leesfragment ambitie - lee strobel

Lee Strobel

Ambitieroman

vertaald door Rika Vliek

Ambitie_STROBEL_druk1_binnenwerk_vierde_proef_24-5-2012_NS.indd 3 24-05-12 19:24

© Uitgeverij Kok – Utrecht, 2012Postbus 13288, 3507 LG Utrechtwww.kok.nl

Oorspronkelijk verschenen onder de titel The Ambition bij Zondervan, Grand Rapids, Michigan 49530, USA.© Lee Strobel, 2011

Vertaling Rika VliekOmslagontwerp FlashworksISBN 978 90 435 0984 8ISBN e-book 978 90 435 0985 5NUR 302/332

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opge-slagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopy-ing, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.


5

Proloog

Niemand zou vermoeden dat hij hier was, in het huis van een halfbroer in een landelijke uithoek van Cook County. Hij was van hem vervreemd geraakt en daarom wisten maar weinig mensen van zijn bestaan af. Bovendien had hij ervoor gezorgd dat iedereen in zijn woonplaats wist dat hij op weg was gegaan naar zijn appar-tement in Boca Raton om daar lang vakantie te houden. Toen hij de overgroeide oprit opreed, zag hij in het zwakke licht van de volle maan dat de dubbele garage gelukkig openstond en leeg was. Schaduwen verwelkomden hem in dit armoedige toe-vluchtsoord. Totdat hij alles op een rijtje had weten te zetten, een manier had kunnen bedenken om de gebroeders Bugatti ervan te overtuigen dat hij niets had achtergehouden van het geld waarop deze afpersers recht meenden te hebben (nou ja, een klein bedrag misschien), wilde hij zich alleen maar gedeisd houden. Hij stapte uit en liep naar de zijdeur om het huis binnen te gaan. Ondertussen vroeg hij zich af of hij niet eerst de garage dicht had moeten doen. Wat ik in elk geval had moeten doen, bedacht hij, was iets te eten meebrengen. Zijn halfbroer was altijd onderweg en hij betwijfelde dan ook of diens koelkast gevuld was. Er lagen vast wel een paar blikjes koud bier in. Vanuit een ooghoek zag hij vagelijk iets recht op hem af vliegen; het gebeurde in een flits en klonk als het afstrijken van een luci-fer. De kogel met uitgeholde punt sloeg zo hard in, dat hij werd opgetild en languit tegen de grond sloeg, tussen de drie kunststof afvalbakken in die tegen de garagemuur stonden. De bookmaker was dood voordat hij goed en wel de grond had geraakt en met een klap neerkwam aan de voeten van de gemas-kerde Nick Moretti. In het licht dat door het raampje viel, was een zweem van een glimlach te zien. De klus was geklaard.


6

Hoofdstuk 1

I

Terwijl hij in de richting liep van de metaaldetector in de hal van het gerechtsgebouw van Cook County, bonkte Tom O’Sullivans hart zo hard, zo snel en zo luid dat hij bijna bang was dat iemand het zou horen. Of dat iemand de zweetdruppeltjes op zijn bovenlip zou opmerken. Of dat de onbeholpen glimlach waarmee hij op nogal doorzichtige manier zijn best deed om zich normaal te gedragen, de argwaan van een beveiligingsbeambte zou wekken. In de loop der jaren was advocaat Thomas Ryan O’Sullivan III het vierkante beton-nen gebouw in Westside, Chicago, al talloze malen binnengegaan om drugsdealers en tweederangs misdadigers te verdedigen die beschul-digd waren van ernstige misdrijven. Maar deze keer was het anders; vandaag was deze telg uit een familie van ooit invloedrijke politici hiernaartoe gekomen om zelf een schandelijke misdaad te begaan. Een agent pakte Toms attachékoffertje op, dat hij op een tafel had laten vallen voor inspectie. De agent wierp hem een vluchtige blik toe, herkende hem en nam niet eens meer de moeite om het koffertje open te maken. Daar had Tom op gerekend – advocaten trokken slechts af en toe de aandacht van het beveiligingspersoneel, zeker als ze zulke frequente bezoekers waren als hij. ‘Goeiemorgen, raadsman,’ zei de agent met een knikje en over-handigde Tom het koffertje nadat het de metaaldetector was gepas-seerd. Tom treuzelde niet. ‘Fijne dag,’ zei hij, terwijl hij met zijn ene hand het attachékoffertje pakte en met de andere zijn horloge en autosleutels uit de plastic bak griste. Vervolgens draaide hij zich om en liep energiek in de richting van de lift. Zijn voetstappen weer-klonken luid door de immense hal en hij dwong zichzelf lang-zamer te lopen. Kijkt de agent me na? Had ik toch een paar minuten moeten uittrekken


