osho asgjemehyjnoresejeta

OSHO

Asgjë më hyjnore se jeta nuk ka

Copëza të arta

Prizren, 2011

Këtë libër e përkrahu moralisht dhe materialisht:

Niazi Basha

Shqipëroi:Hasan Hamëzbala

Boton:~hhb~

Tel: 044 216 038

“Po patë njëherë dritën e synimit tuaj, të Vërtetën e Amshuar, ajo do t’ju udhëzojë siç

fanar i detit udhëzon lundrën kah bregu i errësuar.”

Krishnamurti

1

Jeto tërësisht, jeto bujshëm, dhe ashtu çdoçast yti do të jetë i artë dhe e tërë jeta jote dotë bëhet vargan çastesh të arta.

Personi që jeton kështu kurrë edhe nukvdes, sepse ka fituar prekjen magjike: Çfarëdoqë ai prekë në ar shndërrohet.

2

E vetmja përgjegjësi e vërtetë është ajo qëburon nga mundësitë e tua individuale,inteligjenca jote, vetëdija jote – dhe vepron nëharmoni me to.

3

Duke ardhur në botë ti nuk ke lindur sipemë, por ke lindur vetëm si farë. Prandajduhet të rritesh gjithnjë deri në atë pikë ku kepër të lulëzuar dhe ai lulëzim do të jetë përm-bushja jote, kuptimi yt.

Ky lulëzim nuk ka asnjë lidhje me5


A jë ë h j j k k

pushtetin, me paranë, me politikën. Ai ka lid-hje vetëm me ty; ai është përparimi yt individ-ual.

Prandaj, bëju kremtja e vetvetes!

4

Gjakimi për utopi në esencë është gjakimipër harmoni, si te individi, ashtu edhe tebashkësia. Harmonia kurrë nuk ka ekzistuar,gjithmonë ka ekzistuar vetëm kaosi.

Shoqëria pandërprerë është e ndarë në kul-tura të ndryshme, religjione të ndryshme,kombe të ndryshme – dhe të gjitha ato dallimebazohen mbi mashtrimet.

Por këto dallime tregojnë se njeriu është indarë përbrenda vetes. Ato janë projeksione tëkonflikteve të tij të brendshme personale.Njeriu nuk është unik përbrenda vetes dhe kjoështë arsyeja pse nuk mund të krijojëbashkësi unike, njerëzim unik në botën ejashtme.

Shkaku nuk ndodhet jashtë. Jashtësiaështë vetëm shprehje e brendësisë së njeriut.

5

Askush nuk i kushton vëmendje tëmjaftueshme individit. 6

OSHO

OSHO

Dhe kjo është shkaktari themelor i të gjithaproblemeve.

Por për atë se individi duket aq i imët,kurse shoqëria aq e madhe, njerëzit mendojnëse, po e ndryshuan bashkësinë, atëherë edheindividi do të ndryshohet.

Por kjo është marrëzi – sepse “shoqëria”është vetëm fjalë; në realitet ekziston vetëmindividi, shoqëria nuk ekziston. Atë që quajmë“shoqëri” është vetëm fjalë pa substancë dheaty nuk ka se çfarë të ndryshohet. Ti mund tandryshosh vetëm individin, more sado i imët tëduket ai. Dhe kështu përnjëherë do ta kuptoshshkencën me të cilën ndryshon njeriu – ajovepron në çdo individ, more kudo qoftë ai.

Po ndjej se do të vijë dita kur do të jetojmënë shoqërinë harmonike, dhe ajo do të jetë mëe mirë se të gjitha idetë të cilat utopia i ka kri-juar gjatë mija viteve.

Dhe atëherë realiteti do të jetë shumë më ibukur.

6

Shoqëria është e rregulluar ashtu që t’ipengojë njeriut të mendojë ndonjëherë mbimundësitë e veta personale. Dhe e tërë vuajtjarrjedh prej asaj se njeriu nuk bëhet ai që vërtetështë. Ti vetëm ji ai që je dhe atëherë nuk do7


A jë ë h j j k k

të ketë vuajtje, as vrazhdësi, as parehati lid-hur me atë se a janë të tjerët më të mirë se tiapo jo.

Nëse do që bari të jetë më i gjelbër, nukështë e nevojshme që ta shikosh nga ana tjetëre rrethojës; bëj që bari të jetë më i gjelbër ngaana jote e rrethojës. Kjo vërtet është e thjeshtëtë bëhet.

Njeriu vetëm duhet të jetë i rrënjosur nëmundësitë e veta personale, more çfarëdo qof-shin ato. Dhe çdo gjë atëherë do të jetë më ebukur, sado që kjo të duket e pabesueshme.

7

Ti kurrë nuk je krejtësisht i kënaqur me atëqë je, as me atë që ta ofron realiteti, dheshkaku i kësaj je i parehatuar. Kishe për tëqenë më i kënaqur me vetveten po ta kuptojenatyrën tënde të vërtetë. Kjo është arsyeja psenuk mund t’i zhvillosh të gjitha mundësitë etua.

Ti po provon të jesh ai që të tjerët po kërko-jnë prej teje, por kjo nuk mundet me tëkënaqë. Duke qenë se kjo është kështu, ështëe logjikshme të thuash: “Duhet të ekzistojëdiçka më shuamë se krejt kjo”. Mandej niseshtutje dhe vështron botën rreth vetes.

Por çfarë sheh? Sheh se njerëzit kryesisht8

OSHO

OSHO

po shfaqen me maskat në fytyrë të cilatqeshin, duke u dukur bajagi të lumtura, kursetë gjithë në të vërtetë shtirën se janë dikushtjetër. Ti gjithashtu shfaqesh me maskëntënde dhe ata mendojnë se je më i lumtur seata; ti, megjithatë, mendon se ata janë më tëlumtur se ti. Bari duket më i gjelbër në anëntjetër të rrethojës. Të tjerët shohin luadhintënd dhe ai iu duket më i gjelbër se i tyri. Aivërtet duket më i gjelbër, më i bukur, më imirë. Por kjo është vetëm iluzion të cilin e kri-jon distanca.

Kur ofrohesh më pranë, ti atëherë vëren seajo nuk është ashtu siç është dukur. Pornjerëzit qëndrojnë në distancë nga njëri-tjetri.Madje edhe miqtë e dashnorët qëndrojnë nëdistancë; afërsia së tepërmi e madhe do tëishte e rrezikshme, se gjërat do të shiheshinashtu siç janë.

Ti atëherë do të vije re se gabimisht je i ori-entuar që nga lindja dhe se krejt ajo që deritash ke bërë në të vërtetë është e mjerë.Prandaj sheh njerëzit që kanë plot para dhemendon se paratë sigurisht ofrojnë lumturi. Ishikon ata njerëz dhe të bëhet se vërtetë janëtë lumtur. Pastaj lëshohesh në garën për para.Dikush të duket më i shëndetshëm se ti – dheti atëherë vrapon pas shëndetit. Kurdo qëdikush tjetër të duket se është më i suk-9


A jë ë h j j k k

sesshëm se ti – ti e imiton. Por ata janë gjith-një vetëm të tjerë, por jo ti.

8

Ta jetosh atë do të thotë të kesh sens përhumor, të kesh kualitet të pamatshëm tëdashurisë, të kesh gëzim.

Unë jam absolutisht kundër çdo qëndrimijetësor negativ; madje edhe zotnderimi mundtë jetë qëndrim jetësor negativ. Për të ndërtu-ar qëndrim jetësor pozitiv duhet patjetër tëkesh gëzim, sens për humor, dashuri dherespekt – të gjitha së bashku.

Zotnderimi i vetëm i vërtetë është nderimi ijetës, sepse asgjë më hyjnore se vetë jeta nuk ka.

9

Njeriu është i lindur me thesar të madhshpirtëror, por ai gjithashtu është i linduredhe me trashëgimi të plotë animale.Megjithatë, ndonjëherë na shkon për dore qëta heqim anash trashëgiminë animale dhe tëkrijojmë hapësirë që thesari shpirtëror të vijënë vetëdijen tonë dhe atëherë ta ndajmë me tëtjerët. Kjo po ashtu është një nga kualitetet eçdo thesari: Sa më shumë e ndan, aq më tepëre ke. 10

OSHO

OSHO

10

Shumë probleme tonat ekzistojnë shkakuse kurrë nuk merremi me to, shkaku se kurrëme sytë tanë nuk i vështrojmë ashtu siç vërtetjanë.

11

Jepjau jetën gjërave të bukura. Mos ua jepjetën gjërave të shëmtuara. Ti nuk ke shumëkohë, shumë energji për t’i derdhur. Jetë aq epakët, burim aq i pakët energjie – thjeshtështë marrëzi t’i derdhësh në vuajtje, pikëllim,urrejtje, xhelozi.

Përdori për dashuri, për vepra kreative, përmiqësi, për meditim. Bëj diçka me energjinëtënde të të ngrisë në nivel më të lartë. Dhe samë lart që ke për t’u ngjitur, burimet e tua tëenergjisë do të jenë më të mëdha.

Çdo gjë është në duart e tua.

12

Asnjë njeri nuk është ujdhesë. Këtë duhetmbajtur mend si një nga të vërtetat themeloretë jetës. Unë e theksoj këtë sepse ekziston prir-ja që kjo e vërtetë të harrohet.

Të gjithë ne jemi pjesë e një force jetësore –11


A jë ë h j j k k

pjesë e një ekzistence oqeanike. Thënë esen-cialisht, po qe se të gjithë ne, thellë në rrënjëttona, jemi NJË, mundësia për dashuri do tëekzistojë. Po qe se nuk jemi, mundësia përdashuri nuk do të ekzistojë.

13

Njeriu akoma posedon shumë instinkteshtazore, siç është hidhërimi, urrejtja,xhelozia, posesiviteti, dinakëria. Krejt kjoështë thellësisht e rrënjosur në ndërdijen e tijdhe duhet gjithsesi të jetë e mënjanuar.

E tërë puna e alkimisë shpirtërore merretme këtë se si të shkëputemi me të kaluarënanimale.

Nëse nuk shkëputet me të kaluarën ani-male, njeriu do të mbetet në dysh i ndarë. Ekaluara animale dhe humanizmi njerëzor nukmund të ekzistojnë së bashku – shkaku sehumanizmi është kualitet plotësisht i kundërtme animalitetin. Prandaj, çfarëdo që njeriubën kthehet në hipokrizi.

Kur në pyetje janë trajtat formale të sjelljes,njeriu ndjek idealin e humanitetit – dashurinë,të vërtetën, lirinë, shpirtmadhësinë, përdëllim-in. Por, edhe përkundër kësaj, ai mbetet vetëmgënjeshtar i pabindur, dhe bisha e fshehur nëtë mund të shfaqet në çdo moment; çfarëdo12

OSHO

OSHO

incidenti mund ta provokojë. Por, pa marrëparasysh se a shfaqet bisha apo jo, vetëdija mëe thellë është e ndarë.

Vetëdija kështu e përçarë prodhon ankthindhe pyetjen: si individi mund ta krijojë har-moninë me tërësinë?

E njëjta pyetje vlen edhe për bashkësinë: simund ta ndërtojmë shoqërinë harmonike – nëtë cilën nuk do të ketë luftë, nuk do të ketëkonflikt, nuk do të ketë klasa, e as ndasi nëraca, kasta, religjione, kombe?

Në vend se të mendojmë mbi revolucionindhe transformimin e shoqërisë, domethënë tëstrukturave të saj, do të duhej më shumë tëmendonim mbi meditimin dhe transformimine individit.

Kjo është mënyra e vetme e mundshme që,një ditë, t’i eliminojmë gjithë ndasitë nëshoqëri. Por së pari duhet të eliminohen nda-sitë në individin – atëherë edhe ndasitë nëshoqëri do të zhduken vetvetiu.

14

Nuk ekziston kurrfarë kutie me etiketën nëtë cilën do të shkruante “E VËRTETA”, e tëcilën ti një ditë do të mund ta gjeje, ta shihjepërmbajtjen e saj dhe të thoshe: “Super, egjeta të vërtetën!” 13


A jë ë h j j k k

Jo, kuti e tillë vërtet nuk ekziston.

15

Është e qartë arsyeja se përse njerëzitflasin mbi të vërtetën, e mbesin të jetojnë nëbotën e gënjeshtrës. Në zemrat e tyre ekzistongjakimi i sinqertë për të vërtetën; ata turpëro-hen para vetvetes shkaku se nuk jetojnë në tëvërtetën, por vetëm flasin mbi të. Por ato janëvetëm fjalë. Të jetosh në përputhje me tëvërtetën është së tepërmi rrezik dhe ata i friko-hen rrezikut.

E njëjta vlen edhe kur liria është në pyet-je. Çdo njeri e do të lirinë – së paku flet shumëpër të – por askush realisht nuk është i lirë.Dhe askush vërtet nuk dëshiron të jetë i lirë,sepse liria bart me vete përgjegjësi; ajo nukvjen vetëm. Nga ana tjetër, të jesh i varurështë e thjeshtë; atëherë përgjegjësia nukështë tek ti, ajo është në personin prej të cilitje i varur.

Kështu njerëzit krijojnë mënyrë ski-zofrenike të jetës. Ata flasin mbi të vërtetën,flasin mbi lirinë – kurse jetojnë në gënjeshtra,jetojnë në robëri... në trajta të ndryshme tërobërisë, pasi që cilado trajtë e robërisë ështëliri nga ndonjë përgjegjësi.

Njeriu i cili me të vërtetë dëshiron të jetë i14

OSHO

OSHO

lirë merr mbi vete përgjegjësi të madhe. Ai nukmund ta hedhë përgjegjësinë e vet në askëndtjetër. Çfarëdo që të bëjë, sido që të jetë, aiështë përgjegjës.

16

Njeriu vërtet jo i dhunshëm është ai i cilinuk vret askënd dhe nuk e lëndon askënd,sepse ai është kundër vrasjeve dhe kundërlëndimeve. Por, po qe se dikush do të provojëta lëndojë atë, ai edhe atëherë do të jetëkundër lëndimit. Po qe se dikush do të provo-jë ta vrasë, ai do të jetë kundër vrasjes: ai këtënuk do të mund ta lejojë.

Ai kurrë nuk do të shkaktojë kurrfarëdhune, por po qe se dhuna do të shkaktohetkundër tij, ai atëherë do të luftojë me dhëmbëe me thonj. Vetëm ashtu njerëzit jo të dhun-shëm mund të mbeten të pavarur; në tëkundërtën ata do të jenë robër, dhe skamnorë,dhe viktima të përhershme plaçkitësish.

17

Që të jesh i pavarur ofroji vetes krejt atë qëështë e nevojshme për t’u ndjerë i përm-bushur, krejt atë që është e nevojshme që jetajote të jetë e kuptimshme, që të jetë medomethënie. Pikërisht ajo që do të jesh15


A jë ë h j j k k

autonom dhe do të zhvillohesh në harmoni menatyrën tënde, ka për të sjellë përmbushjen efatit tënd.

18

Ji në ndryshim dhe përparim të përher-shëm. Kurrë mos pusho së ndryshuari dhekurrë mos pusho që të jesh ipaparashikueshëm: vetëm atëherë jeta jotemund të jetë gëzim.

Në atë çast që bëhesh i parashikueshëm,do të jesh makinë.

Makina është e parashikueshme. Ajo kaqenë e njëjta dje, e njëjta është sot dhe e njëj-ta do të jetë nesër. Ajo është epandryshueshme. Epërsia e vetme njerëzorembi makinën qëndron në atë se mund tëndryshohet në çdo moment.

Atë qitë që do të pushosh së ndryshuari, nënjë mënyrë subtile do të jesh i vdekur.

19

Vërë në rrezik të gjitha. Ji kumarxhi! Rreziko të gjitha, se çasti tjetër nuk është i

sigurt. Pse atëherë të brengosesh? Pse tëmërzitesh?

Jeto rrezikshëm, jeto dehurish. Jeto pa16

OSHO

OSHO

frikë, jeto pa fajësi. Jeto pa frikë nga ferri dhepa gjakim për parajsën.

Vetëm JETO!

20

Çdo gabim është rast për të mësuar. Vetëmmos përsërit të njëjtat gabime gjithnjë nga fil-limi – ajo veçse është kokëtrashësi. Por bëj samë shumë që të mundesh gabime të reja – mosiu frikëso kësaj – kjo është e vetmja mënyrë qëtë mësosh.

21

Religjioziteti thjesht do të thotë shtytje përtë përparuar, shtytje që nxit farën të shprehetgjer në mundësitë e veta ekstreme; që tëshpërthejë në mijëra lule dhe ta lirojë aromëne cila ka qenë në të. Ajo aromë – ështëreligjioziteti.

22

Çdo njeri është aq fatkeq saqë, një çast,provon të gjejë ndonjë arsye me të cilën do t’iaarsyetonte vetes se përse është fatkeq.Shoqëria na ofron strategji të mirë për këtë:Gjykimin. 17


A jë ë h j j k k

Natyrshëm, ti së pari e gjykon vetveten lid-hur me çdo gjë. As njeri nuk është i përsosur,dhe asnjë njeri asnjëherë nuk do të jetë i për-sosur – sepse përsosmëria nuk ekziston –gjykimi i tillë është gjithnjë i mundur. Ti je ipapërsosur dhe ekzistojnë situata në të cilattregohet papërsosmëria jote. Për këtë arsye jei hidhëruar. I hidhëruar je në veten dhe i hid-hëruar je në gjithë botën. Shtron pyetjen: pseunë nuk jam i përsosur? Atëherë një ide të biendër mend - që papërsosmërinë ta gjesh tek tëgjithë njerëzit.

E atëherë dëshiron ta hapësh zemrën tënde– kjo është e natyrshme, sepse gjithnjë derisanuk hap zemrën tënde, në jetën tënde nuk kapër të hyrë gëzimi, jeta jote do të jetë gati se evdekur. Por ti nuk mund ta bësh këtë men-jëherë. Më parë duhet patjetër të heqësh gjithëmashtrimet e tua që në rrënjë.

Gjëja e parë në këtë rrugë është që tëpushosh së gjykuari vetveten. Hidhe gjykimin,fillo ta pranosh vetveten me të gjitha papërsos-mëritë e tua, me të gjitha gabimet, me të gjithamanitë dhe dobësitë. Mos kërko nga vetvetjaqë të jesh i përsosur. Ajo thjesht është kërkimi diçkahi të pamundur, prandaj ndjehesh ifrustruar.

Ndërkaq, ti para së gjithash je qenie njerë-zore. 18

OSHO

OSHO

23

Vetëm vështroji shtazët, vështroji zogjtë;asnjë prej tyre nuk është e brengosur, asnjënuk është e mërzitur, asnjë e frustruar. Vallë,a ke parë ndonjëherë buall që të ketë fërshël-lyer nga zemërimi? Ai me të njëjtën kënaqësi tëpërsosur do ta hajë barin e njëjtë për çdo ditë.Ai sikur të ishte i përndritur! Tek ai nuk katendosje, por vetëm harmoni të përsosur menatyrën, me vetveten, me çdo gjë që ekziston.

Buajt nuk krijojnë parti të cilat do ta rev-olucionarizonin botën, e cila do t’i transfor-monte buajt në super-buaj, e cila do t’i bënteata religjiozë, të moralshëm. Dhe asnjë shtazënuk u jep rëndësi ideve të njeriut.

Përkundrazi, ato do të duhej të qeshin metë:

“Çfarë po ndodh me ty? Përse nuk mund tëjesh vetëm ai që je? Pse duhet të jesh diçkatjetër?”

Prandaj, më e rëndësishmja prej të gjithaveështë – ta pranosh vetveten plotësisht ashtusiç je.

24

Mos e gjyko sensualitetin.Ai ka qenë i gjykuar nga e gjithë bota,19


A jë ë h j j k k

dhe prej atij gjykimi energjia e cila kamundur të lulëzojë nga sensualiteti, ështëkthyer në perversion, xhelozi, hidhërim,urrejtje – në mënyrë jetese e cila është ethatë, pa lëng.

Sensualiteti është një nga gjërat më tëçmuara të njerëzimit. Ai është ndjesia jote. Aiështë vetëdijshmëria jote. Ai është vetëdijsh-mëria jote që rrjedh nëpër ty.

25

Që nga kohët më të lashta prindërit ruajnëidenë se fëmijët janë pronë e tyre dhe se duhettë jenë vetëm kopja besnike e tyre. Kopja nukështë gjë dhe aq e bukur dhe ekzistenca nukbeson në kopjen – ajo i gëzohet vetëm origji-nalit.

Ti duhet t’u ndihmosh fëmijëve të tu tërriten të pavarur. Duhet t’u ndihmosh që mosme të imituar. Kjo është detyra e vërtetë eprindërve – t’u ndihmojnë fëmijëve të tyre që tëmos rrëshqasin në imitim. Fëmijët janëimitues natyrorë dhe kë ata do të imitoninnëse jo prindërit e tyre, pasi që këta janënjerëzit më të afërm në rrethin e tyre.

Gjithnjë deri sot prindërit për së tepërmijanë kënaqur me atë që fëmijët po u ngjajnëatyre me sjellje. Babai është ndjerë krenar që20

OSHO

OSHO

djali aq shumë po i ngjan. Dhe ashtu e kashpërdoruar jetën e djalit; babait të tillë djalinuk i duhet, ai i mjafton vetvetes.

Shkaku i këtij koncepti të gabueshëm tëkrenarisë që fëmijët po na imitojnë, ne krijojnëshoqërinë e imititatorëve.

26

Dëgjueshmërisë nuk i duhet inteligjenca.Të gjitha makinat janë të dëgjueshme, kurrëaskush nuk ka dëgjuar për makinat epadëgjueshme.

Dëgjueshmëria është e thjeshtë. Ajo nukndez në ty çfarëdo qoftë ndjenje të përgjegjë-sisë. Ajo nuk kërkon reaksion, veçse kërkon qëti ta bësh vetëm atë që të është thënë.Përgjegjësia është groposur me ardhjen e ren-dit (shoqëror). Në mënyrën e caktuar ti je tepëri lirë, sepse nuk mund të jesh i gjykuar përveprimet e tua.

27

Religjioziteti nuk është ajo në çfarë duhettë besosh, por ajo të cilën do të duhej tajetosh, ajo që do të duhej shijuar... Mosbesiminë mendjen tënde, veçse është lulëzim i tërëqenies sate. 21


A jë ë h j j k k

28

Mendja nuk mund e të mos sjell gjykimemorale. Nëse ushtron dhunë mbi mendjen nëkëtë kuptim, do ta bllokosh inteligjencën dheatëherë mendja nuk do të mund të jetë e lirë.

Të përmbajturit nga gjykimi moral nukështë diçka që është në domenin e mendjes.Vetëm njeriu që arrin andej mendjes mund tëjetë i lirë nga kjo; në rastet tjera ajo që shfaqetnë mendjen tënde ajo është fakt, qëndrim ivlefshëm, ajo është shfaqje reale.

Çfarëdo qëndrimi që mendja cakton, çfarë-do vendimi që sjellë do të jetë i ndotur mekushtëzimet e saj, me parabindjet e saj – kjonë të vërtetë është ajo që e ndërton gjykiminmoral.

Për shembull, e sheh një hajn. Sheh sediçka ka vjedhur – ajo është fakt që nuk vihetnë pyetje – dhe krijon gjykimin mbi atë se aigjithsesi është hajn, se hajnia është diçka ekeqe. Kur e emërton ndonjë njeri hajn, mend-ja jote thotë: “Ke të drejtë, gjykimi yt është ivlefshëm”.

Por përse hajni përgjithësisht është i keq?Dhe ç’është e keqja? Pse ai ka qenë i shtrën-guar të vjedhë? Ai moment i hajnisë është iveçuar nga të gjitha momentet tjera; në bazë tënjë momenti të veçuar ti po krijon gjykimin22

OSHO

OSHO

mbi personalitetin e përgjithshëm. Po e quanhajdut edhe pse ai posedon edhe shumë vetitjera, dhe jo vetëm atë.

Ai mund të jetë piktor i mirë, mund të jetëzdrukthëtar i mirë, këngëtar i mirë, valltar imirë – në të vërtetë, një mijë e një kualitetemund ta stolisin atë njeri. Në tërësinë e vetnjeriu është i madh, hajnia është vetëm njëpjesëz e tij.

Në bazë të një pjese të ndarë, ti nuk mundtë krijosh gjykim mbi tërësinë e personit. Tinuk e njeh atë person në plotëninë e vet, por tigjithashtu nuk e njeh as atë veprim të veçuar,nën çfarë rrethanash ka ndodhur. Ndoshta nërrethana të tilla vjedhja nuk është diçka ekeqe. Ndoshta edhe ti në rrethana të tilla kishepër të vjedhur. Shkaku se çdo veprim ështëprodukt i rrethanave relative.

Po e shikove botën rreth vetes, do tëshohësh se njerëzit ndodhen në rrethana tëllojllojshme, e gjithashtu edhe idetë e tyre mbitë mirën dhe të keqen, korrekten dhe jokorrek-ten.

Për të parën herë ti do të jesh në mundës-inë që të kuptosh se mendja jote ështëgjithashtu vetëm pjesëz e rrethanave të caktu-ara njerëzore. Ajo nuk reprezenton kurrfarë tëvërtete; ajo reprezenton vetëm rrethana të cak-tuara. 23


A jë ë h j j k k

Dhe çfarëdo të pashë me mendje të tillë, ajoështë vetëm gjykim moral.

29

Ekzistenca është një, por manifestohet nëmiliona mënyra. Esenca që në atë mënyrëmanifestohet është e njëjta. Një pe hyjnorzgjatet nëpër të gjitha trajtat e krijimit.

30

Paraja është fenomen i çuditshëm. Nëse nuk ke para, ajo është gjë e thjeshtë –

nuk ke dhe pikë – aty probleme nuk ekzisto-jnë. Por nëse ke, atëherë me siguri problemetekzistojnë!

Një nga problemet më të mëdha që krijonparaja është ai që kurrë nuk di se a je idëshirueshëm ti apo është e dëshirueshmeparaja jote. Atëherë e ke vështirë ta paramen-dosh se dikush të do ty e jo paranë tënde.Kurse jeta mund të jetë aq e thjeshtë.

Ndërkaq, ajo që ka shkaktuar kënaqësinë emadhe, si për shembull paraja, mundet përn-jëherë të kthehet në vuajtje të madhe. Por kjonuk është produkt i parasë, veç i mendjes.

Paraja është e dobishme, të poseduarit eparasë nuk duhet të shkaktojë as ndjesi24

OSHO

OSHO

mëkati, as ndjesi fajësie.

31

Ja, një mënyrë sesi mendja e prodhon vua-jtjen.

Ti ke para dhe kënaqesh me to. Dhe kësh-tu ndokush të do, këtë ti nuk e vë në pyetje,sepse ti atëherë atë person do ta vije në situ-atë tejet të pakëndshme; nëse ai thotë se të doty, ti ende nuk do t’i besosh, e po qe se thotëse e do paranë tënde, atëherë romanca juaj nëatë çast ka përfunduar. Kurse thellë në vete tidyshon se ai është me ty vetëm për atë se doparanë tënde – e jo ty.

Por nuk ka asgjë të keqe në këtë; ato parajanë të tuat, pikërisht siç është jotja hunda ejote, siç janë të tutë sytë e tu, siç janë të tuatflokët e tua. Dhe ai person të do në tërësinëtënde. Paraja jote është gjithashtu pjesë jotja.Mos e ndaj këtë nga të tjerat dhe nuk do tëketë probleme.

Provo ta jetosh jetën sa më thjesht dhe samë me pak probleme – dhe do të jetë krejt nërregull.

32

Ta njohësh gjithë botën nuk është asgjë në25


A jë ë h j j k k

krahasim me njohjen e të fshehtave më të thel-la të jetës tënde.

33

Thënë esencialisht, ideja e krahasimitështë plotësisht e gabuar.

Çdo person është unik sepse askush tjetërnuk është si ai. Krahasimi do të mund të ishtei drejtë vetëm po qe se gjithë personat ndërm-jet veti do të ishin të njëjtë – por kjo nuk ështëkështu. Madje as binjakët nuk janë plotësishttë njëjtë. Nuk është e mundur të gjesh personqë do të ishte identik me ty. Së këndejmi, tëkrahasosh njerëzit unikatë do të thotë të kri-josh probleme të gjithmbarshme.

34

Një nga gjërat më të vështira, por edhe mëe rëndësishmja në jetë është ajo që të mos endajmë jetën në gjëra të mira dhe idiotike, qëtë mos e ndajmë fare. Të gjitha ato gjëra janëpjesë e së njëjtës tërësi.

E nevojshme është të kemi vetëm pak ndje-si për humor. Për mua, ndjesia për humorështë shumë e rëndësishme që njeriu të jetëtërësor.

Çfarë ka të keqe në gjërat e vogla, idiotike?26

OSHO

OSHO

Pse nuk mund të qeshësh dhe të kënaqesh meto? Tërë kohën ti vetëm gjykon mbi atë se çfarëështë mirë, e çfarë keq. Tërë kohën ti vetëm rrinë karrigen e gjyqtarit – dhe ajo të bën aq seri-oz.

Lulja është e bukur, por ç’duhet gjembi? Aiështë pjesë e pandashme në ekzistencën elules. Lulja nuk mund të ekzistojë pa gjembin,ai e mbron. Gjembi ka rëndësinë e vet, qëllim-in e vet, kuptimin e vet.

Ndërkaq, ti bën ndarjen – lulja është ebukur, kurse gjembi i shëmtuar. Porse në vetëtrungun është i njëjti lëng që ushqen edhelulen edhe gjembin. Në jetën e drurit nukekziston ndarja, nuk ekziston gjykimi. Luljanuk është vetëm e mbrojtura, kurse gjembivetëm ai që mbron; të dy së bashku janë tërësie pranueshme.

Dhe këtë do të duhej zbatuar në jetë. Ekzistojnë gjëra, gjëra të vogla të cilat, po i

gjykove, duken marroqe, idiotike. Por kjo ështëvetëm shkaku se i gjykon; mos e bëj atë dhe dotë shohësh se edhe ato e kanë kuptimin eekzistencës.

35

I tërë roli i mendjes është që të bëjë ndarje,gjersa roli i zemrës është t’i shohë lidhjet e për-27


A jë ë h j j k k

bashkëta për të cilat mendja është plotësisht everbër.

