Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 • Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης

Project Manager: Βίκτωρας Δήμας

Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μαστοράκου, Νικήτας Καραγιάννης • Ειδικός σύμβου-λος: Θάνος Τριανταφύλλου • Σύνταξη: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Ντίνος Ρητινιώ-της, Χρήστος Τσαπακίδης • Στην έκδοση συνεργάζονται οι: Λάμπρος Αραπάκος, Λέ-να Βλασταρά, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Μαρί-να Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Κίκα Κυριακάκου, Βασίλης Νέδος, Χρήστος Ξαν-θάκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Μαργαρίτα Πουρνάρα, Γιώργος Ρομπόλας, Κωνστα-ντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Αλέξανδρος Χαντζής • Δημι-ουργικό: Θάνος Κατσαΐτης • Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη

• Φωτογραφίες: AFP • Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε.

Οι δεκάδες φωτογραφίες του ανθισμένου αστικού τοπίου στα social media ίσως και να μαρτυρούν πως η φετινή άνοιξη ήταν για τους Αθηναίους περισσότερο

ποθητή από κάθε άλλη φορά...

Ανοιξη και κοινωνική δικτύωση

Το τρίτο Mstories για την urban culture σκηνή της Αθήνας είναι online. Συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι: Νατάσσα Μποφίλιου στο Gazoo, Δημήτρης Κουρούμπαλης και Κατερίνα Λούρα από την παράσταση «Ορέστης-Ηλέκτρα 0-1», Χρήστος Χωμενίδης με το βιβλίο «Ο κόσμος στα μέτρα του», Γιώργος Καφετζόπουλος, Αινείας Τσαμάτης και Σταύρος Μιχαλακάκος από την ται-νία «Κωλόπαιδα». Δείτε το στο www.metropolispress.gr.

Οι πλατείες στην Αθήνα; Μια ιστορία διόλου μικρή και εξόχως πικρή. Θα μπορούσα να καλύψω όλες τις σελίδες της εφημερί-δας με παραδείγματα, αλλά προτιμώ να πάω κατευθείαν στο ψητό. Στην πλατεία Κολωνακίου από τη μία και στο πάρκο Ναυαρίνου από την άλλη. Ιδού πώς έχουν τα πράγματα: Οταν πριν από μια επταετία το αρχιτεκτονικό γραφείο των Δημήτρη και Σουζάνας Αντωνακάκη κέρδισε το σχετικό διαγωνισμό και ανέλαβε να ξη-λώσει και να χτίσει από την αρχή την πλατεία Φιλικής Εταιρείας, ξέσπασε θόρυβος μεγάλος. Το σχετικό ρεπορτάζ θα το βρείτε με ένα απλό ψάξιμο στο Google, μπορώ όμως εδώ να σημειώσω τις αντιδράσεις των κατοίκων που πάνω κάτω λέγανε: «Δεν θέλουμε κάτι καινούργιο από την αρχή, θέλουμε ένα απλό συμμάζεμα της πλατείας».

Συντηρίκλες θα μου πείτε οι Κολωνακιώτες και θα σας απα-ντήσω καταφατικά. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση τα είχαν τα δίκια τους. Ιδίως όταν άκουγαν από τα στόματα των αρχι-τεκτόνων ότι στόχευαν να συμφιλιώσουν τους Αθηναίους με «αυτό το τόσο παρεξηγημένο υλικό, το μπετόν». Την ίδια ώρα, όπου και να κοίταζες στα πέριξ της πλατείας, μπετόν έβλεπες. Μπετόν μπρο-στά, μπετόν πίσω, μπετόν δεξιά, μπετόν αριστερά. Πόσο περισσό-τερο μπορούσε πια να συμφιλιωθεί κάποιος με το μπετόν; Εκτός και αν επρόκειτο περί ομοιοπαθητικής αρχιτεκτονικού τύπου...

Κι όταν προέκυψε το τελικό κακάσχημο αποτέλεσμα; Οι αρ-χιτέκτονες δικαιολογήθηκαν λέγοντας πως «μόλις μεγαλώσουν τα δέντρα, δεν θα φαίνεται τίποτε». Ε, λοιπόν, σας έχω νέα! Μεγάλω-σαν όντως τα δέντρα και το χάλι δεν άλλαξε. Μόνο στους αλλοδα-πούς χρησιμεύουν, για να κρύβουν εκεί τις προς πώληση ομπρέ-λες όταν ο Κύριος αρνείται να ανοίξει τις κάνουλες του ουρανού. Το ξέρω ότι το είδατε και νομίσατε ότι επρόκειτο για εικαστική παρέμβαση, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από μια λύση ανάγκης.

Οπως λύση ανάγκης ήταν και το παρκάκι στη γωνία των οδών Ναυαρίνου και Χαριλάου Τρικούπη. Τα Εξάρχεια, ως γνωστόν, τα έχουν όλα, δεν έχουν όμως πράσινο. Πρέπει να πας στου Στρέφη για να δει το μάτι σου λίγο χόρτο - από το κανονικό εννοώ, όχι από το άλλο. Ετσι, το Μάρτιο του 2009, πήραν την κατάσταση, καθώς και μερικά εργαλεία, στα χέρια τους οι κάτοικοι και ξήλωσαν το τοπικό πάρκινγκ αυτοκινήτων. Το αποτέλεσμα; Αποτρόπαιο αρχι-κώς, καθότι ο ερασιτεχνισμός των πιονέρων ήταν εμφανέστατος. Τσιμέντα παντού, χώματα που στην πρώτη βροχή έγιναν λάσπες, δεντράκια φυματικά άνευ ζωής. Το παιχνίδι έμοιαζε χαμένο.

Δύο χρόνια αργότερα; Δύο χρόνια αργότερα το δόγμα Αντω-νακάκη λειτούργησε! Μεγάλωσαν εν ολίγοις τα δέντρα και την ασχήμια την κρύψανε. Παραλλήλως, βέβαια, τα πολλά μπετά πή-ραν δρόμο, στήθηκαν παγκάκια ξύλινα, φυτεύτηκαν λουλούδια, μπήκε μια τάξη στο ντιριντάχτα των πρώτων ημερών, έγινε μια απόπειρα συμμαζέματος για να μην πολυλογώ. Δεν προέκυψαν Βερσαλλίες, το ξέρω, και τα πανό που φιλοξενούνται συχνά πυ-κνά στο χώρο βρίθουν κοινοτοπιών και εφηβικής σαχλαμάρας, γεννήθηκε ωστόσο ένα στέκι τόσο για τους διερχόμενους όσο και για τα δυσκολεμένα παιδιά. Ενα παρκάκι που εξυπηρετεί τις τρεις βασικές αρχές: διερχόμαστε, παίζουμε, καθόμαστε. Στην πλατεία Κολωνακίου, δυστυχώς, τίποτε εξ αυτών δεν το κάνεις με κέφι.

ΥΓ: Και μην αρχίσω τώρα τις ερωτήσεις για το πόσο κόστισε η πλατεία Κολωνακίου. Το πρώην πάρκινγκ, από την άλλη, χρειά-στηκε μόνο ανθρωποώρες.

Εσπασε όλα τα κοντέρ στο YouTube (ξεπέρασε τα 75 εκατ. hits), αλλά και στο Twitter. Ο Τζόζεφ Κόνι, ο αιμοσταγής ηγέτης του LRA -μιας παρα-στρατιωτικής ομάδας που έχει καταστεί ο τρόμος της Ουγκά-ντας εδώ και δυόμισι δεκαετίες, έχοντας απαγάγει περισσότερα από 30.000 παιδιά-, έχει γίνει το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο του διαδικτύου αυτόν το μήνα, χάρη στο ημίωρο βίντεο που ανάρτησε στο YouTube η ΜΚΟ Invisible Children.Η συνταγή της επιτυχίας; Η δύναμη της εικόνας (με αποκορύφωμα την παρουσίαση πα-ραμορφωμένων παιδικών προσώπων) σε συνδυασμό με μία δραματική περιγραφή από αυτές στις οποίες έχουν γίνει μαέστροι οι Αμερικανοί φίλοι μας. Εν μέσω ενστάσεων για το περιεχόμενο και τους σκοπούς του βίντεο (πληκτρολογήστε Kony 2012 για να το δείτε), ο Νόαμ Κοέν προσπαθεί να το υπερασπιστεί στο σχετικό άρθρο του στους “New York Times” (“A video campaign and the power of simplicity”). Σύμφωνα με αυτόν, το βίντεο δεν έχει να κάνει με τον κ. Κόνι, αλλά με το θεατή και τη δύναμη που έχει αυτός στα χέρια του να χρηματοδοτήσει μία καμπάνια ή να πιέσει τους πολιτικούς να αναλά-βουν δράση. Και καταλήγει στο ότι εισερχόμαστε σε μία εποχή όπου η κοινή γνώμη θα διαμορφώνει ενεργά τον πολιτικό διάλογο. Αλίμονο, λοιπόν, σε περίπτωση που θα πέσει ο λαός θύμα πλάνης!

Μας λύνει τα χέρια σε κάθε απορία και αποτελεί το απαραίτητο φίλτρο χωρίς τη βοήθεια του οποίου το ιντερνετικό χάος θα μας... γονάτιζε. Για το αγαπη-μένο μας «ψαχτήρι» της Google ο λόγος, που βρίσκεται πάντα εκεί, πάνω δε-ξιά στις οθόνες μας, για να μας κατευθύνει ανά πάσα στιγμή. Η «διαδικτυακή μας πυξίδα», λοιπόν, απασχόλησε την ενότητα Techland της ιστοσελίδας του περιοδικού “Time”, η οποία δημοσίευσε τα αποτελέσματα της Pew Internet & American Life Project σχετικά με τις αγαπημένες μηχανές αναζήτησης των Αμερικανών. Οπως θα ανέμενε κανείς, η Google βγήκε πρώτη στις προτιμή-σεις, καθώς χρησιμοποιείται από το 83% των χρηστών (έναντι του 47% σε αντίστοιχη έρευνα του 2004). Η Yahoo έρχεται δεύτερη και καταϊδρωμένη, με μόλις ένα 6% των προτιμήσεων (έναντι του 26% πριν από οκτώ χρόνια).

Πάμε τώρα και στα κέρδη που αποκομίζει η πρώτη από τις διαφημίσεις; Μελαγχολήστε ελεύθερα... Από τα τρία ψωρο-δισεκατομμύρια δολάρια που κέρδισε η Google το 2004, εκτοξεύθηκε το 2011 στα 36,5 δισ. δολάρια! Το μόνο βέβαιο είναι πως οι διαφημιστές τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας την αποτελεσματικότητα των στοχευμένων διαφημίσεων της Google. Και μην ακούσω κανέναν «περίεργο» να διαμαρτύρεται για τη δεδομένη παραβίαση των προσωπικών του δεδομένων. Η λαμπρή εποχή του Μεγάλου Αδελφού απαιτεί και αυτή τις θυσίες της...

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις σειρές, στις πλατείες της πρωτεύουσας της Ουγγαρίας, της πανέμορφης Βουδαπέ-στης, αντιπαρατίθενται τα δύο πρόσωπα της σημερινής Ευρώπης. Από τη μία οι υπερασπιστές του Ούγγρου Πρω-θυπουργού Βίκτορ Ούρμπαν και από την άλλη οι αντίπα-λοί του. Στο επίκεντρο των ΜΜΕ της Ευρώπης θα έπρεπε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή όχι η Ελλάδα, αλλά η Ουγ-γαρία. Εκεί που ο εθνικιστής πρωθυπουργός κ. Ούρμπαν έχει διχάσει τη χώρα του και την έχει απομονώσει οικο-νομικά. Στο όνομα της «εθνικής υπερηφάνειας» κηρύττει «ανεπιθύμητη» την Ευρωπαϊκή Ενωση, επικρίνει τη Δύση επειδή είναι πολύ φιλελεύθερη και πολυπολιτισμική, φιμώνει τον Τύπο, προσπαθεί να ελέγχει τη Δικαιοσύ-νη, διαλύει το σύστημα της κοινωνικής πρόνοιας, θέτει σε αμφισβήτηση το δικαίωμα της έκτρωσης, καθιερώνει διακρίσεις σε βάρος των εθνικών μειονοτήτων που φέρ-νουν στο νου μαύρες σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο Ούρμπαν, ο οποίος δηλώνει ότι λογοδοτεί μόνο στο Θεό (!), έχει γίνει το σύμβολο των εχθρών της Ευρώπης.

Λαϊκιστές, φασίστες, σταλινικοί, όλοι μαζί, σε ένα κοινό μέτωπο, ονειρεύονται να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση και να εγκαθιδρύουν την Ευρώπη των εθνικισμών και των φονταμενταλιστών, των αδιαπέραστων συνόρων, της κλειστής οικονομίας και του αυταρχικού λαϊκισμού. Με λίγα λόγια, την Ευρώπη της δεκαετίας του ’30, που εκστασιαζόταν με τα εθνικά μεγαλεία και τη φυλετική κα-θαρότητα, την εκκαθάριση των «ξένων στοιχείων» και των «εσωτερικών εχθρών», τον εθνικο-σοσιαλιστικό σχεδια-σμό της οικονομίας. Λόγια και πρακτικές που νομίζαμε ότι στην Ευρώπη είχαν μπει για καλά στην ντουλάπα της Ιστορίας στη Βουδαπέστη λέγονται ανοιχτά και νομοθε-τούνται. Σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης τα ίδια λόγια λέγονται απλά πιο χαμηλόφωνα. Στη χειρότερη μεταπολε-μική οικονομική κρίση της, η Ευρώπη ανακαλύπτει ξανά το χειρότερο εαυτό της.

Το παράδειγμα της Ουγγαρίας δείχνει ότι η πραγμα-τική σύγκρουση στη σημερινή Ευρώπη δεν είναι ανάμεσα στα έθνη και στους λαούς που τη συγκροτούν. Είναι μια σύγκρουση αξιών και επιλογών για το μέλλον της Ευ-ρωπαϊκής Ενωσης. Περισσότερη πολιτική υπερεθνική Ευρώπη, λιγότερο κράτος-έθνος, περισσότερη αλληλεγγύη ανάμεσα στους Ευρωπαίους πολίτες, συγκεκριμένοι αριθ-μοί αντί για συνθήματα και σαχλαμάρες, ανθρώπινα δι-καιώματα και καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Από την άλλη βρίσκονται οι νοσταλγοί των «εθνικών μεγαλεί-ων», οι υπερασπιστές της οικονομίας των συντεχνιών και του κρατισμού, οι θρησκόληπτοι και οι ξενοφάγοι. Είναι μια σύγκρουση που έχει ήδη αρχίσει, σήμερα στη Βουδα-πέστη, αύριο στο Παρίσι, μεθαύριο στην Αθήνα. Και αυτή τη φορά δεν γίνεται να είσαι και παπάς και ζευγάς. Ηρθε η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Η είδηση μοιάζει με παραμύθι βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές του Ψυχρού Πολέμου με μια αύρα χριστιανικής αδελφοσύνης: Ρώσοι πράκτο-ρες έσωσαν τον Ελληνα πρωθυπουργό από τα χέ-ρια των Δυτικών. Μερικά πράγματα είναι πρώτα αστεία και μετά σοβαρά. Ειδικά όσο δεν επιβεβαι-ώνονται. Οι θεωρίες συνωμοσίας γίνονται πάντα αρεστές στον κόσμο, γι’ αυτό και αναπαράγονται, γι’ αυτό και διαδίδονται. Τώρα, αν κάποιος θέλει να τις πιστεύει, δεν έχω καμία αντίρρηση, ούτε άλλωστε μπορώ να αποδείξω το αντίθετο. Αν πράγματι οι Ευρωπαίοι ή οι Αμερικανοί διείδαν μια δυσμενή για αυτούς συμφωνία ανάμεσα στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τον Πούτιν και αποφάσισαν να τον δολοφονήσουν, τι να πω, μπορεί και να έγινε έτσι.

Σε κάθε περίπτωση, αν δεν ήταν τόσο συνω-μοτικής φύσης αυτό το σενάριο, δεν θα είχε κάνει το γύρο του ίντερνετ με διάφορα μπολγκ και site να το μεταδίδουν ως το σκάνδαλο του αιώνα. Στο περιθώριο της είδησης προκύπτει ότι η υπόθεση Βατοπεδίου, οι ταραχές του Δεκεμβρίου του ’08, καθώς και η γενικότερη πολιτική και οικονομική αστάθεια, ήταν όλα πλαστά συμβάντα για να πέσει η τότε Κυβέρνηση και να παγώσουν οι ελληνο-ρωσικές σχέσεις. Οπως άλλωστε οι περισσότεροι πιστεύουν, ολόκληρη η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι ένα πλαστό γεγονός, μια κατασκευ-ασμένη κατάσταση, ένα κόνσεπτ που επινόησαν οι ισχυροί για να επιβληθούν άνευ όρων στους αδύναμους, μια πλεκτάνη των τραπεζών και των κυβερνήσεων για να υποτάξουν τους λαούς.

Δεν αμφιβάλλω καθόλου, όπως ανέφερα και πριν, ούτε εγώ ούτε κανείς δεν μπορεί να απο-δείξει ή να καταρρίψει αυτούς τους ισχυρισμούς. Αλλά αυτό που στην πραγματικότητα νιώθω είναι ότι δεν έχει και καμία σημασία. Δεν μου κάνει κα-θόλου εντύπωση δηλαδή ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Αν αυτό αποδεικνύεται από το ότι οι Δυτικοί πράκτορες αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Ελληνα πρωθυπουργό ή από το ότι ο Μπους έριξε μόνος του τους Δίδυ-μους Πύργους ή οτιδήποτε άλλο, λίγο με απασχο-λεί. Μπορεί όλα αυτά να είναι αλήθεια, μπορεί και όχι. Αυτό που ξέρω και αυτό που με απασχολεί είναι ότι εγώ συνεχίζω να είμαι αδύναμος μπρο-στά στους ισχυρούς, ότι η κρίση μάς καταστρέφει τη ζωή είτε προέρχεται από μια πλεκτάνη είτε από την κατάρρευση του καπιταλιστικού μοντέλου. Το αποτέλεσμα σήμερα το πρωί για τη ζωή μου είναι το ίδιο σε κάθε περίπτωση. Ολα τα άλλα είναι χον-δροειδείς λεπτομέρειες.

Δεν χρειαζόταν καμιά φοβερή ανάλυση για να το αντιληφθεί κανείς, ωστόσο το άρθρο του “Economist” ήρθε για να επιβεβαιώσει τις... υποψίες μας. Για τον αντίκτυπο των Οσκαρ στην εμπορικότητα των ταινιών ο λόγος και στη μετα-βολή της απήχησης που έχουν πριν και μετά την ανακήρυξη της υποψηφιότητάς τους. Ως βασικό παράδειγμα το άρθρο χρησιμοποιεί την περί-πτωση της ταινίας που σάρωσε τα φετινά βραβεία ελέω της διαφορετικότητάς της, το “The Artist”. «Είναι χαρακτηριστικό πως πριν ανακηρυχθεί υποψήφιο παιζόταν σε μόλις 662 αμερικανικές αίθουσες. Αριθμός που μετά την τεράστια επιτυ-χία του εκτοξεύτηκε στις 1.756». Το ίδιο συνέβη και πέρυσι, όπως μας ενημερώνει το περιοδικό, με το «Λόγο του Βασιλιά», αλλά και πριν από με-ρικά χρόνια με το “Slumdog Millionaire”. Ανά-λογη ήταν και η επίδραση στα έσοδα της ταινίας, μια και το 67% από τα 38 συνολικά εκατ. δολά-ρια αποκτήθηκε μετά την υποψηφιότητά της για το χρυσό αγαλματίδιο. And the best promotioner role goes to... Oscar!

Μερικοί άντρες προτιμούν τις γυναίκες που είναι «στεγνές», εκείνες που λέμε «πετσί και κό-καλο». Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και εκείνοι που λατρεύουν όσες υπερηφανεύονται για... τα πάχη τους και τα κάλλη τους. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ο κολλητός μου ο Κω-στάκης και στη δεύτερη οι μεγάλοι Ιταλοί ζωγράφοι της Αναγέννησης, όπως οι Μποτιτσέλι, Μπουγκερό, Τιτσιάνο κά. Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει κάποιους από τους πίνακες των τελευταίων στους οποίους η γυναίκα-πρότυπο που απεικονίζεται είναι αυτή με τις καμπύλες και το ελαφρώς πεταχτό στομαχάκι. Ο βρετανικός “Guardian”, λοιπόν, ξέθαψε την πρω-τοβουλία της Ιταλίδας Αννα Τζιορντάνο, η οποία σκέφτηκε να φέρει κοντά τα «θέλω» του Κωστάκη και των μεγάλων ζωγράφων.

