exostis 921

εξώστης T. 500+421 22.03.12

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ:8 μονές προσκλήσεις για τις προβολές στις αίθουσες Ολύμπιον-Π.Ζάννας. Στείλε τον τίτλο της ταινίας και το όνομα σου στο [email protected] και κέρδισε!

COVERΤο εξώφυλλο επιμελήθηκε η Λιάνα Παπαδαφνιάδη E-mail: [email protected]

3εξώστης. 22 - 28 Μαρτίου 2012

Πριν κάποιες μέρες έτυχε να βρεθώ σε ένα χωριό στους πρόπο-

δες του Γράμμου, μόλις δυο χιλιόμετρα από τα σύνορα Ελλάδας

– Αλβανίας. Καμιά σχέση με τον οποιοδήποτε τουριστικό χειμε-

ρινό προορισμό. Στη Διποταμιά, κυριαρχεί η φτώχεια και η εγκα-

τάλειψη, σε ένα τέτοιο τόπο δεν πρόκειται κανείς να συναντήσει

κάμερα του Star ή κάποιο φανταχτερό τζιπάκι. Μόνο αγρότες και

κτηνοτρόφοι ανεβοκατεβαίνουν τους γεμάτους τρύπες δρόμους

του χωριού συνθέτοντας ένα τοπίο το βγαλμένο από ταινία με

θέμα τον εμφύλιο.

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το χωριό άλλα τοπία, άλλα συναισθή-

ματα. Εκεί που τελειώνει ο ανθρώπινος παρεμβατισμός αναλαμ-

βάνει η φύση να διορθώσει κάπως τα πράγματα. Στα πλάγια του

δρόμου η πρώτη πρασινάδα έκανε δειλά δειλά την εμφάνιση της

δίπλα στα χιόνια, ενώ ο Γράμμος με τα εκπληκτικά του δάση κα-

λυμμένος με χιόνι, να δεσπόζει πάνω από το κεφάλι μας.

Μια ησυχία, αλλόκοτη για τους συνηθισμένους στο αστικό τοπίο,

μια ηρεμία, εκνευριστική για έναν αστικόπληκτο άνθρωπο, μια μα-

κάρια ακινησία, εξωφρενική.

Πάνω στο χιόνι πατημασιές, μικρές, μεγάλες, υποδήλωναν ότι η

άνοιξη έχει έρθει. Η δύσκολη ανηφόρα του αέναου κύκλου της

ζωής, κάπου εδώ δίνει τη θέση της στην απολαυστική κατηφόρα.

Συνέδεσα το ξύπνημα της φύσης με τα λόγια ενός πασίγνωστου

μεξικανού κουκουλοφόρου, “Οι πιο σκοτεινές ώρες, είναι αυτές

λίγο πριν ξημερώσει”.

Αλέξης Γκάτσης

Editorial

Ιδρυτής: Τάσος Μιχαηλίδης • Αρχισυνταξία: Μαρία Φαρδέλλα • Συντονισμός ύλης: Γιάννης Γκροσδάνης • Art director: Στέφανος Μιχαηλίδης • Διόρθωση κει-

μένων: Γιάννης Δημητρίου • Oικονομική διεύθυνση: Θανάσης Ψαρράς • Διεύθυνση Πωλήσεων: Χρήστος Κουλεμάνης • Δημόσιες σχέσεις: Γιώργος Γεωργιάδης

• Υπεύθυνος διανομής: Αλέξης Γκάτσης • IT consultant: Χρήστος Τατιτζικίδης Σ’ αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Αλεξάνδρα Μποζίνη, Μάρα Τσικάρα, Γιάννης

Βασιλείου, Τάσος Μελεμενίδης, Κυριάκος Αθανασιάδης, Μάνος Λαμπράκης, Γιώργος Φ. Φωτιάδης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Γιάννης Χατζηγώγας, Καλλιόπη Τσε-

λέπη, Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης, Ανδρέας Πάτσης, Νικόλας Ραχανιώτης, Ison, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Χρήστος Κουλεμάνης, Rita Van dengayged, Αντώνιος

Γιαννόπουλος, Τind, Lucretia Dolores K. • Φωτογράφοι: Ιωάννα Χατζηανδρέου, Μαρία Εκμεκτζή, Βίκτωρ Μαλκίεβιτς, Καρολίνα Τσιρογιάννη, Ελπίδα Αβραμέλη •

Assistant art director: Ρία Μηνούδη, Λία Τσιμπιλή • Ctp - Εκτύπωση – βιβλιοδεσία: Λιθογραφία Ι. Αντωνιάδης – Θ. Ψαρράς • Εκδοτική ομάδα: Εξώστης Ο.Ε. Τύπου

3, Τ.Κ.: 54625, Θεσσαλονίκη, Τηλ: 2310 – 566577, Fax: 2310 – 566575

www.exostispress.gr • e-mail: [email protected] • facebook: exostisfreepress • twitter: @exostis_press

Διαφημιστείτε εδώ: 2310 566 577

Ταυτότητα

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική, η διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς

προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη. Η άποψη των συνεργατών δεν είναι απαραίτητα και άποψη της Διεύθυνσης του περιοδικού.

ΠεριεχόμεναΣτήλες 04 Φιξ Καρέ 05 Mind the art 10 Μεθυ-

σμένο παραμύθι 11 Υπεραστικό κορίτσι 11 Θεσσα-

λονίκη επιτόπου 12 ΑΗ|ΗΑ 13 Borderlife 16 Εξώ-

στης Θήτα 22 Fahrenheit 451 24 Word account

25 Ρετρό 25 Σαλάτα με καλώδια 27 Ison 26 Five in

a row 28 Urbanities. 28 Χάνει μπαλ 29 La tia Rita

30 Το τέλος της μιζέριας.

Θέματα: 14 USE it – Thessaloniki Map. 20 Φεστι-

βάλ Ντοκιμαντέρ – Η αποτίμηση της κρίσης, 23

Συνέντευξη Χρήστος Χρυσόπουλος, 27 in the

end by Tind.


Φιξ καρέΕπιμέλεια: Lucretia Dolores K. - Φωτό: Ιωάννα Χατζηανδρέου - Ελπίδα Αβραμέλη - Tάνια Καμίδου

Μόλις αποφοίτησα από το Τμήμα Κινηματογρά-

φου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. με ειδίκευση στη σκηνοθεσία.

Στις περισσότερες ταινίες μου γράφω ο ίδιος το σενάριο. Το βλέπω σαν παιχνίδι. Εστιάζω

περισσότερο στον πειραματισμό με διαφορε-

τικά μέσα αφήγησης κάθε φορά. Έχω ασχο-

ληθεί ερασιτεχνικά και με την υποκριτική και

αυτό ενδεχομένως είναι και ένα πεδίο που θα

εξερευνήσω περισσότερο στο μέλλον. Η βα-

θύτερη ανάγκη που εξυπηρετεί όλα αυτα είναι

η μεταφορά κομματιών βιωματικής εμπειρίας

καθώς και η επικοινωνία με άλλα άτομα σε επί-

πεδο ιδεών, αισθητικής, έκφρασης και τρόπου

προσέγγισης. Εξάλλου και αυτό το παιχνίδι σε

όλη του τη βάση είναι απόλυτα συλλογικό και

όλοι οι συμμετέχοντες συμπορευόμαστε προς

έναν κοινό στόχο. Για μένα η τέχνη δεν είναι θέμα απομόνωσης ή ελιτισμού αλλά το πώς επικοινωνείται το παραγόμενο προϊόν σε ένα ευρύ κοινό.

Στις ταινίες μου συνήθως κινούμαι μεταξύ αντί-

θετων σημείων και αφετηρία γι’αυτά είναι πάντα

άνθρωποι που γνωρίζω καθώς και πράγματα

που έχω ζήσει.

Ο έρωτας ως θεματική δεν με έχει απασχο-λήσει ακόμη ιδιαίτερα, αυτό δεν σημαίνει

όμως σε καμιά περίπτωση ότι δεν τον βλέπω

μέσα μου και γύρω μου. Η Θεσσαλονίκη είναι

μια μικρή πόλη που εξακολουθεί να έχει έναν

φιλικό χαρακτήρα και θεωρώ ότι μπορεί ακόμα

να αποτελέσει γόνιμο έδαφος για καλλιτεχνικές

εκφράσεις. Παρόλαυτα με λυπεί το γεγονός ότι

αναπαράγουμε επίμονα κάποια κλισέ όπως για

παράδειγμα οι νέοι δημιουργικοί άνθρωποι να

φεύγουν προκειμένου να εξελιχθούν καλλιτε-

χνικά. Αυτό που θα ευχόμουν για την πόλη μου

θα ήταν να αποκτήσει χρώμα και περισσότερα

φρικιά...!

Πιστεύω ότι οι νέοι της γενιάς μου στρέφονται

όλο και περισσότερο στην τέχνη. Η προσωπική

μου άποψη είναι ότι αυτό είναι περισσότερο

θέμα μιας γενικότερης τάσης που παίρνει πνοή

από ένα πρωτεύον φαίνεσθαι.

Αυτή τη στιγμή δουλεύω σε ένα project που μου

έχει ανατεθεί από πανεπιστήμιο του εξωτερι-κού στο κομμάτι της διαφήμισης και το άμεσο

σχέδιό μου είναι να ασχοληθώ με μουσικά video

clips. Ωστόσο οι ταινίες παραμένουν η μεγα-λύτερή μου αγάπη. •

Χρήστος Σιταρίδης

Ο Χρήστος Σιταρίδης έχει γυρίσει 9 ταινίες μικρού μήκους, έχει έντονη πορεία με διακρίσεις σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Δουλειά του μπορείτε να δείτε στην Ιστοσελίδα του www.chirstos-sitaridis.com



Mind The ArtΓράφει η Αλεξάνδρα Μποζίνη


Mind The Art


Μεθυσμένο ΠαραμύθιΓράφει η Μάρα Τσικάρα - E: [email protected]

Ο κος Λογικής και η κα Παραλό-

γου κατευθύνθηκαν προς την οικία

τους.

-Ασανσέρ, είπε αυτός.

-Αερόστατο, είπε εκείνη.

-Γιατί όχι, είπε αυτός.

-Μα, είπε εκείνη.

Τότε αυτός ξήλωσε την κάλτσα

του, φούσκωσε το σώβρακό του,

πλήρωσε τους ανέμους και έφτα-

σαν αισίως στον 5ο.

-Παράλογο, φώναζε αυτή.

-Λογικά οι πιθανότητες να λοξο-

δρομήσεις είναι περισσότερες από

τις αντιστάσεις των αρχικών σου

πεποιθήσεων, είπε αυτός.

-Με ζαλίζεις, είπε εκείνη και βούτη-

ξαν στο κρεβάτι.

Λογικά ακολούθησε τρελός έρωτας.

Παράλογα επίσης.

Η κα Εχωανάγκη κι ο κος Συντρο-

φιάσας έμειναν μετέωροι στον

δρόμο.

Εκείνη κοιτούσε την αμηχανία κι

αυτός δεν ήξερε πού να την πρω-

τοβάλει.

-Πάμε; στέναξε αυτή

-Και δεν πάμε; ξεφύσησε εκείνος.

Η κα Εχωανάγκη ήταν σιωπηλή κι ο

κος Συντροφιάσας απλώς ήταν.

Ανέβηκαν στο σπίτι κανονικά. Κα-

τέβηκαν το ίδιο. Τι μεσολάβησε;

Η άβυσσος που άφησε πίσω της

η απουσία ενός άρθρου: ενός «τη»

που δεν μπόρεσε να υπάρξει. Ανά-

μεσα στη σιωπηλή κυρία Εχωανά-

γκη και στον απλό κύριο Συντρο-

φιάσας.

Η δις Τίποτα και η δις Γενικά εί-

ναι χρόνια φίλες. Πηγαίνουν μαζί

θέατρο, σινεμά, στη λαϊκή, στα

σήριαλ, στη δουλειά, στην αγο-

ρά. Μιλούν καθημερινά στο τηλέ-

φωνο κι ανταλλάζουν πολύτιμα

άχρηστα νέα και παλιά. Όμορφες

γενικά, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο

να τις ασχημαίνει. Μπορεί και το

ανάποδο… Κάνουν καλή παρέα οι

δυο τους. Βαριούνται ακόμη και να

βαρεθούν.

Το ζεύγος Κανονικόπουλοι κάνουν

αλα μπρατσέτο βόλτα στην πα-

ραλία. Βήμα κανονικό. Ένα στο

πλακάκι, ένα στη γραμμή. Ο ήλιος

τους καίει το πρόσωπο αλλά έχουν

πασαλειφτεί με γυαλιά, κρέμες και

καπέλα. Γύρω τους μικροπωλητές,

μουσικοί, ποδηλάτες, ανάπηροι,

αθλητές, σκυλιά, παιδιά, εμφράγ-

ματα κι οδοφράγματα. Συνονόματοι

συμπατριώτες περιπατητές κι ανώ-

νυμοι αλλοεθνείς. Ώσπου φύσηξε

αέρας.

-Έχεις κάτι; Ανησύχησε ο ένας.

-Τίποτα, τον καθησυχασε ο άλλος.

Εσύ;

-Γενικά…

Κάποια στιγμή βλέπουν το είδωλό

τους στην επιφάνεια του νερού.

-Κοίτα αυτούς… κρέμονται από ένα

μπαλόνι, παρατηρεί ο ένας.

-Κοίτα εκείνους… κρέμονται από

τον φόβο τους, παρατηρεί ο άλ-

λος.

