Nasz biuletyn!

Magdalena Grycman Wprowadzenie do porozumiewania

się z dziećmi ze złożonymi zaburzeniami komunikacji

AAC-owi Przyjaciele w Przystani

Uśmiech Boga

Lidia Klaro-Celej Nauka pisania osób

z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu

umiarkowanym i znacznym

Przystaniowa biblioteka

Biuletyn szkolny! Zespół Niepublicznych Placówek Oświatowych Specjalnych

nr 5

Podaruj dzieciom uśmiech!PRZEKAZUJĄC 1% SWOJEGO PODATKUNA RZECZ STOWARZYSZENIA „BUDUJEMY PRZYSTAŃ” KRS 0000406556

Serdecznie witamynaszych Czytelników!

Rok szkolny 2014/2015 w pełni! Przed nami wiele nowych wyzwań i planów. W czasie wakacji udało się doposażyć sale w specjalistyczne sprzęty i pomoce dydaktyczne oraz wyremonto-wać piętro naszej placówki. Dziękujemy wszystkim, którzy się do tego przyczynili i przedstawia-my nowy numer szkolnego biuletynu.Wiele miejsca poświęcamy w nim zagadnieniom komunikacji alternatywnej, ponieważ paź-dziernik był międzynarodowym miesiącem AAC. W tym roku upłynął pod hasłem „AAC-owi Przyjaciele”. Nasza placówka miała zaszczyt gościć u siebie panią Magdalenę Grycman (dr nauk humanistycznych w zakresie psychologii, dyplomowany neurologopeda, specjalista ds. komunikacji wspomagającej i alternatywnej). Podczas tej wizyty rodzice, nauczyciele i tera-peuci pracujący z dziećmi niemówiącymi i z zaburzeniami mowy wzięli udział w superwizjach prowadzonych przez panią doktor. Ponadto odbyła się promocja książki pt. „Porozumiewanie się z dziećmi ze złożonymi zaburzeniami komunikacji. Poradnik nie tylko dla rodziców”. Każda wizyta dr Magdaleny Grycman daje nam wszystkim ogromne wsparcie w pracy dydaktycznej i wychowawczej, dodaje sił i wskazuje poprawne kierunki kształcenia dzieci i młodzieży ze złożonymi zaburzeniami komunikacji.Stowarzyszenie Budujemy Przystań aktywnie włączyło się w obchody Międzynarodowego Miesiąca AAC. Z tej okazji między innymi powstał film opowiadający o komunikacji wspo-

2 strona

Nasz biuletyn!

Koordynatorki: Justyna Głuchowska, Izabela Jasek Strona graficzna: Agnieszka Markiewicz-Równy3 strona

magającej i alternatywnej, który znajdziecie Państwo na naszej stronie internetowej: www.budujemyprzystan.org oraz na facebooku. Zachęcamy do obejrzenia!W biuletynie zobaczycie Państwo również, jak uczniowie z naszej szkoły przełamują bariery komunikacyjne i wykorzystują różnego rodzaju pomoce do porozmawiania się z innymi.Ponadto znajdziecie Państwo kilka innych ciekawych tematów. Rodzice dzieci niepełnospraw-nych w tekście „Uśmiech Boga” podzielili się refleksjami związanymi z tym, jak można radzić sobie z trudnościami losu i je przezwyciężać. Pani profesor Lidia Klaro-Celej podzieliła się uwagami na temat nauki pisania osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiar-kowanym lub znacznym. Ostatni artykuł napisali nauczyciele z naszej placówki, którzy opisali jeden ze swoich szkolnych sukcesów, czyli powstanie biblioteki. Wszystkim czytelnikom życzymy miłej lektury!

