Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Νικήτας Καραγιάν-νης • Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώτης, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζο-νται οι: Κατερίνα Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Μαρί-να Κατσάνου, Κίκα Κυριακάκου, Κώστας Κωνσταντίνου, Βασίλης Νέδος,Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημιουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

στο M. τα φιλια επιτρεπονται

app

Αυτό που λέω πάντοτε είναι ότι σημασία δεν έχει ποιος φεύγει από μια συνοικία, σημασία έχει ποιος έρχεται. Κι αυτό γιατί το φευγιό δεν μπορείς να το σταματήσεις, ούτε καν να το αναχαιτίσεις. Θες οι οικονομικές συνθήκες, θες οι αλλαγές στον πολεοδομικό ιστό, θες οι αναχωρήσεις για τον άλλο κόσμο, κάποιοι άνθρωποι θα πάρουν δρό-μο αναπόφευκτα. Και κάποιοι άλλοι θα έρθουν να πάρουν τις θέσεις τους. Αν τις πάρουν δηλαδή, γιατί υπάρχει και η εκδοχή της ερήμωσης. Πάλι, ωστόσο, καταλήγουμε σε αυτό που λέω στην αρχή. Δεν μετράει τόσο πολύ αυτός που αποχωρεί, όσο αυτός που αφικνείται.

Βλέπε την περίπτωση του Κολωνακίου. Από τότε που κατέστη ομφαλός των Αθηνών, ως με-γάλο χωνευτήρι κατοχυρώθηκε. Ηταν εκείνο το σημείο όπου μαζεύονταν όλοι οι φρέσκοι, όλοι οι φιλόδοξοι, όλοι οι αναστατωμένοι και σαρδα-νάπαλοι της πρωτεύουσας, παρέα με τα γηραλέα φράγκα (συγχωρέστε μου την ελεύθερη μετάφρα-ση του “old money”) και τις υψηλού κύρους οι-κογένειες. Εδώ όμως, σε αντίθεση με το Παλαιό Ψυχικό και τα Ανάκτορα, υπήρχε ζωή και κίνηση, υπήρχε δράση. Δεν ήταν ποτέ το Κολωνάκι νεκρο-ταφείο ελεφάντων, ούτε εξοχή βρετανικού τύπου. Κάτω από το μπετόν, έβραζε ο τόπος.

Γιατί; Διότι το Κολωνάκι ήταν τόπος δημο-κρατικός. Πλάι στο μεγιστάνα καθότανε ο επαρχι-ώτης, κολλητά στον πολυεκατομμυριούχο η βίζιτα και μια ανάσα από τη σικάτη κυρία ο μπακαλόγα-τος. «Ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με το σατανά», που τραγούδαγε μια εποχή ο Σαβ-βόπουλος πριν τον καταπιεί ο βούρκος της ευζω-ίας. Αυτά ακριβώς τα βλαχαδερά, που γκρίνιαζε ο Ζάχος Χατζηφωτίου ότι αλλοίωναν το χαρακτήρα του Κολωνακίου, αυτά ήταν που του δίνανε σφρί-γος, που ανανέωναν την ενέργειά του, που τάιζαν με φρέσκο αίμα και φρέσκο κρέας τις ηδονές της νύχτας και της μέρας.

Πράγμα το οποίον μας τελείωσε. Αυτές τις μέρες το Κολωνάκι είναι μια συνοικία ηλικιωμέ-νων και πυροβολημένων. Γυρνάς τα βράδια στους δρόμους του και νομίζεις ότι είναι το πλοίο φά-ντασμα της ταινίας. Λείπουν οι πονηρές γωνιές με τις πριβέ απολαύσεις, λείπει ο σαματάς στα φλώ-ρικα (φλώρικα, γιατί όχι;) στέκια, λείπουν οι πα-ρέες έτοιμες για σουαρέ μέχρι πρωίας. Φύγανε οι παλαιότεροι είτε για τόπο χλοερό είτε γιατί τους βρόμισε το Κέντρο και μετακόμισαν στα Βόρεια Προάστια και οι νεότεροι είτε δεν ήρθαν ποτέ είτε προσπαθούν να ζήσουν ένα φιλήσυχο, άχρωμο, άγευστο βίο, μακριά από το φραμπαλά και τους

εκκεντρισμούς του παρελθόντος. Αχ, που ’ναι οι εποχές που έβγαζε βόλτα την κατσίκα του στη μι-κρή πλατεία ο Γεώργιος Ράλλης!

Οι μόνοι που τροφοδοτούν ακόμη με νότες δροσιάς το Κολωνάκι (εν είδει νοσοκομειακού ορού...) είναι οι Κύπριοι με τις Κυπρίες. Καταφθά-νουν μαζικά τα weekends και φροντίζουν με τα ψώνια τους, την καλή τους διάθεση και την κελαϊ-διστή τους γλώσσα να χαρίζουν ανάσες στο γκρίζο τοπίο. Τα Σάββατα στο Κολωνάκι θα είχαν ψοφή-σει μαζί με το κλίμα ευφορίας από τους Ολυμπια-κούς Αγώνες αν δεν υπήρχαν τα αδέρφια μας και οι αδερφές μας από τη μαρτυρική Μεγαλόνησο να

τα ζωντανεύουν. Και να προσφέρουν διασκεδαστι-κές στιγμές, όπως όταν ρωτάνε από πού θα πάνε για «του Γκούτσιν τις τσάντες»!

Κατά τα άλλα, νέκρα. Σκότος, μούχλα, μπίχλα που λέμε και στο χωριό μου. Ελάχιστες οι ακτίνες φωτός για την πάλαι ποτέ εκθαμβωτική συνοικία. Προσωπικά πάντως διατηρώ τις ελπίδες μου και θα συνεχίσω να τις διατηρώ, όσο θα περνάω έξω από το σπίτι ενός από τους δύο δισεκατομμυρι-ούχους της περιοχής και θα βλέπω στον απένα-ντι τοίχο αυτοκόλλητο του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πείτε μου τώρα εσείς, θα μπορούσε ποτέ να συμβεί κάτι τέ-τοιο στο Κεφαλάρι ή στην Εκάλη;

Η Αθήνα είναι μια πόλη σε σύγ-χυση. Και δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι μισοί κάτοικοί της τη βρίσκουν όμορφη και οι άλλοι μισοί άσχημη - σχηματικό το ποσοστό του διαχωρισμού. Ούτε σχετίζεται με χρονίζοντα προβλήματά της, πχ. κίνηση στους δρόμους, ελλείψεις σε θέ-σεις παρκαρίσματος, στενά πεζο-δρόμια ή ότι δεν αστράφτει από καθαριότητα, παρότι σε ορισμέ-νες τουλάχιστον περιοχές του Κέντρου φτουράει η δημοτική καθαριότητα, καθώς δεν αποτε-λούν κέντρα διερχομένων.

Είναι μια πόλη σε σύγχυση, επειδή μοιάζουν οι ίδιοι οι κά-τοικοι να μην ξέρουν ούτε ποιοι είναι, ούτε τι θέλουν από την πόλη τους. Παρακολουθούσα τις προάλλες κύριο κουστουμα-ρισμένο, γνωστή φιγούρα της γειτονιάς, που πλησίασε το αυ-τοκίνητό του, παρκαρισμένο σε γνωστό δρόμο συνοικίας του Κέ-ντρου, άνοιξε την πόρτα, έβγα-λε προσεκτικά το σακάκι του και το κρέμασε στην πλάτη της θέσης του συνοδηγού. Επιασε ένα φτερό από το πίσω κάθισμα και, κρατώντας τη γραβάτα με το ένα χέρι για να μην ακουμπήσει τη σκόνη, άρχισε επίσης πολύ προσεκτικά να ξεσκονίζει το ήδη απαστράπτον αμάξωμα. Εκανε μια περασιά, μετά μάζεψε βια-στικά τα διαφημιστικά που τε-λευταία αγκιστρώνουν οι διανε-μητές στους υαλοκαθαριστήρες, κοίταξε συνωμοτικά δεξιά αρι-

στερά και τα πέταξε στο αυλάκι του δρόμου, ενώ κάδος βρισκό-ταν στα τρία μέτρα απόσταση. Μπήκε, πάτησε γκάζι και έφυγε. Εύγε! Αυτός καθάρισε.

Αλλο παράδειγμα; Γείτονες. Με καταγωγή που την καμαρώ-νουν. Ονόματα της οικογένειάς τους που ενεπλάκησαν στο δη-μόσιο βίο τούς κληροδότησαν όχι ακριβώς πλούτο, αλλά την ευχέρεια να κινούνται στην ας πούμε «προοδευτική ελίτ» της πόλης. Η συμπεριφορά; Επαρ-χιωτών του ’50 που αγνοούν τους στοιχειώδεις κανόνες συμ-

βίωσης στις πόλεις, το σεβασμό των ωρών κοινής ησυχίας ή τη φροντίδα από κοινού με συγκά-τοικους κοινόχρηστων χώρων. Τους τελευταίους μάλιστα, τους καταλαμβάνουν σαν να τους ανήκουν, εν είδη προέκτασης της ιδιοκτησίας τους. Ισως για-τί θεωρούν ότι η «κληρονομιά» τους νομιμοποιεί συμπεριφορές τσιφλικάδων. Είναι κοινότοπο να πω ότι η πόλη είναι απλώς ο καθρέφτης μας; Κάτοικοι σε κρί-ση ταυτότητας και μια Αθήνα σε παράκρουση.

Εκοψε η ΕΡΤ τη σκηνή του φιλιού μεταξύ δύο αντρών στο “Downton Abbey”! Και, όπως μας ενημέρωσαν επισήμως, το έκαναν για να προστα-τέψουν τους ανήλικους τηλεθεατές. Oταν, λέει, η σειρά θα παίζεται αργά, σε επανάληψη, θα δείχνουν τέτοιες σκηνές (φιλιά μεταξύ αντρών)! Αλ-λιώς, θα τα κόβουν!

Καταντάει πια γραφικό να πρέπει να συζητάμε τέτοια θέματα σε μια ευρωπαϊκή χώρα το 2012. Τι ακατάλ-ληλο ή «ανήθικο» έχει ένα φιλί; Και γιατί είναι κατάλληλο το φιλί μεταξύ άντρα και γυναίκας, αλλά όχι μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου;

Εχω κάνει αυτή τη συζήτηση με φίλους γονείς πρόσφατα. Μας έλεγε μια μητέρα στην παρέα ότι δεν ήξερε πώς να απαντήσει στο γιο της που τη ρώτησε τι θα πει “gay”. Τα έχασε και της φάνηκε βουνό το να εξηγήσει τις ιδιαιτερότητες της σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανθρώπων σε ένα επτάχρονο παιδί. Την απάντηση, όμως, την έδωσε μια άλλη μητέρα που ήταν εκεί: «Μα γιατί κάνουμε δύσκολα τα πράγματα; Δεν χρειάζε-ται να αναλύσεις τέτοια θέματα. Εγώ είπα απλά στο γιο μου ότι υπάρχουν πολλών ειδών άνθρωποι. Οι περισ-σότεροι, αν είναι αγόρια, αγαπάνε τα κορίτσια και, αν είναι κορίτσια, αγαπάνε τα αγόρια. Κάποιοι είναι δι-αφορετικοί». Η κουβέντα, όπως μας διαβεβαίωσε η μητέρα, έκλεισε εκεί. Οσο πιο άνετα και φυσικά αντιμετω-πίζεις τέτοια θέματα, τόσο λιγότερα προβλήματα έχεις.

Δεν αμφιβάλλω. Είναι οι δικές μας προκαταλήψεις και φοβίες που δεν μας αφήνουν να φερθούμε φυσι-ολογικά και τρέμουμε να αντιμετωπί-σουμε -δήθεν- τα παιδιά μας. Και με τον τρόπο αυτό, κάνουμε ένα θέμα όπως η ομοφυλοφιλία να φαίνεται «ύποπτο» και «απαγορευμένο» στα μάτια των παιδιών.

Τέλος πάντων, αυτό είναι θέμα κάθε οικογένειας. Οτι θα αναλάβει ρόλο παιδαγωγού κάποιο στέλεχος της ΕΡΤ, τι να πω, δεν το περίμενα! Δεν μπορούμε να δούμε δηλαδή μια σειρά όπως την έχει φανταστεί ο δημιουργός της, επειδή πρέπει να κρίνει η ΕΡΤ αν είναι ηθικώς άμεμπτη. Αντε πάλι, πάμε μερικά χρονάκια πίσω, να ξανασυζητήσουμε τα βασικά...

Πώς να κυκλοφορείτε με μετρό και ηλεκτρικό:• Εχετε πάντα μαζί σας λεφτά για ταξί.• Τσεκάρετε αν λειτουργούν πριν από την έξοδό σας από το σπίτι. • Τσεκάρετε αν λειτουργούν σε όλο το μήκος της δια-δρομής και αν αποβιβάζουν σε όλους τους σταθμούς.• Εχετε καλού κακού μαζί σας τηλέφωνα φίλων που μπορούν να σας φιλοξενήσουν.• Αποφεύγετε να φορέσετε καλσόν ή άλλο ένδυμα που κινδυνεύει από την επαφή με καροτσάκια μικροπωλη-τών και πορτ μπεμπέ.• Δεν προτιμάτε τα χρώματα καμίας από τις γνωστές ομάδες μεσούντος του πρωταθλήματος.• Δεν εμπιστεύεστε ποτέ τις πινακίδες και τα ηχογρα-φημένα μηνύματα που δηλώνουν τις στάσεις. Ο τελευ-

ταίος που το έκανε αναζητεί ακόμα το γήπεδο Καραϊ-σκάκη στο Μαρούσι.• Δεν κάνετε χαρές στο μωρό τα κυρίας δίπλα. Τα μωρά είναι απρόβλεπτα - το ίδιο και οι γονείς τους.• Δεν τσιμπάτε στις απόπειρες επικοινωνίας του διπλα-νού, εκτός αν θέλετε οπωσδήποτε να ανταλλάξετε από-ψεις για τα εξής φλέγοντα θέματα: «Φταίνε οι Εβραίοι για το χάλι της χώρας;», «Είναι ο Τσίπρας άνθρωπος του κεφαλαίου;» κά.• Δεν ενοχλείτε τους υπαλλήλους. Για να μη σας ενο-χλήσουν και αυτοί.• Επιδεικνύετε φιλοσοφική διάθεση κάθε φορά που το μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων σάς τρώει τα λεφτά. Συμ-μετέχει στο κίνημα των «Δεν πληρώνω» με τον τρόπο του.

Φάτσες, φάτσες, φάτσες... Πολλές νεανικές φάτσες. Αν θα έπρεπε να εστιάσω σε ένα από τα θετικά ση-μεία της συζήτησης που οργάνωσε προ ημερών το Ιδρυμα Ωνάση με θέμα «Η Παγκόσμια Πόλη Σήμε-ρα» με αφορμή βεβαίως το “Re-Think Athens” (τον τρέχοντα διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που δι-οργανώνει), θα ήταν αυτό ακριβώς: το πλήθος των νέων ανθρώπων που επέλεξαν να περάσουν το απόγευμά τους στο φουτουριστικό κτίριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Εκεί, στη λεγόμενη «Μικρή Σκηνή», άνθρωποι αναγνωρισμένοι για την εξειδίκευσή τους σε ζητή-ματα αστικής ανάπτυξης (Anthony Vidler, Richard Plunz, Παναγιώτης Τουρνικιώτης, Πάνος Δραγώ-νας) έθεσαν επί τάπητος -ή ακριβέστερα επί του προτζέκτορα- τις απόψεις τους για τον επανασχεδι-ασμό της Αθήνας. Μίας παγκόσμιας μεγαλούπολης με εξίσου παγκόσμια προβλήματα, όπως χαρακτη-ριστικά ανέφερε ένας από τους ομιλητές.

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι από τις νέες και τους νέους που έσπευσαν να παραστούν σπουδάζουν ή ενδεχομένως απασχολούνται σε

τομείς που σχετίζονταν με τη συζήτηση. Κάποιοι άλλοι, πάλι, ίσως και να μπήκαν στο κτίριο της Συγγρού απλά και μόνο από λαχτάρα για το όρα-μα που εκπορεύεται από το μεγαλόπνοο αυτό σχέδιο. Αυτό που ισχύει για όλους, όμως, είναι το εξής: είτε ως οι αυριανοί αρχιτέκτονες και πο-λιτικοί μηχανικοί που θα συμβάλλουν στο χτίσι-μο της νέας Αθήνας, είτε ως οι πολίτες που θα

«περπατήσουν» και θα βιώσουν κάποτε τα όσα προβλέπουν τα υπό κατάθεση αρχιτεκτονικά σχέ-δια, ξόρκισαν με τη συμμετοχή τους μία επίκαιρη φοβία. Η οποία δεν είναι άλλη από την πιθανό-τητα να παραμείνει το εν λόγω project μία ακόμη αρχιτεκτονική μακέτα-φάντασμα που θα σκεπα-στεί από τη μοκέτα της οικονομικής κρίσης.

Ενας χρόνος ζωής για μια ομάδα στο Facebook δεν είναι λόγος για να το γιορτάσει κανείς. Είναι όμως και με το παραπάνω όταν μιλάμε για το «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα». Δεν είναι υπέρ καμίας ομάδας να αναφέρει ότι αριθ-μεί πάνω από 5.300 μέλη (όπως το «Κάθε Σάββατο»), αλλά στη συγκεκριμέ-νη περίπτωση έχει μια σημασία, καθώς η ομάδα αυτή χρησιμοποιεί απλώς το Facebook για να κανονίζει τις πολλές, πυκνές, συναρπαστικές ζωντανές συναντήσεις της.

Είναι φορές, δεν το κρύβω, που σε κάποιες από τις συναντήσεις μας, που μπορεί να είναι μία αρχαιολογική ξενάγηση στο Θέατρο του Διονύσου ή στο Τατόι, στην Αρχαία Αγορά, στη Βουλή ή στο Αρχαιολογικό Μουσείο, κοιτάω σαν «τρίτος» αυτό το πολύχρωμο, ζωηρό πλήθος με τους δεσμούς φιλίας πια, και καμαρώνω. Ηταν μια ιδέα που ξεπήδησε τον Οκτώβριο του 2011, όταν αισθάνθηκα ότι έπρεπε κάτι να κάνω για να συμβάλω κατά της ερήμωσης του αθηναϊκού κέντρου. Εφτιαξα την ομάδα χωρίς να έχω πολλές προσδοκίες. Τρεις μήνες μετά τόλμησα την πρώτη μας συνάντηση. Ηταν Ιανουάριος του 2012. Από τότε βρισκόμαστε ανελλιπώς δύο και τρεις φορές την εβδομάδα και έχουμε γνωρίσει τόπους και ανθρώπους στην «άγνωστη» Αθήνα!

Το μεγαλύτερο κέρδος, ωστόσο, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις που καλ-λιεργούνται μέσα από τη διαφορετικότητα και την ανάγκη να μοιραστούμε εμπειρίες και να αποκτήσουμε κοινά βιώματα στην αγαπημένη μας πόλη. Τα γενέθλια αυτής της μεγάλης αγκαλιάς φίλων -γιατί αυτό είναι το «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα», φίλοι που γίνονται συνειδητοί πολίτες- τα γιορτάζου-με με μία συναυλία στις 20 Οκτωβρίου στην όμορφη, ιστορική αίθουσα του Παρνασσού, όπου η Εφη Αγραφιώτη θα παίξει στο πιάνο κλασικά κομμάτια (το ρεσιτάλ απευθύνεται σε όλους), αλλά και με μία μεγάλη ομαδική εικα-στική έκθεση με εκλεκτούς καλλιτέχνες στην Αίθουσα Τέχνης Καπλανών 5.

Ενας χρόνος με το «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Εμαθα για τον εαυτό μου μέσα από τη δημιουργική συνύπαρξη

με δεκάδες νέους φίλους και είδα την Αθήνα με ανανεωμένη αγάπη. Αν υπάρχει ένα κέρδος, είναι η γνώση ότι δίπλα μας έχουμε ανθρώπους τους οποίους λαχταράμε να συναντήσουμε και πάλι. Ετσι, θα ζήσει η Αθήνα. Ετσι, θα ζούμε ζωές που αξίζουν να τις ζούμε.

Κατεξοχήν λογοτεχνικός μήνας ο Οκτώβρι-ος, την προηγούμενη εβδομάδα το Νόμπελ (το οποίο λόγω της χαμηλής δημοφιλίας του νικη-τή ήδη κάπως ξεχάστηκε), τώρα το Μπούκερ. Το δεύτερο ίσως πιο αναγνωρίσιμο λογοτεχνι-κό βραβείο απονεμήθηκε (για δεύτερη φορά μάλιστα) στη Βρετανίδα Χίλαρι Μάντελ για το καινούργιο της μυθιστόρημα “Bring up the bodies”. Το εντυπωσιακό με το Μπούκερ είναι το πόσο πολύ αυξάνει τις πωλήσεις των νικη-τών (καμιά φορά ακόμα και των υποψηφίων). Από το 2009 και μετά, όταν η Μάντελ κέρδισε για πρώτη φορά το βραβείο με το “Wolf Hall”, οι πωλήσεις της ανέβηκαν κατά 900%.

Στη λογοτεχνική Ελλάδα απονέμονται δεκά-δες βραβεία, κάποια εκ των οποίων με ένα σχε-τικό κύρος, κανένα όμως αρκετά ισχυρό ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει μια αναγνωστική μόδα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό είναι ένα εμπορικού τύπου ελάττωμα και ότι στο κάτω κάτω δεν είναι κάτι πολύ σημαντικό -και όντως δεν είναι-, υποδηλώνει όμως τη διαστρεβλωμέ-νη αντίληψη που έχουμε για τη λογοτεχνία ως κάτι που, για να διατηρήσει μια ποιότητα, οφεί-λει να μένει και λίγο στο περιθώριο.