Mendja nuk mund të kuptojë atë që ështëjashtë fjalëve; ajo mund të kuptojë vetëm atëqë është linguistike, logjikisht e drejtë. Ajo nukka kurrfarë lidhjeje me ekzistencën, me jetën,me realitetin. E marrë në vetvete mendja ështëfiksion.

Që njeriu të jetojë nuk nevojitet mendja,por i nevojitet zemra.

Që të jetosh sa më plotësisht, fut më tepërzemër në jetë.

36

Jeta është rrjedhë; ajo është lumë, zhvillimi pandërprerë.

Njerëzit për vetveten mendojnë se janë sta-tikë. Por vetëm gjësendet janë statike, vetëmvdekja është e pandryshueshme – jeta ështëndryshim i pandërprerë. Më shumë jetë – mëshumë ndryshim. Begatia e jetës nënkuptonndryshimin e madh në çdo moment.

37

Askush nuk është më i mirë, askush nukështë më i keq, askush nuk është identik medikë tjetër. Secili është unikat. 28

OSHO

OSHO

Njëjtësia është psikologjikisht e gabuar.Nuk mundet secili njeri të jetë AlbertAjnshtajn dhe nuk mundet secili njeri të jetëRabindranat Tagore. Por kjo nuk do të thotë seRabindranat Tagore është më i mirë shkaku seti nuk mund të jesh ai. Por as Rabindranatinuk mund të jetë ti.

I tërë qëndrimi im është në atë se çdo njerinë vetvete është manifestim unik. Së këndej-mi, duhet ta zhdukim idenë e gjithmbarshmetë së lartës e të së ulëtës, të së njëjtës e të josë njëjtës, dhe ta zëvendësojmë atë me kon-ceptin e ri të unikes.

Secili person është unik. Vetëm shiko me dashuri dhe do të shohësh

se çdo individ ka diçka të veçantë që s’e kaasnjë tjetër.

38

Bëje vetëm atë që është e këndshme – ekëndshme për ty dhe e këndshme për rrethintënd. Bëje vetëm atë që do t’i japë impulskëngës në ty dhe do të krijojë ritëm feste rrethteje.

Një jetë të tillë unë e quaj religjioze. Ajo nuk ka parime, nuk ka disiplinë, nuk

ka ligje. Ajo kërkon një të vetmen qasje – tëjetohet në mënyrë inteligjente. 29


A jë ë h j j k k

39

Dëgjueshmëria është e thjeshtë; mos-dëgjueshmëria kërkon nivel pak më të lartëinteligjence. Cilido idiot qoftë mund të jetë idëgjueshëm – në të vërtetë, vetëm idioti edhemund të jetë i dëgjueshëm. Personi inteligjentshtron pyetje: “Pse? Pse prej meje pritet ta bëjëkëtë? Dhe duke qenë se i di shkaqet dhe paso-jat e kësaj pritjeje, nuk dëshiroj të marr pjesënë të.” Dhe kështu ai bëhet përgjegjës.

40

Plotësisht është e pamundur që shenjtori tëbëhet horr – por është e mundur që horri tëbëhet shenjtor.

41

Njeriu akoma nuk është i mësuar që tanjohë bukurinë e vetmisë. Ai, në të vërtetë,përherë gjakon për ndonjë lidhshmëri, të jetëme dikë – me mikun, me babanë, me gruan,me burrin, me fëmijën... me dikë.

Ai ka themeluar shoqëri, ai ka themeluarklube – Klubi Lajons, Klubi Rotari. Ai kathemeluar parti – politike, ideologjike. Ai kathemeluar religjione dhe kisha. Por qëllimi30

OSHO

OSHO

kryesor i gjithë kësaj është që njeriu të harro-jë se është vetëm. Duke u fshehur në bashkës-inë sa më të madhe, njeriu tenton të harrojëatë që në errësirë befas i kujtohet – se ka lin-dur vetëm, se ka për të vdekur i vetëm, dhe se,çfarëdo që të bëjë, ai ka për të jetuar i vetëm.

Kjo vetmi është aq esenciale në ekzistencëne njeriut saqë ai nuk mundet assesi që t’ishpëtojë.

42

Çdo përpjekje e deritashme i orientuar kahajo që t’i ikim vetmisë – ka përjetuar pasueses,e kështu do të jetë edhe në të ardhmen, sepseajo është i drejtuar kundër esencës së jetës. Tynuk të nevojitet diçka që të mund ta harroshvetminë tënde, ty të nevojitet diçka që të mundtë ishe i vetëdijshëm për veçantinë tënde –sepse ajo është realiteti.

Është aq bukur ta shijosh, ta ndjeshveçantinë, sepse ajo është liria jote nga turma,nga të tjerët. Ajo është, njëherazi, liria jote ngafrika për të qenë i vetmuar. Vetë fjala “vetmi”menjëherë ta përkujton plagën: ke nevojë tëvësh diçka mbi të. Ajo është zbrazëti, dhe ajozbrazëtia të dhemb. Diçka të nevojitet për tambushur atë zbrazëtirë.

“Veçantia” – sipas esencës së fjalës – nuk31


A jë ë h j j k k

shkakton të njëjtën ndjesi të lëndimit, tëzbrazëtisë të cilën duhet përmbushur.Veçantia thjesht do të thotë përmbushje. Ti jetërësor; nuk të nevojitet askush me të përm-bushur.

Provo ta kuptosh qendrën tënde më tëbrendshme në të cilën përherë je vetëm, në tëcilën përherë ke qenë vetëm. Në jetë, në vdek-je, kudo që të jesh, ti do të jesh i vetëm. Por ajoështë aso përmbushje, dhe jo zbrazëti, ajoështë aso plotënie dhe integriteti që të vërshonme të gjitha lëngjet e jetës, me gjithë bukurinëdhe bekimin e ekzistencës, saqë përnjëherëndjen veçantinë e cila do të eliminojë çdodhembje nga zemra. Vërtet, ka me të vërshuarritmi i ri i ëmbëlsisë, i qetësisë, i gëzimit dhelumturisë së pamatur.

Kjo ndërkaq, nuk do të thotë se njeriu qëështë i përqendruar në veçantinë e vet, qëështë i integruar në vetvete, nuk mund të ketëmiq – përkundrazi, vetëm ai edhe mund të ketëmiq, sepse atij më asgjë nuk i duhet, ai jep.Vetëm ai që ka plot, vetëm ai mund të japë.

43

Të gjithë ne jemi pjesë e një ekzistence.More cilindo që e lëndojmë, ne në të vërtetë elëndojmë vetveten në lojën e pafund të ekzis-32

OSHO

OSHO

tencës. Ti sot ndoshta këtë nuk e kupton, pornjë ditë, kur do të jesh më i vetëdijshëm,ndoshta ke për të thënë: “O imzot! Këtë plagëia kam shkaktuar vetvetes!” Ti ke mundur tëlëndosh ndonjë tjetër gjithnjë derisa ke mend-uar se njerëzit janë të ndryshëm.

Por nuk ekziston tjetërfarësia. E tërë ekzis-tenca është një, unitet kozmik. Nga ky kuptimrezulton jo-dhuna.

44

Kur je i hidhëruar, ti e ndëshkon vetveten.Ti e kallë dhe shkatërron zemrën tënde dhekualitetet e saj të larta – dhe bëhesh përploturrejtje.

45

Njeriu është i përmbushur nëse është nëharmoni me universin. Nëse nuk është në har-moni me universin, atëherë ai është i zbrazët,tmerrësisht i zbrazët; e nga ajo zbrazëtirë lindlakmia.

Domethënë, lakmia është përmbushje easaj zbrazëtie – me të holla, me shtëpi, memobile, me miq, me seks dhe me çfarëdo qoftëtjetër – thjesht sepse nuk mund të jetosh mezbrazëtinë. Kjo është tmerruese. Kjo është jetëfantazmash. Po qe se je i zbrazët dhe s’ka asgjë33


A jë ë h j j k k

në ty, atëherë është vërtet e pamundur tëjetosh.

Për të pasur ndjesi duhet gjithsesi të jesh ipasur në vetvete. Në të vërtetë, ekzistojnëvetëm dy mënyra. Ose jeton në harmoni meuniversin... dhe atëherë je i përmbushur, tëgjitha lulet dhe të gjithë yjet janë në ty – dhekjo është përmbushje e vërtetë.

Ose nëse nuk jeton në harmoni me uni-versin – e miliona njerëz nuk jetojnë ashtu –atëherë e përjeton vetveten si me qenë pleh.

Lakmia thjesht tregon se ti thellë në vetvetendjen zbrazëti dhe dëshiron ta përmbushëshme çfarëdo qoftë; nuk është me rëndësi seçfarë do të mund të ishte ajo.

Po qe se vetëm njëherë e kupton këtëmësim, nuk nevojitet të bësh asgjë me lak-minë. Duhet vetëm të bësh diçka që nëbashkësi të vish me përmbushje, dhe zbrazë-tia e brendshme vetvetiu do të zhduket.

46

E tërë e kaluara njerëzore e ka festuar var-fërinë dhe e ka quajtur të barabartë me tëqenit shpirtëror, gjë që plotësisht është epakuptimtë.

Të qenit shpirtëror është pasuria më emadhe që mund t’i ndodhë njeriut. Ajo në34

OSHO

OSHO

vetvete përmban të gjitha pasuritë tjera, dheanasjelltas: ajo është kundërshtar i çdo lloji tëvarfërisë.

Nga njëra anë, njerëzit do ta nderojnë var-fërinë, kurse në anën tjetër do të thonë:“Shërbeji skamnorit!” Çudi! Po qe se varfëriaështë aq shpirtërore, atëherë gjërat mëshpirtërore kanë për ta bërë çdo njeri të pasurtë varfër. Ndihmo që njeriu i pasur të bëhet ivarfër. Ashtu do të mund të jetë shpirtëror.Pse atëherë të ndihmohet njeriut skamnor?Vallë, dëshiron ta asgjësosh të qenit e tijshpirtëror?!

Të jetosh në begati është e vetmja gjëshpirtërore në botë.

47

Paraja është barrë e rëndë nga arsyeja ethjeshtë se deri më tash nuk ia kemi dalë që tëngrehim një sistem të shëndoshë në të cilin ajoe njëjta para do t’i shërbente njerëzimit, nëvend se të zotërojë ajo në duart e një numri tëvogël njerëzish lakmitarë.

Paraja është barrë e rëndë shkaku se psikae njeriut është përplot lakmi. E shikuar ngaana tjetër, paraja thjesht do të thotë ndërrim igjërave, mjet i përsosur, dhe në këtë nuk kaasgjë të keqe. Por mënyra sesi ne e përdorim35


A jë ë h j j k k

këtë mjet në çdo pikëpamje është e keqe. Po qe se nuk ke para, ti je i nëmur, e tërë

jeta jote është e zbrazët. Dhe e tërë jeta joteatëherë është vetëm përpjekje për të ardhurgjer tek paraja në çfarëdo mënyre.

Nëse, megjithatë, ke para ai fakt nuk endryshon gjënë esenciale – ti dëshiron më tepërdhe kjo nuk ka fund. Më në fund, ti ke aqshumë para – megjithëqë ato nuk janë mjaft,ato kurrë nuk janë mjaft pa marrë parasysh seato janë më shumë se cilido që mund të ketë –saqë zë të ndjesh fajësi, shkaku se mjeti që kegrumbulluar, paraja, në të vërtetë është ishëmtuar, johuman, i dhunshëm. Ke eksploat-uar njerëz, ua ke pirë gjakun, ke qenë parazit.Duke iu falënderuar kësaj ti tash ke para, pore ke edhe gjithë krimin të cilin e ke bërë për tagrumbulluar atë para.

Kjo ndjenjë fajësie formon dy llojenjerëzish: një lloj, të cilët japin donacione përinstitucionet bamirëse që të heqin qafe fajës-inë, dhe të tjerët, të cilët kanë ndjenjë aq tëfuqishme fajësie saqë shkaku i saj oseçmenden ose vetëvriten. E tërë jeta e tyre, sëandejmi, bëhet vetëm vuajtje. Çdo frymëmar-rje bëhet e rëndë. E gjëja më e çuditshme nëkrejt këtë është ajo se ai ka punuar gjithë jetënpër të mbledhur atë para, meqë shoqëria eprovokon dëshirën, ambicien, pasurinë dhe36

OSHO

OSHO

fuqinë. Kurse paraja vërtet sjell fuqi; ajo mund t’i

blejë të gjitha, përpos një numri gjërash tëcilat nuk mund të blihen. Por kush po intere-sohet për ato gjëra?

Meditimi nuk mund të blihet, dashurianuk mund të blihet, miqësia nuk mund të bli-het, falënderimi po ashtu – por kush akoma poçan kokën për to?

48

Vetëm vështroje ekzistencën dhe begatinë esaj. Ç’nevojë ka për aq shumë lule të gjithfarël-lojshme në botë? Vetëm trëndafilat do të mundtë ishin mjaft. Por ekzistenca është bollëk –miliona e miliona lulesh të llojllojshme, zogjsh,shtazësh – të gjitha janë bollëk.

Natyra nuk është varfanjake, ajo vallëzonnë të gjitha – në oqean, në dru. Ajo këndon nëtë gjitha – në erën që fryn nëpër pishnajë, nëzogj...

Çfarë është nevoja për miliona sistemetdiellore, prej të cilëve secili në vetvete përmbanmiliona yje? Siç duket nuk ka kurrfarë nevoje,përpos nëse mbushullimi nuk është natyraesenciale e ekzistencës; ajo begati ështëbërthama esenciale. Prandaj nuk beson nëvarfërinë. 37


A jë ë h j j k k

49

Unë nuk konsideroj se lakmia është ndon-jë lloj dëshire. Ajo është më parë ndonjësëmundje ekzistenciale. Ti nuk je në harmonime tërësinë; vetëm harmonia me tërësinëmund të të bëjë të përmbushur.

Sipas meje, lakmia nuk është ndonjë trajtëdëshire, prandaj ti nuk di çfarë të bësh me të.Ti vetëm vëren zbrazëtinë të cilën provon tapërmbushësh dhe shtron pyetjet: “Pse unë jami zbrazët? Ndoshta për atë se kam humburdrejtimin? Kaherë nuk shkoj në atë drejtim,nuk jam në ekzistencë... Kjo është arsyeja ezbrazëtisë sime.”

Për këtë ji në ekzistencë, shko, ji afër meekzistencën në qetësi dhe paqe, në meditim.Dhe një ditë do të vësh re se je aq i përm-bushur, i stërmbushur, i vërshuar nga gëzimi,lumturia dhe përdëllimi. Ke aq shumë gjëra tëçmuara në vetvete saqë mund t’ia japësh tërëbotës, e që kurrë të mos mbetesh pa to.

Atë ditë, të parën herë në jetë, nuk ke përtë ndjerë kurrfarë lakmie – për paranë, përushqimet, për gjërat - për çfarëdo qoftë. Ti dotë jetosh natyrshëm, e jo me lakminë të cilënnuk do të mund ta ushqesh, me plagën tëcilën nuk do të mund ta shërosh, dhe çfarëdoqë do të kesh nevojë, do ta arrish pa problem.38

OSHO

OSHO

50

Secili njeri ndjehet inferior në këtë apo nëatë mënyrë. Arsyeja e kësaj është se nuk e pra-nojmë faktin se secili njeri është unik. Gjatë njëqëndrimi të tillë nuk shtrohet pyetja e inferior-itetit apo superioritetit. Çdonjëri është unik nëllojin e vet – dhe aty nuk ka vend për krahasim.

Ne nuk jemi të gatshëm ta pranojmëvetveten si të tillë. Në çastin që e pranonvetveten të tillë siç je, pa kurrfarë krahasimi,të gjitha inferioritetet dhe superioritetet do tëzhduken. Në pranimin e plotë të vetvetes, ti dotë jesh i lirë prej këtyre komplekseve – të infe-rioritetit dhe superioritetit. Në të kundërtën,ke për të vuajtur tërë jetën.

Unë nuk mund ta paramendoj personin i cilido të mund t’i kishte të gjitha në këtë botë. Shumëkëtë e kanë provuar, por në fund kanë dështuar.

Vetëm ji i vetvetes, dhe kjo mjafton. Të tillë siç je të pranon dielli, të pranon

hëna, të pranon druri, të pranon oqeani, tëpranon toka. Çfarë do më tepër se kaq? Tëpranon e tërë bota.

Gëzoju kësaj.

51

Çdo njeri ndjen nevojën që të jetë me vlerë39


A jë ë h j j k k

dhe ta konfirmojë vlerën e vet.E tërë jeta jonë është ashtu e strukturuar

që të konsiderojmë se po qe se askush nuk napranon, ne jemi asgjë, ne jemi të pavlerë. Punatë cilën e kryejmë nuk është shumë e rëndë-sishme, por së paku merr mirënjohje. Premisae këtillë e gjërave e bën jetën rrëmujë.

Puna jonë duhet të merret e rëndësishme,sepse prodhon gëzim të brendshëm. Ti duhettë punosh jo që puna jote të jetë e pranuar, porqë të kënaqesh në kreativitetin tënd. Ti e doatë punë shkaku i vetë asaj. Po e punon atë,sepse po e do atë.

Mos kërko mirënjohje. Nëse mirënjohjamegjithatë vjen, pranoje atë i relaksuar. Nësenuk vjen, kurrgjë kurrkujt. Kuptimi i punëstënde duhet të jetë në vetë punën.

52

Sikur çdo njeri ta mësonte këtë art tëthjeshtë – që ta dojë punën e vet çfarëdo që tëjetë, që të kënaqet në të duke mos pritur kur-rfarë mirënjohjeje – do të kishim botë shumëmë të bukur dhe shumë më të lumtur; në rasttë kundërt, bota do t’ju mbërthejë në kurthine jetesës së mjerë skamnore. Ajo që e punonnuk është e mirë shkaku se e do atë punë,shkaku se e bën atë përsosmërisht, por është40

OSHO

OSHO

e mirë nëse bota e pranon, e shpërblen, i jepmedalje të artë, i ndan çmimin Nobel.

Kështu e kanë çrrënjosur gjithë vlerënesenciale të krijimtarisë dhe në këtë mënyrëkanë asgjësuar miliona njerëz – sepse nukmunden që një numri të tillë njerëzish t’iandajnë çmimin Nobel. E atëherë tek secili njeriata krijojnë dëshirën për mirënjohje, ashtu qëaskush më nuk mund të punojë në paqe, nëqetësi, nuk mund të kënaqet në atë që epunon, çfarëdo që të jetë ajo. Kurse jeta për-bëhet prej gjërave të vogla. Për ato gjëra tëvogla nuk ekzistojnë mirënjohjet, ato nuk tit-ullohen nga ana e qeverisë, universitetet nuku ndajnë doktorata nderi.

Ai njeri që jeton për dashurinë e vet, përpunën e vet personale, duke mos çarë kokënpër mendimet e huaja, ai ka individualitetin evet personal.

53

Kënaqësia nuk është në atë që të bëjmëdiçka veç sa për ta bërë; kënaqësia është nëatë që ti atë ta duash, ta duash atë me krejtfuqinë, të harrosh çdo gjë kur merresh me të,e harron mbarë botën; dhe vetëm ajo mbetetnë objektivin e mbarë ekzistencës tënde.

Dhe kjo është lumturia jote dhe shpërblimi41


A jë ë h j j k k

yt – e jo sasia apo përhershmëria e diçkahi.Në secilin çast të rrjedhës së

ndryshueshme të ekzistencës do ta gjejmëshpërblimin tonë personal. Çfarëdo që bëjmë,ta bëjmë atë më së miri që mundemi, e jo megjysmë zemre. Nëse nuk japim çdo gjë prejvetes, asgjë me vlerë nuk mund të bëjmë.

Në këtë është e tërë fatkeqësia jonë.

54

Është fakt i thjeshtë se çdo njeri është unikdhe se ka individualitet të veçantë. Me kësoqëndrimi, ne në të vërtetë hedhim poshtëidenë se njeriu do të duhej të ishte ky apo ai,dhe e zëvendësojmë atë me filozofinë se njeriuështë i bukur more sido që të jetë. Qëndrimi“do të duhej” është i gabuar, se kush jemi neqë t’ia imponojmë ndonjë “duhet” kujtdo qoftë?Po qe se ekzistenca të ka pranuar të tillë siç je,kush jam unë që këtë të mos e bëj?!

Prandaj, vetëm ndrysho qëndrimin dhe njëgjë shumë e thjeshtë në çast do të vijë në hor-izontin tënd:

Secili njeri është unikat; secili njeri është itillë çfarë është, dhe duhet të jetë i tillë çfarëështë. Atij nuk i duhet të jetë dikush tjetër përtë qenë i pranuar; ai është i pranuar përgjith-monë. Unë këtë e quaj nderim të individu-42

OSHO

OSHO

alitetit, nderim të njerëzve – të tillë siç janë.I tërë njerëzimi do të mund të ishte

bashkësi aq e bukur dhe e gëzuar vetëm sikurtë mund t’i pranonim njerëzit të tillë siç janë.

55

Ai komunizëm që lind nga dashuria, ngainteligjenca dhe fisnikëria do të jetë real.Komunizmi që do të lind dhunshëm, do të jetëjoreal.

Dhe nuk ka asnjë njeri në botë, more sadoqoftë i varfër, i cili nuk do ta përkrahte komu-nizmin e tillë real.

56

Pse nuk krijojmë jetë në të cilën paraja nukdo të krijojë hierarki, por, përkundrazi, do tëjapë më tepër shanse për gjithsecilin.

57

Njerëzit autoritarë janë ata të cilët vuajnënga kompleksi i inferioritetit.

Sa më i fshehtë që të jetë inferioriteti i tyre,aq më tepër ata ekspozojnë kinse superior-itetin e vet. Ata duan të konfirmojnë se janëdikush, se fjala e tyre është me peshë, se fjala43


A jë ë h j j k k

e tyre është ligj. Por thellë në vetvete ata janëkrijesa tejet inferiore.

58

Natyra sigurisht se nuk është hierarki.Hierarkia është lojë mentale e njeriut, pasi që pahierarki egoja nuk mund të ushqehet – ajo vdes.

Në natyrë, megjithatë, secili merr shansin evet, pjesën e vet të hapësirës dhe aty askushnuk është kryesori. Askush nuk është zotëriudhe askush nuk është shërbëtori. Natyravepron gati si organizëm unik në të cilin indi-vidualiteti nuk është zhdukur, por në të cilënegoja nuk ka gjasë që të zhvillohet; prandajdruri nuk ka ego, zogjtë nuk kanë ego. Shtazëtmore të cilitdo lloj, nuk kanë ego.

Pra, ky është vetëm problem i njeriut!

59

Privilegj i njeriut – vetëm privilegj i njeriutështë që të mbesë vetëm, që të qëndrojë ivetëm kundruall gjithë botës nëse ndjen se evërteta është me të.

Nëse ti ndjen se ajo është mënyrë e cila tëdërgon në liri, prano cilëndo formë tëpërgjegjësisë. Asnjë prej atyre përgjegjësivenuk ka me të sjellë dëm. Secila prej tyre ka me44

OSHO

OSHO

të bërë person më të pjekur, më të përqendru-ar, më të integruar dhe më të bukur.

60

Ti ke vetëm një çast në duart e tua – çastine tanishëm. Dhe ky çast është i papërsërit-shëm. Së këndejmi, përjetoje atë ose hiçit jeduke ia falur të papërjetuar.

61

Secili fëmijë e kupton atë se pikëpamja e tijndaj botës është tjetër ndryshe nga pikëpamjae prindërve të tij. Për çfarëdo që interesohet,ajo është plotësisht unike.

Vlerësimi i tij është tjetër fare. Ai mund tëmbledhë guaca deti në plazh, megjithëqëprindërit do t’i thonë: “Hiqu tyre. Pse humbkohë me marrëzira?” Por për të, guacat janëtepër të bukura.

Ai i sheh tjetër ndryshe, ai e sheh vlerën etyre në tjetër mënyrë. Prindërit e tij nxitojnëpas parasë; ai, ndërkaq, dëshiron të mbledhflutura. Ai nuk mund të kuptojë se përseprindërit e tij aq shumë interesohen për para:“Çfarë do të bëni me ato para?” Prindërit e tij,prapë, nuk mund të kuptojnë se çfarë ai dësh-iron të bëjë me ato flutura, apo lule. 45


A jë ë h j j k k

Çdo fëmijë vjen gjer tek njohja se ekzistojnëdallime midis tij dhe prindërve të tij, problemii vetëm është në atë se ai frikohet ta vërë nëpah të drejtën e tij.

More për çfarëdo që interesohet, ai do tëduhej të ishte i veçantë. Në pyetje është vetëmpak guxim – i cili akoma nuk është ndrydhurnë fëmijën, përkundër asaj se e tërë shoqëriaështë e orientuar në atë mënyrë që madje edhenjë kualitet i tillë i mrekullueshëm, siç ështëguximi tek fëmija, të jetë i gjykuar.

Po qe se prindërit vërtet e duan fëmijën etyre, ata do t’i ndihmojnë të bëhet i gux-imshëm – i guximshëm madje edhe përballëtyre. Ata do t’i ndihmojnë të jetë i guximshëmkundruall mësuesve, kundruall shoqërisë,kundruall kujtdo qoftë që provon t’ia asgjësojëindividualitetin e tij.

62

Mbaje në mend! Kurrë mos bëj kompromis.Kompromisi është në kundërshti absolute mevizionin tim të përgjithshëm.

Shikoji njerëzit. Ata janë fatkëqij shkaku sebëjnë kompromis në çdo situatë dhe nuk mundt’ia falin vetvetes shkaku se janë të tillë. Ata edinë se kanë mundur të mbledhin guxim, porata janë qyqe të verifikuara. Ata janë poshtëru-46

OSHO

OSHO

ar në sytë e vet, e kanë humbur nderimin evetvetes. Qe, çfarë bën kompromisi!

Pse na nevojitet kompromisi? Çfarë mundtë humbasim? Në këtë jetë të vogël jeto sa mëplotësisht që mundesh. Mos u frikëso tëshkosh gjer në fund. Nuk mund të shkosh mëlarg sesa plotësia – ajo është linja e fundit.Dhe mos bëj kompromis. E tërë mendja jote dota kërkojë kompromisin, sepse ashtu jemiedukuar, ashtu jemi kushtëzuar.

“Kompromis” është një nga fjalët më tëshëmtuara në gjuhën tonë. Ajo do të thotë:“Unë po e jap gjysmën, ti jepe gjysmën; unë polëshoj pe përgjysmë, ti lësho pe përgjysmë.” Popërse? Nëse mund ta hash tërë ëmbëlsirën,pse atëherë do ta haje vetëm gjysmën?Prandaj, përse kompromisi?

Të nevojitet vetëm pak trimëri, pak guxim –dhe do të jesh në fillim. Menjëherë do ta shi-josh bukurinë e të mos lëshuarit pe dhe tëzgjimit të dinjitetit, do ta shijosh integritetindhe individualitetin, dhe për të parën herë dotë ndjesh se e ke esencën dhe se ajo akomaekziston në qendrën tënde personale.

63

Personin fatkeq është lehtë ta robërosh.Por personin me gjallëri dhe të lumtur është e47


A jë ë h j j k k

pamundur ta robërosh.

64

Seksi është fillimi i jetës, kurse vdekjafundi i po së njëjtës jetë; së andejmi, ato janëdy skajet e së njëjtës energji; dy polet e sënjëjtës energji. Ato nuk mund e të mos jenë tëlidhura.

Seksi me gjasë është vdekje në sekuenca,derisa vdekja seks në plotësi.

Por, e padyshimtë është se po e njëjtaenergji vepron në të dyja anët.

65

Pse nuk krijojmë jetë në të cilën seksi nukdo të jetë përvojë e hidhur, nuk do të ketëxhelozi, nuk do të ketë dështime; pse nuk kri-jojmë jetë në të cilën seksi do të bëhej vetëmargëtim – kurrgjë më tepër se cilado lojë, nëkëtë rast, lojë biologjike.

Nëse luan tenis, kjo nuk do të thotë segjithë jetën duhet patjetër të luash tenis me tënjëjtin partner.

Jeta do të duhej të ishte më argëtuese sesalojët e tenisit. Nevojitet vetëm pak mirëkuptimdhe dashuria nuk do të jetë problem, e seksinuk do të jetë tabu. 48

OSHO

OSHO

66

Mendja është thjesht grumbull kujtimeshpër të kaluarën dhe – përpos atij kujtimi – fan-tazim mbi ardhmërinë.

67

Shfrytëzo çdo rast në jetë që ta lartësoshinteligjencën tënde, vetëdijen tënde.

Ajo që rëndom bëjmë në jetë është se shfry-tëzojmë çdo rast që vetë-vetes t’ia ndërtojmëferrin. Shkaku i kësaj ti vuan, kurse vuajtjajote u krijon vuajtje të tjerëve.

E kur aq shumë njerëz jetojnë së bashku,dhe të gjithë i krijojnë vuajtje njëri-tjetrit, kjoshumëfishohet. Ja se në ç’mënyrë e tërë botabëhet ferr.

Kjo do të mund të ndryshonte menjëherëvetëm po qe se do të kuptohej gjëja themelore:pa inteligjencë nuk ka parajsë.

68

Siç unë e kuptoj, roli i prindërve nuk ështënë atë që t’i ndihmojnë fëmijës të rritet; ai dotë rritet edhe pa ndihmën e prindërve.

Roli juaj është në atë që ta përkrahni, taedukoni, ta ndihmoni, që fëmija juaj të jetë49


A jë ë h j j k k

pikërisht ai që veç po bëhet. Mos i ofroni direk-tiva, mos i ofroni ideale. Mos i flisni se çfarëështë në rregull e çfarë gabim – lejojeni që aivetë atë ta zbulojë përmes rrugës së përvojëspersonale.

69

Ideja e përgjithshme se fëmijët janë pronë ejuaja është e gabuar. Fëmijët kanë lindurnëpërmjet jush, por ata nuk janë pronë e juaj.Ju keni tërë të kaluarën, ata kanë vetëmardhmërinë.

Ata nuk do të jetojnë sipas kritereve tuaja.Sikur të jetonin sipas kritereve tuaja, ajo do tëthoshte se nuk jetojnë pothuajse fare. Atadëshirojnë të jetojnë sipas kritereve të tyre –lirshëm, me përgjegjësi, duke u sfiduar.