Τι έκανε η συγκεκριμένη κυρία; Με όπλο της το photoshop «πείραξε» πολλούς από τους διάσημους πίνακες από τους οποίους εξαφάνισε τα περιττά κιλά από τις απεικονιζόμενες κυρίες και στη συνέχεια αντιπαρέβαλε τις εικόνες της με τα γνήσια έργα. Η ίδια αναφέρει πως «με τον τρόπο αυτό επιθυμεί να καταδείξει τόσο την υποκειμενικότητα των πολιτισμι-κών κριτηρίων, όσο και τις τεράστιες αλλαγές που υφίσταται η έννοια της ομορφιάς με το πέρασμα των αιώνων». Perdonami, φίλε μου Μποτιτσέλι, αλλά -εδώ που τα λέμε- μια «φω-τοσοπιά» την τράβαγε ο οργανισμός (και τα έργα) σου...

Τα αεροπλάνα ούτε που να τα δει. Δεν του άρε-σαν οι πτήσεις, τον έπιανε τρόμος και φόβος. Για την Ελλάδα, ωστόσο, έκανε μια εξαίρεση. Της είχε μεγάλη αγάπη, τον συνάρπαζαν η ιστορία και οι μύθοι της, τον μάγευαν οι αρχαίοι θησαυροί της. Τι να κάνει λοιπόν κι ο Moebius, το πήρε απόφαση. Μόλις έφτασε βέβαια στο αεροδρόμιο, ανακάλυψε ότι είχε ξεχάσει σπίτι το διαβατήριό του. Υποσυνείδητο; Τυχαίο; Οπως και να είχε το πράγμα, επιστρατεύτηκε η σύζυγός του, έτρεξε το ταξί, χάθηκε μια πτήση, βρέθηκε η επόμενη, να σου τον στην Αθήνα. Στο Γκάζι, δυο ώρες μετά την επίσημη έναρξη του Δεύτερου Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς (1997), όταν πια οι άνθρωποι της «Βαβέλ» είχαν απολέσει κάθε ελπίδα ότι θα τον υποδέχο-νταν, μπήκε χαμογελαστός με τα μπαγκάζια στα χέρια, χαιρέτισε και έπιασε αμέσως το πενάκι. Οι αφιερώσεις έπεσαν βροχή.

«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο προσηνής και καλόβολος ήταν», θυμάται τώρα η εκδότρια της «Βαβέλ» Νίκη Τζούδα. «Μας είχε τρομάξει ο πράκτοράς του και εμείς νομίζαμε ότι θα βρεθούμε μπροστά σε καμιά στριμμένη ντίβα. Αυτός όμως ενθουσιάστηκε από την ατμόσφαιρα, από το χα-βαλέ, από τη ζωντάνια του φεστιβάλ και έκανε σαν μικρό παιδί. Δεν αρνήθηκε σε κανέναν να σκιτσά-ρει και να υπογράψει. Οποιος τον βούταγε, κέρδιζε ένα αυθεντικό σκίτσο του Moebius να το έχει και να είναι υπερήφανος».

Ο μεγάλος δημιουργός βρήκε κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντες τους Ελληνες συναδέλφους του. Και με έναν εξ αυτών κυριολεκτικά έπαθε πλάκα. Για τον Λέανδρο Κοκκόρη ο λόγος, το δημιουργό της «Χωματερής» και του «Παρία» μεταξύ άλλων, που άφησε τον Moebius με ανοιχτό το στόμα. «Αυτός εί-ναι κάτι το ξεχωριστό, είναι σπουδαίο ταλέντο», είχε πει στη Νίκη Τζούδα ο Γάλλος μαέστρος. Τον έπιασε μάλιστα κάποια στιγμή τον Λέανδρο και του είπε: «Κοίτα να δεις φίλε, εμείς οι δύο ή θα γίνουμε φίλοι αμέσως τώρα ή θα γίνουμε εχθροί!» Περιττό να σας πω ότι σκάσανε αμφότεροι στα γέλια.

Το χιούμορ του Moebius, υπόγειο πλην πα-νταχού παρόν στα έργα του, μας χάρισε και μία από τις πιο χαριτωμένες στιγμές στην ιστορία του φεστιβάλ. Ενα απόγευμα λοιπόν, εκεί που έκανε διαλειμματάκι από τις υπογραφές και τα σχέδια, τον πλησίασε χαριτόβρυτη δεσποινίς, του έσφιξε το χέρι και του είπε: «Χαίρομαι πολύ που σας γνω-ρίζω». Και εκείνος της απάντησε με μια πονηρή λάμψη στην άκρη των ματιών: «Τώρα χαίρεσαι, που έχω γίνει σαν σουπιά;»

ΥΓ: Ο Moebius άφησε την τελευταία του πνοή πριν από μερικές ημέρες, σε ηλικία 73 ετών, έπει-τα από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο.

Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση την εβδομάδα που μας πέρα-σε έλαβε χώρα το Meeting Points 6, που φέρει το όνομα της επαναστατικής περιόδου του 2010-11. Ενα φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης από τον αραβικό κόσμο με πρωτο-βουλία του Ταρέκ Αμπού ελ Φετούχ και του Young Theatre Fund και με επιμε-λητή τον Οκουι Ενβιζορ. Τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρ-τίου η Στέγη μετατράπηκε σε χώρο διεθνούς δημιουργίας και αναζήτησης, με θέατρο, μουσική, χορό, εικαστικά, συζητήσεις, προβολές και διαλέξεις καλλιτεχνών από τις αραβικές χώρες.

Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τη γέννηση του Κλασικού Μαρα-θωνίου Αθηνών και 100 χρόνια από τη γέννηση του Γρηγόρη Λαμπρά-κη, στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένη η διαδρομή. Η ΟΠΑΠ ΑΕ, πιστή στο ραντεβού της με την ελληνική ιστορία, είναι για μία ακόμα χρονιά ο Μεγάλος Χορηγός του 30ού Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών.

Γι’ αυτό λοιπόν φέτος έχουμε ακόμα περισσότερους λόγους για να δηλώσουμε συμμετοχή και να γράψουμε τη δική μας ιστορία. Οι εγγραφές για το Μαραθώνιο, αλλά και για τους παράλληλους Αγώνες Δρόμου 5 και 10 χιλιομέτρων ξεκινούν την Κυριακή 11 Μαρτίου στο επίσημο site της διοργάνωσης: www.athensclassicmarathon.gr.

Στόχος είναι οι φετινές συμμετοχές να ξεπεράσουν τις 30.000, καθώς πρόκειται για τον 30ό Κλασικό Μαραθώνιο, ενώ ταυτόχρο-να συμπληρώνονται και 30 χρόνια από τη λειτουργία της AIMS - Ενωση Διεθνών Μαραθωνίων και Δρόμων Μεγάλων Αποστάσε-ων. Από φέτος, μάλιστα, η έδρα της AIMS, με την ευγενική χορη-γία της ΟΠΑΠ ΑΕ, μεταφέρεται στην Αθήνα στη λεωφόρο Σπύρου Λούη, στο Ολυμπιακό Κέντρο Υγρού Στίβου, σε μία πράξη συμβολι-κή, αλλά και ουσιαστική.

Κατά τη Συνέντευξη Τύπου, η οποία πραγματοποιήθηκε στα γρα-φεία της ΟΠΑΠ ΑΕ για τη διεθνή διοργάνωση, ο Γιάννης Σπανουδάκης (πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΟΠΑΠ ΑΕ) δήλωσε σχετικά: «Επιδίωξη της ΟΠΑΠ ΑΕ είναι να εκμεταλλευτεί το γεγονός, όχι για να διαφημιστεί, αλλά για να επαυξήσει την προσπάθεια προβολής της χώ-ρας σε ένα τριπλό πεδίο στο οποίο διαθέτουμε αδιαμφισβήτητα συγκρι-τικά πλεονεκτήματα: του πολιτισμού, του αθλητισμού και του περιβάλ-λοντος, που ευθέως παραπέμπουν στον τουρισμό, μία από τις βασικές ‘ατμομηχανές’ τις οποίες χρειάζεται σήμερα η χώρα μας για να βγει από το ‘τούνελ’ της οικονομικής κρίσης. Στο πλαίσιο αυτό και με την εμπει-ρία που έχει αποκτηθεί από τις προηγούμενες διοργανώσεις, η ΟΠΑΠ ΑΕ σκοπεύει να συνεργαστεί στενά και συστηματικά με τον ΣΕΓΑΣ, τους δήμους της Αθήνας και του Μαραθώνα και τον ΕΟΤ, ώστε να διασφα-λιστεί η ευρύτερη δυνατή συμμετοχή -από το εξωτερικό και την Ελλά-δα-, αλλά και να υπάρξει μια καλύτερη και εντονότερη προβολή του Κλασικού Μαραθώνιου και της χώρας μας διεθνώς. Στην κατεύθυνση αυτή αποφασιστική βοήθεια θα δοθεί και από την AIMS, η οποία στο εξής, χάρη στη χορηγία της ΟΠΑΠ ΑΕ -τριετής αρχικά, αλλά είναι βέ-βαιο ότι θα συνεχιστεί και στο μέλλον- θα έχει την έδρα της στην Αθή-να και άρα θα υπάρχει στενή συνεργασία».

Με τη σειρά του, ο Paco Borao, πρόεδρος της Ενωσης Διεθνών Μαραθωνίων και Δρόμων Μεγάλων Αποστάσεων, προσέθεσε: «Απο-τελούσε ‘όνειρο ζωής’ η εγκατάσταση της AIMS στην Αθήνα και εί-μαστε ευτυχείς για τη συγκυρία να έχουμε την έδρα μας σε ένα δρόμο που φέρει το όνομα ενός θρύλου ο οποίος καθιέρωσε το Μαραθώ-νιο ως άθλημα από τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτό του Σπύρου Λούη. Η Ενωση με τα 320 και πλέον μέλη της εί-ναι αποφασισμένη να συνεργαστεί με την ΟΠΑΠ ΑΕ, τον ΣΕΓΑΣ, τον ΕΟΤ και τους διοργανωτές του Κλασικού Μαραθώνιου, για να αναδειχθεί η ιστορία αυτής της υπέροχης χώρας, η φιλοξενία των ανθρώπων της, η ομορ-φιά των μνημείων της και των περιοχών της, η αναγνώριση των αθλητικών αξιών, όπως η ειρήνη, η υγεία, η φιλία και η αλληλεγγύη, όλες αυτές οι αξί-ες που ενώνονται με τα δρομικά αγωνίσματα».

Ο Κώστας Παναγόπουλος, πρόεδρος Οργανωτικής Επιτροπής Κλα-σικού Μαραθωνίου Αθηνών, έδωσε έμφαση στο στόχο των 30.000 συμ-μετοχών, συμπληρώνοντας: «Δημιουργούμε περιβάλλον σταθερότητας και περιμένουμε καλύτερη εικόνα από πέρυσι, για να προβάλουμε την εικό-

να της χώρας στο εξωτερικό, μέσω επαφών με συλλόγους αθλητών Μαρα-θωνίου Δρόμου ανά τον κόσμο. Οι εγγραφές όσων επιθυμούν να συμμε-τάσχουν στον 30ό Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών άρχισαν την Κυριακή 11 Μαρτίου και πρέπει να υποβάλλονται μέσω του επίσημου site της διοργά-νωσης: www.athensclassicmarathon.gr».

Ας τρέξουμε λοιπόν να εγγραφούμε στον 30ό Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών και ας αναδείξουμε όλοι μαζί, σε μία δύσκολη εποχή, την υπέροχη ιστορία της χώρας μας και τις παγκόσμιες αθλητικές αξίες, της ειρήνης, της υγείας, της φιλίας και της αλληλεγγύης.

30

Μια νέα ενδιαφέρουσα μπάντα έχει εδώ και δύο χρόνια κάνει την εμφάνισή της στα μουσικά πράγματα της πόλης. Τα μέλη της έχουν υπάρξει μέλη των Closer, των Gravitysays_i, των Cloudscape, των Mani Deum. Το όνομα τους: Frequency on. Ο frontman τους Ανδρέας Ιωάννου μάς μίλησε για το σχήμα και το επικείμε-νο live τους στο Six d.o.g.s. (Αβραμιώ-του 6-8, Μοναστηράκι) την Πέμπτη 22 Μαρτίου. Μαζί τους θα βρίσκονται δύο ακόμα γκρουπ, οι garage rock ’n’ rollers The Snail και οι Pockets full of sand, που δεν τους αρέσει καθόλου να μιλάνε για τους εαυτούς τους. «Μόλις τελειώ-σαμε το πρώτο μας demo με τίτλο ‘Bad quality’. Η ηχογράφηση έγινε στο SCA με παραγωγό τον Aρη Χρήστου και εί-μαστε στη φάση της αναζήτησης για την κυκλοφορία full album», λέει ο Ανδρέ-ας, που είναι η φωνή των Frequency on και παίζει κιθάρα. Μαζί του ο Περικλής Αγιανόζογλου (κιθάρα), ο Γιώργος Συ-ρίγος (drums) και ο Δημήτρης Χατζημή-τρος (μπάσο, φωνητικά).

Καθόλου ασυνήθιστο line up, τι το διαφορετικό να περιμένει να ακούσει κά-ποιος; «Κινούμαστε ανάμεσα σε φόρμες new wave και dark indie, αν μπορούσα να δώσω έναν ορισμό. Ο καθένας φέρ-νει το δικό του στίγμα και τις δικές του αναφορές», εξηγεί ο Ανδρέας και συνε-χίζει: «Ο Περικλής προέρχεται από σκο-τεινά και neofolk ακούσματα, εγώ από γκαζωμένες κιθάρες και ’80s, όπως και ο Δημήτρης, αλλά συγκλίνουμε όλοι σε μια κοινή αισθητική που θέλουμε να περά-σουμε στις συνθέσεις». Η συμμετοχή τους στο live της 22ης Μαρτίου σημαίνει την έναρξη μιας σειράς εμφανίσεων και η εί-σοδος είναι ελεύθερη. Σε μια εποχή που η μουσική παραγωγή περνάει τη δική της ιδιαίτερη κρίση και που το ενδεχόμενο του οικονομικού οφέλους των μουσικών είναι πλέον μηδενικό, το ποιοι θα επι-μείνουν στη διάθεσή τους για δημιουργία και ωραίους ήχους δεν είναι απλά ένα ερώτημα, αλλά ένα στοίχημα.

Το νέο άλμπουμ του Κωνσταντίνου Βήτα έχει τίτλο «Χρυσαλλίδα» και αναμένεται να κυκλοφο-ρήσει εντός του Μαρτίου από την Inner Ear και το label του Εξώστη σε διπλό βινύλιο, CD και digital album στις 26 Μαρτίου. Το άλμπουμ είναι ήδη δι-αθέσιμο για προ-παραγγελίες στο online shop της Inner Ear. Δεκατρία ηλεκτρονικά κομμάτια, τόσο τραγούδια όσο και ορχηστρικά, σε ένα αισιόδοξο ντίσκο ποπ σύνολο που βλέπει μια ενδιαφέρουσα μεταμόρφωση να λαμβάνει χώρα γύρω μας - ή και μέσα μας. Κάτι που χρειαζόμαστε μάλλον να ακούσουμε αυτή την εποχή της αλλαγής. Ο δίσκος θα παρουσιαστεί στην Αθήνα στις 31 Μαρτίου.

Στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος) οι Jumping Fish nights συνεχίζονται δυναμικά εδώ και δύο περίπου μήνες κάθε δεύτερη Πέμπτη. Στις 22 Μαρτίου, η πέμπτη κατά σειρά βραδιά ανήκει στον άλλοτε λυρικό και άλλοτε σκληρά ηλεκτρικό Λόλεκ και στην ατμοσφαιρική Nefeli Walking Undercover. Ο Λόλεκ ήταν ο δεύτερος κατά σειρά καλλιτέχνης που ξεχώρισε μέσα από το “Jumping Fish”, το Νοέμβριο του 2009, με το τραγούδι “Have You Noticed” από τον πρώτο του δίσκο με τίτλο “Alone” που κυκλοφόρησε από την Inner Ear. Μετρά ήδη ένα support act στη Marianne Faithful και μια συνεργα-σία με τον Matt Elliott. Η Nefeli αναδείχθηκε αγαπημένη του κοινού του “Jumpnig Fish” τον Απρίλιο του 2011 με το τραγούδι «Το ρε και το μι απ’ την ηρεμία», ενώ εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ «Τα Μολύβια-Κομάντος». Ωρα έναρξης 9 μμ. και τιμή εισόδου δελεαστική: μόλις έξι ευρώ με ποτό.

Οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού dEUS επιστρέφουν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Fuzz (Πειραιώς 209 & Πατρ. Ιωακείμ 1), έχο-ντας στις αποσκευές τους νέο άλμπουμ με τίτλο “Keep You Close”, από το οποίο λογικά έχετε ήδη πάρει μια γεύση μέσω ραδιοφώνου. Με το εισιτήριο στα 29 ευρώ, κάποιοι θα προβληματι-στούν, νομίζω όμως πως τελικά οι dEUS θα υπε-ρισχύσουν των αναστολών. Από το “Worst Case Scenario” του 1994 -το ντεμπούτο άλμπουμ που τους έφερε στην ξεχωριστή θέση που διατηρούν- στα “In a Bar, Under The Sea” και “The Ideal Crash”, τα μεταγενέστερα “Pocket Revolution” και “Vantage Point”, ως το νέο δίσκο, η αυριανή βραδιά (17/3) προβλέπεται άκρως ερεθιστική για τα αυτιά και τις καρδιές μας. Καλά θα κάνετε να μην τους χάσετε, μπορεί να κάνουν πάλι επτά χρόνια να περάσουν ξανά από δω.

Τους τρεις από τους έξι τους συναντήσαμε πρόσφα-τα στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης να αυτοσχεδιάζουν πάνω στα βήματα των χορευτών της ομάδας Κι όμΩς κι-νείται. Ο λόγος για τους Mode Plagal, το συγκρότημα που μας σύστησε την παραδοσιακή, τη βαλκανική και τη βυζαντινή μουσική με το δικό του τρόπο, το οποίο αύριο (17/3) θα βρίσκεται σε πλήρη σύνθεση στο Floral (Θε-μιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων) για να μας παρου-σιάσει τη νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Στην κοιλιά του κήτους». Ο Κλέων Αντωνίου (ηλεκτρική κιθά-ρα, τραγούδι), ο Θοδωρής Ρέλλος (σαξόφωνο soprano-alto, τραγούδι), ο Αντώνης Μαράτος (μπάσο), ο Τάκης Κανέλλος (τύμπανα, τραγούδι) και ο Florian Mikuta (πλήκτρα) θα μας περιμένουν στις 10 μμ. για να μοιραστούν μαζί μας τις νέες και -όπως πάντα- ευφάνταστες συνθέσεις τους.

ή

Αλλη μια ελληνική ταινία βγαίνει αυτή την εβδο-μάδα στις αίθουσες. Πρόκειται για την πρώτη μεγά-λου μήκους ταινία του Στέλιου Καμμίτση με τίτλο «Κωλόπαιδα». Το σενάριο επικεντρώνεται σε τρία παιδιά (Γιώργος Καφετζόπουλος, Αινείας Τσαμάτης, Διογένης Σκαλτσάς) τα οποία περνάνε τις τελευταίες ώρες τους στην Αθήνα και συγκεκριμένα στα Εξάρ-χεια, λίγο πριν αναχωρήσουν για το Βερολίνο με σκοπό να κάνουν μια νέα αρχή. Τα πράγματα, βέ-βαια, μπορούν να αλλάξουν μέσα σε ένα βράδυ και αυτό συμβαίνει και στους τρεις φίλους, οι οποίοι έρ-χονται αντιμέτωποι με τις αποφάσεις, τα όνειρα και τις πραγματικές τους επιθυμίες.

Δεύτερο σκηνοθετικό χτύπημα από τη Μαντόνα που παρουσιάζει την ταινία “W.E.”. Μεταφερόμαστε στο 1936, όπου ο Βασιλιάς Εδουάρδος H΄ παραιτεί-ται του θρόνου για χάρη της Γουόλις Σίμσον, σε μία από τις πιο διάσημες ερωτικές ιστορίες του 20ού αι-ώνα. Επειτα από 62 χρόνια και ενώ το Μανχάταν ζει στους ρυθμούς της δημοπρασίας της περιουσίας του ζεύγους, η Γουόλι Γουίνθορπ αποφασίζει να ψάξει παραπάνω τη διάσημη ιστορία. Ζει σε αυτή, χάνεται και μαγεύεται από το πάθος του περίφημου ζευγαριού, ενώ οι σχέσεις της με έναν υπάλληλο του προσωπικού ασφαλείας αρχίζουν να γίνονται όσο στενές χρειάζε-ται για να ζήσει το δικό της μεγάλο έρωτα. Συμμετοχή στο Φεστιβάλ της Βενετίας, Χρυσή Σφαίρα Καλύτε-ρου Τραγουδιού (“Masterpiece”), Υποψηφιότητα για Οσκαρ Κοστουμιών. Δεν είναι και λίγα...