Γενικότερα, βέβαια, έχουμε μια περίεργη αντίληψη για την τέχνη στην Ελλάδα. Η ιστορία του κομμένου ομοφυλοφιλικού φιλιού στη βρε-τανική σειρά “Downton Abbey” που προβάλ-λεται από την κρατική τηλεόραση είναι πάνω από όλα αυτό: μια απόδειξη για την πολιτιστική μας ελαφρότητα. Επειδή το συγκεκριμένο περι-στατικό τοποθετείται σήμερα, το 2012, εν μέσω λοιπών παράλληλων σεμνότυφων και επικίν-δυνων πράξεων, αποκτά και άλλες διαστάσεις. Στην πραγματικότητα όμως κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να έχει γίνει οποιαδήποτε άλλη στιγ-μή και θα παρέπεμπε μόνο στην ανοησία, την αμάθεια και την κακή μας αισθητική.

Υπάρχουν ωστόσο και οι αντιρρήσεις. Υπάρ-χει ο αντίλογος. Δεν είναι τα πάντα μαύρα, δεν είναι όλα προβληματικά. Υπάρχουν στιγμές που η αθηναϊκή κοινωνία κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Υπάρχουν πολλές καλλιτεχνικές εστίες με ουσιαστικό περιεχόμενο, υπάρχουν πρωτοβουλίες με ποιότητα. Πολλά μπράβο, επί τη ευκαιρία, στον εκδοτικό οίκο του Μεταιχμί-ου, που μετά τον Τζο Νέσμπο έφερε στην Αθήνα και τον Αρνε Νταλ, δύο δηλαδή από τους σημα-ντικότερους ενεργούς μυθιστοριογράφους στο χώρο του αστυνομικού βιβλίου, προσφέροντας στους πολυάριθμους Αθηναίους αναγνώστες τους δύο όμορφες λογοτεχνικές βραδιές.

Για μία ακόμη φορά, το... Boss παίρνει την κι-θάρα του και βγαίνει στη σκηνή για να τρα-γουδήσει για ιερό σκοπό: την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα. Και δεν αναφέρομαι προφα-νώς στο δικό μου φανταστικό αφεντικό, αλλά στον Μπρους Σπρίνγκστιν. Προς το παρόν, ο θρυλικός τραγουδιστής έχει στο ενεργητικό του μία νίκη και μία ήττα: τάχθηκε στο πλευρό του Τζον Κέρι το 2004 και έχασε από τον Τζορτζ Μπους τον Νεότερο σε μία μνημειώδη ένδειξη μαύρου χιούμορ από τους Αμερικανούς, αλλά συντάχθηκε με τον Ομπάμα το 2008 και πήρε το αίμα του πίσω.

Ο Σπρίνγκστιν αρχικά είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στην προεκλογική καμπάνια του

απερχόμενου προέδρου, δηλώνοντας ότι το πολιτικό κεφάλαιο μειώνεται όσο περισσότερο το χρησιμοποιείς. Αλλωστε, το να υποστηρίξεις έναν πρόεδρο που σε έχει απογοητεύσει δεν είναι και τόσο αναζωογονητικό, όπως επισημαί-νει ο Dorian Lynskey του “Guardian”. Παρόλα αυτά, το «αφεντικό», βλέποντας ότι η εκστρατεία του Ομπάμα έκανε κοιλιά, αποφάσισε να δώσει τη σπίθα που χρειαζόταν. Και αν τελικά στις εκλογές του Νοεμβρίου επικρατήσει ο «άλλος τύπος», ο Σπρίνγκστιν είναι αρκετά μυαλωμένος για να μην το πάρει προσω-πικά. Αλλωστε, εκτός από την τέχνη, έχουν πέσει και εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στον προεκλογικό αγώνα και των δύο υποψηφίων.

Ο τίτλος δεν αφορά τον αμερικανικό παράδεισο των τεχνολογικών (και όχι μόνο) start-ups, την πασίγνωστη Σίλικον Βάλεϊ. Αφορά μια άλλη... κοιλάδα καινοτομίας και επιχειρηματικότητας, αυτή που πολύ εύστοχα ο “Economist” χαρακτηρίζει με ένα λο-γοπαίγνιο “Chilecon Valley”. Ο,τι δεν μπόρεσαν να πετύχουν άλλες χώρες, τη δημιουργία δηλαδή ενός «γιγαντιαίου τεχνολογικού εργαστηρίου» που θα συγκεντρώνει λαμπρά επιχειρηματικά και τεχνολο-γικά μυαλά από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, το κατάφερε εν τέλει η Χιλή.

Και το κατάφερε εκμεταλλευόμενη το αδύναμο σημείο της Σίλικον Βάλεϊ, δηλαδή το πολύπλοκο μεταναστευτικό σύστημα των ΗΠΑ. «Από τη στιγμή που η χώρα της επιχειρηματικής ελευθερίας διώ-χνει τους επιχειρηματίες, η Χιλή τους καλωσορί-ζει», αναφέρει ενδεικτικά το άρθρο, το οποίο υπερ-τονίζει τις δυσκαμψίες στο αμερικανικό σύστημα χορήγησης βίζας, το οποίο έχει αποτρέψει πολλούς αλλοδαπούς από το να καταστρώσουν τα επιχειρη-ματικά τους σχέδια στις ΗΠΑ. Στην αντίπερα όχθη, το πρόγραμμα “Start-Up Chile” επιλέγει υποσχόμε-νες start-ups, παρέχοντας στους ιδρυτές τους 40.000 δολάρια και ένα χρόνο διαμονή στη Χιλή, στην οποία καλούνται να έρθουν για να υλοποιήσουν τις ιδέες τους. Από το 2010, περίπου 500 εταιρείες και σχεδόν 900 επιχειρηματίες από 37 χώρες έχουν συμμετάσχει στο πρόγραμμα, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως οι εισαγόμενες ιδέες δια-χέονται και ενισχύουν τα σχέδια και των ντόπιων νέων επιχειρηματιών. Είδηση αφιε-ρωμένη σε όσους πιστεύουν ότι οι πολιτικές λιτότητας αποτελούν πανάκεια...

ι

ή

Εχοντας πραγματοποιήσει δέκα άλματα με αλεξίπτωτο από ύψος 400 περίπου μέτρων, ένιωσα πραγματικά ασήμαντος διαβάζο-ντας και βλέποντας όσα πέτυχε με το άλμα του από τη στρατό-σφαιρα ο τρελός Αυστριακός της ομά-δας της Red Bull (έγραψα το σχόλιο δήθεν για να δείξω μετριοφροσύνη, αλλά στην ουσία ήθελα να βγάλω και εγώ το ψώνιο μου...).

Ο 43χρονος Felix Baumgartner, λοιπόν, επιβιβάστηκε σε μία κάψου-λα, την οποία ένα μπαλόνι γεμάτο ήλιο ανέβασε 39 χλμ. πάνω από την επιφάνεια της γης. Από εκεί, όπως φαίνεται και στις φωτο-γραφίες του γαλλικού ειδησε-ογραφικού πρακτορείου AFP, άνοιξε μια πορτούλα, βούτηξε στο κενό και, αφού πραγματο-ποίησε ελεύθερη πτώση που διήρκεσε 4 λεπτά και 20 δευτε-ρόλεπτα, άνοιξε το αλεξίπτωτο και προσγειώθηκε στο έδαφος (συνολικά παρέμεινε στον αέρα για εννέα λεπτά). Είναι δε χαρα-κτηριστικό πως η ταχύτητα της πτώσης του έφτασε τα 1.394 χλμ./ώρα. Εχοντας πραγματοποι-ήσει 2.500 άλματα στην καριέρα του, ο ίδιος ανέφερε σε συνέντευξη Τύπου: «Οταν στεκόμουν εκεί, στην κορυφή του κόσμου, ένιωσα ταπει-νός. Δεν σκεφτόμουν πλέον την κα-τάρριψη των ρεκόρ, ούτε τη συλλογή επιστημονικών δεδομένων. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το να γυρίσω πίσω ζωντανός».

Πριν από μερικά χρόνια έπαιρνα κάθε πρωί το Τρόλεϊ 6 από την Αχαρνών μέχρι την Ιπποκράτους. Ζούσαμε τότε στην εποχή της ανεμελιάς και πιστεύ-αμε ότι η Χρυσή Αυγή υπήρχε μόνο στην Αχαρνών και εκεί έκανε και τους τσαμπουκάδες της. Οι φίλοι μας των άλλων περιοχών μάς θεωρούσαν απλώς άτυχους.

Σε αυτό το τρόλεϊ, που γέμιζε κάθε πρωί μετα-νάστες μικροπωλητές με καρό τσάντες, είχαμε δει πολλά. Ξυλοδαρμούς, αυτοδικίες, ρατσιστικά περι-στατικά χωρίς όρια και μοιρασμένα λεωφορεία σαν την Αμερική του ’50 - μπροστά οι λευκοί, πίσω οι μαύροι.

Σήμερα όλα αυτά μου φαίνονται σχεδόν αθώ-ες εικόνες. Γιατί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μεταμορφωθήκαμε σε μακρυχέρηδες. Οι δημόσι-οι ξυλοδαρμοί με τον κόσμο δίπλα να παρατηρεί αδιάφορα και να επευφημεί μερικές φορές είναι καθημερινό φαινόμενο. Προχθές στο ίδιο τρόλεϊ, το οποίο πήρα ύστερα από πολλά χρόνια, το το-πίο ήταν διαφορετικό. Εξαφανισμένοι οι μαύροι μικροπωλητές, αλλά οι επιβάτες πιο θυμωμένοι από ποτέ. Ετσι στη στάση Πολυτεχνείο κατέβασαν άρον άρον έναν επίδοξο πορτοφολά και τον έκα-ναν «μαύρο στο ξύλο» - για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που μοιάζει μάλλον ατυχής. Ακόμα θυ-μωμένοι αλλά φρέσκοι ξανανέβηκαν στο τρόλεϊ και η διαδρομή συνεχίστηκε κανονικά με τη μικρή βουλή-πλήρωμα να οργιάζει φωνάζοντας μέχρι την αφετηρία. Ξενόφοβοι; Οχι. Απλώς έξαλλοι και ενα-ντίον πάντων.

Οι χρυσαυγίτες έδωσαν το καλό παράδειγμα του «ρίξε τη σφαλιάρα» και τα κοπάδια ακολουθούν, εκτονώνοντας το θυμό της βρόμας, της μιζέριας, της ανεργίας και της φτώχιας μας. Κάθε μέρα ξύλο, όλο και περισσότερο. Ποιος θα μιλήσει πρώτος;

Οδηγέ, κάνε μια στάση να κατέβω...

*Αθή

να ε

ίναι

μόν

ο ο

δακτ

ύλιο

ς

Ασχοληθήκαμε όλοι επισταμένως με το κομ-μένο φιλί στο “Downton Abbey”. Προφα-νώς σωστά επικρίθηκε η αφελής αυτή λογο-κρισία. Και ορθώς η ΝΕΤ κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις. Ας δούμε όμως ποιοι επικρίνουν τη δημόσια τηλεόραση. Οσα προβλήματα και αν έχει η ΕΡΤ, δεν μπορεί σίγουρα να κατη-γορηθεί για πρόγραμμα χαμηλής ποιότητας. Οι επικριτές της ιστορίας με το κομμένο φιλί εργάζονται στη συντριπτική πλειονότητά τους σε τηλεοπτικούς σταθμούς οι οποίοι προβάλ-λουν (με ελάχιστες εξαιρέσεις) από το πρωί ως το βράδυ τούρκικα σίριαλ και τα γνωστά κουτσομπολίστικα σόου. Επικρίνουν δηλαδή την πολιτική σειρών ενός σταθμού που έχει επιλέξει να προβάλλει ευρωπαϊκά σίριαλ, από την Αγγλία και τη Δανία. Προτιμούν δηλαδή τον Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή από τη Μάγκι Σμιθ και τον Τζέρεμι Αϊρονς.

Η συζήτηση περί πολιτισμικού αυτοπροσ-διορισμού ενός εκάστου Ελληνα είναι μια τε-ράστια συζήτηση. Ωστόσο, ας δούμε τι κάνει εν καιρώ κρίσης ένας ιδιωτικός σταθμός και τι η ΕΡΤ. Ο ιδιωτικός σταθμός, ο οποίος για 20 χρόνια έχει προβάλει κατά κόρον δακρύβρε-χτα σίριαλ της πλάκας, στρέφεται στην τουρ-κική αγορά από την οποία «ψωνίζει» σε τιμές καλαθιού πάμφθηνα σίριαλ με μοναδικό όρο να μη μεταγλωττίζονται τα επεισόδια, αλλά να υποτιτλίζονται. Κλείνουν έτσι με άφθονο υλικό σημαντικές ζώνες τηλεοπτικής προβολής. Τις όποιες ποιοτικές εκπομπές δημοσιογραφικής έρευνας τις ξαποστέλνουν στη μεταμεσονύκτια ζώνη. Για ντοκιμαντέρ ή προβολές επιμορφω-τικού χαρακτήρα ούτε λόγος. Το τηλεοπτικό σκουπιδαριό κυριαρχεί.

Ολοι αυτοί οι λόγοι, λοιπόν, υπογραμμί-ζουν γιατί μια δημόσια τηλεόραση είναι απα-ραίτητη. Διότι, απαλλαγμένη από το κακώς εννοούμενο εμπορικό κριτήριο, μπορεί να αποτελεί μια τηλεοπτική ζώνη υψηλής ποιό-τητας, σχεδόν όαση σε ένα τηλεοπτικό τοπίο το οποίο είναι πραγματικά θλιβερό. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι η ΕΡΤ μπορεί να εξακο-λουθεί να λειτουργεί υπό το σημερινό καθε-στώς εναλλαγής ρόλων των δημοσιογράφων ανάλογα με την εκάστοτε κυβέρνηση. Οσοι θεωρούν ότι η ΕΡΤ επιβαρύνει δυσανάλογα τον προϋπολογισμό και πρέπει να κλείσει, ας αναλογιστούν αν προτιμούν να κάνουν κάθε βράδυ παρέα με τον Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρε-πή ή με τη Μάγκι Σμιθ.

Την αποτυχία της κυβέρνησης Ομπάμα να διαχειριστεί αλλά και να στηρίξει την Αραβική Ανοιξη, παρά τις αρχικές προσδοκίες που υπήρχαν για μια αλλαγή της αμερικανικής εξω-τερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, επισημαίνει o γνωστός Πακιστανός δημοσιογράφος Αχμέτ Ρασίντ σε πρόσφατο κομμάτι του για τη διαδικτυακή έκδοση των “Financial Times”.

Εξι μόλις μήνες μετά την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου, ο Μπαράκ Ομπάμα βρέθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, με σκοπό να μιλήσει για τη νέα αρχή που θα έπρεπε να γί-νει στις σχέσης του Αραβικού Κόσμου με τις ΗΠΑ, την ανάγκη να καταπολεμηθούν η βία και ο θρησκευτικός φανατισμός, και να ζητήσει από Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς να βρουν τρόπο για ειρηνική συμβίω-ση. Η ομιλία αυτή προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού στον Αρα-βικό Κόσμο και την προσδοκία για την τελική εξομάλυνση των προβλημάτων στις σχέσεις Αρά-βων και ΗΠΑ.

Οπως, όμως, σημειώνει ο κ. Ρασίντ, η πραγματικότητα δεν ανταποκρίθηκε στις εξαιρετικά αυξημένες αυτές απαιτήσεις, ιδιαίτερα μάλιστα σε μια περί-οδο που το αίτημα για εκδημο-κρατισμό και εκσυγχρονισμό των αραβικών κοινωνιών εκ-δηλώθηκε ανοιχτά, με τις εξε-γέρσεις της Αραβικής Ανοιξης σε Αίγυπτο, Τυνησία και Λιβύη. Ακόμη και στο Πακιστάν, όπου λόγω του πολέμου στο γειτονικό Αφγανιστάν η παρουσία και εμπλοκή των ΗΠΑ είναι πολύ πιο έντονη και συστηματική, οι σχέσεις της υπερδύναμης με τις λιγοστές δυνάμεις που επιδιώκουν τον προσανατολισμό της χώρας μακριά από τους Ταλιμπάν είναι στο χειρότερο δυνατό σημείο τους.

Πάντως, ακόμη και με δεδομένη την αποτυχία του Προέδρου Ομπάμα να ανταπο-κριθεί στις προσδοκίες του Αραβικού Κόσμου κατά την πρώτη του θητεία ως Πρόεδρος, ο κ. Ρασίντ δεν παραλείπει να τονίσει πως μια πιθανή εκλογή Ρόμνεϊ στο Οβάλ Γραφείο θα αποτελέσει σχεδόν σίγουρα καταστροφή, με δεδομένη την ολοένα και αυξανόμενη ένταση στις σχέσεις Ιράν και Ισραήλ και την απειλή ενός νέου πολέμου στη Μέση Ανα-τολή να φαντάζει κάθε μέρα και πιο πιθανή.

Πριν από μερικές δεκαετίες, ήταν το τρίπτυχο “Sex, Drugs and Rock ’n’ Roll” που συνάρπαζε και καθόριζε τη στάση ζωής και συμπεριφοράς των Rolling Stones. Σήμερα, φαίνεται πως το τρίπτυ-χο αυτό έχει εξελιχθεί για το συγκρότημα-μύθο στο πολύ πιο απλοϊκό “Money, Money and More

Money”. Ποιος να τους κατηγορήσει όμως; Πρέ-πει και αυτοί να εξασφαλίσουν τους απογόνους που θα αφήσουν πίσω οσονούπω...

Αναφέρομαι, φυσικά, στην είδηση που κυ-κλοφόρησε σχετικά με τις τιμές των εισιτηρίων για τις τέσσερις συναυλίες των Rolling Stones σε Βρετανία και Αμερική, με την ευκαιρία της συ-μπλήρωσης μισού αιώνα από τη δημιουργία τους. Είναι χαρακτηριστικό πως τα εισιτήρια για τη συ-ναυλία που θα διεξαχθεί τον επόμενο μήνα στη London’s O2 Arena θα κοστίζουν 1.140 λίρες για τους VIP της πρώτης σειράς. Η μπάλα δεν παίρνει μόνο τους «τσεπάτους», αλλά και τα μπατιράκια

που θα σπεύσουν να αγοράσουν τα φθηνά εισιτήρια, τα οποία κοστίζουν 106 λίρες. Οπως πολύ εύστοχα και δηκτικά παρατηρεί η ηλεκτρονική έκδοση της “The Telegraph”: «Οι 106 λίρες είναι μεγαλύτερο ποσό από αυτό που είχε πληρωθεί η μπάντα για την πρώτη της εμφάνιση 50 χρόνια πίσω, το οποίο ανερχόταν σε 88 σημερινές λίρες»...

«Eπιτέλους! Εφτασε η ώρα να ξυπνήσει ο κόσμος από το λήθαργο και να δει το φως του rock ’n’ roll!» φωνάζουν οι The Boogie Reverends -δηλαδή οι δύο djs, o Μάνος και ο Κώστας- και μας καλούν στο πρώτο τους ολονύκτιο κήρυγμα στο Blue Fox (Ασκληπιού 91, Εξάρχεια) το Σάββατο 20 Οκτωβρίου από τις 10:30 και μετά.

Rock ’n’ roll, swing, boogie woogie, doo wop, κατά συνέπεια πολύς χορός πε-ριμένει τους καλεσμένους, μαζί με εκπλή-ξεις, όπως το μοναδικό CD compilation που έχουν ετοιμάσει οι δυο τους ειδικά για να το χαρίσουν εκείνο το βράδυ σε 50 τυχερούς, αλλά και ένα μεγάλο δώρο από το Retrosexual Vintage Shop.

«Με τη μου-σική αυτή άρχισα να ασχολούμαι πριν από οκτώ χρόνια περίπου, όταν ένας φίλος μού μίλησε για τη δεκαετία του ’60. Σιγά σιγά α ν α ρ ω τ ή θ η κ α πώς ξεκίνησαν όλα αυτά και τι γινόταν πιο πριν. Ετσι ξεκίνησα να ακούω blues, όπως John Lee Hooker, Muddy Waters, Sonny Boy Williamson, Little Walter. Και όσο πιο πίσω πήγαινα στις δεκαετίες, τόσο πιο ενδιαφέρον γινόταν το πράγμα», λέει ο Κώστας σχετικά με το πώς άρχισε να ασχολείται με αυτή τη μουσική.

«Εμένα το μικρόβιο μου μπήκε πριν από αρκετά χρόνια», λέει με τη σει-ρά του ο Μάνος, «στα μετεφηβικά χρό-νια, όταν αγόρασα ένα δίσκο του Nick Cave με διασκευές (το ‘Kicking against the pricks’). Τότε έψαξα τα κομμάτια αυτά στις αρχικές τους εκτελέσεις και οδηγήθηκα στα blues και στην country και από εκεί στο rock ’n’ roll και το rockabilly. Για πολύ καιρό κόλλησα με τις έγχρωμες rock ’n’ roll φωνές, οι οποίες με τη σειρά τους με οδήγησαν στη soul και στο πρώιμο r’n’b».

