeusz Kononiuk • Jacek Kurczewski • Maciej Łukasiewicz • Rafał Wieczyński (sekretarz, od jesieni 2003) • Piotr Wojciechowski • Krzysztof Wolicki (powołany na członka Rady nie zdążył odebrać nominacji z

powodu zgonu) • Helena Kowalik-Ciemińska (powołana jesienią 2003)

IV kadencja

10 marca 2004 r. wybrano członków IV kadencji Rady Etyki Mediów w składzie:

• Magdalena Bajer (przewodnicząca) – publicystka • Tadeusz Fredro-Boniecki (wiceprzewodniczący) – dziennikarz, publicysta • Maciej Iłowiecki (wiceprzewodniczący) – publicysta Telewizji Polsat • Helena Kowalik-Ciemińska (sekretarz od jesieni 2005 roku) – publicystka • Michał Bogusławski – były rektor Wyższej Szkoły Dziennikarskiej im. Melchiora

Wańkowicza • Mariusz Jeliński – Telewizja Polska • Tadeusz Kononiuk – wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim • Ryszard Piekarowicz – Dział Zagraniczny PAP • Anna Teresa Pietraszek – dokumentalistka i reżyser • Rafał Wieczyński – producent filmowy

STOWARZYSZENIA DZIENNIKARSKIE STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY POLSKICH Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich to najstarsza organizacja skupiająca największą liczbę miłośników tego zawodu w Polsce. Przystąpić do niej może każdy dziennikarz, który będzie miał na uwadze rzetelne informowanie opinii publicznej o wydarzeniach przedstawianych za pośrednictwem mediów oraz będzie dbał o zawodową etykę i chronił swoje prawa, a także będzie przekazywał pamięć, że członkostwo w zrzeszeniu jest dobrowolne i nie przynosi korzyści majątkowych. Mówiąc o Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich przede wszystkim trzeba mieć na uwadze czas i okoliczności, w jakich organizacja ta powstała. Najpierw był Związek Zawodowy Dziennikarzy, który powstał jeszcze przed wojną. Jednak wyobraźmy sobie czasy peerelowskiej Polski i rok 1951. Wtedy ZZD przestał istnieć na rzecz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Organizacja ta skupiła masę dziennikarzy, którzy czynnie włączali się w życie publiczne, dążąc razem ze społeczeństwem do demokratyzacji ustroju PRL oraz aktywnie działając na rzecz "Solidarności". Jednak stan wojenny wprowadzony przez Wojciecha Jaruzelskiego w 1981 roku doprowadził do rozwiązania, a rok później zdelegalizowania SDP. W miejscu gdzie organizacja miała swoją siedzibę powstało Stowarzyszenie Dziennikarzy PRL. Pomimo delegalizacji, członkowie stowarzyszenia nie zapomnieli o swojej misji, jaką ówcześnie, niewątpliwie była obrona prawdy i niezależności dziennikarskiej. SDP działało w konspiracji. Mimo wielu aresztowań, środowisko dziennikarskie nie tylko współpracowało z demokratyczną opozycją, ale także wydawało podziemną prasę. Gdy nadszedł rok 1989 i ustrój w kraju się zmienił, to stowarzyszenie odzyskało swoją legalność. Jednak dopiero w 2001 roku SDP odzyskała utracony wcześniej majątek. W tym samym roku została uchwalona w Sejmie ustawa mówiąca o dostępie do informacji publicznej. SDP przyczyniło się do jej uchwalenie oraz dzięki takiemu działaniu wsparło projekt opracowany przez Centrum im. Adama Smitha. Od 1993 roku dziennikarzom zostają rozdawane nagrody przyznawane przez Zarząd Główny SDP. Ponadto wybitni dziennikarze za całokształt swojej twórczości otrzymują "Laur SDP". Antynagrodą lauru jest "Hiena Roku", którą otrzymuje dziennikarz za nie przestrzeganie zasad etyki dziennikarskiej i nierzetelność. W 1995 roku powstała Karta Etyczna Mediów, której inicjatorem było Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich. Przy Stowarzyszeniu działa wiele klubów, wśród których wyróżnia się Klub Publicystów Ochrony Środowiska EKOS, Klub Dziennikarzy Europejskich, Klub Dziennikarzy Biznesowych, Klub Fotografii Prasowej, Klub Publicystyki Kulturalnej, Narciarski Klub Dziennikarzy KACZKA, Klub Dziennikarzy Wodniaków KOTWICA. STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY RZECZYPOSPOLITEJ POLSKI EJ Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczpospolitej Polskiej to organizacja, która skupia dziennikarzy zajmujących się przede wszystkim życiem publicznym. Jej zakres działania jest jasno określony przez założenia Konstytucji RP oraz przez prawo prasowe. Stowarzyszenie ma swoje oddziały terenowe w wielu polskich miastach, jednak siedzibą władz naczelnych jest Warszawa. Stowarzyszenie Dziennikarzy RP ma na celu przede wszystkim ochronę wolności słowa mediów, dbanie o rzetelność i etykę dziennikarską oraz zapewnienie równego dostępu wszystkim obywatelom do edukacji i kultury, a także wszechstronne informowanie społeczeństwa o najważniejszych wydarzeniach. Ponadto stowarzyszenie działa na rzecz rozwoju współpracy w ramach integracji europejskiej. Takie zadania stowarzyszenie realizuje nie tylko poprzez środki masowego przekazu, ale także za pośrednictwem organów

administracji publicznej. Stowarzyszenie skupia dziennikarzy, związanych ze wszystkimi środkami masowego przekazu (tj. prasa, radio i telewizja). Członkami mogą być także dziennikarze emeryci i renciści. KATOLICKIE STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy to stowarzyszenie skupiające dziennikarzy, którzy interesują się tematyką religijną i sprawami związanymi z życiem Kościoła. Ugrupowanie postawiło sobie kilka celów, wśród których wymienia się m.in. czynny udział w ewangelickiej misji Kościoła, troska o postępowanie zgodne z etyką Kościoła czy też reprezentowanie katolickiego środowiska dziennikarskiego wobec władz państwowych. Osoby należące do stowarzyszenia to dziennikarze prasowi, radiowi i telewizyjni, którzy kierują się Magisterium Kościoła oraz zasadami wypływającymi z nauk głoszonych podczas Soboru Watykańskiego II. W ramach stowarzyszenia działają liczne koła redakcyjne, które skupiają dziennikarzy zainteresowanych konkretną tematyką. POLSKIE STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY NAUKOWYCH NAUKO WI.PL To pierwsze w Polsce stowarzyszenie dziennikarzy zajmujących się sprawami nauki. Zostało zawiązane z inicjatywy członków nieistniejącego już poznańskiego klubu Pro Media. Wśród założycieli stowarzyszenia znaleźli się przedstawiciele redakcji między innymi "Dziennika Zachodniego", "Focusa", "Głosu Wielkopolskiego", "Młodego Technika", "Newsweeka", "Przekroju", Polskiego Radia, Radia TOK FM, "Świata Nauki" oraz "Wiedzy i Życia". Naukowi.pl szacują, że liczba aktywnych zawodowo dziennikarzy naukowych w Polsce przekracza sto osób i postawili sobie za cel integrację środowiska dziennikarzy piszących o nauce, medycynie i technice, a także popularyzatorów nauki, rzeczników prasowych instytucji naukowych czy specjalistów od PR zajmujących się tą tematyką. Jednym z istotniejszych "instrumentów" integrujących to środowisko ma być przyznawana każdego roku nagroda dla dziennikarza za najlepszy artykuł, program czy audycję popularnonaukową opublikowaną w Polsce. Naukowi.pl ściśle współpracują z organizacjami europejskimi, a szczególnie z European Union of Science Journalists' Associations (EUSJA), której są członkiem od samego początku swojej działalności. Z kolei przez tę organizację są pośrednio członkami World Federation of Science Journalists w Gatineau w Kanadzie. Naukowi.pl kładą nacisk na współpracę międzynarodową z organizacjami zrzeszającymi dziennikarzy naukowych, gdyż uważają to za dobrą drogę do promowania polskich osiągnięć naukowych za granicą. Działają także na rzecz promowania nauki i dziennikarstwa naukowego w Polsce. W założeniach Stowarzyszenia znalazło się organizowanie raz do roku spotkania, które pełnić będzie funkcję walnego zebrania członków połączonego z wykładem zaproszonego przez zarząd naukowca. Naukowi.pl planują także informować o możliwościach wyjazdów i szkoleń oraz pośredniczyć w uzyskiwaniu dofinansowania do nich ze środków EUSJA i innych źródeł. Chcą także organizować szkolenia i konferencje związane z popularyzacją nauki oraz brać udział w imprezach o takiej tematyce. Wszystkie te założenia nie mogą się urzeczywistniać bez regularnych spotkań, ale także bez wymiany informacji o wyjazdach, szkoleniach czy stypendiach, czemu służy strona internetowa www.naukowi.pl. Znajduje się na niej forum umożliwiające wymianę informacji i prowadzenie dyskusji na interesujące tematy.

STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY - ABSOLWENTÓW UNIWERSYT ETU JAGIELLO ŃSKIEGO Stowarzyszenie Dziennikarzy - Absolwentów Uniwersytetu Jagielońskiego zostało powołane do życia na zjeździe założycielskim, który odbył się 20 stycznia 2001 roku. SDA UJ skupia przy UJ dziennikarzy, którzy pracują we wszystkich ośrodkach w kraju i zagranicą. Dziennikarze - absolwenci UJ - chcą wspierać swoją uczelnię, promować dokonania członków wspólnoty akademickiej oraz polskiej kultury i nauki. Ważne są dla nich także działania na rzecz środowiska zawodowego, a w szczególności troska o oblicze polskiego dziennikarstwa, jego poziom merytoryczny i etyczny. SDA UJ dwa razy do roku organizuje w Krakowie sesje, w których uczestniczą pracownicy naukowi, dziennikarze, studenci, zaproszeni goście oraz członkowie Stowarzyszenia. Tematami dotychczasowych sesji były m.in. odpowiedzialność dziennikarza za słowo i etyka. STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY BIAŁORUSKICH Niezależna, pozarządowa grupa dziennikarska, która działa na rzecz obrony praw dziennikarzy oraz zasad swobodnego, profesjonalnego dziennikarstwa. Organizacja powstała z myślą o pracownikach mediów, którzy mają kłopoty z prawem ze względu na nieprzychylną wolności słowa politykę Białorusi. Organizacja monitoruje bieżące działania białoruskich władz (we współpracy z Komisją Etyki Dziennikarskiej). Członkowie stowarzyszenia działają także na rzecz integracji białoruskiego środowiska dziennikarskiego. Od kilku lat BAŻ (popularny skrót od nazwy Bielaruskaja Asocjacja Żurnalistav) wydaje zaangażowane społecznie pismo "aBAŻur". Działalność stowarzyszenia została w 2004 roku doceniona przez Parlament Europejski, który przyznał BAŻ nagrodę imienia Andrieja Sacharowa. STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY EUROREGIONÓW "SPREWA-NY SA-BÓBR" I "PRO EUROPA VIADRINA" Organizacja pozarządowa, która skupia dziennikarzy lokalnych, zainteresowanych problemami euroregionu. Członkowie stowarzyszenia podejmują działania na rzecz pogranicza i euroregionu lubuskiego. Wspomagają rozwój wspólnot i społeczności lokalnych, działają na rzecz integracji europejskiej oraz rozwijania współpracy między społeczeństwami. SDE pomaga zachować dobra kultury i wspiera rozwój edukacji. Dodatkowo pomaga chronić praw człowieka oraz swobód obywatelskich. Stowarzyszenie zajmuje się również organizacją konferencji, audycji radiowych i telewizyjnych. STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY I DOKUMENTALISTÓW "KONCENTRAT" STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY I PUBLICYSTÓW Grupa niezależnych dziennikarzy, publicystów i pasjonatów, prowadzących opiniotwórczy miesięcznik "Gazeta Ogólnopolska", dostępny zarówno w wersji elektronicznej (www.gazetao.pl), jak i drukowanej. W piśmie SDiP zamieszczane są teksty na temat bieżących wydarzeń politycznych, gospodarczych, kulturalnych i sportowych. Redaktorzy kierują swoje czasopismo do wszystkich Polaków - także tych, którzy udali się na emigrację. Stowarzyszenie podejmuje wszelkie dostępne działania na rzecz budowania kultury politycznej i wrażliwości społecznej w życiu codziennym. SDiP bardzo chętnie współpracuje z młodymi dziennikarzami i studentami.

STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY OBYWATELSKICH Grupa wolontariuszy działająca na rzecz promocji i rozwoju dziennikarstwa obywatelskiego. Poprzez swoją działalność członkowie stowarzyszenia chcą szerzyć idee rozwoju społeczeństwa obywatelskiego i wspierać różnorodne formy aktywności społecznej. Podejmują starania o zapewnienie jak najszerszego dostępu do informacji. SDE rozwija i propaguje inicjatywy, które sprzyjają rozwojowi sieci internetowych oraz dąży do upowszechniania bezpłatnego dostępu do Internetu. Stowarzyszenie zajmuje się również opiniowaniem aktów prawnych, dotyczących ważnych kwestii społecznych. SDO współpracuje z wieloma krajowymi, zagranicznymi i międzynarodowymi organizacjami o zbliżonym profilu działalności, w tym także z organizacjami rządowymi. Dodatkowo grupa prowadzi działalność wydawniczą i zapewnia pomoc organizacyjno-ekonomiczną innym organizacjom, których działalność jest zgodna z celami stowarzyszenia.

STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY SPORTOWYCH "REPREZENTAC JA PIŁKARSKA DZIENNIKARZY" Grupa dziennikarzy prasowych, radiowych i telewizyjnych, której celem jest wspieranie rozwoju sportu i kultury fizycznej. Aby popularyzować piłkę nożną, stowarzyszenie organizuje liczne mecze międzypaństwowe z innymi drużynami dziennikarzy oraz zapewnia systematyczne treningi swojej reprezentacji na warszawskim Bemowie. Dziennikarze biorą również udział w turniejach charytatywnych oraz meczach towarzyskich, okolicznościowych i promocyjnych. Obecnym trenerem reprezentacji jest Wojciech Jagoda. Grupę sponsorują m.in. Orange (sponsor główny) oraz Puma (sponsor techniczny).

TARNOWSKIE STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY Organizacja pozarządowa zrzeszająca dziennikarzy i publicystów z Tarnowa i okolic. Stowarzyszenie czynnie wspiera wszelkie akcje promujące dziennikarstwo na terenie gminy. Członkowie TSD wielokrotnie organizowali konkursy dziennikarskie w szkołach tarnowskich, wspierając rozwój edukacji i kultury. Grupa jest współorganizatorem projektu "Droga Tarnowa do zjednoczonej Europy. Bliższa Europa". W ramach akcji wydawane jest pismo "Bliższa Europa", organizowane są liczne konkursy dziennikarskie oraz Dzień Europy w Tarnowie. STOWARZYSZENIE DZIENNIKARZY PODRÓ ŻNIKÓW GLOBTROTER Stowarzyszenie dziennikarzy prasowych, radiowych i telewizyjnych, specjalizujących się w tematyce turystycznej. Do najbardziej znanych członków grupy należą m.in. Ryszard Badowski, Beata Pawlikowska, Olgierd Budrewicz, Jerzy Adamuszek oraz Zofia Suska. Członkowie organizacji stale współpracują ze znanymi podróżnikami, pracownikami konsulatów, biurami podróży i liniami lotniczymi. SDP Globtroter zostało założone w 1992 roku. Od tamtej pory dziennikarze tej grupy odbyli prawie 1000 podróży, odwiedzając 91 państw na całym świecie. Organizacja co roku przyznaje nagrody za najlepsze publikacje turystyczne.

USTAWA

z dnia 29 grudnia 1992 r.

o radiofonii i telewizji

(tekst jednolity)

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Zadaniem radiofonii i telewizji jest: 1) dostarczanie informacji; 2) udostępnianie dóbr kultury i sztuki; 3) ułatwianie korzystania z oświaty i dorobku nauki; 3a) upowszechnianie edukacji obywatelskiej; 4) dostarczanie rozrywki; 5) popieranie krajowej twórczości audiowizualnej.

2. Odbiór programów krajowych i zagranicznych przeznaczonych przez nadawców do powszechnego odbioru jest wolny, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.

Art. 1a. 1. Ustawę stosuje się do nadawców ustanowionych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Nadawcę uważa się za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli spełnia on co najmniej jeden z warunków: 1) ma swoją siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej oraz:

a) decyzje o strukturze i zawartości programu są podejmowane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub

b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy działalności nadawcy działa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzje o strukturze i zawartości programu są podejmowane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, lub

c) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy działalności nadawcy działa zarówno na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej;

2) decyzje o strukturze i zawartości programu są podejmowane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy działalności nadawcy działa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a nadawca ma swoją siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej,

3) rozpoczął rozpowszechnianie programu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na podstawie prawa Rzeczypospolitej Polskiej i utrzymuje stabilne i efektywne związki gospodarcze z Rzecząpospolitą Polską, chyba że: a) zarówno siedziba nadawcy znajduje się w innym państwie członkowskim Unii

Europejskiej, jak i decyzje o strukturze i zawartości programu są podejmowane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub

b) istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy działalności nadawcy działa w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w którym nadawca ma swoją siedzibę lub decyzje o strukturze i

zawartości programu są podejmowane na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

3. Za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się także nadawcę, jeżeli istotna część osób zatrudnionych na podstawie stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej przy działalności nadawcy działa na jej terytorium oraz nadawca: 1) ma swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a decyzje o strukturze i

zawartości programu są podejmowane w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej albo

2) ma swoją siedzibę w państwie niebędącym państwem członkowskim Unii Europejskiej, a decyzje o strukturze i zawartości programu są podejmowane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. 4. Za ustanowionego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się także nadawcę,

który: 1) dysponuje lub wykorzystuje częstotliwość na podstawie decyzji wydanej przez polski

organ administracji publicznej albo 2) korzysta z satelity wykorzystującego rezerwację zasobów orbitalnych dokonaną przez

polski organ administracji publicznej, jeżeli nie dysponuje lub nie wykorzystuje częstotliwości na podstawie decyzji wydanej przez właściwy organ władzy publicznej państwa członkowskiego Unii Europejskiej albo

3) korzysta ze stacji dosyłowej do satelity zlokalizowanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli nie korzysta z satelity wykorzystującego rezerwację zasobów orbitalnych dokonaną przez właściwy organ władzy publicznej państwa członkowskiego Unii Europejskiej

- pomimo że nie odpowiada on warunkom określonym w ust. 1-3 i nie został uznany za nadawcę ustanowionego w państwie członkowskim Unii Europejskiej na podstawie przepisów prawa tego państwa odpowiadających warunkom określonym w ust. 1-3.

Art. 2. 1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przysługuje jednostkom publicznej radiofonii i telewizji oraz osobom, które uzyskały koncesję na taką działalność.

2. Ustawy nie stosuje się do: 1) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego wyłącznie w obrębie jednego

budynku; 2) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego w systemie, w którym urządzenia

nadawcze i odbiorcze należą do tej samej osoby, prowadzącej działalność gospodarczą lub inną zarejestrowaną działalność publiczną, a treść programu ogranicza się do spraw związanych z tą działalnością i jest adresowana do pracowników lub innego określonego kręgu osób związanych z nadawcą;

3) programu rozprowadzanego w sieci kablowej, jeżeli liczba indywidualnych odbiorców nie przekracza 250.

Art. 3. Do radiofonii i telewizji stosuje się przepisy prawa prasowego, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Art. 4. W rozumieniu ustawy: 1) nadawcą jest osoba, która tworzy lub zestawia programy i rozpowszechnia je lub

przekazuje innym osobom w celu rozpowszechnienia w całości i bez zmian; 1a) nadawcą społecznym jest nadawca:

a) którego program upowszechnia działalność wychowawczą i edukacyjną, działalność charytatywną, respektuje chrześcijański system wartości za podstawę przyjmując uniwersalne zasady etyki oraz zmierza do ugruntowania tożsamości narodowej,

b) w którego programie nie są rozpowszechniane audycje ani inne przekazy, o których mowa w art. 18 ust. 5,

c) który nie nadaje reklam lub telesprzedaży oraz sponsorowanych audycji lub innych sponsorowanych przekazów,

d) który nie pobiera opłat z tytułu rozpowszechniania, rozprowadzania lub odbierania jego programu;

1b) osobą zagraniczną jest osoba zagraniczna w rozumieniu art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807);

1c) zespołem twórczym jest zespół osób tworzących audycje, do którego zalicza się w szczególności: reżysera, autora scenariusza, scenografa, operatora, odtwórców głównych ról i kompozytora;

2) rozpowszechnianiem jest: a) bezprzewodowa emisja programu do równoczesnego, powszechnego odbioru (system

powszechnego odbioru), b) wprowadzanie programu do sieci kablowej (system zbiorowego odbioru);

3) rozprowadzaniem jest przejmowanie w całości i bez zmian programu nadawcy krajowego lub zagranicznego, z wyjątkiem programu rozpowszechnianego w sieci kablowej, i równoczesne jego rozpowszechnianie;

4) programem jest uporządkowany zestaw audycji radiowych lub telewizyjnych, reklam i innych przekazów, regularnie rozpowszechniany, pochodzący od jednego nadawcy;

4a) programem wyspecjalizowanym jest program, w którym nie mniej niż 70 % czasu nadawania programu w ciągu miesiąca, w godzinach 6-23, stanowią audycje i inne przekazy realizujące przyjętą specjalizację programu;

5) audycją jest część programu radiowego lub telewizyjnego, stanowiąca odrębną całość ze względu na treść, formę, przeznaczenie lub autorstwo;

5a) audycją wytworzoną pierwotnie w języku polskim jest audycja spełniająca wymogi audycji europejskiej w rozumieniu niniejszej ustawy i powstała na podstawie scenariusza wytworzonego pierwotnie w języku polskim, której pierwotna rejestracja dokonana została w języku polskim;

6) reklamą jest każdy przekaz, niepochodzący od nadawcy, zmierzający do promocji sprzedaży albo innych form korzystania z towarów lub usług, popierania określonych spraw lub idei albo osiągnięcia innego efektu pożądanego przez reklamodawcę, nadawany za opłatą lub inną formą wynagrodzenia;

7) sponsorowaniem jest bezpośrednie lub pośrednie finansowanie albo współfinansowanie tworzenia lub rozpowszechniania audycji lub innych przekazów, przez podmiot niebędący nadawcą lub producentem audycji, dla upowszechnienia, utrwalenia lub podniesienia renomy nazwy, firmy, towaru lub usługi, znaku towarowego lub innego oznaczenia indywidualizującego sponsora lub jego działalność;

8) (1) (uchylony); 9) przekazem tekstowym jest zbiór tekstów i nieruchomych obrazów, rozpowszechnianych

za pomocą sygnału telewizyjnego równocześnie z programem; 10) telesprzedażą jest każdy przekaz zawierający bezpośrednią ofertę sprzedaży towarów lub

odpłatnego świadczenia usług; 11) reklamą ukrytą jest przedstawianie w audycjach towarów, usług, nazwy, firmy, znaku

towarowego lub działalności przedsiębiorcy będącego producentem towaru lub świadczącego usługi, jeżeli zamiarem nadawcy, w szczególności związanym z wynagrodzeniem lub uzyskaniem innej korzyści, jest osiągnięcie skutku reklamowego oraz jeżeli możliwe jest wprowadzenie publiczności w błąd co do charakteru przekazu;

12) producentem jest osoba fizyczna lub osoba prawna, lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie

organizuje i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji utworu audiowizualnego;

13) producentem niezależnym wobec danego nadawcy jest producent niepozostający w stosunku pracy z danym nadawcą, niebędący sam nadawcą i nieposiadający udziałów w organizacji nadawcy oraz w którym nadawca ani żaden podmiot od niego zależny bądź należący do tej samej grupy kapitałowej nie posiada żadnych udziałów, a w zarządach nie zasiadają żadne osoby pozostające w stosunku pracy z danym nadawcą lub będące nadawcami;

14) przedsiębiorcą jest przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Rozdział 2

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji

Art. 5. Tworzy się Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, zwaną dalej "Krajową Radą", jako organ państwowy właściwy w sprawach radiofonii i telewizji.

Art. 6. 1. Krajowa Rada stoi na straży wolności słowa w radiu i telewizji, samodzielności nadawców i interesów odbiorców oraz zapewnia otwarty i pluralistyczny charakter radiofonii i telewizji.