Με πολλά βραβεία στις αποσκευές της -μεταξύ των οποίων η Ασημένια Λεοπάρδαλη Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας (Φεστιβάλ του Λοκάρνο)- η ταινία «Ασπρος, Ασπρος Κόσμος» του Ολεγκ Νόβκοβιτς δεν θα μπο-ρούσε να περάσει απαρατήρητη. Το σενάριο, που υπο-γράφει η ποιήτρια και συγγραφέας Μιλένα Μάρκοβιτς, εστιάζει στις κατεστραμμένες ζωές των ηρώων αντανα-κλώντας πλήρως τα απομεινάρια μιας διαλυμένης σέρ-βικης κοινωνίας. Η χαρακτηριστική βαλκανική μουσι-κή συνοδεύει τα αδιέξοδα και τα μελαγχολικά βλέμματα των ηρώων σε αυτή την «μπαλάντα των μεταλλωρύχων» (που αποτελεί και τον εναλλακτικό τίτλο της ταινίας).

Πλούσιοι και φτωχοί. Δύο διαφορε-τικοί κόσμοι που έχουν εμπνεύσει πλήθος κινηματογραφικών ταινιών και λογοτεχνικών έργων, πάσης φύ-σεως καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Μια αιώνια μάχη, ένα ταξικό μίσος, ένα δίπολο που συνήθως εμπλέκεται σε εγκλήματα, παράνομους έρωτες, οικονομικές συναλλαγές. Σε μια χώρα όπου ο διαχωρισμός τους και η απο-μάκρυνση της μίας ομάδας από την άλλη γίνεται όλο και πιο βίαια, είναι σχεδόν ειρωνικό να μιλάμε με καλλι-τεχνικούς όρους για το ζήτημα. Παρό-λα αυτά ίσως μόνο μέσω της τέχνης μπορούμε να δούμε με μια πιο ψύ-χραιμη ματιά το φαινόμενο, αλλά και να μελετήσουμε συνθήκες, συμπερι-φορές και αίτια.

Πλούσιοι και φτωχοί, λοιπόν, συγκρούονται στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μάκη Παπαδημη-τράτου («Τσίου») με τον επίκαιρο τίτλο «Κλέφτες» (2007). Δύο μικροκλέφτες (Μάκης Παπαδημητράτος, Βαγγέλης Αλεξανδρής) έχουν βρει το τέλειο σύ-στημα κλοπών: παίρνουν κάθε φορά λίγα πράγματα ώστε η κλοπή να μην γί-νεται αντιληπτή από τους ιδιοκτήτες. Η επιθυμία τους όμως να επισκεφτούν το Αμστερνταμ τούς κάνει να παρατήσουν την επιτυχημένη φιλοσοφία τους και να οργανώσουν κάτι πιο ριψοκίνδυνο: τη διάρρηξη ενός μεγάλου σπιτιού που ανήκει σε ένα πλούσιο ζευγάρι (Μυρτώ Αλικάκη, Πέτρος Λαγούτης). Το γεγο-νός ότι γίνονται μάρτυρες ενός εγκλή-ματος τους τοποθετεί στην αιώνια προ-αναφερθείσα μάχη: πλούσιοι εναντίον φτωχών, που σταδιακά μετατρέπεται σε μάχη για επιβίωση. Ποιος θα κερδίσει; Η Ελευθερία Γεροφωκά συμπληρώνει εκπληκτικά τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Με το πιο δύσκολο και επικίνδυνο θέμα του σύγχρονου ελληνικού σινεμά καταπιάνεται ο Κώστας Χαραλάμπους στη δεύτερη ταινία του με τίτλο «Δεμένη Κόκκινη Κλωστή». Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά ο εμφύλιος. Διότι, σε αντίθεση με την Ισπανία, φαίνεται πως κινηματογραφιστές και θεατές στέκονται ακόμα αμήχανοι μπροστά στην αποτύπωση των γεγονότων. Η ταινία εστιάζει στην εποχή μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όπου ο παρακρατικός Μίχας (Τάσος Νούσιας) εγκληματεί εναντίον όσων Αριστερών δεν έχουν δηλώσει την υποταγή τους. Ενας από αυτούς είναι και ο Λάμπρος (Θά-νος Σαμαράς), ο οποίος αποφασίζει να μη μείνει με τα χέρια σταυρωμένα. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ακόμη οι εξαιρετι-κές Στεφανία Γουλιώτη και Εφη Γούση.

Το Diavasame.gr και οι εκδόσεις Ars Nocturna διοργανώνουν από κοινού διαγωνισμό διηγήματος για νέους συγγραφείς που δεν έχουν εκδώσει κάποιο έργο, με θέμα το στοιχειωμένο αστικό τοπίο. Πόλεις του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος, πόλεις που δεν υπήρ-ξαν ποτέ ή δεν υπάρχουν πια. Τα δέκα καλύτερα διηγήματα θα εκδο-θούν από την Ars Nocturna σε μια συλλογή, ενώ οι δέκα επόμενοι που θα διακριθούν θα κερδίσουν βιβλία των εκδόσεων. Η αποστολή των κειμένων πρέπει να γίνει μέχρι τις 22 Απριλίου, ενώ τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν το Μάιο του 2012. Περισσότερες λεπτομέρειεςθα βρείτε στην ιστοσελίδα του diavasame.gr.

«Το μωρό της Ρόζμαρι» του Αϊρα Λέβιν κυκλοφόρησε πρώτη φορά στα ελληνικά το 1994 από τις εκδόσεις Επιλογή/Θύραθεν. Πριν από λίγες μέ-ρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Anubis σε νέα ανανεωμένη έκδοση. H Ρόζμαρι και ο Γκάι Γούντχαους μετακομίζουν στο Μπράμφορντ, ένα παλιό κτίριο με λαβυρινθώδη διαρρύθμιση και σκοτεινή ιστορία, χτισμένο σε μια πανέμορφη συνοικία της Νέας Υόρκης. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, οι Κάστεβετ, ένα ζευγάρι εκκεντρικών ηλικιωμένων που μένει στο διπλα-νό διαμέρισμα, προσπαθούν επίμονα να τους προσεγγίσουν. Παρά τους δισταγμούς της Ρόζμαρι, ο φιλόδοξος σύζυγός της, που κάνει τα πρώτα του βήματα ως ηθοποιός, αρχίζει να επιζητά τη συντροφιά του ηλικιωμένου ζεύγους. Πρόκειται για το βιβλίο που ενέπνευσε την ομότιτλη ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι.

Την Τετάρτη 21 Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, η οποία είθισται να γιορτάζεται με ποικίλους τρόπους. Ετσι, ενώ έναν ολόκληρο χρόνο ψά-χνεις να βρεις την ποίηση στη ζωή σου -και κυριολεκτικά και μεταφορικά- με το μεγεθυντικό φακό, τη συγκεκριμένη μέρα δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις και πού να πρωτοπάς.

Με μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και στις ατζέντες θα βρείτε δεκάδες εκδηλώσεις στις οποίες μπορείτε να παραβρε-θείτε την Τετάρτη το βράδυ. Την ίδια μέρα το μεσημέρι, όμως, καλείστε να λάβετε μέρος σε μια διαφορετική διαμαρτυρία: Ο Κύκλος Ποιητών, τα περιο-δικά “Poetix” και «Ποιητικά», οι εκδόσεις Μικρή Αρκτος και η αλυσίδα πολιτισμού IANOS καλούν ποιητές, συγγραφείς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, εκδό-τες, αλλά και κάθε πολίτη σε συνοδοιπορία-διαμαρτυρία με όπλο την Ποίηση ενάντια στην Κρίση.

Οπως λένε και οι ίδιοι: «Στις 21 Μαρτίου συνθήμα-τά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπο-ρούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το πα-ρελθόν μας. Μια διαδήλωση υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρί-ση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια...»

Περισσότερες λεπτομέρειες για την κίνηση, για τα βιβλιο-πωλεία και για τους εκδότες, τους ποιητές και τους συγγρα-φείς που την υποστηρίζουν μπορείτε να βρείτε στη διεύθυν-ση: 21martiou.blogspot.com.

Στον Ντίνο Χρι-στιανόπουλο, που αυτόν το μήνα κλείνει τα 81 του χρόνια, είναι αφιερωμένο το καινούργιο τεύχος του περιοδικού «Εντευ-κτήριο». Το τεύχος περιλαμβάνει, εκτός από τις μελέτες για το πολύπτυχο έργο του Θεσσαλονικιού ποιητή, μια σειρά λογοτεχνικών επιστο-λών προς τον ίδιο, όπως και ένα εκτενές χρονολόγιο σχεδιασμένο με διαφωτιστικές λεπτομέρειες από τον Γιώργο Κορδομενίδη. Ο τελευταίος «ανοίγει» ουσιαστικά το αφιέρωμα σημειώνοντας τους σημαντικότε-ρους σταθμούς του έργου και της ζωής του ποιη-τή. Από ένα σκίτσο του ποιητή το 1947, από τον καθηγητή Διονύση Γιάκο, σε χαλαρές στιγμές με τη Ζωή Καρέλλη στην παλιά παραλία της Θεσ-σαλονίκης. Εκτός από το χρονολόγιο, μεγάλο μέρος της συζήτησης που ανοίγει το περιοδικό επικεντρώνεται, όπως είναι φυσικό, στην ποίησή του και στο ερωτικό στοιχείο που παρουσιάζει.

Αν μέχρι τώρα νομίζατε ότι η ρωσική λογοτεχνία σταματάει εκεί που τελειώνουν τα έργα του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι και των άλλων Ρώσων κλασι-κών, έφτασε η ώρα να αναθεωρήσετε. Το βιβλίο του Βλαντίμιρ Σορόκιν «Πίσω από το μεγάλο ρωσικό τείχος» (εκδ. Μεταίχμιο) είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που μεταφράζεται στα ελληνικά, παρόλο που ο συγγραφέας έχει γράψει πληθώρα έργων και έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία. Αν θέλετε να κατα-λάβετε περισσότερα για το έργο του, αρκεί να μάθετε ότι για την ανελέητη κριτική που ασκεί στη διακυβέρνηση της χώρας του έχει συρθεί στα δικαστήρια, ενώ το νεο-λαιίστικο κίνημα «Συνοδοιπόροι», φιλικά διακείμενο προς τον Πούτιν, έχει διοργανώσει μεταξύ άλλων δημόσια διαμαρτυρία για το έργο του, σκίζοντας τα βιβλία του και πετώντας τα σε μια τεράστια λεκάνη μπροστά από το θέατρο Μπολσόι.

Μια διαφορετική σκηνοθετική εκδοχή στο έργο του Τσέχωφ «Τρεις Αδελφές» παρουσιάζεται στη σκηνή του Θεάτρου Αρτι (Ηπείρου 41 και Αχαρνών). Η Ευδόκιμος Τσολακίδης βάζει άνδρες ηθοποιούς να ενσαρκώσουν όχι μόνο τις τρεις αδερφές, αλλά και τους υπόλοιπους ρόλους του έργου. Ο Βασίλης Ζαϊφίδης, ο Πέτρος Ιωάννου και ο Νικό-λας Μαρμαράς κάθε Δευτέρα και Τρίτη καταθέτουν τη δική τους ματιά σε ένα κλασικό έργο, πάνω στην ελεύθερη απόδοση του σκηνοθέτη, ο οποίος προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει το πνεύμα του έργου και να αναγνωρίσει αναφορές με το σήμερα.

Με ένα ευαίσθητο θέμα, αυτό του trafficking, καταπιάνεται η Βίκυ Βολιώτη στην παράσταση «Περί ζώων» που ανεβαίνει στις 19 Μαρτίου στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα). Το έργο γράφτηκε το 2007 από την αυστριακή συγγρα-φέα Ελφρίντε Γέλινεκ και είχε ως αφορμή ένα ρεπορτάζ του βιεν-νέζικου περιοδικού “Falter”, στο οποίο ο δημοσιογράφος Φλό-ριαν Κλενκ αποκάλυπτε το σκάνδαλο του trafficking γυναικών από ένα γραφείο συνοδών πολυτελείας της Βιέννης. Το κείμε-νο της Γέλινεκ, που δεν περιέχει σκηνικές οδηγίες, πράξεις και παραδοσιακές φιγούρες, αποτελείται από δύο μέρη: στο πρώτο βρίσκουμε το μονόλογο μιας γυναίκας που οδηγήθηκε σε αυτό το κύκλωμα από έρωτα και στο δεύτερο πλέκονται φωνές αν-δρών που καυχώνται για τα πλεονεκτήματα και τις υπηρεσίες των «κοριτσιών» τους με τον πιο ωμό και κυνικό τρόπο. Μαζί με τη Βίκυ Βολιώτη παίζουν οι: Κωνσταντίνος Ανδρικόπουλος, Γιάννης Ασκάρογλου, Γιώργος Καρκάς, Εκτορας Λιάτσος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Θανάσης Πατριαρχέας και Κώστας Σιλβέστρος.

Ενας άντρας και ένα στρώμα ύπνου πρωταγωνιστούν στη νέα παράσταση της ομάδα χορού Αμάλγαμα «Το στρώ-μα» που ανεβαίνει από τις 19 Μαρτίου στο Six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μο-ναστηράκι). Η ομάδα δημιουργήθηκε το 1996 στο Λονδίνο από τη Μαρία Γοργία και έχει παρουσιάσει δουλειές της σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. «Το στρώ-μα» εκφράζει τη σχέση του ανθρώπου με τη χώρα όπου ζει, παράγει και καταστρέ-φει. Με εργαλεία την κίνηση, το αντι-κείμενο, τον ήχο, το λόγο και το βίντεο, το νέο έργο της ομάδας στοχεύει στο να φωτίσει τον οικείο τόπο προβάλλοντας μια διάθεση αναστοχασμού και έντονου προβληματισμού. Η σύλληψη και η χο-ρογραφία ανήκει στη Μαρία Γοργία και ερμηνεύει ο Σταύρος Αποστολάτος.

Η όπερα «Μποέμ» του Τζάκομο Πουτσίνι μπαίνει στη βαλίτσα και ταξιδεύει για την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στις 21 και 27 Μαρτίου. Πρόκειται για τη δεύτερη παραγωγή της «Οπερας της βαλίτσας», η οποία παρουσιάζει διάσημες όπερες με μια διαφορετική ματιά σε απρόσμενους χώρους της πόλης και εντάσσεται στο πρόγραμμα «Πολιτιστικές δράσεις στην Αθήνα» που οργανώνει η Εθνική Λυρική Σκηνή. Με εφό-διο τους πολύ καλούς τραγουδιστές, η Εθνική Λυρική Σκηνή βγαίνει από το Θέατρο Ολύμπια και ταξιδεύει στις γειτονιές της πόλης με στόχο να συναντήσει εκεί ένα νέο κοινό και να το γοητεύσει. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη, θα παρου-σιαστεί και στις 29 Μαρτίου στο Πολιτιστικό Κέντρο Γκράβας (Ταϋγέτου 60).

Ενας ψαράς βρίσκει στα δίχτυα του τα... αστέρια. Και ενώ αποφασίζει να τα δώσει μόνο σε όποιον έχει λεφτά, τα ίδια έχουν άλλα σχέδια. Η Oμάδα ΧΑ! παρουσιάζει από τις 17 Μαρτίου στο Θέατρο Rabbit Hole (Γερμανικού 20, Μεταξουργείο) την παράσταση «Αστραξίδι», η οποία απέσπα-σε το πρώτο βραβείο στην κα-τηγορία Scratch και ανέβηκε με ιδιαίτερη επιτυχία στο Θέατρο Χώρα πέρυσι. Το έργο είναι βασισμένο στο παλιό αρμένι-κο παραμύθι «Αστραξάδα» και οι τρεις ηθοποιοί (Μαριάννα Βαρβιάνη, Χριστίνα Δενδρινού, Θεοδόσης Κώνστας) βασίζονται στο σωματικό θέατρο για να το ερμηνεύσουν. Οι τρεις ηθοποι-οί -και φίλοι πια- γνωρίστηκαν σε ένα σεμινάριο και ανακάλυ-ψαν ότι μοιράζονται την ίδια τρέλα για το σωματικό θέατρο. Και για να μην τρομάζετε με τον όρο, το σωματικό θέατρο έχει πολλές μορφές και διάφορες εφαρμογές. Το βασικό του χα-ρακτηριστικό είναι ότι το σώμα είναι σε προτεραιότητα και όχι ο λόγος. Αλλά στην περίπτωσή τους το σώμα είναι ικανό για τα πάντα. Και την ιστορία μπο-ρείς να καταλάβεις, και να γε-λάσεις και κυρίως να συγκινη-θείς. Ο,τι ακριβώς θα έκανες σε μια συμβατική παράσταση. Μόνο που εδώ περισσεύει η όρεξη και η φρεσκάδα. Ο,τι καλύτερο, δηλαδή!

Το Μουσείο Μπενάκη στους χώ-ρους της μόνιμης έκθεσης του Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης (Αγί-ων Ασωμάτων 22 & Διπύλου 12, Αθήνα) φιλοξενεί την έκ-θεση “Nour” της Ελενας Σύρα-κα. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη συλλογή κοσμημάτων από την Ελληνίδα σχεδι-άστρια εμπνευ-σμένη από την Ανατολή και την ισλαμική τέχνη. Την επι-μέλεια της έκθε-σης υπογράφει ο Yatzer, κατά κόσμον Κώστας Βογιατζής, ενώ o Τεό Προδρομίδης έχει επιμε-ληθεί τα βίντεο. Η Ελενα Σύρακα μας είπε αναφορικά με τις δη-μιουργίες της: «Στο πλαίσιο της έκθεσης που διοργανώνεται στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης από το Μουσείο Μπενάκη, ο επισκέ-πτης θα έχει την ευκαιρία να δει κοσμήματα εμπνευσμένα από τα ισλαμικά εκθέματα. Μάλιστα, ο τίτλος της έκθεσης είναι ‘Nour’, που σημαίνει ‘φως’ στην αρα-βική γλώσσα». Πώς ξεκίνησε όμως η ενασχόληση της Ελενας Σύρακα με το κόσμημα; «Σχε-διασμό κοσμήματος σπούδασα στο Παρίσι, ενώ έχω σπουδάσει και γεμολογία και από το 1995 εμπορεύομαι τα κοσμήματα που δημιουργώ. Αν και ξεκίνησα με costume jewellery, τα τελευταία πέντε χρόνια φτιάχνω μόνο χρυ-σά κοσμήματα». Η δουλειά της σχεδιάστριας μοιάζει απόλυτα εναρμονισμένη με τις φόρμες και τα μοτίβα που κοσμούν τις πανο-πλίες, τα σπαθιά και τα υφάσμα-τα από τη μόνιμη συλλογή του μουσείου. Σχετικά με τη σχέση που έχει η δουλειά αυτή της σχε-διάστριας με προηγούμενες μάς απάντησε: «Αυτή την περίοδο θα μπορούσα να πω ότι θεωρώ πολύ ιδιαίτερα τα κοσμήματα που έχω δημιουργήσει για το μουσείο. Δι-αφορετικά μεν από προηγούμε-νες συλλογές μου, αλλά πάντα με το δικό μου ‘στίγμα’». Η έκθεση “Nour” της Ελενας Σύρακα έχει διάρκεια μέχρι τις 22 Απριλίου.

� Η ατομική έκθεση της Βασιλικής Ψαρρού με τίτλο «Διαδρομές» παρουσιάζεται στο Beton7 (Πύδνας 7, Βοτανικός) μέχρι τις 6 Απριλίου. Η έκ-θεση καλύπτει όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων της καλλιτέχνιδας και περιλαμβάνει performances και κατασκευές από σκοινιά και κόμπους γύρω από ένα σώμα, οι οποίες συνθέτουν το βασικό δη-μιούργημα-εγκατάσταση της Ψαρρού. Η διάρκεια της έκθεσης είναι μέχρι τις 6 Απριλίου.