Με αυτά τα λόγια και πολλές υπο-σχέσεις θα μας περιμένουν στο ιστορι-κό μαγαζί της Ασκληπιού, «την ευλογη-μένη αυτή εκκλησία του rock’n’roll». Θα λείπετε;

H Eλένη Τζαβάρα είναι η Etten. Eχει σπουδάσει γραφι-στική και έχει ασχοληθεί με την ενδυματολογία, το styling και το σχεδιασμό θεατρικού κοστουμιού, χωρίς όμως ποτέ να εγκαταλείπει τη μουσική. Επειτα από επτά χρόνια συνερ-γασίας με το συγκρότημα των Film, το 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ της “I know you’re behind me but I’m not scared” και τρία χρόνια αργότερα επιστρέφει με νέα δισκογραφική δουλειά υπό τον τίτλο “Lappuggla”. Η lappuggla είναι ένα είδος κουκουβάγιας που ζει στο Βόρειο Ημισφαίριο και σε πολλές περιοχές τη φωνάζουν «Φάντα-σμα του Βορρά». Τέτοιους μύθους ξεδιπλώνει η Etten μέσα από τα τραγούδια της νέας της δουλειάς, μια σειρά από πα-ραμύθια -δικές της δημιουργίες από τη σύλληψη μέχρι την

παραγωγή- με ηλεκτρονικό ήχο, αλλά και όργανα όπως το σαντούρι ή η άρπα. Ο δίσκος θα κυκλοφορή-σει σε special edition CD και digital album από την Inner Ear τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου, ενώ είναι ήδη διαθέσιμος για προπαραγγελίες στη σελίδα της εταιρείας (inner-ear.gr).

Ο νεαρός τραγουδοποιός Αγγελος Κυπριανός (Remi) έχει ήδη δύο δίσκους στο βιογραφικό του. Το “Street serenade” και το “The gospel of the road”, οι οποίοι μαζί με διασκευές από Bob Dylan, Leonard Cohen, Tom Waits, Pink Floyd, Eddie Vedder, Damien Rice, Johny Cash διαμορφώνουν στις ζωντανές εμφανίσεις του ένα πρόγραμμα γεμάτο ενδιαφέροντα περάσμα-τα. Αύριο, Σάββατο 20 Οκτωβρίου, θα μοιραστεί τη σκηνή του Πολυχώρου Χυτήριο (Ιερά οδός 44, Κεραμεικός) με μέλη του συγκροτήματος Melios Balkana Mama, που θα δώσουν το πα-ρόν με ένα ακουστικό brass trio, παίζοντας τραγούδια από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, διάφορους παραδοσιακούς και βαλκανικούς ήχους και όχι μόνο. Τα εισιτήρια κοστίζουν μόλις 5 ευρώ και το live ξεκινά στις 10 μμ.

Ο Φωτης Σιώτας (βιολί, βιόλα, αναλογικά πλήκτρα) και ο Κώ-στας Παντέλης (ηλεκτρική κιθάρα) βρίσκονται πίσω από το project Sancho 003, που έκλεψε τις εντυπώσεις μας με το “Crime taxim” του από το άλμπουμ “We buy gold”, που κυκλοφόρησε το 2009 από την Quetempo. Τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, οι δυο τους έφτιαχναν τη μουσική για τις παραστάσεις της ομάδας χο-ρού Sinequanon. Παράλληλα, ετοίμαζαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο ”Muzga”, που κυκλοφορεί πλέον από την Inner Ear. Τα εννέα τραγούδια του εξαιρετικού αυτού δίσκου μαζί με παλαιότερα θα μας τα παρουσιάσουν τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου στο Six d.o.g.s (Αβρα-μιώτου 6-8, Μοναστηράκι). Εκτός από τους Sancho 003, θα βρίσκεται στα κρουστά το νέο μέλος του σχήματος, ο Σωτήρης Ντούβας. Η είσοδος κοστίζει 5 ευρώ και η συναυλία ξεκινά στις 9:30 μμ.

Δέκα διαφορετικές τρυφερές εμπειρίες, δέκα βράδια Πέ-μπτης, από αυτή την εβδομάδα μέχρι και τις γιορτές, προ-σφέρονται σε όσους αποφασίσουν να βρεθούν στην Πλάκα, στην μπουάτ Απανεμιά (τέρμα Μνησικλέους & Θόλου 4). Στην ιστορική μπουάτ, που το ’60 και το ’70 φιλοξένησε το νέο κύμα, θα βρίσκεται ο Κ. ΒΗΤΑ για να παρουσιάσει τη μουσική του με ένα ακουστικό μουσικό σύνολο. «Είναι κάτι καινούριο, γιατί δεν έχω ποτέ βρεθεί εκτεθειμένος σε τόσο μικρή απόσταση με τους φίλους της μουσικής μου», λέει ο ίδιος. Μαζί του θα βρίσκονται η Lia Hide στο πιάνο και στη φωνή και οι Φώτης Καραογλάνης και Δημήτρης Πατρίκιος στις ακουστικές κιθάρες. Κράτηση μπορείτε να κάνετε στο τη-λέφωνο 210-3248580. Οι συναυλίες θα αρχίζουν στις 9:30.

-

λ

ή

Iσως το όνομά του να μη λέει πολλά στους περισσότερους. Ο Χάρι Σαββίδης όμως ήταν ένας από τους εκλεκτούς ομογενείς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και ένας από τους ση-μαντικότερους διευθυντές φωτογραφίας του american cinema την τελευταία 20ετία.

Ο αιφνίδιος και πρόωρος χαμός του την περασμένη εβδομάδα, σε ηλικία μόλις 55 ετών, αφήνει ένα πραγματικά δυσαναπλήρω-το κενό. Ο άνθρωπος που φώτισε μοναδικά το... σκοτάδι του “Elephant” του Γκας Βαν Σαντ, χάρισε στο “Zodiac” του Φίντσερ και στο “Milk” του Βαν Σαντ την αυθεντι-κή vintage ατμόσφαι-ρά τους, πάντρεψε εμπνευσμένα πραγματι-κότητα και ψευδαισθή-σεις στο “The Game” και μας άφησε άφωνους με την απαράμιλλη αισθητική αυτού του σα-γηνευτικού εναρκτήριου μονοπλάνου στο “Birth”, δεν μένει πια εδώ.

Ξεκίνησε την καριέρα του από τα fashion shows στο Μιλάνο και στο Παρίσι, ενώ στο βιογραφικό του συναντάμε και ξεχωριστές συνεργασίες σε βιντεοκλίπ της Μαντόνα και των REM. Το πραγματικό πεδίο δράσης του, όμως, ήταν ανέκαθεν το σινεμά, στο οποίο και μεγαλούργησε. Συνεργάστηκε με σπουδαί-ους σκηνοθέτες, όπως ο Φίντσερ, ο Βαν Σαντ, o Ρίντλεϊ Σκοτ, ο Τζέιμς Γκρέι και η Σοφία Κόπολα, με την οποία έμελλε να δουλέψει και στο «κύκνειο άσμα» του, το “The Bling Ring”, που θα δούμε στις αίθουσες μέσα στο 2013.

«Δεν μπορείς ποτέ να κάνεις μια ταινία να μοιάζει υπέροχη αν προσπαθείς να την κάνεις να μοιάζει υπέροχη», είχε δηλώσει σε μία από τις συνεντεύξεις του. Ισως εκεί να βρισκόταν και το μυστικό του. Ο Σαββίδης φώτιζε φυσικά, όχι επιτηδευμένα. «Κινημα-τογράφησε με φιλμ. Ετσι έμαθα ως βοηθός. Μόνο αν μάθεις να εμφανίζεις φιλμ γνωρίζεις πώς να φωτίσεις μια ταινία. Μην ασχολη-θείς με την τεχνική πλευρά της διεύθυνσης φωτογραφίας. Μάθε την και μετά πέτα τη στα σκουπίδια», προέτρεπε τους νεότερους.

Προσωπικά, θα τον θυμάμαι πάντα για εκείνα τα αριστουργηματικά φωτισμένα κά-δρα του στο “Gerry” του Βαν Σαντ, που ήταν βυθισμένα στη σιωπή με φόντο τους αμμό-λοφους της ερήμου, καθώς η μέρα έδινε τη θέση της στη νύχτα...

Βλέποντας τον Μάθιου ΜακΚόναχι σε πρόσφατες φω-τογραφίες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο παθαίνεις σοκ. Ο σταρ του Χόλιγουντ έχασε 20 κιλά μέσα σε τρεις μήνες για τις ανάγκες ενός ρόλου και είναι κυριολεκτικά αγνώριστος. Ο ΜακΚόναχι θα υποδυθεί στην ταινία “The Dallas Buyers Club” έναν καουμπόι από το Ντάλλας που προσβάλλεται από Aids στη δεκαετία του ’80 και από ομοφοβικός αναγκάζεται να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με την gay κοινότητα, ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού την ασθένεια. Ενθουσιασμέ-νος από το ρόλο, ο ηθοποιός δέχτηκε να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα εξαντλητικής δίαιτας. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που γνωστοί ηθοποιοί υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε αυτή τη σχεδόν νοσηρή διαδικασία για ένα ρόλο, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο («Οργι-σμένο Είδωλο»), τον Τομ Χανκς («Ναυαγός») και τον Κρίστιαν Μπέιλ (“Machinist”).

Από τις 9 μέχρι τις 17 Νοεμβρίου θα διεξαχθεί φέτος το Φεστι-βάλ Κινηματογράφου της Ρώμης, που μετράει ακόμα λίγα χρόνια ζωής, αν και θέλει να πλασάρεται ως το «αντίπαλο δέος» της Βενετίας. Η φετινή ανάληψη της καλλιτεχνικής διεύθυνσής του από τον Μάρ-κο Μίλερ (μέχρι πέρυσι διευθυντή στην Biennale), ωστόσο, αλλάζει τους συσχετισμούς και διαμορφώνει ένα διαφορετικό κινηματογρα-φικό προφίλ. Φέτος, το Φεστιβάλ της Ρώμης δίνει περισσότερη έμ-φαση στο σινεμά και λιγότερη στο glam. Δεν απουσιάζουν, φυσικά, κάποιες λαμπερές πρεμιέρες, με πιο χαρακτηριστικές το “Twilight Saga - Breaking Dawn: Part 2”, παρουσία των Ρόμπερτ Πάτινσον και Κρίστεν Στιούαρτ, και το γουέστερν του Κουέντιν Ταραντίνο “Django Unchained”. Σε γενικές γραμμές όμως οι περισσότερες συμμετοχές εντός και εκτός Διαγωνιστικού Προγράμματος δεν χαρακτηρίζονται από βαρυσήμαντες υπογραφές, ούτε από ορδές celebrities στα καστ τους. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι άκρως ενδιαφέ-

ρουσες ταινίες. Με μία πρώτη ματιά ξεχωρίζουν τα “The Gang of the Jotas” της Μαρζάν Σατραπί (“Persepolis”), “A Glimpse Inside the Mind of Charles Swan III” του Ρόμαν Κόπολα με τους Τσάρλι Σιν και Μπιλ Μάρεϊ και “Marfa Girl” του Λάρι Κλαρκ.

Πριν από λίγες ημέρες έφτασε στα χέρια μας ο φετινός κινηματο-γραφικός κατάλογος της Odeon με τις ταινίες που θα διανείμει το χει-μώνα στις αίθουσες. Απ’ όλα έχει το μενού! Από το τελευταίο μέρος του “Twilight Saga” μέχρι το σινεφιλικό “To the Wonder” του Τέρενς Μάλικ και από την all star cast κωμωδία “The Big Wedding” με τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Σούζαν Σάραντον, Ρόμπιν Γουίλιαμς και Ντάιαν Κίτον, μέχρι ένα ακόμα σίκουελ του «Πολύ σκλη-ρός για να πεθάνει» (λέγε με Μπρους Γουίλις). Εμείς πάλι δεν πρόκειται να χάσουμε το ήδη βραβευμένο στη Βενετία “The Master” του Πολ Τόμας Αντερσον· την επιστροφή του Ανγκ Λι με τη «Ζωή του Πι»· την κινηματογραφική μεταφορά του «Στο Δρόμο» του Κέρουακ διά χειρός Βάλτερ Σάλες· το reunion των Γκας Βαν Σαντ και Ματ Ντέιμον σχεδόν 20 χρόνια μετά τον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ» στο “Promised Land” σε σενάριο του ίδιου του Ντέιμον· τη σύμπραξη του Τομ Τίκβερ και των αδελφών Γουακόφσκι του “Matrix” στο “Cloud Atlas”· τον Αντονι Χόπκινς ως... Χίτσκοκ στην ομώνυμη ταινία· τη φλεγματική Μάγκι Σμιθ σκηνοθετημένη από τον Ντάστιν Χόφμαν στο “Quartet”· το “Wolverine” για τα μάτια του Χιου Τζάκμαν και μόνο· και, φυσικά, το νέο οσκαρικό φαβορί του Στίβεν Σπίλμπεργκ “Lincoln” με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο ρόλο του εμβληματικού Προέδρου των ΗΠΑ.

Η αφίσα του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσα-λονίκης δόθηκε στη δημο-σιότητα και μπορούμε να πούμε πως είναι αρκετά... «αφηρημένη». Σύμφωνα με το concept του poster, που φι-λοτεχνήθηκε από το δημιουρ-γικό τμήμα της Blender SKG Επικοινωνίες ΑΕ, «απλές γραμμές συνθέτουν ένα νο-ητό ‘πλάνο’, μέσα στο οποίο πρωτοστατεί το 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλο-νίκης». Τα καλά νέα πάντως από τη φετινή διοργάνωση, που θα διεξαχθεί από τις 2 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου, είναι αμιγώς κινηματογραφικά. Το πλέον ενδιαφέρον τμήμα του Φεστιβάλ, οι «Ανοιχτοί Ορίζοντες», ανακοίνωσαν κά-ποιες από τις πρεμιέρες τους και μέσα σε αυτές ξεχωρίζουν το νέο πολιτικό θρίλερ του Κώστα Γαβρά “Le Capital”, το “In the Fog” του πολυβρα-βευμένου Ουκρανού Σεργκέι Λοζνίτσα, που κέρδισε το Βραβείο των Κριτικών στις Κάννες, τα δύο πρώτα μέρη της «Τριλογίας του Παρα-δείσου» από τον Αυστριακό Ούλριχ Ζάιντλ “Paradise: Love” και “Paradise: Faith”, και το νέο κινηματογραφικό πόνημα του κορυφαίου Ιρα-νού δημιουργού Αμπάς Κια-ροστάμι “Like Someone in Love”, που είναι γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην Ιαπωνία.

Τους δύο ηγέτες που έβαλαν τέλος στον Ψυχρό Πόλεμο θα ενσαρκώσουν στη μεγάλη οθόνη οι βραβευμένοι με Οσκαρ Μάικλ Ντάγκλας και Κριστόφ Βαλτζ στην ταινία “Reykjavik” του Μά-ικλ Νιούελ. Ο Ντάγκλας θα υποδυθεί τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, ενώ ο Βαλτζ -που κέρδισε το Οσκαρ χάρη στην ερμηνεία του ως «κακός» στο “Inglourious Basterds” του Ταραντί-νο- θα αναλάβει το ρόλο του τελευταί-ου Προέδρου της Σοβιετικής Ενωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Η ταινία εστιά-ζει στην ιστορική συνάντηση των δύο ηγετών των τότε υπερδυνάμεων στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας, που σηματο-δότησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και της απειλής ενός πυρηνικού ολο-καυτώματος. «Είμαι ενθουσιασμένος να

δω πώς αυτοί οι σπουδαίοι ηθοποιοί θα αναμετρηθούν με τους ρόλους τους, όπως αναμετρήθηκαν οι δύο εμβληματικές προσωπικότητες με την Ιστορία», δήλωσε ο βετεράνος σκηνοθέτης Μάικλ Νιούελ. Τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν την ερχόμενη άνοιξη και κατά πάσα πιθανότητα η ταινία θα προλάβει τα Οσκαρ του 2014.

Δύο «χρυσά» κορίτσια της αμερικανικής τηλε-όρασης θα είναι οι οικοδέσποινες της ερχόμενης Τελετής Απονομής των Χρυσών Σφαιρών στο Χό-λιγουντ στις 13 Ιανουαρίου του 2013. Η Τίνα Φέι και η Εϊμι Πέλερ δέχτηκαν την πρόταση της Ενω-σης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, που απονέμει κάθε χρόνο τις Χρυσές Σφαίρες, και θα παραλάβουν τη σκυτάλη από τον αιρετικό Ρίκι Τζερβέζ, που παρου-σίαζε την τελετή τα τελευταία δύο χρόνια. Η Φέι και η Πέλερ δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. «Από-φοιτες» και οι δύο του “Saturday Night Live” και δη-μιουργοί δύο πολυσυζητημένων και αντισυμβατικών τηλεοπτικών σειρών (“30 Rock” για τη Φέι και “Parks and Recreation” για την Πέλερ), αποτελούν αναμφι-σβήτητα τις δύο «σιδηρές κυρίες» της αμερικανικής τηλεοπτικής κωμωδίας, με τη χημεία ανάμεσά τους να θεωρείται δεδομένη. Για αυτό και η βραδιά της απονομής αναμένεται απολαυστική...

Εχει συνηθίσει να βραβεύεται για τις ερμηνείες του, αυτή τη φορά όμως ο ταλαντούχος Ντάστιν Χόφμαν θα τιμηθεί για τις σκηνοθετικές του ικανότητες. Το σκη-νοθετικό του ντεμπούτο στο “Quartet”, με τη μεγάλη Κυρία του βρετανικού σινεμά Μάγκι Σμιθ και τον υπο-ψήφιο για Οσκαρ Τομ Κόρτνεϊ, ενθουσίασε τους «ειδή-μονες» στο Χόλιγουντ και στις 22 Οκτωβρίου ο Χόφμαν θα παραλάβει το Hollywood Breakthrough Director Achievement Award, που του χαρίζει σημαντικό συγκρι-τικό πλεονέκτημα για την οσκαρική κούρσα, αν δεν του «κλείνει» απευθείας θέση στην πεντάδα των φιναλίστ. Να θυμίσουμε ότι πέρυσι το βραβείο κέρδισε ο Μισέλ Χαζαναβίσιους του “The Artist”, που τελικά πήρε και το Οσκαρ Σκηνοθεσίας. «Είναι τεράστια τιμή να βραβεύεις τον Ντάστιν Χόφμαν για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Η εξαίσια δουλειά του και τα σκηνοθετικά του προσόντα είναι αξιοσημείωτα», τονίζει σε ανακοίνωσή του ο ιδρυτής των Hollywood Film Awards Κάρλος ντε Ομπρέ. Οσο για την υπόθεση του “Quartet”, θέλει ένα παγκοσμίου φήμης κουαρτέτο που δίνει την τελευταία του συναυλία να γίνεται άνω κάτω εξαιτίας μικρών, «βρόμικων» μυστικών.

Ανεξάρτητα από το σενάριο μιας ταινίας, οι χαρακτήρες της είναι εκείνοι που εντυπώνονται στο θεατή. Η εμφάνιση, ο χαρακτήρας, η συμπεριφορά και, φυ-σικά, τα ρούχα τους, που σε πολλές περιπτώσεις δημιουργούν νέες τάσεις στη μόδα. Στο Λονδίνο, μια νέα έκθεση που εγκαινιάζεται στις 20 Οκτωβρίου στο Victoria & Albert Museum τιτλοφορείται “Hollywood Costume” και έχει θέμα τα διασημότερα κοστούμια της μεγάλης οθόνης, από το φόρεμα της Scarlett O’Hara (“Gone with the Wind”), μέχρι εκείνα του “Avatar”. Στην έκθεση, για την οποία γράφτηκε σχετικό βιβλίο από τη σχεδιάστρια κοστουμιών Deborah Nadoolman Landis, αναλύεται επίσης ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζονται τα ρούχα με τη συνεργασία ενδυματολόγων και σκηνοθετών.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα αποτελέσματα πρόσφατης δημοσκόπησης του περιοδικού “TIME” για τα δέκα πιο δημοφιλή κινηματογραφικά κοστού-μια όλων των εποχών. Πρώτο ψηφίστηκε το εντυπωσιακό πράσινο φόρεμα της Keira Knightley στο φιλμ “Atonement” (2007). Στις υπόλοιπες θέσεις φιγουρά-ρουν: το πασίγνωστο λευκό φόρεμα της Marilyn Monroe στο “Seven Year Itch” (1955), το μαύρο φόρεμα που σχεδίασε ο Givenchy για την Audrey Hepburn στο “Breakfast at Tiffany’s” (1961), ο rock ’n’ roll συνδυασμός μαύρης μπλού-ζας και στενού παντελονιού της Olivia Newton-John στο “Grease” (1978), η εμ-φάνιση της Kate Winslet στη σκηνή του χορού στο “Titanic” (1997), το αντρικό σύνολο της Diane Keaton στο “Annie Hall” (1977), το απαστράπτον κορμάκι της Nicole Kidman στο “Moulin Rouge” (2001), το αξέχαστο καυτό σορτσάκι με τις ζαρτιέρες και το γιλέκο της Liza Minnelli στο “Cabaret” (1972), η βασιλική τουαλέτα της Cate Blanchett στο “The Golden Age” (2007) και, τέλος, το κόκκι-νο βελούδινο φόρεμα της Vivien Leigh στο “Gone With the Wind” (1939). Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 13 Ιανουαρίου 2013.

