Un diwrnod, pan oedd Jo yn palu’r ardd, fe drawodd ei fforch yn erbyn rhywbeth caled yn y pridd. Fe dyllodd yn ddyfnach a dod o hyd i hen focs metel. Wedi iddo rwbio’r pridd oddi arno a’i agor, fe welodd fod 12 darn aur yn y bocs. Fe wyddai, pe byddai’n dweud wrth Nani y byddai hi’n dweud wrth bawb, a doedd ar Jo ddim eisiau i bawb ddod i wybod eu busnes. Efallai y byddai rhywrai yn dod yno i geisio’i berswadio mai nhw oedd piau’r arian.

Felly, penderfynodd Jo ddysgu gwers i Nani. Yn gyntaf, fe guddiodd y bocs yn ei sied yn yr ardd. Yna fe aeth at yr afon a dal pysgodyn mawr. Aeth â’r pysgodyn i’w ardd a’i roi rhwng y rhesi pys. Wedyn fe aeth i’r cae a dal cwningen a’i rhoi yn y rhwyd bysgota wrth yr afon.

Galwodd ar Nani. ‘Bobol bach !’ meddai. ‘Mae rhywbeth rhyfedd yn digwydd yn y lle yma! Edrych, mae pysgod yn byw ymysg y pys!’ Yna, fe aeth â Nani at yr afon. ‘Edrych,’ meddai ‘Mae cwningen yn byw yn yr afon! Mae pysgod yn byw ar y tir a chreaduriaid y goedwig yn byw yn y dwr!’

Allai Nani ddim aros nes cael dweud wrth rywun. Rhedodd i lawr i’r pentref a dweud wrth bawb a welodd yno am y pethau rhyfedd oedd yn digwydd. Daeth rhai pobl i’r bwthyn i weld drostyn nhw’u hunain ond, wrth gwrs, roedd yr hen Jo wedi symud y pysgodyn a’r gwningen erbyn hynny. Doedd dim tystiolaeth, felly doedd neb yn credu stori Nani. Ar ôl hynny doedden nhw ddim am gredu dim o’i straeon.

Ar ôl peth amser, fe ddywedodd yr hen Jo wrth Nani am y bocs roedd o wedi dod o hyd iddo yn yr ardd, a’r darnau aur ynddo. Ac fel roedd Jo’n disgwyl, fe aeth Nani ar ei hunion i’r pentref i ddweud wrth bawb. Ond, yn naturiol doedd neb yn ei chredu.

‘Diolch byth am hynny,’ meddai Jo. ‘Nawr, fe allwn ni fyw’n gyfforddus am weddill ein hoes, a fydd neb yn gwybod ein cyfrinach.’ A dyna beth ddigwyddodd, wnaeth Nani ddim cario rhagor o straeon am ei bod yn gwybod erbyn hynny na fyddai neb yn coelio unrhyw beth a ddywedai. Roedd cynllun yr hen Jo wedi gweithio.