Ύστερα ήρθε ένας γλάρος και διέ-

κοψε τη θέα. Εντόπισε ένα ενδια-

φέρων ψίχουλο και όρμησε να το

καταβροχθίσει. Αυτό που έπεσε

από μια μεγάλη αλήθεια: Είμαστε

εν δυνάμει τα πάντα- είδος υπό

εξαφάνιση: Άνθρωποι. Τα ονόματα

ήρθαν αργότερα. Ίσως επινοήθη-

καν από την ανάγκη να φωνάξεις

κάποιον να γυρίσει προς το μέρος

σου. Ακόμη κι αν είναι το είδωλό

σου σε βρώμικα νερά. •

Τα πάντα και το είδωλό τουςΜια συνομιλία με τη ζωγραφική του Συμεών Τσακίρη

1.


Υπεραστικό κορίτσιΓράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου

Όλοι έξω! Και το εννοούμε!Το Σάββατο όλη η πόλη ήταν έξω. Μία τεράστια έκρηξη εξωστρέφειας

στους δρόμους και τα πεζοδρόμια.

Στην παραλία, στα καφέ, στα πάρκα- οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι,

έκαναν πικ νικ, ξάπλωναν στα γρασίδια, ρέμβαζαν στο Λιμάνι, έτρωγαν

παγωτό (!), γελούσαν, μιλούσαν δυνατά. Και έμειναν έξω μέχρι το τε-

λευταίο κομματάκι ήλιου. Μέχρι τη στιγμή που υπήρχε στον ορίζοντα

μόνο μία φωτεινή γραμμούλα.

«Θα την γυρίσουμε τη φάση» μου λέει μια φίλη από Αθήνα. «Η φιλο-

σοφία είναι back to basics», ήτοι πάρε το καφεδάκι σου, άραξε στο

παγκάκι και το πεζούλι, άφησε το πρόσωπό σου να γίνει ροζ, που είναι

πρασινοκίτρινο απο το pc και την έλλειψη ήλιου. «Κι εσείς εκεί στην

Θεσσαλονίκη μπορείτε να δείξετε το δρόμο». Και ισχύει αν σκεφτεί

κανείς πως οι περισσότεροι μπορούμε να κατέβουμε από το σπίτι

μέχρι τη παραλία με τα πόδια σε 20 λεπτά, να βρούμε τους φίλους

μας και να χαρούμε τα πάρκα- που ακόμη δεν έχουμε εξοικειωθεί μαζί

τους... (Αν δεν είχαμε κι αυτό το ρημάδι το κομμάτι της παραλίας που

φτιάχνεται, τι ωραίες ποδηλατάδες θα κάναμε φέτος)

Πώς ήταν τα κέφια σου το Σάββατο; Περίμενες πως λίγος ήλιος μπο-

ρούσε να σου κάνει τόσο καλό; Μετά από τέτοιο άγριο χειμώνα από

όλες τις απόψεις, σιγά σιγά μπορείς να ξεθάψεις τα σταράκια σου και

να τα φορέσεις. Ίσως να φορέσεις κάτι πιο ελαφρύ, ίσως να περπατή-

σεις στη λεωφόρο Νίκης, ίσως να πέσεις πάνω σε κανένα ποδήλατο

(με τέτοιο χαμό), ίσως να εκνευριστείς που πλάκωσαν όλοι στο ίδιο

σημείο, αλλά αν βρεις ένα σημείο να κάτσεις, και δεις μπροστά σου

τη θάλασσα, το λιμάνι και τον ήλιο να δύει- α, θα τα ξεχάσεις όλα. Να

τα λέμε αυτά. •

AH HA

Ξέρεις τι θερμοκρασία αναπτύσσει μια μολότοφ; Ξέρεις αλή-θεια; [ 1 ] Μου αρέσει να το χρησιμοποιώ ως παράδειγμα, γιατί

είναι εύστοχο και εύκολα κατανοητό ακόμη και από υπολειμμα-

τικούς νόες: Ο «Ζιλ Μπλας» τού Λεσάζ γράφτηκε πριν από τρεις

αιώνες (ακριβώς) και είναι το βασικό πικαρέσκο μυθιστόρημα.

(Βασικό για μια πλειάδα λόγων. Δε χρειάζεται να τους αναλύ-

σουμε. Κανείς —κι εδώ δε μιλώ πια, φυσικά, για τον «Ζιλ Μπλας»—,

άπαξ και θέλει, πρέπει να ψάχνει· να ψάχνει με μανία· λες κι είναι

νά ’βρει το χρυσό κλειδί για να γλιτώσει, να ξεφύγει, να σωθεί

από το χαμό του, σαν την τελευταία σύζυγο του Κυανοπώγωνα

από την κάμαρα των μυστικών θανάτων που τη λιγουρεύεται:

έτσι πάει με τις πληροφορίες που σε καίνε — κι έτσι πάει πάντα

με τα βιβλία και με τους έρωτες και με τη δημιουργία: όμως αυτά

κι αν είναι άλλα θέματα. — Κανείς, σου εξηγώ, πρέπει να ψάχνει).

Ο pνcaro, τέλος πάντων, είναι ο αλήτης, το χαμίνι, το αλάνι, ένας

ελευθερόφρων κι ένα αγρίμι μαζί, ένα κατεξοχήν και εμβληματικό

αναρχοφιλελεύθερο παιδί, που μπλέκει σε μια σειρά περιπέτειες

της ιστορίας, δηλαδή των μεγάλων του καιρού του (όλοι είναι

μεγάλοι συγκριτικά με τον ίδιο, κυρίως δε, όχι οι αριστοκράτες

και οι βασιλιάδες και οι αυλικοί και οι λογής σφουγκοκωλάριοι

και ευνούχοι, αλλά οι μαστόροι, οι αγωγιάτες, οι προγιατροί με

τις αφαιμάξεις τους, οι αιμοσταγείς ποικίλες συντεχνίες των

αστών —οι ταρίφες, οι δεητζήδες, οι ναυτεργάτες και οι κρατι-

κοί υπάλληλοι της εποχής—, πάντα σε συνεργασία, καλήν ώρα,

με τους παπάδες: χέρι-χέρι με τους παπάδες σαν τους δικούς

μας «αριστερούς» (τρίζουν και αντηχούν τα κόκαλα των όντως

αριστερών με τους δικούς μας γηραλέους υπερσυντηρητικούς

εθνικοκομουνιστές — ω, ποία φρίκη), που ονειρεύονται να τον

λιώσουν σαν αλογόμυγα ανάμεσα στις φούχτες τους επειδή

είναι αδούλωτο πνεύμα κι επειδή φοβούνται —τα καταγέλαστα,

γκροτέσκα, καταφανώς ηλίθια, σαν κάθε κτήνος, κτήνη— ότι θέλει

να μπει στα μισθωμένα χωράφια τους, να προσποριστεί τα αγαλ-

μάτινα κεκτημένα τους, να αμφισβητήσει την αιώνια αλήθεια των

αιτημάτων τους (ξέχασα: τα αιτήματα των λαών είναι απριόρι

σωστά…), να σκαρφιστεί αλλαγές (αλάρμ! αλάρμ!), να ταϊστεί από

τα λίπη που στάζει το πιγούνι τους: οι συντεταγμένες ομάδες

συμφερόντων περιφρουρούν ανέκαθεν τα λίπη που στάζει το

πιγούνι τους με τη ζωή τους — και, οσαύτως, με τη φτηνή ζωή

των άλλων: τι φτηνή ζωή όλων των άλλων, και επιβάλλεται, άρα,

να μηχανευτεί τρόπους για να γλιτώσει, πρώτον, το τομάρι του

και, δεύτερον, για να δει αν μπορεί να βγάλει κάποιο προσωπικό

κέρδος από δαύτες: από τις καθαυτό περιπέτειες, και από την

περιβάλλουσα το μισοαργασμένο τομάρι του ιστορία. Το λοιπόν

(και τώρα πάμε αλλού, αρκετά είπαμε για το πικαρέσκο — αρ-

κετά σκεφτήκαμε), σε μία σκηνή (φαγητού: μία από τις πολλές

στο βιβλίο, και στο λογοτεχνικό είδος, όπου οι ήρωες τρώνε), ο

οικοδεσπότης σερβίρει ροδάκινα μετά το δείπνο, κι ένας από

τους καλεσμένους, υπέργηρος, πιάνει ένα και, αναστενάζοντας,

αποφαίνεται: «Αχ! Στον καιρό μας τα ροδάκινα ήταν νά μεγάλα.

Τόσα! Και πώς μοσχοβολάγανε, Θε μου, πώς μοσχομύριζαν!»

Σημειωτέον ότι ο «Ζιλ Μπλας» διαδραματίζεται έναν αιώνα πριν

την έκδοσή του, οπότε ο εν λόγω γεννήθηκε κοντά μισή χιλιετία

πριν από σένα. (Μισή χιλιετία). Ένας από τους ελάχιστους λογί-

ους συνδαιτυμόνες, ακούγοντάς τον, τον ελέγχει, τότε, λέγοντάς

του ότι, «Έτσι που τα λες, μωρέ ξεμωραμένε, τα ροδάκινα στον

καιρό του Αδάμ θα ήσανε μεγάλα σα καρπούζια και θα μυρίζαν

σαν την Εύα». [ 2 ] Ναι: όλα έχουν ξαναγίνει. Είσαι, όχι ο πρώτος,

μα ούτε καν ο τελευταίος που τα σκέφτεσαι (θα τα υφίστασαι)

έτσι, σαν τη θεία μου τη Χρυσούλα με την καλπάζουσα άνοια. Θα

σε θερμοπαρακαλούσα, όθεν, να στοχαστείς καταρχάς πάνω σ’

αυτό. Γιατί αλλιώς (και για ένα σωρό άλλους λόγους) οι πράξεις

σου είναι πράξεις μόνο ζωώδεις — και δε τη γλιτώνεις κλείνοντας

τα μάτια σου με τα δάχτυλα (πάντα μπορείς να κοιτάξεις απ’

ανάμεσα). [ 3 ] Μεθαύριο, λοιπόν (γιατί εδώ μιλάμε πάντα γι’ αυτή

τη θεμελιακή αφαίρεση, κάτι ανύπαρκτο, το «λαό»), θα επιτεθούν

(όπως επανειλημμένως έχει γίνει και ξαναγίνει) στους Επισήμους

των παρελάσεων πολλές ομάδες πολιτών που θέλουν να πλή-

ξουν τη Δημοκρατία και να ξαναφέρουν τη χούντα. (Βαριέμαι τις

φιοριτούρες και τ’ άλλα λόγια, ναι;) Θα γίνουν τρομακτικά έκτρο-

πα, που θα μας στοιχίσουν ΠΟΛΥ: σε εμπιστοσύνη έναντι αυτών

που μας κρατούν ζωντανούς (τους Ευρωπαίους μικρομεσαίους

καταθέτες δηλαδή, που μας δανείζουν από το όποιο έχει τους),

σε κύρος, σε χρήματα, σε ντροπή — με τα άλλα δεν ξέρω τι θα

γίνει, αλλά η ντροπή δεν ξεπλένεται· και κοστίζει όσο η ακρι-

βότερη πρώτη ύλη, όσο όλο το know how τής γης. — Ανήκω σ’

αυτούς που θεωρούν τις παρελάσεις ένα μεταξικό εφεύρημα,

μια δικτατορική πρόκληση στον ανθρωπισμό, μιαν απολίτιστη

επινόηση σκλαβιάς και απόλυτης στομφώδους φρίκης και

«φυλετικής» (my ass) γελοιότητας. Για να είμαι ειλικρινής:

σε αντίθεση με τους τοκογλύφους νύκτιους Φερέτηδες των

κρα-τι-κών τηλεοπτικών σταθμών, τις μισώ — από τα παντέρ-

μα προσκοπάκια μέχρι τούς εδάφους-αέρος, μισώ οτιδήποτε

παρελαύνει. Παρά ταύτα, αν χάρηκα για κάτι όλον αυτό τον

τελευταίο καιρό ήταν η γενναία απόφαση να μη ματαιωθούν

εφέτος ενόψει τής επαπειλούμενης φρίκης και των λογής

ναζιστικών επιθέσεων. Αν από κάτι πρωτίστως και κυρίως κιν-

δυνεύουμε είναι ο Φόβος. Και, όπως ξέρεις, αυτός που φοβάται

άπαξ, φοβάται μια ζωή. [ 4 ] Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα,

λοιπόν. Και τους κοντραμπαντιέρηδες της απολυταρχίας. Τάσσο-

μαι με τη μπάντα. Εκατό τα εκατό. Τάσσομαι αναφανδόν με το

λαϊκισμό των παρελάσεων, παρά με τον απόλυτο χυδαϊσμό της

καθοδηγούμενης υαινικής μάζας. Και εύχομαι του χρόνου (έστω:

κάποιου «του χρόνου») αυτό το μέγιστο αίσχος των παρελάσεων

να καταργηθεί διά παντός: είναι κατάλοιπο του χθες, σχεδόν

όσο και η θανατική ποινή. [ 5 ] Γι’ αυτό, εσύ, να σκέφτεσαι τον

«πίκαρο» Ζιλ Μπλας, που πολέμαγε τρέχοντας για ένα κοινωνικό

συμβόλαιο. Και να ξέρεις πως όλ’ αυτά έχουν ξαναγίνει. Και

να μη φοβάσαι. Γιατί ειδαλλιώς θα φοβάσαι μια ζωή. [ 6 ]

ΥΓ1: Ελευθερία —όσο και να μη σ’ αρέσει— σημαίνει καταρχήν

(ή εν όλω) ελευθερία του άλλου. — Κυριάκος Αθανασιάδης.