70

Kuptojeni njëherë se fëmijët tuaj nuk jupërkasin juve; ata i përkasin ekzistencës kurseju jeni vetëm dalje. Dhe duhet t’i jini falën-derues ekzistencës që ju ka zgjedhur ju të jenidalje për disa fëmijë të mrekullueshëm. Por junuk guxoni ta pengoni zhvillimin e tyre,mundësinë e tyre. Ju nuk guxoni t’uaimpononi vetveten. 50

OSHO

OSHO

Ata nuk kanë për të jetuar në kohën tuaj,ata nuk kanë për t’u përballur me të njëjtatprobleme me të cilat ju përballeni. Ata do tëjenë pjesë e botës tjetër. Mos i përgatitni përkëtë botë, për këtë shoqëri, për këtë kohë, seasisoj ju do t’u krijoni probleme. Do të jenë tëpapërgatitur për të, do të jenë të paaftë.

71

Mizoria është gabim në të kuptuar. Ajo lindnë ne si pasojë e frikës nga vdekja. Ne nukdëshirojmë të vdesim, prandaj para se dikushtë na vrasë ne, ne dëshirojmë ta vrasim atë – sesulmi është mbrojtja më e mirë. Ti edhe nuk dise kush në të vërtetë e ka ndërmend me të vra.

Në mbretërinë shtazore, në botën njerëzorezhvillohet garë e tmerrshme në të cilën njerëz-it thjesht sulmojnë, duke mos pasur dert se kësulmojnë dhe se a është ajo e bazuar. Kjos’është as me rëndësi – me rëndësi është tëmos i japim shans askujt.

E kur e sulmon dikë, zemra jote gradualishtbëhet gjithnjë e më e fortë e më e fortë dhe ti zëtë ndjesh kënaqësi në sulm. Dukuria e njëjtëmund të vihet re tek bota shtazore, se edhe atjezhvillohet gara (për ushqim, për fuqi...).

Mizoria nuk është asgjë tjetër pos garë nëatë se kush do të jetë i pari. Nëse dhuna është51


A jë ë h j j k k

mjet për të ardhur tek kjo, atëherë do të ketëdhunë; por çfarëdo që duhet, ai duhet gjithsesitë jetë i pari. Kjo është kështu tek shtazët, ekështu është edhe tek njerëzit. Po përse ajonervozë për të qenë i pari?

Kjo çon në konstatimin se vdekja është qël-limi i jetës.

72

Në harmoni me konstatimin tim mbi lind-jen e mizorisë – mizoria zhduket vetëm atëherëkur e ke njohjen se vdekja nuk ekziston. Kur eshijon pavdekësinë në vete – mizoria zhduket.Atëherë ajo nuk ka kuptim; ti atëherë nuk kenevojë të nxitosh dhe tjerët lirisht mund tëjenë përpara teje, sepse ato krijesa të shkretanuk dinë se bota është e pafundme, se jetaështë e pafund.

E kur është ashtu, atëherë nuk ka gjasa qëdikë ta lëshosh të dalë përpara teje; nëse kjo nukndodh sot, do të ndodhë nesër. Por nëse ke kup-tim të drejtë, asgjë nuk mund të të dalë nga dora.

73

Në realitet, nëse luftojmë në mes veti, nësejemi mizor dhe të dhunshëm, mund të hum-basim shumëçka, se i tërë ai proces ka me të52

OSHO

OSHO

zhvidhosur, do të bëjë që zemra jote të gurëzo-het. E po qe se zemra gurëzohet, ajo do tëhumbas gjithçka që është e madhe, gjithçka qëështë e bukur, gjithçka që është e gëzuar.

Kjo është vështirë t’u shpjegohet shtazëve.Por, problemi i vërtetë është në atë se kjo ështëpo ashtu vështirë t’i shpjegohet edhe njeriut;përmes rrugës së zilisë, ambicies së furishme,gjakimit që gjithkund të mbërrish i pari, ti krijonbotë të çmendurish në të cilën askush në asgjënuk kënaqet, por gjithsecili bëhet i skamur.

Ekziston vetëm një mënyrë që njeriu taarrijë mirëkuptimin, e kjo është t’i ndihmoshtë ndjejë unin e vet të pavdekshëm dhe e tërëashpërsia do të zhduket në vend. Jeta ështëshumë e shkurtër për t’u bërë probleme. Po eshikove pafundësinë nga të dyja skajet – ekaluara dhe e ardhmja – nuk do të kesh nevo-jë të nxitosh, as që do të kesh nevojë të bëshgarë me këdo qoftë.

Jeta është aq e begatshme dhe aq përmba-jtësore saqë nuk mund ta shterrosh.

74

Për ata që dëshirojnë vetëm të mendojnëmbi jetën, mbi të jetuarit, mbi dashurinë – përta e kaluara dhe e ardhja janë përsosmërishttë bukura shkaku se u ofrojnë horizont të53


A jë ë h j j k k

pafundmë.Ata mund ta stolisin të kaluarën e tyre,

mund ta bëjnë po aq të bukur sa ata dëshiro-jnë – edhe pse kurrë nuk kanë jetuar në të;kur ajo e kaluar ka qenë e tashmja, ata nukkanë qenë aty. Ata janë vetëm hije, vetëmshprehje. Ata pandërprerë kanë nxituar, dhederisa ashtu kanë nxituar, kanë parë një sërëgjërash për të cilat mendojnë se janë vetë jeta.

Në të kaluarën, vetëm vdekja është realitet,por jo edhe jeta.

Në të ardhmen, gjithashtu, vetëm vdekjaka realitet, por jo edhe jeta.

Për ata që e kanë huqur jetën në të kalu-arën, si zëvendësim për atë zbrazëtirëautomatikisht vihet në lëvizje ëndrra mbiardhmërinë. Ardhmëria është vetëm projek-sion i lindur nga e kaluara. Çfarëdo që njeriutë ketë huqur në të kaluarën, ai shpreson seatë do ta kompensojë në ardhmëri; në mes tëkëtyre dy mosekzistencave ndodhet një çast ivogël i ekzistencës – vetë JETA.

75

Është i rrënjosur mendimi se koha për-bëhet prej tri segmenteve – së kaluarës, sëtashmes dhe së ardhmes; ndërkaq, ky mendimështë i gabuar. Koha përbëhet vetëm nga e54

OSHO

OSHO

kaluara dhe e ardhmja. Jeta përbëhet nga etashmja. Për ata që dëshirojnë të jetojnë, përta nuk ekziston asnjë mënyrë tjetër përveçseta jetojnë çastin e tanishëm.

Vetëm e tanishmja e posedon ekzistencën.E kaluara është vetëm koleksion kuj-

timesh, kurse e ardhmja nuk është gjë tjetërpërveçse imagjinata jote, ëndrrat e tua.

Realiteti është këtu dhe tash.

76

E tashmja nuk ka kurrfarë lidhjeje mekohën. Po qe se ndodhesh pikërisht këtu dhenë këtë çast, atëherë aty nuk ekziston koha.Ekziston vetëm qetësia e pamatshme, heshti-mi, palëvizshmëria, asgjë nuk pipëtinë, çdo gjëekzistuese befasisht ka ndaluar.

E tashmja ta jep rastin të zhytesh thellë nëujin e jetës, apo të fluturosh lart në qiellin ejetës.

Por mbi të dyja këto skajshmëri del pararreziku – “e kaluara” dhe “e ardhmja” janëfjalët më të rrezikshme në gjuhën njerëzore.Midis së kaluarës dhe së ardhmes, jeta në tëtashmen duket gati si ecja nëpër litarin e ngre-hur; nga të dyja anët përgjon rreziku.

Por, njëherë, ti ke për t’i shijuar lëngjet e sëtashmes dhe s’ke për ta përfillur rrezikun.55


A jë ë h j j k k

Njëherë ke për t’u harmonizuar me jetën dheasgjë tjetër nuk ka me qenë e rëndësishme.

Për mua, jetë është krejt çfarë ekziston.

77

Për atë që dëshiron të jetojë – e jo të men-dojë mbi jetën; që dëshiron të dashurojë, e jotë mendojë mbi dashurinë; që dëshiron tëekzistojë, e jo të filozofojë mbi ardhmërinë –për të nuk ka alternativë përpos se t’i pijë lëng-jet e çastit të tanishëm. Piji në tërësi, se atonuk kanë për t’u kthyer përsëri. Ajo që njëherëka shkuar, ka shkuar përgjithmonë.

78

Jeta zgjatet gjatë shtatëdhjetë, tetëdhjetëvjetëve, kurse vdekja ndodh në një sekondë.Ajo është aq e kondensuar saqë nëse e jetonjetën tënde vlefshmërisht, guximshëm, do tëjesh në gjendje të penetrosh në misterin evdekjes. E misteri i vdekjes është në atë se ajoështë vetëm mbulesë: nën të është pavdekësiajote, jeta jote e amshueshme.

79

Unë nuk mendoj shumë mbi ardhmërinë,56

OSHO

OSHO

se ajo lind nga e tashmja. Nëse mund të kujde-semi për të tashmen, do të mund të kujdesemipër të ardhmen.

Ardhmëria nuk mund të vijë prej askund,ajo lind prej këtij çasti. Momenti i ardhshëmdo të lind nga i tashmi.

Po qe se ky çast është i bukur, i qetë, ibekuar, çasti tjetër duhet të jetë patjetër edhemë i qetë, edhe më i bekuar.

80

Të jesh serioz, për mua do të thotë – të jeshi sëmurë. Kuptimi për humor ka me të ba mëhuman, më modest. Sipas meje, kuptimi përhumor është pjesa më esenciale ereligjiozitetit.

81

Njeriu nuk duhet ta transcendentojënatyrën. Përkundrazi, njeriu duhet ta realizojënatyrën – gjë të cilën asnjë shtazë nuk mundta bëjë. Këtu është dallimi.

Ti je i lindur si qenie natyrore. Ti nukmund të shkosh përmbi vetveten. Kjo është sitë dëshiroje ta ngritje vetveten gjithsesi, ashtuqë do t’i kapësh këmbët e tua dhe do të ngri-hesh përpjetë. Këtë mund ta provosh pak, por57


A jë ë h j j k k

herët apo vonë ke për të rënë në tokë dhe kepër t’u thyer. Ti nuk mund të fluturosh.

Kjo është ajo që ndodh deri më sot: njeriuka provuar ta ngritë vetveten mbi natyrën, qëdo të thotë mbi vetveten. Por ai nuk mund tëndahet nga natyra.

Njeriu ka aftësinë, ka inteligjencën, ka lir-inë për të hulumtuar – dhe po qe se e hulum-ton natyrën në plotësi, ka për t’iu kthyershtëpisë së vet.

Natyra është shtëpia e njeriut.

82

Ky është një nga ligjet themelore të jetës:krejt ajo që është më e lartësuar ajo është mëe lëndueshme. Rrënja e drurit është shumë efortë, por lulet e tij nuk janë. Lulet janë tejet tëndjeshme – e mjaftueshme është një puhi pakmë e fortë dhe ato do të asgjësohen.

E njëjta vlen edhe për vetëdijen njerëzore.Urrejtja është shumë e fortë, por dashuria nukështë. Dashuria është mu si lulet – lehtë indrydh ndonjë gur apo i asgjëson ndonjështazë.

Vlerat e larta të jetës duhet të jenë të mbro-jtura.

Vlerat e ulëta e mbrojnë vetveten. Gurit nuk inevojitet mbrojtja, por vetëm pak përtej tij58

OSHO

OSHO

trëndafilit në kaçubë i duhet mbrojtja. Guri ështëi vdekur dhe ai nuk mund të jetë më i vdekursesa që është. Prandaj atij nuk i duhet mbrojtje.

Por, trëndafili është aq i gjallërishëm, aq ibukur, aq tërheqës. Në këtë është fuqia e tij –por, kjo provokon edhe rrezikun. Dikushmund ta këpusë. Askush nuk ka për të mbled-hur gurë, por trëndafilin do ta këpusë.

83

Dashuria duhet të ngrihet gjer në kulminmë të lartë – por kjo kërkon disiplinë të caktu-ar. Njerëzit e shfrytëzojnë disiplinën, por joedhe kur bëjnë dashuri. Unë e preferoj disi-plinën për bërjen e drejtë të dashurisë, ashtuqë ajo mos të jetë vetëm çështje biologjike ecila kurrë nuk ka me të ngritë në botën tëndeshpirtërore.

Dashuria ka potencial me të ngritë madjegjer tek bota jote shpirtërore, kulmi i saj e kakëtë mundësi.

84

Orgazma nuk është diçka që është edomosdoshme për reproduktim. Ajo ështëdiçka që hap shtegun për evolucionin më tëlartë të vetëdijes. 59


A jë ë h j j k k

85

Përvoja e orgazmës gjithnjë është josek-suale. Madje edhe nëse e arrin përmes seksit,ajo në vetvete nuk ka seksualitet.

Kjo na e ofron idenë se orgazma mund tëarrihet edhe pa mjete seksuale, sepse ajo nëvetvete është joseksuale, ashtu që seksualitetinuk është detyrimisht mënyra e vetme për të.

More sido që të jetë përvoja e parë, prej sajduhet të nxirret përfundimi se mund të ekzis-tojnë rrugë të tjera për të arritur tek orgazma– për atë se seksi nuk është pjesë e domos-doshme e saj. Në të nuk mbetet kurrfarëngjyre, kurrfarë shenje e seksit.

Së këndejmi, duhet kuptuar si ajo ndodhdhe gjërat atëherë bëhen më të qarta: nëçastin kur ndodh orgazma, koha ndalet, ti eharron kohën. Mendja jote ndalon, ti nukmendon mbi asgjë, ekziston vetëm qetësia epamatshme dhe vetëdija e pamatshme.

Secili që kalon nëpër këtë eksperiencë, e qëe vështron me kujdes, natyrshëm ka për tëmenduar në këtë mënyrë: “Po qe se këto gjërado të mund të arriheshin pa seks – vetëdijsh-mëria, pamendimësia, pakohësia – atëherëgjendja orgazmike do të mund të arrihej edhepa seks.” E i këtillë është edhe koncepti im: ajoështë mënyrë përmes së cilës njeriu do të60

OSHO

OSHO

mund ta zbulojë meditimin.

86

Liria thjesht të bën përgjegjës ndaj gjithëasaj që je dhe gjithë asaj që synon të jesh.

87

Ekzistojnë njerëz që janë të hidhëruar përnga natyra; njerëzit e tillë ngritin revolucione,e transformojnë shoqërinë, e transformojnështetin. Por, të gjitha revolucionet e tyre fali-mentojnë, meqë ajo që buron nga hidhërimi,buron nga padituria. Ajo nuk është në gjendjetë krijojë ndryshim autentik.

88

Ndryshimi kah e mira, që lind nga hidhëri-mi – është i pamundur.

Do të dëshiroja të mbanit mend një gjë –pikëllimi është, në të vërtetë, hidhërimi i kthy-er mbrapsht. Ai nuk është gjë tjetër përposhidhërim i ndrydhur. Nëse e analizoni çësht-jen, do të shihni se kjo është fakt. Pikëllimimund të shndërrohet në hidhërim shumëlehtë; në të njëjtën mënyrë hidhërimi mund tëshndërrohet në pikëllim. Ato nuk janë dy gjëra61


A jë ë h j j k k

të ndryshme... veçse, me siguri, dy anët e sënjëjtës medalje.

89

Bota është pikëllim, bota është mërzi. Nëzemrat e njerëzve ka vuajtje të madhe. Por tinuk duhet të jesh i pikëlluar shkaku i kësaj,sepse duke u bërë i pikëlluar ti iubashkëngjitesh, ashtu që vetëm sa e rrit pikël-limin. E kjo nuk është ndihmesë.

Kjo është si kur njerëzit janë të sëmurë: tie provon sëmundjen e tyre, e atëherë edhe vetëbëhesh i sëmurë. Ndërkaq, të kesh ndjenja përsëmundjen e tyre do të thotë të gjurmosh përshkaktarin i cili ka prodhuar gjithë vuajtjendhe mërzinë e tyre dhe t’u ndihmosh ta elimi-nojnë atë shkaktar.

Në të njëjtën kohë, ti do të duhej tëmbeteshe i lumtur për aq sa kjo është emundur, sepse atyre do t’u ndihmojë lumturiajote – e jo pikëllimi yt. Ti do të duhej të isheplot gjallëri, për të mundur ata ta kuptojnë seështë e mundur të jenë të gjallërishëm në këtëbotë të pikëlluar...

90

Zemërimi është përherë shenjë dobësie. 62

OSHO

OSHO

91

Periudhat e fatkeqësisë të bëjnë të vetëdi-jshëm për realitetin i tillë çfarë ai është.Realiteti është përherë i thyeshëm, secili ështëpërherë në rrezik. Kjo ndodh pikërisht nëkohët e zakonshme kur njeriu lehtësishtluhatet dhe nuk e sheh rrezikun. Ai atëherëkotet, duke ëndërruar mbi gjërat e bukura tëcilat do të ndodhin në ardhmëri.

E në momentin kur rreziku kanoset, njeriubefas bëhet i vetëdijshëm se ndoshta nuk do tëketë as lumturi, as të nesërme, dhe se aimoment është i vetmi moment që posedon.

Periudhat e fatkeqësisë janë shumë zhde-hëse. Ato nuk sjellin asgjë të re në botë; atobëjnë vetëm që të jemi të vetëdijshëm për botënashtu siç ajo është. Ato të zgjojnë. Nëse këtë s’ekupton, atëherë ke për t’u çmendur; nëse ekupton, atëherë mund të bëhesh i vetëdijshëm.

Nuk është poenta në atë që ti shkaku i kësajtë jesh i brengosur, sepse ashtu, ti vetëm ke përta huqur çastin, e atëherë nuk do të mund t’indihmosh askujt. Poenta është në atë se ekzis-ton fshehtësia si mund të mbizotërohet rreziku.

E fshehtësia është si në vijim: fillo të jetoshmë plotësisht, më tërësisht, më i përgatiturashtu që në vetvete të mund të gjesh diçka tëcilën vdekja nuk do të mund ta arrijë. 63


A jë ë h j j k k

Ajo është e vetmja strehimore, e vetmjambrojtje, e vetmja siguri.

Së këndejmi, shtrohet vetëm një pyetje – sita përdorim tërësinë, gjithëpërfshirësen?Çfarëdo që ajo të jetë, ta përdorim në mënyrëtë drejtë.

Fatkeqësia është e madhe, rreziku është imadh, por edhe momenti i volitshëm është poashtu i madh.

92

Asnjë mashtrim nuk mund të qëndrojë për-ballë realitetit. Realiteti do ta shlyejë herët apovonë.

93

Roli i babait apo i nënës është i madh, sepseata sjellin mysafirin e ri në botë – i cili nuk diasgjë, por i cili bart disa potenciale në vete. Poqe se potencialet e tij nuk zhvillohen, ai do tëbëhet fatkeq; asnjë prind nuk mund as ta men-dojë atë që fëmija i tij do të mbetet fatkeq.

Ata ua dëshirojnë fëmijëve të tyre që të jenëtë lumtur – dhe pikërisht në këtë pikë të men-duarit e tyre është gabim.

Ata mendojnë se – nëse fëmija i tyre do tëbëhet mjek, nëse do të bëhet profesor, apo inx-64

OSHO

OSHO

hinier, apo shkencëtar, atëherë ai do të jetë ilumtur. Por ata s’i kanë as dy lidhje me këtë.

Fëmija i tyre mund të jetë i lumtur vetëmnëse bëhet ai që duhet të bëhet. Ai mund tëzhvillohet vetëm ashtu siç është fara që bartnë vetvete.

94

Gjykimi është i shëmtuar – ai lëndonnjerëzit. Nga njëra anë, ti i lëndon, u shkaktonplagë, kurse në anën tjetër e dëshiron dashur-inë e tyre, respektin e tyre. Kjo është epamundur.

Duaji njerëzit, respektoji ndaj dashuria jotedhe respekti yt pa dyshim do të mund t’undihmojnë t’i ndryshojnë shumë nga dobësitëe tyre, shumë nga manitë e tyre – sepse ajodashuri do t’u japë energji të re, mjete të reja,fuqi të re.

Dashuria do t’u japë rrënjë të reja të qën-drojnë kundër frymës së fuqishme, të qëndro-jnë përkundër diellit të fortë, rrebesheve tëmëdha.

95

Kurdo që në pyetje është zgjedhja, kokanuk guxon të bëjë zgjedhje kundër zemrës.65


A jë ë h j j k k

Zemra jote është në farefisni me ekzistencën,kurse koka jote është në farefisni me bashkës-inë shoqërore.

96

Kur je i mërzitur, kjo do të thotë se je nëgabim; kur je i gëzuar, kjo do të thotë se s’ketë sharë.

97

Kur të them ji i hareshëm, ji i lumtur, gëzo-ju faktit që nuk je në situatën të jesh fatkeqdhe i mërzitur, unë kam qëllimin e caktuar tejkëtyre.

Qëllimi është në atë që ti të bëhesh shem-bull për ata njerëz të cilët në tërësi kanë har-ruar se jeta gjithashtu mund të jetë GËZIM.Përkundër gjithë muzgut ti akoma mund tëjesh i pangarkuar me të, akoma mund të val-lëzosh. Errësira nuk mund ta pengojë vallëz-imin tënd; ajo nuk do ta pengojë fuqinë.

Për mua, kjo është shërbëtore e vërtetë.

98

Mendja do të duhej të mësohej t'i shërbejëmendjes.66

OSHO

OSHO

Logjika do të duhej t'i shërbente dashurisë.Vetëm atëherë jeta do të mund të bëhej fes-

tival drite.

99

Mësimi i lashtë: “Si lart, ashtu poshtë”, apothënë anasjelltas, përmban njërën nga tëvërtetat më fundamentale të misticizmit.Domethënia i kësaj është në atë se nuk ekzis-ton as lart, as poshtë, por se ekziston vetëmnjë ekzistencë.

Ndarjen e bën mendja. Ekzistenca është e pandarë.Ndarja është projeksion yni, dhe ne aq

shumë jemi identifikuar me ndarjen saqë ekemi humbur lidhjen me tërësinë.

Mendja jonë është vetëm dritare e vogël qëështë e hapur kundruall gjithësisë gjigante.Por nëse ti pandërprerë shikon për dritare,korniza e dritares do ta kornizojë qiellin për-jashta. E duke qenë se nuk ka kornizë në qiell– ai është i pakornizuar – vështrimi yt ikornizës së dritares do të bëhet kornizë eekzistencës.

100

Qe një shembull të vërtetë: ndodh ngan-67


A jë ë h j j k k

donjëherë që njerëzit të cilët bartin syze t’ikërkojnë ato, kurse ato u qëndrojnë mbihundë. Ata madje harrojnë se nuk mund tëshohin pa syze, ndaj sillen dhe i kërkojnë, tëbindur plotësisht se megjithatë do t’i shohinnë ndonjë vend.

Po qe se i përdorë syzet për disa vite, paknga pak ato bëhen pjesë jotja, ato bëhen sytëe tu. Ti për to nuk mendon si për të ndara ngati. Kështu çdo lloj syzesh mund t’u japëngjyrën e vet të veçantë gjërave që shikojnë. Tije ai vështruesi tej syzeve – ato nuk mund tëshikojnë të pavarura. Gjërat e jashtme nukkanë atë ngjyrë të cilën syzet e kanë futurndërmjet, por ti ngadalë zë të identifikoheshme syzet e tua...

Mendja e njeriut është po ashtu vetëm njëinstrument. Syzet qëndrojnë mbi kafkë, derisamendja ndodhet në kafkë, ndaj nuk mund taheqësh për çdo ditë. Për këtë bëhesh shumë iafërt me atë përbrenda, ashtu që vjen gjer tekidentifikimi.

Për këtë, çfarëdo që mendja të shohë timendon se është realiteti. Por mendja nukmund ta shohë realitetin; mendja mund t’ishohë vetëm paragjykimet e veta. Ajo mund tëshohë projeksionet e veta të veçanta tëekspozuara në billbordet e botës.

68

OSHO

OSHO

101

Armiku më i madh i së vërtetës në këtëbotë është njeriu i ditur, kurse miku më imadh i së vërtetës është ai që di se nuk diasgjë.

102

Ne kemi qenë të shtrënguar të flasim, men-dojmë, veprojmë në këtë mënyrë saqë edhedukuritë si dashuria ka qenë dashur t’i nën-shtrohen mendjes.

Dashuria në esencë i përket zemrës, por etërë bashkësia jonë provon ta shmangë zem-rën, për atë se zemra nuk është logjike, nukështë racionale, kurse mendja jonë nëpërmjetrrugës arsimore është trajnuar se është e keqekrejt ajo që është jologjike, se është e keqekrejt ajo që është irracionale, e se vetëm gjëratlogjike janë të mira.

Në programin tonë arsimor nuk ka pasurvend për zemrën, por vetëm për mendjen.Zemra gati se është hedhur nga ekzistenca,është shukatur. Nuk i është dhënë shansi tëzhvillohet, të realizohen mundësitë e saj.Kështu që mendja ka mbizotëruar.

Mendja është e mirë kur është në pyetjeparaja, kur është në pyetje lufta, mendja është69


A jë ë h j j k k

e mirë kur në pyetje është ambicia, por mend-ja është plotësisht e padobishme kur në pyet-je është dashuria. Paraja, lufta, gjakimi, ambi-cia – ti nuk mund ta vësh dashurinë në tënjëjtën kategori me to.

Dashuria ka burim të veçantë në qenientënde, aty ku nuk ka konflikte.

103

Arsimimi autentik nuk do ta stërvitë vetëmmendjen tënde – sepse mendja mundet me tëofruar vetëm të ardhura të mira për jetë, por joedhe jetë të mirë. Zemra, megjithatë, nukmund të të ofrojë të ardhura të mjaftueshmepër jetë, por mund të të japë jetë të mirë; nukka nevojë të bëhet përzgjedhje midis këtyredyjave: shfrytëzo mendjen për atë, kurse zem-rën për këtë.

104

Njerëzit religjiozë dhe afaristë, politikanëtdhe luftëtarët – të gjithë këta kërkojnë mendjetë stërvitur. Zemra mund të jetë e shqetësuar,ajo dëshiron të jetë e shqetësuar.

Nëse je ushtar, dhe ke zemër, ti atëherënuk do të mund ta vrasësh armikun. Në çastinkur e merr pushkën me qëllimin për të vrarë70

OSHO

OSHO

dikë, zemra jote ka për të thënë: “Siç ti kegruan që të pret dhe ke fëmijë, nënë dhe baba– ai njeriu i shkretë po ashtu ka gruan që epret, ka fëmijën, ka nënën dhe babanë të cilëtpresin që djali t’iu kthehet në shtëpi.”

Ai nuk të ka bërë asgjë të keqe, kurse ti posynon ta vrasësh. Përse? Për të marrë medaljenga akademia ushtarake? Që kjo të festohet?

105

Kur mendon mbi atë se shoqëria mund tëbëhet shoqëri ideale, parajsë, kjo të duket epamundur. Në të ka aq shumë konflikte ndajduket sikur nuk ka mënyrë që ato të harmoni-zohen.

Ta harmonizosh bashkësinë njerëzoreështë e mundur, do të duhej të ishte emundur, shkaku se bashkësia e tillë do tëishte rasti më i mirë që secili t’i zhvillojë poten-cialet e veta, rasti më i mirë që secili të jetë ivetvetes. Mundësitë më të mira do të ishin tëarritshme për gjithsecilin.

Edhe pse duket se ekziston mënyra eduhur, bashkësia mbetet plotësisht marroqe.

Utopistët nuk janë ëndërrimtarë, por janëtë ashtuquajturit realistët tuaj të marrë, tëcilët i gjykojnë utopistët. Por edhe të parët,edhe të dytët, pajtohen në pikën e njëjtë – se71


A jë ë h j j k k

diçka duhet bërë me bashkësinë. Të gjithë këta janë të brengosur me

bashkësinë – dhe pikërisht në këtë pikë ndod-het gabimi i tyre.

Siç unë e shoh, utopia nuk është diçka qënuk do të mund të realizohej – ajo është diçkaqë është e realizueshme, por duhet shkuargjer tek shkaku, e jo gjer tek simptoma.

Atëherë kemi për ta kuptuar se shkakuështë në individin, dhe jo në shoqërinë.

106

Njeriu ka harruar çka ai vërtet është. Aiështë bërë gati se i autohipnotizuar me idetë ecaktuara mbi vetveten dhe ato ide ai i bart gjatëgjithë jetës së tij, duke mos kuptuar se ato idenuk janë vetë ai, por se ato janë vetëm hija e tij.E nuk mund t’i japësh kuptim hijes tënde.

107

Nuk ka nevojë për kurrfarë lufte, për kurr-farë beteje, xhelozie, urrejtje. Jeta është aq eshkurtër, kurse dashuria aq e çmueshme. Dhekurdo që je në mundësi, mbushe jetën tëndeme dashuri, me harmoni, me gëzim; kurdo qëje në mundësi, bëj nga jeta poezi për veten –madje edhe nëse e huq, vetëm ti je përgjegjës72

OSHO

OSHO

për këtë, askush tjetër. Kuptoje vetëm një gjë: nevojitet një kuptim i

thjeshtë e që t’i pengosh forcat e errësirës, të neg-ativitetit, destruksionit të të tërheqin teposhtë.

Vetëm pak zgjuarsi nevojitet që t’i përkush-tohesh krijimtarisë, dashurisë, përdëllimit -ashtu që nga kjo jetë e imët të bësh gërshetëkëngësh – që ajo të jetë vallëzim, kurse vdekjajote të jetë kreshendo e vallëzimit tënd; të jetoshnë plotëni dhe të vdesësh në plotëni, pa mërzi,veçse i gëzuar dhe falënderues ekzistencës.

108

Ajo çfarë gjatë një mijë vjetëve të kaluaraburri i ka bërë gruas, thënë thjesht, ështëmonstruoze. Ajo nuk ka guxuar të mendojëpër veten se është e barabartë me burrin. Dheky kushtëzim është mbjellë aq thellë në të saqëmadje edhe po i thatë se është e barabartë meju, ajo nuk do të mund të besojë në këtë. Kjoështë rrënjëzuar në mendjen e saj, domethënë,ky kushtëzim është bërë vetë mendja e saj – seajo është më e ulët në çdo gjë - ashtu si përnga forca fizike, ashtu edhe për nga kualitetetintelektuale.

Kurse burri që e ka sjellë gruan në njëgjendje të tillë, ai nuk mund as ta dojë.Dashuria mund të ekzistojë vetëm në barazi,73


A jë ë h j j k k

vetëm në miqësi.