Οι περισσότεροι ίσως θυμούνται την έκπληξη που ένιωσαν όταν έμαθαν ότι η λέξη «σαδισμός» -η νοσηρή διέγερση που δίνει ο βασανισμός κάποιου άλλου- προέρχεται από το όνομα του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Οσοι διάβασαν τα διαβόητα μυθιστορήματά του προφανώς κατάλαβαν γιατί. Η συλλογή κειμένων από το έργο του με τίτλο «Ο δήμιος και το θύμα του» (εκδ. Κριτική) διαβάζε-ται σαν μια ιδιότυπη αυτοβιογραφία, όπου μας παρουσιάζεται η πολυσχιδής προσωπικότητα του αμφιλεγόμενου πλην κορυφαίου συγγραφέα σε όλη της την εμβέλεια: ο Ντε Σαντ ως πολιτικός επα-ναστάτης, ως φιλόσοφος και, φυσικά, ως λάτρης του πόνου και της ηδονής. Μια διαφωτιστική όσο και σκοτεινή ψυχογραφία.

Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες είναι ο πλέον ανερχόμενος συγγρα-φέας της Πορτογαλίας και η «Ιερουσαλήμ» (εκδ. Καστανιώτη) αποτελεί το πρώτο έργο του που μεταφράζεται στα ελληνικά. Ενα πολυεπίπεδο και ευρηματικό μυθιστόρημα για απαιτητικούς αναγνώστες, στις σελίδες του οποίου οι ζωές πέντε ιδιαίτερων ανθρώπων διασταυρώνονται, συγκρούονται και έρχονται αντιμέ-τωπες με τη βία που ελλοχεύει στις ανθρώπινες σχέσεις και στην Ιστορία. Ο ίδιος ο Ζοζέ Σαραμάγκου θεωρεί ότι η «Ιερουσαλήμ» ανήκει στη μεγάλη δυτική λογοτεχνία. «Ο Ταβάρες δεν έχει το δικαίωμα να γράφει τόσο καλά μόλις στα 35 του χρόνια: μου έρχεται να τον δείρω», δήλωσε χαρακτηριστικά! Χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο;

Επειτα από το best-seller «Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας», ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Αλαν Πέρσι επιστρέφει με το «Οσκαρ Ουάιλντ: 99 μαθήματα σοφίας για μια ευτυχισμένη ζωή εδώ και τώρα» (εκδ. Πατάκη). Ο Πέρσι, ακολουθώντας την επιτυχημένη συνταγή που καθιέρωσε στο πρώτο του έργο, παραθέτει 99 ρήσεις του Οσκαρ Ουάιλντ, τις ερμηνεύει και μας προσφέρει ισάριθμα μαθήματα για το πώς μπορούμε να βιώσουμε τη «ζωή ως τέχνη». Χιούμορ, αισθητι-σμός και ιρλανδική ευφυΐα σε έναν προκλητικό και διασκεδα-στικό οδηγό επιβίωσης: «Το να ζεις είναι το σπανιότερο πράγμα του κόσμου. Οι περισσότεροι απλώς υπάρχουν».

Η συλλογή φανταστικών και αυτοβιογραφικών διηγημάτων με τίτ-λο «Ντελίριουμ» (εκδ. Μελάνι) αποτελεί το έκτο βιβλίο του Ντέιβιντ Σεντάρις που μεταφράζεται στα ελληνικά. Ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός συγγραφέας και κωμικός καταπιάνεται εκ νέου με αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: τη διακωμώδηση του αμερικανικού lifestyle με άφθονο και αιχμηρό χιούμορ. Για να πάρετε μια ιδέα, στην πρώτη ιστορία μάς περιγράφει τις ερωτικές σχέσεις που (δή-θεν) είχε με διάφορα «πρότυπα» αμερικανικού ανδρισμού - από τον υπερσυντηρητικό Πατ Μπιουκάναν έως τον Μάικ Τάισον! Αν οι φίλοι σας λένε ότι τα αστεία σας είναι άρρωστα, ανώμαλα ή απλώς “too much”, τότε το «Ντελίριουμ» είναι σίγουρα για σας.

Ο νομπελίστας Κενζαμπούρο Οε είχε δηλώσει προφητικά: «Αν ήταν να διαλέξω ένα συγγρα-φέα για να βραβευτεί με Νόμπελ Λογοτεχνίας, θα διάλεγα τον Μο Γιαν». Και, πράγματι, ο Κινέζος συγγραφέας είναι ο φετινός νικη-τής! Σύμφωνα με το σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας, ο Μο Γιαν ενώνει με ψυχεδελικό ρεαλισμό το λαϊκό παραμύθι, την Ιστορία και τη σύγχρονη ζωή, ενώ το ύφος γραφής του είναι μοναδικό.

Το πραγματικό όνομα του συγγραφέα είναι Γκουάν Μογιέ. Το ψευδώνυμο Μο Γιαν σημαίνει στα κινεζικά «μη μιλάς». Αυτή ήταν η προτροπή που του έδωσαν οι γονείς του τη δεκαετία του ’50, λόγω της πολιτικής κατάστα-σης που επικρατούσε στην Κίνα - να κρατάει το στόμα του κλειστό όταν βρίσκεται σε δημό-σιους χώρους. Από την πλούσια εργογραφία του, στα ελληνικά έχει μεταφραστεί μόνο το «Οι μπαλάντες του σκόρδου» (εκδ. Καστανιώτη), η καλύτερη εισαγωγή στο έργο του, κατά τον γραμματέα της Ακαδημίας Πίτερ Ινγκλουντ.

Ως είθισται, από τη βράβευσή του δεν έλειψαν και τα επικριτικά σχόλια. Συγκεκριμέ-να, ο Γιαν κατηγορείται ότι είναι «άνθρωπος του κατεστημένου»· πως δεν στάθηκε επαρκώς αλληλέγγυος στον αγώνα των αντιφρονούντων συγγραφέων στην Κίνα, παρά την κοινωνι-κή κριτική που ασκεί μέσα από το έργο του. Ολα αυτά έχουν όντως μια δόση αλήθειας και καθιστούν το συγγραφέα μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Ωστόσο, ας μην επιτρέψουμε στην πολιτική ορθότητα να μας απομακρύνει από το εξαιρετικό λογοτεχνικό του έργο. Ας μη γελιόμαστε: ακόμη και τα περιώνυμα Βραβεία Νόμπελ φέρουν το όνομά τους από τον επι-στήμονα Αλφρεντ Νόμπελ - εφευρέτη, μεταξύ άλλων, της δυναμίτιδας!

φαπαατΙαδέππ

φεμαπεμσσττ

Η Λουκία Μιχαλοπούλου και ο Στάθης Μαντζώρος συναντιούνται ξανά στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, Κυ-ψέλη) στο δραματοποιημένο διήγημα «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καταλειφού. Στην άδεια Αγία Πε-τρούπολη μια άσπρη καλοκαιρινή νύχτα, δύο άγνωστοι μεταξύ τους συναντιούνται τυχαία και συμφωνούν να βρεθούν ξανά για να εκμυ-στηρευτούν ο ένας στον άλλο τα μυστικά τους, συμφωνώντας παράλληλα ότι δεν θα ερωτευ-τούν. Η παράσταση, η οποία θα παίζεται κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Κυριακή έως τις 4 Δεκεμβρίου, έχει αφήσει, όπως αναμενόταν, τις θερμότερες εντυπώσεις και σίγουρα αυτό το δεύτερο ανέβασμα αποτελεί ευκαιρία όσων δεν την προλάβαμε να σπεύσουμε να την απολαύσουμε.

Δύο κυρίες μονολογούν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 2 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος). Πρόκειται για τις Θεοδώρα Τζήμου και Γιώτα Φέστα, οι οποίες ερμηνεύουν αντίστοιχα τους μονολόγους «Το Χέρι» του Τιμ Κράουτς και «Η Αναγνώριση» του Ακη Δήμου. Η ιστορία του κοριτσιού που αποφάσισε να σηκώσει ψηλά το χέρι του και να το κρατήσει εκεί για 30 χρόνια πρωτοπαρουσιάστηκε σε μετάφραση και σκηνοθεσία Ελενας Πέγκα πέρυσι στο ίδιο θέατρο, ενώ μόλις επέστρεψε από περιοδεία στη Θεσσαλονίκη για να ανέβει ξανά έως τις 6 Ιανουαρίου στο Δώμα του θεάτρου. Παράλληλα, από τις 22 Οκτωβρίου, στον Κάτω Χώρο, η Γιώτα Φέστα σκηνοθετεί και ερμηνεύει την εξομολόγηση ενός έρωτα «άνευ όρων, πάντα πληρούντα, δίχως τέλος και δίχως αρχή». Δυστυχώς για τη γυναίκα, ο έρωτας είναι άδο-ξος και ο εραστής νεκρός.

Η ομάδα χοροθεάτρου Migma παρουσιάζει στο Θέατρο ΠΚ (Κασομούλη 30 & Ρενέ Πυώ 2) για δύο παραστάσεις στις 20 και 21 Οκτωβρίου τη νέα της παραγωγή «Αδιέξοδο», σε σύλληψη και σκηνοθεσία Παύλου Κουρτίδη, κείμενα του Μιχαήλ Ανθη και με την πρωτότυπη μουσική του Σταύρου Μαρκόνη. Χο-ρευτές και ηθοποιοί τοποθετούνται σε ένα βιομηχανι-κό περιβάλλον εγκλωβισμού και επαναληπτικότητας, από όπου απρόσμενα συμβάντα, σχεδόν θεϊκής πα-

ρέμβασης, τους προσφέρουν διεξόδους που δεν είχαν καν σκεφτεί. Σε αυτή τη δεύτερη δουλειά της ομάδας Migma -μετά το «Φράνκεσταϊν»- επί σκηνής θα βρεθούν οι Ελευθερία Κόμη, Θάνος Πρίτσας, Ζωή Σωτηροπούλου, Μάρκος Γιακουμόγλου, Ξανθή Αθανασοπούλου, Νίκος Κουκά-κης, Νικόλαος Μιτσίκας και η μικρή χορεύτρια Νάντια Τομαζένκο.

Ενα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα παραμύθια του Αντερσεν, «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα», γίνεται λυρική performance σε σύλλη-ψη και σκηνοθεσία Αναστασίας Κότσαλη και μουσική του Αμερικανού συνθέτη Gary Bachlund, στην Knot Gallery (Μιχαλακοπούλου 206 & Πύρρου, Αμπελόκηποι) στις 22 και 23 Οκτωβρίου. Υπό τη συνοδεία του Μιχάλη Παπαπέτρου στο πιάνο, η Σοφία Κυανίδου και η Λητώ Μεσσήνη θα τραγουδήσουν τη λυπητερή ιστορία του μικρού ξανθό-μαλλου κοριτσιού (πάντα έτσι το φανταζόμουν) που προσπαθεί να πουλήσει ένα πακέτο σπίρτα μια παγωμένη γιορτινή νύχτα. «Είναι αναπόδραστη η πένθιμη κατάληξη ή μήπως όχι;» αναρωτιούνται οι καλλιτέχνες.

Το Ομηρικό έπος της «Οδύσσειας», με τη σκηνοθετική υπογραφή του Robert Wilson και σε συμπαραγωγή με το Piccolo Teatro του Μιλάνου, ζωντανεύει ως μία παράσταση για όλη την οικογένεια, στο Εθνικό Θέατρο από τις 26 Οκτωβρίου ως τα μέσα Μαρτίου. Στη συνέντευξη Τύπου της περασμένης Τρί-της, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Γ. Χουβαρδάς, αφού ευχαρίστησε θερμά όλους τους συντελεστές, αναφέροντας ονομαστικά τους ηθοποιούς (Λυδία Κονιόρ-δου, Νικήτας Τσακίρογλου, Σταύρος Ζαλμάς, Μαρία Ναυπλιώτου κά.), υπογράμμισε την πολιτική σημασία της συγκεκριμένης παρα-γωγής. Με προγραμματισμένο έναν κύκλο παραστάσεων τριών εβδομάδων στο Μιλάνο τον Απρίλιο του 2013 και με πλάνο μετάκλη-σης στο Αμβούργο, το Λονδίνο και το Οσλο, ο κ. Χουβαρδάς χαρακτήρισε την «Οδύσσεια» ως την απόδειξη πως η Ελλάδα δεν έχει απο-κλειστικά και μόνο αξιοζήλευτο πολιτισμικό παρελθόν, αλλά και παρόν και μέλλον.

Σε παρόμοιο πλαίσιο κινήθηκαν τα κυριότερα σχόλια του ομότιμού του Sergio Escobar, ο οποίος δήλωσε δικαιωμένος για την επιλογή του να υπογράψει τη συμπαρα-γωγή το Νοέμβριο του 2011, μία περίοδο όξυνσης της ελληνικής κρίσης. Ο σκηνοθέτης Robert Wilson από την πλευρά του, κλέβο-ντας την παράσταση με τη γλαφυρότητα του λόγου του, συνόψισε το καλλιτεχνικό του όραμα στην έννοια της ενιαίας οντότητας, εξηγώντας πως αυτό που ευελπιστεί είναι η παρακολούθηση της παράστασης να βιώνε-ται από το κοινό ως μία πράξη ολόκληρη, όπου εικόνα, ήχος και λόγος συνδημιουρ-γούν το παραστατικό νόημα. Σύμφωνα με το σκηνοθέτη, στην «Οδύσσεια» το νόημα αυτό διατρέχεται από το νήμα του ταξιδιού και της αδιάλειπτης αλλαγής, το οποίο σε συμβολικό και φιλοσοφικό επίπεδο είναι μία πολιτική ανάγνωση του έπους.

«ΤψσυΠτοΜμπακ

Λίγες ημέρες νωρίτερα ο καλλιτέχνης και ακα-δημαϊκός Γιώργος Λαζόγκας εγκαινίασε τη νέα του δουλειά “Errata” στην Γκαλερί Ζουμπου-λάκη (Πλ. Κολωνακίου 20) - θα φιλοξενείται στο χώρο μέχρι τις 3 Νοεμβρίου. Με αφορμή την παρουσίαση αυτή, θυμηθήκαμε το “Res, Réalité, Rien”, παλαιότερη θεματική του που διερευνούσε τη νέα πραγματικότητα της πα-γκοσμιοποιημένης οικονομίας. Στην ερώτηση αν κάτι αντίστοιχο τον απασχόλησε και τώρα, ο κύριος Λαζόγκας απαντά: «Στο ‘Res, Realite, Rien’ ανησυχού-σα για την επερ-χόμενη πολιτισμι-κή κρίση - πέραν της οικονομικής. Το διάστημα που μεσολάβησε επιβεβαίωσε τις ανησυχίες μου. Σήμερα, απαι-τείται να δούμε ξανά τι συνέβη και τι πράξαμε στο παρελθόν, προσωπικά και κοινωνικά. Από αυτή την άπο-ψη, η έκθεση ‘Errata’ είναι συνέχεια του ‘Res, Realite, Rien’».

Σε τι αναφέρεται όμως η λέξη “Errata” και ποια είναι τα μέσα της έκθεσης; «Είναι τα λάθη, οι παραλείψεις, οι αβλεψίες, οι λίστες με τα σφάλματα και πάνω από όλα η θέληση να διακρίνεις τις συνεκδοχές, να συσχετίσεις προηγούμενες εικόνες, να επιδιώξεις συνάντη-ση με το απεριόριστο, γιατί οι παραλλαγές και οι μεταλλάξεις είναι τυπικά άπειρες», απαντά ο εικαστικός. «Βεβαίως όλα αυτά συμβαίνουν με μια υποκειμενικότητα, που επανεξετάζει και νομιμοποιεί την πρόθεση αποδόμησης. Τα μέσα που χρησιμοποιώ είναι γνώριμα, τα σεντόνια, οι πέτρες, τα φτερά, οι διαφάνειες, τα ίχνη και τα τυπώματα».

Αναφορικά με την πολιτιστική εκπαίδευ-ση και τη στάση της Πολιτείας απέναντι στους καλλιτέχνες μάς είπε: «Θα συνέκρινα την επο-χή με την ευτυχισμένη στιγμή των Νταντά -με-σοπόλεμος, εποχή κρίσης-, αν δεν συνεχίζαμε να βιώνουμε τον πολιτισμό της ‘αγοράς’, ο οποίος ευτελίζει ό,τι αγγίζει. Το πλέον δυσάρε-στο; Αυτό το άγγιγμα θεωρήθηκε μαγικό, παρά το ότι αφαιρούσε την ψυχή του έργου. Η πολι-τεία, στο ζήτημα του πολιτισμού, παρά τις εμ-φανείς προσπάθειες, αδυνατούσε και αδυνατεί να παρακολουθήσει την εποχή, τους νέους και τις ανάγκες μας. Οι σχέσεις είναι αμφίδρομες. Οταν αδυνατούμε να συμφωνήσουμε μεταξύ μας, παλαιότεροι και νεότεροι, παλαιότεροι και παλαιότατοι, και αναγνωρίζουμε μόνο τα λάθη των άλλων, το αδιέξοδο είναι δεδομένο. Η πολιτεία είμαστε εμείς».

� Μια ενότητα νέων ζωγραφικών έργων του Ηρακλή Παρ-χαρίδη με τον τίτλο «Φράχτες» φιλοξενείται στην γκαλερί Titanium Yiayiannos (Βασ. Κωνσταντίνου 44, Αθήνα). Ο Ελ-ληνας ζωγράφος, γεννημένος στο Κοκάντ της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, δημιουργεί μια σειρά από πίνακες που επιστρέφουν στις παλαιότερες θεματικές του με ανανεωμένο τρόπο και σκέψη. Ο κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης αναφέρει για αυτή τη δου-λειά του: «Για τον Ηρακλή Παρχαρίδη, ζωγραφική πρωτίστως σημαίνει στοχαστικό βλέμμα, ιερότητα της ματιάς. Ο πίνακας δεν είναι απλώς μια αφηγηματική φαντασμαγορία, αλλά κάτι το ιερό

και το μυστικό... Ατομα και τοπία αποδίδονται από το ζωγράφο με μέσα αμιγώς μορφοπλα-στικά και με συνεχή την αγωνία της ανανέωσης της φόρμας, σε βαθμό ώστε το κλασικό και το πειραματικό να ισορροπούν». Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 4 Νοεμβρίου.

� O ζωγράφος Ντίκος Βυζάντιος γεννήθηκε και σπούδασε στην Ελλάδα, έζησε όμως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Παρίσι. Το Εθνικό Μου-σείο Σύγχρονης Τέχνης (Κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β΄ 17 -19 & Ρηγίλλης) φιλοξενεί ένα αφιέρωμα στη δουλειά του μέχρι τις 18 Νοεμβρίου. Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα και σχέδια από διάφορες συλλογές και περιόδους, ενώ παράλ-ληλα θα προβάλλεται στο χώρο το φιλμ «Το χρονικό των μορφών», το οποίο καταγράφει ομιλίες του Βυζάντιου, των ιστορικών τέχνης Jean-Luc Chalumeau και Philippe Dagen και του συλλέκτη Louis Henri de Lignieres. Στις αρχές του ’60 ο Ιονέσκο είπε για τον Ελληνα δημιουργό: «To ζωγραφικό του σύμπαν είναι πνευμα-τικό, ισορροπεί αντιφατικά ανάμεσα στη σύνθεση και την κίνηση, γεννιέται μέσα από τη σιωπή που το περιβάλλει, της αντιστέκεται και μας την παρουσιάζει».

� Το βιβλιοπωλείο και art space ΟΜΜU (Δη-μοκρίτου 21, Κολωνάκι) φιλοξενεί την έκθεση με τίτλο “Postcards and Rare Multiples” μέχρι τις 27 Οκτωβρίου. Η έκθεση περιλαμβάνει κάρτες και δημιουργίες του Eric Wrenn, καθώς και έργα που έχουν γίνει ειδικά για την παρουσίαση αυτή. Ο Eric Wrenn, ιδρυτής και art director του ομώνυ-μου γραφείου, έχει συνεργαστεί με σημαντικές εταιρείες, χώρους και οργανώσεις στο παρελθόν

και έχει ως βάση του τη Νέα Υόρκη. Ο επισκέπτης, κατά της διάρκεια της έκθεσης, θα έχει την ευκαιρία να δει διάφορες εκφάνσεις της γραφιστικής δημιουργικότητας του αμερικανικού γρα-φείου: από το καλλιτεχνικό λεύκωμα της Robin Cameron και τα σχέδια για το περιοδικό “SUP” μέχρι το porfolio του Eric Wrenn OFFICE φωτογραφημένο από τον Milan Zirnic.

� O John Bock παρουσιάζει την πέμπτη του ατομική έκθεση στην Γκαλερί Ελένη Κορωναίου (Δημοφώντος 30 & Θορικίων 7, Αθήνα) μέχρι τις 24 Νοεμβρίου. Ο Γερμανός καλλιτέχνης με βάση το Βερολίνο έχει επιστρατεύσει το αγαπημένο του εκφρα-στικό μέσο, την performance, σε μια έκθεση που περιλαμβάνει παράλληλα δραματουργία, γλυπτική, εγκαταστάσεις και βίντεο. Ο Bock παράγει κάθε φορά διαφορετικού είδους «Διαλέξεις», όπως αποκαλεί τις ιδιότυπες δημιουργίες του, με κομπάρσους και αντικείμενα από την καθημερινότητά μας σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η έκθεσή του αυτή φέρει τον τίτλο “Die Walze”, δηλαδή «Ο Κύλινδρος», που είναι εμπνευσμένος από το βασικό έργο του. Πρόκειται για μια κυλινδρική ξύλινη κατασκευή μεγάλων διαστάσεων με τρεις θαλάμους, στους οποίους περιηγείται ο επισκέπτης της έκθεσης.