BorderlifeΓράφει ο Μάνος Λαμπράκης

εξώστης. 22 - 28 Μαρτίου 201213

Όταν επισκεπτόμαστε μια πόλη, πέρα από τα αξιοθέατα και τα μουσεία θέλουμε να αναμειχτούμε με τους ντόπιους και να τους ακολουθήσουμε στα μέρη που τρώνε και διασκεδάζουν, να πάρουμε μια γεύση από την καθημερινότητα τους και τις συνήθειες τους. Πάνω σ’ αυτήν την ιδέα στήθηκαν οι χάρτες USE-IT. Ο «ε» βρέθηκε με την ομάδα που έστησε το project και σας το παρουσιάζει.

USE-IT Thessaloniki mapΌταν η καθημερινότητα

αποτυπώνεται σ’ ένα χάρτη!

Επιμέλεια: Μαρία Φαρδέλλα


Τον Απρίλιο του 2011 το «Δίκτυο Ναυαρίνο», που αποτελεί την

οργάνωση που ανέλαβε να φτιάξει το χάρτη, έκανε ανοιχτή

πρόσκληση στον τύπο και τα social media, και μετά από ορι-

σμένες διερευνητικές συναντήσεις, συγκεντρωθήκαμε 10 άτο-

μα και πιάσαμε δουλειά. Γυρίσαμε όλη την πόλη, ρωτήσαμε

τουρίστες, συμβουλευτήκαμε φίλους, καταγράψαμε μυστικά,

αξιολογήσαμε, κάναμε σχέδια και τελικά, μετά από πολλούς

μήνες δουλειά, το Μάρτιο του 2012 είμαστε σε θέση να πα-

ρουσιάσουμε σε όλους τους επισκέπτες της πόλης το χάρτη

USE-IT.

Οι χάρτες USE-IT, είναι χάρτες για νέους ταξιδιώτες που

φτιάχνονται από άτομα που ζουν και δημιουργούν στην πόλη

και παρέχουν πρακτικές πληροφορίες, προτείνουν μέρη και

αποκαλύπτουν διάφορα μυστικά της. Ένας εύχρηστος οδη-

γός, γραμμένος σε απλά αγγλικά που διανέμεται δωρεάν. Δεν

περιέχει διαφημίσεις και κανένας δεν πληρώνει για να μπει

σε αυτόν. To όνομα εκφράζει αυτή την απλή φιλοσοφία: «Get it and USE IT!» Οι χάρτες USE-IT έχουν κυκλοφορήσει σε 19 πόλεις της Ευ-

ρώπης όπως οι Βρυξέλλες, το Τορίνο, η Δρέσδη, το Πόρτο

κλπ, και ανανεώνονται κάθε χρόνο για να ακολουθούν τις

εξελίξεις.

Η 20η πόλη που αποκτά χάρτη USE-IT είναι η Θεσσαλονίκη!

Η Θεσσαλονίκη μπορεί να μη διαθέτει εντυπωσιακά μνημεία,

από αυτά που αγαπούν τα ρεύματα των τουριστών αλλά είναι

μια πόλη πληθωρική, με έντονη ζωή, εξόχως δημιουργική και

με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Έχοντας αυτά στο μυαλό

αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα χάρτη, μακριά από τα

κλισέ που την καταδιώκουν και να παρουσιάσουμε την πόλη

μας όπως ακριβώς τη ζούμε και θέλουμε να τη γνωρίσει ένας

νέος επισκέπτης.

Ο χάρτης υπάρχει διαθέσιμος σε ηλεκτρονική μορφή στην

ιστοσελίδα www.use-it-thessaloniki.gr ενώ αναμένεται να

εκτυπωθεί και να διατεθεί σε διάφορα σημεία της πόλης

αλλά και στις άλλες πόλεις του δικτύου USE-IΤ ώστε να

προ(σ)καλέσει καινούργιους ταξιδιώτες. Ακολουθήστε λοι-

πόν τη σελίδα στο facebook για να ενημερώνεστε και την

επόμενη φορά που σας επισκεφτεί κάποιος φίλος από το

εξωτερικό, πάρτε ένα χάρτη USE-IT, συμπληρώστε τον με τις

δικές σας σημειώσεις και αφήστε το φίλο σας να γνωρίσει

τη Θεσσαλονίκη! •

*Την οργάνωση του χάρτη USE-IT ανέλαβε το «Δίκτυο Ναυα-

ρίνο», μια δραστήρια οργάνωση που στόχο έχει την καινοτο-

μία στη δημόσια ζωή της πόλης, ενώ ο σχεδιασμός έγινε από

το Arqlab. Όλη η ομάδα δούλεψε εθελοντικά.


Εξώστης ΘήταΕπιμέλεια ύλης: Γιάννης Γκροσδάνης

Δράμα, Κομεντί, 2011, Ιταλία/Γαλλία/Ιρλανδία, 118 λεπτά

(3/5)Κριτική: Γιάννης ΒασιλείουΣκηνοθεσία: Πάολο Σορρεντίνο

Πρωταγωνιστούν: Σον Πεν, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ,

Χαρι Ντιν Στάντον

Εκεί που χτυπάει η καρδιά μου(This Must Be the Place)

***

Αμερικανός αστέρας της ροκ, που έχει απο-

συρθεί στην ιρλανδική επαρχία επιστρέφει στη

γενέτειρά του με αφορμή το θάνατο του πα-

τέρα του.

Το Εκεί που χτυπάει η καρδιά μου είναι η δεύ-

τερη κινηματογραφική παραγωγή της πρόσφα-

της μνήμης, που δανείζεται τον τίτλο της από

τραγούδι των Talking Heads (η πρώτη είναι το

Life During Wartime του Τοντ Σόλοντζ, ένα σί-

κουελ του Hapiness με διαφορετικό καστ, που

μάλλον δε θα δούμε ποτέ στις ελληνικές αίθου-

σες). Είναι όμως η μόνη από τις δύο στην οποία

εμφανίζεται ο Ντέιβιντ Μπερν και ερμηνεύει το

τραγούδι. Κι αυτή η μεταμοντέρνα πινελιά απο-

τελεί ένα από τα λιγότερο παράξενα στοιχεία

μιας ταινίας, στην οποία ο Σον Πεν υποδύεται

έναν κουρασμένο, πιθανότατα καταθλιπτικό,

ροκ σταρ, που παραπέμπει εμφανισιακά στον

Ρόμπερτ Σμιθ των Cure.

Το όνομά του ήρωα είναι Cheyenne. Η καριέρα

του στηρίχτηκε, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, σε μια

σειρά από καταθλιπτικά τραγούδια, πολλά από

τα οποία έγραψε απλώς για να ικανοποιήσει το

κοινό του. Η αυτοκτονία δύο φανατικών θαυ-

μαστών του, επηρεασμένων από τη φιλοσοφία

της μουσικής του, τον οδήγησε στην απόφαση

να εγκαταλείψει το ‘άθλημα’. Μεσήλικας πλέον,

δίχως να αποχωρίζεται την ΄σημα κατατεθέν’

εμφάνισή του, ζει με τη σύζυγό του σε μια έπαυ-

λη στην Ιρλανδία. Περιφέρεται δυστυχισμένος,

νιώθοντας ενοχές για τον χαμό των δύο θαυμα-

στών του, ψάχνοντας μια ευκαιρία να εξιλεωθεί.

Αυτή του δίνεται με το θάνατο του πατέρα του,

οι σχέσεις του με τον οποίο ήταν ανύπαρκτες

την τελευταία 30ετία.

Άσχημα πράγματα συμβαίνουν κάθε μέρα, πολ-

λές φορές και σε σένα τον ίδιο. Θα πρέπει όμως

να είσαι ευγνώμων, που πέρασε ακόμα μια μέρα

και εσύ εξακολουθείς να είσαι εδώ. Γιατί, ανα-

λογιζόμενος διαρκώς αυτά τα περιστατικά, διε-

ρωτώμενος για την αιτία τους, παραμένοντας

απαρηγόρητος για την επέλευσή τους, αδυνα-

τείς να το συνειδητοποιήσεις. Αυτό είναι που

αποκομίζει ο Cheyenne από το ταξίδι του. Και

επιστρέφει στην Ιρλανδία ανανεωμένος. Αρκε-

τοί ενδέχεται να παρανοήσουν την κίνηση του

Cheyenne να αποταχθεί την περσόνα του ροκ

σταρ, να θεωρήσουν συντηρητική την αντιστοί-

χηση της με την ωρίμανση του χαρακτήρα. Ο

Cheyenne όμως δεν αποβάλλει το μακιγιάζ και

το χτένισμα επειδή έτσι οφείλει να πράξει ένας

ώριμος άντρας, αλλά επειδή από καιρό έχουν

πάψει να τον ευχαριστούν και παραμένουν μάλ-

λον ως μορφή αυτοτιμωρίας.

Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του ταλαντούχου

Πάολο Σορεντίνο είναι ένα road movie. Τα περισ-

σότερα road movies είναι κατά βάθος ιστορίες

εσωτερικής αναζήτησης. Προφανής η αντίστιξη.

Έχουμε ταξίδι εξωτερικό και ταξίδι εσωτερικό.

Ο ήρωας αναζητά να βρει κάποιο αντικείμενο

ή πασχίζει να φτάσει σε κάποιο προορισμό και

παράλληλα μεταβάλλεται εσωτερικά, άλλοτε

προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότε-

ρο. Στην περίπτωσή μας ξαναβρίσκει τη χαμένη

του θέληση για ζωή. Ο Σορεντίνο, όπως πολλοί

άλλοι μη αμερικανοί σκηνοθέτες που δοκιμά-

ζουν για πρώτη φορά την τύχη τους επί αμε-

ρικανικού εδάφους (ο Γουονγκ Καρ Βάι το πιο

πρόσφατο παράδειγμα), γοητευμένος από την

αμερικανική κουλτούρα, προσπαθεί να εντάξει

όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία της στο

φιλμ του κι αυτό λειτουργεί συχνά σε βάρος

της συνοχής. Το Εκεί που χτυπάει η καρδιά μου όμως, παρά την επεισοδιακή δομή του, ρέει αβί-

αστα. Διαθέτει μια αλαφροϊσκιωτη γοητεία, με-

γάλο μέρος της οποίας χρωστά στον πρωταγω-

νιστή της. Η καρτουνίστικη όψη του Cheyenne,

το νωχελικό του βάδισμα και η βαριεστημένη,

θηλυπρεπής εκφορά του λόγου είναι επιλογές,

ικανές να καταστήσουν το φιλμ μια ακούσια

φάρσα. Ο σπουδαίος ηθοποιός όμως τις στηρί-

ζει μέχρι τέλους, δίχως την παραμικρή υποψία

αυτοπαρωδικής διάθεσης. Αν καταφέρεις να ξε-

περάσεις το αρχικό σοκ, είναι δεδομένο ότι η

τόλμη και η αυθεντικότητα της ερμηνείας του

θα σε κερδίσουν. •


H Ελένα και ο Βλαντιμίρ είναι ένα ηλικιωμένο

ζευγάρι, που προέρχεται από διαφορετικές τά-

ξεις. Γνωρίστηκαν αργά στις ζωές τους κι έχουν

και οι δύο παιδιά από προηγούμενους γάμους.

Μια καρδιακή προσβολή θα αναγκάσει το Βλα-

ντιμίρ να πάρει μια πολύ σημαντική απόφαση: η

κόρη του θα είναι η μόνη κληρονόμος της πε-

ριουσίας του. Η Ελένα βρίσκεται αντιμέτωπη με

ένα ηθικό δίλημμα.

Βγαλμένη μέσα από το μυαλό ενός επιδέξιου

σκηνοθέτη, που μέσα σε μια δεκαετία μας έκανε

να ενθουσιαστούμε πολλές φορές με την τέχνη

και το ταλέντο του η Έλενα είναι μια ταινία που

θέλει να μιλήσει για την Ρωσία και την αλλο-

τριωμένη κοινωνία της στα χρόνια του εύκολου

καπιταλισμού. Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας

είναι ένα πλάσμα που κουβαλάει τις ρυτίδες

του χρόνου και άρα έχει μέσα της μνημες του

πρώτερου σοσιαλιστικού παρελθόντος. Αυτή η

ζύμωση μάλλον κάνει την Έλενα έναν μοιραίο

άνθρωπο με επιλογές που προσδιορίζουν την

ζωή και τη συνέχεια γύρω της.

Αν και ο Ζβιανγκίτσεφ δεν ασχολείται κατά

προτεραιότητα με τους κωδικούς αυτής της πο-

λιτικοκοινωνικής ανάλυσης, η τομή που ωστοσο

κάνει προκειμένου να μελετήσει τη νεοπλουτί-

στικη ανηθικότητα και το παράδοξο υλιστικό

σύστημα αξιών της μετανεωτερικής ρώσικης

κοινωνίας, όπου το χρήμα μοιάζει να έχει κομβι-

κή σημασία, είναι εκπληκτικής ακρίβειας. Περισ-

σότερο από τις προηγούμενες ταινίες του αυτή

εδώ μοιάζει με ένα φιλοσοφικό σύμπαν κινημα-

τογραφικής διαλεκτικής ανάλυσης της ρώσικης

ανθρωπογεωγραφίας. Οι βασανιστικά αργοί

ρυθμοί, ο υπόγειος σαρκασμός, οι σιωπές και

η διάθεση της δημιουργίας μιας ατμόσφαιρας

αγωνίας (σχεδόν θρίλερ) επιβεβαιώνουν πως

ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται τόσο για την

ιστορία του αυτή καθεαυτή όσο για το συμβο-

λιστικό πλαίσιο και την ανάλυση του στο φακό.