2. Do zadań Krajowej Rady należy w szczególności: 1) projektowanie w porozumieniu z Prezesem Rady Ministrów kierunków polityki państwa

w dziedzinie radiofonii i telewizji; 2) określanie, w granicach upoważnień ustawowych, warunków prowadzenia działalności

przez nadawców; 3) podejmowanie, w zakresie przewidzianym ustawą, rozstrzygnięć w sprawach koncesji na

rozpowszechnianie i rozprowadzanie programów; 3a) uznawanie za nadawcę społecznego lub odbieranie tego przymiotu, na warunkach

określonych ustawą; 4) sprawowanie w granicach określonych ustawą kontroli działalności nadawców; 5) organizowanie badań treści i odbioru programów radiowych i telewizyjnych; 6) (2) ustalanie wysokości opłat za udzielenie koncesji oraz wpis do rejestru; 6a) (3) ustalanie, na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach

abonamentowych (Dz. U. Nr 85, poz. 728), wysokości opłat abonamentowych; 7) opiniowanie projektów aktów ustawodawczych oraz umów międzynarodowych

dotyczących radiofonii i telewizji; 7a) (4) (uchylony); 8) inicjowanie postępu naukowo-technicznego i kształcenia kadr w dziedzinie radiofonii i

telewizji; 9) organizowanie i inicjowanie współpracy z zagranicą w dziedzinie radiofonii i telewizji; 10) współpraca z właściwymi organizacjami i instytucjami w zakresie ochrony praw

autorskich, praw wykonawców, praw producentów oraz nadawców programów radiowych i telewizyjnych.

Art. 7. 1. (5) W skład Krajowej Rady wchodzi pięciu członków powoływanych: 2 przez Sejm, 1 przez Senat i 2 przez Prezydenta, spośród osób wyróżniających się wiedzą i doświadczeniem w zakresie środków społecznego przekazu.

2. (6) (uchylony). 2a. (7) (uchylony).

2b. (8) Przewodniczącego Krajowej Rady wybierają ze swojego grona i odwołują członkowie Krajowej Rady.

3. Krajowa Rada wybiera ze swego grona, na wniosek Przewodniczącego, zastępcę Przewodniczącego Krajowej Rady.

4. (9) Kadencja członków Krajowej Rady trwa 6 lat, licząc od dnia powołania ostatniego członka. Członkowie Krajowej Rady pełnią swe funkcje do czasu powołania następców.

5. Członek Krajowej Rady nie może być powołany na kolejną pełną kadencję. 6. Organ uprawniony do powołania członka Krajowej Rady odwołuje go wyłącznie w

przypadku: 1) zrzeczenia się swej funkcji; 2) choroby trwale uniemożliwiającej sprawowanie funkcji; 3) skazania prawomocnym wyrokiem za popełnienie przestępstwa z winy umyślnej; 3a) (10) złożenia niezgodnego z prawdą oświadczenia lustracyjnego, stwierdzonego

prawomocnym orzeczeniem sądu; 4) naruszenia przepisów ustawy stwierdzonego orzeczeniem Trybunału Stanu.

7. W przypadku odwołania członka lub jego śmierci przed upływem kadencji, właściwy organ powołuje nowego członka Krajowej Rady na okres do końca tej kadencji.

Art. 8. 1. Pracodawca zatrudniający członka Krajowej Rady udzieli mu, na jego wniosek, urlopu bezpłatnego na czas sprawowania funkcji. Okres urlopu wlicza się do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia wynikające ze stosunku pracy.

2. (uchylony). 3. W okresie kadencji członków Krajowej Rady ulega zawieszeniu ich członkostwo:

1) (utracił moc); 2) we władzach stowarzyszeń, związków zawodowych, związków pracodawców,

organizacji kościelnych lub związków wyznaniowych. 4. Nie można łączyć funkcji członka Krajowej Rady z posiadaniem udziałów albo akcji

spółki bądź w inny sposób uczestniczyć w podmiocie będącym nadawcą lub producentem radiowym lub telewizyjnym oraz wszelką działalnością zarobkową, z wyjątkiem pracy dydaktyczno-naukowej w charakterze nauczyciela akademickiego lub pracy twórczej.

Art. 9. 1. Na podstawie ustaw i w celu ich wykonania Krajowa Rada wydaje rozporządzenia i uchwały.

2. (11) Krajowa Rada podejmuje uchwały większością 2/3 głosów ustawowej liczby członków.

3. Krajowa Rada uchwala regulamin swych obrad.

Art. 10. 1. Przewodniczący Krajowej Rady kieruje jej pracami, reprezentuje Krajową Radę oraz wykonuje zadania określone w ustawie.

2. Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od nadawcy przedstawienia materiałów, dokumentów i udzielenia wyjaśnień w zakresie niezbędnym dla kontroli zgodności działania nadawcy z przepisami ustawy i warunkami koncesji.

3. Przewodniczący Krajowej Rady może wezwać nadawcę do zaniechania działań w zakresie tworzenia i rozpowszechniania programów, jeżeli naruszają one przepisy ustawy, uchwały Krajowej Rady lub warunki koncesji.

4. Przewodniczący Krajowej Rady na podstawie uchwały tej Rady może wydać decyzję nakazującą zaniechanie przez nadawcę działań w zakresie, o którym mowa w ust. 3.

5. Przepisy ust. 2-4 stosuje się odpowiednio do rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych.

Art. 11. 1. Krajowa Rada wykonuje swoje zadania przy pomocy Biura Krajowej Rady.

2. Organizację i tryb działania Biura Krajowej Rady określa regulamin uchwalany przez Krajową Radę.

3. Koszty działalności Krajowej Rady i Biura Krajowej Rady są pokrywane z budżetu państwa.

4. Do pracowników Biura Krajowej Rady stosuje się przepisy o pracownikach urzędów państwowych.

Art. 12. 1. Krajowa Rada przedstawia corocznie do końca marca Sejmowi, Senatowi i Prezydentowi sprawozdanie ze swej działalności za rok poprzedzający oraz informację o podstawowych problemach radiofonii i telewizji.

2. Krajowa Rada przedstawia corocznie Prezesowi Rady Ministrów informację o swojej działalności oraz o podstawowych problemach radiofonii i telewizji.

3. Sejm i Senat uchwałami przyjmują lub odrzucają sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1. Uchwała o przyjęciu sprawozdania może zawierać uwagi i zastrzeżenia.

4. W wypadku odrzucenia sprawozdania przez Sejm i Senat kadencja wszystkich członków Krajowej Rady wygasa w ciągu 14 dni, liczonych od dnia ostatniej uchwały, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Wygaśnięcie kadencji Krajowej Rady nie następuje, jeżeli nie zostanie potwierdzone przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Rozdział 3

Programy radiowe i telewizyjne

Art. 13. 1. Nadawca kształtuje program samodzielnie w zakresie zadań określonych w art. 1 ust. 1 i ponosi odpowiedzialność za jego treść.

2. Przepis ust. 1 nie narusza przepisów dotyczących odpowiedzialności innych osób za treść poszczególnych audycji, reklam lub innych przekazów.

Art. 14. 1. Nałożenie na nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszechniania określonej audycji lub przekazu może nastąpić wyłącznie na podstawie ustawy.

2. Audycje i przekazy niepochodzące od nadawcy powinny być wyraźnie wyodrębnione w programie i oznaczone w sposób niebudzący wątpliwości, że nie pochodzą od nadawcy.

Art. 15. 1. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają co najmniej 33 % kwartalnego czasu nadawania programu na audycje wytworzone pierwotnie w języku polskim, z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam, telesprzedaży, transmisji sportowych, przekazów tekstowych i teleturniejów.

2. Nadawcy programów radiowych i telewizyjnych przeznaczają co najmniej 33 % kwartalnego czasu nadawania w programie utworów słowno-muzycznych na utwory, które są wykonywane w języku polskim.

3. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają ponad 50 % kwartalnego czasu nadawania programu na audycje europejskie, z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam, telesprzedaży, transmisji sportowych, przekazów tekstowych i teleturniejów.

4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, niższy udział w programie radiowym lub telewizyjnym audycji, o których mowa w ust. 1 i 3, dla: 1) nadawców w pierwszym roku rozpowszechniania przez nich programu, 2) programów wyspecjalizowanych, dla których brak jest wystarczającej liczby audycji, o

których mowa w ust. 1 i 3,

3) (12) programów rozpowszechnianych wyłącznie w sposób satelitarny lub kablowy dostępnych w całości za opłatą, z wyłączeniem opłat abonamentowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych i podstawowych opłat pobieranych przez operatorów satelitarnych lub operatorów sieci kablowych

- uwzględniając konieczność zachowania proporcji audycji wytworzonych pierwotnie w języku polskim i audycji europejskich.

Art. 15a. 1. Nadawcy programów telewizyjnych przeznaczają co najmniej 10 % kwartalnego czasu nadawania programu na audycje europejskie wytworzone przez producentów niezależnych, z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam, telesprzedaży, transmisji sportowych, przekazów tekstowych i teleturniejów. W czasie przeznaczonym na audycje europejskie wytworzone przez producentów niezależnych, audycje wytworzone w okresie 5 lat przed rozpowszechnieniem w programie powinny stanowić co najmniej 50 %.

2. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, w odniesieniu do audycji, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 3 oraz w ust. 1: 1) sposób prowadzenia przez nadawcę ewidencji czasu nadawania, 2) czas przechowywania ewidencji, nie krótszy niż 1 rok, 3) zakres informacji zawartych w ewidencji, w tym dane o terminie rozpowszechniania

audycji, rzeczywisty czas trwania audycji, tytuł i producenta audycji - uwzględniając możliwość prowadzenia ewidencji w formie elektronicznej, konieczność zapewnienia przejrzystości oraz jawności informacji znajdujących się w ewidencji oraz nieobciążania nadawców nadmiernymi utrudnieniami i kosztami w związku z prowadzeniem ewidencji.

Art. 15b. 1. Audycją europejską jest audycja, która pochodzi z: 1) państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub 2) państwa będącego stroną Europejskiej konwencji o telewizji ponadgranicznej,

sporządzonej w Strasburgu dnia 5 maja 1989 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 32, poz. 160), niestosującego środków dyskryminacyjnych w stosunku do audycji pochodzących z państw członkowskich Unii Europejskiej, lub

3) innego europejskiego państwa trzeciego niestosującego środków dyskryminacyjnych w stosunku do audycji pochodzących z państw członkowskich Unii Europejskiej, o ile spełnia ona wymagania określone w ust. 3. 2. Audycja pochodzi z państw, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, jeżeli większość

członków zespołu twórczego stale zamieszkuje na terytorium jednego z tych państw oraz spełniony jest co najmniej jeden z warunków: 1) audycja jest wyprodukowana przez producenta mającego siedzibę lub stałe miejsce

zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2; 2) produkcja audycji jest nadzorowana i kontrolowana przez osobę fizyczną mającą stałe

miejsce zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, lub przez osobę prawną albo podmiot nieposiadający osobowości prawnej, których siedziba znajduje się w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2;

3) udział współproducentów, mających siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, w łącznych kosztach produkcji audycji jest większościowy i współprodukcja nie podlega kontroli współproducentów niemających siedziby lub stałego miejsca zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2. 3. Za audycję europejską uważa się również audycję, której większość członków zespołu

twórczego stale zamieszkuje na terytorium państwa europejskiego oraz która została wyprodukowana samodzielnie lub w koprodukcji z producentem mającym siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej przez producenta

mającego siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania w państwie, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, jeżeli państwo to zawarło ze Wspólnotą Europejską umowę w sprawach audiowizualnych.

4. Audycją europejską jest także audycja, która została wyprodukowana w ramach dwustronnych umów o koprodukcji zawartych między państwami członkowskimi Unii Europejskiej i państwami trzecimi, a udział współproducentów, mających siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium państwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, w łącznych kosztach produkcji audycji jest większościowy oraz współprodukcja nie podlega kontroli współproducentów niemających siedziby lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium państwa, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.

5. Audycją europejską, w stosunku odpowiadającym proporcji udziału współproducentów mających siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania w państwie członkowskim Unii Europejskiej w łącznych kosztach produkcji, jest również audycja niespełniająca wymagań określonych w ust. 1-4, jeżeli większość członków zespołu twórczego stale zamieszkuje w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Art. 16. 1. Reklamy powinny być wyraźnie wyodrębnione w programie i oznaczone w sposób niebudzący wątpliwości, że są reklamami i nie pochodzą od nadawcy. Dotyczy to odpowiednio telesprzedaży.

2. Reklamy nie mogą zajmować więcej niż 15 %, a reklamy nadawane łącznie z telesprzedażą, z zastrzeżeniem ust. 3, więcej niż 20 % dziennego czasu nadawania programu i nie więcej niż 12 minut w ciągu godziny.

3. Bloki programowe poświęcone wyłącznie telesprzedaży nie mogą zajmować w programie więcej niż 3 godziny dziennego czasu nadawania programu, przy czym minimalny czas trwania takiego bloku wynosi 15 minut, a liczba tych bloków nie może przekraczać 8.