109

Po qe se e kërkon pikëpamjen time tëdashurisë... atëherë më nuk do të ketë fjalëmbi dialektikën, mbi kundërshtitë. Mashkullidhe femra janë të ndryshëm, por edhe komple-mentarë. Mashkulli është njëra gjysmë, femratjetra. Vetëm së bashku, në ndjenjën e thellëtë njëjtësisë, ata do të bëjnë që për të parënherë ta ndjejnë plotësinë, përsosmërinë.

110

Evolucioni vepron përmes polariteteve.Pikërisht si ti që nuk mund të ecësh vetëm nënjërën këmbë, porse të nevojiten dy, ashtuedhe ekzistencës i nevojiten polet e të kundër-tave – burri dhe gruaja, jeta dhe vdekja,dashuria dhe urrejtja – për të krijuar vrull; nëtë kundërtën krejt do të ishte e vdekur.

Nga njëra anë kundërshtia të tërheqë,kurse nga ana tjetër bën që të ndjehesh ivarur. Ndërkaq, askush nuk dëshiron të jetë ivarur; prandaj, ekziston lufta e pandërprerënë mesin e dashnorëve. Ata provojnë të domi-nojnë njëra palë mbi tjetrën. Ajo është dashurivetëm për nga emri, derisa esenca e asaj loje74

OSHO

OSHO

në të vërtetë është politika. Mashkulli investon tepër shumë përpjekje

në atë që ta nënshtrojë gruan, për ta sjellë nëpozitë inferiore, për t’ia pamundësuar zhvil-limin që të mbetet vazhdimisht e retarduar.

Çlirimi i gruas nga robërimi do të jetëgjithashtu liri edhe për burrin, që të shijojëdiçka të re.

Prandaj unë them se Lëvizja për Çlirimin eGruas nuk është vetëm liri për gratë, ajo ështëpo ashtu edhe lëvizje për çlirimin e meshkujve:të dy do të jenë të çliruar.

Robëria prangos edhe mashkullin edhefemrën, prandaj ekziston lufta e pandërprerënë mes tyre. Gruaja ka gjetur strategjinë e vetpersonale e cila bazohet në atë që ta atakojëburrin, që ta mërzisë, që ta pengojë; mashkul-li, prapë, ka strategjinë e vet. Dhe në mes tëkëtyre dy fuqive ndërluftuese ne kemi shpre-suar se ka për të ndodhur dashuria. Shekujtkanë kaluar – dashuria nuk ka ndodhur,përveçse ngandonjëherë.

E këtillë është situata në dashuritë e përç-doditshme, të cilat vetëm sa quhen ashtu, porrealisht nuk janë ajo.

111

Secili dëshiron të jetë i dashuruar. Por kjo75


A jë ë h j j k k

vetëm sa flet mbi edukatën e gabuar.E ajo zë fill ashtu që fëmija, fëmija i vogël,

nuk guxon të dojë, nuk guxon të thotë asgjë,nuk guxon të bëjë asgjë, nuk guxon të ofrojëasgjë – ai guxon vetëm të fitojë.

Përvoja e dashurisë të fëmijës së vogëlështë te fitimi – fitim nga nëna, fitim ngababai, fitim nga vëllezërit, motrat, fitim ngamysafirët, të huajt, por përherë është vetëmfitimi. Kjo është përvoja e tij e parë, thellësishte ngulitur në ndërdijen e tij – se duhet vetëmta fitojë dashurinë.

Por problemet shfaqen shkaku i asaj sesecili prej nesh ka qenë fëmijë, dhe shkaku iasaj se secili ka nevojë të njëjtë për ta fituardashurinë; e askush nuk ka lindur me kodtjetërfare. Së këndejmi të gjithë kërkojnë: “Najepni dashuri”, e nuk ekziston ai që do ta japë,meqë edhe personat tjerë janë të edukuar nëtë njëjtën mënyrë.

Prandaj njeriu do duhej të kthjellet dhe tëbëhet i vetëdijshëm se një rast, siç është të lin-durit, nuk guxon të mbetet gjendjevazhdimisht mbizotëruese e mendjes së tij. Nëvend se të kërkojë: “Më jepni dashuri”, duhettë fillojë të japë dashuri. Harrojeni fitimin,vetëm jepni dhe unë ju garantoj – keni për tëfituar shumë.

76

OSHO

OSHO

112

Nëse mund të duash pa xhelozi, nësemund të duash pa posesivitet, nëse mund taduash ndonjë person aq shumë saqë lumturiae tij me qenë edhe lumturia jote – madje edhepo qe se ai, i dashuri yt, ta zëmë, do të ishte ilumtur me ndonjë femër tjetër, kjo edhe ty metë bërë të lumtur, sepse e do aq shumë. Ti dotë ishe e lumtur shkaku se ai është i lumtur,dhe ti do t’i ishe falënderuese femrës e cila kabërë që personi, të cilin ti e do, të jetë e lum-tur – e nuk do të ishe xheloze. Vetëm në këtëmënyrë dashuria do të spastrohet.

Dashuria e këtillë nuk mund të krijojëpranga. Ajo thjesht ua hap zemrën të gjithaerërave dhe gjithë qiellit.

113

Xhelozia është fenomen tepër i ndërlikuar.Ajo përmban shumë përbërës në vetvete.Qyqanllëku është njëri prej tyre; egoizmi i dyti;mandej aty është edhe dëshira për monopol –në të cilën nuk ka kurrfarë përvoje tëdashurisë por vetëm të posesivitetit; mandejtendenca kah rivaliteti, si dhe frika thellë errënjëzuar nga ajo se do të jesh i varur në lid-hje. 77


A jë ë h j j k k

Aq shumë gjëra janë të përfshira nëxhelozi.

114

Rreziku do të duhej të ishte një ngaparimet kryesore të njeriut të vërtetë.

Kur sheh se gjërat kanë ngecur, ti shkundiato.

115

Ti je vetëm turmë, vetëm shumësi. Nëseshikon më sinqerisht, më thellë në vetvete, kepër të parë atje shumë njerëz. Të gjithë atakohë pas kohe shtiren si ti, të aktrojnë ty. Kurzemërohesh, për shembull, personi i caktuartë posedon dhe të aktron ty. Kur dashuron, poashtu, personi tjetër të posedon dhe aktron.

Jo vetëm se është rrëmujë në ty, rrëmujëështë edhe në secilin prej atyre që vjen në kon-takt me ty, sepse nuk do të mund të luajë lojëzaresh. Secili prej tyre atëherë edhe vetë bëhetturmë.

Kështu edhe në çdo lidhje dashurie,martesë nuk lidhin dy persona, veçse dyturma. Nga kjo lind lufta e madhe e cila zhvil-lohet pandërprerë, shkaku se rrallë ndodh –krejt rastësisht – që, ta zëmë, personit tënd të78

OSHO

OSHO

dashur, t’i bijë çdo gjë me masë dhe ty çdo gjëme masë. Në gjithë situatat tjera ti dështon. Tytë ka ardhur qejfi për dashuri, por personi yt idashur është e pikëlluar apo e hidhëruar apoe brengosur. Ndodh dhe anasjelltas, asaj i karënë qejfi për dashuri, por ty jo, dhe nuk ekzis-ton mënyra të harmonizosh gjithë ato person-alitete, sepse ato sillen e mbështillen sipastrilleve të veta personale.

116

E vetmja vendlindje e vërtetë është ajo qëgjejmë në vetvete.

117

Dhënia e dashurisë është përvojë vërtet emrekullueshme, se ti atëherë je si perandor.Pranimi i dashurisë është përvojë tepër e imët,dhe ajo është përvojë lypsaraku.

Mos u bëj lypsar. Së paku sa i përketdashurisë, ji perandor, se dashuria ështëkualitet i pashterueshëm në ty; mund të vazh-dosh të japësh sa të duash. Mos u frikëso seajo do të shterojë, se një ditë befas do të kup-tosh: “Imzot, më fare nuk kam dashuri për tëdhënë”.

Dashuria nuk është sasi, ajo është79


A jë ë h j j k k

kualitet, kualitet i llojit të caktuar që rritet medhënien, dhe vdes po qe se e mban. Nëse jekoprrac në dhënie, ajo vdes. Prandaj jishkapërdar i vërtetë, shpenzues pa masë! Mosu lodh me pyetjen se kujt po i jep. Vetëmmendja koprrace e ka idenë se do t’u “jap per-sonave të caktuar me veti të caktuara”.

Ti nuk po e kupton se ke tepër shumë, seje si re shiu. Reja e shiut nuk pyet se kah dota lëshojë shiun – në shkëmbinj, në kopshtie,oqeane – kjo për të nuk ka rëndësi. Ajo dëshi-ron të shkarkohet, dhe ajo shkarkesë ështëlehtësim i madh.

Për këtë, e fshehta e parë është në atë që tëmos kërkosh dashuri. Mos prit, duke menduarse ke me dhënë nëse dikush do ta kërkojë –por jepe!

118

Gjëja më themelore të cilën do duhej mba-jtur mend është: “kur të ndjehesh mirë, kur jenë disponim ekstatik, mos fillo të mendosh seajo do të jetë gjendje jotja e vazhdueshme.

Jetoje atë moment me gëzim, sa mëhareshëm që është e mundur, duke e diturpërsosmërisht mirë se ai ka ardhur dhe se dotë shkojë – pikërisht siç puhiza hyn nështëpinë tënde, me gjithë aromën dhe freskinë80

OSHO

OSHO

e saj, dhe del në derën tjetër. Nëse zë të preokupohesh se si çastet e tua

ekstatike t’i bësh të vazhdueshme, veç ke fillu-ar t’i shkatërrosh. Kur të vijnë, ji falënderues;kur shkojnë, falënderoju ekzistencës. Qëndro ihapur. Kjo ka për të ndodhur shumë herë.Mos gjyko, mos ji nazeli, qëndro pa zgjedhje.

Po, do të ketë çaste kur do të ndjehesh fat-mjerë. E çfarë do të thuash? Ka njerëz që janëtë mjerë e të cilët kurrë nuk kanë njohur asnjëçast ekstaze. Ti je i lumtur.

Madje edhe në mjerimin tënd, kujtohu se ainuk do të jetë i vazhdueshëm; edhe ai do tëshkojë. Pikërisht për këtë le të të mos shqetë-sojë. Qëndro i relaksuar. Mu siç ekziston ditadhe nata, ekzistojnë edhe çastet e gëzimit edheçastet e pikëllimit. Pranoji si pjesë të dysisë sënatyrës, si mënyrë në të cilën bota ekziston.

Kurse ti thjesht je vështrues; ti nuk bëheshas lumturia as pikëllimi. Lumturia vjen eshkon, pikëllimi vjen e shkon. Një gjë përherëmbetet, përherë e përherë – e ai ështëvështruesi, ai që dëshmon.

119

Meditimi merret me vetë bërthamën esen-ciale të qenies tënde, e cila nuk mund të nda-het në mashkullore e femërore. 81


A jë ë h j j k k

Vetëdija është thjesht vetëdije.Pasqyra është pasqyrë – ajo nuk është

mashkullore, ajo nuk është femërore, ajothjesht pasqyron. Vetëdija është mu sipasqyra që pasqyron.

Kurse meditimi i lejon pasqyrës tënde tëpasqyrojë, që thjesht ta pasqyrojë mendjen nëaksion, trupin në aksion. S’ka rëndësi se aështë ai trup mashkull apo femër, nuk ështëme rëndësi sesi mendja funksionon – emo-cionalisht apo logjikisht. Sido që të jetë,vetëdija vetëm duhet të kujdeset për to.

Ai kujdes, ajo vetëdije, është meditimi.

120

Ngadalë, ngadalë, gjithnjë e më shumëpërqendrohu në vështruesin. Do të vinë ditët edo të vinë netët, do të vinë jetët e do të vinëvdekjet, do të vijë suksesi, do të vijë pasuksesi.Por po qe se je i përqendruar në vështruesin –meqë ky është realiteti i vetëm në ty – të gjithakëto janë fenomene kalimtare.

Së paku për një çast provo ta ndjesh këtëqë po flas: thjesht ji vështrues. Mos u lidh përasnjë çast sepse është i bukur dhe mos e hidhasnjë çast sepse është i mjerë. Ndërprite tabësh këtë. Këtë e ke bërë gjatë shumë jetëvedhe akoma nuk ke pasur sukses në këtë, dhe82

OSHO

OSHO

kurrë s’do të kesh. E vetmja mënyrë që t’i tejkalosh të gjitha

është të mbetesh në të andejmen e çdo gjëje, tëgjesh vendin prej nga mund t’i vështrosh tëgjitha këto dukuri të ndryshueshme, e që tëmos identifikohesh (me to).

121

Përvoja vjen dhe shkon – mos u mbështetnë të. Po qe se nuk e ke zbuluar atë i cili endjen gëzimin, i cili e ndjen dhembjen, i cili endjen shëndetin, i cili e ndjen pikëllimin, atë icili është ajo vetëdije...

Do të duhej të jepje krejt nga vetja të zëshvetë qendrën e ciklonit. E tërë qenia jote ështëciklon ndryshimi, skena të cilat ndryshojnë,ngjyra të cilat ndryshojnë: por, pikërisht nëmesin e këtij cikloni ekziston qendra e qetë.Aty je ti.

122

Kur njëherë identifikohesh me ndonjë ide,ti je i sëmurë.

Çdo identifikim është sëmundje mentale. Në të vërtetë, mendja është sëmundja jote. Ta lësh mendjen anash dhe thjesht të

shikosh realitetin – pa kurrfarë mendimi, pa83


A jë ë h j j k k

kurrfarë paragjykimi – kjo është mënyrë eshëndoshë për t’u njohur me realitetin. Ashtudo të zbulosh realitet plotësisht të ri.

Zbulimi i dëshirës së vërtetë ka me të liru-ar nga shumë marrëzi, nga shumë besëtytni.Ajo do ta pastrojë zemrën tënde prej çfarëdoplehu që brezat e kanë hedhur në ty.Sëmundjet barten nga brezi në brez; ti etrashëgon gjithë të kaluarën me të gjitha idetëe saj të marra. Përndryshe, nuk do të ishinndryshimet, nuk do të ishin krahasimet.

E kur njëherë çlirohesh prej krahasimit, tije i lehtë, e tërë qenia jote është e lehtë. Ehumb gjithë rëndesën tënde. Bëhesh aq i lehtësaqë mund t’i hapësh krahët e të fluturosh.

123

Çdo gjë shkon, por ti mbetesh – ti jerealiteti. E tëra është vetëm ëndërr: ka ëndrratë mrekullueshme, ka ankthe. Por nuk karëndësi se a kemi të bëjmë me ëndërr të bukurapo me ankthin, i rëndësishëm është ai që esheh atë ëndërr.

Ai vështrues është i vetmi realitet. Ai vështrues është diçka absolutisht e për-

jetshme.Vetëm pak qasje në të dhe gjithë problemet

e tua do të fillojnë të zhduken, se do të shfaqet84

OSHO

OSHO

një perspektivë plotësisht e re, një vizion i ri,një mënyrë e re jetese, një mënyrë e re eshikimit të gjërave, e shikimit të njerëzve, tëreaksioneve, të situatave.

E ai vështrues është përherë i pranishëm,njëzet e katër orë në ditë. Çfarëdo të bësh apotë mos bësh, ai është aty. Ka qenë aty meshekuj, gjatë përjetësisë, duke pritur që atë tavëresh. Ndoshta e ke harruar pikërishtshkaku se përherë ka qenë aty. Është e qartëse ai përherë harrohet – kujtoje.

Kur ndjen mirëqenien, euforinë, kujtoje.Kur je në mjerim, në mundime, kujtoje.Në të gjithë nënqiejt, në të gjitha

disponimet, vazhdo ta kujtosh. Së frikti do tëjesh në gjendje të mbetesh i përqendruar nëtë, nuk do të ketë nevojë ta kujtosh. E ajoështë dita më e madhe në jetën e njeriut.

124

Po të them, nuk ka të keqe dhe nuk kaforca të këqija në botë. Ekzistojnë vetëmnjerëzit e vetëdijshëm dhe ekzistojnë njerëzitqë thellësisht flenë – kurse gjumi nuk ka fuqi.

E tërë energjia është në duart e njerëzve tëzgjuar. Kurse një njeri i zgjuar mund ta zgjojëgjithë botën. Një qiri i ndezur mund të ndezëmiliona qirinj, e që dritën e vet të mos e humbas. 85


A jë ë h j j k k

125

Hidhërimi e ushqen egon – për këtë shohimaq shumë njerëz të mjerë në botë. Pika e tyrethemelore, qendrore është egoja.

126

Për ta kuptuar dashurinë, së pari do tëduhej të duash: vetëm atëherë mund ta kup-tosh dashurinë.

Miliona njerëz vuajnë; ata dëshirojnë tëjenë të dashur, por nuk dinë sesi të duan.Kurse dashuria nuk mund të ekzistojë simonolog; ajo është dialog, një dialog tejet har-monik.

Nuk sjell kënaqësi ajo që njerëzit të japin,kënaqësi sjell ajo që ti u jep njerëzve. Nukmund të jesh i kënaqur që do të jesh lypsar,por se do të jesh perandor.

Ti mund të japish aq shumë, aqpashterueshëm, saqë sa më shumë që jep, aqmë e rafinuar, më e kulturuar, më aromatikebëhet dashuria jote.

127

Atë çast kur e kupton se ç’është dashuria –kur e përjeton se ç’është dashuria – ti bëhesh86

OSHO

OSHO

dashuri. Atëherë nuk ka nevojë që të jesh idashur dhe nuk do të ketë detyrime në ty që tëduash: dashuri do të jetë ekzistenca jote ethjeshtë, spontane, vetë frymëmarrja jote.

Nuk do të mund të bësh asgjë tjetër, porfare thjesht ke për të dashur.

Tash, po qe se dashuria nuk të vjen sikundërshpërblim, nuk do të ndjehesh i lënd-uar, thjesht shkaku i asaj se vetëm personi qëështë bërë dashuri mund të dojë. Mund tëjapësh vetëm atë që ke.

Ti kërkon prej njerëzve të të duan – prejnjerëzve që nuk kanë dashuri në jetën e tyre,të cilët nuk kanë arritur gjer tek burimi iqenies së tyre, ku dashuria ka altarin e vet. Esi mund të duan ata? Ata mund të shtiren. Atamund të thonë se po të duan. Ata madje edhemund t’i besojnë kësaj. Por, herët apo vonë kapër t’u ditur se ajo është vetëm shtirje, se ajoështë vetëm aktrim, se ajo është vetëmhipokrizi.

Ndoshta ata nuk e kanë për qëllim me tëmashtruar, por ç’mund të bëjnë? Ti kërkondashuri, edhe personi tjetër po ashtu e dodashurinë. Që të dytë këtë e kuptoni – semund të merrni dashuri vetëm kur prej jushpritet që të doni – ndaj që të dytë përpiqeni nëçdo mënyrë. Ajo është pozë, por ajo pozë ështëe zbrazët. Që të dytë keni për ta zbuluar këtë87


A jë ë h j j k k

dhe që të dytë keni për t’iu ankuar njëri-tjetritse kjo nuk është e drejtë.

Që nga fillimi, kemi pasur të bëjmë me dylypsarë të cilët lypin njëri prej tjetrit, e që tëdytë kanë çinitë e zbrazëta prej lypsari.

128

Egoja është robëria më e madhe, i vetmiferr për të cilin unë di.

129

Ata të cilët e kanë zbuluar burimin edashurisë në vetvete, më nuk kanë nevojë qëtë jenë të dashur – sepse ata do të japindashuri.

Ata do të duan vetëm shkaku i asaj sedashuri kanë edhe tepër – mu siç reja e shiutdëshiron ta lëshojë shiun, mu siç lulja dëshi-ron ta lirojë aromën e saj, pa dëshirën qëçfarëdo qoftë të fitojë. Shpërblimi për dashur-inë është në dhënien e dashurisë, jo në mar-rjen e dashurisë.

Kurse ekzistojnë edhe misteret e jetës që,po qe se dikush me të drejtë është i shpërbly-er me atë që t’i dojë të tjerët, shumë do ta donëatë, sepse, pasi që janë në kontakt me të,ngadalë do të fillojnë ta zbulojnë atë burim në88

OSHO

OSHO

vete. Tani ata e njohin së paku një person i cilishfaq dashuri e dashuria e të cilit nuk buronprej kurrfarë nevoje. E sa më tepër që ai jepdhe shpërndan pa hesap dashurinë e vet, aqmë tepër ajo rritet.

130

Mos mendo mbi të vërtetën si mbi objektin– ajo nuk është objekt. Ajo nuk është atje – ajoështë këtu.

131

Mendja funksionon në mënyrën ose-ose;ose kjo mund të jetë e saktë, ose mund të jetëe saktë ajo që është e kundërt. Sa i përketmendjes, logjikës së saj, rracionalitetit të saj,të dyja gjërat nuk mund të jenë të sakta.

Zemra nuk ka logjikë, veçse ndjeshmëri,mirëkuptim. Ajo mund të shohë jo vetëm seato dy gjëra mund të jenë së bashku, por se,në të vërtetë, ato edhe nuk janë dy. Ajo ështëvetëm një dukuri, e parë nga dy aspekte tëndryshme.

E po qe se kemi të bëjmë me zgjedhjenmidis mendjes dhe zemrës, zemra ka përherëtë drejtë, sepse mendja është sajesë eshoqërisë. Ajo ka lindur me arsimimin. Ta ka89


A jë ë h j j k k

dhënë shoqëria, dhe jo ekzistenca. Zemra është e pandotur.Zemra është ekzistencë e pastër, ndaj së

andejmi ka mirëkuptim. Shiko nga perspektiva e zemrës, dhe

kundërshtitë do të zënë të shkrihen mu siakulli.

132

Po të them: për të qenë një me universin, tiduhet të zhdukesh, dhe e lejon ekzistencën qëtë jetë. Thjesht duhet të mungosh, që qenia tëjetë e pranishme në tërësinë e vet. Por, personipër të cilin them se duhet të zhduket nukështë ‘ti’ i vërtetë, ai është vetëm personalitetiyt; ajo është vetëm një ide në ty.

Në realitet ti veç je një me ekzistencën. Nukmund të ekzistosh në kurrfarë mënyre tjetër –ti je ekzistencë.

Por, personaliteti krijon mashtrimin dhebën që të ndjehesh i ndarë. Ti mund të supo-zosh se je i ndarë – ekzistenca ta jep lirinë eplotë, madje edhe që të jesh kundër saj. Timund të mendosh mbi veten si mbi entitetin endarë, egon. E kjo është pengesa që të pengontë shkrihesh me hapësirën që të rrethon nëçdo moment.

90

OSHO

OSHO

133

Kur sodit perëndimin e Diellit, së paku përnjë sekondë ti e harron ndasinë tënde: ti jeperëndimi i Diellit. Ai është çasti kur e ndjenbukurinë e tij. Por, atë çast kur thua se aiështë perëndim i mrekullueshëm i Diellit, timë nuk e ndjen; i je kthyer entitetit tënd tëveçantë, të mbyllur të egos. Tani mendja flet.

Dhe ky është një nga misteret – se mendjamund të flasë, e nuk di asgjë; kurse zemra i ditë gjitha, e nuk mund të flasë. Ndoshta ështëvështirë të flitet nëse edhe di së tepërmi; emendja di aq pak, ndaj mund të flasë. Asaj imjafton gjuha, por zemrës jo.

Por nganjëherë, nën mbresën e çastit tëcaktuar – natës me yje, daljes së diellit, lulessë bukur – së paku për një çast ti harron se jei ndarë. E madje edhe harresa ndaj saj lironbukuri të madhe dhe ekstazë.

134

Në jetë asgjë nuk është e qëndrueshme,asgjë nuk mund të jetë e qëndrueshme. Ti nukje në mundësi që çfarëdo qoftë të bësh të qën-drueshme. Vetëm gjërat e vdekura mund tëjenë të qëndrueshme. Sa më e gjallë që të jetënjë gjë, aq më kalimtare është. 91


A jë ë h j j k k

Sot është dashuria e pranishme, nesërkushedi; ndoshta do të jetë aty, ndoshta jo.Nuk je në mundësinë që ta kontrollosh. Ajoështë ndodhi. Ti nuk mund të bësh asgjë; nukmund ta krijosh nëse nuk është e pranishme.Ose është e pranishme ose nuk është e pran-ishme – ti këtu thjesht je i pandihmë.

Guri mund të jetë i qëndrueshëm. Luljanuk mundet.

E dashuria nuk është gur. Ajo është lule,dhe atë shumë e veçantë.

135

Zemra është tejkalim i dualiteteve. Zemra isheh gjërat me dashamirësi, kurse dashuriaështë vetia e saj e natyrshme – jo diçka të cilëndo të duhej mësuar. E kjo dashuri nuk e kaurrejtjen si moshatare të veten.

136

Ti mund t’i tejkalosh dualitetet e vetivedashuri – urrejtje.

Në këtë çast, ato në jetën tënde shkojnëdorë për dore. Ti e do të njëjtin person të cilinnjëkohësisht edhe e urren, ndaj në mëngjesaty është urrejtja, kurse në mbrëmje dashuria– e kjo shkakton konfuzion të madh. Ti madje92

OSHO

OSHO

as nuk e kupton se po e dashuron apo urrenatë person, meqë i bën që të dyja këto gjëra nëmënyrë alternative.

Por, kështu funksionon mendja; ajo funk-sionon përmes kundërthënieve. Evolucionigjithashtu vepron rrugës së të kundërtave, porato të kundërta në ekzistencë nuk janëkundërthënëse, ato plotësohen.

137

Urrejtja po ashtu është një lloj dashurie ecila është e kthyer kokëposhtë.

138

Dashuria që vjen nga mendja është përherëdashuriurrejtje. Ato nuk janë dy fjalë, veçsenjë fjalë: “dashuriurrejtje” – nuk i ndan madjeas vijëza. Kurse dashuria që vjen prej zemrëssate është përmbi të gjitha dualitetet...

Të gjithë gjurmojnë pas kësaj dashurie ecila tejkalon dashurinë dhe urrejtjen – por ekërkojnë me mendjen, prandaj për këtë janë tëmjerë. Çdo dashnor e ndjen pasuksesin,mashtrimin, tradhtinë, por kjo nuk është faji iaskujt. Në realitet ti përdor instrument tëgabueshëm. Kjo është si kur dikush do t’ishfrytëzonte sytë për të dëgjuar muzikë, e pas-93


A jë ë h j j k k

taj të nervozohej pse nuk ka muzikë. Por, sytënuk janë të dedikuar për dëgjim, mu ashtu siçveshët nuk janë të dedikuar për shikim.

Mendja është shumë afariste, mekanizëmllogaribërës; ajo s’ka të bëjë asgjë me dashur-inë.

Dashuria do të ishte kaos, ajo do t’i çrreg-ullonte të gjitha në të. Zemra nuk ka të bëjëasgjë me punën – ajo është përherë nëpushim. Ajo mund të dojë, dhe atë të dojëashtu që dashuria e saj kurrë mos të kthehetnë urrejtje; ajo nuk ka helm të urrejtjes.

Të gjithë e kërkojnë dashurinë, por thjeshtme instrument të gabuar: prandaj gjithë kypasukses në botë. Dhe shkallë-shkallë,shkallë-shkallë, pasi shohin se dashuria sjellvetëm mërzi, njerëzit mbyllen: “Dashuria ështëabsurditet i plotë”. Ata krijojnë mur të trashëndaj dashurisë. Por, ata do t’i huqin të gjithagëzimet e jetës, do të huqin çdo gjë që vlen...

139

Miqësia është dashuria më e pastër. Ajo është trajta më e lartë e dashurisë – në

të cilën asgjë nuk kërkohet, s’ka kushte, kunjeriu thjesht kënaqet duke dhënë. Ai edhemerr shumë; por, kjo është sekondare dhendodh vetëm spontanisht. 94

OSHO

OSHO

140

Guximi më i madh është të jetosh paardhmëri.

Vetëm qyqet jetojnë në të ardhmen.E kaluara e njeriut ka qenë tejet qyqare. Ai

ka jetuar jo në të tashmen, veçse në tëardhmen: “Krejt çka duhet të ndodhë, do tëndodhë nesër”. Dhe kështu njerëzit kanë jetu-ar dhe kështu kanë vdekur. Ajo që kanë priturkurrë nuk ka ndodhur: është dëshmuar se ajoështë pritje e Godosë.

E tashmja ka mbetur e pahulumtuar, epajetuar – e ajo është i vetmi realitet që ekzis-ton.

141

Lejo që jeta jote të jetë pikërisht e tillë siçdëshiron të jetë vdekja jote – meqë vdekja nukështë e ndarë nga jeta.

Vdekja nuk është fund i jetës, ajo ështëvetëm ndryshim.

Jeta vazhdon, ka vazhduar dhe përgjith-monë do të vazhdojë. Por, format janë bërë tëpapërdorshme, më tepër barrë sesa gëzim:atëherë më mirë është t’i jepet jetës trajtë e re,e freskët.

Vdekja është bekim, e jo mallkim. 95


A jë ë h j j k k

142

Metoda më e zakonshme e meditimit ështëthjesht qëndrimi i vështruesit. Ka njëqind edymbëdhjetë mënyra meditimi, por të vështru-arit është pjesa esenciale e gjithë njëqind edymbëdhjetë metodave. Prandaj, sa më përketmua, vështrimi është metoda e vetme. Atonjëqind e dymbëdhjetë metoda janë zbatim indryshëm i të vështruarit.

Preokupimi esencial, vetë fryma e meditim-it, është që të mësosh sesi të vështrosh.

Ti e shikon drurin; ti je këtu, druri ështëatje, po a nuk mund të kuptosh edhe diçka? –se derisa e shikon drurin, në ty ekzistonvështruesi i cili sheh se ti po e shikon drurin.

Bota nuk është e ndarë vetëm në objektdhe subjekt. Ekziston diçka që i tejkalon – ekjo është meditimi.

143

Të jesh i pastrehë do të thotë të jesh i lirë,ajo është liria. Ajo do të thotë se nuk ka ngu-jim, nuk je i lidhur me asgjë nga jashtë:domethënë se nuk ke nevojë të marrësh ndon-jë ngrohtësi nga jashtë, por se ngrohtësia joteështë në ty. Ti e ke burimin e asaj ngrohtësie;më shumë se aq ty nuk të nevojitet. Prandaj,96

OSHO

OSHO

kurdo që je pa shtëpi, për habi të mrekul-lueshme, ti je në shtëpi.