Η Αμαλία Νίνου είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα. Θα το διαπιστώσεις παρακολουθώντας τη να υποδύεται μο-

ναδικά τη Λώρα στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουί-λιαμς διά χειρός Κατερίνας Ευαγγελάτου, που παρουσι-άζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Δημήτρης Χορν.

Βλέποντάς την πέρυσι στη σκηνή, μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Κα-ραγάτση για την Ελλη Λαμπέτη στην πρώτη παρουσίαση του έργου από το Θέατρο Τέχνης, πριν από 66 χρόνια: «Εχω την εντύπωση πως αυτή η κοπελίτσα θα πάει μακριά και ψηλά».

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου την ξεχώρισε. Την επέλεξε ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιες Λώρες κατόπιν ακρόασης. Η Αμαλία είχε μό-λις τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. «Η σχολή για μένα ήταν τα τρία πιο όμορφα χρόνια που έχω περάσει μέχρι τώρα», μου εξομολογείται και το πρόσωπό της λάμπει. Την ξανασυναντώ φέ-τος λίγο πριν από την πρεμιέρα. Εχει το ίδιο άγχος με πέρυσι στο θεατρικό της ντεμπούτο.

Διάβασες τις κριτικές; Σε επηρέασαν;Και διάβασα και άκουσα. Εννοείται ότι με επηρέασαν. Και τα θετικά και τα αρνητικά. Οσο και αν σου λένε ότι πρέπει να έχεις γερό στομάχι σε αυτή τη δουλειά, δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς την αρνητική κριτική. Δεν μπορώ να πω ότι το έχω συνηθίσει, από την άλλη, βέβαια, είναι πολύ ωραίο να έχεις ανταπόκριση, όποια και αν είναι αυτή. Δείχνει ότι τους έκανες να σκεφτούν.

Υπάρχουν αλλαγές στη σκηνοθεσία στο φετινό ανέβασμα; Σε στήσιμο όχι, γιατί η παράσταση είναι στημένη στο δευτερόλεπτο με τις προ-βολές. Η δουλειά έγινε σε υποκριτικό επίπεδο, συζητήσαμε και προσπαθήσαμε να προχωρήσουμε σε μεγαλύτερο βάθος τις ερμηνείες μας. Προσωπικά νιώθω σαν να τον έχω πάρει από την αρχή το ρόλο. Ξαναβλέπεις πτυχές του, αναθε-ωρείς πράγματα. Είναι κάτι καινούργιο.

Η Λώρα είναι ίσως η πιο εύθραυστη και αθώα ηρωίδα στο έργο του Ουίλιαμς... Είναι η λιγότερο γήινη ηρωίδα του. Είναι ένα πλάσμα εγκλωβισμένο σε έναν κόσμο που η ίδια έχει φτιάξει, επειδή πολύ απλά αρνείται να προσαρμοστεί στον κόσμο που της προσφέρουν οι άλλοι. Αυτό το βλέπεις και στην καθημε-ρινότητα σήμερα. Βλέπεις ανθρώπους που πια αποστασιοποιούνται. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς τα πάντα σε αυτό τον κόσμο. Και για μένα ισχύει αυτό.

Και είναι αυτό που σε γοητεύει και σε ιντριγκάρει περισσότερο στο ρόλο;Είναι αυτό στο οποίο μοιάζουμε με τη Λώρα. Δεν μπορείς όμως να την κατα-λάβεις εύκολα. Την περιβάλλει ένα μυστήριο. Αυτό νομίζω με ιντριγκάρει πε-ρισσότερο. Θέλω να την καταλάβω και να βρω πράγματα να ταυτιστώ μαζί της. Μπορεί εγώ να μην έχω γυάλινη συλλογή, αλλά υπάρχουν πράγματα υλικά ή μη με τα οποία δένομαι και τα θεωρώ πιο κόσμο μου από τον υπόλοιπο κόσμο.

Ο «Γυάλινος Κόσμος» ήταν και η πρώτη παράσταση που, όταν την είδες, είπες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός...Ναι. Είχα δει την παράσταση του Δημήτρη Μαυρίκιου στο «Εμπρός» και κα-θισμένη από κάτω είπα: «Θέλω κι εγώ να ανέβω στη σκηνή». Τότε, παιδάκι ακόμα, δεν είχα συνδέσει στο μυαλό μου ότι ο ηθοποιός παίζει και στην τηλεό-ραση, στον κινηματογράφο... Εβλεπα τη σκηνή και είπα: «Θέλω να κάνω αυτό».

Πήρες το ρόλο μέσα από οντισιόν. Πώς βίωσες αυτή την εμπειρία;Με πάρα πολύ άγχος, γιατί ήταν ένας ονειρεμένος ρόλος και τον ήθελα πολύ. Είχε τρεις φάσεις η ακρόαση. Οταν πέρασα την πρώτη, είπα ότι αποκλείεται να με πάρουν. Οταν πέρασα τη δεύτερη, σκέφτηκα «βρε, λες;». Μετά ήρθε η απόλυτη χαρά.

Οταν δέχτηκες αυτό το τηλεφώνημα, ότι πήρες το ρόλο, τι έγινε;Πανικός! Ημουν με τη βαφτιστήρα μου και της λέω: «Αθηνά, θα παίξω στο θέατρο του χρόνου!» Ηταν τριών. Φώναζε από χαρά, δεν κατάλαβε τι έλεγα φυσικά. Θυμάμαι την επόμενη μέρα που πήγα στη σχολή και το είπα στα παι-διά. Κάναμε πάρτι για μέρες! Νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το τη-λεφώνημα της Κατερίνας. Ποτέ.

Γενικά έχεις πάρα πολύ καλή σχέση με τους συμφοιτητές σου από τη σχολή...Με το έτος μου στο Ωδείο Αθηνών δεθήκαμε σχεδόν από την πρώτη εβδο-μάδα και εξακολουθούμε να κάνουμε παρέα. Βγαίνουμε έξω, μαζευόμαστε σε σπίτια... Το 2011 ιδρύσαμε την ομάδα αποφοίτων του Ωδείου Αθηνών, την ω2, και έχουμε κάνει κάποιες παραστάσεις, πήραμε μέρος και στο Φεστιβάλ του Θεάτρου του Νέου Κόσμου με την παράσταση «Σσς... Κάποιος έρχεται!», κερδίσαμε το πρώτο βραβείο και μέχρι τέλος Οκτωβρίου θα την παρουσιά-ζουμε εκεί.

Εσείς το έχετε γράψει το έργο;Ναι. Για την ακρίβεια έχουμε γράψει ένα παραμύθι που αποτελεί τον κορμό της παράστασης και μέσα σε αυτό υπάρχουν κείμενα του Σαίξπηρ, του Μα-κιαβέλι, αποσπάσματα από το «Ο Αγών μου» του Χίτλερ. Είναι μια σύνθεση. Εγώ δεν παίζω εκεί, συν-σκηνοθετώ με τον Θανάση Ζαρίτη.

Σε ενδιαφέρει και το κομμάτι της σκηνοθεσίας;Οχι. (γέλια) Απλώς μέσα στην ομάδα κάποιος πρέπει να αναλάβει και αυτό το κομμάτι. Εντάξει, με ενδιαφέρει, αλλά ως εκεί.

Με το που τέλειωσες τη σχολή βρέθηκες να υποδύεσαι ένα ρόλο που θα ζήλευαν πολλές, στο πλευρό της Ναταλίας Τσαλίκη, με την Κατερίνα Ευαγγελάτου να σκηνοθετεί, σε ένα από τα πιο κεντρικά θέατρα της Αθήνας. Τι σε βοήθησε να κρατήσεις τις ισορροπίες και να παραμείνεις προσγειωμένη;Εχω μια οικογένεια που με στηρίζει απόλυτα και πάντα είναι σε ετοιμότητα. Επίσης επαναλαμβάνω συνεχώς στον εαυτό μου ότι σε αυτή τη δουλειά σή-μερα είσαι και αύριο δεν είσαι. Το χτίζεις. Είναι και η καθημερινή επαφή με τα παιδιά από την ομάδα. Είμαστε όλοι στο ξεκίνημα. Ωραία, φέτος έχω εγώ δουλειά και μια πολύ καλή ευκαιρία. Του χρόνου θα την έχει κάποιος άλλος. Νομίζω ότι, αν το δεις σαν μονοπώλιο του εαυτού σου, θα χάσεις.

Εχεις αρχίσει ήδη να ονειρεύεσαι άλλα θεατρικά ταξίδια;Πάντα. Τζάμπα είναι τα όνειρα. (γέλια)

Δείτε την Αμαλία Νίνου στο Mstories 39.

Το Μινιόν επιστρέφει. Με ανανεωμένη όψη, την οποία υπογράφει το

αρχιτεκτονικό γραφείο των Κοκκίνου-Κούρκουλα, και ειδική διαμόρφωση

για να εφαρμοστούν οι αρχές του ανοιχτού μάνατζμεντ (για πρώτη φορά

στο δημόσιο!), ετοιμάζεται να δεχθεί τουλάχιστον 1.200 υπαλλήλους του

ΥΠΕΚΑ και πλήθος πολιτών. Αρκεί να μπει πρώτα

μία υπογραφή...

Η συναισθηματική τοπογραφία της Αθήνας ξυπνά με επίκεντρο την οδό Πατησί-ων, όπου το κτίριο του Μινιόν ετοιμάζεται να δεχθεί και πάλι τους Αθηναίους. Με νέα χρήση αυτή τη φορά: όχι πια ως πολυκατάστημα, αλλά ως χώρος στέ-γασης όλων των υπηρεσιών του ΥΠΕΚΑ, χώρος εργασίας τουλάχιστον 1.200 υπαλλήλων και εξυπηρέτησης χιλιάδων επισκεπτών. Η είδηση έγινε γνωστή το καλοκαίρι, ξυπνώντας αναμνήσεις σε όσους έχουν περάσει υπέροχες ώρες της παιδικής ή εφηβικής τους ηλικίας περιφερόμενοι στους διαδρόμους του ιστο-ρικού πολυκαταστήματος. Γέννησε όμως και προσδοκίες στους κατοίκους της περιοχής πως επιτέλους η ζωή και η ανάπτυξη θα επιστρέψει στο Κέντρο και τα φαινόμενα εγκληματικότητας θα υποχωρήσουν.

Σε μια πόλη που πάσχει από το σύνδρομο του ντόνατ, που έχει μια τρύπα στο κέντρο της, η απόφαση να συγκεντρωθούν στην Πατησίων όλες οι υπη-ρεσίες του ΥΠΕΚΑ, από τα 28 κτίρια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, δημιουρ-γεί έντονες συνθήκες αστικής αναζωογόνησης. Η επιστροφή του Μινιόν και η υλοποίηση του σχεδίου ανασυγκρότησης του Κέντρου Rethink Athens, που περιλαμβάνει το τμήμα της Πατησίων ως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, δημιουργούν τα θεμέλια για την υγιή άνθιση του αθηναϊκού κέντρου. Πού βρι-σκόμαστε όμως σήμερα; Πότε θα αρχίσει η εγκατάσταση και τι προβλέπει το σχέδιο επιστροφής του κτιρίου του Μινιόν;

Ανατρέχοντας στις ανακοινώσεις του Ιουλίου, θα έπρεπε να βλέπουμε ήδη τους πρώτους υπαλλήλους να δουλεύουν στο νέο ΥΠΕΚΑ της Πατησίων. Η κοινή υπουργική απόφαση όμως για τη μίσθωση του κτιρίου και τη μετεγκα-τάσταση περιμένει ακόμη μία υπογραφή κάπου στο Υπουργείο Οικονομικών. Από τη στιγμή που θα υπάρχει η υπογραφή, μέσα σε εννέα μήνες θα έχει ολοκληρωθεί η πλήρης εγκατάσταση του συνόλου των υπαλλήλων. Στην ου-σία πρόκειται για ένα έργο ΣΔΙΤ: το κράτος μισθώνει το κτίριο για 12 χρόνια και ο ιδιοκτήτης (ο όμιλος Folli Follie) υποχρεούται να διαμορφώσει το εσωτερικό του κτιρίου σύμφωνα με τις προδιαγραφές του ΥΠΕΚΑ, επενδύο-ντας 10 εκατ. ευρώ. Από την πλευρά του το ΥΠΕΚΑ θα πληρώνει μηνιαίως 180.000 ευρώ, ενώ αυτή τη στιγμή συνολικά πληρώνει 6 εκατ. ευρώ το χρό-νο για τις ανάγκες στέγασης. Αγνωστο παραμένει ακόμη τι θα γίνει με τον

εξοπλισμό του νέου κτιρίου, με μικρές τις οικονομικές δυνατότητες πλήρους ανανέωσής του - το πιθανότερο είναι να δούμε τα έπιπλα του εργοστασίου Τσαούσογλου που υπάρχουν σε πολλά κτίρια του ΥΠΕΚΑ να μεταφέρονται στην Πατησίων.

Σε αντίστοιχες περιπτώσεις το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί δεν με-ταφέρεται το ΥΠΕΚΑ σε κάποιο από τα άδεια δημόσια κτίρια. Η απάντηση που παίρνουμε είναι πως και σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να πληρώνει υψηλό μίσθωμα, αφού αυτή την εποχή όλα τα σημαντικά κτίρια του δημοσίου έχουν μπει σε bank lease...

«Ενα κτίριο με βιοκλιματικά χαρακτηριστικά, ένα πράσινο κτίριο στο κέντρο της πόλης. Το σημαντικότερο όμως είναι πως θα δώσει για πρώτη φορά στη δη-μόσια διοίκηση τη δυνατότητα να ασκήσει σύγχρονες αρχές μάνατζμεντ, αφού θα εφαρμοστεί παντού η πολιτική του ανοιχτού χώρου», μας λέει ο Αρης Αλε-ξόπουλος, υπεύθυνος συντονισμού του έργου για το Μινιόν από την πλευρά του ΥΠΕΚΑ. «Η λογική μας είναι ‘όλα στο φως’, τίποτα να μη γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες», σημειώνει. «Η επαναλειτουργία του κτιρίου αφορά τον τρόπο ζωής, την ανάπτυξη της οικονομίας, την αστική αναζωογόνηση. Είναι μια πα-ρέμβαση που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες της πόλης».

Το εσωτερικό του πρώην Μινιόν βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, αφού ο όμιλος Folli Follie είχε κάνει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες προ-κειμένου να επαναλειτουργήσει ο χώρος ως πολυκατάστημα. Η έκπληξη που περιμένει τους Αθηναίους είναι πως η όψη του δεν θα μοιάζει με τις μακέτες ή τις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν κατά την ανακοίνωση της είδησης τον Ιούλιο. Ο όμιλος θεωρεί πως ένα εμβληματικό κτίριο της Αθήνας όπως αυτό οφείλει να έχει άλλη αισθητική παρέμβαση στην πόλη. Σύμφωνα με πλη-ροφορίες μας, ανέθεσε στο αρχιτεκτονικό γραφείο των Κοκκίνου-Κούρκουλα να δημιουργήσει τη νέα όψη του Μινιόν, μια όψη φωτεινή, σύγχρονη με τη δυνατότητα συνεχών προβολών πάνω της κατά τη διάρκεια της νύχτας. Διότι το στοίχημα δεν είναι μόνο να επιστρέψει η ζωή στο Κέντρο κατά το οκτάωρο 9 με 5. Το στοίχημα είναι να μπορέσουμε να περπατήσουμε ξανά στην πόλη μας χωρίς φόβο, ακόμη και τη νύχτα.

30

Η Ολια Λαζαρίδου παρέα με τους Lost Bodies παρουσιάζουν μια ιδι-

αίτερη εκδοχή πάνω στο «Βαπόρι» του Μίλτου Σαχτούρη.

Με το «Βαπόρι» του Μίλτου Σαχτούρη στις απο-σκευές της, η Ολια Λαζαρίδου θα εμφανιστεί για τρεις βραδιές στο Βios στις 19, 20 και 21 Οκτω-βρίου, παρέα με τους Lost Bodies. «Αυτή η παρά-σταση, ‘το Βαπόρι’, ήταν μια παραγγελία του Φεστι-βάλ Φιλίππων το περασμένο καλοκαίρι. Ξεκίνησε από την αγάπη μου για τον Σαχτούρη και τον άγριο παιδικό του κόσμο, που νομίζω ότι τον καταλαβαί-νω», ξεκίνησε να μου αφηγείται η Ολια Λαζαρίδου λίγο πριν αρχίσει μια ακόμα πρόβα της.

Και όταν τη ρωτώ για την επιλογή της να ντύ-σουν μουσικά οι Lost Bodies αυτή την προσπά-θεια, μιλάει με ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά: «Είχα μια αίσθηση ότι ακριβώς αυτός ο κόσμος είναι πολύ συγγενικός με τον κόσμο των Lost Bodies και πιστεύω ότι δικαιώθηκα. ‘Το Βαπόρι’ θα παρουσι-αστεί όπως αρμόζει στην ποίηση, απλά. Αυτό το λέω, διότι καμιά φορά οι Lost Bodies στη δική τους δουλειά έχουν ένα ιδιαίτερο δικό τους κόσμο και πολλοί με ρωτάνε αν θα κάνουμε τίποτα παράξενα πράγματα», λέει γελώντας -λες και προλαβαίνει την επόμενη ερώτησή μου- και συνεχίζει: «Οπως είχα πει και τότε, επειδή είναι πολύ σοβαροί άνθρω-ποι, το αντιμετώπισαν όπως αρμόζει να αντιμετω-πίζει κανείς την ποίηση, σοβαρά. Οπότε έκαναν

μια υπέροχη μουσική, πολύ ωραίες εικόνες για να αναδείξουν τον κόσμο του Σαχτούρη. Και αυτό πι-στεύω ότι πρέπει να κάνει κάθε καλλιτέχνης, εκτός αν θεωρεί ότι είναι πιο έξυπνος από τον ποιητή».

Και από εσάς τι να περιμένουμε στη σκηνή; «Ο Θάνος και εγώ απαγγέλλουμε τα ποιήματα. Δεν τα λέμε με θεατρικό τρόπο, καθώς, νομίζω, δεν είναι κατάλληλος για να απαγγέλλει κανείς ποιή-ματα - αντίθετα είναι ο χειρότερος. Ο καλύτερος τρόπος είναι να το κάνει απλά, αλλά με τον τρό-πο που το απλό μπορεί να είναι το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου».

Κάπου εκεί έρχεται στην παρέα μας και ο Θάνος Κόης από τους Lost Bodies. Τον ρωτάω με ποιον τρόπο προσέγγισαν τη γραφή του ποιητή. «Δεν νομίζω ότι χρησιμοποιήσαμε κάποια ειδική νόρμα για τον Σαχτούρη. Γενικά, για τον κάθε ποι-ητή θα ακούσουμε πρώτα τα ποιήματά του και μετά θα καθίσουμε να γράψουμε. Το ίδιο έγινε και με τον Καβάφη. Είναι πολύ ωραίος ποιητής ο Σαχτού-ρης, ελπίζω να σταθήκαμε τρυφερά δίπλα του. Μας αρέσει, είναι διαχρονικός και σύγχρονος. Από εκεί και πέρα το κάθε ποίημα είναι ανάλογα τι λέει στον καθένα. Ελπίζω να έγινε κάτι καλό».

Δείτε την Ολια Λαζαρίδου στο Mstories 39.

ΕΝΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ

ΑΡΤΙΒΙΣΤΗΣΜένει δυτικά από το ποτάμι και

είναι κοντά στα 30. Δεν συστήνε-ται με το όνομά του, ενώ ελάχιστοι

μπορούν να ισχυριστούν ότι τον γνωρίζουν φυσιογνωμικά. Πα-

ρόλα αυτά, ο street artist με την υπογραφή Bleeps.gr έχει ήδη κα-ταφέρει να κάνει ένα... πέρασμα από τους “New York Times”, τον

“Guardian”, το “Reuters” και την ισπανική “20 minutos”.

nritiniotis@metropolisnews.gr

32

Στο στόχαστρο των εικαστικών παρεμβάσεων του Bleeps μπαίνουν κατά κύ-ριο λόγο η πολιτική, η θρησκεία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο καταναλω-τισμός και, από ό,τι αφήνει να εννοηθεί, η... αρχοντοχωριάτικη έπαρσή μας. Το νου σας, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα περπατήσετε στα σοκάκια της Αθήνας. Μπορεί, αν είστε τυχεροί, να πέσετε πάνω σε κάποιο από τα έργα του. Μη διστάσετε σε αυτή την περίπτωση να ανοίξετε διάλογο μαζί τους. Αυ-τός είναι, άλλωστε, ο επιδιωκόμενος στόχος τους...

Πες μας μερικά πράγματα για τον Βleeps. Πότε ξεκίνησες, με ποια αφορ-μή και ποιος ο στόχος που έχεις ως street artist;Το ψευδώνυμο Βleeps αποτελεί μια αποπροσωποποιημένη εκδοχή του καλλιτέχνη και ουσιαστικά ταυτίζομαι με αυτό. Πέρα όμως από την περιγραφή ενός υποκειμέ-νου, αποτελεί και το προσωνύμιο μιας κολεκτίβας που έχω δημιουργήσει. Αν αναζη-τούσα χωροχρονικά την έναρξη της δράσης αυτής, θα την έθετα στην περίοδο που ήμουν στο Μπρίστολ. Η τοπική σκηνή με επηρέασε σημαντικά και άρχισα έτσι να ασχολούμαι με τα στένσιλ, που προοδευτικά από μονομερή τεχνική αντικατέστη-σα με μικτή. Οσον αφορά τη στοχοθεσία, αντιλαμβάνομαι το καλλιτεχνικό ως τρό-πο διαλόγου και ως εργαλείο ιστορικής απαντητικής. Οραματίζομαι αυτό που όλοι σκιαγραφούμε στις μύχιες εξομολογήσεις μας: έναν κόσμο πιο δίκαιο και περισσό-τερο ειλικρινή.