Ανάλυση που κλείνει με ένα σπουδαίο πλάνο

πάνω στο νεαρότερο τέκνο της οικογένειας,

ένα βρέφος, εικόνα που για τον σκηνοθέτη κρύ-

βει μια ενδόμυχη ελπίδα για το μέλλον. •

Κοινωνικό δράμα, 2011, Ρωσία, 109 λεπτά

(3/5)Κριτική: Γιάννης Γκροσδάνης Σκηνοθεσία: Αντρεϊ Ζβιανγκίτσεφ

Παίζουν: Ναντέζντα Μάρκινα, Αντρεϊ Σμιρνόφ,

Αλεξεϊ Ροζίν

ΕΛΕΝΑ(Elena)

***


Εξώστης Θήτα

O νεαρός Άντερς ετοιμάζεται να ολοκληρώσει

το πρόγραμμα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά

που παρακολουθεί και επιστρέφει ήρεμος στο

Όσλο για να δει συγγενείς και φίλους με αφορ-

μή μια συνέντευξη για νέα δουλειά.

Στην δεύτερη ανοιχτή διασκευή του Le Feu Follet, μετά από αυτήν του Λουί Μαλ το 1963, ο

Τρίερ εντάσσει την αφοπλιστική ειλικρίνεια – σε

βαθμό ωμότητας – των σκανδιναβικών κοινωνι-

ών μέσω της ημέρας απολογισμού ενός νέου

που διαπιστώνει ότι οι ιστορίες δεύτερης ευ-

καιρίας ανήκουν στη φαντασία. Μέσω άλλοτε

μακρόσυρτων, άλλοτε σύντομων διαλόγων ο

Άντερς χωρίς να αντιμετωπίζει ακριβώς εχθρό-

τητα από τους γύρω του, κυοφορεί την ιδέα της

οριστικής παραίτησης λόγω της αδυναμίας να

συγχωρέσει τον εαυτό του για λάθη του πα-

ρελθόντος τα οποία (κατά αυτόν) μηδένισαν τις

πιθανότητές του για μια ζωή που οι μεγάλες

προσδοκίες του παρελθόντος σχεδίαζαν.

Ο Τρίερ ενώ έχει ως βασικό εργαλείο τον δι-

άλογο, καταφέρνει και εντάσσει την σταδιακή

άρνηση του Άντερς για τη νέα ζωή στις μικρές

λεπτομέρειες των κινήσεών του και ειδικά στο

βλέμμα που προδίδει τα χρόνια που χάθηκαν

και τις ενοχές που θα κυριαρχήσουν στα χρόνια

που θα έρθουν – αν έρθουν τελικά. Το τοπίο

του Όσλο την τελευταία ημέρα του καλοκαι-

ριού, ως προοίμιο για τον “χειμώνα” που πιθανά

να ακολουθήσει η ζωή του Άντερς, βοηθά με

την εικόνα μιας πόλης που μοιάζει ξέγνοιαστη,

σαν να είναι ο ήρωας η μοναδική παραφωνία

της. Η πόλη είναι ένα σύνολο πετυχημένων αν-

θρώπων που η κοινωνία τους δίνει όλα τα μέσα

για να είναι έτσι και κάνει τους υπόλοιπους να

νοιώθουν μειονεκτικά, ότι έχασαν πολύ δρόμο

και όσο και να τρέξουν στο μέλλον δύσκολα

θα προφτάσουν, προτιμώντας έτσι ως λύση να

“πετάξουν” αφήνοντας πίσω την διαλυμένη αυ-

τοπεποίθησή τους. •

Δράμα, 2011, Νορβηγία, 95 λεπτά

(3/5)Κριτική: Τάσος ΜελεμενίδηςΣκηνοθεσία: Γιοακίμ Τρίερ

Παίζουν: Άντερς Ντάνιελσεν Λι,

Χανς Όλαφ Μπρένερ, Ίνγκριντ Όλαβα

Όσλο, 31 Αυγούστου (Oslo, August 31st)

***

18


Έχοντας στη μνήμη μου την τρελή πρόθεση

του C.R.A.Z.Υ. να γίνει μια μεγάλη ταινία με

ωραία μουσική επιμέλεια πίστευα ότι το Cafe de

Flore θα είναι μια ταινία πιο ώριμη σε ιδέες και

σεναριακή πλοκή. Μάταια η πίστη αφού ο Βαλέ

δεν έχει αλλάξει καθόλου από την προηγούμενη

ταινία του. Όσο κι αν απολαμβάνεις την (ασπόν-

δυλη) ροή των δύο παράλληλων αγαπησιάρικων

ιστοριών του που σου χαρίζουν άλλοτε θετική

και άλλοτε μελαγχολική διάθεση και επιδοκι-

μάζοντας την αρτιότητα σε επιμέρους πτυχές

της κινηματογραφικής κατασκεύης (μουσική

επιμέλεια, μοντάζ, φωτογραφία, καλ. διεύθυν-

ση, ερμηνείες, ρομαντικό ή ουμανιστικό μήνυμα)

όλα ακυρώνονται στο τέλος με μια μαγική μετα-

φυσική κίνηση. Αν και ορθολογιστικά όντα που

διαβιούν στον 21ο αιώνα έχουμε πάντα ανάγκη

από μια υπέρβαση, ένα χεράκι θεϊκής παρέμ-

βασης ή μαγείας. Το παράξενο όμως είναι να

χτίζεις δύο παράλληλες και ασύνδετες ιστορίες

στο Κεμπέκ του σήμερα και στο Παρίσι του 1970

και να ψάχνεις να βρεις μια αφελή αλλά δήθεν

επιτηδευμένη δικαιολογία συνδέσης προσπα-

θώντας να πείσεις τους θεατές σου ότι είσαι

πιο έξυπνος απ’ ότι φαντάστηκαν μπαίνοντας

στην αίθουσα. •

Αισθηματικό δράμα, 2011, Καναδάς, 120 λεπτά

(2.5/5)Κριτική: Γιάννης Γκροσδάνης Σκηνοθεσία: Ζαν Μαρκ Βαλέ

Παιζουν: Βανέσα Παραντί, Κέβιν Παρέν,

Ελέν Φλοράν

CAFE DE FLORE

** 1/2

Νεαρός κατάσκοπος της CIA, σε χαμηλή θέση

στο Κέιπ Τάουν, γίνεται κατά τύχη ο άνθρωπος

που θα πρέπει να παραδώσει στην υπηρεσία

του, ζωντανό, έναν από τους πιο επικίνδυνους

πρώην πράκτορές της, που δουλεύει πλέον

ελεύθερος και απειλεί να βάλει φωτιά στο πα-

ρακρατικό σύστημα.

Αν πήρε καιρό στον Τόνι Σκοτ να βρει μια κα-

τάλληλη φόρμουλα ώστε το πολύ κοφτό και

έντονο μοντάζ να προσφέρει όντως δράση και

λιγότερο εντυπωσιασμό, μάλλον κάτι παρόμοιο

θα γίνει και για τον Εσπινόζα που μοιάζει να

βρίσκεται σε πολύ αρχικά στάδια. Συστήνοντας

πολύ βιαστικά τους 2 ήρωες και δίνοντάς τους

λίγες στιγμές μέσα στο φιλμ για να αναπτυ-

χθούν σαν χαρακτήρες, παρασύρεται από ατέ-

λειωτα ανθρωποκυνηγητά και πιστολίδια, δημι-

ουργεί αντί μιας στιβαρής περιπέτειας, κυρίως

ένα μπάχαλο που η εμπειρία του Γουάσινγκτον

και οι καλές στιγμές του Ρέινολντς καλούνται

σε όλη τη διάρκεια να αποκρύψουν. •

Περιπέτεια, 2012, ΗΠΑ/Ν. Αφρική, 115 λεπτά

(1.5/5)Κριτική: Τάσος Μελεμενίδης Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Εσπινόζα

Παίζουν: Ράιαν Ρέινολντς, Ντένζελ Γουάσινγκτον,

Μπρένταν Γκλίσον

Το Κρησφύγετο(Safe House)

* 1/2

Τέσσερις ληστές αφήνουν στις αποσκευές μιας

ανυποψίαστης οικογένειας τα κλοπιμαία τους,

με σκοπό να μην πιαστούν σε πιθανό έλεγχο,

αλλά μπλέκουν τελικά με τη λάθος οικογένεια.

Είναι να απορείς βλέποντας το Transit πώς πέ-

ρασε το φιλτράρισμα της διανομής, και από μια

αδιάφορη περιπέτεια που το μόνο στο οποίο

ήλπιζε θα ήταν λίγες εβδομάδες παραμονής

στα βασικά ράφια των dvd clubs, να βρίσκεται

τελικά στις αίθουσες. Αγνοώντας ακόμη και το

απίθανο σενάριο και τις πολλαπλές συμπτώσεις

που το συντηρούν, δε μπορεί να μην προσέξει

κάποιος την επιδεικτική χρησιμοποίηση των κα-

κότεχνων βίαιων σκηνών εις βάρος της λειψής

ατμόσφαιρας που δεν μπορεί να μεταφέρει στο

ελάχιστο τον αγώνα της οικογένειας για επιβί-

ωση – μιας οικογένειας δομημένης έτσι ώστε να

προσθέτει και λίγο μελόδραμα στην ήδη παρα-

γεμισμένη σούπα. •

Θρίλερ, 2012, ΗΠΑ, 84’

(1/5)Κριτική: Τάσος Μελεμενίδης Σκηνοθεσία: Αντόνιο Νέγκρετ

Παίζουν: Τζέιμς Καβίτζελ, Τζέιμς Φρέιν, Ελίζαμπεθ Ρομ

Transit

*


STARlightEXPRESS

Γ.Γκροσδάνης

Τ.Μελεμενίδης

Γ.Βασιλείου

Α.Καπράνος(Τα Νέα/movieworld)

Ν.Σάκκας (Cinemanews)

Π.Τράγος(Movieworld)

Η.Δημόπουλος(invincible defeat)

Λ.Αδαμίδης(ΣΙΝΕΜΑ)

Εκεί που χτυπάει η καρδιά *** ** ***1/2 *** ***1/2 ***1/2

Ελενα *** *** **** **** ***Όσλο, 31

Αυγούστου *** *** ***1/2 ***1/2 ***

Αγώνες Πείνας ** ***Transit *

Το Κρησφύγετο *1/2

Cafe de Flore **1/2 *1/2 **1/2 ** **1/2 **1/2

Κολλητοί με παιδί **1/2 ** **1/2

Πηγη των Γυναικών **1/2

Μεθυσμένο Ημερολόγιο *** *** *



Κάθε χρόνο στα ερείπια σ’αυτό που κάποτε λε-

γόταν Βόρεια Αμερική, διοργανώνονται “Αγώνες

Πείνας”. Κάθεμια από τις δώδεκα συνοικίες του

έθνους Panem στέλνουν ένα έφηβο αγόρι και

κορίτσι για να ανταγωνιστεί στους Αγώνες!

Στο πρώτο ημίωρο των Αγώνων Πείνας μπορείς

να διακρίνεις θεματικές όπως αυτή της ταξικής

αντιπαράθεσης ανάμεσα στην εξαθλιωμένη πε-

ριοχή 12 και στην πλουσιοπάροχη Capitol (που

εντείνονται από την αλλαγή στην χρωματική

παλέτα και στον φωτισμό από τον μόνιμο συ-

νεργάτη του Ίστγουντ Τομ Στερν), όπως και μια

σατιρική διάθεση στοχευμένη κατά της φιλο-

σοφίας της reality τηλεόρασης. Από τη στιγμή

όμως που η ηρωίδα μπαίνει στο πεδίο μάχης,

όλα παραμερίζονται και η ταινία γίνεται ένα

αγνό survival flick. Το συναισθηματικό προμοτά-

ρισμα της ηρωίδας σε βάρος σχεδόν όλων των

υπολοίπων παικτών είναι μια επιλογή ηθικά συ-

ζητήσιμη (καθώς στην πλειονότητα τους ούτε

εκείνοι μπήκαν με τη θέλησή τους στο παιχνίδι

και σίγουρα δεν τους αξίζει ο θάνατος περισσό-

τερο από όσο αξίζει σε εκείνη).