7

om een praatje met hem te maken? En ziet iemand op die beveiligingscamera’s waar ik nu naartoe ga? Toen Tom bij de lift was aangekomen, keek hij even over zijn schouder naar de ingang. De agent was een beklaagde aan het fouil-leren die zo meteen berecht zou worden. Tom slaakte een diepe zucht, stopte zijn persoonlijke eigendommen in zijn zak en drukte op de knop van de lift. Hij haalde een zakdoek tevoorschijn om het zweet te deppen onder het licht golvende, roodbruine haar dat over zijn voorhoofd viel. Hoe vaak, vroeg hij zich af, had zijn vader misdadigers van het soort dat Tom verdedigde, eropuit gestuurd om clandestiene op-drachten uit te voeren? Voor het eerst stond hij zichzelf toe iets dergelijks te denken. Hij herinnerde zich zijn vader liever zoals hij hem zag toen hij opgroeide: als een invloedrijke man met veel connecties, die wereldwijd gewaardeerd en bewonderd werd. Hij probeerde de herinneringen te verdringen aan de manier waarop er een eind was gekomen aan zijn vaders leven. Het was een eerloze, schandelijke dood geweest, die hun hele familie diep had vernederd. En nu maakte hij zich schuldig aan hetzelfde ge-knoei, terwijl hij dat nooit van zichzelf had verwacht. Tom wilde zich het liefst uit de voeten maken, zich verstop-pen, ontsnappen, alles afzeggen, maar hij wist dat hij geen keus had – en dat beurde hem vreemd genoeg enigszins op. Het besluit was genomen. Ervan afzien was geen optie meer. Wat de gevolgen zouden zijn als hij zijn opdracht niet uitvoerde, ging zijn voorstel-lingsvermogen te boven. Hij schikte zijn revers in een poging het grijs-gestreepte kos-tuum te fatsoeneren. Het enige dat hij op dit moment nog kon doen, was zich concentreren, zodat hij niet betrapt zou worden.

II

Garry Strider plofte neer op een bruin vinyl bank in een nis van zijn stamkroeg. ‘Het gebruikelijke, Jerry!’ riep hij de barkeeper toe. ‘En blijf vooral schenken.’


8

De bar was vrijwel uitgestorven. Jerry wierp een blik op zijn horloge – het was even na drieën – en floot zachtjes. Hij schonk een whisky met een scheut water in, liep ermee naar Garry en ging tegenover zijn stamgast zitten. ‘Heb je al geluncht?’ vroeg Jerry. ‘Zin in een hamburger?’ Strider leek hem niet te horen. ‘Het is toch niet te geloven. Echt niet te geloven!’ verzuchtte hij en nam een flinke slok van zijn bor-rel. Jerry runde al zeventien jaar een kleine kroeg op een strategi-sche plek tussen het kantoor van de Chicago Tribune en dat van de Chicago Examiner in. In de loop der tijd was hij meer over kranten te weten gekomen dan de meeste docenten journalistiek ooit zou-den weten. Hij wist precies hoe laat het was als de belangrijkste onderzoeks-verslaggever van de op een na grootste krant er midden op de dag, in de eerste week van april, uitzag alsof hij elk moment zelfmoord kon plegen. ‘Het is dus weer zover,’ verzuchtte Jerry. ‘De winnaars van de Pulitzerprijzen zijn bekend.’ Strider sloeg het restant van zijn borrel achterover, zette zijn bril af, gooide hem op de tafel en masseerde met gesloten ogen de brug van zijn neus. ‘We hebben achttien maanden aan die artikelen gewerkt,’ zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen Jerry. ‘We hebben bewezen dat het forensisch lab van de politie in Chicago waardeloos werk heeft geleverd, en dat daardoor tientallen strafzaken gecorrumpeerd zijn. Talloze zaken. Twee mannen die de doodstraf hadden gekregen, zijn vrijgelaten. Zeven agenten hebben ontslag genomen, een on-derzoeksjury is aan de slag gegaan. De kans bestaat dat we ook nog weten te bewijzen dat de hoofdcommissaris van politie erbij be-trokken is. We hebben alle prijzen die in deze staat te winnen zijn, gewonnen. Wat moeten we nog meer doen?’ Jerry wist dat er meer borrels aan te pas moesten komen. Terwijl Strider doorpraatte, ging hij weer achter de bar staan. ‘En aan wie hebben ze hem toegekend? Aan de Miami Journal voor een serie artikelen over verpleeghuizen. Ja, je hoort het goed, over verpleeghui