4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia w programach radiowych i telewizyjnych działalności reklamowej i telesprzedaży, z uwzględnieniem zasad określonych w ustawie. W rozporządzeniu Krajowa Rada określi: 1) sposób ustalania dziennego czasu nadawania programu, o którym mowa w ust. 2 i 3; 2) warunki nadawania reklam i telesprzedaży w programach; 3) wymagania dotyczące osób, których głos lub wizerunek jest wykorzystywany w

reklamach, z uwzględnieniem zakresu ograniczeń w prowadzeniu przez nie innych audycji w programach radiowych i telewizyjnych;

4) zakres udostępniania przez nadawcę czasu wykorzystywanego na reklamy i telesprzedaż, w tym maksymalny wymiar czasu w okresie rocznym dla jednego przedsiębiorcy lub ugrupowania gospodarczego;

5) sposób prowadzenia i przechowywania przez nadawcę ewidencji czasu nadawanych reklam i telesprzedaży oraz zakres danych objętych tą ewidencją.

Art. 16a. 1. Reklamy i telesprzedaż są nadawane pomiędzy audycjami, z zastrzeżeniem ust. 2-7.

2. Audycję można przerwać w celu nadania reklamy lub telesprzedaży, o ile nie stanowi to uszczerbku dla wartości audycji i nie narusza uprawnień właścicieli praw autorskich.

3. W transmisjach zawodów sportowych zawierających przerwy wynikające z przepisów ich rozgrywania, transmisjach innych wydarzeń zawierających przerwy oraz w audycjach składających się z autonomicznych części, reklamy lub telesprzedaż mogą być nadawane wyłącznie w tych przerwach lub pomiędzy poszczególnymi częściami.

4. Filmy fabularne i filmy telewizyjne, z wyłączeniem serii, seriali i audycji dokumentalnych, trwające ponad 45 minut, mogą być przerwane, w celu nadania reklam lub telesprzedaży, wyłącznie jeden raz podczas każdego okresu pełnych 45 minut. Kolejne przerwy w celu nadania reklam lub telesprzedaży są dopuszczalne, jeżeli film trwa co najmniej 20 minut dłużej niż dwa lub więcej okresów pełnych 45 minut.

5. (13) Audycje inne niż określone w ust. 3 mogą być przerywane w celu nadania reklam lub telesprzedaży, jeżeli okres pomiędzy kolejnymi przerwami w danej audycji wynosi w programie telewizyjnym co najmniej 20 minut, a w programie radiowym co najmniej 10 minut.

6. Nie można przerywać w celu nadania reklam lub telesprzedaży: 1) serwisów informacyjnych i magazynów na temat aktualnych wydarzeń; 2) audycji o treści religijnej; 3) audycji publicystycznych i dokumentalnych o czasie krótszym niż 30 minut; jeżeli czas

ich emisji wynosi co najmniej 30 minut, stosuje się przepisy ust. 2-5; 4) audycji przeznaczonych dla dzieci.

7. Nie można przerywać w celu nadania reklam lub telesprzedaży audycji w programach publicznej radiofonii i telewizji, z wyjątkiem audycji, o których mowa w ust. 3.

Art. 16b. 1. Zakazane jest nadawanie reklamy: 1) wyrobów tytoniowych, rekwizytów tytoniowych, produktów imitujących wyroby

tytoniowe lub rekwizyty tytoniowe oraz symboli związanych z używaniem tytoniu, w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55, z późn. zm.1));

2) napojów alkoholowych, w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231, z późn. zm.2));

3) usług medycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z późn. zm.3)), świadczonych wyłącznie na podstawie skierowania lekarza;

4) produktów leczniczych, w zakresie regulowanym przez ustawę z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 533, z późn. zm.4));

5) wideoloterii, gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych, gier na automatach, w zakresie regulowanym ustawą z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27). 2. Zakazane jest nadawanie reklam:

1) nawołujących bezpośrednio małoletnich do nabywania produktów lub usług; 2) zachęcających małoletnich do wywierania presji na rodziców lub inne osoby w celu

skłonienia ich do zakupu reklamowanych produktów lub usług; 3) wykorzystujących zaufanie małoletnich, jakie pokładają oni w rodzicach, nauczycielach i

innych osobach; 4) w nieuzasadniony sposób ukazujących małoletnich w niebezpiecznych sytuacjach; 5) oddziałujących w sposób ukryty na podświadomość.

3. Reklama nie może: 1) naruszać godności ludzkiej; 2) zawierać treści dyskryminujących ze względu na rasę, płeć lub narodowość; 3) ranić przekonań religijnych lub politycznych; 4) zagrażać fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich; 5) sprzyjać zachowaniom zagrażającym zdrowiu, bezpieczeństwu lub ochronie środowiska.

4. Przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio do telesprzedaży.

Art. 16c. Zakazane jest nadawanie reklamy ukrytej.

Art. 17. 1. Sponsorowane audycje lub inne przekazy są oznaczane przez wskazanie sponsora na ich początku lub na końcu. Wskazanie sponsora może zawierać tylko jego nazwę,

firmę, znak towarowy lub inne oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorcę lub jego działalność, widok jednego towaru lub usługi.

2. Wskazanie sponsora nie może zawierać nazwy, firmy, znaku towarowego lub innego oznaczenia indywidualizującego przedsiębiorcę lub jego działalność, widoku towaru albo usługi, których reklama jest zakazana w art. 16b ust. 1.

3. Sponsor nie może wpływać na treść audycji lub innego przekazu oraz ich miejsce w programie w sposób ograniczający samodzielność nadawcy. Sponsorowanie nie zwalnia nadawcy od odpowiedzialności za treść audycji.

4. Sponsorowane audycje lub inne przekazy nie mogą zachęcać do kupna lub innego udostępniania towarów lub usług sponsora lub osoby trzeciej.

5. Zabronione jest sponsorowanie audycji lub innych przekazów, z zastrzeżeniem ust. 6, przez: 1) partie polityczne; 2) związki zawodowe; 3) organizacje pracodawców; 4) osoby fizyczne lub osoby prawne, których zasadniczą działalność stanowi produkcja lub

sprzedaż towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 16b ust. 1. 6. Zabronione jest sponsorowanie transmisji sportowych przez podmioty wymienione w

ust. 5 pkt 1-3 oraz przez przedsiębiorców, których główna działalność polega na produkcji, sprzedaży lub innym udostępnianiu towarów lub usług, których reklama jest zakazana zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 1 i 2, z zastrzeżeniem art. 131 ust. 5 i 6 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

7. Zabronione jest sponsorowanie: 1) serwisów informacyjnych, z wyjątkiem sportowych i prognozy pogody; 2) audycji publicystycznych o treści społeczno-politycznej; 3) audycji poradniczych i konsumenckich; 4) audycji wyborczych lub bezpośrednio związanych z kampanią wyborczą.

8. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób sponsorowania audycji lub innych przekazów, z uwzględnieniem zasad określonych w ust. 1-7, w tym w szczególności czas emisji, wskazania sponsora oraz sposób rozpowszechniania informacji o sponsorze w zapowiedzi audycji albo po zakończeniu audycji lub innego przekazu, a także w czasie trwania audycji lub innego przekazu. W rozporządzeniu Krajowa Rada określi sposób prowadzenia i przechowywania przez nadawcę ewidencji sponsorowanych audycji lub innych przekazów oraz zakres informacji objętych tą ewidencją.

Art. 18. 1. Audycje lub inne przekazy nie mogą propagować działań sprzecznych z prawem, z polską racją stanu oraz postaw i poglądów sprzecznych z moralnością i dobrem społecznym, w szczególności nie mogą zawierać treści dyskryminujących ze względu na rasę, płeć lub narodowość.

2. Audycje lub inne przekazy powinny szanować przekonania religijne odbiorców, a zwłaszcza chrześcijański system wartości.

3. Audycje lub inne przekazy nie mogą sprzyjać zachowaniom zagrażającym zdrowiu lub bezpieczeństwu oraz zachowaniom zagrażającym środowisku naturalnemu.

4. Zabronione jest rozpowszechnianie audycji lub innych przekazów zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich, w szczególności zawierających treści pornograficzne lub w sposób nieuzasadniony eksponujących przemoc.

5. Audycje lub inne przekazy, zawierające sceny lub treści mogące mieć negatywny wpływ na prawidłowy fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich, inne niż te, o których mowa w ust. 4, mogą być rozpowszechniane wyłącznie w godzinach od 23 do 6.

5a. Nadawcy są zobowiązani do oznaczania audycji lub innych przekazów, o których mowa w ust. 5, odpowiednim symbolem graficznym przez cały czas ich emisji telewizyjnej lub zapowiedzią słowną, informującą o zagrożeniach wynikających z treści emisji radiowej.

5b. Nadawcy są zobowiązani do oznaczania audycji i innych przekazów, innych niż te, o których mowa w ust. 5, z wyłączeniem serwisów informacyjnych, reklam, telesprzedaży, transmisji sportowych i przekazów tekstowych, odpowiednim symbolem graficznym przez cały czas ich emisji telewizyjnej, uwzględniając stopień szkodliwości danej audycji lub przekazu dla małoletnich w poszczególnych kategoriach wiekowych.

6. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia: 1) cechy oraz szczegółowe warunki kwalifikowania, rozpowszechniania i sposób

zapowiadania audycji lub innych przekazów, o których mowa w ust. 5, 2) podział małoletnich na kategorie wiekowe oraz szczegółowe warunki kwalifikowania i

rozpowszechniania audycji lub innych przekazów, o których mowa w ust. 5b, z uwzględnieniem godzin nadawania audycji lub innych przekazów przeznaczonych dla danej kategorii wiekowej,

3) wzory symboli graficznych i formuł zapowiedzi, o których mowa w ust. 5a i 5b, oraz sposób ich prezentacji

- uwzględniając stopień szkodliwości audycji dla małoletnich w poszczególnych kategoriach wiekowych.

7. Nadawcy dbają o poprawność języka swoich programów i przeciwdziałają jego wulgaryzacji.

Art. 19. 1. Działalność nadawcy polegająca na tworzeniu i zestawianiu programu prowadzona jest w formie redakcji w rozumieniu przepisów prawa prasowego.

2. Do przekazów tekstowych stosuje się odpowiednio przepisy o tworzeniu i rozpowszechnianiu programów radiowych i telewizyjnych.

Art. 20. 1. Nadawca utrwala audycje, reklamy lub inne przekazy na odpowiednich nośnikach i przechowuje je przez okres 28 dni od dnia rozpowszechnienia audycji, reklamy lub innego przekazu. Po upływie tego okresu przechowuje się zapisy audycji, reklamy lub innego przekazu będącego przedmiotem postępowania przed organem państwowym do czasu zakończenia tego postępowania.

2. Osobie, która twierdzi, że treść audycji, reklamy lub innego przekazu narusza jej prawa, należy na jej pisemny wniosek i na koszt nadawcy udostępnić zapis audycji, reklamy lub innego przekazu albo wydać taki zapis na jej koszt, w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku.

3. W przypadku odmowy udostępnienia zapisu audycji, reklamy lub innego przekazu, osobie, o której mowa w ust. 2, służy roszczenie o udostępnienie zapisu na drodze sądowej; sądem właściwym w tych sprawach jest sąd okręgowy.

4. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposoby utrwalania i przechowywania audycji, reklam i innych przekazów przez nadawców, z uwzględnieniem zakresu informacji o przechowywanych materiałach.

Art. 20a. 1. Na pisemny wniosek Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nadawca jest obowiązany: 1) ujawnić dane umożliwiające identyfikację zleceniodawcy audycji lub reklamy; 2) wydać nieodpłatnie zapis audycji lub reklamy, w terminie 7 dni od dnia złożenia

wniosku. 2. Przepis art. 20 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 20b. 1. Nadawca programu telewizyjnego może nadać bezpośrednią transmisję z wydarzenia o zasadniczym znaczeniu społecznym, zwanego dalej "ważnym wydarzeniem", tylko: 1) (14) w programie ogólnokrajowym w rozumieniu ustawy lub koncesji, dostępnym w

całości bez opłaty, z wyłączeniem opłat abonamentowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych i podstawowych opłat pobieranych przez operatorów sieci kablowych, lub

2) jeżeli to samo wydarzenie jest transmitowane przez nadawcę programu spełniającego wymogi określone w pkt 1, na podstawie umowy z nadawcą, który nabył prawa do transmisji danego wydarzenia, lub z innym uprawnionym, z zastrzeżeniem ust. 6. 2. Ze względu na duże zainteresowanie społeczne za ważne wydarzenia uważa się

między innymi: 1) letnie i zimowe Igrzyska Olimpijskie; 2) półfinały i finały mistrzostw świata i Europy w piłce nożnej, a także wszelkie inne mecze

w ramach tych imprez z udziałem reprezentacji Polski, w tym mecze eliminacyjne; 3) inne mecze z udziałem reprezentacji Polski w piłce nożnej w ramach oficjalnych

rozgrywek oraz mecze z udziałem polskich klubów w ramach Ligi Mistrzów i Pucharu UEFA. 3. Krajowa Rada może, w drodze rozporządzenia, określić listę innych, niż wymienione

w ust. 2, ważnych wydarzeń, uwzględniając stopień społecznego zainteresowania określonym wydarzeniem i znaczenie tego wydarzenia dla życia społecznego, gospodarczego i politycznego.