Εκείνο όμως που ενοχλεί είναι η αισθητική του

άλλοτε αγαπημένου Γκάρι Ρος (Pleasantville), ο

οποίος παίρνει το λεγόμενο «σινεμά του χάους»

και το παντρεύει με μια «ρεαλιστική», ευρωπαϊκού

τύπου κινηματογράφηση. Ουσιαστικά μιλάμε για

ένα σινεμά που συνίσταται στην τυχαία εναλλα-

γή πλάνων, τα οποία απαγορεύεται θανάσιμα να

διαρκούν πάνω από δύο δευτερόλεπτα και στην

παντελή απουσία γεωγραφίας στις σκηνές δρά-

σης, με στόχο, υποτίθεται να δοθεί στον θεατή

η αίσθηση ότι βρίσκεται στο πεδίο μάχης. Κάτι

τέτοιο όμως κάνει την φιλμική εμπειρία από ένα

σημείο κι έπειτα εξαντλητική. •

Περιπέτεια/Θρίλερ, 2012, ΗΠΑ, 142 λεπτά

(2/5)Κριτική: Γιάννης Βασιλείου Σκηνοθεσία: Γκάρι Ρος

Παιζουν: Τζένιφερ Λόρενς, Τζος Χάτσερσον,

Ελίζαμπεθ Μπανκς, Ιζαμπέλ Φέρμαν,

Λίαμ Χέμσγουορθ, Λένι Κράβιτζ, Στάνλεϊ Τούτσι,

Γούντι Χάρελσον

Αγώνες Πείνας(Hunger Games)

**

ΠΡΟΣΕΧΩΣ• Eξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ

• Η Οργή των Τιτάνων

• Η Γυναίκα του Πέμπτου

• Άθικτοι

Εξώστης Θήτατων Γιάννη Γκροσδάνη και Τάσου Μελεμενίδη


Με την ελληνική κοινωνία σε αναβρασμό εδώ

και αρκετό καιρό ήταν απόλυτα φυσιολογικό το

14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να έχει την κρίση στο

επίκεντρο του πρόγραμματος του. Άλλωστε και

το ενδιαφέρον του κόσμου απέναντι σε κάθε

ταινία που είχε σχέση με το θέμα αυτό ήταν

θερμή, γεγονός που φανερώνει την γενικότερη

ανάγκη για ενημέρωση και άμεση καλλιτεχνική

έκφραση. Οι ελληνικές ταινίες για την κριση

στάθηκαν βέβαια περισσότερο σε μια μονολιθι-

κή καταγραφή (με εξαίρεση την Ολιγαρχία του

Στ. Κούλογλου που θέλησε να δώσει ένα τεκμη-

ριωμένο ιστορικό περίγραμμα ή το Krisis των

Ν. Μ. Πασχαλίδου που προσπάθησε να φωτίσει

πολλές επιμέρους πτυχές της σημερινής Ελλά-

δας ανεπιτυχώς). Το Toxic Crisis του Μ. Ευαγ-

γελινού αποτέλεσε υλικό σοβαρού οικολογικού

προβληματισμού, το Directing Hell μια τρυφερή

ελεγεία για έναν παρακμιακό πρίγκηπα του ΝΕΚ,

όπως ήταν ο Νίκος Νικολαϊδης, το Μεταξά του

Στ. Ψυλλακη μια λεπτή ισορροπημένη καταγρα-

φή ενός δύσκολου θέματος (καρκίνος) για το

οποίο δυστυχώς ο μέσος άνθρωπος έχει προκα-

τάληψη και φόβο. Τέλος αξίζει αναφορά στους

Αφανείς Ήρωες του Π. Κουντουρά μια τρυφερή

καταγραφή της κινηματογραφικής μνήμης της

Θεσσαλονίκης

Η λίστα των ξένων ταινιών φανερώνει την ιδι-

αίτερη φροντίδα του Φεστιβάλ να παρουσιάζει

και να προτείνει δυνατές ταινίες από όλον τον

κόσμο. Τέτοια ήταν η νέα ταινία του Πατσίτσιο

Γκουσμάν το Νοσταλγώντας το Φως, μια τομή

στην χιλιανή κοινωνία και ιστορία με τρόπο μα-

γικό, στον οποίο δύσκολα αντιστέκεσαι ως θεα-

τής. Ένα road trip με έντονες συγκινήσεις έκρυβε

το βραβευμένο από το κοινό Ιταλία: Αγάπα την ή παράτα την, ταινία υπόδειγμα για την περι-

γραφή της ιταλικής (και κατ’ επέκτασην της ευ-

ρωπαϊκής) κρίσης.

Βλέποντας τον εντυπωσιακό Πρέσβη του Δανού

Μαντς Μπρύγκερ δεν μπορεί να μην αναρωτιέ-

ται κάποιος για την διελκυστίνδα ρεαλισμού και

σκηνοθεσίας στο σύγχρονο ντοκιμαντέρ. Είναι

δύσκολο να διαλευκάνθεί πόσο αληθή η ωραι-

οποιημένα είναι αυτά που βλέπουμε ακόμη και

σε ιστορίες που δεν σχετίζονται με την επικαι-

ρότητα. Πού σταματάει αλήθεια η σκηνοθετική

επέμβαση στα οικογενειακά Πάρε Δρόμο Για-γιάκα και Καλότυχος Γιος και πόσο αληθινοί

είναι οι καυγάδες και οι διαφωνίες που έχουν

μέσα; Πόσο ρεαλιστικές είναι οι εξομολογήσεις

των ψαράδων πριν και μετά την καταστροφή

στο Δέντρο με τις Φράουλες; Η ταινία που κέρ-

δισε το βραβείο της FIPRESCI, το Canicula του

Χοσέ Άλβαρεζ έλυσε τέτοια προβλήματα ελαχι-

στοποιώντας τον λόγο και δίνοντας πρωταρχικό

ρόλο στην εικόνα. Οι σκηνές της καθημερινότη-

τας της φυλής των Τοτονάκ είναι σχεδόν ανε-

ξήγητες όσο η προέλευση και η διατήρηση των

εθίμων του μέσα στο χρόνο.

Με το βλέμμα στο μέλλονΤο Φεστιβάλ ολοκληρώνει με το τέλος αυτής

της διοργάνωσης έναν πρώτο κύκλο εντυπώ-

σεων από το 2010 μέχρι και σήμερα. Αυτό μας

επιτρέπει να σχολιάσουμε όσα είδαμε όλο αυτό

το μεταβατικό χρονικό διάστημα. Αν και αρκε-

τά από τα παλαιά στελέχη συνταξιοδοτήθηκαν,

δεν έχουμε καθαρή εικόνα για την ανανέωση και

υποστήριξη του έμψυχου διοικητικού δυναμικού.

Η νέα πολυπρόσωπη διοικητική δομή του Οργα-

νισμού τελικά κατέληξε στην ενός ανδρός αρχή.

Δεν έχουμε ακόμα κατανοήσει την σχέση του

Φεστιβάλ με την πόλη αφού πέρα από τα 2 large

σε μέγεθος δεκαήμερα απλωμένα σε 7 αίθου-

σες και κάποιες χαλαρές παράλληλες δράσεις

δεν υπάρχει κάποια άλλη δομή ή στόχευση για

δυναμική εμβέλεια στο κοινό της Θεσσαλονίκης

και της περιφέρειας (π.χ. η εξαγγελία της Ταινι-

οθήκης ακόμα εκρεμμεί, το Μουσείο Κινηματο-

γράφου φυτοζωεί). Η έδρα του Οργανισμού αν

και νομοθετικά ορίστηκε εκ νέου στην Θεσσα-

λονίκη, εξακολουθεί να βρίσκεται στην Αθήνα.

Ερωτήματα υπάρχουν και για το αναπτυξιακό

σχέδιο δράσης του Φεστιβάλ. Η αδιαφορία και

ασυνέπεια του Υπουργείου Πολιτισμού εδώ και

μήνες σε ότι αφορά την τακτική χρηματοδότηση

του Φεστιβάλ είναι χαρακτηριστική. Αν και ο κος

Εϊπίδης δεν χάνει ευκαιρία να ευχαριστήσει το

Υπουργείο για την.... υποστήριξη, την ίδια στιγ-

μή τα χρέη συνεχίζουν να καλπάζουν. Ο ίδιος ο

διευθυντής του Φεστιβάλ δηλώνε σε πρόσφατη

συνεντεύξη του ότι το χρέος φτάνει πλέον τα

2,2 εκ ευρώ.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πως ο διευθυντής και το

δ.σ. του Φεστιβάλ προσφέρουν με την παρου-

σία και την εμπειρία τους πολύτιμες υπηρεσίες

σε έναν πολιτιστικό θεσμό που βασανίζεται και

δοκιμάζεται πολλαπλά. Όμως από την άλλη και

εκείνοι χρωστάνε ως υπεύθυνοι ενός δημόσιου

φορέα περισσότερη ειλικρίνεια, αμεσότητα, ευρύ-

τητα διαχειριστικού πνεύματος και διαφάνεια. •

Η αποτίμηση της κρίσηςΦεστιβάλ Ντοκιμαντέρ:


CINE AΤΖΕΝΤΑ - Από Πέμπτη 22 Μαρτίου έως Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

XΕIMEΡΙΝΟΙ ΒΑΚΟΥΡΑ (τηλ. 2310-233665): Αιθουσα 1: Η πηγή των γυναικών (18.20 – 20.30) / Μεθυσμένο ημερολόγιο (22.40) Αιθουσα 2: O τε-λευταίος χορευτής του Μάο (18.45) / Σιδηρά Κυρία (20.45) / Shame (22.30) ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ (τηλ. 2310 83 49 96): The artist (19.00) / Μεθυσμένο ημερολόγιο (20.30–22.30) ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ (τηλ. 2310 26 17 27) Όσλο: 31 Αυγούστου (19.00– 21.00–23:00) ΦΑΡΓΚΑΝΗ (τηλ. 2310 96 00 63): Απόγονοι (18.30 – 20.30 – 22.30 & Δευτέρα 26/3: 19.00 – 23:00), Κινη-

ματογραφική Λέσχη Θεσσαλονίκης: Η θάλασσα της λησμονιάς (Δευτέρα 26/3: 21.00)

ΠΟΛΥΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ Odeon Πλατεία Τηλέφωνο πληροφο-ριών και κρατήσεων: 801 11 600000, από σταθερό με αστική χρέωση: 2310 290290 Aίθουσα 1: Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ (3D)(ΜΕΤΑΓΛ.) ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.00 / ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.00, 23.00 Αίθουσα 2: ΓΑΤΟΣ ΣΠΙΡΟΥΝΑΤΟΣ (ΜΕΤΑΓΛ.) ΣΑΒ, ΚΥΡ: 17.20 / TO TEΛΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.30, 22.50 Αίθουσα 3: ΒΑRBIE (ΜΕΤΑΓΛ.) ΣΑΒ, ΚΥΡ: 16.30 / ΤΟ ΤΑΞΙ-ΔΙ 2 ΠΕΜ έως ΤET: 18.10, 20.20, 22.30 Αίθουσα 4: W.E. ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.00 / ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 21.30 Αίθουσα 5: AΓΩΝΕΣ ΠΕΙ-ΝΑΣ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.00, 21.00 Αίθου-σα 6: ΚΟΛΛΗΤΟΙ ΜΕ ΠΑΙΔΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.50, 22.10 Αίθουσα 7: ΤΟ ΚΡΗΣ-ΦΥΓΕΤΟ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.00, 22.30, ΣΑΒ, ΚΥΡ: 17.30, 20.00, 22.30 Αίθουσα 8: ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.00, 22.00

VILLAGE 11 CINEMAS MEDITERRANEAN

COSMOS Τηλέφωνο Πληροφοριών: 2310 499999 & Τηλ. Πωλήσεις: 1 48 48 Αίθουσα 1: HAPPY FEET 2 (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 16.20 μεταγλ., ΣΑΒ έως ΚΥΡ: 12.20-14.20-16.20 μεταγλ. / ΚΟΛΛΗΤΟΙ ΜΕ ΠΑΙΔΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.50-21.00-23.10 Αίθουσα 2: HUGO ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 17.50, ΣΑΒ έως ΚΥΡ : 12.30-15.20-17.50 / W.E. ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.20 / Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 22.45-00.35 Αίθουσα 3: JOHN CARTER ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.10-22.00-00.40 / ΓΑΤΟΣ ΣΠΙΡΟΥΝΑΤΟΣ (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 17.10 μεταγλ., ΣΑΒ έως ΚΥΡ: 11.15-13.15-15.15-17.10 μεταγλ. Αίθουσα 4: BARBIE (ΜΕ-ΤΑΓΛ) ΔΕΥ, ΤΕΤ: 16.30-18.10 μεταγλ. / ΤΑΞΙΔΙ 2 3D ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΤΡΙ: 17.40-19.40-21.50-23.50 (3D), ΣΑΒ έως ΚΥΡ: 11.40-13.40-15.40-17.40-19.40-21.50-23.50 (3D) / ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΔΕΥ, ΤΕΤ: 19.50-22.10-00.30 Αίθουσα 5: BARBIE (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΤΡΙ: 16.30-18.10 μεταγλ., ΣΑΒ έως ΚΥΡ: 11.00-12.50-14.30-16.30-18.10 μεταγλ. / ΤΑΞΙΔΙ 2: 3D ΔΕΥ: 17.40-22.50

(3D), ΤΕΤ: 17.40-19.40-21.50-23.50 (3D) / ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΣΑΒ, ΚΥΡ, ΤΡΙ : 19.50-22.10-00. Αίθουσα 6: ΑΓΩ-ΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.30-21.30-00.20 / Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ 3D (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 16.40 μεταγλ. (3D), ΣΑΒ έως ΚΥΡ: 11.10-13.00-14.50-16.40 μεταγλ. (3D) Αίθουσα 7: ΓΑΤΟΣ ΣΠΙΡΟΥΝΑΤΟΣ (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 16.00-18.00 μεταγλ., ΣΑΒ έως ΚΥΡ: 12.00-14.00-16.00-18.00 μεταγλ. / ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.00-22.20-00.45 Αίθουσα 8: ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 17.30-20.30-23.20, ΣΑΒ έως ΚΥΡ: 11.50-14.40-17.30-20.30-23.20 Αίθουσα 9 - COMFORT: ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.50-22.10-00.30 Αίθουσα 10 - COMFORT: ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΕΜ, ΠΑΡ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 20.30-23.20, ΣΑΒ έως ΚΥΡ: 17.30-20.30-23.20