4 strona

Wprowadzenie do porozumiewania się z dziećmi ze złożonymi zaburzeniami komunikacji

dr Magdalena Grycman

Obecnie nie istnieją grupy wspar-cia dla rodzin dzieci ze złożonymi trudnościami komunikacyjnymi, które do porozumiewania się wy-korzystują sposoby wspomagające (AAC).1

Brakuje odpowiednich progra-mów wspierających. Nie ma dla tej grupy potrzebujących spotkań ani turnusów rehabilitacyjnych. Rodziny muszą radzić sobie same. Nie znajdują miejsca w istnieją-cym systemie wsparcia. Żadna z funkcjonujących w strukturach naszego państwa instytucja nie

zapewnia tym dzieciom stosownej pomocy. Zarówno w służbie zdro-wia, jak i w edukacji próżno szukać systemowych rozwiązań dotyczą-cych postępowania z tą grupą. Nie przeprowadzono rzetelnej analizy tego zjawiska.

Dzieci ze złożonymi trudnościa-mi komunikacyjnymi mają dużo więcej problemów rozwojowych i emocjonalnych. Narażone są na poczucie bycia nierozumianymi, na frustrację, zaniżoną ocenę wła-snej kompetencji i wartości.

Ich rodziny ze swoimi potrzebami

czują się wykluczone, samotne i nierozumiane.

Dzieci, które nie mają możliwości satysfakcjonującego porozumie-wania się z rodzicami, rówieśni-kami i nauczycielami, nie mogą aktywnie uczestniczyć w edukacji i życiu społecznym. Pozostają mniej lub bardziej biernymi obserwato-rami tego, co dzieje się wokół. Nie mają możliwości samostanowie-nia, decydowania o własnym po-łożeniu, wyrażania swego zdania i bardziej zaawansowanego, niż tylko na poziomie emocjonalnym,

Nasz biuletyn!

5 strona

1 Wspomagające i alternatywne sposoby porozumiewania się (Augmentative and Alternative Communication – AAC), wszel-kie sposoby umożliwiające osobom ze złożonymi trudnościami komunikacyjnymi przekazywanie i odbieranie komunikatów. Obejmują procesy uzupełniające (komunikacja wspomagająca) lub zastępujące (komunikacja alternatywna) naturalną mowę i/lub pismo w celu maksymalizowania umiejętności komunikacyjnych ich użytkownikom, umożliwiania im skutecznego porozumiewania się i społecznego funkcjonowania w codziennym życiu. W szerszym znaczeniu AAC jest wielodyscyplinar-nym, dynamicznie rozwijającym się obszarem naukowym – teoretycznym i praktycznym, empirycznym i społecznym. Łączy w sobie działania profilaktyczne, diagnostyczne i terapeutyczne zmierzające do usuwania zaburzeń komunikacyjnych oraz przywracania umiejętności skutecznego porozumiewania się dzieci i dorosłych, bez względu na rodzaj i złożoność objawów oraz przyczyny i skutki zaistniałych dysfunkcji, zaburzeń lub ograniczeń. W przeciwieństwie do logopedii, której celem jest usprawnianie komunikacji werbalnej (rozwoju mowy i języka), AAC za cel przyjmuje umożliwianie komunikacji w ogóle. Tam, gdzie kończy się tradycyjna logopedia, zaczyna się AAC.Specyfika dziedziny AAC wyraża się głównie w sposobach postępowania usprawniającego lub kompensacyjnego, z wykorzy-staniem specjalnych symboli (symbole AAC), strategii i technik (strategia AAC, techniki AAC) oraz pomocy komunikacyjnych AAC (elektronicznych i nieelektronicznych), stosowanych przez odpowiednio przygotowanych specjalistów AAC [Kaczmarek, w druku-b; Grycman, Kaczmarek 2014]. Stowarzyszenie Rehabilitacyjne Centrum Rozwoju Porozumiewania ul. Kołłątaja 4 82-500 Kwidzyn, tel./fax 055 261 80 30 www.aac.netidea.pl e-mail: aac@aac.pl