9

zen. Wie maakt zich daar nou druk om, behalve die lui in Florida?’ Jerry schoof Strider nog een borrel toe en zette met een klap een schaal nootjes op de tafel. ‘Herinner jij je Shelly Wilson nog?’ vroeg Strider. ‘Rood haar? Mooie benen?’ ‘O ja, ik heb jullie tweeën een paar keer uit elkaar moeten trek-ken.’ Strider wierp hem een norse blik toe. ‘Vertel me nou niet dat zij hem heeft gewonnen!’ ‘Ze was nog stagiaire toen ik haar in dienst nam,’ zei Strider. ‘Ik heb haar de kneepjes van het vak bijgebracht: undercover werken, research doen in overheidsarchieven en op internet, informatie lospeuteren… Misschien ben ik een te goede leermeester geweest, want ze dumpte me en liep over naar de Journal zodra die haar een hoger salaris en een eigen team aanbood. En nu zet ze me weer voor schut.’ Jerry schudde zijn hoofd. Hij vond het verschrikkelijk voor zijn vriend. Zo lang als hij hem kende, was Strider altijd maar op één ding uit geweest, al had hij dat nooit onomwonden toegegeven, en dat was het winnen van de Pulitzerprijs voor journalistiek. Ze wis-ten allebei dat niets zo goed is voor je carrière als een Pulitzerprijs. Het betekent dat opeens de New York Times of de Washington Post binnen je bereik liggen. Een verslaggever krijgt voor de rest van zijn leven een etiket opgeplakt waar hij trots op kan zijn: ‘In zijn toespraak op de openingsdag van Harvard University zei journalist Garry Strider, die ooit de Pulitzerprijs won, gisteren dat bla,bla bla…’ Het zou op een gegeven moment in de openingsregel van zijn necrologie komen te staan. Het belangrijkste was dat John Redmond eindelijk Strider met rust zou laten als deze de Pulitzerprijs in zijn zak kon steken. Dwin-gend en onverstoorbaar arrogant als hij was (inderdaad, hij had in 1991 een Pulitzerprijs gekregen), eiste Redmond indrukwekken-de resultaten van Striders onderzoeksteam, dat uit drie personen bestond. Strider mocht van hem maand in maand uit met één serie artikelen bezig zijn, als hij maar een prestigieuze Pulitzerprijs voor de krant in de wacht sleepte.


10

Nu het hem alweer niet was gelukt die belangrijke prijs te win-nen, was de toekomst onzeker. Zou hij nog een kans krijgen? In het hele land bezuinigden kranten op onderzoeksjournalisten. In zware economische tijden werden zij vaak het eerst aan de dijk gezet. ‘Heb je het al aan Gina verteld?’ Strider zette zijn bril op. ‘Ja, ik heb haar gebeld. Ze luisterde en voelde met me mee. Wat kon ze anders doen? Toen zei ze dat ze zelf ook een nieuwtje had.’ Hij dronk zijn glas leeg en stak het Jerry toe om het nog eens te vullen. ‘Het is niet te geloven.’

