A fada, o gato e Xiana

  

Esta obra colectiva foi escrita polo alumnado de 1º de bacharelato de Historia e Ciencias Sociais do IES Lamas de 

Abade no curso 2008 – 2009: 

Rocío Aldrei 

Ana Alonso 

Ana Asorei 

María Isorna 

Águeda Mejuto 

 Nerea Montero 

Samuel Villar e 

Xepe Torres 

 

 

Ilustracións: Carla Moreira 

Revisión ortográfica:  Rocío Aldrei e Ana Alonso 

Maquetación: Ana Asorei 

 

Santiago 2010 

  

A fada, o gato e Xiana  

 

 

 

Alumnado de 1º de bacharelato 

I.E.S. Lamas de Abade 

Curso 2008 – 2009 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

−  Miño! O Miño!  ‐exclamou Lodeiro con voz rotunda.  –  O  Miño  é  o máis  importante, fornécenos  de  auga  e  de electricidade  e  percorre toda a nosa terra. 

− Non!  ‐dixo  Edisón‐.  O máis  importante  é  o  Sil que leva ouro. 

− Trapalladas!  Nin  auga, nin  ouro,  o  que  fai máis importante  a  un  río  é  a súa  riqueza  piscícola  ‐terzou  Samuel,  o  listo  da clase‐.  As  lampreas  do Tambre,  os  salmóns  do Eo,  as  anguías  do Bermaña ou as  troitas do Ulla…  onde  estea  un  río troiteiro  que se quiten os demais. 

− Vós  falades  de  ríos grandes,  de  moito poderío,  con moita  auga, con moitos  peixes…  pero non  son  estes  os  máis importantes  ‐sentenciou Hadrián,  con  voz  calma e ton intrigante‐. Eu sei dun río  segredo  dun  regacho que  abrolla  entre  os penedos do Sena, de auga doce  e  limpa.  Non  hai mellor para calmar a sede das  bestas  do  monte  ou da xente que o cruza, que xoga quedar a empozarse na  braña  e  tolea alporizada  cando  corre polas  fervenzas.  Nas pozas dese río viven dúas fadas,  unha  chámase  Sar e outra Elba. 

− Pero  se  as  fadas  non existen!‐  exclamou Lodeiro. 

− Si  que  existen, dixéronmo!  ‐replicou Hadrián  alporizado‐.  Hai 

uns  días,  o  meu  pai, cando  estabamos  a  cear, contoume  unha  lenda sobre elas. Parece ser que hai  xa máis  de  cen  anos, unha  meniña  que quedara  soa  no  mundo foi  chorar  ao  río  e  cando as  súas  bágoas  caeron naquela  auga  tan  doce  e cristalina,  unha  luz cegadora  saíu  da  auga. Pouco  a  pouco,  foi tomando  forma  dunha fermosa  muller,  era  a fada Sar. Ela preguntoulle á  meniña  por  que choraba.  A  nena  entre saloucos  e  con  xesto tristeiro  na  cara, contoulle  a  aquela descoñecida muller, a súa pena: 

− Señora,  os  meus pais xa non están e agora non  hai  ninguén  que me coide ‐dixo chorando. 

Miña rula, non chores. Se queres, eu podo facer que volvan  ‐dixo  a  fada  con xesto doce. 

De súpeto a fada moveu o nariz  coma  quen  ia  votar un  esbirro,  colleu  unha pedra  na  beira  do  río  e tragouna  coma  se  dun doce se tratase. 

− Achiiish!  Achiiish!  ‐ fixo Edisón ó esbirrar. 

− Meu  Deus!  ‐dixo Hadrián‐.  Xa  podes  facer máis ruído! 

− “Ijaaaah!”,  “Ijaaaah!”, veña  Hadrián,  segue  o conto ‐dixo Edisón. 

− Ben!,  imos  ver  ‐continuou. 

A nena,  sorprendida polo que  fixera  aquela muller, preguntoulle que facía. 

− Espera nena, xa verás  ‐contestoulle. 

De  sócato  apareceron dúas  figuras  de  entre  o río.  Eran  dous  retratos dun  par  de  persoas  de idade  adulta.  A  rapaza recoñeceunos  axiña  e soubo  que  eran  os  seus pais. 

− Mamá,  papá!  ‐berrou ela. 

− Non  Xiana,  non  te escoitan ‐dixo Sar. 

− Por  que?  –preguntou Xiana entre bágoas. 

Os  retratos  esvaeceron cun  refacho de vento e a nena preguntoulle á fada: 

− A onde foron? 

− Acouga  meniña, volverán  ‐  indicoulle  a muller. 

− Volverán?  Pero,  cando volverán?  Xa  esperei moito para que agora me digas que agarde máis. 