Από πόσα άτομα αποτελείται το crew και ποια είναι τα μέρη που σας αρέσει συνήθως να «χτυπάτε»;Η κολεκτίβα είναι δυναμικά εξελισσόμενη στο χρόνο. Η έναρξή της με βρήκε με τον Σταύρο και άλλα δύο παιδιά που δεν ασχολούνται πλέον. Στην πορεία μπήκε ο Στέ-φανος, ο Φώτης και ο Πέτρος, ενώ περιστασιακά έρχεται ο Βασίλης και παλιότερα ο Smeek. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Γιώργο Νικολακόπουλο, που δίνει την πινε-λιά της φωτογραφίας, και τον σκηνοθέτη Δημήτρη Πεταλά. Τελευταία και λόγω των μαζικών επιθέσεων στα έργα μου, προτιμώ μέρη που δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον κόσμο. Μέρη που φέρουν τα στοιχεία της εγκατάλειψης και της μοναχικότη-τας. Μέρη που δεν είναι “in”.

Μια και μίλησες για επιθέσεις... Γιατί σε «πατήσανε», τελικά, στα Εξάρ-χεια;Εμαθα ποιος το έκανε. Δεν θέλω να το χαρακτηρίσω. Ξέρω την αιτία. Λέγεται «λο-γοκρισία με κουκούλα».

Ο Banksy λατρεύει τους αρουραίους. Εσύ έχεις κάποιο δικό σου «αρου-ραίο»; Κάποιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο ενδεχομένως, που απολαμ-βάνεις να αποτυπώνεις στα έργα σου;Αν αναφερθώ στην ιστορική σειρά των αρουραίων, πρέπει να επικαλεστώ τον πατέρα τους, τον Blek Le Rat, ο οποίος τους πρωτοδημιούργησε τη δεκαετία του ’80.Ο Banksy τους πήρε και τους πήγε βόλτα. Αν βασιστώ στη συλλογιστική σου, εγώ τους δημιουργώ αφηρημένες διαδρομές. Για να είμαι ειλικρινής, το δικό μου μοτίβο είναι μάλλον συνδεδεμένο με το πνεύμα του τόπου έτσι όπως αυτό διαπο-τίζει εννοιολογικά τα έργα.

Τι έχει να προσφέρει η street art στο μουδιασμένο αστικό τοπίο της Αθήνας και ποια η συμβολή της πολιτικής τέχνης στα χρόνια της κρί-σης;Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει να κάνει με τον κάθε καλλιτέχνη ξεχωρι-στά. Εμένα μου αρέσουν οι παρεμβάσεις που χαρακτηρίζονται τόσο από διακριτική παρουσία, όσο και από διαλεκτική δυναμική. Τα διάφορα διακοσμητικά έργα μπορεί να προσφέρουν έναν τόνο ευεξίας, αλλά εμένα αυτό πιο πολύ μου μοιάζει για... κον-σίλερ. Οπως και να έχει, τα ρεύματα αυτά διαδραματίζουν το ρόλο τους στον αστικό ιστό. Οσον αφορά την πολιτική τέχνη τώρα, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο -πέρα από εικαστικό νεωτερισμό- μια μορφή διαλόγου με το θεατή. Δεν ομορφαίνει απλώς τη διαδρομή του, αλλά μετατρέπεται και σε εργαλείο παιδείας. Αυτό είναι και το σημα-ντικό στοιχείο της πολιτικής τέχνης, όχι μόνο στην καρδιά της κρίσης αλλά και στην όποια ιστορική περίοδο.

Αν είχες το ελεύθερο να βάψεις τον τοίχο της Βουλής, τι θα έφτιαχνες; Θα άφηνα το αποτύπωμα της παλάμης μου με κοβαλτικό μπλε...

33

Δείτε τον Bleeps στο Mstories 39.

Info

www.bleeps.grwww.dailymotion.com/video/xpdxox

Πώς μπορείς να πείσεις, όχι απαραίτητα τον γκρινιάρη μικροαστό πα-ρατηρητή-περαστικό, αλλά το διαμαρτυρόμενο ιδιοκτήτη του τοίχου που βάφεις, ότι η κίνησή σου δεν αποτελεί... βανδαλισμό;Είναι κάτι που το αξιολογώ a priori. Τα κτίρια που επιλέγω είναι συνήθως αδιάφορα και σε κακή κατάσταση. Σε αντίθετη περίπτωση, απλά ρωτάω τον ιδιοκτήτη αν μου επιτρέπει να «μιλήσω» στον κόσμο μέσα από τον τοίχο του. Ανοίγουμε διάλογο συνή-θως μεταξύ μας και εκεί είναι που μελετώ και την ανάγκη των περισσότερων να μιλή-σουν, να συμμετάσχουν, να μοιραστούν.

Και κάτι τελευταίο. Θα μου πεις ποια... παρθενιά χάθηκε τελικά μέσα από το έργο σου “The Toll” (βλ. φώτο); Τώρα πια χάθηκε και το σεντόνι. Το πήρε κάποιος, άντεξε μονάχα εννέα μέρες. Στο συγκεκριμένο project ήθελα να χρησιμοποιήσω το παλιό αυτό έθιμο μετατρέποντάς το σε συμβολιστικό αντικείμενο. Ισως να του δώσω και μια φετιχιστική διάσταση. Η φιγούρα βυθίζεται σε μια βιβλική θλίψη μέσα στο χρυσοκίτρινο φως της. Δεν είναι η απώλεια που αναφέρεις, περισσότερο έχει να κάνει με την εμπορευματοποιημέ-νη αγνότητα. Τη βλέπουμε καθώς η παγκοσμιοποίηση προελαύνει. Ο έρωτας χλευ-άζεται και το ψυχικό σθένος χωράει σε ένα smartphone. Οι λαοί μετατρέπονται σε δυτικοειδείς μαριονέτες, ενώ το τοπικό στοιχείο αρέσκεται στο να φοράει το πέπλο με τον τίτλο «ο πρώτος του χωριού». Αναφέρομαι στην έπαρση αυτή του μηδενικού την ώρα που αφανίζεται στον ιστορικό χάρτη και ο πολιτισμός του τελεί υπό αλλο-τριωτική ισοπέδωση. Ισως η λογική της εμβύθισης στην παραίτηση του Baudrillard να ταίριαζε, αλλά για μένα η θέα αυτού του σεντονιού είναι το ερυθρό μιας αποα-ναπτυξιακής επανάστασης.

“ ”

«Να παίρνεις σοβαρά τις απολαύσεις σου». Η προειδοποίηση/παρότρυνση

των Charles και Ray Eams οδηγεί τη νέα ελληνική εξωστρεφή, σουρε-

αλιστική και δημιουργική αρχιτε-κτονική δύναμη: oι Point Supreme

Architects, από τα Κάτω Πετράλωνα τώρα σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Είναι οι σουρεαλιστές της νέας ελληνικής αρχιτε-κτονικής - το μαρτυρά και ο τίτλος Point Supreme Architects, δάνειο από το δεύτερο μανιφέστο του Αντρέ Μπρετόν. Είναι οι νικητές του αρχιτεκτο-νικού διαγωνισμού για τη δημιουργία τοπόση-μου στην κατάληξη της κεντρικής προβλήτας στο Μητροπολιτικό Πάρκο του Φαληρικού Ορμου. Συμμετέχουν στην Biennale Αρχιτεκτονικής στη Βενετία με τρία διαφορετικά έργα, συνεργάζονται με την κυβέρνηση του Βελγίου σε διαγωνισμούς για δημόσια έργα, κάνουν διαλέξεις σε Νορβηγία, Ιταλία, Βραζιλία, έχουν δουλέψει σε αρχιτεκτονικά γραφεία σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Κωνσταντίνος Πανταζής και η Μαριάννα Ρέντζου είναι το next big thing της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Ανταλλάσ-σουν μηνύματα και ευχές στις γιορτές με το πρώ-ην αφεντικό τους Rem Koolhaas, αλλά ταυτόχρονα μαζεύουν κάθε τόσα τα εσώρουχα που πέφτουν από τα μπαλκόνια στην αυλή του ημιυπόγειου γραφείου τους σε μια τυπική πολυκατοικία στα Κάτω Πετράλωνα όπου στεγάζεται η δημιουργική τους δύναμη που έχει αρχίσει να εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Και προσπαθούν να πείσουν κάποιους γείτονες πως, όχι, δεν προσφέρουν DVD προς ενοικίαση, ναι, η προηγούμενη επιχείρηση που στεγαζόταν στο ημιυπόγειο έχει φύγει...

Στις 5 Οκτωβρίου έλαβαν ένα email από το ΥΠΕΚΑ αναφορικά με το διαγωνισμό για το το-πόσημο. Καθώς οι νικητές των διαγωνισμών συ-νήθως ενημερώνονται προσωπικά πριν από τις

ανακοινώσεις, σκέφτηκαν το αυτονόητο. «‘Γαμώτο, δεν πήραμε το διαγωνισμό’, είπα αμέσως», θυμά-ται η Μαριάννα Ρέντζου. «Οταν άνοιξα το email και είδα ότι κερδίσαμε, δεν πίστευα στα μάτια μου. Βάλαμε τις φωνές...» Ο τίτλος της πρότασής τους που κέρδισε το διαγωνισμό είναι “Athens by sea”. Η ιδέα της ακτογραμμής, του διαλόγου της πόλης με τη θάλασσα τούς γοητεύει και ο διαγωνισμός ήταν η ιδανική ευκαιρία για να εφαρμόσουν τις ιδέες τους. Εφτιαξαν την προβλήτα που θα βγαίνει στη θάλασσα από το πολιτιστικό πάρκο με βασι-κό στόχο να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ελεύθερα από τον κόσμο και να αποκαταστήσει τη σχέση των Αθηναίων με το υγρό στοιχείο. «Είναι ένα εγκώμιο στη σκιά, θέλουμε να επικοινωνεί αμέσως και από μακριά πως είναι ένας χώρος δροσερός και σκιε-ρός», εξηγεί ο Κωνσταντίνος Πανταζής. «Το κύριο μέλημα, όμως, ήταν να έχει ο κόσμος επιτέλους πρόσβαση στη θάλασσα. Να φτάνει εκεί και να μη σταματά, να συνεχίζει την πορεία του. Ετσι, χρησι-μοποιήσαμε ως μέλος της πρότασης την ιδέα για τη χρήση θαλάσσιων ταξί, καθώς και φέριμποτ για να μπορεί όποιος θέλει να κάνει ένα μικρό θαλάσ-σιο ταξίδι μέχρι το Σούνιο. Το φέριμποτ θα μπο-ρούσε να χρησιμοποιηθεί ακόμη και για τη διεξα-γωγή συνεδρίων σε μια εποχή που έχουμε ανάγκη την ανάπτυξη του συνεδριακού τουρισμού».

Συζητάμε τη δυσλειτουργική σχέση της Αθή-νας με το υγρό στοιχείο και τη φύση γενικότερα. Μπάζωσε τα ποτάμια της, γέμισε με καφέ και μπου-

Δείτε τους Point Supreme Architects στο Mstories 39.

35

ζουκομάγαζα την παραλία της, «αν μπορούσε θα έχτιζε και πάνω στη θάλασσα», λένε. Η πρότασή τους διαμορφώθηκε έτσι, ώστε να δημιουργηθεί ο μεγαλύτερος δυνατός δημόσιος χώρος: Ανέβασαν μια στάθμη πιο ψηλά το εστιατόριο που προέβλε-πε η προκήρυξη, προκειμένου να αφήσουν από κάτω ελεύθερο χώρο για τους πολίτες. «Ταυτόχρο-να, γραφιστικά αντλήσαμε στοιχεία από θαλασσι-νά θέματα, σημαδούρες, ριγέ, πλοία, ατμόσφαιρα διακοπών. Θέλαμε κάτι ζωντανό, χρώμα και κίνη-ση», εξηγούν. Η πρότασή τους είναι απλή, για αυτό και πίστευαν ότι δεν θα κερδίσουν. Η μεγαλύτε-ρη πρόκληση, όπως εξηγούν, ήταν πώς θα μπο-ρούσε να σταθεί στατικά το τεράστιο στέγαστρο το οποίο μοιάζει να αιωρείται, καθώς δεν υπάρχουν κολόνες, στηρίζεται μόνο στο κέντρο, στον πυρή-να του. Ανυπομονούν να γνωρίσουν από κοντά τον αρχιτέκτονα του Πολιτιστικού Κέντρου Σταύ-ρος Νιάρχος, τον περίφημο Ρέντζο Πιάνο. Οι φί-λοι τους κάνουν ήδη αστεία για τη στιγμή της συ-νάντησης και φαντάζονται τη Μαριάννα να αναφω-νεί: “Hi Renzo, I am Renzou!”

Εχουν κάθε λόγο να βρίσκονται σε κατάστα-ση παραζάλης - παραμένουν όμως συγκροτημένοι και ανήσυχοι: Κέρδισαν στο διαγωνισμό για το τοπόσημο, έχουν τριπλή παρουσία στην Biennale της Βενετίας, φεύγουν την Παρασκευή 19 Οκτω-βρίου για τρεις εβδομάδες στη Βραζιλία προκει-μένου να κάνουν διαλέξεις στα πανεπιστήμια του Ρίο, του Σάο Πάολο, της Μπραζίλια. Είναι ένα ταξίδι που πάντα ονειρεύονταν, εξάλλου πιστεύ-ουν πως υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στο Σάο Πάολο και στην Αθήνα. Επιστρέφοντας από τη Βραζιλία θα επισκεφθούν τη Νορβηγία για μία ακόμη σειρά διαλέξεων στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Οσλο (κάτι που κάνουν συχνά), ενώ ετοιμάζονται για το δεύτερο στάδιο της μελέτης για την κατασκευή ενός κοινοτικού σχολείου στη Νορ-βηγία - ένας ακόμη διαγωνισμός που μόλις κέρδι-σαν. Μέσα στις προσεχείς ημέρες περιμένουν τα αποτελέσματα από ένα διαγωνισμό στο Βέλγιο για την κατασκευή κοινοτικής κατοικίας σε ένα χωριό στην ακτή του Βελγίου. Εκατόν είκοσι γραφεία από ολόκληρο τον κόσμο εκδήλωσαν ενδιαφέρον για το διαγωνισμό, πέντε κλήθηκαν να καταθέσουν προτάσεις, και οι Supreme Point είναι αυτή τη στιγμή στους δύο επικρατέστερους. Ταυτόχρονα, συμμετέχουν σε δεύτερο διαγωνισμό για την κα-

τασκευή πανεπιστημίου στην Αμβέρσα, ενώ είναι ένα από τα τρία γραφεία διεθνώς που συμμετέχουν σε μια παγκόσμια έκδοση που ετοιμάζεται για την ιστορία της αρχιτεκτονικής και για το κολλάζ.

Και η Αθήνα; Η Ελλάδα; Οι δουλειές τους λί-γες, ομολογούν πως δεν έχουν τον όγκο εργασί-ας που θα περίμενε κανείς. «Η αναγνώριση που έχουμε προέρχεται κυρίως από ακαδημαϊκούς κύ-κλους», εξηγούν. Λίγες και μετρημένες δουλειές: το Six d.o.g.s στην Αβραμιώτου. Ενα χειροποίη-το ανθοπωλείο στην Πάτρα (τόπο καταγωγής του Κωνσταντίνου). Ενα σπίτι στις Πλαταιές στη Θήβα (φίλος του Κωνσταντίνου από το Στρατό ο ιδιοκτή-της). Ενα καφέ στα Καλάβρυτα, ένα μπαρ στο Χα-λάνδρι, μια κατοικία που ετοιμάζεται στα Πετρά-λωνα... «Δεν έχουμε γνωριμίες, θεωρούμαστε και νέοι», λένε αμήχανα. Λατρεύουν όμως την κατα-πονημένη πόλη τους και περνούν ατελείωτες ώρες συζητώντας και σχεδιάζοντας εικόνες σουρεαλι-στικές αλλά απόλυτα ζωντανές. Τι θα έκαναν στην Ομόνοια; «Θα κάναμε το δάπεδό της διαφανές, να φαίνεται από κάτω το μετρό... Και θα φροντίζαμε να υπάρχει ζωή 24 ώρες το 24ωρο στα άδεια κτί-ρια στην περίμετρό της. Υπηρεσίες, κατοικίες, φοι-τητικές εστίες. Οτιδήποτε για να μείνει ζωντανό το Κέντρο», λένε.

Αν αύριο εξαφανιζόταν από το χάρτη η Αθή-να, τι θα έσωζαν; «Τα κτίρια της Βασιλίσσης Σοφί-ας από το Σύνταγμα ως το Χίλτον, κυρίως τα έργα του Βαλσαμάκη. Και τα Αναφιώτικα...» Λατρεύουν την ανώνυμη αρχιτεκτονική, το να γυρίζουν στην πόλη ή σε όλη τη χώρα και ξαφνικά να ανακαλύ-πτουν μοναδικά κτίρια εκεί που δεν το περιμέ-νουν. Θαυμάζουν τον Τadao Ando, τους Charles and Ray Εams. Εχουν εμμονή με την έντονη γρα-φιστική παρουσία, με το Ρίο, το Τόκιο, με τη συ-νύπαρξη των αντιθέσεων, των αντιφάσεων. Πού ζουν; «Στα Πετράλωνα, σε ένα λαϊκό χαμόσπιτο, ένα χώρο ουσιαστικά ενιαίο, με μια ιδιαιτερότη-τα: για να πας στο μπάνιο, πρέπει να περάσεις από την κουζίνα», λένε γελώντας. «Το σπίτι είναι γεμάτο φυτά και αναμνηστικά από τα ταξίδια μας». Εχοντας ζήσει και δουλέψει σε σπουδαία αρχιτε-κτονικά γραφεία σε Ιαπωνία, Ολλανδία, Αγγλία, Σλοβενία, Βέλγιο, ονειρεύονται μια αρχιτεκτονι-κή με ελληνική ταυτότητα που μπορεί ταυτόχρο-να να είναι παγκόσμια. Ονειρεύονται; Μάλλον τη χτίζουν ήδη...

Στις φετινές «Νύχτες Πρεμιέρας» κέρδισαν εξ ημισείας το Βραβείο

Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη για τις μικρού μήκους ταινίες τους.

Οι νεαροί Γιάννης Μπερερής και Ρωμανός Αργυρόπουλος πραγματο-

ποίησαν το κινηματογραφικό ντε-μπούτο τους στο 18ο Διεθνές Φεστι-

βάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, ο πρώτος με την «Ενδημία» και ο

δεύτερος με το “Munchies”.

Τον Γιάννη τον φωνάζουν και Gizmo. «Γεν-νήθηκα στην Πάτρα, σπούδασα και τελείωσα Οικονομικές Επιστήμες. Δεν μου άρεσαν και τις αγνόησα τελείως. Δουλεύω δέκα χρόνια ως dj. Είμαστε μία ομάδα, οι Trashformers, και κάνουμε πάρτι με μουσικές ’80s και ’90s. Αυτό ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να έρθω στην Αθήνα, να σπουδάσω Σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και να κάνω την πρώτη μου ταινία, την «Ενδημία», τελειώνοντας τη σχο-λή. Επίσης ασχολούμαι με τη φωτογραφία, έκανα μία έκθεση φωτογραφίας με ένα φίλο. Ολα αυτά για κάποιο λόγο με έχουν βοηθήσει στο να κάνω σινεμά».

Το λόγο παίρνει ο Ρωμανός. «Μεγάλωσα στο Κερατσίνι και πάντα ήθελα να κάνω σινε-μά, αλλά πριν από αυτό έπαιζα μουσική. Είχα μια μπάντα με κάτι φίλους, τους Stifler’s Mom, έχουμε παίξει στο Schoolwave, αλλά και στην επαρχία. Πολύ ωραία φάση. Σπούδασα λίγο Πολιτική Επιστήμη και Ιστορία... Υποτίθεται ότι είμαι ακόμα γραμμένος, αλλά δεν πολυ-πάω. Σπούδασα επίσης Σκηνοθεσία Κινημα-τογράφου στο ΙΕΚ Ακμή και έκανα το πρώτο μου ταινιάκι, το ‘Munchies’, εμπνευσμένο από πραγματικές ιστορίες!»

«Πρόκειται για μία ταινία κοινωνική, συμ-βολική», μου εξηγεί για την «Ενδημία» ο Γιάννης. «Κλέβουν την τσάντα μιας κοπέλας και ψάχνοντας να τη βρει στους κάδους των σκουπιδιών αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει... Η ιδέα προέκυψε από προσωπικό βίωμα. Ηθε-

λα να δείξω μια πόλη βρόμικη, σε σήψη, η οποία σε μολύνει». «Το ‘Μunchies’ είναι μια ‘μπαφοκωμωδία’ που πραγματεύεται την ιστορία πέντε φίλων που έχουν πιει μπάφο, τους πιάνουν λιγούρες και αποφασίζουν να ληστέψουν ένα εργοστάσιο σοκολάτας», λέει ο Ρωμανός για την ταινία του.