III

Op de derde verdieping van het gerechtsgebouw liep Tom O’Sullivan naar de deur van de rechtszaal van opperrechter Ree-se McKelvie. Hij legde zijn hand op de koperen deurkruk, maar kneep toen zijn ogen dicht en aarzelde even. Hoe heeft het zo ver met me kunnen komen? Hoe heeft het kunnen gebeuren dat alles zo verschrikkelijk uit de hand is gelopen? Het was zo onwaarschijnlijk dat hij iets dergelijks zou willen doen. Het grootste deel van zijn leven had hij in weelde door-gebracht; hij had nooit hard hoeven werken en had zich nooit zorgen hoeven maken over zijn toekomst. In Chicago was de naam O’Sullivan de sleutel geweest waarmee elke deur openging die toegang bood tot iets wat de moeite waard leek. Aan de basis van de O’Sullivan-dynastie stond zijn overgroot-vader Ryan, die in 1875 vanuit Ierland naar de Verenigde Staten emigreerde en iedereen bedreigde die hem in de weg stond om de organisator van de nieuwe Amerikaanse vakbond te worden. Ryans oudste zoon Big Tom O’Sullivan was de eerste in de fami-lie die in Illinois een belangrijke rol speelde in de politiek. Deze sociale, charismatische maar vaak ook botte man, kon tijdens zijn rechtenstudie maar net het hoofd boven water houden. Hij ver-wierf bekendheid toen hij met succes zes Ierse tieners verdedig-de die men wilde laten opdraaien voor een moord die door een agent buiten diensttijd was gepleegd. Toen de vertegenwoordiger


11

van zijn voornamelijk uit Ieren bestaande kiesdistrict overleed aan kanker, nam Big Tom, voortgestuwd door een golf van populari-teit, zijn plaats in. In de loop der tijd werkte hij systematisch toe naar een steviger machtsbasis. De gewiekstheid die hij als kind al van zijn vader had overgenomen, maakte in combinatie met zijn buitenproportionele zelfbewustzijn een onweerstaanbare leider van hem. Tot aan zijn dood in 1957 hield hij de politiek in zijn kiesdistrict in zijn greep. Zijn zoon, Toms vader, werd de laatste paar jaar van Big Toms leven bijna onopgemerkt opgenomen in het partijapparaat, maar hij had grotere ambities. Een jaar na het overlijden van zijn vader werd Tommy Junior als afgevaardigde gekozen in de regering van Illinois. Hij was weliswaar niet zo innemend noch zo welbespraakt als zijn vader, maar hij was wel even handig in het manipuleren van mensen. Na drie ambtsperioden klom hij zonder enig probleem op tot senator en kreeg daar het zeggenschap over de belangrijkste commissies die zich bezighielden met aanbestedingen en het ver-voerswezen. Voor Tommy Juniors zoon, zijn naamgenoot en enige mannelijke erfgenaam, betekende het feit dat hij als een O’Sullivan opgroeide in Chicago, dat alle deuren voor hem openvlogen. Tom was er al snel achter dat middelmatige prestaties meer dan vol-doende waren in een wereld die draaide om zijn vader met goede connecties. Zijn middelbareschooltijd bracht hij feestend door en hij maak-te gebruik van zijn vaders politieke invloed om rechten te kunnen gaan studeren. Maar zijn hele wereld stortte van het ene op het an-dere moment in toen de Examiner bekendmaakte dat Toms vader erop was betrapt dat hij een fetcher bill steunde – een wetsvoorstel met feitelijk als enig doel een negatieve uitwerking te hebben op een bepaalde bedrijfstak; stemde je tegen de wet, dan incasseerde je (fetch) een beloning. Er verschenen al gauw woedende koppen in de krant toen hij van nog veel meer dingen werd beschuldigd. Aannemers vertelden de onderzoeksjury die moest uitmaken of er voldoende bewijs-materiaal was om de zaak voor de rechter te brengen, dat Tommy Junior projecten als de aanleg van snelwegen aan vrienden had ge-