wchodzenia w relacje z innymi. Ich prawa nie są respektowane. Można mówić o społecznej dyskryminacji tej grupy. Pozytywne doświadcze-nia w porozumiewaniu się zwięk-szają prawdopodobieństwo satys-fakcjonującego życia. Edukacja dzieci, rodziców, a także nauczycie-li jest najskuteczniejszym sposo-bem zapewnienia potrzebującym odpowiedniej pomocy. Komunika-cja dzieci głównie odbywa się w rodzinie, a edukacja szkolna nawet

najlepiej zorganizowana, kiedyś się kończy. Trzeba wykorzystać czas, który jest potrzebny dzieciom i ich rodzicom, by zbudować komunika-cyjne więzi. Im wcześniej nauczy-my dzieci, rodziców i nauczycieli skutecznego przezwyciężania trud-ności, tym dzieci będą miały więk-szą szansę na lepszą przyszłość.

Rola partnera komunikacyjnego jest bardzo istotna. W toku nawią-zywania więzi komunikacyjnych partnerzy muszą wiedzieć jak

postępować, a środowiska odgry-wające zasadniczą rolę w funk-cjonowaniu tych osób posiadać informacje, w jaki sposób stawać się bardziej przyjazne.

Zapoznając rodziców i terapeu-tów z technikami sprzyjającymi budowaniu umiejętności porozu-miewania się, można zminimali-zować bolesne skutki ciężkich za-burzeń. Zapraszam do zapoznania się z publikacją, która szczegółowo omawia to zagadnienie.

6 strona

„AAC-owi Przyjaciele”w Przystani

Największą potrzebą każdego z nas jest chęć przebywania i komu-nikacji z drugą osobą. Daje nam to radość, poczucie bezpieczeństwa, często ulgę i możliwość pozbycia się negatywnych emocji. Jednak, aby można było mówić o istnieniu komunikacji, muszą istnieć trzy ogniwa:- nadawca, czyli osoba, która prze-syła określoną informację; - odbiorca, czyli osoba, do której daną informację kierujemy;- kod, czyli sposób przekazu tej informacji – obraz, gest, słowo itp.

Większość nas komunikuje się z innymi za pomocą słów. Jest to najbardziej powszechny i najszyb-szy sposób przekazywania i odbie-

rania informacji. A co mają zrobić osoby z zaburzeniami mowy oraz osoby niemówiące?

Szukaliśmy różnych sposobów, aby dotrzeć do naszych uczniów, porozmawiać z nimi, a nie tylko przekazywać podstawowe infor-macje. Dzięki współpracy z dr Mag-daleną Grycman powoli uczymy się rozumieć osoby niemówiące. Naszą pracę dydaktyczno-wycho-wawczą oparliśmy o model ak-tywnego nauczania, stworzyliśmy pierwsze strategie komunikacyjne i szybko zauważyliśmy efekty.

Każdy z nas ma swój indywidu-alny kod komunikacyjny. U nie-których dzieci potrzeba bardzo dokładnej diagnozy, aby ten kod odnaleźć i zastosować w kontak-

cie z partnerem. Przedstawiamy Państwu naszych

uczniów, którzy za pomocą spe-cjalnych narzędzi komunikacyj-nych (tablice tematyczne, komu-nikatory, tablice wyboru, konkretne przedmioty) komunikują się z osobami mówiącymi. Dzięki od-powiednio dobranemu systemowi komunikacyjnemu osoby niemó-wiące mogą pokonywać bariery w porozumiewaniu się. Mają większe szanse na niezależność w podej-mowaniu decyzji, wyrażaniu myśli i uczuć. Podnosi się jakość ich życia, zwiększa poczucie wartości. Dzięki AAC nasi podopieczni mogą opowiadać, zadawać pytania i udzielać odpowiedzi... Izabela Jasek

oligofrenopedagog

Nasz biuletyn!

7 strona

Szymon i Piotr pracują na lekcji matematyki

Karol pomaga Ani ułożyć wyraz z rozsypanki literowej.