4. Jeżeli przewiduje się organizację ważnego wydarzenia w częściach, to każdą taką część uważa się za ważne wydarzenie.

5. Przepis ust. 1 stosuje się do nadań z opóźnieniem, jeżeli opóźnienie nadania transmisji z ważnego wydarzenia nie przekracza 24 godzin i wynika z ważnych powodów, w szczególności: 1) z czasu, w którym odbywa się dane wydarzenie, obejmującego okres między godziną 24

a godziną 6 czasu obowiązującego na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej; 2) z pokrywania się w czasie ważnych wydarzeń lub ich części.

6. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dany nadawca wykaże, że żaden nadawca programu spełniającego wymogi określone w ust. 1 pkt 1 nie wyraził gotowości zawarcia umowy umożliwiającej nadanie transmisji zgodnie z ust. 1 pkt 2.

7. Krajowa Rada w zakresie wynikającym z wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych może, w drodze rozporządzenia, określić: 1) listy wydarzeń uznanych przez inne państwa europejskie za ważne wydarzenia; 2) zasady wykonywania wyłącznych praw do telewizyjnych transmisji wydarzeń, o których

mowa w pkt 1, w sposób zapewniający, że wykonywanie tych praw przez nadawców podlegających ustawie nie pozbawi odbiorców w danym państwie możliwości odbioru tych wydarzeń na zasadach określonych przez dane państwo zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego.

Rozdział 4

Publiczna radiofonia i telewizja

Art. 21. 1. Publiczna radiofonia i telewizja realizuje misję publiczną, oferując, na zasadach określonych w ustawie, całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom, zróżnicowane programy i inne usługi w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji i sportu, cechujące się pluralizmem, bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością przekazu.

1a. Do zadań publicznej radiofonii i telewizji, wynikających z realizacji misji, o której mowa w ust. 1, należy w szczególności: 1) tworzenie i rozpowszechnianie programów ogólnokrajowych, programów regionalnych,

programów dla odbiorców za granicą w języku polskim i innych językach oraz innych programów realizujących demokratyczne, społeczne i kulturalne potrzeby społeczności lokalnych;

2) tworzenie i rozpowszechnianie programów wyspecjalizowanych, na których rozpowszechnianie uzyskano koncesję;

3) budowa i eksploatacja nadawczych i przekaźnikowych stacji radiowych i telewizyjnych; 4) rozpowszechnianie przekazów tekstowych; 5) prowadzenie prac nad nowymi technikami tworzenia i rozpowszechniania programów

radiowych i telewizyjnych; 6) prowadzenie działalności produkcyjnej, usługowej i handlowej związanej z twórczością

audiowizualną, w tym eksportu i importu; 7) popieranie twórczości artystycznej, literackiej, naukowej oraz działalności oświatowej; 8) upowszechnianie wiedzy o języku polskim; 8a) (15) uwzględnianie potrzeb mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności

posługującej się językiem regionalnym, w tym emitowanie programów informacyjnych w językach mniejszości narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym;

9) tworzenie i udostępnianie programów edukacyjnych na użytek środowisk polonijnych oraz Polaków zamieszkałych za granicą. 2. Programy publicznej radiofonii i telewizji powinny:

1) kierować się odpowiedzialnością za słowo i dbać o dobre imię publicznej radiofonii i telewizji;

2) rzetelnie ukazywać całą różnorodność wydarzeń i zjawisk w kraju i za granicą; 3) sprzyjać swobodnemu kształtowaniu się poglądów obywateli oraz formowaniu się opinii

publicznej; 4) umożliwiać obywatelom i ich organizacjom uczestniczenie w życiu publicznym poprzez

prezentowanie zróżnicowanych poglądów i stanowisk oraz wykonywanie prawa do kontroli i krytyki społecznej;

5) służyć rozwojowi kultury, nauki i oświaty, ze szczególnym uwzględnieniem polskiego dorobku intelektualnego i artystycznego;

6) respektować chrześcijański system wartości, za podstawę przyjmując uniwersalne zasady etyki;

7) służyć umacnianiu rodziny, 7a) służyć kształtowaniu postaw prozdrowotnych; 8) służyć zwalczaniu patologii społecznych; 9) (16) (uchylony).

Art. 22. 1. Organy państwowe mogą podejmować decyzje w sprawach działalności jednostek publicznej radiofonii i telewizji tylko w przypadkach przewidzianych ustawami.

2. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji umożliwiają naczelnym organom państwowym bezpośrednią prezentację oraz wyjaśnianie polityki państwa.

3. Krajowa Rada określa, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 2.

Art. 23. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji stwarzają partiom politycznym możliwość przedstawienia stanowiska w węzłowych sprawach publicznych.

2. Uprawnienia przewidziane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do ogólnokrajowych organizacji związków zawodowych i związków pracodawców.

3. Tryb postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 2, określa, w drodze rozporządzenia, Krajowa Rada.

Art. 23a. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji stwarzają organizacjom pożytku publicznego, o których mowa w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873 oraz z 2004 r. Nr 64, poz. 593, Nr 116, poz. 1203 i Nr 210, poz. 2135), możliwość nieodpłatnego informowania o prowadzonej przez te organizacje działalności nieodpłatnej.

2. Przepis ust. 1 nie wyklucza prawa nadawcy do informowania o działalności organizacji pożytku publicznego w szerszym zakresie.

3. Krajowa Rada może określić, w drodze rozporządzenia, tryb postępowania związanego z nieodpłatnym informowaniem o prowadzonej przez organizacje pożytku publicznego działalności nieodpłatnej, uwzględniając potrzeby tych organizacji oraz obowiązki jednostek publicznej radiofonii i telewizji.

Art. 24. 1. Podmiotom uczestniczącym w wyborach do Sejmu, Senatu, samorządu terytorialnego oraz Parlamentu Europejskiego zapewnia się możliwość rozpowszechniania audycji wyborczych w programach publicznej radiofonii i telewizji na zasadach określonych odrębnymi przepisami.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do wyborów na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Podmiotom uprawnionym do udziału w kampanii referendalnej w programach radiowych i telewizyjnych w rozumieniu art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym (Dz. U. Nr 57, poz. 507 i Nr 85, poz. 782) zapewnia się możliwość rozpowszechniania audycji referendalnych w programach publicznej radiofonii i telewizji na zasadach określonych odrębnymi przepisami.

Art. 25. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji mogą tworzyć i rozpowszechniać programy dla odbiorców za granicą w języku polskim i w innych językach.

2. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji są obowiązane tworzyć i rozpowszechniać audycje oświatowe dla szkół i innych placówek oświatowo-wychowawczych.

3. Audycje oświatowe powinny odpowiadać wymogom zawartym w szkolnych programach nauczania.

4. Koszty tworzenia programów oraz audycji, o których mowa w ust. 1 i 2, są pokrywane z budżetu państwa, w granicach określonych ustawą budżetową.

5. Zakres i sposób prowadzenia działalności przewidzianej w ust. 1 i 2 oraz zasady pokrywania jej kosztów są określane w formie porozumień zawieranych między ministrami właściwymi odpowiednio w sprawach zagranicznych i edukacji narodowej oraz jednostkami publicznej radiofonii i telewizji.

Art. 26. 1. Jednostki publicznej radiofonii i telewizji działają wyłącznie w formie jednoosobowej spółki akcyjnej Skarbu Państwa, zwanej dalej "spółką".

2. Telewizję publiczną tworzy spółka "Telewizja Polska - Spółka Akcyjna", zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów I, II i TV Polonia oraz regionalnych programów telewizyjnych.

2a. (17) Terenowe oddziały spółki "Telewizja Polska - Spółka Akcyjna" mają swoje siedziby w: Białymstoku, Bydgoszczy, Gorzowie Wielkopolskim, Gdańsku, Katowicach, Kielcach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Opolu, Olsztynie, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie, Wrocławiu.

3. Radiofonię publiczną tworzą:

1) spółka "Polskie Radio - Spółka Akcyjna", zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów radiowych i programów dla odbiorców za granicą;

2) spółki zawiązane w celu tworzenia i rozpowszechniania regionalnych programów radiowych, zwane dalej "spółkami radiofonii regionalnej". 4. (18) Do spółek wymienionych w ust. 2 i 3 stosuje się, z zastrzeżeniem art. 27-30

ustawy, przepisy Kodeksu spółek handlowych z wyjątkiem art. 312 i 402. 5. (19) Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, w porozumieniu z Przewodniczącym

Krajowej Rady, dokonuje, w drodze decyzji, rezerwacji częstotliwości niezbędnych do wykonywania ustawowych zadań przez spółki oraz określa warunki wykorzystania tych częstotliwości. Do dokonywania, wprowadzania zmian lub cofania rezerwacji częstotliwości stosuje się przepisy art. 114 i 115 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 i Nr 273, poz. 2703 oraz z 2005 r. Nr 163, poz. 1362).

6. (20) Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, w porozumieniu z Przewodniczącym Krajowej Rady, zapewnia dla spółek tworzących i rozpowszechniających: 1) ogólnokrajowe programy telewizyjne - częstotliwości niezbędne do pokrycia kraju

zasięgiem odbioru programu "Telewizja Polska I" i "Telewizja Polska II"; 2) ogólnokrajowe programy radiowe - częstotliwości niezbędne do pokrycia kraju zasięgiem

odbioru programu pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego oraz częstotliwości niezbędne do rozpowszechniania programów radiowych dla odbiorców za granicą;

3) regionalne programy telewizyjne - częstotliwości niezbędne do rozpowszechniania regionalnych programów telewizyjnych;

4) regionalne programy radiowe - częstotliwości niezbędne do rozpowszechniania regionalnych programów radiowych. 7. Program TV Polonia jest rozpowszechniany w sposób rozsiewczy satelitarny. 8. Do rezerwacji częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania lub

rozprowadzania programów w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną lub rozsiewczą satelitarną, stosuje się art. 115 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne.

Art. 27. 1. Zarząd spółki liczy od jednego do pięciu członków. 2. Członków zarządu, w tym prezesa zarządu, powołuje i odwołuje rada nadzorcza

większością dwóch trzecich głosów w obecności co najmniej trzech czwartych jej członków. 3. Kadencja zarządu trwa cztery lata.

Art. 28. 1. Rada nadzorcza liczy od pięciu do dziewięciu członków. Członków rady nadzorczej powołuje Krajowa Rada, z wyjątkiem jednego, którego powołuje minister właściwy do spraw Skarbu Państwa.

2. Rada nadzorcza podejmuje uchwały bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy składu rady.

3. Rada nadzorcza wybiera ze swego grona przewodniczącego. 4. Rada nadzorcza uchwala regulamin określający tryb jej działania. 5. Kadencja rady nadzorczej trwa trzy lata. 6. Zgody rady nadzorczej wymaga:

1) nawiązywanie i rozwiązywanie stosunku pracy z osobami zajmującymi stanowiska kierownicze określone w statucie spółki;

2) zawarcie lub przystąpienie przez spółkę do umowy zbiorowej z przedstawicielami pracowników;

3) zawiązanie bądź przystąpienie do spółki innej niż spółka, o której mowa w art. 26 ust. 1, a także nabycie lub zbycie udziałów albo akcji w takiej spółce;

4) zbycie lub obciążenie nieruchomości.

7. (uchylony).

Art. 28a. 1. Rady programowe publicznej radiofonii i telewizji liczą 15 członków, których powołuje Krajowa Rada; 10 członków rady programowej reprezentuje ugrupowania parlamentarne. Pozostałych 5 powołuje z grona osób legitymujących się dorobkiem i doświadczeniem w sferze kultury i mediów.

2. Kadencja rady programowej trwa 4 lata, a jej członkowie reprezentują społeczne interesy i oczekiwania związane z działalnością programową spółki.

3. Rada programowa podejmuje uchwały zawierające oceny poziomu i jakości programu bieżącego oraz programów ramowych. Uchwały w sprawach programowych, podejmowane większością głosów w obecności co najmniej połowy składu rady, są przedmiotem obrad i postanowień rady nadzorczej.

4. Członkom rady programowej przysługuje dieta wypłacana przez spółkę w wysokości ustalonej przez Krajową Radę.

5. Zarząd spółki zapewnia członkom rady programowej organizacyjne i finansowe warunki dokonywania ocen poziomu i jakości wyemitowanego programu, badania jego odbioru oraz zlecania niezależnych badań dotyczących percepcji programu i jego społecznych skutków.