12

gund, in ruil voor een deel van de opbrengst. Dat was een gangbare vorm van corruptie in Illinois, die kortweg pay to play – voor wat hoort wat – werd genoemd. Het duurde niet lang of het onderzoek, dat werd geleid door Debra Wyatt – een vasthoudende, federale aanklager die graag naam wilde maken – breidde zich razendsnel uit. De senator sprak nooit over het onderzoek met Tom of zijn zussen. Toen hij op een och-tend de keuken binnenliep en zag dat ze de Examiner lazen, wilde hij er maar één ding over kwijt. ‘Leugens,’ mompelde hij zonder op te kijken. ‘Wyatt wil gouverneur worden, daar gaat het om.’ Uiteindelijk werd hij op zeventien aanklachten veroordeeld, waaronder fraude, belastingontduiking, afpersing en chantage. Tommy Junior stortte in en de aanklagers voerden de druk op. ‘Verschijn voor de onderzoeksjury,’ had Wyatt in zijn oor gefluis-terd, ‘en leg bezwarende verklaringen af over al je vrienden. Dan treffen we met jou een schikking.’ Niemand verwachtte dat hij erop in zou gaan, totdat op de voor-pagina van de Examiner een artikel verscheen van Garry Strider, die zich baseerde op een onthulling van de aanklagers dat de senator erin toe zou hebben gestemd volledige opening van zaken te geven. Het was een leugen, bedacht om Tommy Juniors vrienden af te schrikken. Als hij zo het gevoel zou krijgen dat hij er alleen voor stond, was de kans groter dat hij tegen zijn collega’s getuigde. Al had hij van de daken geschreeuwd dat hij niet met de autoritei-ten samenwerkte, niemand zou hem hebben geloofd. Zijn lot was bezegeld: hij werd de belangrijkste verschoppeling in de politieke wereld van de deelstaat. Maar nog geen drie dagen nadat het artikel was verschenen, werd Thomas Ryan O’Sullivan Junior getroffen door een zware hartaanval. Tom nam het Debra Wyatt en de Examiner nog steeds kwalijk dat ze zijn vader de dood in hadden gejaagd. Het kostte Tom zo veel moeite om zijn rechtenstudie te vol-tooien dat hij nog steeds niet wist hoe hij het voor elkaar had gekregen. De naam O’Sullivan bracht nu ongeluk in de politiek. Hij werd bij zijn eerste examenpoging al toegelaten tot de Orde van Advocaten, maar daarna wilde niemand hem in dienst nemen. Uiteindelijk begon hij maar voor zichzelf en nam alledaagse straf-


13

zaken op zich – het maakte niet uit wat voor zaken het waren, als hij zijn rekeningen maar kon betalen. Er was nog maar een ding dat hem het gevoel gaf dat hij leefde, en dat was gokken. Het aangaan van een weddenschap, de kick van het immer optimistische gevoel dat hij dit keer echt een klap-per zou maken met dit paard, dit stel kaarten of deze dobbelsteen, wond hem op. Hij verloor alleen steeds vaker en de tol die hij daarvoor betaalde, werd hoger naarmate zijn financiële problemen toenamen. Op het moment dat hij de zware eiken deur van de opperrechter liet openzwaaien, nam hij de grootste gok van zijn leven. En dat kon haast niet goed aflopen, vreesde hij.

IV

Jerry’s koffie zorgde ervoor dat de nevel in Garry Striders hoofd vrijwel volledig verdween. De wandeling door de koude buiten-lucht naar zijn huis in de buurt van universiteit DePaul hielp ook. Maar wat hem uiteindelijk opeens weer volledig bij zijn positieven bracht, was dat hij, toen hij de deur opendeed, zag dat van de bank in de woonkamer een bed was gemaakt. ‘Eh… Gina?’ riep hij terwijl hij de deur achter zich dichttrok. Met een kussen en een pasgewassen kussensloop in haar handen kwam ze uit hun slaapkamer. Wat was ze een schoonheid met dat frisse gezicht! Hij stond er af en toe nog steeds versteld van dat het hem wat dat betrof zo meezat. Strider verkeerde in de ver-onderstelling dat ze hem de wind van voren zou geven vanwege zijn drinkgelag, en dus zette hij zich schrap. Ze begroette hem echter glimlachend en gaf hem een vluchtige zoen op de wang. ‘Hé, Strider,’ zei ze – iedereen noemde hem zo. ‘Het spijt me echt dat je de Pulitzer weer niet hebt gekregen. Volgens mij zijn het allemaal uilskuikens. Gaat het?’ ‘Het is echt een ramp,’ antwoordde hij. ‘Blijft er iemand slapen?’ Gina stopte het kussen in de sloop en gooide het op de bank. ‘Nee, schat. Luister, we moeten even met elkaar praten. Heb je al gegeten? Er is nog een restje lasagne. Zal ik het opwarmen?’