A  nena  secou  as  bágoas mentres  a  fada  foi desaparecendo  pouco  a pouco  entre  a  auga, borrándose  así  todo vestixio  da  súa  presenza. Xiana  quedou  pensativa, sen  dar  crédito  do  que acababa  de  ver. Imaxinación ou realidade? Xa non  sabía que pensar. Nunca  crera  nas  fadas mais o que acabara de ver fora  tan  real...  E  iso  dos seus  pais,  sería  cousa  da maxia  da  fada  ou  das pedras  que  metera  na boca? 

As  dúbidas  asaltaban  a súa  mente  e  estaban preto  de  enlouquecela. Non sabía o que había de facer:  quedar  calada  ou contarllo a alguén?  

 

Tomaríana  por mentireira…  mais  non podía  seguir  así,  e finalmente  decidiu  falar cunha  veciña  súa,  á  que coñecía  dende  pequena. Unha  muller  velliña, misteriosa  e  amábel, aínda que había días que estaba moi descoñecida e non facía máis que ir ó río por  pedras  e,  ó  volver  á casa, púñaas ó redor dela cantando  con  ledicia  sen falar  con  ninguén...  Era tan  sabia  que  algo  tiña que  coñecer    e  ademais sería  a  única  que  non  se riría  dela  ó  contarlle  o que vira. 

Alá  foi,  deixando  atrás  a fermosa  paisaxe  da  beira do río e tamén as dúbidas que  antes  a  asaltaran, ilusionándose  agora  coa idea  de  que  a  velliña contestara  as  súas cuestións. 

− Pero… Como vai ir ver á vella? Seguro que é unha meiga e a enfeitiza! 

− Esta rapaza é un pouco parva,  non  é?  ‐dixo Samuel. 

− Ai,  rapaz!  Ti  si  que  es parvo!  Como  vai  ser  a vella  unha  meiga?  Tes cada  idea…  ‐exclamou Lodeiro. 

− Calade  xa!  ‐terzou Edisón‐ así a historia non remata  na  vida  e  eu quero escoitala! 

− A  ver,  se  seguides  así, non  vos  conto máis,  que xa me estou a fartar ‐dixo Hadrián. 

− Non, vale, xa calamos  ‐prometeu  Lodeiro.  Ti segue  co  conto,  que  se está a poñer interesante. 

− Por  fin!  Como  vos contaba, a rapaza quería    

ir  falar cá velliña… e para chegar  á  súa  casa, primeiro  tiña  que regresar  á  aldea, atravesando  o  monte  da Néboa.  Cando  xa  levaba un  anaco  camiñando,  de súpeto,  apareceu  voando unha  criatura  moi fermosa.  De  costas parecía  un  gato  pero  era dourado  e  do  lombo saíanlle  un  par  de  ás.  A meniña    quedou  ollando cara el, mentres o “gato” se  achegaba  ata  a  súa beira  e  deixándose agarimar. 

Como parecía non  ser de ninguén  e  á  rapaza gustáballe moito,  decidiu levalo con ela. Chamouno Iskender.  Así,  ambos seguiron  coa  viaxe  polo monte  da  Néboa  para chegar  á casa da velliña e resolver  as  súas  dúbidas con respecto das fadas. 

Mentres  ían  Xiana  e Iskender  polo  monte,  a rapaza  empezou  a  ter fame e a estar moi cansa. Iskender  que  coñecía  o monte moi  ben  díxolle  a Xiana que  sabía dun  sitio no  que  podían  descansar e  había  moitas  setas comestibles. 

Despois  de  quince minutos  camiñando, chegaron  alí,  e  a  rapaza comezou  a  comer  coma se  nunca  o  fixera  na  súa vida. O animal díxolle que tivese  coidado, que  tanta seta lle ía facer mal. Logo, os  dous  quedaron durmidos. 

Á  mañá  seguinte,  cando espertaron,  seguiron  o seu  recorrido,  que  aínda lles quedaba un bo cacho para saír do monte. 

Cando  levaban  un  anaco andando  empezaron  a 

escoitar  uns  ruídos  moi raros.  Iskender  díxolle  a Xiana  que  non  se preocupase  pero  os  sons cada vez eran maiores. 

− Dende  logo, o que non pase  neste  conto,  non pasa  en  ninún  lado!  ‐exclama Samuel. 

− Podo  seguir contándoo?  ‐preguntou Hadrián. 

− Si, si ‐dixo Samuel. 

− Pois  como  dicía, comezaron a escoitar uns ruídos  moi  raros.  Eran parecidos  ao  son  de cando  tiras  da  cadea  do váter, ademais de ser moi desagradábeis.  Logo  de vinte  minutos  déronse conta  de  que  procedían das tripas da nena e estes facíanlle  retorcerse  na dor.  A  rapaza  decidiu descansar  xa  que  esas 

doenzas  volvéranse insufribles.  Iskender,  que era un gato medio máxico e bruxo… 

− Ala!  Agora  temos  o gato  bruxo  ‐comentou Edisón con voz irónica. 