Art. 29. 1. W walnym zgromadzeniu Skarb Państwa reprezentowany jest przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa.

2. Zarząd spółki nie jest związany poleceniami i zakazami ustanowionymi przez walne zgromadzenie, jeżeli dotyczą one treści programu.

3. Zmiana statutu spółki wymaga uprzedniej zgody Krajowej Rady.

Art. 30. 1. Tworzenie i rozpowszechnianie regionalnych programów telewizji publicznej należy do terenowych oddziałów spółki, o której mowa w art. 26 ust. 2.

2. Statut spółki określa zakres działania i zadania terenowego oddziału spółki. 3. Działalnością terenowego oddziału spółki kieruje dyrektor powoływany przez radę

nadzorczą na wniosek zarządu spółki. 4. Organem opiniodawczo-doradczym dyrektora terenowego oddziału spółki jest rada

programowa oddziału. 4a. (21) Powołując rady programowe oddziałów emitujących programy w językach

mniejszości narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym, dyrektorzy oddziałów uwzględnią kandydatów zgłaszanych przez organizacje społeczne mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym.

5. Krajowa Rada, na wniosek zarządu spółki, po zasięgnięciu opinii dyrektorów terenowych oddziałów, określi minimalny udział audycji tworzonych przez terenowe oddziały spółki w poszczególnych programach ogólnokrajowych.

6. (22) (uchylony).

Art. 30a. 1. Przepisy dotyczące programów dla odbiorców za granicą stosuje się odpowiednio do programu TV Polonia.

2. Organem opiniodawczo-doradczym w sprawach tworzenia i rozpowszechnienia programu TV Polonia jest rada programowa TV Polonia.

Art. 31. 1. Przychodami spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są wpływy pochodzące: 1) (23) z opłat abonamentowych, odsetek za zwłokę w ich uiszczaniu oraz kar za używanie

niezarejestrowanych odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych, w rozumieniu

przepisów ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych, z zastrzeżeniem przepisu art. 8 ust. 1 tej ustawy;

2) z obrotu prawami do audycji; 3) z reklam i audycji sponsorowanych; 4) z innych źródeł.

2. Przychodami spółek mogą być również dotacje z budżetu państwa. 3. Akcjonariuszom spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, nie przysługuje prawo do

udziału w zysku.

Art. 31a. 1. Spółki, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są obowiązane do określenia w dokumentacji, o której mowa w art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694, z późn. zm.5)), zasad rachunkowości, w tym zakładowego planu kont, w sposób zapewniający ujęcie w księgach rachunkowych przychodów i związanych z nimi kosztów odrębnie w odniesieniu do działalności, o której mowa w art. 21 ust. 1, oraz pozostałej działalności, a także metod przypisywania kosztów i przychodów do poszczególnych rodzajów prowadzonej działalności.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie narusza obowiązków w zakresie rachunkowości i sprawozdawczości wynikających z odrębnych przepisów.

3. Krajowa Rada określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia dokumentacji, o której mowa w ust. 1, oraz sposób sporządzania sprawozdań, o których mowa w art. 31b pkt 1-3, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia przestrzegania zasad jawności i przejrzystości wykorzystania środków przeznaczonych na realizację zadań, o których mowa w art. 21 ust. 1, w sposób niezakłócający konkurencji na rynku.

Art. 31b. Zarządy spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, są obowiązane do składania Krajowej Radzie: 1) rocznego sprawozdania ze sposobu wykorzystania środków, o których mowa w art. 31

ust. 1 i 2, do dnia 15 lutego, za poprzedni rok kalendarzowy; 2) kwartalnych sprawozdań dotyczących sposobu wykorzystania środków przyznawanych

zgodnie z art. 31 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, do 25. dnia miesiąca następującego po upływie każdego kwartału danego roku kalendarzowego;

3) kwartalnych sprawozdań dotyczących kosztów poniesionych na działalność, o której mowa w art. 21 ust. 1, wraz z określeniem źródeł ich finansowania, do 25. dnia miesiąca następującego po upływie każdego kwartału danego roku kalendarzowego;

4) założeń programowo-finansowych w zakresie realizacji zadań, o których mowa w art. 21 ust. 1, na rok następny, do dnia 30 kwietnia danego roku.

Art. 31c. (24) Zarządy spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, przygotowują i publicznie udostępniają, do dnia 15 marca za poprzedni rok kalendarzowy, sprawozdania z wykorzystania wpływów z opłat abonamentowych w rozumieniu ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych, odsetek za zwłokę w ich uiszczaniu oraz kar za używanie niezarejestrowanych odbiorników, na realizację misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1, ze wskazaniem środków przeznaczonych na wykonanie poszczególnych zadań wymienionych w art. 21 ust. 1a.

Art. 32. W celu realizacji zadań radiofonii i telewizji publicznej spółki mogą tworzyć, za zgodą Krajowej Rady, przedsiębiorców przewidzianych przepisami prawa.

Rozdział 5

Koncesje na rozpowszechnianie programów

Art. 33. 1. Rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych, z wyjątkiem programów publicznej radiofonii i telewizji, wymaga uzyskania koncesji.

2. Organem właściwym w sprawach koncesji jest Przewodniczący Krajowej Rady. 3. Przewodniczący Krajowej Rady podejmuje decyzję w sprawie koncesji na podstawie

uchwały Krajowej Rady. Decyzja w tej sprawie jest ostateczna.

Art. 34. 1. (25) Przewodniczący Krajowej Rady w porozumieniu z Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" informacje o możliwościach uzyskania koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego lub telewizyjnego oraz ustala termin, nie krótszy niż 45 dni od dnia ogłoszenia, do składania wniosków o udzielenie koncesji.

1a. W ogłoszeniu, o którym mowa w ust. 1, określa się: 1) przedmiot postępowania; 2) warunki programowe rozpowszechniania programu, w tym w szczególności rodzaj i

charakter programu; 3) warunki techniczne rozpowszechniania programu, w szczególności częstotliwość bądź

kanał oraz moc i lokalizację stacji nadawczych przeznaczonych do rozpowszechniania programu;

4) liczbę koncesji; 5) czas, na jaki może być udzielona koncesja; 6) termin i miejsce składania wniosków.

1b. Przewodniczący Krajowej Rady, w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia ogłoszenia, o którym mowa w ust. 1, zamieszcza w co najmniej dwóch drukowanych dziennikach o zasięgu ogólnopolskim informację o tym ogłoszeniu.

1c. Rozpatrzeniu podlegają wyłącznie wnioski o udzielenie koncesji w związku z ogłoszeniem, o którym mowa w ust. 1.

2. Przewodniczący Krajowej Rady podaje do publicznej wiadomości listę wnioskodawców uczestniczących w postępowaniu o udzielenie koncesji. W przypadku złożenia większej liczby wniosków, przekraczających istniejące możliwości rozpowszechniania programów, są one rozpatrywane w ramach jednego postępowania.

Art. 35. 1. Koncesja może być udzielona osobie fizycznej, posiadającej obywatelstwo polskie i stałe miejsce zamieszkania w Polsce, lub osobie prawnej, która ma siedzibę w Polsce.

2. Koncesja dla spółki z udziałem osób zagranicznych może być udzielona, jeżeli: 1) udział osób zagranicznych w kapitale zakładowym spółki nie przekracza 49 %, 2) umowa lub statut spółki przewidują, że:

a) członkami zarządu spółki będą w większości osoby posiadające obywatelstwo polskie i stałe miejsce zamieszkania w Polsce,

b) w zgromadzeniu wspólników lub w walnym zgromadzeniu udział głosów osób zagranicznych i spółek zależnych, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, od osób zagranicznych nie może przekroczyć 49 %,

c) członkami rady nadzorczej spółki będą w większości osoby posiadające obywatelstwo polskie i stałe miejsce zamieszkania w Polsce.

3. Koncesja może być również udzielona: 1) osobie zagranicznej lub 2) spółce zależnej, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, od osoby zagranicznej

- których siedziba lub stałe miejsce zamieszkania znajduje się w państwie członkowskim Europejskiego Obszaru Gospodarczego - bez stosowania ograniczeń zawartych w ust. 2.

Art. 35a. (26) 1. (27) Nadawca społeczny może złożyć wniosek o udzielenie koncesji na kolejny okres, nie później niż 12 miesięcy przed wygaśnięciem posiadanej koncesji.

2. (28) W przypadku złożenia przez nadawcę społecznego wniosku, o którym mowa w ust. 1, odmowa udzielenia koncesji na kolejny okres możliwa jest wyłącznie, gdy w stosunku do nadawcy zachodzi którakolwiek z okoliczności wskazanych w art. 38 ust. 1 lub 2.

3. W przypadku złożenia przez nadawcę wniosku, o którym mowa w ust. 1, do postępowania w sprawie udzielenia koncesji nie stosuje się przepisów art. 34 i 36 ust. 1 i 2.

Art. 36. 1. W postępowaniu o udzielenie koncesji ocenia się w szczególności: 1) stopień zgodności zamierzonej działalności programowej z zadaniami określonymi w art.

1 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem stopnia realizacji tych zadań przez innych nadawców działających na obszarze objętym koncesją;

2) możliwości dokonania przez wnioskodawcę koniecznych inwestycji i finansowania programu;

3) przewidywany udział w programie audycji wytworzonych przez nadawcę lub na jego zamówienie albo we współdziałaniu z innymi nadawcami;

4) przewidywany udział audycji, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 3, w programie telewizyjnym albo utworów, o których mowa w art. 15 ust. 2, w programie radiowym lub telewizyjnym;

5) dotychczasowe przestrzeganie przepisów dotyczących radiokomunikacji i środków masowego przekazu. 2. Koncesji nie udziela się, jeżeli rozpowszechnianie programów przez wnioskodawcę

mogłoby spowodować: 1) zagrożenie interesów kultury narodowej, dobrych obyczajów i wychowania,

bezpieczeństwa i obronności państwa oraz naruszenie tajemnicy państwowej; 2) osiągnięcie przez wnioskodawcę pozycji dominującej w dziedzinie środków masowego

przekazu na danym terenie. 3. (29) Koncesja jest udzielana na 10 lat.

Art. 37. 1. Koncesja określa w szczególności: 1) osobę nadawcy, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania; 2) przedmiot działalności objętej koncesją; 3) sposób rozpowszechniania programu (rozsiewczy naziemny, rozsiewczy satelitarny,

kablowy) oraz: - dla rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego:

a) lokalizację stacji, b) wysokość zawieszenia anteny, c) moc nadajnika i maksymalną moc promieniowania, d) charakterystykę promieniowania anteny, e) częstotliwość, f) polaryzację,

- dla rozpowszechniania rozsiewczego satelitarnego: g) nazwę wykorzystywanego satelity, h) położenie satelity na orbicie, i) częstotliwość, j) moc transpondera,

- dla rozpowszechniania kablowego: k) lokalizację stacji głównej,

l) obszar objęty siecią kablową, 4) rodzaj programu i czas jego rozpowszechniania; 5) datę rozpoczęcia rozpowszechniania programu; 6) termin wygaśnięcia koncesji; 7) udział w programie audycji wytworzonych przez producentów krajowych.

2. Koncesja może określać inne warunki prowadzenia działalności, niezbędne dla realizacji przepisów ustawy.

3. (30) Koncesja, w zakresie określonym w ust. 1 pkt 3, jest udzielana w porozumieniu z Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej.

3a. (31) Jeżeli do rozpowszechniania programów radiofonicznych lub telewizyjnych jest wymagana rezerwacja częstotliwości, Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej dokonuje jej niezwłocznie na rzecz nadawcy, który uzyskał koncesję. Do dokonywania, wprowadzania zmian lub cofania rezerwacji częstotliwości stosuje się przepisy art. 114 i 115 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne oraz nie stosuje się przepisów art. 116 tej ustawy.

4. (32) Krajowa Rada, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, określi, w drodze rozporządzenia, dane, które powinien zawierać wniosek, oraz szczegółowy tryb postępowania w sprawach udzielania i cofania koncesji.