STER CINEMAS MAKEDONIA Τηλέφωνο κρατήσεων από σταθερό: 801 801 7837. Τηλέφωνο κρατήσεων από κινητό: 210 8092690. ONLINE BUY www.stercinemas.gr Αίθουσα 1: Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ (ΜΕΤΑΓ.) 3D Σαβ - Κυρ: 12:20, 14:10, 16:00, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:00 / TAΞΙΔΙ 2: 3D Πεμ - Τετ: 18:00, 20:00 / ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ Πεμ - Τετ: 22:00 Αίθουσα 2: ΓΑΤΟΣ ΣΠΙΡΟΥΝΑΤΟΣ (ΜΕΤΑΓ.) Σαβ - Κυρ: 12:30, 14:20, 16:15, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:15 / ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ Πεμ - Κυρ: 18:00, 21:00, 00:00, Δευ - Τετ: 18:00, 21:00 Αίθουσα 3: ΤΟ ΚΡΥΣΦΗΓΕΤΟ Σαβ: 13:00, 16:10, 18:50, 21:30, 00:10, Κυρ: 13:00, 16:10, 18:50, 21:30, Παρ: 16:10, 18:50, 21:30, 00:10, Πεμ & Δευ - Τετ: 16:10, 18:50, 21:30 Αίθουσα 4: THE ARTIST Σαβ - Κυρ: 13:20, 20:20, 22:20, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 20:20, 22:20 / W.E Σαβ - Κυρ: 15:20, 17:45, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:45 / Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΜΕΣΑ ΤΗΣ Παρ - Σαβ: 00:30 Αίθουσα 5: JOHN CARTER Σαβ - Κυρ: 13:10, 16:10, 19:10, 22:10, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:10, 19:10, 22:10 Αίθουσα 6: ΚΟΛΛΗΤΟΙ ΜΕ ΠΑΙΔΙ Σαβ - Κυρ: 12:50, 15:00, 17:10, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:10 / THE GREY Παρ - Σαβ: 19:15, 21:45, 00:20, Πεμ & Κυρ - Τετ: 19:15, 21:45 Αίθουσα 7: HUGO Σαβ - Κυρ: 13:15, 15:45, 18:15, 20:45, 23:15, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 18:15, 20:45, 23:15 Αίθουσα 8: ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ Σαβ - Κυρ: 12:15, 14:30, 16:45, 19:00, 21:15, 23:30, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:45, 19:00, 21:15, 23:30 Αίθουσα 9: ΤΟ ΚΡΥΣΦΥΓΕΤΟ Σαβ - Κυρ:12:00, 14:50, 17:30, 20:10, 22:45, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:30, 20:10, 22:45 Αί-θουσα 10: ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ Σαβ - Κυρ: 13:30, 16:30, 19:30, 22:30, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:30, 19:30, 22:30 Αίθουσα 11: TRANSIT Σαβ - Κυρ: 12:40, 14:30, 16:20, 18:10, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:20, 18:10 / ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ Πεμ - Τετ: 20:00, 23:00 •


Μιλώντας για το πύρωμα του κόσμου, του χρόνου και του μέλλοντοςΕ: Στ’ αλήθεια, ποτέ σου δεν έχεις αναλογιστεί πόσοι πέθαναν στα

εργαστήριά σου; Πόσους έστειλες στους θαλάµους… Πόσους σκότω-

σες για να τους ξεκοιλιάσεις… Μ: Κρέας; Τρως κρέας; Ε: Είδες ποτέ

στον ύπνο σου ντούµπες µε πτώµατα; Ή φαντάσµατα να σε ζυγώνουν;

Μ: Σε ξαναρωτάω: Τρως κρέας; Ε: Εγώ ρώτησα, κι εσύ έχεις να µου

απαντήσεις… Μ: Χάµπουργκερ; Τοστ µε ζαµπόν; Ε: Τι εννοείς; Μ: Σάλ-

τσες µε ζωµό κρέατος; Ε: Τι σχέση έχουν αυτά; Μ: Πατατάκια µε γεύση

µπέικον; Ε: Πού το πηγαίνεις; Μ: Απάντησέ µου, τα τρως; Ε: Δεν είναι

το ίδιο… Μ: Όλα αυτά τα ζώα, τα βλέπεις στον ύπνο σου; Έρχονται τα

φαντάσµατά τους εµπρός σου; Ε: Δεν είναι το ίδιο, σου λέω…Μ: [Με

ένταση.] Σ ε κ α τ α κ λ ύ ζ ο υ ν ο ι θ ά λ α σ σ ε ς τ ο υ α ί µ α τ ο ς

; Ε: [Φωνάζει.] ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ… Μ: [Με ένταση.] Π ο ι ο ς ο ρ ί ζ ε ι

τ ι ε ί ν α ι τ ο ί δ ι ο ; Ε: Εγώ δεν σκότωσα ανθρώπους… Μ: Θα έκανες

προγεννητικό έλεγχο; Μέτρηση για δισχιδή ράχη του εµβρύου; Ε: Δεν

είναι το ίδιο… Μ: Αντιβιοτικά παίρνεις; Κεφαλοσπορίνες τρίτης γενιάς;

Παυσίπονα; Αντισταµινικά χάπια; Ε: [Ξεψυχισµένα.] Δεν είναι το ίδιο… Μ:

Γιατί δε µου απαντάς; Μήπως φοβάσαι; Ε: Ναι, παίρνω αντιβιοτικά… Και

τρώω πατατάκια µε γεύση µπέικον… Αλλά ποτέ δεν θέλησα να πεθάνει

ούτε ένας άνθρωπος… Μ: Ξέρεις πόσοι πέθαναν στα πειράµατα για

να έχεις αντιβιοτικά; Ξέρεις πόσοι πεθαίνουν καθηµερινά για να έχεις

ηλεκτροκίνητα τρένα;

Δύο άγνωστοι άνθρωποι της σημερινής εποχής: ένας άντρας και μία

γυναίκα στο κουπέ ενός ηλεκτροκίνητου τρένου· μία τυπική συζήτηση

γνωριμίας. Όλα ξεκινούν με μία ξαφνική διακοπή ρεύματος, η έκπληξη

για το αναπάντεχο συμβάν, η πρόταση για το παιδικό παιχνίδι των

ρόλων — όπου ο καθένας από τους δυο αναλαμβάνει να υποδυθεί μία

πολύ συγκεκριμένη ιστορική ή φανταστική προσωπικότητα υπό την

προϋπόθεση πως ο άλλος θα υποδυθεί μιαν άλλη, όσο παράταιρη κι αν

φαντάζει. Μόνο που τούτη τη φορά, για όσους το ξέρουν και το ’χουν

παίξει, το παιχνίδι θα παιχτεί με δύο ρόλους απόλυτα ταιριαστούς: ο

άντρας θα παραστήσει τον Γιόζεφ Μένγκελε, τον διαβόητο «Άγγελο

του Θανάτου» του Άουσβιτς, και η γυναίκα την Εσθήρ, την εγγονή μίας

Εβραίας επιζήσασας, θύματος των φρικτών πειραμάτων του μυστηρι-

ώδους γιατρού. Γρήγορα όμως το παιχνίδι θα αλλάξει τροπή, θα γίνει

«υπόθεση εργασίας» (πως αν εκείνος ήταν ο Μένγκελε εκείνη θα ήταν

η Εσθήρ και το αντίστροφο) για τους δυο εγκλωβισμένους στο κουπέ του

τρένου που ασφαλώς και είναι ακινητοποιημένο αλλά ωστόσο δίνει την

εντύπωση πως πηγαίνει και κινείται ιλιγγιωδώς… Η κορύφωση της ιστορίας

θα επέλθει όταν οι δυο τους αποκαλύψουν, παραδεχτούν, ή εντέλει πιστέ-

ψουν πως είναι αυτό που επί τόσην ώρα υποδύονται. Αλλά όχι μόνον αυτό·

πως όσα έχουν προηγηθεί στην πρόσφατη ανθρώπινη ιστορία —τα εγκλήμα-

τα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι θάλαμοι αερίων, τα αδιανόητα πειρά-

ματα—, όλα προσέβλεπαν σε μια και μόνον αλήθεια, σ’ έναν και μόνο σκοπό,

την ολοκλήρωση και την ευτυχία του απόλυτου έρωτά τους υπό τους ήχους

του Youkali του Κουρτ Βάιλ.

Ο Μένγκελε (Φεβρουάριος 2012) είναι το τρίτο θεατρικό έργο που ο Θανά-

σης Τριαρίδης αναρτά στην προσωπική του ιστοσελίδα (www.triaridis.gr), το

χώρο όπου από το 2004 αναρτά το σύνολο της εργογραφίας του. Πρόκειται

για ένα e-book, ένα βιβλίο που υπάρχει αποκλειστικά και μόνο σε ηλεκτρο-

νική μορφή, παρά το γεγονός ότι είναι γραμμένο από έναν άνθρωπο που

εδώ και χρόνια δρα και εργάζεται στο χώρο των έντυπων εκδόσεων. Κατά

τη γνώμη μου προσιδιάζει εξαιρετικά η αποκλειστικά ψηφιακή έκδοση σε

τούτο το κείμενο, καθώς μιλάει για την εξαγορά της αθανασίας με αντίτιμο

ανθρώπινες ζωές, την επίκληση του ορθού λόγου και της ορθής ηθικής και

τη μετατροπή τους σε λοξό λόγο και λοξή ηθική: ένα τέτοιο κείμενο οφείλει

να παραμείνει για πάντα εκεί, στο κλειστό κουτί του χρόνου, στο βαγόνι

του τρένου που είναι ακίνητο αλλά που δίνει την εντύπωση πως κινείται

ιλιγγιωδώς…

Στο θεατρικό κείμενο του Τριαρίδη, ο χαρακτήρας του Μένγκελε μιλάει για

την απόλυτη και υπέρτατη αγάπη, για το πεπρωμένο και την προσμονή της

ευτυχίας — της ευτυχίας των δυο ερωτευμένων που επί χρόνια σχεδίαζε και

προσδοκούσε να ανθήσει και να πυρώσει το σύμπαν με την παρατεταμένη

του καρτερία· φαντάζει ηρωικός και υπεράνθρωπος, σχεδόν βαγκνερικός. Κι

αυτό ακριβώς είναι που στερείται: το ανθρώπινο στοιχείο της αυταπάρνη-

σης, της βούλησης να εκπληρώσει το πεπρωμένο του μέσα από τον δικό του

θάνατο —τη δική του θυσία—, αλλά μονάχα από τη θυσία των άλλων. Ίσως

γιατί αυτός ο Μένγκελε —ο φανταστικός χαρακτήρας του έργου, αποκαθαρ-

μένος από τα ιστορικά του χαρακτηριστικά— φοβάται πολύ περισσότερο το

θάνατο και τη φθορά του χρόνου.

Ίσως γιατί πράγματι είναι ένας «Άγγελος του Θανάτου», του χρόνου και του

πυρώματός του. Όπως δηλαδή τον περιγράφει και ο Κυριάκος Αθανασιάδης

στο δικό του ηλεκτρονικό μυθιστόρημα: «Ο μόνος Διάβολος είναι ο χρόνος.

Αν ο Θεός είναι η ζωή, η γέννηση και η δημιουργία, ο Σατανάς είναι όλα τα

άλλα. Είναι η εντροπία και ο μαρασμός» (Κυριάκος Αθανασιάδης, Ζα Ζα, ηλ.

μυθιστόρημα, Θεσσαλονίκη 2012, http://zsazsanovel.posterous.com/). •

Fahrenheit 451Γράφει ο Γιώργος Φ. Φωτιάδης

Θανάσης ΤριαρίδηςΜέΝΓΚΕΛΕ (όνειρο για δύο πρόσωπα σε ένα βαγόνι)

Θεατρικό έργο σε ηλεκτρονική έκδοση:

http://www.triaridis.gr/mengele/mengele.swf

Θανάσης Τριαρίδης, 2012


Word accountΓράφει η Καλλιόπη Τσελέπη

Το ξυπνητήρι δίπλα μου χτυπάει τον διαπεραστικό του ήχο, μια μονότονη

μηχανική μελωδία που στριγγλίζει: ώρα να σηκωθείς, σήκω, σήκω.

Απλώνω το χέρι στο μισοσκόταδο των κλεισμένων πατζουριών και το

κλείνω. Δεν θέλω να φύγω από τη ζέστη του κρεβατιού. Γυρίζω αργά στο

δεξί μου πλευρό, κουκουλώνομαι. Περιεργάζομαι το γνώριμο δωμάτιο, χα-

ζεύω τα βιβλία, την κουρτίνα, το χαλί. Όχι, δεν θέλω να σηκωθώ. Σήμερα

θέλω να κάνω μια…. κοπάνα.

Όλα μονάχα τους να συγυριστούν, λες κι ένα μαγικό ραβδί τους το προ-

στάζει και από την κατσαρόλα να ξεχυθεί μια μυρωδιά μεθυστική χωρίς

να έχω κουνήσει ούτε ένα δάχτυλο. Κι όταν θα σηκωθώ να βρω δίπλα στη

θέση μου ένα τεράστιο φλιτζάνι τσάι πράσινο κι ένα κουλούρι με σουσάμι

που μ’αρέσει. Ένα κουλούρι στρογγυλό και τραγανό σαν εκείνο που είχα

αγοράσει ένα χειμωνιάτικο πρωί από ένα γεράκο κουλουρτζή στο κέντρο.