«Εφαγα τρελή πίεση στα γυρίσματα», ομολογεί ο Γιάννης. «Παραγωγός δεν υπήρχε. Μεγάλο λά-θος. Πλέον ό,τι και αν κάνω θα βρίσκω παρα-γωγό. Το θετικό είναι ότι με βοήθησαν πάρα πολύ τα άτομα με τα οποία κάναμε την ταινία. Είναι όλοι φίλοι και φίλες. Μαγείρεψαν, έτρε-ξαν για δουλειές που δεν ήταν η αρμοδιότητά τους. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ». Ο Ρωμανός συμφωνεί. «Και εμένα το μεγάλο μου πρόβλη-μα ήταν η παραγωγή. Ουσιαστικά την έκανα μό-νος μου μαζί με τους γονείς μου, που ήταν έκ-πληξη, γιατί το θέμα της ταινίας δεν είναι αρκε-τά ‘parents friendly’. (γέλια) Αρχικά ήταν να μη γίνει σε εργοστάσιο σοκολάτας η ληστεία, αλλά σε ένα σούπερ μάρκετ. Μας πούλησε τελευταία στιγμή ένα μίνι μάρκετ που είχαμε βρει και έτσι αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε μέσα σε μία μέρα το σενάριο και να το μεταφέρουμε στην αποθή-κη ενός εργοστασίου. Οπότε είχε τρελή φάση και άγχος, αλλά τελικά ήταν πολύ σούπερ!»

«Μια ζωή το να κάνω σινεμά ήταν το μεγάλο μου όνειρο. Αλλά και το σινεμά ως σινεμά είναι μοναδικό. Οταν μπαίνεις σε μια αίθου-σα, κλείνουν τα φώτα και είσαι μαζί με άλ-λους ανθρώπους είναι κάτι αδιανόητο. Οσες ταινίες και να δεις στο σπίτι σου, δεν είναι το ίδιο», μου εξομολογείται ο Γιάννης. Ο Ρωμανός τα είχε και αυτός ξεκάθαρα τα πράγματα στο μυαλό του από πολύ μικρός. «Πέρα από καουμπόης όταν ήμουν πολύ μικρός, ροκ σταρ καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου για διάφορους λόγους, και Τζέιμς Μποντ, από τη δευτέρα δημοτικού έλεγα ότι ήθελα να γίνω σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός».

«Ενδεχομένως τον επόμενο μήνα να ξεκι-νήσουμε κάποια γυρίσματα για μία μικρού μήκους πάλι με ένα μικρό budget», μου απο-καλύπτει ο Γιάννης. «Θέλω να πειραματιστώ ακόμα. Η μεγάλου μήκους μπορεί να μην είναι μακριά, αλλά θέλω ακόμα να υπάρξει τριβή με την όλη διαδικασία». Ο Ρωμανός από την άλλη βάζει πλώρη για... μεγάλου μή-κους ταινία! «Τη γράφω εδώ και δύο χρόνια περίπου. Είναι και αυτή μία ‘μπαφοκωμω-δία’ κοινωνικού ρεαλισμού! Είναι η ιστορία δύο φίλων που ξεμένουν με ένα κιλό μπάφο και πρέπει να το πουλήσουν όλο σε μία νύχτα, έτσι γυρνάνε την Αθήνα και βλέπουν όλες τις φυλές, όλες τις τάξεις... Με όχημα την κωμωδία θέλω να πω κάτι παραπάνω».

Δείτε τους Ρ. Αργυρόπουλο και Γ. Μπερερή στο Mstories 39.

«Η Τέχνη πρέπει να παραμείνει στο απυ-ρόβλητο και πρέπει να χαίρει ασυλίας.

Είναι δικαίωμα και κατάκτηση». Αυτά και άλλα ενθαρρυντικά ακούστηκαν την πε-

ρασμένη Παρασκευή έξω από το Θέατρο Χυτήριο από εκατοντάδες Αθηναίους που έσπευσαν να υποστηρίξουν το ανέβασμα

της παράστασης “Corpus Christi”. Μπρο-στά στην αποφασιστικότητά τους, οι πα-

ράλογες φωνές του σκοταδισμού σίγησαν -για λίγο- και η αίθουσα γέμισε με κόσμο

που χειροκρότησε την προσπάθεια των συντελεστών του έργου.

Ενα από τα σπουδαιότερα έργα του Γερμανού Νομπελίστα συγγραφέα

Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, η “Hannele”, ανεβαίνει από τις 23 Οκτωβρίου

στην Κεντρική Σκηνή του νέου χώρου του 104 (Ευμολπιδών 41,

Γκάζι), από την ομάδα Maniart σε σκηνοθεσία του Θάνου Τοκάκη.

Πρώτη σκηνοθεσία για τον Θάνο Τοκάκη, σε ένα έργο του Χάουπτμαν που, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα νατουραλιστικά του έργα, είναι ένα ποιητικό ονειρόδραμα με πρωταγωνί-στρια ένα κορίτσι, τη 14χρονη Χανέλε. Στο δωμάτιο ενός ξεχασμένου πτωχοκομείου, ο συγγραφέας μάς φέρνει αντιμέτωπους με την έννοια του θανάτου, μέσα από τα μάτια αυτού του κοριτσιού. Οι «σκουριασμένοι» ήρωες της σύντομης ζωής της Χανέλε -πραγματικοί και φαντασιακοί- ξεδιπλώνονται μπροστά μας τη στιγμή που η ίδια ισορροπεί μεταξύ ζωής και θανάτου. Η σκληρή πραγματικότητα δανείζει στη Χανέλε υλικό και αυτή με τη σειρά της μας καλεί στις ξέφρενες, προθανάτιες, εφηβι-κές φαντασιώσεις της.

Το έργο, όπως μας εξηγεί ο Θάνος Τοκά-κης, έχει πολλές θεματικές που το καθιστούν πολυεπίπεδο. Το δύσκολο όμως είναι πως τα κυρίαρχα αυτά θέματα είναι «καμουφλαρισμέ-να» με τέτοιον τρόπο που ο αναγνώστης τα ει-σπράττει σχεδόν υποσυνείδητα. Τα κυρίαρχα στοιχεία όμως που βγαίνουν στην επιφάνεια «διαβάζοντας» το έργο είναι ο φόβος για οτι-δήποτε ανώτερο και η απεριόριστη δύναμη του ανθρώπου που λέγεται φαντασία. Αυτά τα δύο στοιχεία έρχονται σε συνεχή σύγκρουση κατά τη διάρκεια του έργου και όσο προχωρά-ει το ένα υπερνικά το άλλο. Ποιο από τα δύο, αυτό το αφήνουμε περισσότερο στην κρίση του θεατή.

Ποιο μήνυμα ήθελε να στείλει ο συγγραφέας;Ο Χάουπτμαν έγραψε το έργο έπειτα από μια απογοή-τευση λόγω της λογοκρισίας του πολιτικού έργου «Οι Υφαντές». Ο συγγραφέας -όπως και το έργο- ισορροπεί μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Με καλά κρυμμέ-νες φιλοδοξίες, κατά την προσωπική μου άποψη, «φω-νάζει» διαρκώς σε όλο το έργο: «Απελευθερωθείτε από τους φόβους σας».

Η αυτοκτονία είναι λύση για μια ζωή γεμάτη προβλήματα; Υπάρχει μετά θάνατον δικαίωση;Η αυτοκτονία φυσικά και δεν είναι λύση για οτιδήπο-τε. Φυσικά και δεν προτείνεται αυτό από το έργο. Απλά ο συγγραφέας τοποθετεί το θεατή στη δύσκολη θέση μιας απελπισμένης και άτυχης 14χρονης που πιστεύει πως η αυτοκτονία είναι η λύση. Οταν αρχίζουν οι αμ-φιβολίες, σημαίνει πως το εγχείρημα έχει πετύχει. Η μετά θάνατον δικαίωση δεν ξέρουμε αν υπάρχει και δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το θέμα περισσότερο είναι να σκεφτούμε τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή μας καλύτε-ρη: να υπάρχει ή όχι;

Γιατί το έργο είναι διαχρονικό;Γιατί πραγματεύεται θέματα που διαιωνίζονται και θα υπάρχουν πάντα σαν μεγάλα ερωτηματικά της ανθρώπι-νης οντότητας. Αυτό και μόνο ορίζει τη διαχρονικότητα.

Υπάρχει βαθιά ριζωμένη πίστη στις μέρες μας; Σε τι πιστεύουμε σήμερα;Πάντα υπάρχει πίστη, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Πίστη σε θέματα θρησκευτικά, κοινωνικά ή

προσωπικά. Το πρόβλημα είναι πως στην εποχή μας αρχίζει και χάνεται η πιο ισχυρή: η πίστη στον εαυτό μας. Ευτελίζεται και δημιουργεί κενά, που με τη σει-ρά τους βρίσκουν υποκατάστατα σε άλλους τομείς. Για αυτόν το λόγο η εποχή μας στιγματίζεται από ακραία κοινωνικά φαινόμενα.

Ποιο είναι το «παραμύθι» που έχουμε φτιάξει εμείς για να μπορούμε να επιβιώνουμε;Το παραμύθι που χωρίς αυτό δεν θα επιβίωνε το ανθρώ-πινο είδος: «Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα»...

Οι σχέσεις με τους γύρω σου πάνε όλο και κα-λύτερα, Κριέ, και αυτό είναι σημάδι του πόσο καλά καταλαβαίνεις πια τον εαυτό σου. Πρό-σεξε όμως, σε έχει πιάσει μια λογοδιάρροια τελευταία, που θα σε δυσκολέψει να καταλά-βεις πραγματικά τον κόσμο. Αν μιλάς συνέχεια, πώς θα ακούσεις, Κριέ;

Τη Δευτέρα, Ταύρε, βγες στην πλατεία Αρ-γεντινής, σήκωσε το κεφάλι ψηλά και κλείσε το μάτι στον ουρανό συνωμοτικά. Η τύχη σου θα σκάσει σαν βουνό πάνω σου, θα θαφτείς κάτω από τόνους τύχης και... θα έπρεπε να δείχνου-με ευγνωμοσύνη για τα δώρα που μας δίνουν, έτσι δεν είναι;

Είσαι σε φάση πνευματικής υπερδρα-στηριότητας, Δίδυμε, και ό,τι δουλειά ρίξουν πάνω σου τη φέρνεις σε πέρας με σβελτάδα και χαλαρότητα. Είσαι σαν το φονιά των κει-μένων, το χασάπη του πνεύματος, τον εκδορέα των επιστημονικών μεθόδων. Συνέχισε έτσι, μη μασάς.

Μπες σε χορευτικούς ρυθμούς αυτή την εβδομάδα, απόδειξε στον κόσμο γιατί σε λένε Καρκίνο. Δείξε σε όλους ότι δεν ξέρεις μόνο να δουλεύεις σαν το σκυλί, αλλά και να χορεύ-εις σαν το αρκούδι. Σαν μπαλαρίνα εννοώ. Και μην ξεχνάς να σπας το κέφι με αρκετή ξεκού-ραση, σημαντικό αυτό.

Πρέπει να συγκεντρωθείς στο σκοπό σου, Λέοντα, όσο δύσκολος και αν φαίνεται στην αρχή. Δεν είναι εύκολο πράγμα να οδηγείς φα-λαινοθηρικό εξάλλου. Και ό,τι συμβουλές σού δώσει ο στενός σου κύκλος θα είναι λάθος. Να ξέρεις ότι μόνο εσύ γνωρίζεις το σωστό δρόμο.

Ανοιξε, Παρθένε, τις οδηγίες χρήσης σου και ξαναδιάβασέ τες, γιατί μάλλον έχεις ξεχάσει και εσύ ο ίδιος πώς λειτουργείς. Φτάσε στην παράγραφο για τη διαχείριση άγχους και θα δεις ότι έχεις ένα διακόπτη που κλείνει τα πά-ντα και μετά είσαι χαλαρούλης. Μα εγώ πρέπει να σου τα λέω όλα αυτά;

Πήγαινε έξω από τους Διόσκουρους, Ζυγέ, και κάθισε ακίνητος για πολλή ώρα. Θα εμφα-νιστεί ένας τύπος με ένα τεράστιο κομμάτι μάρ-μαρο για να φτιάξει την προτομή σου. Εχεις ρι-ζώσει τόσο πολύ στην Αθήνα, που κατευθείαν στο Αρχαιολογικό θα την εκθέσουν. Μπορείς, αντί αυτού, να πας απλά μια εκδρομούλα.

Προσπάθησε, Σκορπιέ, να αντισταθείς στον πειρασμό να πεις αθώα ψέματα στον ερα-στή σου - ή στους εραστές σου, εκεί τα άστρα είναι λίγο θολά. Να ξέρεις ότι η καλύτερη συ-νταγή στις ερωτικές σχέσεις είναι η ειλικρίνεια. Ή έστω η διαχείριση πληροφοριών. Τα αθώα ψέματα πάλι ψέματα είναι, θα μου το θυμηθείς.

Είναι ώρα, Τοξότη, να ασχοληθείς με τα εν οίκω. Οι δουλειές του σπιτιού δεν γίνονται από μόνες τους, ούτε έρχεται η καλή νεράιδα να σου στρώσει το κρεβάτι. Μην τα φορτώνεις όλα στον κόκορα, και όταν λέω κόκορα εννοώ τους Διδύμους. Για το καλό σου τα λέω αυτά, μην το ξεχνάς.

Αιγόκερε, πάρε κομφετί και πέταξέ το στον αέρα. Ψήσε μια μπριζόλα και δώσε τη στο γείτονά σου. Μάθε κάποιον άσχετο εθνικό ύμνο απέξω και τραγούδα τον στο Σύνταγμα. Κάνε κύκλους γύρω από τον εαυτό σου και μετά χοροπήδα. Μα-ζέψου με φίλους σε κύκλο και φάτε γύρους.

Εχε τα μάτια σου ανοιχτά, Υδροχόε, για-τί πλησιάζει μια ευκαιριάρα που θα θέλεις να αδράξεις. Θα περάσει όμως με ιλιγγιώδη ταχύ-τητα από μπροστά σου, για αυτό φρόντισε όσο συμβαίνουν πράγματα γύρω σου να μην ασχο-λείσαι με το καλαμάκι του φραπέ και το πόσο κριτσανίζει η ζάχαρη.

Σε έχει τρελάνει η πολυκοσμία, Ιχθύ, ενώ εσύ νιώθεις πιο μόνος μέσα σε αυτό το τερά-στιο πλήθος. Κάνε υπομονή, υιοθέτησε στάση ζεν και θα αποζημιωθείς πολύ σύντομα. Και μην ξεχνάς ότι δεν χρειάζεται να κάνεις φίλους τα ζώα ή φίλους ζώα, αρκεί μόνο να περιμένεις λίγο ακόμα για πραγματική επικοινωνία.

Νομίζεις πως η βαλίτσα σου είναι άνετη και βολική; Πι-στεύεις ότι δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος για να μετα-φέρεις τα ρούχα σου όταν τα-ξιδεύεις; Τότε πρέπει οπωσ-δήποτε να δεις τη Hop!, την πρώτη βαλίτσα που σέρνεται μόνη της! Ανοίγεις το κινη-τό σου τηλέφωνο, συνδέεται μαζί του μέσω Bluetooth, ορίζεις την απόσταση στην οποία θες να βρίσκεται και απλά σε ακολουθεί όπου κι αν πας. Σε περίπτωση τώρα που κάποιος ζηλέψει και θέλει να την κλέψει, σε ει-δοποιεί αμέσως, με το που θα βγει από την ακτίνα που έχεις ορίσει, με δόνηση στο

κινητό σου τηλέφωνο. Τιμή και ημερομηνία κυκλοφορίας δεν εί-ναι ακόμα γνωστά, αξίζει όμως να περιμένουμε, ειδικά αν βγει σε σχήμα R2-D2.

cargocollective.com/ideactionary/hop

Εντάξει, έφτιαξες το μπάνιο σου και έβαλες μέσα ένα φανταχτερό και υπέροχο τζακούζι που απολαμβά-νεις με την πρώτη ευκαιρία. Μπρά-βο σου, να το χαίρεσαι. Γιατί όμως αφήνεις στην απέξω το νεογέννητο μωρό σου, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει το MagicBath της BluBleu; Με μέγεθος κατάλληλο για παιδιά έως 12 μηνών, υπόσχεται να τους χαρίσει ένα «φανταστικό ταξίδι στον κόσμο των αισθήσεων». Διαθέτει ακριβή ρύθμιση της θερμοκρασίας του νερού, 10 εκτοξευτήρες και LED φωτισμό για να δημιουργεί και την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Οπότε τα 1.600 ευρώ που θα δώσεις θα πιά-σουν σίγουρα τόπο, ειδικά όταν το παιδί μεγαλώσει και έχεις μικρόσω-μο σκύλο...

www.blubleu.com

Η Romain Jerome είναι μια φίρμα γνωστή για την κατασκευή ρολογιών πολυτελείας στα οποία χρησιμοποιεί ξεχωριστά υλικά. Στο παρελθόν, για παράδειγμα, έχει τοποθε-τήσει σε ρολόγια της μέταλλα από τον Τιτανικό, από τον πύραυλο του Apollo 11, έως και σκόνη από φεγγαρόπετρες. Αυτή τη φορά, ωστόσο, αποφάσισε να ασχοληθεί με το Hollywood και συγκεκριμένα με το DeLorean DMC-12, το αυτοκίνητο που χρησι-μοποιείται στις ταινίες «Επιστροφή στο μέλλον». Θα κατασκευάσει λοιπόν 81 αριθμη-μένα ρόλογια, με υλικά από την κλασική σειρά αυτοκινητων, δίνοντάς τους το όνομα DeLorean DNA. Το καθένα θα κοστίζει 12.300 ευρώ και θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας.

www.romainjerome.ch

Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι gamers στα κινητά τηλέφωνα είναι τα ίδια τους τα... δάχτυλα. Κάθε φορά που παίζεις αναγκάζεσαι να τα βάζεις πάνω στην οθόνη για να εκτελέσεις τις εντο-λές, με αποτέλεσμα να μη βλέπεις ολόκληρο το παιχνίδι. Στην κατάσταση αυτή φιλοδοξεί να βάλει τέλος η Sensus, μία θήκη για iPhone 4 και 4S που προσθέτει δυνατότητες touch στο πίσω αλλά και το πλαϊνό μέρος της συσκευής! Διαθέτει μάλιστα και δικό της επεξεργαστή, ώστε να μην επιβαρύνει αυτόν του κινητού, έχει όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα: για να δουλέψει, θα πρέπει οι developers να γράφουν κώδικα ειδικά για το περιφερειακό - ή, σε απλά ελληνικά, δεν δουλεύει από μόνη της. Μένει να δούμε πόσοι θα την υποστηρίξουν το πρώτο τρίμηνο του 2013 που αναμένεται να κυκλοφορήσει για 45 ευρώ.

www.getsensus.com

Εάν έχεις κουραστεί να πετάς στα σκου-πίδια τρύπιες και φθαρμένες κάλτσες που έχεις πληρώσει ακριβά, ήρθε η ώρα να αλλάξεις τακτική και να ρίξεις μία ματιά στις Socrates. Σύμφωνα με τον κατασκευαστή τους, πρόκειται για «έξυπνα» εσώρουχα που ξεφεύγουν από τη λογική του απλού υφάσματος και αξιοποιούν υλικά όπως ανθρακο-νήματα και κέβλαρ (το υλικό που χρη-σιμοποιείται και στα αλεξίσφαιρα). Εχουν ενισχυθεί έτσι σε σημεία που φθείρονται εύκολα, όπως στη μύτη των ποδιών, στη φτέρνα και στη γά-

μπα, ενώ ταυτόχρονα παραμένουν εξαιρετικά απαλές στην αφή. Τα δύο ζευ-γάρια κοστίζουν 19 ευρώ και διατίθενται σε casual και business στιλ για να διαλέξεις αυτό που σου ταιριάζει καλύτερα.

www.kickstarter.com

Τόσο τα γεγονότα στο Χυ-τήριο, όσο και το «κόψι-μο» από την κρατική τη-λεόραση του πολύκροτου φιλιού έκαναν την ομο-φυλοφιλία να στρογγυλο-καθίσει για τα καλά στη βιτρίνα της επικαιρότητας και γέννησαν στο μυαλό ενός γνωστού την εξής απορία: «Ρε συ, Ρωμαίο, υπάρχει περίπτωση να βγει Ελληνας ποδοσφαι-ριστής και να παραδεχτεί πως είναι γκέι;»

Ας πάρουμε τα πράγ-ματα από την αρχή και ας δούμε πόσοι εν ενεργεία ποδοσφαιριστές παγκο-σμίως έχουν παραδεχτεί ότι είναι ομοφυλό-φιλοι. Χμ... δύο. Ο πρώτος ήταν ο Αγγλος Justin Fashanu το 1990 και ο δεύτερος ο 20χρονος Σουηδός Anton Hysen (θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πώς προφέρεται το επώνυμό του), ο οποίος αποκάλυψε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις μόλις πέρυσι. Ψίθυροι έχουν ακουστεί κατά καιρούς για διάφορους, κανείς όμως δεν βγήκε να το παραδεχτεί, γνωρίζοντας πολύ καλά το τι θα ακολουθήσει.