Szymek układa plan dnia ze swoją panią

Kuba mówi Dominikowi, jaki kolor balonu wybiera do wspólnej zabawyHubert mówi, co chce teraz robić

Kuba gra w ulubioną grę memory ze swoją koleżanką z klasy

8 strona

Rodzicom dziecka niepełnospraw-nego przez całe życie towarzyszą bardzo silne emocje – od smutku, żalu, rozpaczy do radości, uczu-cia szczęścia, a nawet euforii. Gdy nasz syn przyszedł na świat i lekarze postawili diagnozę: „nie będzie widział, słyszał, może być roślinką”, nie dopuszczałam do siebie myśli, że nie zobaczy tego pięknego świata, nie usłyszy na-szych głosów, nie będziemy mieli z nim kontaktu. I rzeczywiście, po paru tygodniach badanie słuchu potwierdziło, że dziecko słyszy, a po czterech miesiącach okazało się, że nerwy wzroku nie są uszko-dzone i wraz z rehabilitacją jakość widzenia będzie się poprawiała. Wielka radość dla całej rodziny! Gdybym chciała opisać nasze ży-cie z Karolem, ile przeszliśmy trud-nych i wspaniałych chwil, myślę

że powstałaby dużych rozmiarów książka. Ale chciałam w tych moich krótkich rozważaniach zatrzymać się nad wątkiem radzenia sobie w

życiu z trudnościa-mi. Nigdy z mężem nie poddaliśmy się problemom, które nas spotykały. Pomi-mo sugestii niektó-rych lekarzy, którzy uważali, że dziecko jest „nierokują-ce”, jeździliśmy na szkolenia, pozna-liśmy wiele metod rehabilitacyjnych, czytaliśmy literaturę specjalistyczną, ja zaś podjęłam stu-dia podyplomowe z surdopedagogiki i oligofrenopeda-gogiki. Wszystko po to, by pomóc Ka-rolowi żyć. Pamię-tam bardzo trudny rok, pełen zadań i

obowiązków, kiedy nie mogliśmy sami ćwiczyć z Karolem (za mało mieliśmy rąk do wykonywania „patterningu”) i poprosiliśmy wo-lontariuszy z „Arki” o pomoc przy rehabilitacji. Cały dom ludzi! Skąd mieliśmy na to siły? Obydwoje przez cały czas pracowaliśmy za-wodowo i wychowywaliśmy też starszego syna. Z perspektywy czasu stwierdzam bardzo świadomie, że warto jest poświęcić swój czas, swoje ży-cie. Karol widzi, słyszy, chodzi samodzielnie (nawet biega!). W większości czynności samoobsłu-gowych jest samodzielny, porozu-miewa się z nami pojedynczymi słowami, gestami (Makatonem) i piktogramami. Chodzi bardzo chętnie do szkoły, ma ulubione Panie, koleżankę Paulinę. Karol w pełni uczestniczy w naszym życiu rodzinnym. Uwielbia rodzinne spo-tkania, trochę mniej wspólne zaku-py, ale największą radość sprawia-ją mu dalekie wakacyjne wyjazdy (na które czeka z utęsknieniem

Uśmiech Boga

Nasz biuletyn!

9 strona

prawie cały rok!). Ma bardzo dobrą orientację w przestrzeni, nauczył się fotografować (niektóre zdjęcia są bardzo artystyczne). Zaczął zwracać uwagę na szczegóły, za-chwycać się pięknem przyrody, po prostu cieszyć się życiem. Staramy się nie myśleć o przyszło-ści, choć jest to sztuką. Żyjemy tym, co jest dziś, jutro. Karol jest szczęśliwy, a my razem z nim. Zrozumieliśmy, jak nieoczywistą rzeczą jest szczęście. Nigdy nie pytaliśmy „Dlaczego?”. Tak miało być. Jest potrzeby nam, a my jemu. Często czytam wiersz bez tytułu, autora nieznanego:

Prosiłam Boga, by odebrał mi moją pychę, A Bóg powiedział nie.Powiedział mi, że to nie On ma mi ją zabrać, Ale ja mam ją odrzucić.