144

Njerëzit që kërkojnë shtëpi përherë bien nëdëshpërim, dhe në fund do të ndjejnë: “Tëmashtruar jemi, jeta na ka mashtruar. Disi nae ka dhënë dëshirën të kërkojmë shtëpi - kurseshtëpi fare nuk ka, ajo thjesht nuk ekziston”.

Ne përpiqemi të krijojmë shtëpi në të gjithamënyrat e mundshme: dikush gjen burrë,dikush gjen grua, lind fëmijë...

Njeriu provon të krijojë familje –domethënë, shtëpi psikologjike.

Njeriu jo vetëm se ndërton shtëpi, por tentonqë prej saj të bëjë ndonjë farë qenie të gjallë.

Njeriu provon ta ndërtojë shtëpinë në har-moni me ëndrrat e veta, të cilat do të jenëmbushje me ngrohtësi në këtë ftohtësi...

Kurse ftohtësia e ekzistencës është emadhe. I tërë universi është i ftohtë, aqindiferent, saqë ti dëshiron të krijosh pak stre-hë për veten në të cilën mund të ndjesh se je isiguruar, se diçka po të mbron, se është ajodiçka që të përket ty, se ti je pronar, e jo bred-hëritës i pastrehë.

Por, në realitet kjo ide ka me të sjellëankth, pasi që një ditë do të zbulosh se je i97


A jë ë h j j k k

huaj në raport me burrin me të cilin ke jetuar,me gruan me të cilën ke jetuar. Madje edhepasi që të keni mbijetuar së bashku pesëd-hjetë vjet, ai tëhuajësim nuk është zhdukur;përkundrazi, ai është zgjuar. Më pak keni qenëtë huaj ditën e parë kur jeni takuar.

145

Koha ka kaluar dhe ju keni qenë sëbashku, jeni bërë gjithnjë e më tepër të huajpër njëri-tjetrin, sepse gjithnjë e më tepër e mëtepër e keni njohur njëri-tjetrin – kurse tashfare nuk e kupton se kush është ai personitjetër. Sa më tepër që e ke njohur, aq më pakdi për të. Duket sikur sa më shumë që e kenjohur dikë, aq më i vetëdijshëm je bërë sepadituria jote për të është absolute; nuk kamënyrë që ta shfuqizosh atë.

Fëmijët e tu – menduar ke se ata janë fëmi-jët e tu, e një ditë ke për ta zbuluar se ata nukjanë fëmijët e tu. Ti ke qenë vetëm shtegunëpër të cilin ata kanë ardhur. Ata e kanëjetën e tyre të veçantë - ata janë plotësisht tëhuaj. Ata nuk të përkasin. Ata do të gjejnërrugët e veta dhe jetën e vet.

Kush është me ty?Askush nuk është me askënd. Ti je përherë në turmë, por vetëm. E është98

OSHO

OSHO

krejt një se a je vetëm apo në turmë, është krejtnjë se a je në shtëpi apo thjesht je bredhacak.

146

Për egon, vetmia kurrë nuk është gëzim.Egoja jeton vetëm kur dikë e nënshtron,

kur mund të thotë: “Jam më i lartë se ti, jammë i madh ti”.

Egoja kurrë nuk mund të kënaqet nëvetmi; e ç’kuptim ka të kesh ego në vetmi?

147

Jeto dhe dashuro, dhe dashuro plotësishtdhe fuqishëm – por kurrë në dëm të lirisë.

Liria duhet të mbetet vlera më e lartë.

148

Gjithmonë na kanë mësuar se dashuriaështë marrëdhënie, ndaj jemi mësuar me këtëide. Por kjo nuk është e vërtetë. Ky është llojimë i ulët i dashurisë – tepër e ndotur.

Dashuria është gjendje e qenies.

149

Çdoherë kur njeriu kupton ndonjë pjesë të99


A jë ë h j j k k

së vërtetës, në zemrën e tij diçka zë të luajë.Zemra është i vetmi argument i së vërtetës.

E ajo nuk mund t’i dëshmojë fjalët e vërteta. Zemra mund të dëshmojë në mënyrën e vet

të veçantë: nëpërmjet dashurisë, nëpërmjetlojës, nëpërmjet muzikës – joverbalisht. Ajoflet, por nuk flet me gjuhë dhe me logjikë.

150

Koha është gjithmonë e pasigurt. Kjo ështëproblem me mendjen: mendja do siguri –kurse koha është gjithmonë e pasigurt.

Prandaj, kur mendja në koincidencë tëplotë gjen një pjesëz të sigurisë, ajo ndjehet eshtëpisë; e rrethon një lloj qëndrueshmërieiluzore. E prirur është të harrojë natyrën evërtetë të ekzistencës dhe jetës: ajo zë të jetojënë një lloj bote nga ëndrrat, e cila fillon tëmarrë dukje të realitetit.

Kjo ia kënda mendjes, se mendja përherë ufrikësohet ndryshimeve, nga arsyeja e thjeshtëse nuk di çfarë do të sjellë ndryshimi: mirë apokeq. Një gjë është e sigurt, se ndryshimi ka përtë fshirë botën tënde të iluzioneve, pritjeve,ëndrrave. Mendja është mu si fëmija i cili luannë bregun e detit, duke bërë kështjella prejrëre. Një çast duket sikur pallati është i kryer,por është i bërë nga rëra që zhbëhet. Në çdo100

OSHO

OSHO

rast mjafton një puhi e që ajo të rrënohet tëbëhet thërrmija. Por, ne zëmë të jetojmë në atëpallat prej rëre. Zëmë të ndjejmë sikur kemigjetur diçka që gjithmonë do të mbetet me ne.

Ndërkaq, koha pandërprerë vazhdon tapengojë mendjen tonë. Kjo duket e vështirë,por ekzistenca në të vërtetë është tejet emëshirshme, se përherë mbetet me ne. Ajonuk na lejon që të ndërtojmë realitet nga fan-itjet. Ajo nuk na e jep shansin të pranojmëmaskat si fytyrë tonën të vërtetë, si fytyrëtonën burimore.

151

Njerëzit mendojnë se ajo që janë të qën-drueshëm në parimet e veta u jep njëfarëfuqie. Mashtrohen. Kjo thjesht ua thith gjithëfuqinë. Ata janë njerëzit më të dobët në botë.

Ata janë si fëmijët e vegjël që janë rritur, eakoma i përdorin pizhamet të cilat janë bërëpër ta derisa kanë qenë bebe. Tashmë dukentë trashë nga mendja, ndjejnë të njëjtat prob-leme. Ata vazhdimisht mbajnë pizhamet e tyrese ato iu bien poshtë e më poshtë, kursenjerëzit qeshin me ta.

Jo, duke u rritur, edhe pizhamet e tua dotë duhej të rriteshin. Por, pasi që pizhametnuk po rriten, duhet t’i ndërrosh. 101


A jë ë h j j k k

Prandaj unë në këtë nuk shoh kurrfarëproblemi. Por, ti mund të shohësh se kjo nukështë situatë vetëm e një personi – milionanjerëz jetojnë në këtë mënyrë. Ata i përmba-hen disiplinës, e pastaj bien në vështirësi.Askush nuk ua imponon vështirësitë – atojanë parimet e tyre personale. Po qe se i heqinqafe, ndjehen keq: po qe se u përmbahen,atëherë vuajnë.

Unë po ta mësoj bukur mënyrënjoprincipele të jetës, të jetës inteligjente e cilandryshon me çdo ndryshim rreth teje, po tëmësoj të mos kesh ndonjë princip i cili do tëpengonte të ndryshoheshe. Ji absolutishtjoparimor dhe thjesht pasoje jetën, kështu nëjetën tënde nuk do të ketë mërzi.

152

Do të duhej t’i qëronim hesapet me të kalu-arën – ajo ka qenë plotësisht e sëmurë. Njeriuka jetuar jetë tejet të sëmurë, meqë ka krijuarfilozofi tepër të sëmurë dhe tepër seriozisht iështë përmbajtur asaj.

Do të duhej t’i qëronim hesapet me këtësëmundje – more sado që duket e nderuar esado që të jetë e lashtë – dhe përsëri zbulojmëintegritetin e njeriut.

E kjo mund të bëhet vetëm kur me respekt102

OSHO

OSHO

i qasemi joshjes për vallëzim; kur joshja përvallëzim bëhet nderim i thellë; kur ai nderimnuk të shtynë të vdesësh, të heqësh dorë, portë gëzosh, të vallëzosh, të festosh.

153

Jeto si luftëtar, në këtë apo në atë mënyrë,por kurrë me kompromise.

Më mirë është të jesh i mundur, por plotë-sisht, sesa të fitosh rrugës së kompromisit. Ajofitore nuk ka me të sjellë asgjë përposnënçmimit; kurse humbja pa kompromis kame të sjellë dinjitet.

Jeta është e çuditshme. Këtu fitorja ndon-jëherë është e turpshme, e humbja dinjitoze,sepse njeriu nuk dëshiron të bëjë kompromise.

154

Në ndonjë marrëdhënie, të jesh i matur dotë thotë se ti mund të mos kesh të drejtë, e segruaja mund të ketë të drejtë. Çështja se jemashkull s’është garanci se ke fuqi dheautoritet të kesh të drejtë. E nuk i ka as grua-ja.

Sikur të ishim vetëm pak më njerëzor dhepak më miqësor, njëri-tjetrit do të mund t’ithoshim: “Më fal”. E ç’janë ato gjëra për të cilat103


A jë ë h j j k k

lufton? – aq të vogla, aq të parëndësishme,saqë do të turpërohesh nëse ndokush ka me tëpyetur në këtë mënyrë.

Thjesht hidhe idenë se çdo gjë duhet të për-puthet; hidhe idenë se do të vijë gjer tek har-monia e plotë – se këto nuk janë gjëra të mira.Sikur çdo gjë të përputhej, do t’i mërziteshitnjëri-tjetrit. Nëse çdo gjë është harmonike,keni për ta humbur gjithë ëmbëlsinë e marrëd-hënies.

Është mirë që gjërat nuk përputhen. Ështëmirë që përherë ekziston jazi, ashtu që gjith-monë ka diçka të hulumtohet, diçka të kalo-het, të ndërtohet ndonjë urë.

Gjithë jetët tona mund të jenë hulumtimetë mëdha reciproke po qe se i pranojmë dal-limet, veçantinë bazike të çdo individi, dhe poqe se nga dashuria nuk bëjmë ndonjë llojrobërie, veçse miqësi.

155

Mendja mund të funksionojë vetëm me tëpriturën, vetëm me të diturën. Kur aty kadiçka të papritur, ajo duhet të ndalojë. Kursendalimi i mendjes është tingulli i një dore qëthurë.

Kjo është heshtja.

104

OSHO

OSHO

156

Kush ka me të mësuar të rrish i qetë? Kjoështë gjëja më e vështirë në botë.

Krejt mund t’i bësh fare lehtë, por gjëja mëe lehtë – të rrish qetë – duket se është më evështira.

157

Dashuria duhet të jetë marrëdhënie miqë-sore në të cilën askush nuk është i mbi-fuqishëm, në të cilën askush nuk do tëmashtrojë, në të cilën të dyja palët janë plotë-sisht të vetëdijshme se janë të ndryshëm, seqasja e tyre ndaj jetës është e ndryshme, semendojnë ndryshe, e megjithatë – me gjithëkëto dallime – ta duan njëri-tjetrin. Atëherënuk do të ketë kurrfarë problemesh.

Probleme bëjmë ne.Mos provo të krijosh diçka mbinjerëzore. Ji

krijesë njerëzore dhe pranoje njerëzoren e per-sonit tjetër, me gjithë brishtësinë ndaj së cilësnjeriun është i prirur. Ai tjetri do të bëjëgabime pikërisht siç i bën ti – e që të dy duhettë mësoni.

Të jesh së bashku është dituri e madhe –në ndjesë, në mirëkuptimin se ai tjetri ështënjeri siç je ti. Nevojitet vetëm pak ndjesë... 105


A jë ë h j j k k

158

Kur njerëzit flasin, ata dëshirojnë që atë takthejnë në mendim të tyre. Kjo është si sprovëpër të përhapur një perandori subtile. Kurnjerëzit flasin, ata duan të të indoktrinojnë,sepse secili që ka ndonjë doktrinë – thellë nëvete frikësohet se a është ajo e vërtetë apo jo.

Mënyra e vetme sipas të cilës mund tëndjejë se ajo është e vërtetë është – nëse mundtë indoktrinojnë shumë njerëz dhe në sytë etyre të shohë bindjen, ndryshimin. Atëherë ekanë më lehtë, meqë llogaria është kjo: “Po qese kaq shumë njerëz gjejnë kaq shumëngushëllim në këtë që po ua them unë, duhetgjithsesi që aty të ketë ndonjë të vërtetë”.

Njerëzit u flasin të tjerëve që vetë të mundtë besojnë në atë që thonë.

159

Mund të ekzistojnë dy lloje miqësish.Njëra miqësi është ajo ku ti je lypsar: të

nevojitet diçka nga tjetri që t’i ndihmojë vet-misë tënde. Personi tjetër është po ashtu lyp-sar, ai e do të njëjtën gjë prej teje. Dhe natyr-isht, dy lypsarë nuk mund t’i ndihmojnë njëri-tjetrit.

Së frikti ata vërejnë se lëmosha prej lypsari106

OSHO

OSHO

ka dyfishuar apo shumëfishuar nevojat e tyre.Në vend se aty të jetë vetëm një lypsar, tashmëjanë dy. E po qe se, për fat të keq, kanë edhefëmijë, aty është shoqata e lypsarëve që lypin –e askush asgjë nuk ka për të dhënë.

Për këtë të gjithë janë të frustruar dhe tëmllefosur dhe të gjithë ndjehen të mashtruar,të manipuluar. E në të vërtetë askush nukmashtron, askush nuk manipulon, se çfarë tike fituar për me mujt me dhanë?

Lloji tjetër i miqësisë, lloji tjetër idashurisë, ka kualitet krejtësisht tjetërfare.Ajo nuk është nga nevoja; ajo buron prej asajse ke tepër shumëçka në vetvete që dëshironta ndash. Lloji i ri i gëzimit ka hyrë në qenientënde – gëzimi i dhënies – për të cilin kurrë mëparë nuk ke qenë i vetëdijshëm, shkaku sepërgjithmonë ke lypur lëmoshë.

Kur u jep të tjerëve, aty nuk kemi të bëjmëme përputhje.

Ti rrjedh me ekzistencën, Ti rrjedh mendryshimin, sepse nuk ka rëndësi se me kë endan. Ai mund të jetë personi i njëjtë edhe nesër,personi i njëjtë i tërë jetës tënde, por mund të jetëedhe ndonjë tjetër – nuk ka rëndësi.

Ajo nuk është kontratë, ajo nuk ështëmartesë; ajo vjen thjeshtë nga plotësia jote tëcilën dëshiron ta ndash. Për këtë, kushdo qëështë në afërsinë tënde, ti ia ndan. Kurse dhë-107


A jë ë h j j k k

nia është gëzim i madh.

160

Njeriu është i lindur si i pastrehë (ipashtëpi) dhe tërë jetën mbetet i pastrehë.Pranimi i kësaj të vërtete sjell transformim tëmadh. Atëherë më nuk gjurmon pas shtëpisë –sepse shtëpia është diçka atje, larg, diçka qënuk je ti. E të gjithë gjurmojnë pas shtëpisë.Kur ta kuptosh iluzoritetin e shtëpisë, në vendse të gjurmosh pas saj, fillon të gjurmosh pasqenies e cila ka lindur si e pastrehë, fati i sëcilës është pastrehësia.

Nuk ka mënyrë që të krijohet shtëpi. Dhe kjo është e çuditshme: atë çast që e

kupton se nuk ka mënyrë që të krijosh shtëpi,shtëpi jotja bëhet e tërë ekzistenca. Atëherë,kudo të jesh, ti je në shtëpi.

161

Në botën e shprehive, e tëra është përsërit-je. Në botën e vetëdijes nuk ka përsëritje.

162

Në jetë, krejt çka është e rëndësishmeështë e pakuptimtë. 108

OSHO

OSHO

163

Asnjë person inteligjent nuk është i intere-suar që të dominojë mbi të tjerët.

Ai më parë është i interesuar që ta njohëvetveten. Prandaj, inteligjenca më kualitative esynon misticizmin, kurse ajo skajshmërishmediokre fuqinë. Ajo fuqi mund të jetë laike,politike, mund të jetë me para... mund të për-bëhet dhe nga dominimi shpirtëror mbi mil-iona njerëz – por është impulsi i saj themelorqë të dominojë mbi një numër sa më të madhe më të madh njerëzish.

Ai impuls shfaqet shkaku se nuk e njehvetveten dhe nuk do t’ia dish se nuk e njehvetveten.

Frikësohesh fort të bëhesh i vetëdijshëmpër paditurinë e cila dominon mbi vetë qen-drën e qenies sate, dhe prej asaj errësire ikënme ndihmën e këtyre metodave – me lakminëpër fuqi, me lakminë për konsideratë, nderim.Kurse njeriu që në vetvete bart errësirë, mundtë bëjë çfarëdo qoftë destruktive. Personi i tillënuk mund të krijojë, meqë kreativiteti vjen ngaajo se je i vetëdijshëm, deri diku i zgjuar, që kedritë, dashuri. Kreativiteti nuk është i intere-suar fare për dominim mbi këdo qoftë – e përçfarë qëllimi? Tjetri është tjetri. As ti nukdëshiron të dominosh mbi këdo qoftë, as nuk109


A jë ë h j j k k

dëshiron që kushdo qoftë të dominojë mbi ty. Liria është pikërisht ajo shije që ke kur je

së paku paksa i zgjuar.

164

Liria është lulëzimi yt, lotosi yt që hapet nëdiellin e mëngjesit. E derisa kjo nuk ndodh,nuk mund ta ndjesh kënaqësinë, përmbush-jen, qetësinë të cilën njeriu e ndjen kur vjen nështëpi.

Kurse të gjithë e bartin shtëpinë e vet nëvetvete.

Ti nuk është e thënë të shkosh askund;duhet ta ndërpresësh të shkosh që të mund tëmbetesh aty ku je, që të mund të mbetesh aiqë je.

Thjesht ji. Dhe në atë qetësi të skajshme tëqenies, të fshehura janë të gjitha të fshehtat eekzistencës.

165

Mos kërko shtëpi, se nuk ka.Kërko vetveten, se dikush i tillë ekziston!

166

Dashuria të ndihmon ta arrish vendin në tëcilin besimi është i mundur. Pa dashuri, besi-110

OSHO

OSHO

mi nuk është i mundur. Dashuria është gati siura e cila mund të shembet në secilin moment,por megjithatë është urë. Nëse mund ta për-dorësh, ajo mundet me të dërguar gjer tek bes-imi, por pa të nuk mund të vish tek besimidrejtpërdrejt.

Për këtë dashuria është absolute, porvetvetiu nuk është e mjaftueshme. Përdore simjet: besimi është fundi.

167

Atë moment kur zë të besosh në qëndrimin“le të shkojë”, atë çast që pushon së luftuarikundër ekzistencës, nuk duhet brengosur mbiasgjë. Ekzistenca brengoset.

E tërë vështirësia me mendjen njerëzoreështë në atë se ajo përherë lufton, se provon tënotojë lumit përpjetë. Ka arsye pse e bën këtë;vetëm notimi lumit përpjetë e përmbushë egon.Me lëvizjen e thjeshtë nëpër rrjedhën e jetës, pakurrfarë lufte, duke i lejuar jetës me të dërguarkudo të dëshirojë, egoja jote do zhduket.

Ti do të jesh, do të jesh më tepër sesa jetash – më i vërtetë, më i real – por nuk do tëjetë ndjesia “unë”. E atëherë do të mund tëshohësh se ku po shkon.

Ata të cilët nuk kanë ego mund të shohinmadje edhe gjurmët (në ajër) që i lë kur lëvizë.111


A jë ë h j j k k

Mund të shohësh madje edhe gjurmët e këm-bëve të zogjve në qiell. Ata nuk lënë kurrfarëgjurmësh. Por, kur mendja pastrohet prejegos, e tërë qenia bëhet pasqyrë aq e pastërsaqë madje edhe gjurmët e tilla shihen në të.

Një gjë e di. Ekzistenca nuk ka qëllim, dhesi pjesë e ekzistencës unë nuk mund të kemkurrfarë qëllimi. Atë çast që ke qëllim, tivetveten e shkëput nga ekzistenca. Atëherëpika e vesës provon të luftojë kundër oqeanit.E panevojshme është ajo vuajtje, e pakuptimtëajo luftë.

168

Me besimin nënkuptohet krejt çfarë është ebukur në dashuri. “Besim” është ndoshta mëe bukura fjalë në gjuhën e njeriut. E besimiështë aq shumë afër së vërtetës saqë, nëseështë i plotë, atë çast besimi yt personal bëhete vërteta jote, zbulim, revolucion.

169

Dashuria është e mrekullueshme, por endryshueshme. Ajo është e mrekullueshme,por në të nuk mund të mbështetesh. Sot ështëkëtu, nesër nuk është më. Dashuria është mëe lëngshme se besimi, më e natyrshme se bes-112

OSHO

OSHO

imi, por besimi është kualitet më i lartë. Në fjalorë “besimi” gati se gabimisht është

prezantuar; ai do të thotë besim në dikë qëështë i denjë për besimin; ai më tepër ështëobjekt – sepse dikush është i denjë për besim,ndaj ti po i beson. Kjo nuk është veti jotja;vetia e personit tjetër është ajo prej së cilësvaresh ti. E pasi që njerëzit e denjë për besimjanë të rrallë, miliona njerëz kanë harruar seç’është besimi, për të nuk ka gjasë. I nevo-jshëm është personi i denjë për besim, kursepersona të denjë për besim nuk ka askund.

Askush nuk i beson askujt; prandaj “besi-mi” është bërë fjalë e thatë, e papërjetuar –fjalë e varfër, pa lëng, pa shije.

Kur e them fjalën “besim”, ajo është plotë-sisht tjetërfare: unë nuk mendoj në atë t’ibesosh dikujt që është i denjë për besim. Ai nukështë besim. Ai njeriu është i denjë për bes-imin, ndaj merita nuk është jotja. Kur them“besim”, mendoj në atë që të kesh besimpavarësisht prej njeriut, pavarësisht asaj se aështë i denjë për besim apo nuk është. Në tëvërtetë, kur nuk është i denjë për besim,atëherë beso... vetëm atëherë, për të parënherë, do të pashë se diçka e re po lind në vetëdi-jen tënde. E atëherë besimi do të bëhet dukuritejet e ndritshme, larg më tepër se dashuria, seatij nuk i nevojitet asgjë nga ai tjetri. 113


A jë ë h j j k k

170

Vetëm një qenie e pavarur, plotësishtautonome që jeton në liri mund ta arrijë për-vojën e së vërtetës.

171

Kur thua: “Të dua”, ekziston rrymimi sub-til i posesivitetit. Edhe nëse nuk thuhet,nënkuptohet: “Ti tash je pronë imja – askushtjetër nuk duhet të të donjë”.

Kur është në pyetje besimi, nuk kemi tëbëjmë me posedimin e personit në të cilin kebesim. Përkundrazi, ti thua: “Të lutem, pose-domë. Më shkatërro mua si ego. Më ndihmo qëtë zhdukem dhe të shkrihem në ty ashtu qëme ty të mos ketë kurrfarë kundërshtie.”

Dashuria është konflikt i përhershëm, luftë. Dashuria kërkon.“Të dua” do të thotë: “Ti duhet të më duash

mua. Në të vërtetë, të dua vetëm për atë se duaqë edhe ti të më duash mua”. Kjo është biznesi kulluar: së këndejmi edhe frika – “Nuk duhettë duash askënd tjetër, askush tjetër nukduhet të të dojë ty, sepse nuk dua që askushtë marrë pjesë në dashurinë time, ta ndajëdashurinë time”.

Njeriu i pavetëdijshëm vazhdon të mendojë114

OSHO

OSHO

sikur dashuria të ishte një sasi, pothuajseekziston sasia e caktuar e dashurisë: “Nëse unëtë dua, ti do të duhej të merrje gjithë sasinë.Nëse dua disa njerëz të tjerë, atëherë ajo sasi dotë shpërndahet; nuk do ta kesh të tërën”.

Prandaj, xhelozi, luftë, fyerje - gjithçka qëështë e shëmtuar fshihet prapa kësaj fjale tëbukur – “dashuri”.

Tek besimi nuk vjen në shprehje kurrfarëlufte. Ai në të vërtetë është dorëzim. Kur thua:“Të besoj”, kjo do të thotë: “Nga ky çast, luftaime me ty përmbyllet. Tashmë jam yti”.

172

Besimi nuk është garë; prandaj s’ka xhelozi.Ti mund të më besosh mua; miliona njerëzmund të më besojnë. Në të vërtetë, sa mëshumë njerëz që më besojnë, ti do të jesh aq mëi lumtur. Do të gëzohesh që kaq shumë njerëzmë besojnë. Me dashurinë nuk është kështu.

173

Besimi është gjithsesi vlerë më e lartë sedashuria. Tek besimi, dashuria nënkuptohet,por në dashuri besimi nuk nënkuptohet. Kurthua: “Unë të besoj”, nënkuptohet se e do.

Por, kur thua se e do, besimi me këtë nuk115


A jë ë h j j k k

ka lidhje. Në të vërtetë, dashuria jote ështëtejet e dyshimtë, tejet e frikësuar, përherëvigjilente, duke vëzhguar personin që do.Dashnorët gati se janë bërë dedektivë. Ata spi-unojnë njëri-tjetrin.

Dashuria është e mrekullueshme nëseshfaqet si pjesë e besimit, sepse besimi nukmund të ekzistojë pa dashuri.

174

E vërteta është se, kur thua “Të dua”, ajonuk është dorëzim, ajo nuk është gatishmëripër t’u zhdukur. Ajo nuk është gatishmëri përt’u dërguar në hapësirat e panjohura e tëpakuptueshme. Kur thua “Të dua”, ti mbeteshidentik me veten, e në atë njëjtësi ekziston vijae caktuar agresive.

Por, kur thua: “unë po të besoj”, ajo ështëdorëzim i thellë, hapje, ndjeshmëri, shpalljevetvetes dhe universit se: “Madje edhe nëse ainjeri më çon në ferr, për mua ajo është nërregull. Nëse ajo mua më duket si ferr, me sig-uri se nuk shoh mirë. Ai nuk mund të më dër-gojë në ferr”.

Kur në pyetje është besimi, gjithmonë tëmetat do t’i kërkosh në vetvete.

Kur në pyetje është dashuria, gjithmonë tëmetat do t’i kërkosh tek personi që dashuron.116

OSHO

OSHO

Kur në pyetje është besimi ti përherë,megjithëqë nuk e thua, kërkon ndjesë: “Unëjam i padituri, unë po fle, i pavetëdijshëm jam.Është e mundur të them diçka gabim, të bëjdiçka gabim, ndaj ki mëshirë ndaj meje, kidhembshuri”.

Besimi nënkupton jashtëzakonisht shumë.Ai është thesar i madh.

175

Në udhëtimin e vërtetë të jetës, intuita jotepersonale është mësuesi yt i vetëm.

176

Në vend që të nxitosh për atë që kërkon,gjurmo pas atij i cili kërkon. E kur e gjen gjur-muesin, befasisht do të kuptosh se e tërëekzistenca është shtëpia jote; për këtë, kudoqë të jesh, ti je tek shtëpia.

Vetëm nëse e gjen vetveten, do të zbuloshse e tërë ekzistenca është shtëpia jote.

177

Bota që quhet: “jep më tepër”, është bota enjeriut të zakonshëm.

Bota në të cilën nuk kërkohet më tepër, nuk117


A jë ë h j j k k

kërkohet kurrfarë qëllimi që është para teje,veçse thjesht shikohet çasti në të cilin je dhe nëtë cilin ndodh zhytja në praninë e vetëdijes tënde- ky është revolucioni i vetëm, dhe religjioni ivetëm, dhe vetëm këtu është devocioni.

178

Kjo jetë e vogël që ke fituar mund tëshndërrohet në parajsë.

Vetë kjo tokë është lotosi-parajsë.

179

Kjo tokë është një tërësi unike. Do të duhejtë ishim krenarë që ky është planeti ynë nëkëtë gjithësi të pafundme, ku miliona sistemediellore kanë miliona e miliona planetë...Planeti ynë është i vetmi që ka zhvilluar jovetëm jetë, jo vetëm vetëdije, por madje kaprodhuar edhe lulëzën e fundit të vetëdijes teknjerëzit siç janë Gautam Buda, Lao Ce, Tilopidhe shumë të tjerë.

Do të duhej që të ishim krenarë në planetinTokë.

180

Kur them se krejt përpos njeriut është e118

OSHO

OSHO

vërteta e gjallë – oqeani, retë, yjet, gurtë, lulet– se krejt është vetë vërtetësia, asgjë tjetër posajo që është, pa maskë, se vetëm njeriu ështënë gjendje t’i mashtrojë të tjerët, ta mashtrojëveten – duhet ta kemi parasysh se kjo, në tëvërtetë, është shansi i tij i madh. Kjo nukguxon të gjykohet, kjo duhet të lavdërohet,sepse edhe po qe se kaçuba e trëndafilit apo elotosit do të donin të gënjenin, nuk do të mundta bënin këtë. E vërteta e tyre nuk është liri; evërteta e tyre është robëri. Ata nuk mund tatejkalojnë atë kufizim.

Njeriu ka mandatin, ka privilegjin që të jetëjo i vërtetë. Kjo do të thotë se njeriu e ka lirinëqë të zgjedhë. Nëse zgjedh që të jetë i vërtetë, ainuk e zgjedh robërinë, ai e zgjedh të vërtetëndhe lirinë. Liria është privilegji i tij. Në gjithëekzistencën, lirinë s’e ka askush tjetër. Por, kure ke shansin, të pranishme janë edhe rreziqet.

Kur e ke lirinë, mund të devijosh.Asnjë trëndafil nuk mund të devijojë, asnjë

shkëmb nuk mund të devijojë. Ti mund tëdevijosh: prandaj edhe mund të të përshkojëvetëdija e thellë mbi çdo veprim, mbi çdomendim, mbi çdo ndjenjë.

Vetëm njeriut i duhet të gjurmojë pas sëvërtetës; gjithë të tjerët veç e kanë fituar, pornë atë nuk ka lavdi, nuk ka liri. Ti duhet tëgjurmosh pas saj dhe ta gjesh; dhe në vetë119


A jë ë h j j k k

këtë kërkim dhe gjetje ti je i lavdishëm, ti jevetë kurora e ekzistencës.