� Aπό τις 15 Μαρτίου μέχρι τις 12 Μαΐου η γκαλερί Andreas Melas & Helena Papadopoulos (Επίκουρου 26 & Κορίνης 4, Αθήνα) φιλοξενεί την έκθεση γλυπτι-κής του Γερμανού καλλιτέχνη Dirk Bell. Στο πλαίσιό της θα παρουσιαστεί μια σειρά καινούργιων γλυπτών από φύλλα χάλυβα, τα οποία είναι βασισμένα σε μια αλφά-βητο δημιουργημένη από τον καλλιτέχνη. Παράλληλα, με αφορμή την έκθεση, ο φιλόσοφος Marcus Steinweg θα συνεκθέσει σειρά διαγραμμάτων, ενώ ο σκηνοθέτης Frederic D. θα προβάλει ένα φιλμ γυρισμένο στο στού-ντιο του Bell στο Βερολίνο.

� Μέχρι τις 11 Απριλίου η αίθουσα τέχνης K-art (Σίνα 54, Κολωνάκι) θα φιλοξενήσει την ατομική έκθεση του καλλιτέχνη Κλεομένη Κωστόπουλου. Κατά τη διάρκειά της θα εκτεθούν τέσσερα έργα μεγάλων διαστάσεων και 30 πορτρέτα. Τα μικρά έργα συνθέτουν μια εγκατάστα-ση με αναφορές στις κοινωνικές δομές, ενώ τα μεγάλα έργα, μέσα από την απεικόνιση του ανθρώπου και των αντικειμένων που τον περιβάλλουν, λειτουργούν συμβο-λικά και επιδιώκουν μια εννοιολογική προσέγγιση των σχέσεων που αναπτύσσονται στο πλαίσιο αυτό.

� Η γκαλερί ΑΔ (Παλλάδος 3, Ψυρρή) παρουσι-άζει την ατομική έκθεση του Νίκου Μάρκου με τίτλο “Monumenta Naturalia”. Στο πλαίσιο της δουλειάς του αυτής ο βραβευμένος φωτογράφος συνεχίζει την έρευνα και την καταγραφή του φυ-σικού τοπίου, χωρίς ωστόσο το έργο του να παύει να έχει αναφορές στον άνθρωπο, στις κοινωνικές δομές και στα μαθηματικά. Η έκθεση του καλλι-τέχνη -ο οποίος έχει διακριθεί με βραβεία στους διαγωνισμούς Paneuropean Fuji Competition, Kodak Competition και Competition of Press-Photo, Charleroi, Belgium μεταξύ άλλων- έχει δι-άρκεια μέχρι τις 26 Απριλίου.

Την Κυριακή το ΠΑΣΟΚ θα έχει νέο πρόεδρο: τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Το αριθμητικό αποτέλεσμα δεν βαραί-νει καθόλου ούτε στη νομιμοποίησή του στη θέση του προέδρου, ούτε στην εξέλιξη της βασικής προεκλογι-κής εκστρατείας ενόψει της εθνικής αναμέτρησης. Ο Βενιζέλος παραχώ-ρησε χθες και την πρώτη ανοιχτή συνέντευξή του από την Ιπποκράτους, ενόψει των κομματικών εκλογών. Με το γνωστό ρητορικό προτέρημά του, έδειξε πολύ πιο εγκρατής, κράτησε σαφείς αποστάσεις από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος τα οποία και κατήγγειλε. Προσπάθησε να οχυρώ-σει το ΠΑΣΟΚ στο μεσαίο χώρο. Και να το διαχωρίσει από την ενδογενή αντιμνημονιακή βλέννα, αλλά και την «υπερμνημονιακή» συνιστώσα. Ευφυώς αντιλαμβάνεται ότι όσοι στην Ελλάδα τάσσονται υπέρ της διατήρη-σης ενός είδους μεσαίας -και μετριο-παθούς- τάξης επιθυμούν την ύπαρξη ενός πόλου πολιτικής σταθερότητας. Τα εργαλεία αντίληψης της πολιτικής πραγματικότητας δεν απουσιάζουν από τη φαρέτρα του επερχόμενου προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Ως εδώ καλά.

Ο Βενιζέλος θα πρέπει να αντι-παλέψει ένα σωρό προβλήματα. Καταρχάς πώς μπορεί να ξεπλύνει το ΠΑΣΟΚ (στο οποίο βέβαια και ο ίδιος υπήρξε στέλεχος πρώτης γραμμής επί 20ετία) από μια ρετσινιά η οποία το ακολουθεί από τη γέννησή του: εκείνη του οργανισμού εξυπηρέτησης ποικι-λώνυμων μικρών και μεγαλύτερων συμφερόντων. Δευτερευόντως, θα πρέπει να βρει ανθρώπους. Η ανθρώ-πινη πενία της πασοκικής δεξαμενής είναι παροιμιώδης. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι διάσπαρτοι, ένθεν κακείθεν του κόμματός του. Πρέπει να «σκά-ψει», να τους βρει, να τους αξιοποιή-σει. Και, βεβαίως, ο τρίτος άθλος που οφείλει να φέρει εις πέρας είναι η εξαΰλωση των «πασοκογενών» σχημα-τισμών, όπως η «Κοινωνική Συμφω-νία». Η μέτρια παρουσία του νέου κόμματος δεν δημιουργεί αισιοδοξία για την προοπτική του, ωστόσο σε ένα τέτοιο πολιτικό σκηνικό τίποτε δεν αποκλείεται. Εν ολίγοις, ο Ευάγγελος Βενιζέλος διαχειρίζεται την τελευταία ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ. Αν αποτύχει το ΠΑΣΟΚ, θα βυθιστεί αύτανδρο με τον ίδιο καπετάνιο. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να αποτελέσει απαρχή ευρύτερων πολιτικών ανακατατάξεων. Κυριακή, κοντή γιορτή...

«(...) κι έτσι έχω φτάσει μονάχη στην Αθήνα και τριγυρνάω από το βράδυ ως το πρωί, είδες στους δρόμους στα πάρκα στα

μουσεία χιλιάδες άντρες με βλέπουν μοναχή κι όμως κανείς δεν μου δίνει σημασία λες και οι Αθηναίοι γεννήθηκαν ψυχροί (...)»

“ ” Από τη δήλωση του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη με αφορμή την προσχώρηση

του κ. Γιάννη Παπαμιχαήλ στο ΛΑ.Ο.Σ.

Είναι ένας αγωνιστής. Ενας άνθρωπος που μπορεί και αντιμετωπίζει τα προβλήματα της ζωής, ένας νέος άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει στα νέα παιδιά.

ΥΓ: Η λεζάντα να διαβαστεί με μουσική υπόκρουση το τραγούδι της Αλίκης Βουγιουκλάκη«Περιπέτεια στη Νότιο Καρολίνα» (μουσική-στίχοι Μάνος Χατζιδάκις, 1959), από όπου και τα παρακάτω:

...και παρατηρεί τους οδηγούς να του κορνάρουν στο κέντρο της πόλης όπου ζει και που αγαπάει παθιασμένα. Λίγο πριν από την πρεμιέρα της νέας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Δεσμά Αίματος» στην οποία πρωταγωνιστεί, τον συναντήσαμε για να μιλήσουμε για αστικά πάθη, προσωπικά λάθη και ερωτικά βάθη.

Σκέφτεσαι πριν απαντήσεις;Οχι, σχεδόν ποτέ. Γι’ αυτό και προτιμώ να δίνω ζωντανές συνεντεύξεις.

Εχεις πει ποτέ σου βλακείες που να τις έχεις μετανιώσει μετά;Ναι, αλλά ευτυχώς όχι τεράστιες βλακείες. Περισσότερο έχω αφήσει να μου ξεφύγουν πράγματα προσωπικά που πάνω στον αυθορμητισμό της στιγμής δεν τα σκέφτεσαι όταν τα λες, μετά όμως όταν τα βλέπεις δημοσιευμένα συνειδητοποιείς ότι δεν ήθελες να εκτεθείς τόσο. Και δεν θα έλεγα ακριβώς ότι το έχω μετανιώσει, απλώς αισθάνθηκα άβολα μετά. Ασε που φοβάμαι ότι γίνομαι και βαρετός. Ισως θα ήταν προτιμότερο να μπορούσα να συντηρήσω ένα μύθο και να κρατούσα τα πιο προσωπικά μου στοιχεία σαν εργαλεία για τη δουλειά μου, αλλά δεν το έχω καταφέρει μέχρι τώρα.

Oπως ας πούμε όταν παίζεις σε μια ταινία σαν τα «Δεσμά Αίματος» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, που είναι γεμάτη από σκηνές προσωπικών στιγμών;Υπάρχουν πολλές τέτοιες σκηνές στην ταινία, αλλά οι ήρωες είναι αποστασιοποιημένοι και αρκετά σκοτεινοί τόσο στην ταινία όσο και στο ομότιτλο βιβλίο της Μαρία Πάουελ.

Μίλησε μου για αυτούς τους ήρωες.Πρωταγωνίστρια είναι μια αεροσυνοδός η οποία συζεί με τον σχεδόν κατάκοιτο πατέρα της και έχει μια σειρά ερωτικών, σαρκικών σχέσεων με διάφορους ανθρώπους σε διάφορα δωμάτια ξενοδοχείων της Αθήνας. Εγώ είμαι ένας από τους εραστές αυτής της γυναίκας με τον οποίο η ηρωίδα αναπτύσσει μια μεγαλύτερη επαφή από ό,τι με τους υπόλοιπους. Ομως δεν της δίνω κανένα στοιχείο για το ποιος είμαι ή με τι ασχολούμαι, ούτε καν το τηλέφωνό μου όταν μου το ζητήσει. Για κάποιο λόγο προτιμώ να παραμένω σκοτεινός. Κάποια στιγμή η ηρωίδα αποφασίζει να με συναντήσει εκεί που μένω, στην επαρχία, και κάπου εκεί αρ-χίζει τόσο το οδοιπορικό της, όσο και η μεταξύ μας ουσιαστική σχέση για την οποία δεν θα ήθελα να πω περισσότερα για να μη χαλάσω την έκπληξη της ταινίας.

Υπάρχει περίπτωση να σε δω κάποια στιγμή να παίζεις ένα χαρακτήρα καλό, αγαθό και ήρεμο;Νομίζω πως το έχω κάνει και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Αλλά δεν μπορώ να σου κρύψω ότι οι σκοτεινοί και περιθωριακοί χαρακτήρες με εξιτάρουν περισσότερο.

Οκέι, εσύ ελκύεσαι από τους σκοτεινούς ρόλους επειδή σου δίνουν μεγα-λύτερα περιθώρια για να αναπτύξεις την τέχνη σου. Δεν σε βάζει όμως σε υποψίες το τι ακριβώς διαβάζουν πάνω σου οι σκηνοθέτες και σε επιλέγουν για τέτοιους ρόλους;Φαντάζομαι ότι καταρχάς είναι το φιζίκ μου τέτοιο που τους πηγαίνει. Κατά δεύτερον, για να κουβαλήσεις έναν τέτοιο ρόλο, πρέπει να έχεις κάποιες εμπειρίες στη ζωή σου. Να έχεις ζήσει κάποια πράγματα.

Εχεις ζήσει αγριάδες;Ναι, έχω ζήσει. Από πολύ μικρός.

Και η τέχνη ήταν η λύτρωσή σου απέναντι σε αυτές τις αγριάδες;Ναι, έτσι το έχω δει. Ετσι νομίζω. Η τέχνη με έβαλε σε μια διαδικασία αυτογνωσίας. Να μπορώ να δικαιολογώ και να ανακαλύπτω τον εαυτό μου.

Είχες την τύχη να πρωταγωνιστήσεις στο τελευταίο, από ό,τι φαίνεται, αξι-οπρεπές και με επαγγελματική-καλλιτεχνική άποψη σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης, στο «Νησί». Ανήκεις σε αυτούς που κλαίγονται για την έλλειψη της ελληνικής μυθοπλασίας στην TV; Γιατί η δική μου άποψη είναι πως, με τα χάλια που έχει η ελληνική μυθοπλασία, καλύτερα να μην υπάρχει ή να υπάρχουν λίγα προϊόντα και καλά.Ναι μεν αλλά. Δεν μπορώ να υπερασπιστώ αυτό που γινόταν πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια που υπήρχαν 40 σίριαλ τη χρονιά και ήταν ζήτημα αν θα έβρισκες μισό που βλε-πότανε. Από την άλλη όμως δεν μπορώ και να αγνοήσω το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση έδινε στους ηθοποιούς τη δυνατότητα να ζήσουν, κάτι που τώρα είναι πολύ δύσκολο.

Πώς έχει χτιστεί αυτή η ερωτική σχέση σου με το κέντρο της πόλης, στο οποίο επιμένεις να κατοικείς και για το οποίο πάντα μιλάς στις συνεντεύξεις σου;Δεν ξέρω, είναι μια σχέση που χτίστηκε από την παιδική μου ηλικία. Μεγάλωσα στον Πε-ρισσό, μια συνοικία που είχε από αλάνες μέχρι ποτάμι, και από τη στιγμή που τελείωσα το στρατό μένω πάντα στο κέντρο της πόλης. Μου αρέσει να το περπατάω, να κάνω ποδήλατο. Το 2002, όταν γύρισα από τη Νέα Υόρκη, είχα φέρει μαζί μου τα roller blades και έκανα φιγούρες με πατίνια στην Πατησίων και όλοι μου κόρναραν.

Ποια είναι η πιο αστεία γκριμάτσα που κάνεις στην κόρη σου;(Μου κάνει τον πίθηκο.)

Τον πιθηκάκο; Γελάει ή τρομάζει με αυτό το πράγμα;Μπα, λύνεται στα γέλια. Κάνω διάφορα πράγματα για να τρομάξει, αλλά δεν καταλα-βαίνει τίποτα.

Στο «Ταγκό των Χριστουγέννων» πριν από τη σκηνή του φιλιού σου στο στόμα με τον Αντίνοο Αλμπάνη, τον έχεις «πεθάνει» στις παστίλιες μέ-ντας για πιο δροσερή αναπνοή. Να ανησυχήσω αν ποτέ μου προσφέρεις παστίλια μέντας;(γελάει) Οχι, μείνε ήσυχος. Δεν τα πάω καλά με τις καραμέλες.

Στη νέα σου ταινία, με τις απανωτές συνευρέσεις που μου έχεις πει, θα ικανο-ποιηθεί το οφθαλμολαγνικό μου ένστικτο όσον αφορά τη γυμνή σου αλήθεια;Νομίζω όχι όπως θα το ήθελες, γιατί από όσο σε ξέρω είσαι αρκετά ακραίος, όπως κι εγώ.

Η ταινία «Δεσμά Αίματος» προβάλλεται στις αθηναϊκές αίθουσες από την Πέμπτη 22 Μαρτίου. Ο Γιάννης Στάνκογλου αυτό τον καιρό πρωταγωνιστεί μαζί με τον Δημήτρη Αλεξανδρή στην παράσταση “Α Steady Rain” («Ατέλειωτη Βροχή») στο Θέατρο Ροές.

Οι Αμερικανοί λένε ότι «όποιος δεν μπορεί να κάνει, διδάσκει», αυτή η θεωρία όμως δεν ευσταθεί στην περίπτωση του στιχουργού Νίκου Μωραΐτη. Εχει γράψει πε-ρισσότερα από 250 τραγούδια για προβεβλημένους και σημαντικούς Ελληνες τραγουδιστές, πολλά από αυτά μεγάλες επιτυχίες, ωστόσο αποφάσισε να διοργανώσει ένα ερ-γαστήριο στιχουργικής, το οποίο ξεκινά σε λίγες μέρες στο Iδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

«Αυτό μας έλειπε αυτή τη στιγμή;» τον ρωτάω, «ένα εργαστήριο στιχουργικής;» Στο μυαλό μου έχω πολλά, και κυρίως τη μεγάλη κρίση της δι-σκογραφίας και του ελληνικού τραγουδιού γενικό-τερα. «Αυτό μου έλειπε εμένα», απαντάει στο λε-πτό, σαν να το είχε προβάρει. «Να ανοίξω πάλι τα βιβλία μου, να διαβάσω ξανά τους μεγάλους Ελ-ληνες στιχουργούς και ταυτόχρονα να μεταφέρω σε όσους ενδιαφέρονται 15 χρόνια προσωπικής εμπειρίας από αυτόν το χώρο». Μάλιστα. Ξεκι-νάει μια σειρά σεμιναρίων επειδή εκείνος το έχει ανάγκη, από δική του φιλομάθεια. Μου ακυρώνει έτσι μια ερώτηση που σκόπευα να του απευθύνω, η οποία ήταν: «Ξεκινάς να διδάξεις επειδή νιώ-θεις φτασμένος, πλήρης, δάσκαλος; Δεν είναι κά-πως υπεροπτικό;» Εχει μάλλον διαβάσει τη σκέψη μου, γιατί μου απαντάει μόνος του: «Δεν πάω να κάνω το δάσκαλο και όποιος νομίζει ότι θα έρ-θει για να μάθει είναι πολύ γελασμένος. Θα έρθει για να μάθουμε όλοι μαζί. Ενα διάλογο ξεκινώ». Θεωρεί μάλιστα ότι αυτοί που «κάνουν» είναι και οι καταλληλότεροι για να διδάξουν: «Αυτό λείπει από τα διάφορα σεμινάρια στίχου που κατά και-ρούς διοργανώνονται. Ενας άνθρωπος που να έχει δοκιμαστεί ως στιχουργός για κάποια χρόνια προτού δημιουργήσει μια τέτοια ομάδα. Συνήθως βλέπω ανθρώπους που δεν τους ξέρω να ηγούνται τέτοιων σεμιναρίων - ή φιλολόγους, οι οποίοι μπορούν μεν να σου κάνουν ανάλυση φιλολογική πάνω στο στίχο, αλλά όχι ένα εργαστήριο όπως αυτό που θα επιχειρήσω εγώ».

Στην Ελλάδα όλοι γράφουν ή έχουν γράψει, μάλιστα στίχο περισσότερο παρά πεζό. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό, λέγεται πάντως. Ωστόσο, από το «κομμένο Ντεπόν» της Νικολακοπούλου μέ-χρι την πρόσφατη συζήτηση περί της στιχουργικής αξίας της δημοφιλούς «Ρόζας» των Μικρούτσικου και Αλκαίου την οποία ξεκίνησε η Μάρθα Φρι-ντζήλα διακωμωδώντας το τραγούδι στα live της, αντιλαμβάνομαι ότι όλοι διεκδικούμε το δικαίωμα να ξέρουμε τι είναι καλό και τι όχι. Και όχι μόνο να το ξέρουμε, αλλά και να το λέμε. Και συχνά διαφω-νούμε μεταξύ μας. Πώς μπορείς, λοιπόν, να πεις σε κάποιον, σε έναν ερασιτέχνη, ότι αυτό που γρά-φει δεν είναι καλό; Για τη φόρμα μπορείς να έχεις άποψη, μπορείς και να τη διδάξεις. Τι γίνεται όμως με το περιεχόμενο; «Καταρχάς, ο στίχος δεν διδά-σκεται», διευκρινίζει ο Νίκος Μωραΐτης. «Και αν

κάποιος έγραφε στο βιογραφικό που θα μας στείλει ότι δεν ξέρει να γράφει στίχο, ότι δεν έχει γρά-ψει ποτέ του, ότι δεν έχει ιδέα, δεν θα τον παίρναμε τον άνθρω-πο στο εργαστήριό μας. Θα ήταν σαν να του κλέβαμε τα χρήματα». Περισσότερο στρέφει το ενδιαφέ-ρον του σε όσους ήδη γράφουν, φιλοδοξεί να διορθώσει τεχνικές αδυναμίες τους, ως προς τα μέτρα ή την έκταση των γραπτών τους, αλλά ταυτόχρονα διαπιστώνει στα γραπτά νέων στιχουργών και θέμα περιεχομένου: «Συμβαίνει άνθρωποι που είναι πάρα πολύ καλοί να μην ξέρουν ότι είναι καλοί, ενώ άνθρωποι που γρά-φουν χάλια να έχουν τεράστια αυτοπεποίθηση. Νομίζω ότι, αν βάλεις αυτούς τους ανθρώπους απέναντι στα μεγάλα κείμενα -τον Γκάτσο, τη Νικολακοπούλου, τον Παπαδόπουλο, τον Ελευθερίου, τον Αλκαίου, τον Τριπολίτη, την Παπαγιαννοπούλου-, τότε θα αποκτήσουν συνείδηση του ποιοι είναι, ποιο είναι το πραγματικό τους μέτρο. Αυτό μου συμβαίνει και εμένα. Η επαφή με τους στί-χους αυτών των ανθρώπων μού δίνει το μέτρο του τι είναι καλό και τι όχι σε σχέση με αυτά που γράφω ο ίδιος».