Prosiłam Boga, by uzdrowił moje niepełnosprawne dziecko,A Bóg powiedział nie.Odpowiedział, że dusza dziecka jest zdrowa,A jego ciało tymczasowe.

Prosiłam Boga, by obdarzył mnie cierpliwością, A Bóg powiedział nie.Powiedział, że cierpliwość jest ubocznym rezultatem wielkich trudności i nie można jej otrzy-mać, Ale można na nią zasłużyć.

Prosiłam Boga, by dał mi szczę-ście. A Bóg powiedział nie. Powiedział, że On daje błogo-sławieństwa, A szczęście jest w moich rękach.

Prosiłam Boga, by oszczędził mi cierpienia,

A Bóg powiedział nie.Powiedział: ,,Cierpienie odrywa cię od światowych troskI przybliża do mnie”.

Prosiłam Boga, by sprawił, żeby mój duch wzrastał, A Bóg powiedział nie.Powiedział, że sama muszę wzrastać, A On będzie mnie korygował.

Prosiłam Boga, by pomógł mi kochać innych tak,Jak On kocha mnie.I Bóg powiedział: ,,Ach, naresz-cie zaczynasz rozumieć!”

Prosiłam o siłęI Bóg dał mi trudności, by uczy-nić mnie silnym.

Prosiłam o mądrość

I Bóg dał mi problemy do roz-wiązania.

Prosiłam o odwagęI Bóg dał mi niebezpieczeństwa do pokonania.

Prosiłam o miłośćI Bóg dał mi nieszczęśliwych lu-dzi, bym im pomagała.

Prosiłam o przysługę A On dał mi sposobność.

Nie otrzymałam nic, czego pra-gnęłam. Dostałam wszystko, czego po-trzebowałam.

Moja modlitwa została wysłu-chana.

Podpisuję się pod tym wierszem. Małgorzata Kozłowska

10 strona

W poprzednim wydaniu biuletynu szkolnego skupiłam się nad opisem nabywania umiejętności czytania przez osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowa-nym lub znacznym. Poniżej przed-stawię spojrzenie na dylematy związane z umiejętnością pisania przez naszych podopiecznych.

Umiejętność czytania i pisania jest, umiejętnością złożoną. Wy-maga rozpoznawania wzrokowego i słuchowego znaków, kojarzenia ich ze sobą, rozumienia sekwencji znaków.

Prof. J. Bałachowicz z Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warsza-wie, zwraca uwagę na to, że nauka czytania wymaga dojrzałości funk-cji psychofizycznych i intelektual-nych.

Czytanie bazuje na prawidłowym funkcjonowaniu analizatorów: słu-chowego, wzrokowego i aparatu artykulacyjnego.

Autorka podkreśla, że pełna ich dojrzałość nie gwarantuje jednak przebiegu nauki czytania, gdyż jest to czynność angażująca wyższe procesy psychiczne jak myślenie, pamięć, mowę.

Nauka czytania i pisania nie jest najważniejszym zadaniem szkoły. Celem edukacji naszych uczniów jest ich maksymalna socjalizacja, autonomia, komunikacja z otocze-niem, niezależność życiowa.

Umiejętność czytania i pisania ro-zumiana jest w edukacji osób nie-pełnosprawnych intelektualnie jako

umiejętność nadawania i odbiera-nia informacji, jedna z form komu-nikacji, ułatwiająca funkcjonowanie w otaczającym świecie.

W trakcie uczenia się technik szkolnych uczniowie z niepełno-sprawnością intelektualną napoty-kają na ogromne trudności, które wynikają z ich wad rozwojowych i ograniczeń poznawczych. Pamię-tajmy, że często nasi uczniowie oprócz niepełnosprawności intelek-tualnej mają sprzężone zaburzenia – zaburzenia ruchowe, niedosłuch, niedowidzenie, Często występują też zaburzenia lateralizacji, mowy, analizy i syntezy wzrokowej i słu-chowej.