181

Mërzia është vetëm zgjedhje e njëanshme. Ti zgjedh përvojën e dashurisë, ndjenjën e

ekstazës, por me atë se zgjedh, ty të harron njëproces natyral. Ti do të rrokesh për ato ndjen-ja – kurse ato nuk janë të qëndrueshme; atojanë pjesë e rrotës e cila sillet.

Mu si dita e nata: po qe se e zgjedhim ditën,çfarë mund të bëjmë që t’i ikim natës? Nata kapër të rënë. Nata nuk sjell mërzi, por zgjedhjajote e ditës përkundrejt natës sjell mërzi.

Çdo zgjedhje ka gjithsesi për të përfunduarme gjendje mërzie.

Mosekzistimi i zgjedhjes është lumturi. Kurse mosekzistimi i zgjedhjes është qën-

drimi “Lëre të rrjedh”. Kjo do të thotë se vjen dita, se vjen nata,

vjen suksesi, vjen mossuksesi, vijnë ditët elavdisë, vijnë ditët e gjykimit – e pasi që nuk kezgjedhur asgjë, krejt çfarë vjen është në rreg-ull për ty, ti gjithnjë e ke super.

Ngadalë, ngadalë ke për të parë sesi në tyrritet një distancë: rrethi do të vazhdojë të sil-let, por ti nuk je i zënë në të. Për ty nuk karëndësi se a është ditë apo natë. Qendra jote120

OSHO

OSHO

është në ty: ti nuk përputhesh me asgjë tjetër,nuk e krijon qendrën tënde në ndonjë vendtjetër.

E tërë çështja është në atë se a mund tëjetosh pa kurrfarë zgjedhjeje. Çfarëdo që vjen,kënaqu në të. Kur të shkojë, e pastaj vjendiçka tjetër, prapë kënaqu në të. Dita është emrekullueshme, por nata është e mrekul-lueshme në mënyrën e vet – pse të moskënaqesh në të dyja? E mund të kënaqesh metë dyja vetëm nëse nuk je i lidhur me asnjërënprej tyre.

182

Prandaj vetëm personi që nuk bën zgjedhje,në plotësi shtrydhë lëngun e jetës. Ai kurrënuk është i mjerë. Çfarëdo që të ndodhë, aigjen mënyrë të kënaqet në të.

Dhe në këtë është i tërë arti i jetës – tëgjesh mënyrë të kënaqesh në të. Por, duhet tëmbash mend kushtin themelor: mos zgjidh.Mund të mos zgjedhësh vetëm nëse do të jeshi zgjuar, i kujdesshëm; përndryshe do tëlëshohesh në ndonjë zgjedhje.

Jeta gjithsesi është art, arti më i madh –kurse formula e tij më e shkurtër është vetëdi-ja pa zgjedhje, e cila mund të zbatohet në tëgjitha situatat, në të gjitha problemet. 121


A jë ë h j j k k

183

Kur njëherë e pranon jetën në tërësinë e vet- jeta e përfshin edhe vdekjen – vdekja atëherënuk është kundërvënie jetës, por është vetëmshërbëtor i saj, mu siç është i tillë edhe gjumi.Jeta jote është e përjetshme – ajo do të jetëkëtu përgjithmonë dhe përgjithmonë – portrupi nuk është i përjetshëm; ai duhet tëndryshohet. Ai plaket, e atëherë është më mirëtë kesh trup të ri, trajtë të re, sesa që pas vetesta bartim të vjetrin.

Për mua, njeriu që kupton, nuk do të ketëkurrfarë problemesh. Përndryshe vetëm qartësishikimit - dhe problemet zhdavariten. Qetësiae madhe ka mbetur në prapavijë, qetësia ebukurisë së madhe dhe e bekimit të madh.

184

E vërteta lëndon më së tepërmi.

185

Dituria e huazuar është padituri.Përvoja e së vërtetës nuk të bën të ditur,

veçse modest. Sa më tepër që e di (të vërtetën),aq më pak shpall se e di. Atë ditë që të vërtetënpërsosmërisht ke për ta ditur, do të thuash:122

OSHO

OSHO

“Unë jam skajshmërish i paditur. Unë jamvetëm fëmijë që mbledh guaca në plazh. Nukdi asgjë”.

“Nuk di” mund të thotë vetëm njeriu qëpërsosmërisht di.

Njerëzit që thonë: “Ne dimë” janë skajsh-mërish të paditur, kurse memorien e kanëplot. Por, ato kujtesa janë të vdekura, sepsenuk kanë prodhuar kurrfarë përvoje të tyren.

186

Për mua, të jesh i natyrshëm do të thotë tëjesh shpirtëror. Unë investoj përpjekje ta krijojnjeriun natyral – njeriun pa faj, i cili i pranontë gjitha dobësitë, mossukseset të cilave iunënshtrohet qenia njerëzore.

Në atë pranim të thellë të qenies tëndenatyrale gjendet fara e transformimit tënd.

187

Ne i kemi mbushur jetët tona me gjëratokësore, vepra tokësore, sepse nuk e njohimtë fshehtën e thjeshtë sesi ta transformojmëkualitetin e çdo gjëje që bëjmë.

Dhe mbaje në mend, nëse nuk e di të fshe-htën e transformimit, midis atyre gjërash tokë-sore edhe ti je tokësor – përveç nëse ke vetëdi-123


A jë ë h j j k k

je e cila të bën të përkushtuar dhe të shenjtëdhe e cila çdo gjë që bën do ta transformojë nëtë njëjtën gjendje në të cilën je ti.

Atëherë gjithçka që prek do të bëhet eshenjtë.

Çfarëdo që bën, do të bëhet e përkushtuar.

188

Krejt çka është bukur, krejt çka ta përkuj-ton të andejmen, do të krijojë në ty gjakim,gjakimin për të cilin nuk do të mund të kup-tosh se përse është. Ti nuk e di objektin e tij,sepse në të vërtetë, ai nuk ka lidhje me kurr-farë objekti.

Kur dëgjon muzikë të bukur, soditperëndimin e Diellit apo thjesht zogun në flu-turim apo trëndafilat e mrekullueshëm, apogjersa rri në qetësi, mund të ndjesh ndonjëdhembje të ëmbël.

Gjakon që të tretesh në atë gjendje ndjen-jash, që ajo të mos mbetet dukuri kalimtare ecila vjen dhe shkon, por diçka që mbetet mety, që mbetet vetë ti.

Po ajo muzikë që dje ka qenë e ëmbël, sotndoshta nuk do të jetë e ëmbël, nesër a pas-nesër ndoshta do të bëhet e mërzitshme.Prandaj nuk është në pyetje muzika, veçsediçka tjetër që është vu në lëvizje në ty – gjaki-124

OSHO

OSHO

mi për të qenë përplot qetësi, për të qenëmuzikal, për ta pasur gjithë bukurinë e ekzis-tencës dhe për ta pasur përgjithmonë.

Ky është gjakim shpirtëror, gjakim për tëandejmen, për anën tjetër tej të gjitha përvo-jave kalimtare; gjakim për t’u ndalur koha dhepër të qenë tash dhe këtu, përjetësisht në këtëmoment.

Kjo është religjiozitet i vërtetë.

189

Kur e ndjen ekzistencën drejtpërsëdrejti –pa kurrfarë ndërmjetësuesi, pa mendjen tëcilën dikush tjetër ta ka dhënë – ti shijon diçkaqë ka me të transformuar, që ka me të përn-dritur, zgjuar, që ka me të përcjellë gjer tekmaja më e lartë e vetëdijes.

Përmbushje më të madhe nuk ka. Më tepërkënaqësi nuk ka. Relaksim më të thellë nukka. Ke ardhur në shtëpi.

Jeta bëhet gëzim, këngë, vallëzim, shenjtëri– dhe atë jetë unë e quaj religjioze.

190

Nevojitet njeriu që është i edukuar pa kur-rfarë sistemi religjioz të besimit, pa kurrfarëideologjie politike. Arsimimi i tij do të ishte125


A jë ë h j j k k

vetëm mprehje e inteligjencës, që një ditë tëmund ta gjejë të vërtetën personale.

Dhe mbaje në mend, po qe se e vërteta nukështë e jotja personale, ajo nuk është e vërtetë.Për të qenë e vërtetë, ajo duhet të jetë jotja per-sonale, përvojë jotja – nuk mund ta huazoshprej tjetrit.

191

Zoti mund të vdesë, religjionet mund tëzhduken, por religjioziteti është diçka që ështëthurur në vetë ekzistencën. Ai është bukuria eperëndimit Diellor, ai është bukuria e zogutkrahëhapur. Ai është bukuria e lotosit qëmugullon. Ai ka krejt çfarë është e vërtetë,krejt çfarë është e sinqertë dhe burimore, krejtçfarë është plot dashuri dhe përdëllim.

Religjioziteti përmban krejt çfarë të ngritpërpjetë, që bën që të mos ndalesh aty ku je,veçse përherë ta përkujton se duhet të shkoshedhe shumë më larg. Çdo vend që ndalesh përtë pushuar është vetëm pushim për të bujtur;në mëngjes përsëri e vazhdon pelegrinazhin. Eky është pelegrinazh i amshuar.

192

Do të dëshiroja që të gjithë të bëheshin126

OSHO

OSHO

Ciganët e ekzistencës.Nuk të nevojitet rrënja – ti nuk je lis.Ti je qenie njerëzore.

193

Natyra nuk është agoni, ajo është lumturi.Ajo nuk është sëkëlldi, mërzi, vuajtje. Ajoështë dashuri, ajo është gëzim. Ajo ështëpërherë kremtim.

Kemi lindur nga natyra, jemi pjesë e saj –trashëgojmë të njëjtat veti në vetëdijen tonë.

194

Besim thjesht do të thotë se jemi në har-moni me gjithçka që ndodh. Jo të pagëzuar, josi të shkretë – atëherë e kemi huqur poentën –por me qejfin më të madh për vallëzim, mekëngë, me hare, me dashuri.

Çfarëdo që të ndodhë, është për qëllime tëmira. Ekzistenca nuk mund të kthehet mbrap-sht. Nëse nuk na i plotëson dëshirat tona, kjothjesht do të thotë se dëshirat tona kanë qenëtë gabuara.

195

Nevoja më e madhe e njeriut është që për të127


A jë ë h j j k k

- të kenë nevojë të tjerët. Nëse për ty ka nevo-jë dikush, ndjehesh i shpërblyer. Por, nëse përty ka nevojë mbarë ekzistencës, atëherë lum-turia jote nuk njeh kufij. E kjo ekzistencë kanevojë si për yllin më të madh, ashtu edhe përfijen e vogël të barit: këtu nuk bëhet fjalë mbipabarazinë.

Askush nuk mundet me të zëvendësuar.Nëse nuk je këtu, ekzistenca do të jetë jo eplotë dhe përherë do të mbetet jo e plotë –kurrë nuk ka për të qenë e plotë. Kjo ndjesi –se i nevojitesh kësaj tërësie, ekzistencës gji-gante – i eliminon të gjitha mërzitë e tua.

Për herë të parë ti ke ardhur në shtëpi.

196

Përmes njerëzimit evolucioni provon tëmbërrijë majën më të lartë të vetëdijes. Paknjerëz e kanë mbërritur: ata janë argument imjaftueshëm se secili mund ta mbërrijë –vetëm pak angazhim, vetëm pak sinqeritet,vetëm pak hulumtim.

Gjithçka po të flet se mënyra në të cilën pojeton nuk është e mjaftueshme, se gjërat që poi bën nuk janë e tëra: se jeta jote tokësoreështë vetëm sipërfaqësore – jeta jote e vërtetë,në numrin më të madh të rasteve, mbetet epaprekur. Njerëzit linden, jetojnë dhe vdesin, e128

OSHO

OSHO

duke mos e ditur se kush janë. E tërë ekzistenca është e qetë. Nëse edhe ti

mund të jesh i qetë, ke për ta ditur se cilaështë ajo vetëdije në ty. E kur këtë e di, jetabëhet gëzim, hare e pandërprerë, kremte dritee cila nuk ka të sosur kurrë.

197

Ekziston vetëm një lutje e vërtetë, e kjoështë të jetosh ashtu që të fillosh të ndjeshfalënderimin kundrejt ekzistencës. Ekzistencatë ka dhënë shansin e madh – të cilin kurrënuk e ke kërkuar, të cilin kurrë nuk e ke mer-ituar, e megjithatë e ke fituar. Duke iu falën-deruar kësaj ti ke lulëzuar në mijëra lule dheke lënë aromën e shenjtë të falënderimit.

198

Vepro më vetëdijshëm dhe gjithnjë e mëshumë i afrohesh vetisë që quhet njeriu hyjnor- jo Zot, jo ndonjë person, veçse veti e hyjnisë.

Vepro pavetëdijshëm dhe gjithnjë e mëtepër do t’i afrohesh diçkaje që nuk mund tëpersonifikohet si djall, veçse mund të quhetveti e – ligësisë.

Njeriu i pavetëdijshëm sillet në mënyra tëgabueshme, njeriu i vetëdijshëm sillet në129


A jë ë h j j k k

mënyrat e duhura.Kurse religjioni i vetëm që ekziston është

arti i shndërrimit të mendjes së pavetëdijshmenë të vetëdijshmen, ashtu që të mos e keshdysinë e së vetëdijshmes dhe së pavetëdi-jshmes, por e ke vetëm një – dritën e pastër,vetëdijen e pastër.

E me vetëdije të tillë, çdo gjë është hyjnore.

199

Përherë ji i gatshëm që të lëvizësh nga enjohura kah e panjohura – në të gjitha, në çdopërvojë.

Kjo është më mirë madje edhe nëse e pan-johura tregohet më e keqe se e njohura – nukështë poenta aty. I rëndësishëm është vetëmndryshimi yt prej së njohurës në të panjo-hurën, gatishmëria jote që të kalosh prej asajqë njeh në të panjohurën. Kjo është me vlerëtepër të madhe.

Përherë kije në mendje se e reja është më emirë se e vjetra.

Unë them, madje edhe po qe se e vjetraështë e artë, harroje. Zgjidhe të renë – se aështë e artë apo jo, kjo s’ka rëndësi. E rëndë-sishme është zgjedhja jote; zgjedhja jote tëmësosh, zgjedhja jote të përjetosh, zgjedhjajote t’i rashë errësirës.130

OSHO

OSHO

200

Meditimi është përgjigjja e vetme në tëgjitha pyetjet e njeriut. Ndoshta është në pyet-je frustrimi, ndoshta është në pyetje depre-sioni, ndoshta vuajtja, ndoshta marrëzia,ndoshta agonia; probleme mund të ketëshumë, por përgjigjja është një.

Meditimi është zgjidhja.

201

Gjithkund në botë kanë provuar të bëjnëshoqëri njerëzore harmonike, por askush nukia ka dalë kësaj, nga arsyeja e thjeshtë seaskush nuk ka shtruar pyetjen se përse ajopër nga natyra nuk është harmonike.

Ajo nuk është harmonike shkaku se seciliindivid përbrenda është i ndarë, kurse ndasitëe tij projektohen në shoqëri. Dhe derisa nuk ishthurim ato ndasi të brendshme të individit,nuk ka gjasa që vërtet ta realizojmë utopinëdhe të krijojmë shoqëri harmonike në botë.

Prandaj rruga e vetme kah utopia është qëvetëdijesimi yt të rritet edhe më tepër, kursejo-vetëdijesimi yt të zvogëlohet, ashtu që nëfund të vijë momenti që të mos mbetet asgjë qëështë e pavetëdijshme: ti atëherë je thjesht njëvetëdije. Atëherë më nuk ka ndasi. 131


A jë ë h j j k k

202

Natyrisht, në botë nevojitet veprimi, e jomosveprimi. Për të arritur çfarëdo suksesi, inevojshëm është veprimi, e jo mosveprimi. Përtë gjitha ambiciet i nevojshëm është veprimi.Prandaj gjithë bota shpejt është përqendruarnë aktivitet.

Por, pjesa aktive do të krijojë tension; ajodo të krijojë agoni, vuajtje. Madje edhe po earrite qëllimin tënd, ke për të parë se nuk kembërritur asgjë – thjesht e ke harxhuar kohëntënde dhe energjinë tënde.

Pjesa aktive e mendjes tënde nuk mundetme të lejuar që të jesh në gjendje qetësie,relaksimi, të jesh në paqe, në shtëpi. Përmendjen aktive kjo nuk është e mundur.

Mendja jovepruese është ajo që mundet meta dhënë shtëpinë në të cilën do të pushoshdhe ndjenjën e mrekullueshme se asgjë nukështë e thënë të bëhet; se je mirë ashtu siç je,se je veç në cak, se nuk duhet madje as tëluash vendit.

203

Bota mund të vijë tek harmonia po qe semeditimi përhapet kudo dhe njerëzit bihen tekgjendja e vetëdijes unike. Ky do të ishte dimen-132

OSHO

OSHO

sion plotësisht i ri i punës.Deri tash ky ka qenë evolucioni. Poentë ka

qenë shoqëria, struktura e saj. Kjo gjithnjërishtas në mënyra të ndryshme ka përjetuarmossuksese. Tani ky do të duhej të ishte indi-vidi; dhe jo evolucioni, por meditimi, trans-formimi.

E kjo nuk është gjithaq vështirë sa njerëzitmendojnë. Kjo është vetëm çështje mirëkupti-mi e vlerave të meditimit.

Atëherë është lehtë e mundur që milionanjerëz të heqin ndarjen përbrenda vetes. Atado të jenë grupi i parë në kuadrin e njerëzimitqë do të bëhen harmonikë. Kurse harmonia etyre, bukuria e tyre, përdëllimi i tyre, dashuriae tyre – të gjitha vetitë e tyre – në mënyrë tëpashmangshme do të oshtijnë nëpër botë.

204

Njerëzimi është në rrezik në çdo çast. Po qese mbijetojmë gjer në fund të këtij shekulli, kjodo ishte çudi.

205

Kjo është diçka themelore të cilën do tëduhej kuptuar - se e vërteta mund të jetëvetëm përvojë jotja personale. Nuk ka mënyrë133


A jë ë h j j k k

tjetër ta fitosh.Gënjeshtra mund të fitosh me bollëk –

gjithfarë gënjeshtrash, të të gjitha trajtave dhemadhësive, çfarëdo që i dëshiron. Ato janë nëdispozicion dhe të përgjigjen. Ti nuk është ethënë të harmonizohesh me to, ato i ketamam. Kjo është tepër lehtë; ato janë të bërapër ty, ato janë të sajuara për ty.

E vërteta është gjë krejtësisht tjetërfare. Ti duhet të përputhesh në të. E vërteta nuk

di për kompromise. Ti duhet të ndryshoheshnë harmoni me të – ti duhet të përjetosh trans-formim.

206

Njeriu me mendjen religjioze ka për të qenëreligjioz në të gjitha veprimet e veta, në tëgjitha marrëdhëniet, mendimet, ndjenjat. Atijnuk i duhet kisha apo sinagoga apo tempulli.I nevojitet qartësia e vizionit, qetësia e zemrës,përvoja e qenies së tij personale – pasi që për-voja e qenies së tij ka për ta bërë të vetëdi-jshëm për atë se e tërë bota është hyjnore; segjithçka që ekziston është e ndarë në nivele tëndryshme të evolucionit, por se edhe në atëmë të ulëtin ekziston potenciali i jetës dhepotenciali i vetëdijes.

134

OSHO

OSHO

207

Mendja nuk di për tri kohët e foljes. Ajo divetëm për dy: të kaluarën dhe të ardhmen. Etashmja për mendjen është joekzistuese. Ajoqë ekziston është joekzistuese për mendjen;kurse ajo që nuk ekziston, për mendjen ështëekzistuese.

Së këndejmi i tërë angazhimi përbëhet prejasaj se si të dalim nga mendja, të dalim prejasaj që nuk ekziston dhe të ndalemi në mes –aty ku është ekzistenca.

Si të jemi në të tashmen? – këtu është egjithë shkathtësia e meditimit. Në çastin kurdo jesh në të tashmen, përndritja është nus-produkt i tij.

208

Të gjitha artet kanë buruar prej meditimit;dhe të gjitha artet janë larguar prej meditimit– e kjo është fatkeqësia. Përndryshe çdo artist,more me çfarëdo arti specifik që do të merret,do të duhej të gjente rrugën kah meditimi. Por,duket sikur kjo nuk është kështu.

Përkundrazi, numri më i madh i artistëvebashkëkohorë, muzikantëve, valltarëve, poet-ëve, piktorëve, skulptorëve, në vend se të vënëdorë mbi meditimin, përfundojnë në çmenduri135


A jë ë h j j k k

– kjo është skajshmëria tjetër e meditimit. Earsyeja e kësaj është se në artin burimor kanëqenë të rëndësishme pauzat, e jo fjalët. Por, siçkoha ka kaluar, fjalët janë bërë më të rëndë-sishme se pauzat.

209

Asnjë njeri që ka qenë meditativ nuk ka bërëkurrë vetëvrasje, kurrë nuk është çmendur, ngaarsyeja e thjeshtë se ai lëvizë kah baraspeshamë e madhe, kah harmonia e brendshme më emadhe, dhe më në fund, kah harmoniaabsolute – kjo është harmonia e jo-mendjes.

E ta mbërrish jo-mendjen do të thotë t’iarrish të gjitha.

Nuk ka asgjë më të lartë se kjo, sepse kjoështë paqja, kjo është qetësia, kjo është lum-turia.

Jo-mendja është devotshmëri, ajo ështëpavdekësi, ajo është amshim.

210

Psikologjia perëndimore akoma sorollatetrreth rrënjës. Ajo madje as nuk i ka çikur gje-thet, lulet, frutat. Nuk bëhet as fjalë që ajo tëkalojë në jo-mendje; ajo nuk ka qenë në gjend-je madje as ta vërë re gjithë mendjen. Kurse pa136

OSHO

OSHO

njohjen e gjithë mendjes, nuk mund të kërceninë jo-mendje.

Jo-mendja është realizim.Jo-mendja është përndritje. Jo-mendja është çlirim.

211

Shkencëtarët kurrë nuk do të jenë nëgjendje t’i kuptojnë thellësitë e pafundme,errësirën dhe pjesët misterioze të mendjeve tëtyre personale.

212

Nëse ekziston vetëm një shkencë, atëherëmund të ekzistojë edhe vetëm një religjion.Nëse një shkencë është e mjaftueshme tëhulumtojë botën objektive, një religjion është imjaftueshëm të hulumtojë botën e brendshmetë njeriut; e ai religjion i vetëm nuk është ethënë të ketë kurrfarë përcaktori – i krishterë,hinduist, taoist, apo cilido qoftë tjetër.

Mu siç shkenca thjesht është shkencë,religjioni thjesht është religjion.

Në të vërtetë, për mua, ekziston vetëmshkenca, me dy dimensionet: njëri dimensionpunon në botën e jashtme, dimensioni tjetërpunon në të brendshmin. Mundemi madje137


A jë ë h j j k k

edhe të lirohemi nga fjala “religjion”.Është rregull themelore e shkencës se do të

duhej shfrytëzuar minimumin e hipotezave.Prandaj, pse t’i përdorim dy fjalë? – emjaftueshme është vetëm njëra. E “shkencë”është fjalë e mrekullueshme; ajo do të thotë ”tënjohësh”.

Të njohësh të tjerët është njëri aspekt: tënjohësh unin tënd është aspekti i dytë: porshprehja “të njohësh” i mbulon që të dyja.

213

Po qe se je i gatshëm të hapësh dyer të rejanë qenien tënde, po qe se je i gatshëm tadëgjosh zemrën, atëherë çdo gjë që them ështëaq e rëndomtë saqë nuk ka nevojë të besoshnë të, thjesht shkaku se nuk ka mënyrë që nëtë të mos besosh. Kjo është aq e thjeshtë saqënuk ka mënyrë që të dyshosh në të.

Prandaj jam kundër të besuarit, thjeshtëshkaku se nuk është i nevojshëm besimi përkrejt mësimet e mia. Jam plotësisht përdyshimin, sepse në mësimet e mia të thjeshtanuk mund të dyshosh.

214

Kushtëzimet tona nuk na lejojnë të jemi të138

OSHO

OSHO

natyrshëm. Kushtëzimet tona ne, që nga vetëfillimi, na mësojnë se duhet të jemi diçka mëlart se natyra, se të jesh i natyrshëm do tëthotë të jesh shtazë - ndaj nga kjo arsye, neduhet të jemi mbinatyror.

Dhe kjo duket mjaft logjike. Të gjithareligjionet na e kanë mësuar këtë – se të jeshnjeri do të thotë të ngrihesh përmbi natyrën.Dhe ato gjatë shekujve e kanë bindur njerëz-imin që të ngrihet mbi natyrën.

Askush nuk ia ka dalë që të ngrihet mbinatyrën. Të gjithë që këtë e arrijnë, e asgjëso-jnë bukurinë e tyre natyrale, të pafajshme,pafajësinë e tyre.

215

Kur një person i rritur përsëri bëhet fëmi-jë... ekziston dallimi midis fëmijës së zakon-shëm dhe përsëri të lindurit. Rëndom fëmijaështë i pafajshëm shkaku se është i paditur;kurse pafajësia rishtas e lindur është nga vler-ta më të mëdha të jetës, sepse ajo nuk ështëpadituri, ajo është inteligjencë e kulluar.

Pafajësia, kur është vetëm, bëhet padituri. Inteligjenca, kur është vetëm, bëhet

dinakëri. Që të dyja së bashku nuk janë as padituri

as dinakëri, veçse thjesht ndjeshmëri, çiltër-139


A jë ë h j j k k

si... zemra atëherë është e aftë t’i çuditet edhegjësë më të imët në jetë.

Kurse njeriu që di për ndjenjën e çudisë përmua është njeriu i vetëm religjioz. Përmes çud-isë ai e kupton se ekzistenca nuk është vetëmmaterie, se kështu nuk mund as të jetë. Për tëkjo nuk është ndonjë konstatim logjik, nukështë besim, veçse përvojë e vërtetë. Një përvo-jë e tillë e mrekullueshme, aq misterioze, aq epaarritshme – tregon se në të ekziston njëinteligjencë e hatashme.

Por, ekzistenca nuk është dinake. Ajo ështëtepër e thjeshtë, ajo është e pafajësi.

Prandaj, po qe se njeriu i ruan këto dy vetisë bashku – pafajësinë dhe inteligjencën – nuki nevojitet asgjë tjetër. Ato do ta dërgojnë tekcaku i fundit i vetënjohjes.

216

Do të doja të të thosha se vetëm një gjë ven-dos se kush është mësues i vërtetë, e kjo ështëse prania e tij mundet që befasisht të ngjallëmendjen tënde të fjetur; ajo mund ta ndezëatë. Ajo mund të bëjë që të lulëzosh në mijëralule, në një çast të vetëm. Ai çast bëhet aqintensiv saqë gati është i barabartë meamshimin. Kjo është mënyra e vetme të kup-tosh – çdo gjë tjetër është e parëndësishme.140

OSHO

OSHO

217

Mendja i sheh gjërat bardh-zi – në mes nukka asgjë. Dita dhe nata, asgjë në mes.Dashuria dhe urrejtja, asgjë në mes.

Mendja thjesht ndan në dysh, përgjysmon,pret ndonjë gjë në dy realitete të ndara, tëkundërvëna, i bën aq të kundërta, saqë duketse nuk është e mundur të ekzistojë ndonjëmënyrë në të cilën ato nuk do të ishin tëndara, në të cilën do të ishin një realitet ivetëm.

Mendja ka marrë vetëm dy skajet e njërealiteti. Kjo që thuhet në vijim e provon këtë.Logjikisht, dashuria dhe urrejtja janë kundër-shti, kundërthënie, por kjo në esencë nukështë e saktë. Dashuria lehtë mund të kalojënë urrejtje pa kurrfarë pengese. Urrejtja mundtë kalojë në dashuri mu siç tallazet hyjnë nëtallazet tjera pa kurrfarë pengese.

Është parafytyrim yni se drita dhe errësirajanë dy realitete kundërthënëse. Kjo nuk ështëe vërtetë. Nuk ka kundërshti. Më së tepërmi qëmund të themi është se drita është më pak eerrët, kurse errësira më pak e ndritshme. Por,duhet të shfrytëzojmë diçka që e bën dalliminvetëm në shkallë, e nuk krijon kurrfarëkundërthënieje.

Për çdo ditë shohim sesi jeta kalon në vdek-141


A jë ë h j j k k

je aq qetësisht, aq heshturazi, pa kurrfarëpipëtime. Nuk mund ta dëgjosh madje asçapëritjen e hapave të vdekjes. Aty nuk mundtë ketë kurrfarë kundërthëniesh. E ata që dinë,e dinë anën tjetër – se vdekja që vjen shndërro-het në trajta tjera jete. Të gjitha dallimet i kabërë njeriu. Ekzistenca është pa dallime.

Kur zëmë të mendojmë mbi padallimësinë,mbi një realitet të vetëm – duke mos e ndarëatë në dualitete, dikotomi – kryqi zhduket ngamendja jonë. Askush nuk të ka kryqëzuar;vetë je përgjegjës, shkaku se mund ta heqëshkryqin nga vetja dhe gjithë mendja jote mundtë bëhet unitet.

218

Mendimet janë surrogate të vetëdijesimit.

219

Kjo është diçka që duhej mbajtur mend –kurdo që përjeton diçka për të cilën nuk ekzis-ton kundërshtia, ke ardhur në shtëpi.

Derisa ekzistojnë kundërshtitë, gjithmonëdo të jesh i plasaritur. Do të jesh vetëm topfutbolli në mes të atyre dy përvojave – ngan-donjëherë duke u ndier i lumtur, ngandon-jëherë i mërzitur, por kurrë nuk ke për ta ditur142

OSHO

OSHO

se ekziston diçka që është përmbi edhe tëbukurën edhe depresiven. Prandaj kjo nukmund të shprehet me fjalë, sepse të gjithafjalët janë dyfytyrëshe: përndryshe nuk do tëkishin kurrfarë domethënieje.

220

Dy persona që mendojnë janë dy; dy per-sona që nuk mendojnë janë një, sepse nuk kadallime, nuk ka kufij – të dytë janë në gjendjetë njëjtë.

Mendimet do të jenë tjetër ndryshe, ato dota tërheqin linjën e demarkacionit. Por, jo-mendimet nuk e kanë kufirin dhe nuk kanëdemarkacion, nuk kanë dallime.