Σαφέστατα όμως υπήρξαν στίχοι στην ιστορία του έντεχνου τραγουδιού που θεωρήθηκαν καλοί όταν πρωτοκυκλοφόρησαν, αλλά αργότερα αμ-φισβητήθηκαν, γελοιοποιήθηκαν κιόλας. Συχνά σταδιοδρόμησαν για δεκαετίες ως αριστουργήματα πράγματα που τελικά αποδείχτηκαν ...παπαρίτσες. Οχι; «Παπαρίτσες μόνο; Παπάρες μεγάλες έχουν γραφτεί στο χώρο του έντεχνου», συμφωνεί και επαυξάνει ο Μωραΐτης συμπληρώνοντας: «Για να μην πιάσω και κάτι δήθεν πολιτικά τραγούδια της τελευταίας δεκαετίας τα οποία θα διαβάζει ο Μάνος Ελευθερίου και θα γελάει. Ωστόσο, εγώ έχω πολύ ισχυρή γνώμη και ό,τι πιστεύω το πιστεύω πραγ-ματικά. Ξέρω για μένα τι είναι καλό, τι είναι μέτριο

και τι είναι χάλια. Και τη γνώμη μου θα την πω και στα επερχόμενα σεμινάρια βλέποντας τους στίχους κάποιου νέου δημιουργού, ακούγοντας όμως και τη γνώμη των άλλων και όχι με το δάχτυλο προ-τεταμένο».

Σήμερα δεν δηλώνει πια δημοσιογράφος, πόσο μάλλον μουσικός συντάκτης, αφού, όπως λέει ο ίδιος, «δεν μπορείς να βρίσκεσαι μέσα στη δισκογραφία και ταυτόχρονα να κάνεις κριτική για τη δισκογραφία. Μπορώ όμως να κάνω συνεντεύ-ξεις με τη σημερινή μου ιδιότητα, του στιχουργού». Εξάλλου έτσι ξεκίνησε, ως ένας σκληρός (πολύ σκληρός) συνεντευξιαστής και αρθρογράφος στο «Δίφωνο» τις ημέρες των παχιών αγελάδων για το

έντεχνο τη δεκαετία του ’90. Από τις μέρες εκείνες έχει αλλάξει πολύ. «Διαφωνώ με τον τότε εαυτό μου και το πάθος που είχα ως νεοφώτιστος», λέει. «Είχα γράψει για παράδειγμα: ‘Τι είναι οι Πυξ Λαξ; Είναι οι One του έντεχνου’. Ε, δεν είναι όμως οι Πυξ Λαξ οι One του εντέχνου, πώς να το κάνουμε; Πρέπει να είσαι πολύ δογματικός για να πεις αυτό το πράγμα· και εγώ ήμουν».

Υποστήριζε τότε πλήρως τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα είδη του τραγουδιού. Απο-λογείται σήμερα για όσα έγραφε τότε περί των «δύο οχθών» του τραγουδιού, μία θεώρηση που για κάποιους δημιούργησε πόλωση και βάλτωμα στο ελληνικό τραγούδι; «Ακόμη πιστεύω ότι υπάρ-

χουν δύο όχθες. Υπάρχουν δύο είδη τραγουδιού σαφώς. Αυτό το Α που κάποτε το λέγαμε έντεχνο και πια δεν μπορούμε να το λέμε έτσι επειδή είναι χίλια πράγματα μαζί, και το Β που κάποτε το λέγαμε εμπορικό, αλλά ούτε αυτό μπορούμε να λέμε πια έτσι, απλούστατα επειδή δεν πουλάει!» απαντάει επιχειρώντας ταυτόχρονα την εκ νέου χαρτογρά-φηση του τραγουδιού σήμερα. Οταν λοιπόν γρά-φει για τον Ρέμο και τον Χατζηγιάννη, ποια από τις δύο όχθες υπηρετεί; Και αυτή την απάντηση την έχει σκεφτεί: «Ο Ρέμος και ο Χατζηγιάννης συ-γκεκριμένα θεωρώ ότι είναι αυτές οι περιπτώσεις τραγουδιστών, όπως ήταν παλιότερα ο Βοσκόπου-λος και ο Πουλόπουλος, που δεν ανήκουν ούτε

στη μία ούτε στην άλλη κατηγορία. Ανήκουν σε μια άλλη δική τους, τόσο ελκυστική, στην οποία μπο-ρείς να κάνεις χίλια πράγματα».

Μιλώντας για τη νεότερη γενιά στιχουργών, ξεχωρίζει τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. «Ανεπιφύλα-κτα. Είναι εξαιρετικός, πολύ μεγάλος στιχουργός. Πρέπει να φτάσει 50 χρόνων για να το πούμε; Προσωπικά, για τον Γεράσιμο ειδικά μιλάω εδώ και χρόνια, κι ας είναι ακόμη πολύ νέος. Μήπως και ο Παπαδόπουλος και η Νικολακοπούλου παι-διά δεν ήταν όταν έγραψαν τα αριστουργήματά τους; Πιστεύω, μάλιστα, ότι δεν υπήρξε ποτέ στι-χουργός ο οποίος να έγραψε μετά τα 50 του καλύ-τερα από όσο έγραφε πριν».

28

Η Πατρίσια Απέργη και οι -επτάχρονοι πια- Αερίτες της εμφανίζονται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση από τις 22 Μαρτίου ως τις 8 Απριλίου με μια παράσταση εξερεύνησης του δρόμου και του σώματος. Era Vera ή Era Povera; Η απάντηση θα φανεί στο φως.

Η Πατρίσια Απέργη είναι χειμαρρώδης. Ταυ-τόχρονα, είναι πολύ σαφής και αισιόδοξη, και αυτός ο συνδυασμός την καθιστά εντυπωσιακή, σαν τη νέα της παραγωγή που ονομάζεται “Era PoVera” και αντλεί από τη δυναμική και το φα-ντασιακό του δρόμου ως χώρου ζωτικής σημα-σίας και αλλαγής του αστικού τοπίου.

Μια παράσταση για τη σύνθεση του χώρου της πόλης και των κωδίκων που αναπτύσσονται μέσα σε αυτόν ανεβάζει αυλαία την Πέμπτη 22 Μαρτίου στις 8:30 μμ. στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. «Ο τίτλος έχει διττή σημασία: κατονομά-ζουμε μεν μια ‘φτωχή εποχή’ (era povera), αλλά αυτή μπορεί να κρύβει μέσα της μια ‘αληθινή εποχή’ (era vera)», λέει η ίδια, η οποία πιστεύει

πως αυτή η κατάσταση στην οποία ζούμε σήμε-ρα δεν μπορεί παρά να οδηγήσει με μαθηματι-κή ακρίβεια σε μια νέα, καλύτερη πραγματικότη-τα. «Δεν ξέρω πόσο καιρό θα πάρει και αν εμείς θα προλάβουμε να τη ζήσουμε, αλλά θα συμβεί», τονίζει με βεβαιότητα.

Δεν πιστεύει στον ακαδημαϊσμό, αγαπά τις συνεργασίες και τις δημιουργικές συμπράξεις και για εκείνη το ζητούμενο σε μια εποχή όπου όλα έχουν ειπωθεί είναι η σύνθεση. «Να είμαστε ανοι-χτοί, να παίρνουμε ερεθίσματα», προτρέπει. Για τη συγκεκριμένη παράσταση θεώρησε πως είχε έρ-θει ο καιρός να επιστρέψει στην αναζήτηση του βασικού της εργαλείου: του σώματος. Αυτή είναι η βάση και η αρχή της γλώσσας της. Ετσι αντλεί στοιχεία από το parkour, την capoeira, το break

Info-

----

--

-

--

-

-

-

29

dance, το street dance και τον αφρικάνικο, και τα εντάσσει στο δικό της κινησιολογικό κώδικα, που είναι ο σύγχρονος χορός.

«Η φτώχεια δεν μπορεί ποτέ να έχει θετική χροιά, όσο και αν προσπαθήσουμε», παρατηρεί σχολιάζοντας την επιλογή του λατινικού της τίτ-λου και εξηγεί: «Ζούμε μεν στην εποχή που μας αποκαλύπτεται όλη αυτή η φενάκη στην οποία βρισκόμασταν, αλλά η ίδια η εποχή αυτή έχει να κάνει με μια πιο προσωπική συνειδητοποί-ηση, μια ενδοσκόπηση που οδηγεί στο να αντι-ληφθούμε την αλήθεια μας. Και άρα να οδηγη-θούμε σε αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη».

Δεν βλέπει απαραίτητα κακό το γκρέμισμα του οικοδομήματος που μας ήθελε να πιστεύου-με πως κάτι συμβαίνει ενώ στην πραγματικότητα

κυνηγούσαμε μόνο το χρήμα, αρκεί να μην έχει πολλές παράπλευρες απώλειες. Ωστόσο, θεωρεί πως στον τομέα της τέχνης δεν έχει αλλάξει τί-ποτα, αφού έτσι κι αλλιώς χρηματοδότηση και υποδομή δεν υπήρχε ούτε πριν. «Για να αλλά-ξει κάτι, πρέπει να υπάρχει κάτι. Εδώ δεν υπήρ-χε τίποτα. Το θετικό είναι πως φορείς όπως η Στέγη στηρίζουν νέες παραγωγές και ομάδες και επενδύουν με έναν τρόπο σε αυτό το καλλιτεχνι-κό δυναμικό».

Η παράσταση εμπνέεται από το αστικό το-πίο και αναφέρεται σε αυτό και στα ερεθίσματα που μπορεί να σου δώσει για να υπάρξεις ως σώμα-άτομο μέσα στις ομάδες που δημιουργού-νται. «Αυτό που μας ιντρίγκαρε είναι η παρατή-ρηση πως με μια ελάχιστη αφορμή μπορεί να

καεί ολόκληρη η Αθήνα και αντίστοιχα να γίνει κάτι πολύ σημαντικό και να μην υπάρξει καμία κοινωνική αντίδραση», εξηγεί το σκεπτικό της ομάδας, αλλά αυτές δεν είναι παρά δύο ακραί-ες εκδοχές του τι μπορεί να συμβεί στο δρόμο. Οι σωματικοί κώδικες που αναπτύσσονται στις κοινωνικές ομάδες είναι οι αναφορές της “Era PoVera”.

Ενδιαφέρουσες συνομιλίες των μουσικών με τους χορευτές επί σκηνής, δυναμικές τοποθε-τήσεις και σαφήνεια, ένας grafitti artist αντί για σκηνογράφο και η αισιοδοξία πως, εφόσον οι κώδικες δημιουργούνται ανάμεσα στις ομάδες και ενδυναμώνονται στα δύσκολα, για εμάς σή-μερα δεν μένει παρά να τους ανακαλύψουμε - ή μάλλον να τους επανασυνθέσουμε.

30

Θυμάστε την ταινία “Matrix”, όπου οι μηχανές είχαν γίνει τα αφεντικά του πλανήτη, κρατώντας τους ανθρώπους σε καταστολή για να αντλούν ενέργεια από το σώμα τους; Ωραία, φανταστείτε τώρα μία πολύ πιο light εκδοχή σενα-ρίου, στο οποίο οι μηχανές (ή καλύτερα το software) θα βοηθούν τους ανθρώ-πους, οργανώνοντάς τους στην εκτέλε-ση καθηκόντων τα οποία φαντάζουν ακατόρθωτα για τις ίδιες.

Η ιδέα των ανθρώπινων υπολογιστών δεν είναι καινούργια, υπενθυμίζει η έκδοση “Technology Quarterly” του περιοδικού “The Economist” σε σχετικό άρθρο (“Return of the human computers”). Σύμφωνα με αυτή την ιδέα, ένα σύνολο ανθρώπων χρησιμοποιείται για να πραγματοποιήσει δύσκολους υπο-λογισμούς (οι οποίοι σπάνε σε απλούστερα τμήματα), με τα αποτελέσματα να αξιοποιούνται στην υπηρεσία της επιστήμης, αλλά και σε ένα ευρύτερο φάσμα πεδίων.

Ηταν μία τεχνική που χρησιμοποιήθηκε επί δεκαετίες στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Γραφεία με ανθρώπινους υπολογιστές επεξεργάζονταν στατιστικά στοιχεία της απογραφής πληθυσμού, χαρτογραφούσαν τις τροχιές κομητών κτλ. Θα συνέχιζαν τη λειτουργία τους μέχρι τη δεκαετία του 1960, όταν οι ηλε-κτρονικοί υπολογιστές έγιναν αρκετά φτηνοί, για να στείλουν το επάγγελμα «στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Οχι όμως για πολύ. Κατά τα τελευταία χρόνια, η ανθρώπινη υπολογιστι-κή αναγεννήθηκε. Η νέα γενιά ανθρώπινων υπολογιστών εκτελεί διαφορετικά καθήκοντα, αλλά διατηρεί αρκετά κοινά στοιχεία με την προηγούμενη. Κατ’ αρ-χάς, οι ανθρώπινοι υπολογιστές επιλέγονται για να κάνουν δουλειές που δεν μπορούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Δουλεύουν σε μεγάλους αριθμούς και οργανώνονται μέσω κατανομής εργασίας. Και η παραγωγή τους συνδυάζεται για να προκύψουν αποτελέσματα που ήταν δύσκολο να παραχθούν διαφορε-τικά -κάτι που ίσχυε και πριν από την εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Σε ένα πείραμα, που δημοσιοποιήθηκε στις αρχές του έτους, οι αν-θρώπινοι υπολογιστές χρησιμοποιήθηκαν για να συντάξουν εγκυκλοπαιδι-κά λήμματα. Πρόκειται για μία δουλειά που απαιτεί εξειδίκευση αντίστοι-χη των μαθηματικών πράξεων. Μπορεί, όμως, να σπάσει σε απλούστερα κομμάτια, όπως στην αρχική έρευνα, τη συγγραφή και την επιμέλεια. Ο Aniket Kittur και οι συνάδελφοί του στο Carnegie Mellon University στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια δημιούργησαν το λογισμικό CrowdForge,

το οποίο αναλαμβάνει τη διαχείριση της όλης διαδικασίας (από τον κατα-μερισμό της εργασίας μέχρι τη σύνθε-ση των τελικών αποτελεσμάτων).

Αρκετές αμερικανικές start-ups λειτουργούν με παρόμοια μέθοδο κα-τανομής εργασίας. Η CastingWords σπάει αρχεία ήχου σε κομμάτια δι-άρκειας πέντε λεπτών και στέλνει το καθένα σε διαφορετικό απομαγνητο-φωνητή. Στο CloudCrowd, ένα παρό-μοιο σύστημα χρησιμοποιείται, για να συντονίσει ομάδες ανθρώπων μετα-φραστών. Σε άλλες περιπτώσεις συν-δυάζεται η ανθρώπινη με την τεχνητή νοημοσύνη. Ενα app της IQ Engines, το oMoby, μπορεί να αναγνωρίσει αντικείμενα σε φωτογραφίες που λή-φθηκαν μέσω iPhone. Το app χρησι-μοποιεί πρώτα ένα software αναγνώ-ρισης αντικειμένων, το οποίο όμως

ενδεχομένως να μην έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει αποτελεσματικά, αν πχ. η εικόνα είναι κακή. Οταν παρουσιάζεται ένα τέτοιο πρόβλημα, η ει-κόνα αποστέλλεται αυτομάτως σε έναν άνθρωπο αναλυτή. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, ο χρήστης θα έχει την απάντησή του μέσα σε μισό λεπτό. Πολλά επιπλέον σχέδια βρίσκονται στα σκαριά. Το καθήκον της επίβλεψης των ανθρώπινων υπολογιστών έχουν αναλάβει ψηφιακά συστήματα, όπως το CrowdForge. Αυτοί οι αλγόριθμοι είναι σχετικά καινούργιοι και αναμέ-νεται να γίνουν ακόμη πιο εκλεπτυσμένοι. Για παράδειγμα, οι ερευνητές αναπτύσσουν ήδη ένα λογισμικό που θα διευκολύνει την ανάθεση καθηκό-ντων στους εργαζομένους -ή, για να το θέσουμε αλλιώς, για να «προγραμμα-τίζουν» τους ανθρώπους.

Ο Eric Horvitz, ερευνητής στα εργαστήρια της Microsoft στο Ρέντμοντ της Ουάσινγκτον, μελέτησε μεθόδους αξιοποίησης ενός τέτοιου λογισμι-κού. Οραματίζεται ένα μέλλον στο οποίο οι αλγόριθμοι θα συντονίζουν ολό-κληρες «στρατιές» εργαζομένων, αισθητήρων και συμβατικών υπολογιστών. Για παράδειγμα, σε περίπτωση εξαφάνισης ενός παιδιού, ένας αλγόριθμος θα μπορούσε να αναθέσει σε ορισμένους εθελοντές καθήκοντα αναζήτησης, ζητώντας παράλληλα από άλλους να ελέγξουν υλικό από κάμερες σε δημό-σιους χώρους. Το σύστημα θα μπορούσε επίσης να αναζητήσει μέσα στις τοπικές ειδήσεις παρόμοια περιστατικά. Ολα αυτά τα στοιχεία συνδυάζονται για να δημιουργήσουν έναν εικονικό ντετέκτιβ. Το σενάριο αυτό μπορεί να φαντάζει απίστευτα φουτουριστικό και διαφοροποιείται σαφώς από την ει-κόνα του ανθρώπου με την πένα και το χαρτί του 19ου αιώνα. Αποδεικνύει, ωστόσο, ότι η ανθρώπινη ευφυΐα εξακολουθεί να κατέχει τα πρωτεία έναντι της τεχνητής νοημοσύνης. Τουλάχιστον προς το παρόν…

Την Πέμπτη 29 Μαρτίου η έκδοση «Ειδικές Εκδόσεις Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ - The Economist» θα κυκλοφορήσει μαζί με την εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με αφιέρωμα στις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις.

Μία παλιά ιδέα, αυτή των ανθρώπινων υπολογιστών οι οποίοι συνεργάζονται με-ταξύ τους για να εκτελέσουν δύσκολες λειτουργίες, κάνει ένα δυναμικό comeback.

Ο θρόνος έφυγε, οι συνήθειες έμειναν. Το έκπτωτο βασιλικό ζεύγος, ο

Κωνσταντίνος και η Αννα Μαρία, επιμένει να ζει στα περασμένα μεγαλεία

της δεκαετίας του ’60. Στην τελευταία αθηναϊκή του έξοδο, επέλεξε το έργο

όπου πρωταγωνιστεί η Ζωή Λάσκαρη. Τόσο η ηθοποιός όσο και οι δύο

επώνυμοι θεατές απέφυγαν να πουν ο ένας στον άλλον «πόσο άλλαξες» για να

μη διαταραχτεί η θεατρική ψευδαίσθηση.

Το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού επέλεξε έπειτα από

διαγωνισμό το νέο λογότυπο που θα συνοδεύει τα μουσεία και τα μνημεία

της Ελλάδας. Οι προτάσεις που κατατέθηκαν απεικονίζοντας μάνταλα

δωρικού και ιωνικού ρυθμού απερρίφθησαν ως μεταμοντερνιστικές.

Ο συμπαρουσιαστής του ελληνικού τελικού για τη Eurovision Γιώργος

Φραντζεσκάκης καταδέχτηκε να απαντήσει στα σχόλια που έγιναν εις βάρος του από

πανελίστρια ιδιωτικού καναλιού και αφορούσαν τη σχέση του τριχωτού του κεφαλής του

με το λουτήρα. Επιτέλους, η κρατική τηλεόραση αποφάσισε να γίνει ανταγωνιστική.

Η Καίτη Γαρμπή σχεδιάζει να ανεβάσει μουσική παράσταση. Το Romeo, η

Fantasia και τα Αστέρια της Παραλιακής που διαθέτουν σκηνή ετοιμάζουν τις

αιτήσεις τους για τις θεατρικές επιχορηγήσεις της νέας χρονιάς.

Οι τρεις άντρες που ανέλαβαν να υποδυθούν τις «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ,

στο Θέατρο Αρτι αντιλαμβάνονται το εύκολο ανέκδοτο που δημιουργεί στο στόμα του

φιλοθεάμονος κοινού ο συνδυασμός του φύλου τους με τον τίτλο του έργου ή οδεύουν

ατάραχοι για χάρη της τέχνης προς τη Μόσχα, τυλιγμένοι με σιβηρικές βιζόν και

δεκάποντα μέσα στη στέπα;

Στην κινηματογραφική αιματοβαμμένη «Δεμένη Κόκκινη Κλωστή», δίνεται

επιτέλους απάντηση στο διχαστικό ιστορικό εθνικό ερώτημα «τις πταίει;» για τον

ελληνικό εμφύλιο: ο Σπύρος Μπιμπίλας!

Παρατείνονται οι παραστάσεις του

«Αναζητώντας τον Αττίκ» λόγω

ανταπόκρισης του κοινού (στο

αίτημα της Ζωζώς Σαπουντζάκη

να συμπληρώσει τα καημένα τα

ένσημά της).