Πρωί σαν τώρα ήτανε θυμάμαι…

Το είχαμε συμφωνήσει από βραδύς, την επομένη θα την κάναμε κοπάνα

απ’το σχολείο. Πόσο ωραία ήτανε, το σχέδιο, η έξαψη, η άκρα μυστικό-

της...

Έτσι και κάναμε λοιπόν. Όλα πήγαν όπως τα είχαμε σχεδιάσει και να’

μαστε πρωινάτικα να περιδιαβαίνουμε τους δρόμους της Θεσσαλονίκης

– Mητροπόλεως, Τσιμισκή, Βασιλέως Ηρακλείου - εγώ και η αδελφή μου,

ψάχνωντας καφετέρια ανοιχτή και…. να μην υπάρχει.

Τελικά, ψάξε πάνω ψάξε κάτω, καταλήξαμε στην Καρόλου Ντήλ στη σοφί-

τα του άδειου Stretto δίπλα στο παράθυρο, να κοιτάμε αφ’ υψηλού τους

διαβάτες που από εκεί πάνω μοιάζανε απίστευτα αστείοι και την βιτρίνα

του Levi’s που ήταν απέναντι (άραγε τι να είναι τώρα εκεί, ποτέ δεν πρό-

σεξα). Γελάσαμε με την καρδιά μας εκείνο το κρύο πρωί και ούτε η τυχαία

συνάντηση με τον μαθηματικό μου δεν μπόρεσε να μας το χαλάσει. Κά-

που πιο κάτω από εκεί εμφανίστηκε και το κουλούρι…..

Το φως δυνάμωσε λίγο, πιο καθαρά διακρίνω το δωμάτιο και ξέρω πως

έχω ήδη αργήσει… Κι όμως,είχα ανάγκη μια κοπάνα σήμερα, ήθελα ένα

μικρό ένοχο μυστικό,μόνο δικό μου.

Αργά τραβάω το πάπλωμα και ξεσκεπάζομαι, απρόθυμα κατεβάζω τα πό-

δια και τα κουνάω μέχρι να συναντήσουν τις παντόφλες, έχουν φθαρεί,

πρέπει να τις πετάξω…

Σηκώνομαι αργά, ρίχνω μια ματιά στο ρολόι και σαν να ξυπνάω από

λήθαργο τινάζομαι και βρίσκω τον συνηθισμένο, αγχωμένο μου ρυθμό.

Ξανακουρδίζομαι.

Και καθώς το μυαλό βρίσκεται πια εν εγρηγόρση και κάθε κίνηση γίνεται

μηχανική στέκω για μια στιγμή και σκέφτομαι… την κοπάνα με την αδελφή

μου ακόμα παιδί, το τσουχτερό κρύο, τα γέλια τα εξαγνιστικά που μας

άφηναν ξέπνοες…

Τόσα χιλιόμετρα τώρα…. χρόνια μακριά… αιώνες είναι ανάμεσα.

Για μια στιγμή ήμουν εκεί και τώρα, εδώ, ένα χαμόγελο ασυννέφιαστο

απλώθηκε στο πρόσωπό μου. •

Εσωτερικός μετανάστης ΙΙ

(ένα νοσταλγικό

παραλήρημα)

Ο εξώστης Θήτα έχει φωνή και παρουσιάζει τις νέες ταινίες κάθε εβδομάδα από την συχνότητα του 105.5! Συντονιστείτε στον ροκ ρυθμό του πιο σινεφίλ σταθμού της Θεσσαλονίκης!


ΡετρόAκούει και γράφει στις 45 στροφές ο Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης E: [email protected]

Sun Kil MoonGhosts of the Great Highway (Jetset Records, 2003)

Το κείμενο γράφεται Δευτέρα απόγευμα. Η τηλεόραση είναι ανοιχτή αλλά

δίχως ήχο. Το μάτι μου κεντράρει σ’ έναν τίτλο: «Σκηνικό ντροπής στο

ΟΑΚΑ». Και μετά σ’ έναν άλλο: «Στις 236.151 ανήλθε ο συνολικός αριθμός

των πολιτών που προσήλθαν στις εσωκομματικές εκλογές για την ανά-

δειξη της νέας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ…». Παραδέξου το, λέω στον εαυτό

μου. Δεν υπάρχει καμιά σωτηρία. Το πικάπ παίζει Sun Kil Moon. Graving

dreams a million miles ago…

Αποστρέφω το βλέμμα μου απ’ την οθόνη και κοιτάω προς το μπαλκόνι.

Άρχισε να νυχτώνει αργά. Καλό αυτό. Smile down on us sun, show your

rays. Stars, Saturn and moon, glow for those who cannot get through. Rain

fall and voice sound for those of whom still are not found…

Ο Mark Kozelek συνεχίζει να ερμηνεύει με την υπέροχη φωνή του. Περίσ-

σια ευαισθησία να ξεχειλίζει απ’ τα αυλάκια του δίσκου. Θέλεις- δε θέλεις

σε κάνει να σκέφτεσαι τα παλιά.

I kept quiet so you’d think my heart was tough, I never showed you if I loved

you enough, The dreams I had yeah I kept but I wouldn’t dare, Share with

you for fear of things still living in me…

Δεν έχω επίλογο σ’ αυτό το Ρετρό. Πάλι με στίχους θα κλείσω. Απ’ το

καλύτερο κομμάτι του βινυλίου, Carry Me, Ohio:

Words long gone

Lost on journeys we walked on

Lost her voice is heard along the way

Sorry for

Never going by your door…

Heal her soul

Carry her, my angel......

Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλ-λοτινών εποχών…

Σαλάτα με καλώδιαΓράφει ο Ανδρέας Πάτσης aka Kabelsalat - E: [email protected]

Άλλαξα την ημερομηνία στο ρολόι μου, πλέον δείχνει 2023. Δυστυχώς

δε βλέπω αιωρούμενα αυτοκίνητα τριγύρω μου, ούτε κάποιο fancy ρο-

μποτάκι να μου ετοιμάζει το πρωινό. Τουλάχιστον η μουσική παραμένει

ηλεκτρονική. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι. Πώς θα είναι άραγε τα club

του μέλλοντος; Μάλλον δεν έχει και τόση σημασία το σχήμα του χώρου

ή αν το ηχοσύστημα θα είναι Funktion One 32ης γενιάς. Το θέμα πάντα

είναι η μουσική. Τα club προσπαθούν να γίνουν χιπ με τον έναν ή τον

άλλο τρόπο: φώτα LED, αρχιτεκτονική, τοποθεσία. Παραδόξως, αυτό που

παραμένει ίδιο είναι η μουσική. Εννοείται ότι υπάρχουν διάφορα είδη,

αλλά ακόμη και στη Μποτσουάνα Techno ακούν. Όχι μόνο φέρνουν τους

ίδιους DJs που παίζουν σ’ όλο τον κόσμο αλλά και όλοι οι DJs έχουν

πρόσβαση στην ίδια μουσική, τα ίδια κομμάτια.

Δε λέω ότι όλα τα club είναι ίδια, αλλά κανένα δεν είναι πραγματικά

ξεχωριστό. Ένα concept που φαίνεται να γίνεται trendy στο Βερολίνο,

το παίρνουν και το μεταφέρουν αυτούσιο στο Δουβλίνο, στο Κατάρ, ή τη

Θεσσαλονίκη όπου και καταλήγει να γίνεται βλαχοtrendy. Δες κάνα βιντε-

άκι στο youtube, φτιάξε μια playlist και κατέβασε τα κομμάτια. Μπορείς κι

εσύ. Είναι ένα από τα μειονεκτήματα της ψηφιακής διαθεσιμότητας που

είχα θίξει και σε προηγούμενο μου κείμενο: προκάτ τρόποι παραγωγής

και πρόσβασης δημιουργούν προκάτ εμπειρίες.

Στο club του μέλλοντος θα συνεργάζονται διάφοροι παραγωγοί με DJs

για να γράψουν συλλογικά τα κομμάτια που θα ακούγονται σε ένα συγκε-

κριμένο χώρο. Μιλάω για εκπληκτική μουσική με αλλόκοτο ρυθμό, τόσο

μοναδική που σίγουρα όλοι θα πρόσεχαν ότι κάτι διαφορετικό παίζει. Ο

χώρος να μετατρέπεται σε κάτι πολύ παραπάνω από μια σκηνή για τα

ήδη γνωστά και αναλώσιμα. «Αυτό παίζει μόνο στη Θεσσαλονίκη»…δε θα

είχε πραγματική αξία να επισκεφτείς ένα τέτοιο μέρος?

Οκ, είναι λίγο τραβηγμένο και ίσως ανέφικτο. Αυτό όμως που θα μπο-

ρούσε σίγουρα να παίζει είναι live sets ή DJs που έχουν κομμάτια που

δεν τα έχουν άλλοι. Δε θα είχε την αξία της μοναδικότητας και για τον

ίδιο τον καλλιτέχνη; Η ομορφιά και ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς,

εκεί είναι το ζουμί και η δυναμική για όλους τους εμπλεκόμενους: κοινό,

club, παραγωγό και performer. Πεταλούδες πράσινες, κόκκινες, κίτρινες

και μπλε.

Οι παραγωγοί ειδικά, θα μπορούσαν να σταματήσουν μ’ αυτό τον τρό-

πο την εκπόρνευση των κομματιών τους. Σε σχέση με τους χρήστες

του internet, το κοινό που πηγαίνει στα club είναι σε μειονεκτική θέση.

Πληρώνουν αλλά ζουν προκατασκευασμένες εμπειρίες. Αν μπορούσα

να ακούσω ένα DJ set σήμερα που θα άκουγα αύριο σε podcast δε θα

έβγαινα από το σπίτι. Σχεδόν. Η μουσική πρέπει να είναι καινούργια,

μοναδική και εξατομικευμένη. Πρέπει να είναι σαν το τέρας του Λοχ Νες.

Να βγαίνει σπάνια στην επιφάνεια, να εντυπωσιάζει τους μάρτυρες και να

είναι διαθέσιμη μόνο σα μια θολή φωτογραφία αμφιβόλου γνησιότητας

για όλους τους υπόλοιπους. •

Το μυαλό λιγάκι εκτός είναι η αλήθεια. Μια πολύ όμορφη εβδομάδα, με μια

εξαιρετικά δυνατή βραδιά στο Pre-Reworks event στο Λονδίνο με σούπερ

μουσικές πολύ χορό, γνωστά πρόσωπα και νέους φίλους μόλις πέρασε. Είχα-

με αρκετό άγχος είναι η αλήθεια αλλά το στοίχημα τελικά κερδήθηκε με ένα

μεγάλο χαμόγελο σε όλων τα πρόσωπα. Περισσότερο από όλα ωστόσο μου

έμειναν τα λόγια ενός επισκέπτη ο οποίος μου είπε « Δεν ξέρω πως είναι

στην Ελλάδα δεν έχω έρθει. Όμως σήμερα δείξατε σε εμάς εδώ ότι τελικά

η Ελλάδα δεν είναι μόνο πολιτική και οικονομία. Είναι πολλά περισσότερο

από αυτά.»

Δεν ξέρω αν χρειαζόταν ένα pre-reworks event στο Λονδίνο για να το σκε-

φτεί κάποιος αυτό και δεν θέλω να το πιστέψω κιόλας. Δεν ξέρω αν επίσης

ο άνθρωπος αυτός θα έρθει ποτέ στην Ελλάδα, ελπίζω να το Κάνει πάντως.

Πάντως αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι καλά τα παραδοσιακά Κάλλη

της χώρας και ο Ζορμπάς αλλά χρειάζεται και Κάτι άλλο για να έρθει και μια

άλλη μερίδα επισκεπτών στην χώρα που τουλάχιστον δεν έχουν ασπρίσει

τα μαλλιά του.

Θα μου πεις εδώ γίνεται χαμός κι εσύ τι μου λες; Λέω το προφανές, σε μια

πόλη όπως η Θεσσαλονίκη που κακά τα ψέματα δεν διεκδικεί το όσκαρ Κάλ-

λους πρέπει Κάτι άλλο να γίνει. Δεν είμαι θιασώτης της λευκής πετσέτας, ζω

εδώ και κάτι πρέπει να κάνω. Όχι δεν εννοώ να κάθομαι και να κρίνω, γιατί

δόξα στο κάθε θεό που πιστεύει ο καθένας από κριτικούς στην πόλη άλλο

τίποτε, γεμίσαμε. Το βλέπω ιδίως στη μουσική σκηνή που ανήκω και αγαπώ

που από ρουφιανιά και κράξιμο άλλο τίποτε. Όμως δεν δέχομαι την μετριό-

τητα που δυστυχώς έχει επιβληθεί με το ζόρι από μερικούς στην πόλη και

έχει διώξει σχεδόν κάθε δημιουργικό μυαλό είτε προς νότο είτε προς βορρά.

Αλλιώς την θυμάμαι την Θεσσαλονίκη...

Μουσικά τώρα η νέα δουλειά από Quantic o οποίος συνεργάζεται μαζί την

φωνάρα Alice Russell είναι από τις λίγες. Ήδη το single κυκλοφόρησε και

μπορείτε να πάρετε μια γεύση εδώ.

http://www.youtube.com/watch?v=p4yJp4CLRL4

Σουπερ επίσης και η νέα δουλειά του OXIA στην Infine. Σορρυ δεν θα πάρω

Νina Kraviz, μια φιλόδοξη προσπάθεια για ένα γκέτο 90s warehouse ήχο αλλά

δυστυχώς στο δρόμο έμεινα από δυνάμεις. •

The Ison TomorrowordsA homemade column of all things cool

(and sometimes not so cool…)

1. wax doctor - all i need

2. piece - free your mind

3. donnacha costello - your new god

4. I.F. - Kisy Loa

5. simoncino - chicago

Five in a rowO dj Somethink

(defeRenz) προτείνει

Ακόμη ένα απόγευμα Κυριακής με βρίσκει εδώ...