Αν σκεφτούμε πως το ποδόσφαι-ρο είναι το κατεξοχήν αντιπροσωπευτικό άθλημα της... βαρβατίλας, τότε μπορούμε και να δικαιολογήσουμε τη διστακτικότη-τα αυτή. Και όταν λέμε βαρβατίλα, εννο-ούμε την υπεράσπιση με κάθε τρόπο της «αρρενωπότητας» στην ακραία της μορφή. Τσαμπουκαλεμένοι ποδοσφαιριστές μέσα στον αγωνιστικό χώρο να ανταλλάσσουν «γαλλικά», κλωτσομπουνίδια και κουτου-λιές στο χορτάρι. Ημιάγριοι χούλιγκαν στις κερκίδες και στους δρόμους που πα-σχίζουν να αποδείξουν ότι η τεστοστερό-νη των απέναντι υπολείπεται της δικής τους. Είναι χαρακτηριστικό πως γενιές και γενιές οπαδών έχουν διατηρήσει την

όποια σφραγίδα τους με αστικούς μύθους γύρω από την «αντρεία» που έβγαλε ο τάδε ή ο δείνα σύνδεσμος στο «ντου» με τους απέναντι. Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι η λέξη «πούστης» χρησιμοποιείται κατά κόρον ως υποτιμητική αναφορά για τους αντιπάλους, αποτελώντας τη μούσα για το 90% των συνθημάτων που ακούγονται στις κερκίδες των ελληνικών γηπέδων (το υπόλοιπο 10% είναι σεξιστικό).

Η παραδοχή, λοιπόν, από έναν ποδο-σφαιριστή στην Ελλάδα ότι είναι γκέι θα ερχόταν σαν «μάννα εξ ουρανού» για τους οπαδούς των αντίπαλων ομάδων και θα σηματοδοτούσε την έναρξη ενός ατελείω-του πάρτι αυτοεπιβεβαίωσης. Για την επό-μενη χιλιετία (τουλάχιστον...) θα είχαν βρει το «ντύσιμο» για τα συνθήματα και τα πανό τους, εξαιτίας του αποδεδειγμένου και με τη (ροζ) βούλα ομοφυλόφιλου ποδοσφαιρι-στή. Οι οπαδικές φυλλάδες, που ψοφάνε για κάτι τέτοια, θα «βίαζαν» με φωτοσοπιές τα πρωτοσέλιδά τους και εν τέλει ο ίδιος ο σύλ-λογος του ποδοσφαιριστή θα τον «έστελνε» κακήν κακώς. Ενδεχομένως, οι αντιδράσεις να ήταν πιο δεκτικές για τις λεσβίες του γυ-ναικείου πρωταθλήματος...

Ψάχνοντας να βρει κανείς τι μας διδάσκει -λατρεμένο κλισέ- η νίκη της Εθνικής μέσα στην Μπρατισλάβα, θα ξεκινήσει με το πρώτο και βασικότερο: πως όσο καλός και αν είσαι στο ποδόσφαιρο, αν δεν έχεις την τύχη μαζί σου, δεν πας πουθενά. Σίγουρα είμαστε έμπειροι και ξέρουμε να διαχειριζόμαστε τις κακές βραδιές μας, σίγουρα οι Σλοβάκοι είναι χασογκόλη-δες, η μπάλα όμως απλά μας ήθελε το βράδυ της Τρί-της και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα.

Κατά τα λοιπά, η θέση του προπονητή της Εθνι-κής φαίνεται πως προξενεί παράξενες παρενέργειες σε όποιον κάθεται πάνω της, ειδικά όταν καλείται να επιλέξει σέντερ φορ. Ο Φερνάντο Σάντος, ανεξήγητα, ξεκίνησε με τον Φάνη Γκέκα στο παιχνίδι και ακόμα χειρότερα καθυ-στέρησε υπερβολι-κά να τον αλλάξει, παρά το γεγονός πως ήταν εκτός κλίματος. Οταν ο Κώστας Μήτρο-γλου πέρασε στο ματς, φάνηκε αμέ-σως η διαφορά, παρά το γεγονός πως δεν έκανε κά-ποια μεγάλη φάση.

Τρίτο και ση-μαντικότερο μάθη-μα, όμως, ήταν η επιβεβαίωση για πολλοστή φορά πως ο Αλέξανδρος Τζιόλης αποτελεί το μεγαλύτερο περιπατητή που έχει περάσει από το κέντρο της Εθνικής τα τελευταία χρό-νια. Με στιλ αέρινο, καταφέρνει να σε εκνευρίσει μέσα σε δευτερόλεπτα και, πριν προλάβεις να το κα-ταλάβεις, βρίσκεσαι να φωνάζεις μπροστά από την τηλεόραση. Δεν μπορείς μάλιστα να αποφασίσεις αν σε ενοχλεί περισσότερο το γεγονός ότι μαρκάρει με τα μάτια ή το ότι περπατάει αρχοντικά σαν να βρί-σκεται σε διπλό στην προπόνηση. Δεν διαφωνεί κα-νείς πως δεν υπάρχει πλέον στο ρόστερ Μπασινάς και Ζαγοράκης για να καπαρώσουν τη θέση από τα αποδυτήρια, ακόμα και έτσι όμως ο Φωτάκης και ο Μανιάτης είναι πολύ καλύτεροι.

Σε μια δύσκολη οικονομικά περίοδο για όλους, οι πρωτοετείς φοιτητές που περνάνε στις πανελ-λαδικές εξετάσεις σε πανεπιστήμια μακριά από το σπίτι τους δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπη-ρέαστοι. Η σημαντικότερη πρόκλησή τους γίνεται συχνά το κόστος διαβίωσης, καθώς το ενοίκιο, ο εξοπλισμός του σπιτιού, ακόμη και τα ψώνια του μήνα έχουν υψηλό κόστος.

Στο σημείο αυτό έρχεται από τον ΟΤΕ και την Cosmote ένα χέρι ουσιαστικής βοήθειας με το πρόγραμμα υποτροφιών. Πρόκειται για ένα θε-σμό που απευθύνεται σε πρωτοετείς φοιτητές που σπουδάζουν σε ελληνικά πανεπιστήμια μακριά από τον τόπο κατοικίας τους και αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Το πρόγραμμα στηρίζει έμπρακτα και επιβραβεύει νέους που με πίστη στο όνειρό τους και πολλή δουλειά πέτυχαν το στόχο τους.

Φέτος, λοιπόν, οι ενδιαφερόμενοι για συμ-μετοχή καλούνται να υποβάλουν τις αιτήσεις τους μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα www.ote-cosmote-scholarships.gr μέχρι και τις 24 Οκτωβρί-ου 2012. Σημειώνεται ότι οι προϋποθέσεις και

τα δικαιολογητικά που απαιτούνται για τη συμμε-τοχή στο πρόγραμμα υποτροφιών, καθώς και τα κριτήρια επιλογής, περιγράφονται στην αναλυτι-κή προκήρυξη.

Αναλυτικότερα, για το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013 ο ΟΤΕ και η Cosmote θα απονείμουν 20 υποτροφίες, ύψους 15.280 ευρώ η καθεμία, ενώ σε επιλεγμένους υποψηφίους που ξεχώρι-σαν για τις σχολικές και εξωσχολικές τους επιδό-σεις θα δοθούν τιμητικές διακρίσεις με «έπαθλο» το ποσό των 1.528 ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το πρόγραμμα ξεκίνησε από την Cosmote πριν από 11 χρόνια, ενώ τα τελευταία δύο έτη προστέ-θηκε και η υποστήριξη του ΟΤΕ. Μέχρι σήμερα έχουν απονεμηθεί συνολικά 106 υποτροφίες και 231 τιμητικές διακρίσεις, σε πρωτοετείς φοιτητές της Ελληνικής Περιφέρειας, η αξία των οποίων υπερβαίνει το 1,6 εκατ. ευρώ.

Ιδιαιτέρα σημαντικό όμως είναι και το γεγο-νός πως για το 2012 ο Ομιλος ΟΤΕ δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στο πρόγραμμα και το επε-κτείνει. Η σημαντική διαφορά με τα προγράμματα των περασμένων ετών είναι ότι φέτος προστίθε-

νται ακόμη πέντε υποτροφίες και για πρώτη φορά θα συμπεριληφθούν πρωτοετείς φοιτητές με τόπο προέλευσης από νομούς Αττικής και Θεσσαλο-νίκης. Παράλληλα, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, θα μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή όσοι έχουν πετύχει μέσω πανελλήνιων εξετάσε-ων σε ΑΕΙ της χώρας μας και έχουν αποφοιτήσει το 2012 από δημόσιο γενικό λύκειο των νομών Αργολίδας, Αρκαδίας, Αρτας, Αττικής, Ευβοίας, Ευρυτανίας, Ζακύνθου, Ημαθίας, Θεσπρωτίας, Θεσσαλονίκης, Καβάλας, Κυκλάδων, Μαγνησίας, Ρεθύμνου, Σάμου, Σερρών, Φθιώτιδας.

Και επειδή όσοι έχουν λάβει τις υποτροφί-ες γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τη ση-μασία τους, χαρακτηριστικά είναι τα λεγόμενα του Γιώργου Απιδιανάκη, φοιτητή σήμερα στο 5ο έτος της Ιατρικής Σχολής του Ηρακλείου Κρήτης, για την υποτροφία που έλαβε το 2008: «Μου δόθηκε η δυνατότητα να ελπίζω ισότιμα με τους άλλους συμφοιτητές μου να κρατήσω το πολυπόθητο πτυχίο της Ιατρικής στα χέρια μου, ξεπερνώντας τις δύσκολες οικονομικές συνθή-κες της οικογένειάς μου».

Συνεχίζεται και φέτος το πρόγραμμα υποτρο-φιών από τον ΟΤΕ και την Cosmote για τους πρωτοετείς φοιτητές

που σπουδάζουν σε ελ-ληνικά πανεπιστήμια μακριά από τον τόπο

κατοικίας τους.

Με το μήνυμα «Αλλάζουμε τους κανόνες στην Επικοι-νωνία», το δίκτυο καταστημά-των Public και η Wind Ελλάς εγκαινίασαν τη συνεργασία τους για τη διάθεση του συ-νόλου των υπηρεσιών κινη-τής, σταθερής και internet της Wind στα 20 καταστήματα της αλυσίδας. Η συνεργασία επι-τρέπει ακόμη τη δημιουργία νέων, αποκλειστικών πακέ-των και προσφορών που θα προσφέρουν αξία στους καταναλωτές. Η συμφωνία στρατηγικά λαμβάνει υπόψη δύο επικρατούσες τάσεις στις αγορές του hardware και των τηλε-πικοινωνιών: Την αυξανόμενη προτίμηση των καταναλωτών για φορητές συσκευές με δυνατότητες δικτυακής συνδεσιμότητας (τύπου smartphones, tablets, κλπ.) και την παραδοχή ότι οι υπηρεσίες mobile data που χρησι-μοποιούνται μέσω των συσκευών αυτών θα αποτελέσουν τη σημαντικότε-ρη πηγή εσόδων για τον κλάδο.

Τη λειτουργία του νέου πρότυπου εστι-ατορίου Goody’s στην Κηφισιά, σε νέα διεύθυνση, ανακοίνωσε η εταιρεία. Συγκεκριμένα, βρίσκεται στην οδό Λε-βίδου 1 και ήδη υποδέχεται τους φα-νατικούς της γεύσης συνδυάζοντας την απόλαυση του φαγητού με ένα υψηλής αισθητικής, μοντέρνο και φιλόξενο πε-ριβάλλον. Τα νέα Extreme Burgers σε λαχταριστούς συνδυασμούς αλλά και τα Classic Burgers  και οι  αγαπημένες προτάσεις όπως η Πίτα της Goody’s, το Goody’s Club, τα Chicky’s και οι φρέ-σκιες σαλάτες, συνθέτουν μια ακαταμά-χητη εμπειρία απόλαυσης σε μια μο-ναδική ατμόσφαιρα. Το νέο κατάστημα όμως επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις και για τους λάτρεις της τεχνολογίας! Οι πελάτες μπορούν να «διαβάζουν» το menu σε iPad, να ανακαλύπτουν στη μεγάλη multi touch οθόνη τελευταίας τεχνολογίας δεκάδες διαδραστικά παι-χνίδια και να σερφάρουν στο ίντερνετ.

Μία δεκαετία συμπληρώνεται φέτος από τη στιγμή που ο ΑΚΤΟ εισήγαγε τα προγράμματα σπουδών Open Learning και Distance Learning, τα οποία ξεκι-νούν και φέτος στις 24 και 26 Οκτωβρίου αντίστοιχα. Και τα δύο είναι ειδικά

σχεδιασμένα για όλους εκείνους που η έλλειψη χρόνου, η οικογέ-νεια, οι επαγγελματικές υποχρεώ-σεις ή η απόσταση από την έδρα του κολεγίου αποτελούν εμπόδιο για τις σπουδές που ονειρεύονται. Ετσι, στο Οpen Learning απαιτεί-ται παρακολούθηση δύο ημέρες την εβδομάδα (Δευτέρα και Τετάρ-τη) με τις διαθέσιμες ειδικότητες να είναι γραφιστική, αρχιτεκτονι-κή εσωτερικών χώρων & διακό-σμηση, φωτογραφία και σχέδιο

μόδας. Στο Distance Learning χρειάζεται παρουσία στη σχολή μια φορά το μήνα (Παρασκευή και Σάββατο) και οι προσφερόμενες ειδικότητες είναι γραφι-στική, αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων & διακόσμηση και εικαστικές Τέχνες.

Την ανάγνωση της αγαπημένης μου επιστημονικής είδησης. «Γιατί τα δελφίνια κοι-μούνται με το μισό εγκέφαλο κάθε φορά» ήταν ο τίτλος και η συνέχεια φαινόταν απο-λαυστική. Τα δελφίνια, έλεγε η είδηση, έχουν την ικανότητα να παραμένουν ξύπνια και σε διαρκή εγρήγορση για ένα διάστημα 15 ημερών, επιλέγοντας να κοιμίζουν ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου τους κάθε φορά. Σύμφωνα με τους επιστήμονες του Εθνικού Ιδρύματος Θαλάσσιων Θηλαστικών στο Σαν Ντιέγκο, στις ΗΠΑ, τα δελφίνια οφείλουν να βρίσκονται σε διαρκή επιφυλακή, ώστε να παραμένουν «ετοιμοπόλεμα» σε περίπτω-ση επίθεσης από καρχαρία. Σταμάτησα να διαβάζω, όχι επειδή βαρέθηκα, αλλά επει-δή έσπευσα να ανακοινώσω την είδηση σε φίλους και γνωστούς. Διότι, ως γνωστόν, εγώ κοιμάμαι τόσο ελαφριά (ή τουλάχιστον κοιμόμουν μέχρι πρόσφατα) που ξύπναγα ακόμα και με την παραμικρή κίνηση μέσα στο σπίτι - και εννοείται με τον οποιονδήπο-τε ήχο στο δωμάτιο. Τώρα που ξέρω ότι έχω και τα δελφίνια συμμάχους νιώθω πολύ καλύτερα. Ετοιμοπόλεμη είμαι, λοιπόν, και όχι κουτσομπόλα, όπως με κατηγορούσαν για χρόνια. Δεν ξυπνάω εύκολα για να μη χάσω τίποτα σημαντικό, αλλά για να αμυνθώ εγκαίρως. Εντός και εκτός νερού.

Την γκρίνια μου για την αργοπορία στην πρεμιέρα του Τάκη Ζαχαράτου. Κάτι οι «διάσημοι» που ήθελαν να καθίσουν όλο και πιο μπροστά και άλλαζαν θέση κάθε δύο λεπτά, κάτι ένα τεχνικό πρόβλημα, η εν λόγω πρεμιέρα άρχισε με πάνω από μία ώρα καθυ-στέρηση. Και εκεί που είχα αρχίσει να ωρύομαι, ο Ζαχαράτος βγαίνει στη σκηνή με στιλ Μαρινέλλας και τα ξέχασα όλα. Και φωνή έκανε και χέρι έκανε και απ’ όλα έκανε. Ο μοναδικός καλλιτέχνης που μπορεί να υποστηρίξει με τόση ευκολία και αξιοπρέπεια το one man show στην Ελλάδα είχε κέφια. Εκανε τις γνωστές του μιμήσεις και έδωσε ρέστα κάνοντας τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, τον Πλούταρχο, αλλά και την Καίτη Γαρμπή. Επιασε στο στόμα του από τον Παντελίδη και την Πάολα μέχρι τον Φραγκούλη και την Βίσση. Και εμείς γελάσαμε, διασκεδάσαμε χωρίς να νιώσουμε τύψεις. Καλή η τέχνη, αλλά χρειάζεται και λίγη ψυχαγωγία πού και πού.

Το κόψιμο σκηνών για το μοντάζ των Μstories. Ο Αν-δρέας δύο γραφεία παραπέρα είχε ένα θέμα με το Facebook και κυρίως με κάποιες από τις διαδικτυακές του φίλες. Η δυνατή ανάγνωση status των τελευταίων έκανε όλους τους συναδέλφους να βάλουν τα γέλια, ενώ ο Ανδρέας ήταν έξαλλος με τις γυναίκες και την αντίληψή τους. Το σχόλιο της Μαρίνας, μάλιστα, ότι τα τσιτάτα τέτοιου τύπου θυμίζουν σχολικό λεύκωμα, του έδωσε ιδέα για κράξιμο υψηλού τύ-που. Τα υπόλοιπα μπορείτε να παρακολουθήσετε online!

PUBL

I

Με την αντίληψη ότι «πραγματικά μεγάλος είναι αυτός που μπορεί να κάνει τη διαφορά στην καθημερινότητα των συμπολιτών του», η ΟΠΑΠ Α.Ε. εδώ και 54 χρόνια μεταφράζει σε κοινωνικό έργο την επιχειρηματική της εξέλιξη και ενισχύει με κάθε τρόπο πρωτοβου-λίες για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων στην Ελλάδα. Στηρί-ζει αλλά και δημιουργεί προγράμματα στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, του Αθλητισμού, του Πολιτισμού και του Περιβάλλοντος και σκύβει πάνω από τις ανάγκες των ευπαθών κοινωνικά ομά-δων.

Εφέτος, αναλαμβάνει άλλη μία σημαντική πρωτοβουλία στο πλαίσιο του προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης που στόχο έχει να προστατέψει την πιο σημαντική μας «ομάδα»: τα παιδιά.

Ο καθιστικός τρόπος ζωής, η πιεσμένη καθημερινότητα και η έλλειψη ενημέρωσης των γονέων, καθώς και η άγνοια σε θέματα σωστής διατροφής, έχουν προκαλέσει την αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας κατά 40%. Η ΟΠΑΠ Α.Ε. ευαισθητοποιήθηκε απέ-ναντι σε αυτό το πρόβλημα και αποφάσισε να στηρίξει την έρευνα και αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, χρηματοδοτώντας το Πρόγραμμα του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου «Σωματομετρική και Διατροφική αξιολόγηση των μαθητών Δημοτικού Σχολείου: Κα-θορισμός επιπολασμού της παχυσαρκίας και κινδύνου ανάπτυξης της παχυσαρκίας στα παιδιά».

Χάρη στην οικονομική στήριξη της ΟΠΑΠ Α.Ε. το πρόγραμμα αυτό θα επεκταθεί ως και το 2015 σε όλα τα παιδιά Νηπιαγωγείου, Δημοτικού και Γυμνασίου της χώρας.

Στόχος του προγράμματος είναι η πρόληψη και θεραπεία της παιδικής παχυσαρκίας, η αναγνώριση διατροφικών ελλείψεων των μαθητών, η προώθηση και ενίσχυση της σωματικής δραστηρι-ότητας των μαθητών, η βελτίωση των διατροφικών συνηθειών των

μαθητών και τέλος η δημιουργία αντιπροσωπευτικών καμπυλών ανάπτυξης παιδιών.

Πιο συγκεκριμένα έχει καταρτίσει ένα πλήρες σχέδιο ενεργει-ών για τη συλλογή δεδομένων που χρειάζονται προκειμένου να αντιμετωπιστεί η παιδική παχυσαρκία. Οι ενέργειες αυτές περιλαμ-βάνουν μεταξύ άλλων: Δημιουργία on-line εντύπων αξιολόγησης σωματικής διάπλασης, συνηθειών διατροφής και σωματικής δρα-στηριότητας και οδηγιών αξιολόγησης για τους εκπαιδευτικούς.

Ανάλυση και αξιολόγηση των σωματομετρικών και διατροφι-κών δεδομένων των μαθητών.

Δημιουργία ατομικών αναφορών με αποτελέσματα σωματο-μετρίας, διατροφικής αξιολόγησης και σωματικής δραστηριότητας για κάθε μαθητή και αποστολή τους στις σχολικές μονάδες σε μορ-φή PDF.

Παραγωγή και αποστολή στα σχολεία 16σέλιδου εντύπου οδη-γιών για υγιεινή διατροφή και πρόληψη της παχυσαρκίας για γο-νείς και παιδιά.

Δημιουργία αναφορών (στατιστικά και απογραφικά δελτία σε Πανελλαδικό, Νομαρχιακό και Ατομικό επίπεδο) και αποστολή τους στους εμπλεκόμενους φορείς (ΟΠΑΠ Α.Ε., Υπουργείο Παιδεί-ας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού).

Η ΟΠΑΠ Α.Ε. είναι παρούσα σε κάθε προσπάθεια που γίνεται για να αποκτήσουν τα παιδιά το χαμόγελο της υγείας, της ευεξίας και της αυτοπεποίθησης που αξίζουν! Είναι δίπλα σε κάθε βήμα που γίνεται για να έχουν όλα τα παιδιά μια ζωή γεμάτη με τη χαρά του αθλητισμού, της συμμετοχής και της σωστής διατροφής. Το Πρόγραμμα του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου κατά της παιδικής παχυσαρκίας είναι μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη και επιστημονι-κά εμπεριστατωμένη πρόταση και με την στήριξη της ΟΠΑΠ Α.Ε. θα μπορέσει να συνεχιστεί και να πετύχει τους στόχους του!