τα μηνύματα της εβδομάδας

Στην έκθεση “Template Life” που παρουσιά-στηκε στην Τεχνόπολη πριν από λίγες μέρες, μια γυναίκα στεκόταν ακίνητη την ώρα που

διάφορα αντικείμενα κατευθύνονταν προς το κεφάλι της. Δυστυχώς, η εν λόγω ηθοποιός

Ναταλία Παπαθανασίου τράβηξε το μαρτύριο αρκετές φορές, όσες ακριβώς χρειάστηκε ο φωτογράφος Γιάννης Λιοντής για να ολο-κληρώσει τις λήψεις του βίντεο “Woman”.

Η ίδια πάντως δήλωσε ενθουσιασμένη από το αποτέλεσμα, που καυτηριάζει με ιδιαίτε-

ρο τρόπο τη βία εναντίον των γυναικών.

Οι νυχτερινές έξοδοί μου στην πόλη είναι πια λιγότερο συχνές από παλιά. Δεν νομίζω ότι αποτελώ εξαίρεση στον κανόνα! Ολοι (άντε, σχεδόν όλοι) βγαίνουμε λιγότερο πια. Εγώ έχω αλλάξει και τους προορισμούς της εξόδου. Συνήθως βγαίνω για βόλτα στο Κέντρο και καταλήγω σε ένα μπαράκι. Δεν κάνω μεγάλη μπαρότσαρκα, δεν πάω συχνά για φαγητό (έχω χάσει τρία κιλά!) και έχω καταρ-γήσει τελείως τις... πίστες! Οχι ότι ήμουν και ποτέ πολύ φανατικός, αλλά δυο τρία προγράμματα τη σεζόν τα έβλε-πα. Αν κάποιο μου άρεσε πολύ, πήγαινα και πάνω από μία φορά. Φέτος, δεν είχα περάσει από κανένα από τα μεγάλα μαγαζιά. Λίγο η βαριά διάθεση, λίγο η οικονομική στενότητα, ομολογώ ότι δεν ένιωσα τον πειρασμό να πάω σε κάποιο πρόγραμμα.

Την Παρασκευή οι φίλοι μου όμως δεν σήκωναν κουβέντα. «Είναι τα γενέθλια της Ελενας, της οργανώνου-με έκπληξη. Θα πάμε στη Βίσση και αποκλείεται να μην έρθεις». Τι να έκανα; Πήγα! Στο κάτω κάτω είχα να δω την Αννα live περισσότερο από πέντε χρόνια.

Τι να σας πω, ρε παιδιά. Μια χαρά ήταν η Βίσση, μια χαρά και το πρόγραμμα. Διαφορετικό από ό,τι είχα δει τουλάχιστον παλιά (έχει εμφανώς βάλει το χεράκι της η Μυρτώ Κοντοβά). Αλλά να πω ότι το ευχαριστήθηκα; Δεν θα το πω. Δεν είχε να κάνει με τα τραγούδια ή με τους μουσικούς. Κάτι στον αέρα έφταιγε! Εβλεπα γύρω μου αν-θρώπους που έκαναν προσπάθεια να διασκεδάσουν - όχι ανέμελες κεφάτες παρέες. Ηταν και οι λουλουλούδες -που στο δεύτερο μέρος κατέλαβαν όλο το διαθέσιμο χώρο ανάμεσα στα «πρώτα τραπέζια»- που επίσης μου χάλασαν τη διάθεση. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πετάνε τα λεφτά τους σε λουλούδια; Λοιπόν, η απάντηση είναι ότι είναι ελάχιστοι αυτοί που το έκαναν, τουλάχιστον εκείνη τη βραδιά. Οι κοπέλες, όμως, που έπρεπε να βγάλουν το μεροκάματο στέκονταν με επιμονή πάνω από τα κεφά-λια των πελατών δημιουργώντας μια μάλλον δυσάρεστη κατάσταση!

Πώς να το κάνουμε; Αυτό το είδος διασκέδασης, με την ελαφράδα του, την υπερβολή του και τη ματαιοδοξία του δεν ταιριάζει στη σημερινή εποχή. Δεν αρκεί, λοιπόν, να προσαρμόσει ένας τραγουδιστής το ρεπερτόριό του ή να βγάλει δίπλα του στη σκηνή νέα παιδιά. Πρέπει να βρει άλλους χώρους. Κάποια μέρη μυρίζουν ακόμη πούρο και βαριά κολόνια! Περάσανε αυτοί οι καιροί, δεν χρει-άζεται να επιμένουν κάποιοι να μας τους θυμίζουν. Είναι λίγο καταθλιπτικό.

Α.

Αυτός είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος του Γιώργου Ανδρέου, που παρουσιάστηκε την περασμένη Τρίτη στο art bar «ποιήματα και εγκλήματα» των Εκδόσεων Γαβριηλί-δη. Γεμάτη η αίθουσα από προσηλωμένα στις μυσταγωγικές αναγνώσεις πρόσωπα.

«Δεν πιστεύω να με βάλετε στο Facebook για να με δουν όλοι;» ήταν η παρα-τήρηση της γλυκύτα-της κυρίας Ελένης η οποία πουλάει στο Κέντρο τα ναξιώτικα παραδοσιακά τυριά που παρασκευάζει με μεράκι η ίδια!

Backstage εικόνες από τα γυρίσματα του νέου τραγου-διού της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με τίτλο «Το Αρωμα», που σκηνοθέτησε ο βραβευμένος Βαρδής Μαρινάκης στο Φλοίσβο, με κάμερα Super8. Στα διαλείμματα το παλτό ήταν απολύτως απαραίτητο για το κρύο...

Οι MasterZ of the StringZ έδωσαν στο κοινό τους τις προάλλες μια

νοστιμότατη γεύση επιθεώρησης στη μουσική παράσταση «Ελα λαέ ν’ αλλάξεις» στο Six D.o.g.s. Νέα παιδιά εμπνευσμένα από παλιές

καλές συνταγές που αρέσουν πολύ.

Οι παρελάσεις ποτέ δεν με ενθουσίαζαν. Αφήνω στην άκρη τα αριστερά, ότι πρόκειται για μια επίδει-ξη στρατοκρατικής αντίληψης κλπ, κλπ. Δεν μου αρέσει όλο αυτό το πανηγύρι, οι μισοί στην άκρη με σημαιούλες και οι άλλοι μισοί περήφανοι και κορδωμένοι στη μέση του δρόμου, είτε να κουνούν ρυθμικά χέρια πόδια, είτε σκαρφαλωμένοι σε άρμα-τα να επιδεικνύουν το εύρωστο μέλλον της φυλής.

Πιο μικρή που έλεγα ότι βαριέμαι θανάσιμα την παρέλαση, με έκοβαν βιαστικά με ένα «είσαι κοριτσάκι, γι’ αυτό· αν ήσουν αγοράκι θα σου άρε-σε». Κοριτσάκια, αγοράκια και πράσινα άλογα. Να, κάπως έτσι μεγαλώναμε και νομίζαμε ότι η άλλη «πλευρά», των αγοριών, δεν φτάνει που είναι αχώ-νευτη στα μικράτα της, δεν βλέπει και την ώρα να αρχίσει να φυτρώνει το στέρνο για να το φουσκώ-σει με καμάρι και να το περιφέρει στις παρελάσεις.

Μεγαλώνοντας συνάντησα πολλούς που βαριούνταν σαν κι εμένα τις παρελάσεις, άνδρες παρακαλώ. Μόνο όταν ήταν φαντάροι, μου έλεγαν, το χαίρονταν γιατί έπαιρναν άδεια, φλέρταραν και με καμιά μαθήτρια, ε, αυτά. Το ίδιο και οι μαθητές. Λίγο γιορτή, λίγο καμάκι, λίγο η μαμά και ο μπα-μπάς να δουν το καμάρι τους μέσα στο πατριωτικό κάδρο της εθνικής παρέλασης να παίρνει τη θέση του συμβολικά και αύριο μεθαύριο ουσιαστικά στην κοινωνία του τόπου.

Να, αυτό δεν είναι η παρέλαση; Μια φω-τογραφία σε γιορτή, όπου όλοι με τα καλά τους συμμετέχουν, ισότιμα μέλη και εξίσου επιφανή της κοινωνίας που ευημερεί ή, τέλος πάντων, έχει όλα τα υλικά για να ευημερήσει. Βέβαια, αν το καλοεξετάσουμε, είναι και πολλοί εκείνοι που εξαιρούνται από το ενθικοπατριωτικό ενσταντανέ. Οι πολύ κοντοί για παράδειγμα - εκτός και αν είναι φωστήρες και τους δώσουν τη σημαία, οπότε και παρελαύνουν σε ωραία σύνθεση-αλατιέρα με τους παραστάτες. Οι κάπως πιο ξεχωριστοί σε εμφάνιση και σε κίνηση. Εξω από το κάδρο και αυτοί. Στην παρέλαση-φωτογραφία της ευρωστίας και ευημε-ρίας του έθνους, θεωρείται απαραίτητη μια μικρή σκηνοθετική παρέμβαση. Οχι για να αποκλειστούν οι λίγο διαφορετικοί, προς Θεού, δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι σε αυτό τον τόπο, αλλά για να «σιάξουμε» λίγο την εικόνα, να δείχνουν ωραία, αρτιμελή και πολύ κομψά τα παρελαύνοντα νιάτα. Δεν θυμάμαι κανέναν να διαμαρτυρήθηκε ποτέ γι’ αυτή τη ρετουσαρισμένη εικόνα που εξαιρούσε έναν ολόκληρο κόσμο από τη συμμετοχή στην παρέλα-ση λόγω έλλειψης κατάλληλου παραστήματος. Γι’ αυτό μαζί με τις παρελάσεις, φέτος βαριέμαι και όλη αυτή την ιστορία με τους «αγανακτισμένους», που κάνουν γιουρούσια για να δείρουν επισήμους. Θέση στο κάδρο αναζητούν κι αυτοί. Απέξω θα μείνουν μόνον εκείνοι που έμεναν πάντα, οι εκτός «προδιαγραφών».

Με την ατάκα «ασχολούμαι με την Τέχνη για να μην πέσω στα ψυχοφάρμακα» μου συστήθηκε ένα μεσημέρι η performer Μαρκέλλα Αργυροπούλου, διαλύοντας την όποια αμηχανία μιας πρώτης συνάντησης. Την προσέξαμε από τη συμμετοχή της στη μουσική παράσταση «Ψύχραι-μα» που ανέβηκε φέτος το χειμώνα με κείμενα του Γιώργου Καπουτζίδη και πρωταγωνιστές τον Αργύρη Αγγέλου και την Ηρώ, όπου απέδειξε για άλλη μια φορά το ταλέντο της στο τραγούδι. «Εως τότε, στις εμφανίσεις μου είχα την ασφάλεια του playback, οπότε στο ‘Ψύχραιμα’ έπρεπε να παίξω με τα όριά μου και να τα ξεπεράσω, αλλά το από-λαυσα!» μου είπε.

Ατομο χαμηλών τόνων που σκέφτεται αρκετά πριν μιλήσει (Ταύρος με ωροσκόπο Ζυγό), θυμάται πως οι πιο δύσκολες στιγμές της παράστασης ήταν οι φορές που ήταν αναγκασμένοι να παίζουν ενώ στο κέντρο της Αθήνας

τα δακρυγόνα έπεφταν βροχή. «Ηταν φοβερό να βλέπεις τους θεατές σοκαρισμένους και σε κατάθλιψη από τα επεισόδια. Οταν κάτι άσχημο συμβαίνει στην Αθήνα, τότε έχει αντίκτυ-πο σε όλη τη χώρα», σχολιάζει για την πόλη στην οποία ζει και επισημαίνει ότι το Κέντρο πρέπει να ξαναγεννηθεί από τις ρίζες του και να αφομοιώσει όλους τους παράγοντες που το ταλαιπωρούν.

Πιστεύει πως οι πολιτικοί είναι «καριερίστες» και έχουν ταχθεί υπέρ μιας εριστικής διαλεκτικής που με τεχνάσματα έχει στόχο να περνάει απόψεις, ακόμα και λανθασμένες. «Το πρόβλημα τώρα έχει γίνει παγκό-

σμιο, αλλά αναγκαστικά θα μας οδηγήσει σε μια συνειδη-τοποίηση. Κάθε φορά που περνάμε Συμπληγάδες χάνουμε και κάτι σημαντικό. Η συνειδητοποίηση έρχεται έπειτα από μια απώλεια».

Η Μαρκέλλα θεωρεί ως ύψιστο χρέος όλων να δια-τηρήσουμε μέσα μας τον πολιτισμό μας. «Οι ρίζες μας θα δώσουν τη λύση», τονίζει. «Το νέο οικοδόμημα του μέλλο-ντος πρέπει να έχει γερές βάσεις. Ολες οι ξένες φιλοσοφίες είναι ‘διασκευές’ της ελληνικής. Εγώ προτιμώ το πρωτό-τυπο». Οι σπουδές της στην Ψυχολογία τη βοήθησαν να γνωρίσει τον εαυτό της και να ερμηνεύσει πιο σωστά το περιβάλλον στο οποίο κινείται. Δεν έχει κάποιο μότο, επει-δή, όπως λέει, όλοι οι άνθρωποι έχουν τέσσερις βασικές ανάγκες που πρέπει να καλύπτουν: ασφάλεια, αλλαγή, «ξεχωριστότητα» και επικοινωνία για σύνδεση και αγάπη με τους άλλους. «Κάθε ανάγκη κοιτάζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και αυτό είναι η μαγεία του ανθρώπου», λέει η Μαρκέλλα, η οποία τον τελευταίο καιρό κάνει πρόβες με μια νέα ομάδα για μια performance που θα παρουσιαστεί σύντομα. Της ευχόμαστε καλή επιτυχία!

τ«θκΟσπγενκπ

ετδέα

Τα περίπτερα είναι μέρος της αθηναϊ-κής κουλτούρας. Το ερώτημα είναι αν το καινούργιο απόκτημα της πλατείας της Αγ. Ειρήνης προσθέτει ή αφαιρεί κάτι.

ΤακήκαΑγ

Οι Yiannis Loukatos Gipsy Jazz Quartet συγκέντρωσαν φίλους του είδους στο Bacaro της οδού Σοφοκλέους, σε μια ατμοσφαιρική βραδιά, αποδεικνύοντας εύκολα ότι

υπάρχουν πολλοί φανατικοί οπαδοί της τζαζ στην Αθήνα.

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων από την Κίνηση Μα-βίλη στο Θεάτρου Εμπρός στου Ψυρρή, είδαμε δύο

ενδιαφέρουσες δράσεις «Αυτογκόλ»: την Ελλη Παπα-κωνσταντίνου με καλεσμένο τον Χιλιανό δημοσιογρά-

φο Πέντρο Καρκούρο και τον Κωνσταντίνο Ρήγο σε μια σύντομη solo performance με μουσική επένδυση

μπουζουκιών και techno...

Η Οργανωτική Επιτροπή του Athens Pride 2012 παρουσίασε στην γκαλερί Breeder το πρόγραμμα για τις εκδηλώσεις του Ιουνίου με σύνθημα «Αγάπα με, είναι δωρεάν», καθώς και την έκθεση έργων

τέχνης που θα δημοπρατηθούν για την οικονομική ενίσχυση του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας.

Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης βρέθηκα με μια παρέα καλών φίλων και σταθερών συνεργα-τών στο υπόγειο του βιομηχανικού Beton 7, στο κάτω μέρος του πολύβουου Γκαζιού, στο σύνορο με την παλαιά Γεωπονική Σχολή.

Ο Φίλιππος Κανακάρης παρουσίαζε εκεί σε αυτό τον ιδιαίτερο χώρο τη δική του εκδοχή στη «Μήδεια» («Μήδεια - work in progress» μας προ-διέθετε δίχως άλλους εγωισμούς ο τίτλος της παράστασης).

Πρωταγωνίστρ ια (με όλη τη σημασία της λέξης) η Φανή Σπυριδά-κη, μια ξερακιανή στην όψη νέα γυναίκα που είχε εν τέλει τη δύνα-μη αλλά και τη μαγκιά να μας φανερώσει μια Μήδεια από τις πλέον ιδιαίτερες πτυχές του μύθου - μια Μήδεια σε πλήρη αυτογνωσία και με έτοιμο προς δράση το planB. Η Σπυριδάκη, ακριβώς επειδή η Μήδεια του Κανακάρη είναι πάνω από όλα και πρώτα από όλα Γυναίκα (με το Γ κεφαλαίο) είχε τη δυνατότητα και την ελευθερία να αναπτύξει σε υπέρτατο βαθμό το στρατηγικό υπερ-όπλο της θηλυκής ίντριγκας.

Οι δυο τους, οι συνάδελφοί τους (Αχιλλέας Χαρίσκος, Δάφνη Τερζάκη, Θεοδώρα Αθανασο-πούλου, Αννα Κολιοφώτη, Λήδα Τσαμπέρη), αλλά και οι υπόλοιποι συνεργάτες τους (Εγκατάσταση-Κοστούμια: Αντώνης Βολανάκης, Δραματουργός: Κατερίνα Κωνσταντινάκου, Κίνηση: Μαριέλα Νέ-στορα, Μουσική επιμέλεια: Ηλίας Μακρίδης, Φω-τισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη, Βοηθός σκηνοθέτη: Βιβή Νικολακοπούλου, Φωτογραφίες: Ρούλα Μο-νιάκη) φτιάχνουν μια παράσταση εξαιρετικά σύγ-χρονη για τα μέτρα και τα σταθμά των ημερών μας, αποφεύγοντας όπως ο διάβολος το λιβάνι τις κα-τάφορτες με ιδεολογικές και άλλες σημασίες παρα-πομπές, τα εννοιολογικά «βαθιά χασμουρητά» και το «ντεμέκ» όπου ο απαρχαιωμένος πειραματισμός των «εναλλακτικών» συναντά τη φθαρμένη «πρω-τοπορία» των ΔΗΠΕΘΕ...

Αξίζει να δείτε την παράσταση. Παίζεται μέχρι το τέλος του μήνα κάθε Τετάρτη και Πέμπτη και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει την πορεία της. Η παρουσία της Σπυριδάκη και το μέτρο του Κανα-κάρη λειτουργούν ως εγγύηση γι’ αυτό!.

ΔΥΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Σίγουρα θα έχει τύχει κάποια Παρασκευή να πέσεις πάνω σε ένα τσούρμο από ποδηλάτες (όχι κυριολεκτικά, προς Θεού). Αυτή είναι η μέρα του Freeday, όπου Αθηναίοι ποδηλάτες βγαίνουν οργανωμένα και κατά εκατοντάδες για την πο-

δηλατάδα τους. Και τις Πέμπτες; Τις Τρίτες; Τις Κυριακές; Τι γίνεται τις υπόλοι-πες ημέρες; Οι Freeday-ers δεν είναι οι μοναδικοί που ξεχύνονται στα σοκάκια

και τις λεωφόρους της πόλης και οι Δυτικοποδηλάτες το επιβεβαιώνουν...

Το ραντεβού ήταν ορισμένο για τις 11 το πρωί στο πάρκο-ορόσημο του Αιγάλεω, το Μπαρουτάδικο. Ολη η παρέα μας βρισκόταν ήδη εκεί ένα τέταρτο νω-ρίτερα. Ξαφνιαστήκαμε, είναι η αλήθεια, όταν είδαμε πως στην είσοδο του άλσους επί της Ιεράς Οδού δεν ήταν λίγοι εκείνοι που -«με την τσίμπλα στο μάτι» ακόμα- είχαν αποφασίσει να πάρουν το ποδήλατό τους για να ανηφορίσουν με τη μεγάλη παρέα των Δυτικοποδηλατών προς το πάρκο Τρίτση στο Ιλιον.

Ανάμεσά τους και οι εμπνευστές της κίνησης, ο Μάριος Τρουλάκης και ο Χρυσοβαλάντης Κυρια-κού. Δύο νέα παιδιά που, όταν πριν από έξι μήνες δημιουργούσαν τη σελίδα «Δυτικοποδηλάτες» στο Facebook, δεν φαντάζονταν ότι η πρωτοβουλία τους θα είχε τόσο άμεση απήχηση. Μπορούσες να δεις στα πρόσωπά τους την ικανοποίηση για το γεγονός ότι 100 και βάλε άτομα κάθε ηλικίας (και όταν λέμε «κάθε ηλικίας», κυριολεκτούμε) είχαν καβαλήσει ήδη τις σέλες τους και ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν την καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα τους. Μαζί τους και ο Γιώργος Κάββουρας, ένα από τα ενεργά μέλη της ομάδας, με τον οποίο πρόλαβα και αντάλλαξα δυο κουβέντες σχετικά με την πρωτοβουλία λίγο πριν ξε-χυθούμε στην άσφαλτο.