Trudności w czytaniu i pisaniu mogą być dodatkowo uwarunko-wane czynnikami zewnętrznymi: niekorzystne warunki nauki, nie-prawidłowe metody nauki technik szkolnych, warunki życia i rozwoju

ucznia.Dlatego też często spotykamy się

z taką sytuacją, że mimo długo-trwałych, mozolnych ćwiczeń zmie-rzających do opanowania technik szkolnych nie można osiągnąć wy-miernych efektów. Pamiętajmy, że mogą być takie sytuacje, gdy tych kompetencji uczeń nie posiądzie nigdy.

Umiejętności czytania i pisania powinniśmy uczyć na wszystkich przedmiotach, w różnych sytu-acjach życiowych. Nauka ta nie powinna być oderwana od wielo-specjalistycznego oddziaływania na ucznia. Pamiętajmy, że rozwój dziecka nie będzie następował pra-widłowo, gdy na różnych zajęciach będziemy rozwijać poszczególne sfery rozwoju. Oddziaływania edu-kacyjno-terapeutyczne muszą mieć charakter całościowy.

Naukę pisania należy poprzedzić

Lidia Klaro-CelejProfesor OświatyDoradca metodyczny m. st. Warszawy w zakresie kształcenia specjalnego

Nauka pisania osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym

Nasz biuletyn!

11 strona

okresem przygotowywania do na-bycia tej umiejętności. Pamiętajmy, że w przygotowaniu do pisania, ważną rolę odgrywa poziom orien-tacji w schemacie własnego ciała, poczucie przestrzeni, odpowiedni poziom sprawności manualnej, lateralizacji, spostrzegawczości, koordynacji wzrokowo – ruchowej. Duże znaczenie ma też prawidłowy rozwój motoryczny.

Zajęcia, gry, zabawy ruchowe, muzyczno – rytmiczne, plastyczne, techniczne, umiejętności samoob-sługi kształcą koordynację wzroko-wą i słuchowo – ruchową, pamięć ruchową, sprawność rąk, które są niezbędne przy nauce pisania.

Twórczość plastyczna w tym: ry-sowanie, malowanie, modelowanie i działalność techniczna w tym: budowanie, lepienie, nawlekanie, cięcie, stemplowanie, przyrządza-nie posiłków, obsługiwanie, różnych urządzeń, maszyn, mają duże zna-czenie dla przygotowania do nauki pisania

W okresie przygotowującym do nauki pisania ważne jest, więc:

1. Doskonalenie orientacji prze-strzennej

– Orientacja w schemacie ciała– Sytuowanie przedmiotów w

przestrzeni2. Rozwijanie sprawności manu-

alnej– Ćwiczenia rozmachowe– Ćwiczenia manualne– Ćwiczenia graficzne3. Przetwarzanie obrazu wzroko-

wego na graficzny4. Malowanie i rysowanie znaków

literopodobnych w polach o stop-niowo zmniejszanej wielkościNa etapie pisania wyodrębnia się:

1. Pisanie kolejnych liter (po śladzie lub samodzielnie)

2. Odwzorowanie, przepisywa-nie i samodzielne pisanie

prostych wyrazów, zdań, tekstów

Pisanie dla osób niepełnospraw-nych intelektualnie jest umiejętno-ścią skomplikowaną.

Wielu naszych uczniów nie posią-dzie tej kompetencji nigdy.

Część uczniów być może nauczy się pisać na komputerze lub ma-szynie do pisania.

Każda placówka powinna umoż-liwić uczniom korzystanie z tych urządzeń.

Z własnego doświadczenia wiem, że można osiągnąć spore sukcesy w edukacji naszych uczniów, gdy wprowadzimy komputer i dobre programy edukacyjne.