Urbanities.Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου

Γύρισα σπίτι το βράδυ εξουθενωμένος, οι κα-

θημερινές πλέον δεν είναι για τίποτα παρά μόνο

για δουλειά. Έβαλα ένα ποτήρι Cabernet Merlot

Αρβανιτίδη και έσβησα τα φώτα. Κοίταξα στο

ημίφως το φρεσκοβαμμένο μου σαλόνι, μύρισα

τα ζουμπούλια που ανθίζουν και άνοιξα το πα-

ράθυρο στις σκέψεις. Με τη μία μπήκαν μέσα,

εισχώρησαν και άφησαν το αντίδοτο τους να

κυκλοφορήσει ελεύθερα. Έξω σειρήνες περιπο-

λικών και βάναυσα νιάτα που φώναζαν το φλέρτ

και έπιναν από μεγάλα μπουκάλια μπύρας. Σαν

χαστούκι μου ήρθε η σκέψη οτι έχω καιρό να

ανοίξω ένα βιβλίο – λίγη ποίηση, μία αυτοβιο-

γραφία, ένα μυθιστόρημα. Εδώ και μήνες έχω

αγοράσει 3 βιβλία - πάει καιρός από τότε που

είχα τον χρόνο για να τα αξιοποιήσω – τα οποία

κάθονται στο coffee table σαν διακοσμητικά μπι-

μπελό. Ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Αλέξης Σταυράτης

και ένα μικρό βιβλιαράκι με haiku είναι η συλλογή

της άνοιξης. Δεν είμαι ο κατάλληλος για να

προτείνω βιβλία [συντάκτης του Εξώστη το κάνει

ήδη] αλλά σίγουρα θα ήθελα να σε στείλω στο

ανακαινισμένο βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδη στη

Μητροπόλεως.

Το βιβλιοπωλείο ιδρύθηκε το 1955 – σκέψου τό-

μους βιβλίων να στοιβάζονται εδώ και να μυρίζει

το χαρτί, κάποτε η χλωρίνη και άλλοτε η υγρασία

– όπου την παλιά εποχή υπήρξε πόλος έλξης για

καθηγητές και φοιτητές του Α.Π.Θ. αφού ήταν

κοντά στο πανεπιστήμιο. Σίγουρα από το μαγα-

ζάκι της Εγνατίας θα έχουν περάσει πολλοί και

φωτισμένοι – μυαλά υψηλής αισθητικής αλλά και

μάτια διαβολεμένα – κάποιοι από αυτούς μάλλον

κάνουν τη διαφορά στις μέρες μας. Σκέφτομαι

τις εποχές που το βιβλίο ήταν ουσιαστικό κομ-

μάτι της ημέρας, θεμέλιο στην ευχαρίστηση της

ψυχής και αναπόσπαστο κομμάτι της γνώσης. Τις

Κυριακές ο μπαμπάς έπαιρνε το τσάι του στην

παλιά πολυθρόνα και όλοι διάβαζαν από ένα

απόσπασμα – οι ανάγκες για διασκέδαση ήταν

μεγάλες και οι ευκαιρίες λιγοστές. Μου ακούγε-

ται τρομερά γνώριμο. Ανοίγοντας τον Λειβαδίτη

στη σελίδα 127 διαβάζω: «... δεν ξέρουν ότι την

ίδια ώρα εγώ μοιράζω μεγάλες χειραψίες στους

αναρχικούς, χριστουγεννιάτικες κάρτες στα

πουλιά και μακρινούς ορίζοντες στους αργοπο-

ρημένους. Εις υγείαν, λοιπόν - κάθε μέρα είναι η

καλύτερη μας μέρα.»

Κάθε φορά που περνάω από το βιβλιοπωλείο

σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι τελικά για

όλους να έχουμε ένα καλό βιβλίο για ανάγνω-

ση. Πέραν του οτι ανοίγουμε το μυαλό μας,

βυθιζόμαστε στις λέξεις που επιλέγει ο κάθε

συγγραφέας και τυλιγόμαστε με τις ευαισθησίες

του. Μπαίνω μέσα και επιλέγω να περπατήσω

μέχρι το τέρμα – συνήθως μυρίζει σαν χαρτί

ή και κολώνια, αναλόγως ποιό έχει επιβιώσει.

Παρόλο που έχει κερδίσει Χρυσό Ερμή [βραβείο

που πρώτη φορά απονέμεται σε βιβλιοπωλείο]

για την ανανεωμένη εταιρική του ταυτότητα, ο

χώρος αυτός διατηρεί κάποιες παλιές αξίες, με-

γάλη και ενδιαφέρουσα ποικιλία σε ξενόγλωσσα

βιβλία, μία κατάλληλη παιδική γωνιά με πλούσια

δώρα για τον Ορέστη [ανηψιός και ανυπόμονος

κριτής βιβλίων με δράκους και πολεμιστές] και

θερμή αλλά και χαμογελαστή εξυπηρέτηση. Τα

παιδιά που έχουν αναλάβει να το φέρουν στο

προσκήνιο – καθότι πολύ δύσκολοι καιροί για

τους εκδοτικούς οίκους στη χώρα μας – έχουν

φιλοξενήσει κατά καιρούς φωτισμένους λογο-

τέχνες και σίγουρα τίποτα δεν με βοηθάει να

ηρεμήσω όταν σκέφτομαι ότι έχασα την ευκαιρία

να γνωρίσω από κοντά τον Alan Hollinghurst και

τον Nial Griffiths.

Βγες αύριο και αγόρασε βιβλία, χάρισε βιβλία και

διάβασε για ζωές. Είμαι σίγουρος οτι θα κλείσεις

την τιβι και θα βάλεις κάτι να πιείς – κερδισμένος

θα είσαι όπως και να το δεις. •

Till next weekΚλείσε την τιβι.

Xάνει-μπαλΓράφει ο Χρήστος Κουλεμάνης - Ε: [email protected]

Ναι ρε! Ασχολούμαι ακόμα, υπάρχει πρόβλημα; Είναι πια αμέτρητες οι φορές που κάποιος με

κοίταξε και μου είπε «μα καλά ασχολείσαι ακόμα

με το ποδόσφαιρο»; Μετά δε κι από τα τελευ-

ταία επεισόδια στο Ο.Α.Κ.Α. οι περισσότεροι

πιστεύουν ότι άνθρωποι σαν κι εμένα ζουν στο

δικό τους κόσμο.

Κι όμως γνωρίζω ότι κάθε μέρα ξυπνάω φτω-

χότερος και νιώθω όλο και πιο ανασφαλής. Τα

πραγματικά προβλήματα είναι εδώ, όλα μπροστά

μας. Μπορώ πανεύκολα να σου απαριθμήσω

κάποια δικά μου ή κάποια δικά σου μα και άλλα

που έρχονται, που είναι πολύ πιο σημαντικά

από οποιοδήποτε άθλημα, πόσο μάλλον από το

ποδόσφαιρο με όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό τα

τελευταία κυρίως, χρόνια.

Κι εγώ τρελαίνομαι με τους ανίκανους, άσχετους

και μονίμως ανεύθυνους πολιτικούς που ασχο-

λούνται με τον αθλητισμό, που κάπως και εξαιτί-

ας κάποιων, βρέθηκαν σε αυτή τη θέση. Με τον

«γαλονά» που πάντα συσκέπτεται επί μέρες και

τα μέτρα του δεν αποδίδουν ποτέ. Με τον πα-

ράγοντα-κλόουν που ενώ κάνει τα πάντα για να

καταντήσει το άθλημα σαν τα μούτρα του, κλέ-

βει, στήνει, θησαυρίζει στο στοίχημα και κυρίως

δυναμιτίζει το κλίμα πριν τα μεγάλα ντέρμπυ,

έπειτα τρέχει να καταδικάσει και να μοιράσει ευ-

θύνες. Με τον ηλίθιο εκδότη που για να πουλήσει

μερικά φύλλα παραπάνω, καθημερινά στήνει εμε-

τικά πρωτοσέλιδα που τελευταίος σκοπός τους

είναι η αλήθεια, η λογική και το κοινό αίσθημα.

Αλλά και με τον κάφρο οπαδό, σε όποια ομάδα κι

αν ανήκει, στη δική μου, στη δική σου, του Βορρά

ή του Νότου, ο οποίος βλέπει το γήπεδο σαν τον

παράδεισο της καφρίλας που του επιτρέπει να

ξεσπά ανενόχλητος κι ατιμώρητος για πράξεις

που νιώθει άνετος και σίγουρος πως μπορεί να

κάνει μόνο εκεί, είτε γιατί νιώθει ότι η ομάδα του

αδικείται, είτε γιατί τα «έχει» με τη διοίκηση, είτε

γιατί τα έχει με το σύστημα γενικώς, είτε γιατί

δεν του «κάθεται» πια η γκόμενά του.

Παρόλα αυτά ξέρεις κάτι; Θέλω η ζωή μου να

είναι μια γραμμή με πολλές και μεγάλες δια-

κυμάνσεις. Ευθεία είναι μόνο η γραμμή στον

παλμογράφο ενός νεκρού. Το ποδόσφαιρο μου

προσφέρει συγκινήσεις, με κάνει να παθιάζομαι,

να εκτονώνομαι, να ενθουσιάζομαι, να χαίρομαι

και να στεναχωριέμαι και στο τέλος της ημέρας

ίσως και να καταφέρνω να ξεχνώ κάποια από τα

προβλήματά μου.

Το ποδόσφαιρο είναι το «καταπληκτικότερο»

άθλημα του κόσμου και προσφέρει απίστευτες

συγκινήσεις, αρκεί να το πάρεις τόσο σοβαρά,

όσο του αναλογεί. Απαντώντας λοιπόν στο αρ-

χικό ερώτημα και με κίνδυνο να χαρακτηριστώ

ρομαντικός έχω να πω το εξής: «Ναι ρε! Ασχο-

λούμαι ακόμα, υπάρχει πρόβλημα;» •


La Tia RitaΓράφει η Rita Van DenGayged

Μετά από ένα γεύμα με φιλέτο κοτόπουλο γάστρας είκοσι μυρωδικά, σα-

λάτα κόκκινο λάχανο – μαρούλι –κρεμμύδι φρέσκο, ρύζι καστανό αλ ντέντε,

ο γκόμενος μου μού εύχεται με βλέμμα σκωπτικό ‘καλή νοσηλεία’ επειδή

σιχαίνεται το ύφος μου. Ο έρως.

Μετά από έναν ψηλόλιγνο ντελικανή ποδηλάτη, αρχηγός σε ένα κόμμα

ενός σύγχρονου πολιτεύματος γίνεται με ψηφοφορία του εαυτού του

ανάμεσα σε μία επιλογή από διακόσιους τριάντα χιλιάδες πολίτες ένας

αντικειμενικά παχύσαρκος συνταγματολόγος που ξέρει από οικονομικά.

Η δημοκρατία.

Μετά από μια εκλογή ενός αρχηγού κόμματος, ένας εκπρόσωπος τύπου

άλλου κόμματος επιπέδου αξιωματικής αντιπολίτευσης και με εμπειρία

διακυβέρνησης κάνει επαίσχυντο λογοπαίγνιο με τη νόσο του Αλτσχάιμερ

και το μέλλον της χώρας. Η συμπεριφορά.

Μετά από μια ευχάριστη ποδηλατάδα για να επιστρέψω αποκαμωμένη

σπίτι, οδηγός αυτοκινήτου μου κάνει προσπέραση από δεξιά. Ο φόβος.

Είμαι τριάντα τρία για δύο μήνες ακόμα, πρέπει να βρω δουλειά, να είμαι

παραγωγική, να περνάω καλά, να χαμογελώ, να μην γκρινιάζω, να συμπά-

σχω με το δράμα των άλλων, να βλέπω κάθε Κυριακή τους γονείς μου, να

πάω το αυτοκίνητο για σέρβις, να τελειώσω το δεύτερο μεταπτυχιακό μου,

να κάνω κορμί, να πληρώσω την πιστωτική και το κωλοτηλέφωνο, να βάλω

τα ίδια ρούχα, να πάω σε κάποιο πάρτι επιτέλους, να πάρω ναρκωτικά και

μερικά λεξοτανίλ για να μην σκοτώσω τον γκόμενο όταν μου ζαλίζει τις

ωοθήκες, να γίνω όπως παλιά με την αδερφή μου, να βρω πάλι φίλους για-

τί με γάμησαν όλοι από την κατάθλιψη, να ανοίξει αποτεφρωτήριο κάπου,

να έρθει ο Μεσσίας με γόβα δέκα πέντε σεντιμέτρ, να την κοπανήσω από

την χώρα, να μιλήσω για σεξ με την κολλητή και κάποιος να με πηδήξει

στο Βερολίνο. Το όνειρο.

Άπαντα έχουν κοινό την ασθένεια. Στην παρέλαση θα έχω γιαούρτια στην

τσάντα μου.

Άντρας της εβδομάδας: ο εκπρόσωπος τύπου. Επειδή η μάνα του θα

ήθελε να πάθει Αλτσχάιμερ για να ξεχάσει ότι τον γέννησε. Είδες, βρε

κουτό, αστειάκια; •

Θες και τίτλο;

exostis 921

Documents