14

‘Vertel me nu eerst maar eens hoe het zit met die bank.’ ‘Wil je een boterham?’ ‘Ik wil weten waarom je van de bank een bed maakt. Wat er is aan de hand?’ Zuchtend liet Gina zich op de rand van de bank zakken. ‘Ga eerst maar even zitten,’ zei ze. Strider liet zich in een leunstoel vallen. Nadat ze even had gezwegen, maakte ze een gebaar in de richting van het geïmproviseerde bed. ‘Dat is voor mij bestemd.’ Voordat Strider erop kon reageren, voegde ze eraan toe: ‘Schiet niet meteen uit je slof. Het is niet het einde van de wereld. Ik vind alleen maar, nou ja, dat we het een beetje rustiger aan moeten doen, in elk geval op het lichamelijke vlak. Niet voor altijd, alleen maar totdat… nou ja, zolang we niet getrouwd zijn.’ Haar logica ontging Strider. ‘Het is niet waar! Keren we terug naar de jaren ’50? We wonen al bijna een jaar samen en nu wil jij opeens niet meer met me naar bed? Als je me hiermee onder druk wilt zetten om met je te trouwen…’ ‘Nee, daar gaat het niet om. Nou ja, je weet natuurlijk dat ik graag zou willen trouwen, maar ik ben tot het besef gekomen dat we, eh… geen intieme omgang meer met elkaar mogen hebben, voordat het.. eh, je weet wel, officieel is. Zo… zo denk ik er gewoon over.’ Toen hij er niet op reageerde, vervolgde Gina: ‘Ik houd van je, Strider. Het spijt me dat ik er op zo’n slechte dag voor jou mee kom. Ik zeg niet dat we niet samen mogen zijn; ik zeg alleen maar dat we voorlopig niet meer met elkaar naar bed gaan.’ ‘Betekent dit dat je wel hier blijft wonen?’ Ze zuchtte. ‘Nee, ik trek in bij Kelli en Jen.’ ‘Je verlaat me?’ Strider stond op, zijn blik strak op haar gevestigd. ‘Nee, ik verlaat je helemaal niet.’ Ze stond ook op en keek hem aan. ‘Ik wil graag met je samen zijn, niet alleen maar met je samen wonen. Maar pas als we getrouwd zijn, en ik ben daar klaar voor zodra jij eraan toe bent. Het is niet een kwestie van uit elkaar gaan, maar van de juiste weg bewandelen.’ ‘Wat is de juiste weg?’ Die uitdrukking wekte Striders argwaan. ‘Waar komt dit opeens vandaan? Heeft dit te maken met die kerk waar Kelli je mee naartoe sleept? Is het dat?’


15

Er welden tranen op in Gina’s ogen. Ze vond het afschuwelijk als Strider tegen haar schreeuwde. Het deed haar terugdenken aan haar jeugd, aan de tirades die haar vader afstak als hij dronken was. In huilen uitbarsten was wel het laatste dat ze wilde. Strider bond in toen hij haar tranen zag en trok haar naar zich toe. ‘Wat heeft dit te betekenen, liefje?’ vroeg hij op vriendelijker toon. Ze beantwoordde zijn omhelzing en nu begonnen de tranen pas echt te vloeien. ‘Ik weet… dat iedereen samenwoont,’ zei ze snikkend. Ze liet haar hoofd op zijn schouder rusten; het was kennelijk gemakkelij-ker om met hem te praten zonder hem aan te kijken. ‘Maar ik heb gewoon veel nagedacht over relaties, liefde en seks, en de voorgan-ger in Kelli’s kerk heeft erover gepreekt, en ik denk dat er dingen bij waren waar hij gelijk in heeft. Ik wil jou niet kwijt, Garry. Laten we het gewoon een poosje op deze manier proberen, goed?’ Strider was ziedend, maar hij wist dat hij maar beter geen ru-zie met haar kon maken nu Gina zo emotioneel was. En hij nam haar ook eigenlijk niets kwalijk: ze was nog jong en makkelijk te beïnvloeden. Hij wilde alleen graag weten hoe die schijnheilige voorganger het in zijn hoofd haalde om zich met hun leven te be-moeien. Wat voor fundamentalistische onzin kraamde die vent uit? ‘Toe nou, Garry,’ fluisterde ze. Strider wist niet wat hij moest zeggen. ‘Gina…’ Hij deed een stapje achteruit om haar bij de schouders vast te pakken en haar recht aan te kijken. ‘Gina, dit is niet het juiste moment.’ ‘Het is nooit het juiste moment, maar laten we ons best doen om er het beste van te maken. Dit is niet het einde, alleen maar een nieuwe fase.’ Strider nam haar in zich op. Man, wat was ze mooi met haar donkerbruine ogen. Haar kortgeknipte, donkere haar met kastan-jebruine plukjes erin maakte een warrige indruk, maar op zo’n natuurlijke manier dat hij het prachtig vond. Hij besefte op dat moment dat hij haar niet wilde verliezen, maar wist niet of hij er-voor zou kunnen zorgen dat ze samen bleven. Ze leken in veel opzichten niet echt het ideale stel. Ze hadden elkaar twee jaar terug ontmoet toen Gina, een basisschoollerares