«Η ομάδα δημιουργήθηκε με σκοπό να ενώσει όλους τους ποδηλάτες των Δυτικών Προαστίων, από τις περιοχές του Αιγάλεω, του Χαϊδαρίου, της Νίκαι-ας, του Κορυδαλλού. Οπως κάθε ανάλογη ποδηλα-τική συλλογικότητα, έτσι και εμείς αυτό που επιδιώ-κουμε είναι να διοργανώνουμε ασφαλείς βόλτες για τη διάδοση της κουλτούρας του ποδηλάτου». Πώς «τσουλάει το πράγμα» άραγε; «Χρησιμοποιώντας και εμείς το... Δούρειο Ιππο του διαδικτύου, έχουμε ήδη μέσα σε έξι μήνες εγγεγραμμένα περίπου 300 μέλη. Μπορεί ποσοτικά να μη σου φαίνεται μεγάλος ο αριθμός, αλλά σκέψου ότι τα περισσότερα από αυτά συμμετέχουν ενεργά στις βόλτες μας και δεν χαζεύ-ουν απλά φωτογραφίες από τις δράσεις μας μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή τους».

«Και πού βολτάρετε συνήθως;» τον ρωτάω. «Κυριολεκτικά παντού. Στο Κέντρο, στον Πειραιά, στην παραλία, σε διάφορες συνοικίες της Αθή-νας... Να σου πω όμως κάτι; Δεν έχει σημασία ο προορισμός της διαδρομής, αλλά η ζεστασιά της παρέας». Τόσο κλισέ όσο και σωστή η επισήμανσή του. Τον ρωτάω από ποια περιοχή είναι η πλειο-νότητα όσων συμμετέχουν στις ποδηλατάδες και με ενημερώνει πως σε αυτή την ποδηλατική σύ-μπραξη συμμετέχουν οι... πάντες! «Πέρα από τους Αιγαλεώτες, μαζί μας έρχονται συνήθως τα γειτο-νάκια μας από τις ‘Περιστεροπεταλιές’, η ‘Ποδη-λατοπαρέα’, οι νεοσύστατοι ‘Ποδηλάτες Κορυδαλ-

Μετά την εξερεύνηση της «Οθωμανικής Αθήνας» που συνδιοργάνωσε με τους Atenistas και το Μουσείο Μπενάκη Ισλα-μικής Τέχνης, ο Ομιλος Νέων της Οικουμε-νικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών εμβαθύνει ακόμα περισσότερο στην αστι-κή γεωγραφία των πόλεων της Ανατολι-κής Μεσογείου, συνδιοργανώνοντας με το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών ημερίδα με θέμα «Από την Αυτοκρατορία στα έθνη κράτη: προσδιορίζοντας την ταυτότητα της μοντέρνας πόλης. Αθήνα, Κων/πολη, Σμύρνη, Θεσσαλονίκη».

Οι ομιλητές της εκδήλωσης κ. Σάββας Τσιλένης (αρχιτέκτων πολεοδόμος), κ. Νί-κος Βατόπουλος (δημοσιογράφος της εφη-μερίδας Καθημερινή), κ. Νίκος Πατσαβός (εντεταλμένος λέκτορας του πανεπιστημί-ου Λευκωσίας) και κ. Δέσποινα Παπαδο-πούλου (Τελειόφοιτη Αρχιτεκτονικής Σχο-λής του Πανεπιστημίου Κρήτης), «θα μας εισαγάγουν σε μία περίοδο κατά την οποία οι πόλεις αυτές υπέστησαν σειρά αλλαγών που τις μεταμόρφωσαν ριζικά», όπως χα-ρακτηριστικά αναφέρουν οι διοργανωτές. «Τα νέα πολεοδομικά σχέδια, βασισμένα σε δυτικά πρότυπα, επιφέρουν μια από-τομη ρήξη με το παρελθόν. Τα τείχη των πόλεων κατεδαφίζονται, βουλεβάρτα αντι-καθιστούν τα στενά σοκάκια και οι χαο-τικοί μαχαλάδες δίνουν τη θέση τους σε οικοδομικά τετράγωνα πλαισιωμένα με ευ-θυγραμμισμένες οδούς».

Την ημερίδα, που θα πραγματοποι-ηθεί το Σάββατο 17 Μαρτίου και ώρα 12 στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών (Παπαρρηγοπούλου 5-7, Πλατεία Κλαυθ-μώνος) θα συντονίσει ο διδακτορικός φοι-τητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Νικολαΐδης, ενώ η είσοδος θα είναι δωρε-άν με δελτία προτεραιότητας εισόδου, τα οποία θα διατίθενται από τις 11 το πρωί την ημέρα της εκδήλωσης έως εξαντλήσε-ως των διαθέσιμων θέσεων.

λού’ και οποιοσδήποτε άλλος επιθυμεί. Χωρίς ταμπέλες και διαχωρισμούς, με κοινή συνιστα-μένη την τρέλα μας για τις δύο ρόδες».

«Ρε συ Γιώργο, μήπως όμως αυτή η τρέλα είναι μία από τις συνήθεις μόδες που μέχρι να ριζώσει θα έχει εξαφανιστεί;» «Οχι βέβαια», απα-ντάει σχεδόν πειραγμένος. «Η ανάπτυξη της πο-δηλατικής συνείδησης στη χώρα μας δεν είναι μια φούσκα που θα σκάσει. Να είσαι σίγουρος πως σύντομα τα ποδήλατα θα κατακλύσουν, πέρα από τους δρόμους, και τις ζωές μας. Εαν δεν το έχουν κάνει ήδη...» καταλήγει εκπέμποντας μια σιγουριά που σε πείθει.

Η πιο ωραία του εμπειρία πάνω στις δύο ρό-δες; «Σε δύο διαφορετικές βόλτες, σε Γλυφάδα και Κεφαλάρι, άτομα της τρίτης ηλικίας μας καμάρω-ναν καθώς περνούσαμε από τη γειτονιά τους και με υπερηφάνεια φώναζαν: ‘Είμαι και εγώ ποδηλά-της!’ Καταλάβαινες μέσα από αυτό πως το ποδή-λατο σε αυτή την πόλη έχει παρελθόν και πως στο χέρι μας είναι να ενδυναμώσουμε το παρόν του για ένα καλύτερο ποδηλατικό μέλλον».

Τα (πολύ) πιτσιρίκια της ομάδας είχαν ήδη αρχίσει τα παράπονα. Βλέπετε, ήταν περα-σμένες 11 κατά ένα ολόκληρο λεπτό και η συν-ποδηλασία δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Προτού, λοιπόν, τους γίνει το χατίρι, ο Γιώργος έκλεισε την κουβέντα μας με μια νουθεσία. «Να μην ξε-χνάμε εμείς οι ποδηλάτες πως και το ποδήλατο είναι ένα όχημα που υπόκειται στον ΚΟΚ. Δεν είναι ούτε επανάσταση, ούτε μέσο διαμαρτυρίας ενάντια στην άδικη την κοινωνία και την κακιά μας τη μοίρα. Ας το χαρούμε».

Προσφέροντας λύση στο πρόβλημα που παιδεύει γενιές και γενιές μαθητών, οι σχεδιαστές Gustav Widström και Marcus Heneen δημιούργη-σαν το στιλό Slända. Αυτό το μοναδικό γκά-τζετ από τη Σουηδία δίνει τη δική του απά-ντηση στα εκνευριστι-κά στιλό που μονίμως κυλούν και πέφτουν από το γραφείο παίζοντας με τα νεύρα σου. Τέλος λοιπόν το σκύψιμο, τέλος και η αφόρητη διαδικασία του να σηκώνεις το στιλό, αφού, όπως μπορείς να δεις και στην εικόνα, στέκεται μονίμως όρθιο. Διατίθεται σε πέντε χρώματα -λευκό, κόκκινο, τιρκουάζ, μαύρο και Slända pad (μαύρο με άλλο όνομα)-, ενώ μπορείς να το κάνεις δικό σου με μόλις 23 ευρώ.

www.gustavinnovation.se

Θα έβγαινες ποτέ από το σπίτι χωρίς να σι-γουρευτείς πως τα αγαπημένα σου κρα-σιά μπορούν να μετα-φερθούν με απόλυτη ασφάλεια; Η ερώτηση φυσικά είναι ρητορική, αφού η απάντηση είναι πάντοτε αρνητική. Γι’ αυτό η ZEbag αναμένεται να γίνει το δεξί σου χέρι, το γκάτζετ που θα βάζεις μετά τις λέξεις «κλειδιά-λεφτά-κινητό» πριν φύγεις από το σπίτι. Κατα-σκευασμένο στη Γαλλία, μπορεί να κουβαλήσει μέχρι έξι μπουκάλια κρασί και να μετατραπεί σε... κάτι σαν ραφιέρα μόλις φτάσεις στον προορισμό σου. Είναι διαθέσιμο σε μαύρο, κόκκινο, γκρι και χακί χρώμα και έχεις τη δυνατότητα να το αποκτήσεις με 50 ευρώ.

www.zebag.fr

Εάν είχες μια Lamborghini, τι άλλο θα μπορούσες να ζητήσεις από το μάταιο τούτο κόσμο; Μα φυσικά το μοντέλο σου να είναι ένα και μοναδικό κομμάτι. Υπερβολή; Κι όμως, τέτοιος άνθρωπος υπάρχει και σύντομα θα οδηγεί τη Lamborghini Aventador J, ένα αυτοκίνητο το οποίο δημιουργήθηκε για την έκθεση αυτοκινήτου της Γενεύης. Η μηχανή του είναι η ίδια με του ομώνυμου κουπέ της εταιρείας, αποδίδοντας 700 ίππους, λείπουν ωστόσο η οροφή, το εμπρός παρμπρίζ και οι κολόνες του αμαξώματος τόσο μπροστά όσο και πίσω. Ξεπερνάει έτσι τα 300 χμ. την ώρα με χαρακτηριστική ευκολία, δικαιολογώντας κάθε σεντ από τα 2 εκατ. ευρώ που χρειάζεσαι για να το αποκτήσεις.

www.lamborghini.com

Ενα ακόμα πολύ αξιόλογο fighting game θα έχουμε στη διάθεσή μας σε λίγους μήνες, καθώς η Tecmo Koei ανακοίνωσε ότι το Dead or Alive 5 θα κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσμο τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Θα είναι διαθέσιμο στο PS3 και στο Xbox 360 και θα ενσωματώνει ένα χαρακτή-ρα-έκπληξη, τον Akira Yuki από το Virtua Fighter της Sega. Η εταιρεία έδωσε στη δημοσιότητα και ένα τρέιλερ του παιχνιδιού, με τα γραφικά να είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά. Απόλαυσέ το στο link που ακολουθεί και πάρε μια γεύση από το τι μας περιμένει.

teamninja-studio.com/doa5

Επειδή την επόμενη φορά που θα πας εκδρομή στη ζούγκλα του Βόρνεο και θα σου ορμήσουν τσιτάχ θα είναι αργά για να λάβεις τα απαραίτητα μέ-τρα προστασίας, προνόησε από τώρα. Απόκτησε την Tentsile, τη σκηνή που δένεις τις άκρες της σε τροπικά δέντρα και αιωρείται πάνω από το έδαφος επιτρέποντάς σου να κοιμηθείς με ασφάλεια. Διατίθεται σε μεγέθη δύο, τεσ-σάρων και οκτώ ατόμων, είναι κατασκευασμένη από βραδυφλεγή υλικά και προσφέρει όλη την απαραίτητη προστασία από το νερό. Επιπλέον, το μέγε-θος των οκτώ ατόμων διαθέτει το δικό της τρίποδο και στέκεται όρθια χωρίς δέντρα, ώστε να πουλάς μούρη στην παραλία. Για τιμές και τρόπους αποστο-λής θα πρέπει να επικοινωνήσεις με τους κατασκευαστές μέσω email.

tentsile.com

Παρότι ο ΟΤΕ έχει εγκατα-στήσει υποδομές για ίντερνετ με ταχύτητες έως 50 Mbps σε πολλές περιοχές της χώρας, δεν του επιτρέπεται να το δια-θέσει στους καταναλωτές.

Εμπόδια στη διάθεση ευρυζωνικών υπηρεσιών υπερυψηλών ταχυτήτων από τον ΟΤΕ συνεχίζει να προτάσσει η EETT. Παρά το γεγονός ότι εδώ και 2,5 χρόνια ο Ομιλος επενδύει για υπηρεσίες VDSL, του απαγορεύουν τη λιανική διάθεσή τους στους πολίτες.

Ο ΟΤΕ έχει ζητήσει από το ρυθμιστή να του επιτρέψει να προσφέρει στους πελάτες του ταχύτη-τες έως 30 Mbps με 19,90 ευρώ το μήνα και έως 50 Mbps με 29,90 ευρώ το μήνα. Την περασμένη βδομάδα μάλιστα απέστειλε στο σύνολο των τηλε-πικοινωνιακών παρόχων επιστολή με την οποία τους καλεί να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους για τη διάθεση υπηρεσιών VDSL. Στην επιστολή, εκτός από τις τεχνικές λεπτομέρειες της Σύμβασης μεταξύ του ΟΤΕ και του παρόχου που επιθυμεί να διαθέσει εμπορικά υπηρεσίες VDSL, περιγράφο-νται αναλυτικά οι περιοχές όπου είναι διαθέσιμες οι νέες ταχύτητες, τόσο από το Αστικό Κέντρο του ΟΤΕ στην περιοχή, όσο και από τους Υπαίθριους Κατανεμητές (τα γνωστά ΚΑΦΑΟ). Σύμφωνα, λοι-πόν, με αυτή, σε 165 περιοχές σε όλη την Ελλάδα θα έχει εγκατασταθεί μέχρι το Μάιο τεχνολογία VDSL από το Αστικό Κέντρο. Οι περιοχές που έχουν ήδη εγκατεστημένη την τεχνολογία είναι οι Αμπελόκηποι (Ζωγράφου), η Βούλα, το Καλαμά-κι, η Αλεξανδρούπολη, η Κομοτηνή, οι Σέρρες, η Καλκάνη Σερρών και η Ξάνθη, ενώ μέσα στους

επόμενους μήνες θα ακολουθήσουν η Βουλιαγμέ-νη, η Τερψιθέα, η Γλυφάδα, η ΒΙΠΕ Ασπροπύργου και οι Σέρρες (Νέο Σούλι).

Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ είναι γνωστό πως η ανάπτυξη δικτύου οπτικών ινών είναι μία σημα-ντική ευκαιρία για τη χώρα, για την ανταγωνιστι-κότητα και την ανάπτυξη. Κάθε καθυστέρηση είναι επιζήμια σε μια περίοδο όπου οι επενδύσεις είναι σπάνιες. Την ίδια στιγμή δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη στρατηγική «Ευρώπη 2020» που έχουμε υιοθε-τήσει ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σύμφωνα με αυτή, θα πρέπει έως το 2020 να έχουν όλοι οι Ευρωπαίοι τη δυνατότητα να απολαμβάνουν υψηλές ταχύτητες άνω των 30 Mbps και παράλλη-λα τουλάχιστον τα μισά νοικοκυριά στην Ευρώπη να έχουν σύνδεση στο ίντερνετ με ταχύτητες που θα ξεπερνούν τα 100 Mbps. Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, ωστόσο, η Ελλάδα φαίνεται να απέχει πολύ από τους πιο πάνω στόχους. Σύμφωνα με την κατάταξη της Ψηφιακής Ατζέντας, η διείσδυση της ευρυζωνικότητας στη χώρα μας παραμένει σε χαμη-λά επίπεδα, μόλις στο 20% του πληθυσμού, και αρ-κετά πιο κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και σε ό,τι αφορά όμως τη σύνδεση των νοικοκυριών στο ίντερνετ είμαστε τρίτοι από το τέλος. Η χώρα προ-σεγγίζει δυστυχώς τον ευρωπαϊκό μέσο όρο μόνο σε ό,τι αφορά την πρόσβαση των επιχειρήσεων σε ευρυζωνικές συνδέσεις.

Τo VDSL (Very-high-bit-rate digital subscriber line) συνδυάζει τα χάλκινα καλώδια του τοπικού βρόχου με τη λεγόμενη οπτική ίνα στο πεζοδρόμιο, προσφέροντας ταχύτητες πρόσβασης στο ίντερνετ μεγαλύτερες από το ADSL. Επιτρέπει έτσι την παροχή υπηρεσι-ών, όπως τηλεόραση υψηλής ανάλυ-σης, ψηφιακό βίντεο ή διασύνδεση απομακρυσμένων εταιρικών δικτύων μέσα από μία μόνο γραμμή. O OTE αναμένεται να προσφέρει ταχύτητες 30Mbps/2,5Mbps και 50/5Mbps download και upload αντί-στοιχα μόλις λάβει την απαιτούμενη έγκριση.

Την περασμένη Κυριακή δεν πιστεύαμε στα μάτια μας καθώς πήγαμε γήπεδο και συναντήσαμε μια ΑΕΚ από τα παλιά... Βέβαια, δεν γίναμε ξαφνικά υπερομάδα. Εχουμε πλήρη συναίσθηση της κατάστα-σης και απλά δικαιούμαστε να πανηγυ-ρίζουμε μια μεγάλη νίκη απέναντι στον ΠΑΟ. Ελπίζω ο πρόεδρός του Βλάσης Τσάκας να κατάλαβε πως και στο Γ΄ Τοπι-κό να παίξουμε μαζί, το γλέντι είναι δε-δομένο. Και πώς να μην είναι, όταν στην ομάδα μας αγωνίζεται το μηχανάκι που λέγεται Βάργκας και στον αντίπαλο ο πο-λυμήχανος τερματοφύλακας εν ονόματι Καρνέζης; Η ποδοσφαιρική ευφυΐα (με και χωρίς εισαγωγικά) των δύο αυτών παικτών ήταν αρκετή για να μας χαρίσει εν τέλει τους τρεις πόντους. Τέλος πά-

ντων, το ντέρ-μπι αποτελεί π α ρ ε λ θ ό ν και όλοι μας γ ν ω ρ ί ζ ο υ μ ε πως η μιζέρια θα επανέλθει δ ρ ι μ ύ τ ε ρ η , καθώς τα προ-βλήματα είναι πολλά και ο κόσμος ξανα-τρέφεται με φρούδες ελπί-δες. Ακουσαν, λέει, τον κύριο Μελισσανίδη να μιλάει σε πηγαδάκι και να συστήνει: «Κάντε λίγο υπομονή». Τι λε ρε! Μεγά-λη κουβέντα... Αν μπεις στη διαδικασία να την ερμηνεύ-

σεις, θα κάνεις το κεφάλι σου καζάνι, μια και μπορεί να σημαίνει διάφορα, όπως: «Κάντε υπομονή, γίνονται θαύματα στις μέρες μας» ή «Κάντε υπομονή θα ρίξει λεφτά ο Νοτιάς» ή «Κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός». Οπου και να πάει το μυαλό σας, δίκιο θα έχετε με αυτούς που έχουμε μπλέξει.

ΥΓ: Μια υπενθύμιση: Ο σύλλογος δεν χρωστάει σε κανέναν (μεταφορικά πάντα μιλώντας, γιατί κυριολεκτικά χρωστάμε και της Μιχαλούς). Ολοι έγιναν γνωστοί μέσω της ΑΕΚ και όχι το αντίθετο...

Ισορροπώντας πάνω στα «καλά-μια» της μηχανής του, ο Ισπανός οδηγός Edgar Torronteras εντυ-

πωσιάζει κατά τη διάρκεια του FIM Indoor Trial World Motorcycling

Championship στην Πάλμα της Μα-γιόρκα. Ο διαγωνισμός πραγματο-

ποιείται από το 1993, με τους Ισπα-νούς αναβάτες να έχουν κατακτήσει

τους 13 από τους 19 τίτλους.

Εκτελώντας εντυπωσιακές φιγούρες όπως αυτή της φωτογραφίας, η Aμερικανίδα αθλήτρια Jordyn Wieber κατέκτησε την πρώτη θέση στο AT&T American Cup. Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο

Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, έδρα που χρησιμοποιούν και οι New York Knicks στο NBA.

Ο τελικός του Κυπέλλου μπάσκετ τα είχε όλα: επεισόδια εντός και εκτός γηπέδου (πάλι), περισσότερα άδεια καθίσματα παρά γεμάτα (πάλι), παράπονα από τη διαιτησία (τι έκπλη-ξη, πάλι) και χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων (ναι, πάλι!)... Είχε και αγώνα βέβαια, ο οποίος προσέφερε συναρπαστικές διακυμάνσεις και πάθος, αλλά δεν τον έλεγες και θεαματικό, με τον Παναθηναϊκό να επικρατεί του Ολυμπιακού στον πόντο. Ισως γι’ αυτόν το λόγο πέρασε και λίγο στο φλου ως είδηση. Για μία ακόμα φορά η Ευρώπη και οι τελικοί των play-off καλούνται να σώσουν την παρτίδα.