Art. 37a. Nadawca jest obowiązany do corocznego składania do Krajowej Rady sprawozdania finansowego, w formie przewidzianej w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Art. 38. 1. Koncesję cofa się, jeżeli: 1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące nadawcy wykonywania działalności

gospodarczej objętej koncesją; 2) nadawca rażąco narusza warunki określone w ustawie lub w koncesji; 3) działalność objęta koncesją jest wykonywana w sposób sprzeczny z ustawą lub z

warunkami określonymi w koncesji, a nadawca, pomimo wezwania Przewodniczącego Krajowej Rady, w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub w ustawie;

4) nadawca, pomimo wezwania Przewodniczącego Krajowej Rady, nie rozpoczął rozpowszechniania programu w terminie ustalonym w koncesji lub trwale zaprzestał wykonywania rozpowszechniania programu za pomocą wszystkich lub niektórych stacji nadawczych - chyba że nadawca wykaże, że opóźnienie rozpoczęcia rozpowszechniania programu lub zaprzestanie rozpowszechniania programu zostały spowodowane okolicznościami od niego niezależnymi. Za trwałe zaprzestanie rozpowszechniania programu uważa się fakt nierozpowszechniania programu przez okres trzech kolejno następujących po sobie miesięcy. 2. Koncesja może być cofnięta, jeżeli:

1) rozpowszechnianie programu powoduje zagrożenie interesów kultury narodowej, bezpieczeństwa i obronności państwa lub narusza normy dobrego obyczaju;

2) nastąpi ogłoszenie upadłości nadawcy; 3) rozpowszechnianie programu powoduje osiągnięcie przez nadawcę pozycji dominującej

w dziedzinie środków masowego przekazu na danym rynku właściwym w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów;

4) nastąpi przejęcie bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad działalnością nadawcy przez inną osobę. 3. Przewodniczący Krajowej Rady podaje do publicznej wiadomości informacje o

wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji.

4. W przypadku uprawomocnienia się decyzji w sprawie cofnięcia koncesji Przewodniczący Krajowej Rady niezwłocznie ogłasza o możliwości uzyskania koncesji w zakresie objętym cofniętą koncesją.

Art. 38a. 1. Uprawnienia wynikające z koncesji są niezbywalne, z zastrzeżeniem ust. 3-5. 2. Uprawnienia, o których mowa w ust. 1, nie przechodzą na nabywcę przedsiębiorstwa

upadłego. 3. W przypadku łączenia, podziału albo innego rodzaju przekształceń spółek

handlowych, uprawnienia, o których mowa w ust. 1, mogą przejść na inny podmiot za zgodą Krajowej Rady wyrażoną w formie uchwały. Odmowa wyrażenia zgody następuje, gdy: 1) nadawca osiągnie pozycję dominującą w dziedzinie środków masowego przekazu na

danym rynku właściwym w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów;

2) nastąpi przejęcie bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad działalnością nadawcy przez inną osobę. 4. Na podstawie uchwały Krajowej Rady, Przewodniczący Krajowej Rady wydaje

decyzję w sprawie wyrażenia zgody bądź odmowy, o której mowa w ust. 3. 5. Do uprawnień wynikających z rezerwacji częstotliwości stosuje się przepisy ustawy z

dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne.

Art. 39. Koncesja na rozpowszechnianie programu telewizyjnego obejmuje również wykorzystanie sygnału telewizyjnego do rozpowszechniania przekazów tekstowych.

Art. 39a. 1. Koncesja może być udzielona na rozpowszechnianie w sieciach kablowych lub w sposób rozsiewczy satelitarny programu poświęconego wyłącznie: 1) telesprzedaży; 2) promocji działalności własnej nadawcy.

2. Do programów, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy, z wyłączeniem przepisów art. 15-15b.

3. Do programów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się: 1) ograniczenia dopuszczalnego wymiaru czasowego reklam i telesprzedaży w ciągu

godziny, określonego w art. 16 ust. 2; 2) przepisów art. 16 ust. 3 oraz art. 16a.

Art. 39b. 1. O uznanie za nadawcę społecznego może do Krajowej Rady wystąpić: 1) stowarzyszenie w ramach realizacji celów statutowych; 2) fundacja w ramach realizacji celów statutowych; 3) kościelna lub wyznaniowa osoba prawna kościoła lub związku wyznaniowego o

uregulowanej w ustawie sytuacji prawnej. 2. Nadawca społeczny jest zwolniony z opłat za udzielenie lub zmianę koncesji. 3. W przypadku naruszenia przez nadawcę społecznego wymogów określonych w art. 4

pkt 1a, organ koncesyjny wydaje decyzję o uchyleniu decyzji o uznaniu za nadawcę społecznego. Stwierdza w niej obowiązek uiszczenia opłat, o których mowa w ust. 2, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia udzielenia lub zmiany koncesji.

Art. 40. 1. Za udzielenie koncesji pobiera się opłatę, niezależnie od opłat za używanie urządzeń radiokomunikacyjnych oraz używanie częstotliwości, przewidzianych w ustawie o łączności.

2. Krajowa Rada w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, uwzględniając charakter poszczególnych nadawców i ich programów, ustala, w

drodze rozporządzenia, wysokość opłaty, o której mowa w ust. 1, oraz może określić podmioty zwolnione od opłaty.

Art. 40a. 1. Nabycie lub objęcie udziałów albo akcji, bądź nabycie prawa z udziałów lub akcji przez osobę zagraniczną w spółce, która posiada koncesję na rozpowszechnianie programu, wymaga zezwolenia Przewodniczącego Krajowej Rady, do którego stosuje się odpowiednio przepisy art. 33 ust. 3, art. 35 ust. 2, art. 36 ust. 2 oraz art. 38.

2. Czynność, o której mowa w ust. 1, dokonaną przez podmiot, w stosunku do którego osoba zagraniczna jest podmiotem dominującym, w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, uważa się za czynność dokonaną przez podmiot dominujący.

3. Przewodniczący Krajowej Rady wydaje i cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, na podstawie uchwały Krajowej Rady.

4. Czynności, o których mowa w ust. 1, dokonane bez zezwolenia są nieważne. 5. Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się do osób zagranicznych lub spółek zależnych, w

rozumieniu Kodeksu spółek handlowych, do osób zagranicznych, których siedziby lub miejsce zamieszkania znajdują się w państwach będących członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Art. 40b. W sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Rozdział 6

Rozprowadzanie programów w sieciach kablowych

Art. 41. 1. Program rozprowadzany w sieci kablowej wymaga zgłoszenia do rejestru. 2. Przepis ust. 1 nie dotyczy ogólnokrajowych programów publicznej radiofonii i

telewizji oraz innych programów nadawców krajowych, dostępnych na terenie objętym rozprowadzaniem za pomocą urządzeń odbiorczych powszechnego odbioru.

3. Organem prowadzącym rejestr jest Przewodniczący Krajowej Rady. 4. Do postępowania w sprawach wpisu do rejestru stosuje się przepisy Kodeksu

postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. 5. Rejestr jest jawny.

Art. 42. 1. Za wpis do rejestru pobiera się opłatę. 2. Krajowa Rada w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów

publicznych ustala, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty, o której mowa w ust. 1, oraz może określać podmioty zwolnione od opłaty.

Art. 43. 1. Operator sieci kablowej wprowadza programy do sieci kablowej w następującej kolejności: 1) ogólnokrajowe programy radiofonii i telewizji publicznej; 2) regionalne programy radiofonii i telewizji publicznej dostępne na danym obszarze; 2a) programy krajowych nadawców społecznych dostępne na danym obszarze; 3) programy innych nadawców krajowych dostępne na danym obszarze; 4) programy innych nadawców krajowych i nadawców zagranicznych.

2. Przewodniczący Krajowej Rady może, w uzasadnionych przypadkach, wydać decyzję zezwalającą na inną niż wymieniona w ust. 1 kolejność wprowadzania programów do sieci kablowej.

Art. 44. 1. Organ rejestracyjny dokonuje wpisu programu do rejestru na podstawie zgłoszenia.

2. Operator sieci kablowej dokonuje zgłoszenia programu do rejestru nie później niż 2 miesiące przed rozpoczęciem jego rozprowadzania.

3. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, powinno: 1) wskazywać wnioskodawcę, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania; 2) określać program przewidziany do rozprowadzania i jego nadawcę; 3) określać obszar, na którym program ma być rozprowadzany; 4) (uchylony); 5) (uchylony).

3a. Operator sieci kablowej dołącza do zgłoszenia: 1) kopię zezwolenia na używanie urządzeń nadawczych i sieci telekomunikacyjnych

niezbędnych do rozprowadzania programu; 2) dokumenty wskazujące, że rozprowadzanie programu nie będzie naruszało praw nadawcy

programu; 3) dokumenty wskazujące, że program jest rozpowszechniany do powszechnego odbioru, a

w przypadku programu przekazywanego przez nadawcę operatorowi - umowę z nadawcą programu;

4) oświadczenie o kolejności wprowadzania do sieci programów dostępnych na terenie objętym rozprowadzaniem za pomocą urządzeń odbiorczych powszechnego odbioru, których rozprowadzanie nie podlega zgłoszeniu. 3b. Wpis do rejestru zawiera dane, o których mowa w ust. 3, z wyjątkiem adresu

zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres siedziby. 4. Rozprowadzanie programu można rozpocząć, jeżeli organ rejestracyjny nie odmówił

rejestracji w terminie 2 miesięcy od daty złożenia wniosku. 5. Operator sieci kablowej jest obowiązany zgłaszać organowi rejestracyjnemu, w

terminie 14 dni, zmiany stanu faktycznego i prawnego objętego wpisem do rejestru, powstałe po dniu dokonania wpisu programu do rejestru. Do zgłaszania zmian stosuje się odpowiednio przepisy o wpisie programu do rejestru.

6. (uchylony).

Art. 45. 1. Organ rejestracyjny odmówi wpisu do rejestru programu, jeżeli: 1) wnioskodawca nie ma uprawnień do używania urządzeń radiowych i sieci

telekomunikacyjnych; 2) w rozpowszechnianym programie, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej

dwukrotnie zamieszczone zostały treści naruszające przepisy art. 18. 2. Organ rejestracyjny zakaże operatorowi sieci kablowej rozprowadzania programów

albo określonego programu, jeżeli: 1) w rozprowadzanym programie, w okresie ostatnich 12 miesięcy, co najmniej dwukrotnie

zamieszczone zostały treści podżegające do nienawiści ze względu na rasę, płeć, narodowość lub religię lub naruszające przepisy art. 18 ust. 4 i 5;

2) operator wprowadza zmiany do programu, rozpowszechnia go nie w całości lub nierównocześnie;

3) operator nie przestrzega ustawowej kolejności wprowadzania programów do sieci kablowej. 3. Odmowa wpisu programu do rejestru oraz wydanie zakazu rozprowadzania programu

następuje w drodze decyzji administracyjnej, do której stosuje się odpowiednio przepis art. 33 ust. 3.

4. W przypadku wydania zakazu, o którym mowa w ust. 2, Przewodniczący Krajowej Rady z urzędu wykreśli wpis programów lub programu z rejestru.

5. Wpis do rejestru podlega wykreśleniu z urzędu w przypadku utraty przez operatora sieci kablowej uprawnień do używania urządzeń nadawczych i sieci telekomunikacyjnych wykorzystywanych do rozprowadzania programów.

Art. 46. Krajowa Rada określa, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób i tryb prowadzenia rejestru programów w sieciach kablowych, w tym: 1) wzór rejestru, 2) wzór zgłoszenia o wpis do rejestru - uwzględniając możliwość prowadzenia rejestru i zgłaszania do niego wniosków w systemie teleinformatycznym, konieczność zapewnienia przejrzystości i kompletności zapisu informacji znajdujących się w rejestrze oraz sprawność postępowania rejestracyjnego, a także nieobciążanie operatorów sieci kablowych utrudnieniami w zakresie wykonywanej działalności.

Art. 47. (33) Do rozprowadzania programów w sposób bezprzewodowy, który nie wymaga rezerwacji częstotliwości, stosuje się odpowiednio przepisy o udzielaniu koncesji na rozpowszechnianie programów.

Rozdział 7(34) (uchylony).

Art. 48 (uchylony).

Art. 49 (uchylony).

Art. 50 (uchylony).

Art. 51 (uchylony).

Rozdział 8

Odpowiedzialność prawna

Art. 52. 1. Kto rozpowszechnia program radiowy lub telewizyjny bez koncesji - podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. 2. Kto rozprowadza program radiowy lub telewizyjny bez wpisu do rejestru - podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Art. 53. 1. Jeżeli nadawca narusza obowiązek wynikający z przepisów art. 15 ust. 1-3, art. 15a ust. 1, art. 16 ust. 1-3, art. 16a ust. 1-6, art. 16b, art. 16c, art. 17 ust. 1-7, art. 18 ust. 1-5b, art. 20 ust. 1, art. 20b ust. 1 i 6 lub z przepisów wydanych na podstawie art. 15 ust. 4, art. 15a ust. 2, art. 16 ust. 4, art. 17 ust. 8 i art. 18 ust. 6, Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję nakładającą na nadawcę karę pieniężną w wysokości do 50 % rocznej opłaty za używanie częstotliwości przeznaczonej do nadawania programu, a w przypadku gdy nadawca nie uiszcza opłaty za częstotliwość, karę pieniężną w wysokości do 10 % przychodu nadawcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

2. Przewodniczący Krajowej Rady może nałożyć karę, o której mowa w ust. 1, także w decyzji wydanej na podstawie art. 10 ust. 4.