16

die als student een paar korte verhalen had geschreven, naar de Loyola Universiteit was gekomen voor een workshop, waarvan zij dacht dat die over creatief schrijven ging. De door de Examiner gesponsorde cursus draaide echter hoofdzakelijk om het schrijven voor kranten en tijdschriften. Strider was de voornaamste spreker, en als insider onthaalde hij zijn toehoorders op smakelijke verhalen over zijn wapenfeiten bij de krant. Hij had de neiging er uiteindelijk altijd zo’n draai aan te geven dat hij de hoofdpersoon leek. Ze gaf later toe dat ze hem daarom arrogant vond. Ze viel hem op in de kleine groep, en hij vond haar knap en scherpzinnig, omdat zij die ochtend de prik-kelendste vragen stelde. Na afloop was hij naar haar toe gegaan om haar te vragen een kop koffie met hem te gaan drinken. Hij voelde zich bij haar op zijn gemak toen hij niet meer in het middelpunt van de belang-stelling stond, en ze praatten uitvoerig over haar interesse in het schrijven en lesgeven. Ze spraken over hun favoriete boeken (zijn favoriet: All the President’s Men, de katalysator die zijn interesse in de onderzoeksjournalistiek had aangewakkerd toen hij nog stu-deerde; haar favoriet: To Kill a Mockingbird, dat ze op de middelbare school had ontdekt en dat haar weer hoop had gegeven over men-selijke waardigheid en rechtvaardigheid). Ze lachten ongedwongen en de stiltes tijdens hun gesprek wa-ren eerder veelzeggend dan ongemakkelijk. Het verschil in leeftijd – zij was twintig, hij 41 – leek te verdampen. Gina had zijn wat slordige uiterlijk aantrekkelijk gevonden – zijn sportieve, corduroy colbert zag er nogal verfomfaaid uit, zijn bordeauxrode stropdas was een tikje ouderwets, in zijn spijker-broek zat geen model meer en zijn ziekenfondsbrilletje was uit de mode. Maar ze moest toegeven dat zijn verhalen over zijn beleve-nissen als verslaggever heel opwindend waren. Toen hij haar vroeg om die avond met hem uit eten te gaan, aarzelde ze dan ook niet, en na verloop van tijd hadden ze een relatie gekregen. Nadat Strider met de ene na de andere cynische collega uit was geweest die hem net als die achterbakse Shelley Wilson hadden gebruikt, kwam hij tot de ontdekking dat Gina verrassend anders