Dy qenie të pafajësi janë një.

221

Fenomeni i paemër tek i cili çon besimi iplotë nuk është ndonjë marrëdhënie. Ai ështëpajtim. Dysia zhduket... është bërë një rreth,një pol. Dhe kjo përherë vjen pa kurrfarë infor-macioni paraprak, thjesht befas, ngjashëm mepuhinë. Por, kur njëherë provon – që edhedashuria edhe besimi duken tepër të qartë – eke njohur pasurinë. Kjo mund të ndodhëvetëm për disa sekonda, nuk ka rëndësi. 143


A jë ë h j j k k

Dashuria nuk është shumë e besueshme,por është e dobishme.

Shfrytëzoje dhe kalo në besim.Por, as besimi gjithashtu nuk është argu-

ment i qindpërqindtë.Tejkaloje atë.Atëherë më nuk mund të rashë: atëherë

nuk ka mënyrë për t’u kthyer. Atëherë ajoështë diçka që i bashkohet amshimit.

222

Në të andejmen e dashurisë dhe besimitështë një hapësirë e cila nuk është as objektiveas subjektive, e cila thjesht është aty.

Ka shumë gjëra në ekzistencë të cilat nukmund të emërtohen, kurse ato janë gjëra tëvërteta. Ajo që mund të emërtohet paraqetkualitet të ulët të shtresës së ulët.

Ajo e paemërtuara, hapësirë e qetë... ajopërmban dashuri, ajo përmban besim dhediçka edhe më shumë. E ajo “më shumë” ështëaq e gjerë. Por, ajo mund të vijë vetëm vetë, tinuk mund t’i grahësh.

223

Ta përjetosh këtë çast, njëkohësisht do tëthotë edhe të përjetosh krejt çfarë ka qenë dhe144

OSHO

OSHO

krejt çfarë do të jetë, meqë ky çast i përmbantë dyja.

Ai e përmban gjithë të kaluarën, se ku kapër të shkuar e kaluara? Ajo shkon tutje dhehyn në çastin e tanishëm. Kurse ai përmbanedhe gjithë të ardhmen, se prej nga e ardhmjaka për të buruar? Ajo do të rritet prej këtijçasti, edhe në çastin tjetër edhe në çastintjetër, dhe gjithë amshimin.

Momenti i tashëm është fara që përmbangjithë drurët e së kaluarës, gjenerata e gjener-ata drurësh. Ajo farë nuk ka ardhur prejaskund, ajo ka ardhur prej drurit. Ai dru kalindur prej ndonjë fare tjetër, kurse ajo farë kaardhur prej ndonjë druri tjetër. Po qe se kthe-heni prapa, farërat do të ju çojnë gjer tek vetëfillimet – nëse ka pasur farë fillimesh. Ajopërgjithmonë ka qenë aty.

Kurse ajo farë gjithashtu përmban drurin eardhshëm. Prej asaj fare ka për t’u rritur njëdru i ri, kurse ai dru do të lindë mijëra fara dhemijëra trungje. Një e vetmja farë mund ta gjel-bërojë gjithë Tokën; e madje edhe mund tëthuhet se ajo mund të gjelbërojë gjithë uni-versin – aq shumë përmban një farë kaq e vogël.

224

Çasti i tanishëm është fara e kohës. Ajo145


A jë ë h j j k k

është e padukshme – prandaj nuk dimë seçfarë përmban. Ajo përmban gjithë të kalu-arën; ajo përmban gjithë të ardhshmen.

Për këtë insistoj në këtë që vijon: mosmendo mbi të shkuarën, mos mendo mbi tëardhmen. Thjesht ji në çastin e tanishëm –dhe gjithë e kaluara është jotja, gjithë eardhmja është jotja.

225

E panjohura përherë pandërprerë hyn nëbotën tënde të njohur dhe e shqetëson. Por,ajo e shqetëson vetëm për atë se ti nuk e pretme mirëseardhje. Nëse mund ta përshën-desësh të panjohurën, dhe nëse mund ta lështë njohurën...

Nëse je i gatshëm ta përshëndesësh të pan-johurën, ti e di të fshehtën si të mbesësh fituesnë të gjitha disfatat dhe në gjithë mossukseset.

226

Errësira ka qetësinë dhe errësira ka thel-lësinë. Errësira ka heshtjen dhe errësira merrgjithë diturinë tënde, merr krejt atë që mendonse të ka takuar. Ajo të dërgon absolutisht në tëpanjohurën dhe në misteriozen.

Për mua, errësira është një nga misteret146

OSHO

OSHO

më të mëdha të ekzistencës – larg më i madhse drita.

Ata të cilët i frikësohen errësirës kurrë nukdo të mund të hyjnë në qenien e tyre. Ata kanëpër të shkuar rreth e rrotull dhe kurrë nukkanë për të ardhur tek vetvetja.

E kjo duhet të jetë errësirë, dhe jo dritë,sepse drita vjen e shkon: e kur njëherë e zbu-lon pikën e errësirës në vetvete, ke zbuluardiçka që është e përjetshme, diçka të paasgjë-sueshme, diçka që është më shumë se ajo qëti di mbi jetën. Ajo është substanca themelorenga e cila është bërë ekzistenca.

227

Koan është një enigmë që nuk mund tëzgjidhet; nuk ka mënyrë që ajo të zgjidhet. Ajoështë strategji me të cilën lodhet mendja joteaktive – aq shumë saqë nga lodhja bie; vetëmashtu ajo e njeh mossuksesin e vet.

Në ato momente fokusi shumë lehtë mundtë zhvendoset. Pasi që mendja nuk ka pasursukses, ti lëvizë kah jo-mendja.

228

Ka ekzistuar arsye e besueshme që mist-ikët meditimin ta quajnë “jo-mendje”, sepse po147


A jë ë h j j k k

u quajt meditim, mendja përsëri prej tij bënnjë qëllim.

Atëherë duhet ta arrish meditimin. Prandaj nuk ka dallim se a është cak përn-

dritja apo meditimi: qëllimi mbetet, ardhmëriambetet dhe ato vazhdojnë ta asgjësojnë tëtashmen.

Mistikët të cilët për herë të parë e kanëndërruar termin “meditim” në “jo-mendje”kanë pasur vizion të hatashëm.

Tashmë, jo-mendja nuk mund të bëhet qël-lim.

Mendja nuk mund të bëjë qëllim prej saj.Kjo thjesht është absurd – si mendja mund

të thotë se qëllim është jo-mendja? Ajo thjesht do të thotë se kjo nuk është e

mundur, mendja është gjithçka, nuk ekzistonjo-mendja.

Kjo ka qenë strategjia që mos me t’u lejuata shndërrosh në qëllim. Tepër pak njerëz ekanë kuptuar këtë strategji; për këtë e kanëquajtur jo-mendje – që të pengohet mendja qëprej saj të bëjë qëllim.

Prandaj - ji - gjithnjë e më tepër e më tepërnë gjendjen e jo-mendjes.

Thjesht vazhdo të mënjanosh kujtimet,fantazinë, ta pastrosh dhe ta kthjellosh çastine tanishëm. Dhe ashtu si kjo do të shkojë dukeu thelluar, ashtu si ti shkon duke u bërë gjith-148

OSHO

OSHO

një e më i aftë e më i aftë për ta pasur jo-mendjen, përndritja do të vijë nga vetvetja.

229

Mu siç dashuria shërben si mjet besimi,besimi i shërben si mjet diçkahi të cilin etejkalon – për ç’gjë në asnjë gjuhë nuk ekzis-ton fjala. Ajo është përvojë. Ajo nuk ështëçështje dashurie, nuk është çështje besimi,veçse diçka absolutisht e panjohur për mend-jen.

Dashuria dhe besimi të ndihmojnë taarrish.

Prandaj mbaje në mend, ato janë vetëmmjete për t’u arritur qëllimi për të cilin nukekziston emër. Por, befasisht, kur besimi tëjetë i plotë, ti mund ta pashë për një çast. Aiështë vërshues; ti thjesht zhdukesh.

230

E vërteta nuk mund të thuhet, ndaj krejtçfarë mund të thuhet do të jetë rrenë e bukur– e bukur shkaku se mundet me të sjellë tek evërteta.

Për këtë unë e bëj dallimin ndërmjet rre-nave: rrenat e bukura dhe rrenat e shëmtuara– rrenat e shëmtuara, të cilat ju zvarritin për149


A jë ë h j j k k

tek e vërteta dhe rrenat e bukura, të cilat juafrojnë kah e vërteta. Por, sa i përket përcak-timit të tyre, që të dyja janë rrena.

Por, ato rrena të bukura veprojnë: së ande-jmi në njëfarë mënyre përmbajnë shijen e sëvërtetës.

231

Lëngu i vërtetë i jetës është përbrenda teje. Mu në këtë çast mund të kthehesh për-

brenda vetes, të shikosh në vetvete. Nuk nevo-jitet kurrfarë liturgjie, nuk nevojitet kurrfarëlutjeje. Krejt çfarë është e nevojshme ështëudhëtimi i qetë në qenien tënde personale.

Unë atë e quaj meditim, pelegrinazh i qetënë qenien tënde personale.

E atë çast kur e zbulon qendrën tënde, e kezbuluar qendrën e gjithë universit.

232

Ekstremisti është përherë egoist.

233

Në momente të caktuara je më i vetëdi-jshëm; në momente të caktuara, më pak ivetëdijshëm. Është e mundur ta krijosh situ-150

OSHO

OSHO

atën në të cilën do të jesh më i vetëdijshëm. Për këtë vetëdijesimi është bërë bazë e

meditimit. E me vetëdijesim ka ardhur befasia– mendimet janë zhdukur. Kur je plotësisht ivetëdijshëm, atëherë nuk ka më mendime dhe,befas, koha është ndalur.

234

Si mund të vdesësh natyrshëm nëse jetonjonatyrshëm?

235

Vdekja është mendimi i të tjerëve për ty.

236

Vetëm njeriu i zgjuar mund të vdesë mevdekje të natyrshme; përndryshe të gjithavdekjet janë të panatyrshme, sepse të gjithajetët janë të panatyrshme.

237

Vdekja është vetëm kulmi, kreshendoja ejetës tënde. Ajo nuk është kundër jetës, ajonuk e asgjëson jetën.

Për të vdekur bukur, njeriu duhet të jetojë151


A jë ë h j j k k

bukur. Për të vdekur në mënyrë të admirueshme,

në ekstazë, njeriu duhet ta përgatisë gjithëjetën e vet për ekstazë, trazim, mahnitje.

238

Kur them se duhet të zhdukesh për ta kup-tuar atë të skajshmen, nuk mendoj në ty;mendoj në atë që ti s’je. Mendoj në ty siç timendon se je.

Uni që njeh kur je një me ekzistencën nukështë uni yt i vjetër. Ai ka qenë personi yt –kurse ky individualiteti yt. Atë ta ka dhënëshoqëria, kurse ky është natyrë, realitet, dhu-ratë e ekzistencës.

239

E vërteta nuk është objekt të cilin do tagjesh ndokund kur je i qetë. E vërteta ështësubjektiviteti yt.

Thjesht provo ta kuptosh. Ti je këtu dhebota është këtu: krejt çfarë ti sheh ështëobjekt, por ai që sheh është subjekti. Nëqetësi, të gjitha objektet zhduken – ti e kegjithë përjetësinë dhe qetësinë. Ajo është plotvetëdije; ajo është plot prani; ajo është plot meqenien tënde. Por, nuk ke për të gjetur asgjë të152

OSHO

OSHO

tillë që do të ishte e vërteta. Ajo do të bëhejobjekt – kurse e vërteta në asnjë mënyrë nukështë objekt.

E vërteta është subjektivitet. Ta zbulosh subjektivitetin tënd – të papen-

guar, të cilin askush nuk e kundërshton – nëpafundësinë dhe përjetësinë e vet të plotë – ajoështë e vërteta.

240

Dëshmimi është si kur e gjen veten nëpasqyrë. E kur kjo ndodh, zënë të ndodhinçuditë.

Kur thjesht i sodit mendimet e tua,mendimet zhduken. Pastaj befas lind qetësia ellahtarshme në ty, për të cilën kurrë më herëtnuk ke ditur. Kur i shikon disponimet e tua –zemërimin, pikëllimin, lumturinë – ato befa-sisht zhduken, dhe ti e përjeton një qetësiedhe më të madhe.

E kur nuk ka asgjë çfarë do të vështroje, jarevolucioni: energjia e të vështruarit lëviz nëvetvete, sepse nuk ka asgjë që në këtë do tapengonte, nuk ka mbetur asnjë objekt.

Fjala “objekt” është e bukur. Ajo thjeshtëdo të thotë ajo që të pengon, të kundërshton.Kur nuk ka objekte, të vështruarit tënd thjeshtlëvizë për një rreth të plotë kah vetvetja – kah153


A jë ë h j j k k

burimi – dhe kjo është pika në të cilën njeriubëhet i përndritur.

241

Përndritja thjesht është njohje e qeniestënde, njohje e përjetësisë së qenies tënde,njohje se më herët nuk ka pasur vdekje e as qëndonjëherë prapë do të ketë vdekje – se vdek-ja është e trilluar.

Të pamurit e qenies tënde në lakuriqësinëe vet të skajshme, në bukurinë e vet absolute,në madhështinë e vet, qetësinë e vet, ekstazëne vet – fjala “përndritje” përfshin të gjitha këto.

Kur njëherë e shijon atë lëng, mendja fillonme të lëshuar nga kthetrat e veta, sepse kegjetur diçka që për nga kualiteti është aq lart,aq përmbushës, kënaqësi aq e madhe, saqëmendja e ndjen se roli i saj ka përfunduar.

Mendja duket e shëmtuar, shkaku se të kasjellë vetëm mërzi, brenga, shqetësim. Meçfarë ajo ka kontribuar? Shtrëngimi i sajlëshon pe; ajo zë të fshihet në hije dhe gradu-alisht zhduket.

Ti vazhdon të jetosh, por jeta jote tashështë valëvitëse; e ajo që ke fituar si nuspro-dukt në atë pauzë të vogël të jo-mendjes vazh-don të rritet. Asaj rritjeje nuk i shihet fundi.

Përndritja vetëm fillon, ajo kurrë nuk për-154

OSHO

OSHO

fundon.

242

Nuk po provoj me të dhënë kurrfarë ide-alesh – se do të duhej të bëheshe i këtillë apoi atillë. Thjesht përpiqem me të ndihmuar mepa se ti veç je ai çfarë ke nevojë të jesh.

Thjesht hidhi të gjitha gjakimet, të gjithadëshirat, të gjitha ambiciet për të qenë dikushtjetër, që të mund të jesh pikërisht ai që je.

Nuk dua me të tërheqë nga qenia jote. Duaqë gjithnjë e më tepër t’i ofrohesh qenies tënde,që në fund të mbetesh vetëm ti në vetveten.

243

Dëshira, si e tillë, përherë është josh-pirtërore. Prandaj, nuk mund të ekzistojë kur-rfarë dëshire e përshpirtshme.

244

Njeriu është eksperimenti më i madh iekzistencës. Në këtë univers të gjerë e tëpafund, vetëm në këtë Tokën e vogël ekzisten-ca ia ka dalë ta prodhojë njerëzimin – i cili kaaftësinë që të bëhet plotësisht i vetëdijshëm.

Ekzistenca pret shumë prej teje. 155


A jë ë h j j k k

245

Në ty, nga koha në kohë, ndodh ndërrimi icaktuar i personalitetit, përpiqu vetëm tavështrosh këtë, por mos u përziej me ato per-sonalitete sepse ashtu do të krijosh konfuzionedhe më të madh, hutesë edhe më të madhe.Vetëm vështro, se gjersa i vështron gjithë atopersonalitete, ti bëhesh i vetëdijshëm se ekzis-ton gjithashtu edhe një vështrues, që nukështë asnjëri prej atyre personaliteteve, por qëpara tij të gjitha ata vijnë dhe shkojnë.

Ai nuk është asnjëri prej atyre person-aliteteve, për atë se ato nuk mund të vështro-hen në mes veti. Kjo është tejet interesantedhe tejet thelbësore – që një personalitet nukmund ta vështrojë tjetrin, sepse ata nuk eposedojnë shpirtin.

Ajo është si veshja jote. Ti mund ta ndërroshveshjen, por veshja jote nuk mund ta dijë seështë ndërruar, se në vend të saj tash ështëpërdorur një tjetër pjesë e veshjes. Ti nuk jeveshja, prandaj mund ta ndërrosh, ti nuk jepersonaliteti – andaj mund të jesh i vetëdijshëmpër të gjitha ato personalitete të shumta.

Kjo, po ashtu, e bën një gjë tepër të qartë,se ekziston diçka e pandryshueshme që evështron gjithë këtë lojë të personaliteteve qëndërrohen në ty.156

OSHO

OSHO

E kjo mosndryshueshmëri, kjo je ti.

246

Vetëm vështroji ato personalitete, pormbaje në mend se zgjimi yt është realiteti yt.Dhe po qe se do të mund ta mbash vëmendjennë personalitetin e caktuar në ty, të gjithë atado të zënë të zhduken, nuk do të mund të jeto-jnë. Atyre iu nevojitet që me diçka të identi-fikohen për të mbetur në jetë. Po qe se, përshembull, ti hidhërohesh, ajo kërkon prej tejeqë të harrosh natyrën tënde të vërtetë dhe qëtë identifikohesh me hidhërimin, nëse nukidentifikohesh – atëherë hidhërimi nuk ka jetë:ai bëhet i vdekur, vdes, zhduket.

Së këndejmi bëhu sa më shumë që mundeshi mbledhur, i koncentruar në zgjimin tënd, dhetë gjitha ato personalitete në ty do të zhduken. Ekur të mos mbetet më asnjë, atëherë realiteti yt– zotëriu yt – do të vijë në shtëpi.

Ti atëherë bëhesh i vërtetë, autentik. Dheçfarëdo që bën, e bën atë tërësish, i dhënë passaj – pa kurrfarë ankimi, përherë i hareshëm,me disponim.

247

Shumë nga problemet tona – në të vërtetë157


A jë ë h j j k k

shumica prej tyre – lindin sepse kurrë me tonuk jemi përballur, kurrë me to nuk jemi kon-frontuar; dhe kjo se me to nuk jemi përballuru jep energji. Frika prej tyre u jep energji,përherë kur duam t’u shmangemi i ushqejmëme energji – sepse ashtu iu dorëzohemi.

Dorëzimi yt i vërtetë u jep jetë. Nëse nukdorëzohesh, ato nuk mund të jetojnë.

Ti e ke burimin e energjisë në vetvete.Çfarëdo që ndodhë në jetën tënde, atë ekërkon energjia jote. Po qe se nuk e ndërpretatë burim energjie – kjo është ajo që unë, mefjalë tjera, e quaj identifikim – dhe po qe senuk identifikohesh me ngjarjet, ato menjëherëvdesin, sepse nuk e posedojnë energjinë e tyrevetanake.

Ai mos-identifikim është ana tjetër e zgjimit.

248

Lehtë është të arrish shprehinë, vështirëështë ta arrish vetëdijesimin – por vetëm në fil-lim.

249

Ne kurrë nuk çajmë kokë për rrënjën edashurisë, por gjithmonë flasim për lulet e saj.U flasim njerëzve që të mos bëhen të dhun-shëm, që të jenë të ndjeshëm, të dashur – aq158

OSHO

OSHO

shumë sa të mund t’i duan armiqtë e tyre, tëmund t’i duan madje edhe të afërmit e tyre.

Ne flasim mbi lulen, por askush nuk çankokë për rrënjën. Së këndejmi lind pyetja: psene nuk e duam ekzistencën? Pyetja nuk ka tëbëjë me atë se a e do ti këtë person apo atëtjetrin, këtë të dytin, këtë armikun; veçse (katë bëjë) me atë – se a do ti apo nuk do fare?

Vallë, a e do trupin tënd personal? A jekujdesur ndonjëherë për të me dashuri? A edo vetveten?

Ti je i pavyeshëm, kurse do të doje të ishe imirë. Je mëkatar, kurse do të doje të bëhesheshenjtor. Si mund ta duash vetveten nëse nukmund ta pranosh vetveten ashtu siç je. E në tëvërtetë kjo është rrënja.

Lulja plastike është e pandryshueshme –dashuria e mbyllët është e pandryshueshme.Lulja natyrale është e ndryshueshme; ajondryshon prej çastit në çast. Ajo sot ështëkëtu, vallëzon në erë, nëpër diell e nëpër shi.Por nesër ti nuk do të mund ta gjesh. Ajozhduket po aq mistershëm siç është lajmëruar.

Dashuria e vërtetë është si lulja natyrore.

250

Zemra nuk di asgjë mbi të kaluarën, asgjëmbi të ardhmen; ajo di vetëm për të tashmen.159


A jë ë h j j k k

Zemra nuk ka kurrfarë ideje mbi kohën.

251

Kupto se e kaluara dhe e ardhmja nukekzistojnë. E vetmja që ke ai është një çast metë vërtetë i vogël: ky çast. Ti nuk ke asnjë çasttjetër. Ti përherë e ke vetëm një çast në duarte tua, e ai është aq i pavërejtshëm dhe afat-shkurtër saqë do të ikën me vrap nëse do tëmendosh mbi të kaluarën dhe të ardhmen.

E vetë ai çast është jeta dhe vetë ai çastështë realiteti.

252

Politika është sëmundje, dhe do të duhejtrajtuar pikërisht ashtu. Ajo është më e rrezik-shme se kanceri; nëse operacioni është idomosdoshëm, duhet bërë. Por, politika ështëe ndytë në esencën e vet. Dhe duhet të jetë etillë sepse mijëra njerëz gjakojnë, kanë dëshirëtë zjarrtë të zënë të njëjtin pozicion kyç. Sëkëndejmi është krejtësisht e natyrshme se atado të luftojnë, se do të vrasin, se do t’i bëjnë tëgjitha për hir të saj.

I tërë programi ynë mental është i gabuarsepse jemi programuar për të qenë ambiciozë –e kjo është ajo që e përbën esencën e politikës.160

OSHO

OSHO

Dhe kjo nuk ngjan vetëm në botën e përdit-shme të politikës, por kjo e ndotë edhe jetëntënde të përditshme.

253

Madje edhe fëmija i vogël zë t’u buzëqeshënënës dhe babait me buzëqeshje të shtirur.Nuk ka ndonjë domethënie më të thellë përtejsaj, por fëmija thjesht e di se, po qe sebuzëqesh, do të marrë shpërblimin për të. Ai eka mësuar rregullën e parë nga shkencat poli-tike. Ai ende është në djep, kurse ju e mësonitë jetë politikan. Dhe së këndejmi politikaështë e pranishme në të gjitha marrëdhënietnjerëzore.

Mashkulli e ka sakatuar femrën. Kjo ështëpolitikë. Femra e përbën gjysmën e njerëzimitdhe mashkulli nuk ka të drejtë ta sakatojëkështu deri në fund; por, gjatë shekujve,mashkulli e ka sakatuar femrën.

Ai nuk e ka lejuar të arsimohet, nuk e kalënë madje as t’i dëgjojë mësimet e shenjta. Nëshumë konfesione mashkulli nuk u ka lejuarfemrave që të hyjnë në faltore; po qe se, nëndonjë rrethanë, edhe do t’ia lejonte, ajo atjeka qëndruar në vend të izoluar. Ato as paraZotit nuk mund të jenë të barabarta memeshkujt. 161


A jë ë h j j k k

254

Mashkulli ka provuar t’ia shkurtojë femrëslirinë në të gjitha mënyrat e mundshme. Kjoështë politikë; kjo nuk është dashuri. Ti e dofemrën, por nuk ia jep lirinë. Ç’lloj dashurieështë ajo e cila frikësohet ta japë lirinë? Ti e kembyllë në kafaz femrën si papagallin. Ti mundtë thuash se e do papagallin, por nuk e kup-ton se ashtu je duke e varë atë.

Ti ia ke suprimuar papagallit tënd gjithëqiellin e tij, kurse ia ke dhënë vetëm kafazin.Kafazi mund të jetë i ndërtuar nga ari, pormadje edhe kafazi i artë nuk mund të krahaso-het me lirinë të cilën papagalli e ka në qiell,ashtu që fluturon nga lisi në lis dhe e këndonkëngën e tij – por jo ashtu siç ti do ta detyroshtë këndojë, por ashtu që ajo është sipas natyrëssë vet dhe është shprehje autentike e tij.

255

Gjysma e njerëzimit në secilin shtet, nësecilin civilizim është e shkatërruar si pasojëe politikës së familjes. Por kjo është esenca evetë politikës. Kudo që ekziston nevoja për tëpasur pushtet mbi personin tjetër – ajo ështëpolitikë.

Pushteti është përherë politik, madje edhe162

OSHO

OSHO

mbi fëmijët e vegjël. Prindërit mendojnë se iduan fëmijët e tyre, por ajo është vetëm nëmendjet e tyre; në të vërtetë, ata i duan fëmi-jët për t’i përulur. E çfarë do të thotë ajo përul-je? Ajo do të thotë se e tërë fuqia është nëduart e prindërve.

Po qe se përulja është kualitet aq i lartë,përse atëherë prindërit nuk u përulen fëmijëvetë tyre? Po qe se ajo është gjë aq religjioze,prindërit do të duhej t’u përuleshin fëmijëve tëvet.

Pushteti nuk ka kurrfarë lidhjeje mereligjionin. E vetmja lidhje në mes tyre mundtë jetë në atë që ta fshehin politikën në këtëbotë të bukur.

Njeriu duhet të zbulojë secilën pikë kuështë futur politika – kurse ajo është futurgjithkund, në secilën marrëdhënie. Ajo e kandotur jetën e gjithmbarshme, e edhe më tejpa ndalim e ndot.

256

Është krijuar ambicie e tillë që ti duhet tëbëhesh dikush në këtë botë, ta dëshmosh senuk je vetëm një person i rëndomtë, por se jei pazakonshëm. Por përse kjo? Cilit qëllim ishërben kjo? Kjo i shërben vetëm një qëllimi:që ti të bëhesh i pushtetshëm, kurse gjithë të163


A jë ë h j j k k

tjerët të jenë të nënshtruar. Ti do të doje ta tredhje gjithë njerëzimin në

mënyra të ndryshme – dhe kjo tredhje ështëesenca e politikës.

257

Njerëzit e duan lirinë – por askush nuk e dopërgjegjësinë.

Kurse liria dhe përgjegjësia shkojnë sëbashku dhe nuk mund të jenë të ndara.

258

Pse brengosesh rreth asaj që të jesh ipëlqyer? Ka kuptim të brengosesh rreth sajvetëm nëse nuk e do punën tënde; vetëmatëherë ajo e ka kuptimin e vet të plotë, në tëkundërtën kjo është vetëm surrogat.

Ti e urren punën tënde, nuk e do, porse ekryen shkaku se ajo ka me të sjellë mirënjohje;ti do të jesh i pranuar, do të jesh i çmuar.

Por, në vend se të mendosh mbi këtë,rishqyrtoje punën tënde. A e do për tapunuar? Dhe kjo është e tëra. Nëse nuk e do,atëherë ndërroje atë.

Prindërit, mësuesit përherë insistojnë nëatë se duhet të jesh i pranuar, se duhet të jeshi pëlqyer. Kjo është strategji tepër dinake që164

OSHO

OSHO

njerëzit të mbahen nën kontroll. Mësoje një gjë themelore. Bëje vetëm atë që

dëshiron ta bësh, që do ta bësh, dhe kurrëmos kërko të jesh i pëlqyer. Ai është fillimi.Përse do të kërkoje që dikush me të pëlqyer?Përse do të gjakoje që dikush me të pranuar?

Shiko thellë në vete. Ti sigurisht nuk e doatë që bën. Ti me siguri frikohesh se ndodheshnë rrugë të gabuar. Pranimi ka me të ndih-muar ta ndjesh se je në rrugën e duhur.Aprovimi do të bëjë që ta ndjesh se po shkonkah qëllimi i drejtë.

Qe pyetje për ndjenjat e tua më të thella,kjo nuk ka kurrfarë lidhjeje me botën ejashtme: Përse varesh nga të tjerët? – Atëherëtë gjitha këto gjëra varen nga të tjerët dhe tivetë bëhesh i varur.

Nëse i ikën kësaj varësie, ti atëherë bëheshindividual dhe do të jesh individ, ashtu që do tëjetosh në liri të plotë mbi këmbët e tua, duke ufurnizuar nga burimet e tua individuale – e kjoështë ajo që bën që njeriu të jetë vërtet në qen-drën e vet, bimuar nga rrënja e vet. Dhe kyështë fillimi i lulëzimit të tij më të bujshëm.

259

Po qe se inteligjenca mbetet e padjallëzuar,ajo është gjëja më e bukur e cila mund të165


A jë ë h j j k k

ndodhë. Por po qe se inteligjenca është kundërpadjallëzisë, atëherë ajo është thjesht ligësidhe kurrgjë tjetër: ajo në të vërtetë edhe nukështë inteligjencë.

Në çastin kur çiltërsia zhduket, shpirti iinteligjencës shkon dhe mbetet vetëm kërma.Ajo atëherë është më mirë të quhet, thjesht,“intelekt”. Në këtë mënyrë ti mund të bëheshintelektual i madh, por kjo nuk ka me tandryshuar jetën dhe nuk ka me të hapur ndajmistereve të ekzistencës.

Ai mister është i hapur vetëm ndaj intelig-jencës së fëmijës. Dhe, në të vërtetë, personiinteligjent e ruan fëmijërinë e vet, e jeton deri nëfrymën e fundit. Kurrë nuk e lë ajo – çudia tëcilën fëmija e ndjen duke shikuar zogjtë, dukesoditur lulet, qiellin... Inteligjenca, po ashtu,duhet të jetë, në njëfarë mënyre, fëmijërore.

260

Pak është e pazakonshme ajo se e vërtetanuk është demokratike. Mbi atë se ç’është evërteta nuk kanë për të vendosur votuesit nëzgjedhje; në këtë mënyrë ne, përkundrazi,kurrë nuk kishim për të ardhur tek e vërteta.Njerëzit do të votojnë për atë që është komode– e gënjeshtra është tepër komode, se ti nukdëshiron të investosh kurrfarë mundi rreth166

OSHO

OSHO

saj, por dëshiron vetëm të besosh. E vërteta, megjithatë, kërkon angazhim të

madh, zbulim, rrezik, e kjo kërkon që vetë tëecësh shtegut të cilit askush para teje nuk kaecur.