Προγνωστικά στα ντέρμπι δεν χωρά-νε, θα μιλήσει η ψυχή των παικτών, ο Ολυμπιακός έχει δείξει ότι δεν επη-ρεάζεται από καυτές έδρες, o Παναθη-ναϊκός είναι σε καθοδική τροχιά, η διαιτησία θα παίξει το ρόλο της, όλες τις σελίδες της “Metropolis” να μου δώσετε μπορώ να τις γεμίσω με κλι-σέ. Και ύστερα να έρθει ένα σλάλομ του Χριστοδουλόπουλου, το οποίο αντί να καταλήξει (ως συνήθως...) στα περιστέρια, θα αναπαυθεί στο «γάμα» του Μέγιερι και θα φαίνομαι εγώ ως ο μεγαλύτερος μπούφος από την εποχή που ο συγγραφεύς Νίκος Δήμου είχε αναλάβει να στολίσει αναλόγως τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Χρή-στο Σαρτζετάκη.

Σόρι, αλλά αν ψάχνετε για κορόι-δα ψάξτε αλλού. Είναι προφανές ότι ο Ολυμπιακός παίρνει κεφάλια αυτή την εποχή, είναι γνωστό ότι τα έχει βρει με την ΕΠΟ και την ΚΕΔ, είναι ηλίου φαεινότερον ότι θέλει νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ πιο πολύ και απ’ ό,τι οι φίλα-θλοι του ΠΑΟ θέλουν να δαγκώσει τη γλώσσα του ο Κώστας Νικολακό-πουλος. Και λοιπόν; Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι σημαντικότερο ρόλο στην εξέλιξη του ντέρμπι θα παίξουν τα σώψυχα του Παναθηναϊκού παρά οι ικανότητες των παικτών. Τα πώς και τα γιατί δεν είναι της ώρας να τα λέμε, έχω ωστόσο την εντύπωση ότι τα vibes (good or bad, ανάλογα με αυτόν που τα στέλνει) θα βρουν, έστω εντελώς στην τύχη, αποδέκτες. Από εκεί και πέρα θα δει ο καθένας τι θα κάνει, ανάλογα με τη συνείδησή του και την ιδεολογία του. Τη Δευτέρα το τοπίο θα είναι δια-φορετικό και αυτή τη φορά δεν θα μας κάνει να γελάμε ο Βλάσης Τσάκας.

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Μπιλ Σάνκλι, ο θρυλικός προπονητής της Λίβερπουλ, είπε: «Κάποιοι πιστεύ-ουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής ή θανά-του. Δεν συμφωνώ με αυτό. Σας διαβεβαιώ, είναι κάτι πολύ, πολύ σημαντικότερο». Η εκδοχή αυτής της κουβέντας στην Ελλάδα θα μπορούσε αντί για τη λέξη «ποδόσφαιρο» να έχει τη λέξη «ντέρμπι» και η φράση να γινόταν κάπως έτσι: «Τα ντέρμπι του Πανα-θηναϊκού με τον Ολυμπιακό είναι κάτι περισσότερο από ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου». Σωστά; Περίπου. Το επικείμενο ντέρμπι της Κυριακής θα ήταν κάτι πε-ρισσότερο από ζήτημα ζωής ή θανάτου, μία από τις σπάνιες φορές που όλη η χρονιά θα κρινόταν σε ένα παιχνίδι και, έτσι για αλλαγή, το ντέρμπι δεν θα ήταν απλώς μια απέραντη έκφραση της κόντρας των δυο ομάδων. Ο ετοιμοθάνατος Παναθηναϊκός ξεψύχησε μία εβδομάδα νωρίτερα, χάνοντας από την ΑΕΚ, στε-ρώντας από τον εαυτό του και από όλους τους φιλά-θλους 90 λεπτά σπουδαίας αγωνίας.

Το αφόρητα πληκτικό πρωτάθλημά μας δεν έχει την πολυτέλεια να στερείται τέτοια παιχνίδια, καθώς το να είναι αμφίρροπο είναι το μοναδικό χά-ρισμα που μπορεί να έχει. Ελλείψει οποιασδήποτε όμορφης ατμόσφαιρας, καλών γηπέδων και ποιοτι-

κών ποδοσφαιριστών, το μοναδικό που μας μένει είναι να μην ξέρουμε τον τελικό νικητή. Παραδό-ξως, το φετινό πρωτάθλημα εξελίχθηκε ως τέτοιο, με τον Παναθηναϊκό να τρέχει με δεμένα τα μάτια και τη γλώσσα έξω επί έξι μήνες, οδηγώντας την κούρσα και όπου τον βγάλει, ωστόσο πάνω στην πιο κρίσιμη στροφή έπεσε έξω. Δεν ήταν παράλογο. Ηταν όμως κρίμα, ακόμα και για τους οπαδούς του Ολυμπιακού που ήθελαν να κατακτήσουν το πρωτά-θλημα μέσα στο κατάμεστο και ενθουσιώδες ΟΑΚΑ παλικαρίσια, «σκοτώνοντας» τον αντίπαλό τους με τα ίδια τους τα χέρια. Ετσι φτιάχνονται οι ομορφό-τερες ποδοσφαιρικές ιστορίες, έτσι γεννιούνται οι μύθοι, έτσι πανηγυρίζονται τα τρόπαια. Κάτι τέτοια παιχνίδια κάνουν το ποδόσφαιρο να είναι πολύ σημαντικότερο από ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου. Η αγωνία, η ένταση, η αναμονή. Ο τρόπος, η μέθοδος, το περιτύλιγμα. Η ετοιμασία, η κουβέντα, οι πιθανό-τητες. Μια πρόβλεψη, μια θεωρία, ένα προαίσθημα. Οι στιγμές πριν από τη σέντρα, το απρόβλεπτο πε-ριστατικό, όλα όσα μένουν για 90 λεπτά στην άκρη. Και τέλος η οργή, το ξέσπασμα, η πίκρα, το χαμόγε-λο. Το ντέρμπι.

Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συναντιούνται στο ΟΑΚΑ σε ό,τι θα ήταν ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου, αλλά τελικά θα είναι ένα ακόμα ντέρμπι.

Δεν είναι σωστό να κάθεσαι σπίτι και να περι-μένεις το θαύμα, Κριέ. Το σωστό είναι να βρεις το αγαπημένο σου παγκάκι στην Πλατεία Εξαρ-χείων, να πάρεις κάνα-δυο σουβλάκια και να το περιμένεις εκεί. Η τύχη γενικά είναι μαζί σου, για θαύμα δεν ξέρω, αλλά σίγουρα κάτι καλό θα τύ-χει. Ισως το καλό να είναι το σουβλάκι, πού ξες.

Δεν είναι η βδομάδα σου, Ταύρε, θα κοιτάς τον κόσμο από ένα τζάμι να προχωράει, χωρίς να μπορείς να ακολουθήσεις. Κάνε τις δουλειές σου, προχώρα τις υποθέσεις σου, αλλά μην περι-μένεις και πολλά. Καλύτερα βρες μια σκούπα, όχι πολύ βαριά. Εκτός αν είσαι γεννημένος την πρώ-τη μέρα του Ταύρου, οπότε ισχύουν τα αντίθετα.

Παράτα αυτό που έκανες, Δίδυμε, και ξεκί-να να τρέχεις, Forrest Gump style. Αν φτάσεις, βέβαια, πουθενά προς Λιβαδειά σταμάτα και για κανένα σουβλάκι, και ίσως και κανένα ούζο και καμιά ποικιλία. Ρίξε και έναν ύπνο εκεί προς το ποτάμι. Κάνε την κάθαρσή σου μεν, κάνε την όμως Forrest Gump, Greek style.

Τα σχέδιά σου, Καρκίνε, έχουν ανάψει νιτρο-μπουκάλες, τουρμπίνες και δεν ξέρω ’γω τι άλλο και τρέχουν αριστερή λωρίδα σαν να τα κυνηγά-νε οι τέσσερις καβαλάρηδες της «Αποκάλυψης», αλλά καβαλώντας 350 ατμοσφαιρικά άλογα ο κα-θένας. Κι όπως θα παίρνουν τις στροφές, εσύ αν θέλεις κοίταζέ τα λίγο, λίγη προσοχή δεν βλάπτει.

Χτες, Λέοντα, πήγα και είδα το “Unemployed”. Γλυκούλι ήταν και νομίζω ότι το Bios τού πήγαινε καλά. Ηταν περίεργο να βλέπεις τους ανθρώπους που έγραψαν τα κείμενα να μιλάνε μετά την πα-ράσταση με τους ανθρώπους που τα ερμήνευαν. Ηταν σαν ιδιαίτερα alter ego, σαν να προσπα-θούσε ο ένας να μπει στο μυαλό του άλλου.

Αναγκάστηκες να πισωπατήσεις, Παρθένε, αλλά είδες ότι εκεί κρύβονταν μυθικοί θησαυροί. Αυτή τη βδομάδα είναι καιρός να βρεις και κα-μιά-δυο φλέβες χρυσού ακόμα, αυτή τη φορά στο δρόμο σου προς τα εμπρός. Και πρόσεχε, μετα-φορικά είναι όλα αυτά, μην πας και σκάβεις στην Πατησίων για χρυσάφι, το λιγότερο στο τρελάδι-κο σε βλέπω.

Τώρα που άνοιξε ο καιρός ήρθε η ώρα να

ανοίξεις κι εσύ τις ορέξεις σου, Ζυγέ, να βγεις για χταποδάκι στην Πλάκα, να θυμηθείς τα μπριζο-λάδικα, να τιμήσεις το Απίθανο Μπιφτέκι. Μην ανησυχείς ακόμα για δίαιτες και αηδίες, έχουμε καιρό για αυτά. Ντερλίκωσε μια βδομάδα και μετά θα έχει όρεξη να φας και τη ζωή με το κουτάλι.

Είσαι κοντά στο να κερδίσεις το Λόττο της ζωής, Σκορπιέ, το μόνο που χρειάζεται είναι να βάλεις λίγο ακόμα το μαχαίρι στο κόκαλο. Εχε στο νου σου, βέβαια, ότι το είδος του μαχαιριού παίζει ρόλο: πριονομάχαιρο, κουζινομάχαιρο, του ψωμιού και τα λοιπά. Ακουσα ότι έχουν βγει κάτι καταπληκτικά κεραμικά. Επίσης, πολύ ση-μαντικό, παίζει ρόλο σε ποιανού το κόκαλο.

Σκότωσε τον κάονα που κρύβεις μέσα σου, Τοξότη, κι έχεις καλές προοπτικές αυτή τη βδο-μάδα να προβάλεις το χαρακτήρα σου στους γύρω σου, τόσο δυναμικά, όσο ένα τανκ αντιμέτωπο με κάτι τεράστια μπολ με πουτίγκα. Κοίτα να σκλη-ρύνεις, όμως, γιατί αλλιώς πουτίγκα δεν έχει.

Ξεκουράσου, Αιγόκερε, λίγο περισσότερο το Σαββατοκύριακο και κράτα τη δράση για την Τρίτη και την Τετάρτη. Λάθος μέρες για δράση θα μου πεις, και δικαίως, αλλά η δράση που σε περιμένει δεν θα είναι νυχτερινή. Οι μεσοβδόμα-δες προκλήσεις συνήθως σε βρίσκουν απροετοί-μαστο, αλλά όχι αυτή τη φορά.

Λειτουργείς, Υδροχόε, μόνο εις βάρος των νεύρων σου και των δυνάμεών σου. Στη φού-ρια σου να δεις αποτελέσματα, κάνεις άκαιρα βήματα μπρος, με λάθος αποτέλεσμα. Αν πραγ-ματικά θες να αποδώσουν οι προσπάθειές σου, καλό θα ήταν να χαλαρώσεις και να πάρεις τα πράγματα λίγο πιο αργά. Βλέπεις και λίγο τη θέα γύρω σου έτσι.

Η εβδομάδα αυτή για σένα, Ιχθύ, θα μοιά-ζει με αγώνα μετ’ εμποδίων, με τη διαφορά ότι τα εμπόδια θα παραείναι κοντά, εκτός από τις περιπτώσεις που θα είναι τα πτώματα των αντα-γωνιστών σου. Κι εσύ όχι ότι θα πηγαίνεις και πολύ γρήγορα, γιατί να το κάνεις άλλωστε, αφού οι πρωταγωνιστές σου είναι ήδη πτώματα.

Την ένταξη της κλινικής ΙΑΣΩ Θεσσαλίας στο δίκτυο των συνερ-γαζόμενων νοσηλευτηρίων της Interamerican ανακοίνωσαν οι επικεφαλής των δύο ομίλων. Η συνεργασία τους θα καλύπτει με παροχή νοσοκομειακών υπηρε-σιών κάθε ασφαλισμένο με πρό-γραμμα υγείας τύπου Medisystem και Medihospital, εξυπηρετώντας τις πραγματικές ανάγκες του με-γάλου πελατολογίου της εταιρείας στην ευρύτερη περιφέρεια της Κεντρικής Ελλάδας. Η προσθήκη αυτή ανα-πτύσσει σε σημαντικό βαθμό τη γεωγραφική κάλυψη του Medisystem, που έως σήμερα στο επίπεδο της νοσηλείας κάλυπτε την Αττική, τη Θεσ-σαλονίκη και την Κρήτη, με τη συνεργασία 16 νοσηλευτικών κέντρων.

Σε ατμόσφαιρα έντονης συγκίνησης ολοκληρώθηκε η τελετή απονομής των πτυχίων των 250 αριστούχων αποφοίτων του ΙΕΚ Ιπποκράτειος στο αμφιθέατρο «Μελίνα Μερκούρη» του σταδίου Ειρήνης & Φιλίας. Με την παρουσία τους τίμησαν την εκ-δήλωση προσωπικότητες από το χώρο του αθλητισμού και της δημοσιογραφίας, όπως ο κ. Τάκης Οικονομόπουλος, ο κ. Βασίλης Τσιάρτας, ο κ. Νίκος Καλαμάρας, ο κ. Θοδωρής Παχατουρίδης και ο αρχισυντάκτης της ERA SPORT κ. Λευτέρης Σαρε-λάκος. Σημαντική, επίσης, ήταν η παρουσία της προέδρου του ιδρύματος «Κάνε Μια Ευχή», κ. Αλέκας Σεραφειμίδου, η οποία ευχαρίστησε το ΙΕΚ Ιπποκράτειος για την υποστήριξή του στο δύσκολο έργο που επιτελεί ο οργανισμός.

Ιδιαίτερα θερμή υποδοχή επεφύλαξαν οι συν-δρομητές της OTE TV στο ΟΤΕ σινεμά, το πρώτο κανάλι στην Ελλάδα αποκλειστικά αφιε-ρωμένο στον ελληνικό κινηματογράφο. Με ένα μόλις μήνα λειτουργίας είναι ήδη ένα από τα δημοφιλέστερα κανάλια, καθώς σύμφωνα με τις μετρήσεις τηλεθέασης συγκαταλέγεται στις πρώτες θέσεις προτίμησης των συνδρομητών της OTE TV, αποδεικνύοντας ότι το ελληνικό σινεμά έχει πολλούς φίλους από όλες τις ηλι-κίες. Οσον αφορά τους πελάτες της πλατφόρ-μας, έχουν ήδη φτάσει τις 60.000, με τις υπη-ρεσίες μέσω δορυφόρου να έχουν ξεπεράσει τις 15.000. Το ΟΤΕ σινεμά προβάλλει καθημερινά, 24 ώρες το 24ωρο χωρίς διακοπή, κλασικές ταινί-ες από τη χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά, φιλμ αγαπημένων Ελλήνων ηθοποιών, αλλά και σύγχρονες κινηματογραφικές παραγωγές.

Τη διαδικτυακή μου κόντρα με φίλο μου στο Facebook για το πιο νοσταλγικό τραγούδι της εφηβείας μας διά στόματος Παύλου Παυλίδη. Ή, καλύτερα, Ξύλινων Σπαθιών γιατί έτσι μας συστηνόταν τότε. Με συνάδελφο στο διπλανό γραφείο να ακούμε μελωδίες, να γελάμε με στίχους και να θυμόμαστε στιγμές ανεβάζαμε post με ξεχασμένα -για λίγο- τραγούδια και κάναμε προθέρμανση για το σημερινό live στο Gagarin. Κάπως έτσι θυμηθήκαμε το «Αφού σου το ’πα», το «Παράξενο τραγούδι» και το «Δεν έχει τέλος». Η συζήτηση σταμάτησε όταν ο τρίτος της παρέας (ο οποίος ευτυχώς δεν μας άκουγε να τραγουδάμε) ανέβασε φωτογραφία με αυτόγραφο που είχε πάρει -άθελά του- από τον Παύλο το 1998 με το σημείωμα «Ο,τι γουστάρεις». Respect, που θα λέγαμε αν ήμαστε ακόμα 15. Δυστυχώς όμως δεν είμαστε. Θα γίνουμε μόνο για λίγες ώρες απόψε το βράδυ και, όταν ο Παύλος αρχίσει να τραγουδάει κάτι από τα παλιά, μπορεί και να δακρύσουμε λίγο. «Εδώ είν’ ωραία mister».

Την παρακολούθηση του ελληνικού τελικού της Eurovision. Οχι πως προσπάθησα και πολύ. Η αλήθεια είναι ότι η μέρα που επιλέχθηκε ήταν λάθος. Δευτέρα βράδυ; Τη μοναδική μέρα που η τηλεόραση έχει σίριαλ άνω του μετρίου; Τη μέρα του «Βαγγέλη»; Εμ, μετά λέμε για χαμηλά νούμερα τηλεθέασης. Μέχρι και η «Ανατροπή» με Βούλτεψη, Μπακογιάννη, Δανίκα (και κάτι άλλους) καλύτερα θα πήγε. Μετά μου έφταιγε ο χώρος. Σαν δωρεάν συναυλία σε εμπορικό κέντρο που δεν της δίνει κανείς σημασία. Εκεί που ψωνίζεις μια μπλούζα, ρίχνεις και ένα βλέφαρο. Κοιτάς αν είναι κάποιος διάσημος. Διαπιστώνεις ότι δεν είναι και πας για καφέ. Το τραγούδι που βγήκε ούτε που το θυμάμαι, αν και αυτό το κοριτσάκι μού φάνηκε συμπαθητι-κό. Το καλύτερο σχόλιο για τη βραδιά το διάβασα από την Αννα Βλαβιανού και το παραθέτω αυτού-σιο: «Δύο παρουσιαστές που δεν ξέρουμε, σε ένα εμπορικό κέντρο που δεν ξέρουμε, παρουσίασαν τέσσερις καλλιτέχνες που δεν ξέρουμε σε τέσσερα τραγούδια που ποτέ δεν θα μάθουμε. Αυτός ήταν ο χθεσινός ελληνικός τελικός της Eurovision που δι-οργανώθηκε από την ΕΡΤ (ή μήπως από το EXTRA CHANNEL; - Θα σας γελάσω)».

Την ανάγνωση της επιστημονικής εί-δησης της εβδομάδας. Η επιλογή αυτή τη φορά δεν ήταν καθόλου δύσκολη. Βρέθηκε η λύση σε όλα μας τα προβλή-ματα, βρέθηκε η μαγική μηχανή που θα μπορέσει να ενώσει τους λαούς όλου του κόσμου. Εντάξει, ας το κατεβάσω λίγο. Βρέθηκε από τη Microsoft ένα καινοτο-μικό λογισμικό που μεταφράζει τη φωνή του χρήστη σε ξένη γλώσσα και μάλιστα με παρόμοιο τόνο φωνής. Φανταστείτε δηλαδή ότι είστε Βρετανός (γιατί μόνο στα αγγλικά εφαρμόζεται προς το παρόν το λογισμικό) και έχετε πάει ένα ταξίδι στην Κίνα. Στην περίπτωση που δεν μιλάτε κινέζικα, δεν πρέπει καθόλου να ανησυ-χείτε. Θα έχετε εγκαταστήσει το φανταστι-κό σύστημα στο κινητό σας, θα του λέτε την απορία σας στα αγγλικά και αυτό θα μετατρέπει τη φωνή σας στα κινέζικα για να το καταλάβει και ο ντόπιος. Σταμάτησα να διαβάζω την είδηση απλώς και μόνο επειδή είχα μια μεγάλη απορία. Γιατί εί-ναι τόσο σημαντικό να μιμείται το σύστη-μα τη χροιά της φωνής μας; Δηλαδή, αν το κινητό μου μεταφέρει στον Κινέζο την απορία μου με άλλη χροιά, ο Κινέζος δεν θα το καταλάβει;