17

was: eerlijk, oprecht en echt betrokken. Hij had een veel optimis-tischere instelling gekregen en zijn leven was een stuk bruisender geworden sinds zij er deel van uitmaakte. Bovendien bleek zij de enige vrouw te zijn die zijn impulsiviteit en woede-uitbarstingen kon indammen. Ze was misschien wel een beetje naïef gezien het leeftijdsverschil, maar dat moest dan maar. Toen Gina ongeveer een jaar nadat ze elkaar hadden ontmoet bij hem introk, werd ze zijn steun en toeverlaat. In de loop van de tijd maakte ze van zijn rommelige vrijgezellenflat een gezellig, aange-naam thuis waar hij kon bijkomen van de stress op de redactie van de Examiner. Voor Strider was Gina veel meer dan alleen maar een hartelijke, vrijgevige, attente minnares; ze was echt de beste vrien-din die hij ooit had gehad. Nee, dacht hij bij zichzelf terwijl ze elkaar in zijn woonkamer stonden aan te kijken, hij wilde haar niet kwijt. En hij had nog nooit iets zekerder geweten. ‘Weet je wat,’ zei hij uiteindelijk, ‘ik slaap wel op de bank.’ Gina glimlachte, trok hem naar zich toe en gaf hem een enthou-siaste kus. ‘We doen hier goed aan, schat. Dat zul je zien.’ Strider glimlachte terug, zij het niet van harte, en draaide zich om om naar de keuken te lopen. ‘Ik heb wel zin in die lasagne,’ zei hij. ‘We kunnen het er morgenochtend nog een keer over hebben.’ De hele situatie verwarde hem. Gina was opgegroeid in een grote, rooms-katholieke Italiaanse familie. Wanneer er iets ter sprake kwam dat met God of godsdienst te maken had, leek ze er altijd heel achteloos, rustig zelfs op te reageren, alsof het niet veel te betekenen had. Het hele idee dat je een persoonlijk geloof zou moeten hebben, liet hem daarentegen volstrekt koud, al was het maar doordat hij werd afgeschrikt door de hypocrisie waarover hij in de krant las telkens wanneer er weer een schandaal rond een of andere eigenzinnige kerkleider aan het licht kwam. Maar hun opvattingen over religie waren nooit een struikelblok geweest in hun relatie. Waar kwam dit dan opeens vandaan? Welke goedopgeleide, in-telligente persoon hechtte in de eenentwintigste eeuw nog waarde aan zulke ouderwetse opvattingen? Wat werd haar verder nog door


18

de strot geduwd in die grote, ultramoderne kerk in de voorstad Diamond Point? Strider had voorganger Eric Snow, stichter van de Diamond Point Fellowship, diverse keren geïnterviewd. Hij was een van de prominentste evangelische leiders in de Verenigde Staten, welbe-spraakt en zelfverzekerd, zijn haar een beetje te netjes gekamd. De man kreeg de laatste tijd steeds meer publiciteit, doordat hij zijn activiteiten niet beperkte tot de preekstoel, maar zich in toe-nemende mate in het publieke domein waagde. President George W. Bush had hem regelmatig om raad gevraagd. Hij had succesvol campagne gevoerd voor een paar zorgvuldig uitgekozen, door de gouverneur gesteunde initiatieven om stemmen te winnen, en hij werd in de hele staat geprezen als een kei op economisch gebied toen hij vicevoorzitter werd van een taakgroep die zich bezighield met problemen op het gebied van het openbaar vervoer. Zijn kerk had de naam vooral mensen uit betere kringen aan te trekken, wat logisch was als je bedacht hoeveel die man in de ict-wereld had verdiend voordat hij zich begon te interesseren voor kerkelijk leiderschap. Zijn gemeente stond erom bekend even efficiënt te functioneren als een geavanceerde technische Japanse fabriek – meer een beursgenoteerd bedrijf dan een kerkgemeen-schap. Strider glimlachte opeens. Hij wist nog iets anders heel goed: ongeveer twintig jaar geleden had de Charlotte Observer de Pulit-zerprijs gewonnen voor het aan de kaak stellen van het misbruik van financiële middelen door televisiedominee Jim Bakker. Een kerk kan niet zo groot en invloedrijk zijn als Diamond Point, bedacht Strider, zonder een paar bedenkelijke zaken te ver-bergen. Immoreel gedrag? Manipulatie? Fraude? Misbruik van het feit dat ze geen belasting hoefde te betalen? Hypocriete voorgan-gers die hun lichtgelovige gemeenteleden geld aftroggelden? Hij was toch op zoek naar een nieuw onderzoeksproject dat hem de Pulitzerprijs zou kunnen opleveren? Hoe pijnlijk dit ge-doe met Gina ook was, het had niet op een beter tijdstip kunnen komen.


leesfragment ambitie - lee strobel

Documents