W pracy z osobami niepełno-sprawnymi intelektualnie istotne jest opracowanie prostych wzorców zawierających podstawowe dane o uczniu: imię i nazwisko, datę uro-dzenia, adres; wzór skróconego życiorysu, pisma urzędowego (po-danie), listu, życzeń okazjonalnych. W przypadku dzieci o mniejszych możliwościach intelektualno – ma-nualnych należy dążyć do wypraco-wania umiejętności podpisywania się własnym imieniem, nazwiskiem, ewentualnie skrótem lub inicjałami.

Osobom niepełnosprawnym intelektualnie musimy zapewnić poczucie bezpieczeństwa, wtedy

chętnie podejmują różnorodne aktywności. W dużej mierze osią-gniemy to przez strukturalizację środowiska szkolnego.

Środowisko ucznia porządkujemy poprzez:

• Strukturę miejsca, w którym przebywa uczeń

• Strukturę czasu• Strukturę osób• Strukturę porozumiewania się• Strukturę zadaniaNasi uczniowie lubią funkcjono-

wać w określonych schematach. Lubią stałe miejsca pracy, określo-ny sposób rozpoczęcia i zakończe-nia zajęć, akceptują różnorodne sygnały (wyśpiewywane polecenia nauczyciela, sygnaturka dźwięko-wa, określony zapach itp.) przed podjęciem kolejnej aktywności.

Ważne jest wprowadzenie sta-łego harmonogramu zajęć oraz kalendarza tygodniowego z za-znaczonymi wszystkimi lekcjami i dodatkowymi zajęciami( można wykorzystać tutaj piktogramy, ilu-stracje)

Jeszcze jedna uwaga. Ze wzglę-du na trudności w nauce czytania i pisania u naszych uczniów, wska-zane jest, aby wprowadzać jeden rodzaj pisma, najlepiej litery druko-wane (z takimi stykają się w życiu codziennym – najczęściej).

12 strona

Stowarzyszenie Budujemy Przystań KRS 0000406556, www.budujemyprzystan.org, www.facebook.com/BudujemyPrzystan, budujemyprzystan@gmail.com,

Zespół Niepublicznych Placówek Oświatowych Specjalnych w Radomiu, ul. Wośnicka 125c, 26-600 Radom, tel. 48 334 35 05

Główną część księgozbioru sta-nowi: literatura piękna dla dzieci, młodzieży i dorosłych, lektury szkol-ne, poezja, słowniki, podręczniki do nauki języków obcych, literatura re-ligijna a nawet przewodniki kulinar-ne. W zbiorach znajdują się również wydawnictwa multimedialne (filmy DVD, płyty CD z muzyką, programy komputerowe i różne pomoce na-ukowe).Dla wszystkich nauczycieli i tera-peutów systematycznie gromadzo-ne są publikacje z zakresu literatury specjalistycznej. Każdy czytelnik może samodzielnie wyszukać od-powiednie dla siebie książki i ma wolny dostęp do bibliotecznych półek. Już niebawem będzie moż-na korzystać z czytelni i przygoto-wanego specjalnie z myślą o rodzi-cach stanowiska komputerowego. Wszyscy zainteresowani mogą nieodpłatnie korzystać z oferty bi-blioteki w naszej placówce.Biblioteczne zbiory są nadal uzupełniane, jeżeli mają Państwo możliwość i ochotę wspomóc naszą małą bibliotekę zapraszamy!!!

Milena Durasiewiczoligofrenopedagog

Norbert Kacprzak oligofrenopedagog

„Przystaniowa” biblioteka

Od 2013 r. w Zespole Niepublicznych Placówek Oświatowych Specjalnych tworzymy bibliotekę dla naszych podopiecznych i ich bliskich. Książki gromadzimy dzięki zaangażowaniu ludzi dobrej woli, akcjom charyta-tywnym, hojności wydawnictw, instytucji oraz darczyńców.