261

Cilësitë e personit të rritur janë tepër tëçuditshme. E para, ai nuk është personalitet,e nuk është as unë i vërtetë.

Ai është i pranishëm, por nuk është per-sonalitet.

E dyta, ai më tepër është si ndonjë fëmijë –i thjeshtë dhe naiv. Për këtë unë them secilësitë e njeriut të rritur janë tejet të çudit-shme, sepse “rritja” jep iluzionin se, nëse aiapo ai tjetri është me përvojë, ai sipas moshësështë i vjetër.

Psikikisht kjo mund të jetë kështu, porshpirtërisht ai është një fëmijë naiv. Rritja e tijnuk do të thotë se ai ka zënë vetëm përvojëjetësore – atëherë ai nuk do të mund të ishte ipranishëm. Ai do të mund të ishte vetëm per-son me përvojë – i shkathtë, por jo edhe ipjekur.

Pjekuria nuk ka kurrfarë lidhjeje me përvo-jën jetësore. Ajo ka lidhje me udhëtimin tëndtë brendshëm, me përvojën e brendshme. 167


A jë ë h j j k k

262

Sa më tepër ndonjë person futet më thellënë brendësinë e vet, ai do të jetë më i pjekur.Kur arrin gjer tek vetë qendra e qenies së vet,ai do të jetë përsosmërisht i pjekur. Por, nëatë çast personaliteti zhduket, kurse mbetetprania; uni zhduket, mbetet vetëm qetësia.Përvoja zhduket, mbetet mituria.

Për mua, pjekuri është vetëm emër tjetërpër realizimin. Ti mund ta arrish realizimin emundësive të tua. Ato mund të bëhen reale.Fara e ka përfunduar udhëtimin e vet të gjatëdhe ka lulëzuar.

Pjekuria është aroma e lules. Ajo i jepbukuri të pafund individit. Ajo i jep intelig-jencë, mundësinë më të mprehtë të intelig-jencës. Ajo në njeriun, në individin krijonvetëm dashuri.

Veprimi i tij është dashuri, mosveprimi i tijështë dashuri. Jeta e tij është dashuri, vdekjae tij është dashuri.

Ai, në të vërtetë, është lule e dashurisë.

263

Muzika bashkëkohore e ka humburmagjinë shkaku se e ka harruar qëllimin e vetthemelor. Ajo e ka harruar origjinën e vet. Ajo168

OSHO

OSHO

nuk e di se ka bazë të njëjtë me meditimin. Enjëjta gjë vlen edhe për artet tjera. Të gjithaato bëhen meditative, dhe të gjitha ato njeriune çojnë në çmenduri.

Artisti ashtu e krijon rrezikun si përvetveten gjithashtu edhe për gjithë ata të cilëtdo ta dëgjojnë.

Ai mund të jetë edhe piktor, por edhe pikturi-mi i tij po ashtu do të jetë çmenduri – shkaku segjithë ai art nuk rrjedh nga të medituarit.

264

E tërë mendja vepron ashtu që krijonndasi. Zemra vepron ashtu që i sheh lidhjetbashkuese për të cilat mendja është plotësishte verbër.

265

Mendja e mediokritetit nuk mund tëçmendet.

266

Mendimi mbi qetësinë dhe qetësia nukshkojnë së bashku. Ky nuk është problem ytipersonal; ky është problem i mendjes njerë-zore si e tillë, sepse për të qenë e qetë, për të169


A jë ë h j j k k

pasur qetësi, do të duhej të ishte në gjendjen ejo-mendjes.

Mendja nuk mund të jetë e qetë. Ajo duhetpa ndalim të mendojë, të brengoset. Mendjapunon si biçikleta. Nëse i sjell pedalet e saj, ajosillet; në atë moment që pushon së bëri atë, kepër të rënë poshtë. Mendja është automjet nëdy rrotë, mu si biçikleta; kurse të menduarittënd është sjellje e pandërprerë e pedaleve.

Madje nëse ndonjëherë je vetëm pak më iqetë, ti menjëherë zë të brengosesh: “Përse jami qetë?” E pastaj i bën të gjitha që të krijoshbrengosje, mendueshmëri, sepse mendjamund të ekzistojë vetëm në një mënyrë – nënxitim, përherë në vrap për diçka, apo në ikjeprej diçkahi, por përherë në nxitim. Pikërishtai nxitim, ajo është mendja.

Në çastin kur ndalon, mendja zhduket.

267

Në çdo mënyrë ne provojmë ta mënjanojmëndjenjën se jemi të vetmuar në ekzistencë. Ngakjo arsye ne sajojmë të gjithë llojet e titujve.Ndonjë njeri, ta zëmë, merr nuse; e ç’ështëmartesa tjetër përveçse titull? Por përse?Sepse ata dëshirojnë ta zotërojnë atë vetmidhe disi të ndërtojnë urë.

Por ura kurrë nuk është e ndërtuar; ata170

OSHO

OSHO

vetëm mendojnë se njëri është burri, kurse tje-tra gruaja, ndërkaq ata mbesin vetëm të vet-muarit. Tërë jetën ata do të jetojnë, por edhepërkundër kësaj nuk do të jenë kurrgjë tjetërpërveçse të vetmuar, shkaku se askush nukmund të depërtojë në vetminë e huaj.

Ti nuk duhet të jesh i vetmuar nëse mundtë depërtosh në vetminë time, apo nëse unëmund ta gjej rrugën deri tek vetmia jote – porkjo nuk është e mundur, ekzistencialisht nukështë e mundur. Ne mund të avitemi tepërafër, por sa më të afërt që bëhemi ne, bëhemimë të vetëdijshëm për vetminë, sepse nga ajoafërsi mund të shohim më mirë: “Tjetri përmua është i pakuptueshëm dhe, sigurisht, ipamundësi për njohje”.

268

Secili prej nesh ka një lloj panciri.Ekziston arsyeja për këtë. Si e para, fëmija

lindet skajshmërish i pandihmë në botën në tëcilën nuk di asgjë. Natyrshëm, ai i frikohet sëpanjohurës e cila ndodhet para tij.

Ai akoma nuk ka harruar nëntë muajt embrojtjes së plotë, të sigurisë – atje ai ka qenëpa probleme, pa përgjegjësi, pa frikë për tënesërmen. Për ne ajo është nëntë muaj, por përfëmijën ajo është përjetësi. Ai nuk di asgjë për171


A jë ë h j j k k

kalendarin; ai nuk di asgjë për minutat, orët,ditët, muajt. Ai ka jetuar në përjetësi, plotësishti mbrojtur dhe i sigurt, pa kurrfarë përgjegjësie.

E atëherë, befas, ai gjendet në botën e pan-johur, në të cilën është i varur prej secilit , prejtë tjerëve. Dhe është e natyrshme se ka për tëndjerë frikë. Secili është më i madh dhe më ifuqishëm se ai, dhe ai nuk mund të jetojë pandihmën e huaj. Ai e di se është i varur, se eka humbur pavarësinë e tij, lirinë e tij.

Nga kjo pikëpamje, panciri mund të jetë idomosdoshëm; sigurisht edhe është. Por kurrritesh, nëse jo vetëm je plakur, por edhe jepjekur – rritur në pjekuri – ti ke për të parë seçfarë bart me vete.

Shiko më mirë dhe ke për të parë frikëprapa saj. Krejt çfarë është në lidhje me frikën,personi i pjekur duhet vetë ta zgjidhë mevetveten. Ky është tregues se është pjekur.Vetëm shiko të gjitha veprimet e tua, të gjithabesimet e tua dhe vërej se a janë ato tëbazuara mbi realitetin, mbi përvojën, apo,megjithatë, mbi frikën. E çfarëdo qoftë ethemeluar mbi frikën, duhet të hidhet në këtëçast, pa u menduar gjatë. Ai është panciri yt.

269

Pancirin tënd psikik askush nuk mund ta172

OSHO

OSHO

heqë prej teje sepse ti do të luftosh për të.Vetëm ti mund të bësh diçka për ta hedhur.

E kjo do të thotë ta hulumtosh deri nëdetaje. Po qe se është i themeluar mbi frikën,hidhe atë. Nëse, megjithatë, është i themeluarmbi arsyen, përvojën, kuptimin, atëherë aiështë diçka që nuk duhet hedhur por diçka qëdo të duhej të bëhej pjesë e qenies tënde.

Por një gjë, e cila është e themeluar mbipërvojën, ti nuk ke për ta gjetur në pancirintënd. Ajo është frika, nga A deri në ZH. E tërëjeta jonë nuk është asgjë tjetër veçse frikë; dhekjo është arsyeja se përse helmojmë të gjithapërvojat tona tjera. Ne e dashurojmë ndokënd,por ajo dashuri është e themeluar mbi frikën.Për këtë ajo është e pasinqertë, e helmatisur.Ne gjurmojmë për të vërtetën, por nëse ajorrjedh nga frika nuk do të mund ta gjejmë.

Çfarëdo të punosh mbaje në mend një gjë:Nëse veprimi yt rrjedh nga frika, ti kurrë nukdo të piqesh, por ke për t’u venitur dhevdekur. Frika është shërbëtori i vdekjes.

270

Personi i pafrikueshëm ka për t’i fituar sishpërblim të gjitha dhuratat e jetës. Dheatëherë më nuk do të ketë pengesa; ato do tëthyhen nga furia e dhuratave dhe çfarëdo që të173


A jë ë h j j k k

bëjë ai do të jetë veprim i fuqisë, i pushtetit, ibesimit në vetvete – një ndjesi e pafundautoriteti.

271

Atë që duhet ta kuptosh gjithsesi është ajose ndokush mund të identifikohet me diçkaqë, për nga natyra e vet, nuk është. Në tëvërtetë tash ti je identifikuar me mendjentënde. Ti mendon se je ajo. E pikërisht nga kyidentifikim lind frika. Nëse je identifikuar memendjen, atëherë, natyrshëm, po qe se ajondalet, edhe ti ke mbaruar, nuk ekziston më.Sepse, përveç mendjes për ty nuk ekzistonasgjë tjetër.

Por realiteti është pikërisht ai se ti nuk jemendja, ti je diçka jashtë mendjes; së këndej-mi është absolutisht e domosdoshme qëmendja të ndalet, ashtu që për herë të parë dotë mund të kuptosh se ti nuk je mendja – përarsye se kur mendja ndalet, ti edhe më tutjembetesh këtu.

Mendja ka shkuar, por ti akoma je këtudhe atë me gëzimin më të madh, me lavdinëmë të madhe, me shkëlqimin më të madh, mevetëdijen më të madhe, me origjinalitetin më tëmadh.

174

OSHO

OSHO

272

E vërtetë është se ne jemi të vetmuar, sejemi të huaj – dhe bota do të ishte larg më emirë po qe se do ta pranonim këtë të vërtetëthemelore: se jemi të huaj.

E çfarë ka të keqe në atë nëse dashuroheshnë personin e panjohur? Çfarë nevojitet parase të dashurohesh në personin e panjohur? Taasgjësosh të panjohurën si të tillë?

Njëra nga bukuritë jetësore është ajo se tëgjithë ne jemi të panjohshëm, dhe nuk ekzis-ton mënyrë që ta ndryshojmë këtë realitet.Bukur është ajo që personi i panjohur të tëdashurojë, që personin e tillë ta kesh mik, setë panjohurit janë kudo në botë. Kështu e tërëbota bëhet fshehtësi – e ajo edhe është fshe-htësi.

273

Kjo është gjë e njohur: ti dashurohesh nëndonjë njeri, por nuk dashurohesh në njeriune vërtetë, porse dashurohesh në njeriun ngaimagjinata jote. Kjo është kështu derisa nuk ekaloni njëfarë kohe së bashku. Fillimisht tinga ballkoni yt e sheh ndonjë njeri, apo shkur-timisht e takon në plazh, apo mbaheni dorëpër dore në kinema dhe atëherë zë të ndjesh:175


A jë ë h j j k k

“Ne jemi të krijuar njëri për tjetrin”.Por nuk ekziston diçka e tillë si – të krijuar

njëri për tjetrin. Ti vazhdon të projektosh edhemë shumë fantazi në atë njeri – pavetëdi-jshëm. Ti krijon aurën e caktuar rreth atijnjeriu, kurse ai atë njësoj e krijon rreth teje.Çdo gjë duket sikur do të jetë përrallore, sepseti e ke bërë atë përrallore, e ke thurur meëndrra, pavarësisht realitetit. Dhe të dy për-piqeni, në të gjitha mënyrat e mundshme, tëmos ia rrezikoni njëri-tjetrit ëndërrimet.

E atëherë gruaja sillet ashtu siç burri i sajdëshiron, kurse burri sillet ashtu siç gruaja etij dëshiron. Por ti nuk mund ta bësh atë mëgjatë se disa minuta apo, megjithatë, disa orë.

Njëherë kur jeni kurorëzuar, ti ke dëshiru-ar të jetoni së bashku njëzet e katër orë në ditë.Por kjo është bërë barrë e padurueshme, sepsemë nuk mund të shtiresh se je ai që nuk je.

Kur shteron imagjinata jote mbi burrin apombi gruan, edhe sa gjatë do të mund tështiresh? Herët apo vonë kjo ka me t’u bëbarrë, e pastaj do të fillosh të hakmerresh. Dota shkatërrosh gjithë atë imagjinatë të cilënburri yt e ka thurur rreth teje shkaku se nukdëshiron më të jesh e burgosur në të; ti dësh-iron të jesh e lirë dhe të jesh vetëm e vetvetes.

E njëjta situatë është me burrin; ai dëshi-ron të jetë i lirë dhe t’i përkasë vetëm vetvetes.176

OSHO

OSHO

Dhe në këtë pasqyrohet konflikti i pandalshëmnë mesin e gjithë dashnorëve dhe në të gjithamarrëdhëniet.

274

Dashuria jep liri.Dashuria i lejon të gjitha; atë që tjetri ndjen

se do të dëshironte ta bënte, e ka të lirë tabëjë. Çfarëdo që ai ndjen – nëse ajo e bën tëlumtur – ajo është zgjedhja e tij.

Nëse e do dikë, atëherë mos u përziejë nëprivatësinë e tij. Lëre privatësinë e personit tëdashur në qetësi. Mos përpush nëpër tëvërtetën e tij.

Qëndrimi themelor i dashurisë thotë: “Unëe pranoj personin tjetër ashtu siç ai është”.Dashuria kurrë nuk tenton ta ndryshojë per-sonin e dashur sipas idesë që ai tjetri ka përtë. Mos provo ta presh atë këtu e atje dhe tafusësh në qepjen tënde – megjithëqë ai ështëfenomen i cili ndodh në çdo centimetër tëkësaj bote...

Nëse dashuron, atëherë nuk ke për të vënëkushte.

Nëse nuk dashuron, kush je atëherë ti qëtë vësh kushte?

Që të dyja rastet janë të qarta, nësedashuron, atëherë nuk bëhet fjalë për177


A jë ë h j j k k

kushtëzim. E do personin e caktuar ashtu siçështë. Nëse nuk e do, kjo po ashtu nuk ështëproblem. Ai është për ty askush dhe asgjë dheprapë nuk bëhet fjalë për kushtëzimin. Aimund të bëjë çfarëdo që të dojë.

Po qe se xhelozia zhduket dhe mbetetvetëm dashuria, do të kesh diçka të qën-drueshme dhe të çmueshme në jetën tënde.

275

Kur e ndan lumturinë tënde me dikë, moskrijo prej kësaj burg për të tjerët; veçsethjesht jepe. Mos prit as që dikush me t’upërkulur dhe falënderuar për atë se ti diçka pojep – mos prit kurrgjë për të, madje as falën-derim. Ti jep shkaku se je i tejpasur, sepsedëshiron me dhënë.

Po qe se dikush duhet të jetë falënderues,atëherë je ti falënderues ndaj personit qëdëshiron ta pranojë dashurinë tënde, i cilidëshiron ta pranojë dhuratën tënde. Ai nuk tëkushtëzon, ai ta lejon të hapesh para tij.

Dhe sa më shumë që je në gjendje tëndash, sa më shumë që je në gjendje tëdhurosh, aq më shumë ke. Në këtë mënyrëkurrë nuk ke për t’u varfëruar, nuk ke për tëkrijuar frikë të re të ngjashme me atë: “Kammundur të hup këtë apo atë”. E vërteta është,178

OSHO

OSHO

ndërkaq, se sa më shumë që humb, aq mëshumë ujë i freskët rrjedh nga burimi për tëcilin më parë nuk ke qenë i vetëdijshëm.

276

Po qe se e tërë ekzistenca është një, dhe poqe se ekzistenca brengoset mbi drurin, mbikafshët, mbi malet, mbi oqeanet – brengoset sipër më të voglën tufë të barit, ashtu edhe përyllin më të madh – atëherë kjo do të brengosetedhe për ty.

Përse të jesh posesiv? Posesiviteti shprehnjë gjë të thjeshtë – se ti nuk mund të besoshnë ekzistencë. Ti dëshiron të rregullosh mbro-jtje të veçantë për vete, siguri për veten, dhenuk mund t’i besosh ekzistencës.

Jo-posesiviteti është besim themelor nëekzistencë.

Atëherë nuk ka nevojë për posesivitet,sepse ne jemi një me ekzistencën.

277

Largoje idenë se lidhshmëria dhe dashuriajanë e njëjta gjë. Ato, në të vërtetë, janë armiq,lidhshmëria është ajo që asgjëson çdo dashuri.

Nëse e ushqen, nëse e kultivon lidhsh-mërinë, dashuria do të jetë e asgjësuar; nëse e179


A jë ë h j j k k

ushqen dhe e kultivon dashurinë, lidhshmëriado të zhduket vetvetiu.

Dashuria dhe lidhshmëria nuk janë e njëj-ta gjë; ato janë dy entitete të ndara, armiqë-sisht të orientuara njëra kundrejt tjetrës.

278

Mbaje mend njëherë e përgjithmonë rregul-lën themelore të jetës: Nëse e adhuron dikë,bëhu gati për hakmarrjen e tij një ditë.

279

Ji i vetëdijshëm dhe mos lejo që kushdoqoftë të manipulojë me ty, more sado qofshinqëllimet e tij të mira. Do të duhej ta mbroshvetveten prej aq shumë njerëzve qëllimmirë,bamirësve, të cilët pa ndalim të japin këshillatë jesh i këtillë, të jesh i atillë. Ti vetëm dëgjodhe falënderoji. Ata nuk mendojnë kurrgjë keq– por keq është ajo që bëjnë.

Dëgjoje vetëm zemrën tënde. Ajo është mësuesi yt i vetëm.

280

Njerëzit të gjykojnë dhe ti i pranon gjykimete tyre pa rezervë. Ti vuan shkaku i gjithë atyre180

OSHO

OSHO

gjykimeve, e atëherë të njëjtën gjë e bën ndajtë tjerëve; ajo lojë është bërë aq e shfrenuarsaqë i tërë njerëzimi vuan prej saj.

Po qe se dëshiron të ikësh nga çmenduria etillë, gjëja e parë të cilën duhet ta bësh ështëkjo që do të them: mos e gjyko vetveten.Pranoje shtruar mospërsosmërinë tënde,mangësitë e tua, gabimet e tua, manitë e tua.Nuk ka nevojë ta aktrosh dikë tjetër. Vetëm jiai që je, ashtu si je: “I tillë jam unë – plot frikë.Nuk guxoj të hyj në errësirë të dendur. Nukguxoj të hyj në pyll të dendur”. Çfarë ka tëkeqe në këtë? – është njerëzore të ndjesh frikë.

Njëherë kur ta pranosh vetveten, do të jeshnë gjendje t’i pranosh të tjerët, sepse do tëkesh vetë përfytyrim të qartë se ata vuajnë prejsë njëjtës sëmundje. Me atë se i pranon të tillëçfarë janë, do t’u ndihmosh që ta pranojnëvetveten.

Ti mund ta vësh në lëvizje tërë procesinduke u bërë i aftë që t’i pranosh të tjerët. Dhepër atë se dikush po i pranon, ata e mësojnëbukurinë e pranimit për herë të parë – sa paj-timtare është kjo ndjesi – dhe ata zënë t’i pra-nojnë të tjerët.

Po qe se i tërë njerëzimi do ta arrinte atënivel ku secili do ta pranonte vetveten ashtusiç është, gati se nëntëdhjetë për qind emjerimit do të zhdukej - do të mbetej pa181


A jë ë h j j k k

pikëmbështetje – dhe zemra jote do të hapejpër akordin e vet të veçantë, kurse dashuriajote do të gufonte prej tij.

281

E vërteta është gjithnjë e pastër, lakuriqe,unike.

Dhe kjo është diçka më së bukuri, sepse evërteta është esenca e vërtetë e jetës, e ekzis-tencës, e natyrës.

Përpos njeriut, askush tjetër nuk gënjen.Gjembi i trëndafilit nuk mund të gënjejë. Ai ditë lindë trëndafila; ai nuk mund të lind kumak– ai nuk mund të mashtrojë. Ai nuk është iaftë të jetë diçka tjetër përveçse ai që është.Përpos njeriut, e tërë ekzistenca jeton në tëvërtetën.

E vërteta është religjioni i gjithë universit.Atë çast kur njeriu vendos të jetë pjesë e ekzis-tencës, e vërteta do të bëhet edhe religjion i tij.

Ky është revolucioni më i madh i cili njeri-ut mund t’i ndodhë. Ky është çast lavdie.

282

Ti nuk e sheh botën ashtu si ajo është – tie sheh ashtu si ta imponon mendja jote. Gjëratë ngjashme mund të pash anembanë botës. 182

OSHO

OSHO

Njerëzit e ndryshëm janë të kushtëzuar nëmënyra të ndryshme; mendja nuk është gjëtjetër përveçse kushtëzim. Njerëzit i shohingjërat në mënyrën e cila është e kushtëzuarme vetë kushtëzimin e tyre – ai kushtëzim kri-jon koloritin e caktuar në gjërat.

Ne prodhojmë dallime; ne bëjmë që dikushtë jetë i mbiçmuar, kurse dikush i nënçmuar;burri është më i fuqishëm, gruaja më e dobët;dikush është më i mençur, dikush më budal-la. Sundimtarët kanë shpallur se ata janënjerëz të zgjedhur nga Zoti. Secili religjionshpall se librin e tij të shenjtë e ka shkruarvetë Zoti, të gjitha këto gjëra, rrena mbi rrenat,i prodhon mendja jote.

Gjithnjë derisa nuk je bërë i aftë që gjithëmendjen tënde ta veçosh anash dhe tashikosh botën drejtpërsëdrejti, pa ndërm-jetësim, nga vetëdija e pastër, nuk do të jeshkurrë i aftë ta pash të vërtetën.

Në këtë botë, nevojitet guxim i madh qëmendja të shtyhet anash. Njeriu më i gux-imshëm është ai i cili mund të shohë botën papengesat e mendjes, ashtu siç ajo në të vërtetëështë. Ajo është katërçipërisht ndryshe,pafundësisht e bukur. Në botën e tillë askushnuk është i mbirenditur dhe askush nuk ështëi nënrenditur – në botën e tillë nuk ekzistojnëdallimet. 183


A jë ë h j j k k

283

Mendimi ynë i zakonshëm është se intelek-tualët janë njerëz inteligjentë. Kjo nuk është evërtetë. Intelektualët jetojnë vetëm nga fjalët evdekura. Inteligjenca nuk guxon të veprojë nëtë njëjtën mënyrë. Inteligjenca e hedh fjalën –se fjala është kufomë – dhe merr vetëm vibrim-in e gjallë prej saj.

Rruga e njeriut inteligjent është rruga ezemrës, për arsye se zemra nuk interesohetpër fjalët; ajo interesohet vetëm për lëngun qëvjen nga ena e fjalës. Ajo nuk mbledh enë, pore pi vetëm lëngun, kurse enën e hedh në pleh.

284

Për mua, njeri religjioz nuk është ai qëështë përmbi natyrën, veçse ai që është inatyrshëm në plotësi, në tërësi, dhe i cili ehulumton natyrën në të gjitha dimensionet esaj, asgjë duke mos lënë të pahulumtuar.

285

Njeriu që jeton jetë të natyrshme arrinvdekje të natyrshme.

Vdekja e natyrshme është kulmimi i jetës ecila është jetuar natyrshëm, pa kurrfarë184

OSHO

OSHO

pengese, pa kurrfarë depresion – pikërisht nëmënyrën në të cilën jetojnë shtazët; pa kurr-farë plasaritjeje. Duhet jetuar jetën që rrjedh epranuar natyrën e cila rrymon nëpër ty pakurrfarë pengimi nga ana jote, sikur ti të mosishe, sikur jeta të ketë lëvizur nga vetvetja.

Në vend se ti ta jetosh jetën lejo që jeta tëtë jetojë ty; ti je dytësor. Kulmimi i kësaj do tëjetë vdekja e natyrshme.

Vdekja ka për të shprehur kulmimin për-fundimtar, kreshendon e jetës tënde të gjithm-barshme. Në formë të kondensuar ajo është etëra që ka qenë dashur ta jetosh.

Kështu vetëm numër i vogël njerëzish nëbotë vdesin me vdekje të natyrshme, shkakuse numër tejet i vogël njerëzish jetojnë nëmënyrë natyrore.

286

Ne i frikësohemi vdekjes shkaku se e dimëse duhet të vdesim, e nuk e dëshirojmë atë. Nenuk dëshirojmë t’i mbyllim sytë. Ne dëshiro-jmë të jetojmë në atë mënyrë që “gjithë të tjerëtle të vdesin, vetëm jo ne”. Kjo është psikologjiae zakonshme e të gjithë njerëzve: “Unë nukdua të vdes”.

Të shtrosh pyetje për vdekjen është tabu.Njerëzit bëhen të frikësuar për atë se ajo ua185


A jë ë h j j k k

përkujton vdekjen e tyre personale. Ata janëaq të përqendruar në imtësirat e tyre, kursevdekja do të mbërrijë; ata dëshirojnë t’i mba-jnë vogëlsirat e tyre që të jenë të punësuar mediçka. Kjo u shërben si strehimore; ata nukdëshirojnë të vdesin, së paku jo tash, ndoshtamë vonë: “Kur do të ndodhë, do të shohim ebëjmë”.

Duke e pranuar vetveten në tërësi, ti e pra-non edhe vdekjen; ajo është vetëm pushim.Gjithë ditën ti ke punuar, e kur ka ardhurnata, a dëshiron të pushosh apo jo? Gjumiditor të ka rinuar, të ka bërë përsëri të aftë tëpunosh më mirë, më me efikasitet. E gjithëlodhja është zhdukur dhe ti je përsëri i ri.

Vdekja e bën të njëjtën gjë, vetëm se nënivel më të thellë – ajo e ndërron trupin, sepsetashmë trupi nuk mund të rinohet vetëm meanë të gjumit të zakonshëm; ai është bërëtepër i vjetër, i nevojitet ndryshimi më drastik,i nevojitet ripërtëritja e plotë. Energjia jotejetësore kërkon trajtë të re. Vdekja ështëthjesht vetëm gjumë me të cilin mundeshlehtësisht të kalosh në trajtë të re.

287

Njeriu i cili jeton në frikë përherë fërgëllonnë zemrën e vet. Ai është përherë në kufirin186

OSHO

OSHO

për t’u çmendur, për atë se jeta është e madhe,e nëse përherë je i frikësuar, atëherë ajo ështëe mbushur me të gjitha llojet e frikës.

Ti mund ta bësh listë të madhe dhe të jeshi befasuar sesa shumë frikësime bartë në vetee akoma je gjallë. Gjithkund rreth teje ekzisto-jnë infeksione, sëmundje, rreziqe, kidnapime,terrorizëm – kurse jeta është aq e vogël. Nëfund vjen vdekja, së cilës nuk mund t’ibishtërosh. E tërë jeta jote ka për t’u bërëerrësirë.

Hidhe frikën. Ajo është rrënjosur nëndërdijen tënde qysh se në fëmijërinë tënde.Tash hidhe vetëdijshëm atë frikë dhe rritu.Atëherë jeta mund të bëhet dritë e cila depër-ton gjithnjë e më thellë ashtu siç ti piqesh.

288

Përgjegjësia nuk është lojë. Ajo është njënga mënyrat më burimore të jetesës - por edhemë e rrezikshmja, gjithashtu.

289

Për mua, mosdëgjimi është revolucion imadh. Kjo nuk do të thotë të thuash abso-lutisht JO në çdo situatë. Kjo thjesht do tëthotë të vendosësh se a vlen të bëhet diçka apo187


A jë ë h j j k k

jo, a është ajo e dobishme të bëhet apo nukështë. Kjo është marrje e përgjegjësisë mbivete.

290

Gjithnjë derisa nuk e mëson të vërtetënmbi qenësinë tënde, kurrë s’ke për ta ndjerëbekimin e madh të jetesës. Kurrë nuk do tëjesh në gjendje të ndjesh sesi të vërshon gëzi-mi i së vërtetës reale të ekzistencës.

Po qe se nuk e shijon të vërtetën, nuk do tëkesh mundësi që të lidhesh me këtë gjithësigjigante – që është shtëpia jote. Ajo ta kadhënë jetën, dhe ajo ka pritje të mëdha prejteje - se do ta zhvillosh pikën e fundit tëvetëdijesimit, sepse përmes teje ekzistencamund të bëhet e vetëdijshme.

Nuk ka mënyrë tjetër.

291

Intelekti është mendim – kurse vetëdijesimika zbuluar gjendjen pa mendime, deri në atëmasë e qetë saqë madje as një mendim nuklëviz për të krijuar shqetësim. Në këso qetësieti shpall natyrën tënde të vërtetë – ajo është epafund si qielli. Kurse njohja e saj është vërtetnjohja e diçkahi të çmueshme; çdo gjë tjetër që188

OSHO

OSHO

ke mësuar është pleh i zakonshëm. Dituria jote mund të jetë e dobishme, prak-

tike, por ajo nuk ka me të ndihmuar ta trans-formosh qenien tënde. Ajo nuk mund me tësjellë gjer tek përmbushja, gjer tek kënaqësia,gjer tek përndritja, gjer tek ajo pikë ku do tëthuash: “Kam arritur në shtëpi”.

292

Dhënia e dashurisë është përvojë e vërtetëdhe e bukur, sepse ti je perandor atëherë.Marrja e dashurisë është përvojë tepër eparëndësishme, sepse ajo është përvojë lyp-sari.

Mos u bëj lypsar!

* * *

189


A jë ë h j j k k

osho asgjemehyjnoresejeta

Documents