3. Kara pieniężna jest płatna z dochodu po opodatkowaniu lub z innej formy nadwyżki przychodów nad wydatkami, zmniejszonej o podatki.

4. Kary pieniężnej nie można nałożyć, jeżeli od naruszenia obowiązku, o którym mowa w ust. 1, upłynął jeden rok.

Art. 54. 1. Jeżeli osoba kierująca działalnością nadawcy nie wykonuje decyzji wydanych na podstawie art. 10 ust. 4, Przewodniczący Krajowej Rady może wydać decyzję nakładającą na nią karę pieniężną, nieprzekraczającą jednak jej sześciomiesięcznego wynagrodzenia.

2. Tej samej karze może podlegać osoba kierująca działalnością nadawcy za nieudzielenie lub udzielenie nierzetelnych informacji na żądanie Przewodniczącego Krajowej Rady, przewidziane przepisem art. 10 ust. 2.

3. Decyzja nakładająca karę nie może być wydana, jeżeli od daty wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, upłynęły dwa lata.

Art. 55. Kary, o których mowa w art. 53 i 54, podlegają wpłacie do budżetu państwa.

Art. 56. 1. Od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady wydanych na podstawie art. 10 ust. 4 oraz art. 53 i 54 służy odwołanie do Sądu Wojewódzkiego(35) w Warszawie - sądu gospodarczego.

2. W postępowaniu w sprawach odwołań od decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące spraw z zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym.

3. W razie złożenia odwołania od decyzji Przewodniczącego Krajowej Rady do sądu, stronie nie przysługują środki prawne wzruszenia decyzji przewidziane w Kodeksie postępowania administracyjnego, w szczególności dotyczące wznowienia postępowania, uchylenia, zmiany oraz stwierdzenia nieważności decyzji.

Rozdział 9

Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe

Art. 57. W ustawie z dnia 30 grudnia 1950 r. o wydawaniu Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej i Dziennika Urzędowego Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" (Dz. U. Nr 58, poz. 524 i z 1991 r. Nr 94, poz. 420) w art. 1 w ust. 1 w pkt 2 po wyrazach "i ministrów" skreśla się przecinek i dodaje się wyrazy "oraz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,".

Art. 58. W ustawie z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu (Dz. U. Nr 11, poz. 84 i z 1993 r. Nr 5, poz. 22) w art. 1 w ust. 2 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem i dodaje pkt 7 w brzmieniu:

"7) członkowie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji."

Art. 59. W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 55, poz. 321 i Nr 86, poz. 504 oraz z 1991 r. Nr 95, poz. 425 i Nr 107, poz. 459) w art. 48 wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięto).

Art. 60. W ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. Nr 29, poz. 155, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 55, poz. 321 i Nr 86, poz. 504 oraz z 1991 r. Nr 95, poz. 425) w art. 25 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

"4. Kościoły i inne związki wyznaniowe mają prawo do emitowania w radiu i telewizji programów religijno-moralnych, społecznych i kulturalnych w sposób określony w porozumieniach między władzami danego kościoła lub innego związku wyznaniowego a jednostkami publicznej radiofonii i telewizji."

Art. 61. W ustawie z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz. U. Nr 86, poz. 504 oraz z 1991 r. Nr 69, poz. 293 i Nr 105, poz. 541) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięto).

Art. 62. W ustawie z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287 i Nr 95, poz. 425) w art. 36 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

"2. Sposób realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, regulują porozumienia między Świętym Soborem Biskupów a jednostkami publicznej radiofonii i telewizji."

Art. 63. 1. Znosi się Komitet do Spraw Radia i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja", zwany dalej "Komitetem". Przewodniczący Komitetu kieruje działalnością państwowej jednostki organizacyjnej "Polskie Radio i Telewizja" do czasu zarejestrowania spółek, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3.

2. Przewidziane w ustawach szczególnych zadania Komitetu oraz Przewodniczącego Komitetu w zakresie tworzenia i rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przechodzą na jednostki publicznej radiofonii i telewizji, odpowiednio do zakresu ich zadań ustawowych i statutowych.

3. Przewidziane w ustawach szczególnych zadania Komitetu oraz Przewodniczącego Komitetu w zakresie administracji państwowej przechodzą do właściwości Krajowej Rady.

4. Funkcje organu założycielskiego w stosunku do przedsiębiorstw państwowych oraz uprawnienia nadzorcze w stosunku do jednostek badawczo-rozwojowych podległych Komitetowi przejmuje Przewodniczący Krajowej Rady.

5. Zezwolenia na używanie urządzeń telekomunikacyjnych przeznaczonych do nadawania programów radiowych i telewizyjnych wygasają z dniem rozpoczęcia działalności na tym samym terenie przez nadawcę, któremu przyznano w koncesji częstotliwość wykorzystywaną dotychczas do nadawania programu, lecz nie później niż po upływie roku od dnia wejścia ustawy w życie.

6. Przepis ust. 5 nie dotyczy uprawnień wydanych na podstawie ustawy, o której mowa w art. 59.

7. Do nadawców posiadających zezwolenie, o którym mowa w ust. 5, i do nadawców posiadających zezwolenia wydane w związku z ustawą, o której mowa w art. 59, przepisu art. 52 nie stosuje się.

8. Podmioty rozprowadzające programy w sieciach kablowych dostosują swoją działalność do wymogów określonych w rozdziale 6 w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia ustawy w życie.

Art. 64. 1. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa zawiąże: 1) spółkę, o której mowa w art. 26 ust. 2, z siedzibą w Warszawie i oddziałami terenowymi

w Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie i we Wrocławiu;

2) spółkę, o której mowa w art. 26 ust. 3 pkt 1, z siedzibą w Warszawie oraz spółki, o których mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2, z siedzibami w Białymstoku, Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Kielcach, Krakowie, Koszalinie, Lublinie, Łodzi, Opolu, Olsztynie, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Warszawie, we Wrocławiu i w Zielonej Górze. 2. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa może zawiązać spółki radiofonii

regionalnej z siedzibami w innych miejscowościach niż wymienione w ust. 1 pkt 2. 3. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa uzgodni treść statutów spółek, o których

mowa w ust. 1 i 2, z Krajową Radą. Statut spółki, o której mowa w art. 26 ust. 2, może przewidywać oddziały terenowe w innych miejscowościach niż wymienione w ust. 1 pkt 1.

4. Pierwsze zarządy spółek, o których mowa w ust. 1 i 2, powoła Krajowa Rada.

Art. 65. 1. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa wniesie do spółek, o których mowa w art. 64 ust. 1, mienie pozostałe po likwidacji państwowej jednostki organizacyjnej "Polskie Radio i Telewizja", zwanej dalej "PRTV".

2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, w terminie 1 miesiąca od dnia wejścia ustawy w życie, szczegółowy tryb inwentaryzacji mienia wymienionego w ust. 1, zasadę podziału i przekazywania tego mienia oraz tryb rozpoznawania spraw spornych.

3. Czynności podejmowane w wykonaniu art. 64 ust. 1 i 2 są wolne od opłat sądowych i skarbowych; do opłat za czynności notarialne związane z zawiązaniem tych spółek stosuje się odpowiednio przepisy o przekształcaniu przedsiębiorstwa państwowego w spółkę.

Art. 66. 1. Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, będące w dniu wejścia w życie ustawy w zarządzie PRTV, z dniem zarejestrowania spółek stają się z mocy prawa przedmiotem użytkowania wieczystego tych spółek. Do użytkowania wieczystego nie stosuje się przepisów art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127, Nr 103, poz. 446 i Nr 107, poz. 464)(36) w części dotyczącej pierwszej opłaty.

2. Budynki i inne urządzenia oraz lokale znajdujące się na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa, będących w dniu wejścia w życie ustawy w zarządzie PRTV, z dniem zarejestrowania spółek stają się z mocy prawa własnością tych spółek. Nabycie własności następuje nieodpłatnie.

3. Nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntów, o których mowa w ust. 1, oraz własności budynków, innych urządzeń i lokali, o których mowa w ust. 2, stwierdza się decyzją wojewody. W decyzji tej określa się również warunki użytkowania wieczystego, z zachowaniem zasad określonych w art. 236 Kodeksu cywilnego.

Art. 67. 1. Pracownicy PRTV stają się z mocy prawa pracownikami właściwej spółki, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Stosunek pracy pracowników zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych, określonych przez Krajową Radę, ustaje z mocy prawa z dniem wpisania spółki do rejestru handlowego. Ustanie stosunku pracy jest równoznaczne w skutkach prawnych z rozwiązaniem stosunku pracy wskutek wypowiedzenia umowy o pracę przez zakład pracy. Zatrudnienie tych pracowników w spółce może nastąpić na warunkach uzgodnionych przez strony.

3. Za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed wpisaniem spółki do rejestru handlowego, odpowiada spółka.

Art. 68. 1. Na spółki przechodzą z mocy ustawy uprawnienia i obowiązki Komitetu i PRTV wynikające z decyzji administracyjnych.

2. Minister Łączności w porozumieniu z Przewodniczącym Krajowej Rady przydzieli spółkom, o których mowa w art. 26 ust. 2 i 3, częstotliwości wykorzystywane przez PRTV w chwili wejścia w życie ustawy do emisji programów telewizyjnych i radiofonicznych.

3. Uprawnienia do używania częstotliwości, o których mowa w ust. 2, przyznane innym podmiotom na podstawie dotychczasowych przepisów, wygasają z dniem przyznania tych częstotliwości spółkom.

4. Przydział częstotliwości, o których mowa w ust. 2, następuje bez opłat.

Art. 69. 1. Uprawniony organ powołujący członków Krajowej Rady na pierwszą kadencję po wejściu w życie ustawy wskaże, który z nich powołany został na okres dwóch, a który na okres czterech lat.

2. Pierwsze posiedzenie Krajowej Rady zwołuje Marszałek Senatu, który przewodniczy jej obradom.

3. Pierwszy Przewodniczący Krajowej Rady jest powoływany spośród wszystkich członków Rady pierwszej kadencji.

Art. 70. 1. Traci moc ustawa z dnia 2 grudnia 1960 r. o Komitecie do Spraw Radia i Telewizji "Polskie Radio i Telewizja" (Dz. U. Nr 54, poz. 307 oraz z 1984 r. Nr 54, poz. 275).

2. Do czasu wydania przepisów przewidzianych w ustawie, nie dłużej jednak niż przez okres 6 miesięcy, zachowują moc dotychczasowe przepisy wydane na podstawie ustawy wymienionej w ust. 1, o ile nie są sprzeczne z niniejszą ustawą.

Art. 71. Ustawa wchodzi w życie po upływie miesiąca od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem przepisu art. 52, który wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1993 r.

_________ 1) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr

121, poz. 770, z 1999 r. Nr 96, poz. 1107 oraz z 2003 r. Nr 229, poz. 2274. 2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr

167, poz. 1372, z 2003 r. Nr 80, poz. 719 i Nr 122, poz. 1143 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 99, poz. 1001 i Nr 152, poz. 1597.

3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1992 r. Nr 63, poz. 315, z 1994 r. Nr 121, poz. 591, z 1995 r. Nr 138, poz. 682, z 1996 r. Nr 24, poz. 110, z 1997 r. Nr 104, poz. 661, Nr 121, poz. 769 i Nr 158, poz. 1041, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1115, z 1999 r. Nr 28, poz. 255 i 256 i Nr 84, poz. 935, z 2000 r. Nr 3, poz. 28, Nr 12, poz. 136, Nr 43, poz. 489, Nr 84, poz. 948, Nr 114, poz. 1193 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 5, poz. 45, Nr 88, poz. 961, Nr 100, poz. 1083, Nr 111, poz. 1193, Nr 113, poz. 1207, Nr 126, poz. 1382, 1383 i 1384 i Nr 128, poz. 1407, z 2002 r. Nr 113, poz. 984, z 2003 r. Nr 45, poz. 391, Nr 124, poz. 1151 i 1152, Nr 171, poz. 1663, Nr 213, poz. 2081 i Nr 223, poz. 2215 oraz z 2004 r. Nr 210, poz. 2135.

4) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 69, poz. 625, Nr 91, poz. 877, Nr 92, poz. 882, Nr 93, poz. 896, Nr 173, poz. 1808 i Nr 210, poz. 2135.

5) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535, Nr 124, poz. 1152, Nr 139, poz. 1324 i Nr 229, poz. 2276 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 145, poz. 1535, Nr 146, poz. 1546 i Nr 213, poz. 2155.