− Cala  oh!  ‐berrou Hadrián  cansado  das interrupcións‐.  Iskender decidiu  facer  un  conxuro e pasarse a dor que Xiana sufría  para  el,  pois prefería  antes  a  súa morte que a da meniña. 

− Ala,  que  o  pobre  gato bruxo vai morrer… gagaga ‐ bromeou Lodeiro. 

A  nena  continuou  o camiño  collendo  ao  gato nos  brazos  pero,  de súpeto,  caeulle.  Xiana retorceuse  de  dor.  Da barriga da nena  comezou a  saír  unha  especie  de fume  verde  que,  no  aire,

 formou  unha  cara espantosa. 

− Non me digas máis, era Xepe! ‐dixo Samuel. 

− Cala  anda  ‐contestou Hadrián.  Esta  cara meteuse  na  barriga  do gato  como  se  fose  unha frecha. O  felino soltou un suspiro  e  deixou  de respirar.  De  pronto desapareceu  e  no  seu lugar  presentouse  a  fada Sar.  No  seu  peito,  con letras de lume poñía : 

“A única forma de facerse revivir  é  introducíndome na  boca  unha  pedra máxica do río Miño”. 

A  rapaza, con bágoas nos ollos,  colleu  a  fada  con certeza  de  que  agora existía  e  envolveuna  nun pano  de  tea  branca. Agora  ela  xa  non  tiña nada que facer na casa da 

vella,  só  ir  en  busca  das pedras do Miño. 

− Boh,  eu  marcho,  que entro  a  traballar  agora  ‐dixo Lodeiro. 

− Pero non vas escoitar o final  da  historia?  ‐preguntoulle Samuel. 

− A  este  paso,  acaba  o conto  dentro  de  catro horas. 

− Pero que esaxerado es! ‐contestoulle Hadrián. 

− Veña,  xa  falaremos,  e xa me contaredes o final ‐bromeou. 

− Bueno,  pois  eu  sigo  ‐dixo  Hadrián.  A  rapaza estaba  buscando  o  río Miño.  Pero  como  ía  a chegar  ata  alí?  Pois preguntando,  que  como dicía  o  refrán, preguntando  chégase  a Roma, ou algo así era. 

Ía  a  rapaciña  polo medio dunha  aldea  e  atopouse un  señor  arrimado  a  un carballo mentres  gardaba das  vacas.  Xiana acercouse a el e díxolle: 

− Perdoe  señor,  sabe vostede  se  estou  moi lonxe do río Miño? 

− Ai  meniña,  pois  a verdade  e  que  estás preto. 

− Si? ‐preguntou a rapaza sorprendida. 

− Si,  mira,  ves  aquel monte  de  alí?  ‐a  rapaza asentiu‐.  Pois  acércate por ese  camiño que  teño entendido  que  por  alí pasa o río Miño. 

− Moitas  grazas  señor, moi amábel ‐agradeceullo a rapaza. 

Ela  continuou  andando. Cando  se  achegou  ao 

monte  empezou  a  oír  o son  da  auga  pero  non sabía  onde.  Tiña  que entrar  no  bosque  para encontrar o desexado río. 

Cruzou  toxos,  silvas, herbas, árbores..., ata que xa  viu.  Emocionouse  e botouse cara el. O río que buscaba,  o  río  do  seus desexos,  que  lograría devolverlle  a  vida  á  fada, río  de  augas  cristalinas, de  troitas  e  serpes,  de auga corrente… río Miño. 

 Xiana somerxeu a man na auga,  notouna  fría,  algo normal  para  a  época  do ano  na  que  estaban. Colleu  unha  pedra, pequena,  lisa, pulida pola auga.  Prendeu  o  pano, desenvolveuno  e pousouno  con  moito coidado na marxe do  río. Alí  estaba  o  pequeno corpo  da  fada,  inmóbil, branco, sen vida. 

Abriulle a boca e meteulle a pedra dentro dela pero nada,  non  ocorreu  nada, ningún  movemento, ningún  ruído,  nada.  Á rapaza desolada caéronlle do seus ollos bágoas, que baixaron  de  vagar  pola súa  cara  ata  a  boca  da fada.  A  ninfa  por  fin respirou,  mirouna  e  da 

súa  boca  saíu  un  fino  fío de voz e dixo: 

Moitas  grazas  Xiana, ningún  fixera  isto  por min,  estareiche agradecida  toda  a  vida. Agora,  en  recompensa, concédoche  o  teu  maior desexo,  devolverche  ós teus pais. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

I.E.S. LAMAS DE ABADE                                           COMPOSTELA, MAIO 2010